Morgunblaðið - 25.02.2001, Blaðsíða 38

MINNINGAR
38 SUNNUDAGUR 25. FEBRÚAR 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Blómastofa
Friðfinns,
Suðurlandsbraut 10,
sími 553 1099, fax 568 4499.
Blómaskreytingar við öll tilefni
Opið til kl. 19 öll kvöld
Inger Steinsson,
útfararstjóri,
s. 691 0919
Ólafur Ö. Pétursson,
útfararstjóri,
s. 896 6544
Bárugötu 4, 101 Reykjavík.
S. 551 7080
Vönduð og persónuleg þjónusta.
Minningarkort
Hjartaverndar
535 1825
Gíró- og greiðslukortaþjónusta
✝ Kristján Krist-jánsson fæddist í
Móabúð, Eyrarsveit,
8. maí 1925. Hann
lést 19. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Kristján
Jónsson útvegsbóndi
og k.h. Kristín Gísla-
dóttir. Kristján var
einn af 13 systkinum.
Systkini Kristjáns:
Guðríður, f. 1911, lát-
in; Gísli, f. 1913, lát-
inn; Guðrún, f. 1916;
Jósefína, f. 1917;
Una, f. 1920, látin;
Jón, f. 1920, látinn; Hallgrímur, f.
1923, látinn; Gísli, f. 1928; Ragnar,
f. 1929; Guðbjörg, f. 1930; stúlka,
dó í fæðingu; Arndís, f. 1937.
Kona Kristjáns var Halldóra Jó-
hannesdóttir, f. 16. apríl 1932 í A-
Húnavatnssýslu, þau giftu sig
12.11. 1955, þau skildu 1993. Börn
þeirra eru: Kristján, f. 27.5. 1955,
vélstjóri, iðnrekstrar- og iðnaðar-
tæknifræðingur, maki Nína Kol-
brún Guðmundsdóttir og eiga þau
tvær dætur; Gísli Jón, f. 12.12.
1958, fiskvinnslu- og viðskipta-
fræðingur, maki Sig-
ríður B. Vilhjálms-
dóttir og eiga þau
eina dóttur; María, f.
8.4. 1962, lyfja-
tæknir og Steinar
Trausti, f. 2.1. 1967,
viðskiptafræðingur,
maki Danielle Pam-
ela Neben.
Kristján var í
Reykholtsskóla
1945–1946. Meira
fiskimannapróf frá
Stýrimannaskólan-
um í Reykjavík 1953.
Hann var til sjós frá
unglingsárum, á mótorbátum og
línuveiðurum sem háseti og stýri-
maður, síðan á togurum. Lengst
af á Víkingi AK 100 og Haraldi
Böðvarssyni AK 12 sem háseti,
bátsmaður, stýrimaður og skip-
stjóri. Síðustu starfsárin starfaði
hann hjá Hafrannsóknastofnun
sem sjómaður og síðar vaktmaður
meðan hann gat.
Útför Kristjáns fer fram frá
Fossvogskirkju á mánudaginn 26.
febrúar og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Jæja kæri bróðir og vinur, nú er
komið að kveðjustund. „Ég er búinn
að gera það upp við mig,“ sagðir þú
við mig, þegar við ræddum um dauð-
ann. Þú varst einn af þessum ljúfu
mönnum, þú hallmæltir engum
manni. Við vorum góðir vinir, þú
bjóst lengi hjá mér þegar þú varst í
skóla. Þú varst augasteinn móður
okkar, alltaf hjálpsamur við hana og
ljúfur drengur. Þú varst vel gefinn
maður. Kristján giftist Halldóru
góðri konu, það má með sanni segja
og átti með henni fjögur börn.
Þín vinkona og systir,
(Ína) Jósefína.
Móðurbróðir minn Kristján Krist-
jánsson lést mánudaginn 19. þessa
mánaðar, 75 ára að aldri. Hann hafði
átt við erfið veikindi að stríða á síð-
ustu árum. Þegar ég heimsótti hann
daginn áður en hann lést var ljóst að
hann var farinn að kröftum þótt ekki
hafi hvarflað að mér að svo stutt væri
í endalokin.
Kristján var fæddur í Móabúð í
Eyrarsveit og ólst þar upp hjá for-
eldrum sínum í stórum systkinahópi,
ásamt móður minni Guðríði. Þar
kynntist hann ungur sjónum sem síð-
an varð hans starfsvettvangur alla
tíð.
Kristján fór ungur að heiman og
gerðist togarasjómaður í Reykjavík.
Þar fór hann í Stýrimannaskólann og
lauk þaðan prófi vorið 1953.
Eftir að Kristján hafði stundað sjó-
sókn á togurum frá Reykjavík um
árabil kom hann aftur vestur í
Grundarfjörð og gerðist skipstjóri á
mb. Sæfara sem Hraðfrystihús
Grundarfjarðar hafði þá nýverið fest
kaup á. Það var þá sem leiðir okkar
lágu saman. Ég var í skipsrúmi hjá
honum næstu þrjú árin. Þessi fyrstu
ár mín við sjómennsku með honum
og Jóni bróður hans höfðu mjög mót-
andi áhrif á mig og mína framtíð sem
sjómanns. Þegar ég gerðist skipstjóri
á Akranesi fáum árum síðar var hann
með mér stýrimaður sumarlangt.
Næstu árin var hann stýrimaður og
um tíma skipstjóri á togaranum Vík-
ingi AK.
Árið 1975 gerðist ég togaraskip-
stjóri á Haraldi Böðvarssyni AK 12,
alls óvanur togarasjómennsku. Þá
kom Kristján aftur til hjálpar og
gerðist stýrimaður og skipstjóri með
mér. Það varð ómetanlegur styrkur
að fá að njóta hans miklu reynslu.
Kristján bjó yfir miklum dugnaði og
yfirburða þekkingu á þessu sviði og
miðlaði til annarra. Við áttum farsæla
samvinnu næstu fimm árin. Kristján
var góður félagi og jákvæðni hans og
dugnaður hafði smitandi áhrif á alla
sem í kringum hann voru.
Þegar Kristján hætti togarasjó-
mennsku gerðist hann starfsmaður
Hafrannsóknastofnunar í Reykjavík.
Fyrst á skipum stofnunarinnar en
síðan í landi.
Að leiðarlokum vil ég þakka hon-
um samstarfið og öll samskipti gegn-
um tíðina. Þau voru mér afar dýr-
mæt.
Ég sendi fjölskyldu hans mínar
innilegustu samúðarkeðjur.
Kristján Pétursson.
KRISTJÁN
KRISTJÁNSSON
Hvaðan
sem vindurinn blæs –
aðeins þessi stígur
(Óskar Á. Óskarsson.)
„Hvaðan ert þú?“ „Frá Hallorms-
stað – ef þú veist hvar hann er!“ Ég
bliknaði – báðar vorum við nýsloppn-
ar gegnum hið þrönga nálarauga
landsprófsins, svo að þetta dreissuga
svar gat ég bara túlkað á einn veg.
Þannig voru fyrstu orðaskipti okk-
ar Möggu á Sal í MA fyrir margt
löngu, en þangað hafði skólabjallan
kallað nemendur til fyrsta kynning-
arfundar.
MARGRÉT
GUTTORMSDÓTTIR
✝ Margrét Gutt-ormsdóttir kenn-
ari fæddist 28. sept-
ember 1932. Hún
andaðist á Landspít-
alanum 12. febrúar
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Fossvogskirkju
22. febrúar.
Tíminn leið og brátt
kynntist ég allt annarri
hlið á þessari „dreiss-
ugu stúlku“. Fann að
þar fór öndvegis mann-
eskja, glaðvær, hlátur-
mild, mikill námsfork-
ur, sérstæð um margt
en sjálfsmatið gat verið
býsna reikult.
Nú hefur þessi vin-
kona mín lagt að baki
stíginn sem okkur öll-
um er ætlað að fara og
minningarnar hrannast
upp – mest frá góðum
og áhyggjulitlum náms-
árum við MA.
Það er bíóleyfi hjá heimavistarbú-
um og sökum svellalaga er „Mennta-
vegurinn“ lýstur ófær. (Menntaveg-
urinn er kallað bugðótt og snarbratt
einstigi sem liggur niður Brekkuna
frá skólanum að Samkomuhúsinu.)
Sem við stöndum þarna í hnapp við
bíódyrnar verður okkur litið upp
Menntaveginn og sjáum hvar ein-
hver vera blátt áfram flýgur sem
spörfugl á ógnarhraða niður stíginn.
Þögn sló á hópinn og leyfðum við
okkur ekki að anda fyrr en anti-
sportistinn Margrét Guttormsdóttir
náði jafnsléttu. Þetta „flug“ kom til
af þeirri gjörnýtingu á tíma sem
Magga hafði tamið sér. Hún þurfti
gjarnan að ljúka einhverju rétt áður
en...
Engan hefi ég vitað geta lesið í
skruddunum alveg þar til komið var
upp að prófborðinu nema hana. Jafn-
aðargeði Möggu var við brugðið –
þannig haggaðist hún hvergi – þegar
hún í fyrsta tíma var tekin upp í lat-
ínu og hugðist þýða upp úr vertion-
um – en skruddan sem hún fletti upp
í reyndist þá vera símaskráin sem
hún hafði tekið í misgripum í síma-
klefanum, þegar hún var að flýta sér í
yfirhöfnina.
Hún hafði ríka ábyrgðarkennd
gagnvart fjölskyldu sinni og 5. bekk
las hún að mestu utanskóla, vafalaust
til að létta undir með henni, enda
voru þau fjögur systkinin samtímis
þar.
Eftir stúdentspróf skildi leiðir,
hún fór til Þýskalands og síðan í
Kennaraskólann. Sumarfrí eitt fór-
um við þrjár skólasystur, Magga,
Síta og undirrituð, heim á Siglufjörð í
síld til að græða peninga.
Síðan ætluðum við að enda á hin-
um nafntogaða fæðingarstað Möggu.
Sítu urðum við að skilja eftir á Ak-
ureyri – þar sem hún hafði hand-
leggsbrotnað. Þegar á áfangastað
kom sannreyndi ég að „í Hallorms-
staðarskógi er angan engu lík“.
Ég naut ekki bara gestrisni fjöl-
skyldunnar heldur heillaðist ég af
fegurð staðarins og kynngimögnuðu
andrúmsloftinu.
Ungt fólk, skáld og bóhemar vann
þarna við skógræktina og andagiftin
sveif yfir Leginum. Með sjálfri mér
þykist ég viss um að skáldið Þor-
steinn Valdimarsson, sem dvaldist
þarna oft, hafi ort á þessum stað
kvæðið „Skúraskin“ um „messusöng
á móum hjá mýrarsnípum og lóum“.
Mér var sýndur lækurinn sem Páll
Ólafsson hafði ort um „Gott áttu
hrísla“ og sennilega sá ég umorta
hríslu! Tíminn leið og hjúskapur og
barnauppeldi tók við ásamt oft
strangri vinnu.
Allir verða jú að koma sér upp hús-
næði á Íslandi.
Samgangur varð strjálli og Magga
gerði okkur heldur erfiðara fyrir með
því að búa langtímum saman á frem-
ur óaðgengilegum stöðum, s.s. upp
við Elliðavatn, í Vestmannaeyjum,
Þýskalandi, Noregi og Lúxemborg.
En hún lagði ómælt á sig til að
vera með okkur þegar bekkur okkar,
Undri, átti júbilár eða blásið var til
annars fagnaðar.
Nú er stígurinn á enda. Við Áslaug
náðum að kveðja kæra vinkonu áður
en yfir lauk og var það okkur dýr-
mætt.
Vinum og vandamönnum votta ég
samúð.
Jóhanna D. Skaftadóttir.

 

    




       

   
  
 



  !"
#$%&
# $'  
 (    
)   
Þegar okkur barst
sú sorgarfrétt að
morgni 26. janúar að
hann Sveinn Birkir
væri dáinn urðum við
virkilega slegin og ráðþrota. Þetta
var reiðarslag því dauðinn er einn
af þeim hlutum sem við forðumst að
leiða hugann að í okkar daglega lífi.
Það er aðeins á þeim stundum sem
hann snertir okkur persónulega
sem við gerum okkur grein fyrir
öllum þeim þunga og því miskunn-
arleysi sem honum fylgir fyrir þá
sem eftir standa. Þótt dauðinn sé
jafn óumflýjanlegur og gangur sól-
arinnar kemur hann okkur alltaf
jafnmikið á óvart og hann er ávallt
óvæginn og ósanngjarn finnst okk-
ur gjarnan.
Sveinn Birkir, eða Svenni litli
eins og við öll kölluðum hann til að-
greiningar frá föður sínum, var
yndislegur drengur í alla staði. Við
vorum svo heppin að fá að þekkja
hann mjög náið frá blautu barns-
beini og þökkum við það aldrei nóg-
samlega. Sjaldan sá maður Svenna
öðruvísi en hlæjandi og með prakk-
arasvipinn í andlitinu. Hann var
SVEINN BIRKIR
SVEINSSON
✝ Sveinn BirkirSveinsson fædd-
ist á Ytra-Kálfs-
skinni á Árskógs-
strönd 23. apríl 1980.
Hann lést 26. janúar
síðastliðinn og fór
minningarathöfn um
hann fram í Stærra-
Árskógskirkju 10.
febrúar.
einstaklega laginn við
það að sjá alla hluti
með jákvæðum for-
merkjum og oft vorum
við búin að veltast um
af hlátri yfir tiltækjum
hans, glettni og spaug-
semi.
Svenni var einn af
þeim sem verða góðir í
hverju sem þeir taka
sér fyrir hendur.
Hvort sem um var að
ræða íþróttir, aðra
leiki eða störf. Hann
var kappsamur og
vann sín verk af slíkri
vandvirkni og eljusemi að unun var
oft á að horfa. Svenni var líka
hreinskilinn og óhræddur við að
segja sínar skoðanir á hlutunum,
sama hvert tilefnið var. Hann var
sannur vinur vina sinna, hjartahlýr
og umhyggjusamur og margar
stundirnar var setið og spjallað um
þá hluti sem áttu hug hans og vin-
anna hverja stundina. Þar sem fjöl-
skyldan frá Krossum er samheldin
voru tengslin á milli barnanna sterk
og alltaf var litið á Svenna sem leið-
togann í þeirra hópi. Í þennan fjöl-
skyldu- og vinahóp hefur verið
höggvið stórt skarð sem aldrei
verður hægt að fylla með öðru en
góðum minningum um ljúfan og
yndislegan dreng.
Það er erfitt fyrir okkur að skilja
hvers vegna Guð tekur til sín góðar
sálir á ungri ævi og kannski er það
heldur ekki okkar að efast um rétt-
mæti þeirrar ákvörðunar Hans, eða
yfirleitt að reyna að átta okkur á