Morgunblaðið - 01.03.2001, Side 55

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 1. MARS 2001 55
Allt til dauðadags sá Simbi um
bókhaldið fyrir fyrirtæki mitt,
Fremri kynningarþjónustu. Það
verk innti hann af hendi af alkunnri
samviskusemi og alúð. Það eina sem
ég gat fundið að var hversu tregur
Simbi var til að leyfa mér að greiða
sér sannvirði fyrir vinnuna. Ég
hygg að þannig hafi þessi mikli öðl-
ingur víðar staðið að verki. Hann
mat manngildið ofar öllu en auðgild-
ið einskis.
Simbi var mér miklu meira en
frábær samstarfsmaður. Hann var
mér mjög góður vinur sem var alltaf
boðinn og búinn að veita stuðning
og styrk. Sérstæð og leiftrandi
kímnigáfa hans létti manni oft lífið
og flutti fjöll. Þannig verða t.d.
margar sögur hans frá uppvaxtarár-
unum í Halakoti og dvölinni í Sví-
þjóð mér ógleymanlegar.
Simbi var um margt einstakur
maður. Eitt sérkenna hans alla tíð
var það að hann gekk ekki í sokk-
um. Ég man enn hversu hissa ég
varð þegar ég sá hann í fyrsta sinn
og veitti sokkaleysi hans athygli.
Hann fékk ótal sokkapör að gjöf frá
nemendum sínum í gegnum tíðina
en allt kom fyrir ekki. Simba fannst
einfaldlega vont að vera í sokkum
og þar við sat. Jafnvel sparibúinn í
snjó og kulda var hann berfættur í
skónum og kærði sig kollóttan um
hvað öðrum fannst um tiltækið.
Þannig var hann bara! Nú, þegar
stutt en kvalafull barátta við vágest-
inn mikla er að baki og Simbi farinn
á æðra tilverustig, sé ég sé hann
fyrir mér í hinu eilífa víðerni – sæl-
an og sokkalausan.
Elsku Jóhanna, Tryggvi Rafn,
Helgi Kristvin og Jói litli. Við Inga
biðjum Guð að styrkja ykkur og
styðja á þessari miklu sorgar-
stundu. Systkinum Simba og öðrum
aðstandendum sendum við einnig
hugheilar samúðarkveðjur. Guð
blessi minninguna um Sigurbjörn
Kristinsson. Hann er vel að sæmd-
arheitinu „Höfundur frá Halakoti“
kominn.
Bragi V. Bergmann.
Ég kynntist Sigurbirni fyrst þeg-
ar við áttum heima í Gautaborg fyr-
ir meira en tuttugu árum. Það má
eiginlega segja að við höfum fundið
hvor annan þar og kunningsskapur
okkar og vinátta hélst ætíð síðan.
Það var gaman að vera ungur náms-
maður erlendis eins og margir hafa
upplifað. Í Gautaborg voru þá
margir Íslendingar og eru eflaust
enn. Þar kynntist ég mörgu
skemmtilegu fólki og einn þeirra
var Sigurbjörn Kristinsson. Það var
e.t.v. sá bakgrunnur að við höfðum
báðir alist upp í sveit sem tengdi
okkur saman. Sigurbjörn, eða Simbi
eins og við kölluðum hann, var úr
Flóanum og var stoltur af. Eftir að
hafa kynnst Simba fékk Flóinn tals-
vert annað yfirbragð í mínum huga
og varð að sumu leyti hálfgert æv-
intýraland. Þetta kom til af því að
Simbi var lífsglaður maður og sagði
skemmtilega frá mönnum og mál-
efnum. Eitt af því sem við ræddum
oft var sveitasíminn og það félags-
lega hlutverk sem hann gegndi.
Heyskapur, hundahreinsun, réttir,
tilhleypingar og sauðburður; allt var
þetta raunveruleiki sem við þekkt-
um báðir og höfðum lifað og hrærst
í. Eins og menn vita er yfirleitt nóg
að starfa í sveitinni og tekur allt
heimilisfólkið þátt í daglegum störf-
um. Börn og unglingar eru þar ekki
undantekning. Sigurbjörn mun því
ungur hafa þurft að taka til hend-
inni og hygg ég að það hafi sett sitt
mark á manninn.
Í Gautaborg var mikið félagslíf
meðal Íslendinganna sem þar
bjuggu. Það voru ekki færri en þrjú
Íslendingafélög þar á þessum árum
og var ekki laust við að milli þeirra
ríkti nokkur samkeppni. Við tókum
aðallega þátt í námsmannafélaginu
sem, eins og önnur félög, var stofn-
að til að efla hag félagsmanna. Þótti
námsmannafélagið harla byltingar-
kennt og vinstrisinnað þannig að
ýmsir „betri borgarar“ töldu það
ekki við sitt hæfi. Eitt af því sem
námsmannafélgið beitti sér fyrir
voru þorrablót. Við höfðum orðið
vitni að þorrablótum hjá öðrum
félögum í Gautaborg þar sem
snæddur var kalkúnn og kjúklingar,
skemmtiatriðin voru óperusöngur
og annað eftir því. Þetta þótti okkur
Simba heldur þunnur þrettándi og
töldum við að þetta ætti lítið skylt
við þorrablót eins og við þekktum
þau úr okkar heimasveitum. Þess
vegna beittum við okkur fyrir því
ásamt fleirum að halda alvöru
þorrablót. Á þorrablótum verður að
sjálfsögðu að vera alvöru þorramat-
ur, annáll og önnur heimafengin
skemmtiatriði. Annállinn er eins og
felst í nafninu ágrip af því helsta
sem gerst hafði í sveitinni árið á
undan. Simbi trúði mér fyrir því að í
hans heimasveit hefðu það þótt hálf-
misheppnuð þorrablót ef menn
hefðu ekki orðið þokkalega illir eftir
umfjöllunina sem þeir fengu í ann-
álnum. Þetta leiddi svo aftur til þess
að menn kepptust um að komast í
næstu þorrablótsnefnd til að svara
fyrir sig.
Það var gaman að vera með
Simba í þorrablótsnefnd. Hann var
auðvitað lykilmaður við samningu
annálsins og annarra skemmtiat-
riða. Þar nutu sín vel hæfileikar
hans í meðferð íslensks máls, hvort
sem það var bundið eða óbundið. Og
það var saminn annáll, sett upp leik-
rit og samdir heilu ljóðabálkarnir
sem sungnir voru á blótinu. Og auð-
vitað slógu þorrablótin í gegn og
komust færri að en vildu í næstu
þorrablótsnefndir.
Sigurbjörn var greindur maður
og vel lesinn. Hann lagði stund á
félagsfræði og bókmenntir í Gauta-
borg en hans aðalfag var fjölmiðla-
fræði, en hún var í mikilli umbreyt-
ingu á þessum árum, einkum vegna
hinna miklu tæknibreytinga sem
voru að eiga sér stað í fjölmiðlun.
Ekki stefndi hugur Simba samt í að
vinna við fjölmiðla sem frétta- eða
blaðamaður. Ég held að hann hafi
miklu frekar viljað þekkja þessa at-
vinnugrein og hvernig hægt er nota
hana og jafnvel misnota. Ekkert var
honum fjarlægara en áróður og
sýndarmennska og ræddum við oft
um hinn mikla áhrifamátt fjölmiðla
sem auðveldlega er hægt misbeita.
Eftir að Sigurbjörn kom heim frá
námi settist hann að á Akureyri, eða
fór til „Akureyris“ eins og við sögð-
um stundum að gamni okkar. Þar
stundaði hann lengst af kennslu og
námsefnisgerð hjá Tölvufræðslunni
á Akureyri. Einnig kenndi hann við
Verkmenntaskólann á Akureyri,
Endurmenntunarstofnun Háskóla
Íslands og fyrir ýmsa fleiri aðila.
Hafði hann stundum á orði að það
væri löng leiðin í tæknilegum skiln-
ingi frá sláttuvélunum í Halakoti til
tölvutækni nútímans. En það vafðist
ekki fyrir Sigurbirni að tileinka sér
nýja tækni.
Við héldum alltaf sambandi þótt
hann byggi á öðru landshorni.
Nokkrum sinnum heimsótti ég hann
norður og hann leit við hjá mér þeg-
ar hann var á ferðinni. Þar að auki
var það síminn (ekki sveitasíminn)
sem við notuðum og gátu símtölin
stundum orðið löng. Þann tíma, sem
aðrir eyddu á Netinu, notuðum við í
heimspekilegar umræður og til að
segja hvor öðrum sögur úr sveitinni
okkur báðum til óblandinnar
ánægju. Simbi sagði nefnilega
skemmtilega frá og margt virðist
hafa skeð skemmtilegt í Flóanum.
Ekki er víst að sumar þessar sögur
hafi verið að öllu leyti sannar, en af
hverju á að láta góða sögu gjalda
sannleikans.
Sigurbjörn var ríkur af andlegum
auði en ekki veraldlegum. Hann
safnaði ekki hlutabréfum eins og
títt er um unga menn nú til dags.
Og nú hafa öll hlutabréf fallið í verði
og hvað með það? En það er þyngra
en tárum taki að aldrei framar mun
ég heyra hinar skemmtilegu frá-
sagnir frá Simba né eiga við hann
fleiri samtöl. Eftir stendur minn-
ingin um góðan dreng sem átti fáa
sína líka. Ég hringdi til hans kvöldið
áður en hann dó. Þá gat hann ekki
talað við mig þar sem hann var hel-
sjúkur. Mér þótti samt vænt um að
heyra að það hafi lifnað yfir honum
þegar hann heyrði hver var í síma-
num. Hann bað um að skila til mín
að hann ætlaði að hringja næsta dag
þegar sér liði betur. Helsjúkur lýsti
hann ástandi sínu á hnyttinn og
gáskafullan hátt, en það var alltaf
stutt í grínið hjá Simba. Mér þykir
vænt um að síðustu skilaboðin frá
Simba hafi verið honum lík, en þau
verða ekki höfð eftir hér.
Það eru margir sem eiga um sárt
að binda eftir fráfall Sigurbjörns
Kristinssonar í blóma lífsins. Öllum
þeim eru hér færðar samúðarkveðj-
ur, sérstaklega börnum hans og eft-
irlifandi eiginkonu. Vonandi verða
þessi eftirmæli styrkur þeim sem
eiga um sárt að binda. Ég vil minn-
ast Simba á léttum nótum, því ekk-
ert var honum meira á móti skapi
en mærðarvæl.
Helgi Gunnarsson.
Kveðja frá bekkjarsystkinum,
útskriftarárgangi 1976, frá
Samvinnuskólanum á Bifröst
nú blæs haustlega og allt er eins og það
er súgurinn í auðri skránni og hundarnir
sem ýlfra við ókunnan banabeð.
Kannski finnst leyndur stígur um flóann
undir stórum greinum töfraskógarins og
hikandi slóð sem hverfur ekki.
En hvort hún vísar þér inn á hinn gullna
hveitiakur sem þig hefur dreymt, eða
þrýtur það get ég ekki sagt þér því þar eð
hinn sjúki sem liggur hér út af og hlustar
á vindinn er barn síns eigin draums og
hefur villst eitt sinn fyrir löngu með hlið-
lykilinn að höllinni í ævintýrum móður
sinnar, er það fyrir hann að hundarnir
ýlfra, fyrir hann einan að vindurinn blæs,
og fyrir hann einan að allt er eins og það
er.
(H. Nordbrandt. Þýð. Úlfur Hjörvar.)
Bekkjarfélagi okkar og vinur Sig-
urbjörn Kristinsson er látinn, langt
um aldur fram. Við erum hnípin,
hugsum til baka og minnumst sam-
verunnar á Bifröst, tilfallandi sam-
skipta síðar og þeirra samfunda
sem aldrei urðu en sífellt voru í bí-
gerð. Við hugsum til Jóhönnu eig-
inkonu hans, sonanna Tryggva
Rafns, Helga Kristvins og Jóhanns
Freys, fjölskyldu og ástvina. Ykkar
missir er mestur. Við sendum ein-
lægar samúðarkveðjur til ykkar
allra og biðjum þess að ykkur farn-
ist vel á þeim erfiðu tímum sem í
hönd fara. Góður drengur er geng-
inn.
Bekkjarsystkinin.
Það verður svo dimmt þegar vinirnir
skilja
og virðist sem kulni í hjartanu glóð,
en myndirnar ljúfu og minningar ylja
sem mörkuðu sporin í ævinnar slóð.
Með klökkva í huga er kveðja mín þessi
því komin er skilnaðar þungbæra stund,
að Guðirnir allir þig geymi og blessi
er gengur þú héðan á skaparans fund.
(F.S.)
Innilegar samúðarkveðjur send-
um við fjölskyldunni og biðjum al-
góðan Guð að vera með ykkur og
styrkja í sorginni.
Síðdegishópur Tölvu-
fræðslunnar á Akureyri
veturinn 2000-2001.
3
% &


5
22 -;0( :
4 $,&
   
   
 4 

5 
(! (0"#!'!1
3
 
 
&%  

%



53
 
22 +"*&(!<!(

 &"(&$, 88
 .&"$,&
*

 

&  

 !

#--
.   * 
  
 /
   
'

,&

 
 
3 !!& 67766#

!* (/(! '!
(0"#!
!*'! 4 ,!  !  

!* (0"#!'!
5(
! (0"#!  
,! 4 ,! (0"#!  1
Hann Lúlli í Stein-
holti er allur, þessi
svipmikli kall sem sóp-
aði að jafnt í daglegu
amstri og sem á gleði-
stundum. Ein af þessum sterku per-
sónum sem settu svip sinn á litla
þorpið okkar og margar skemmti-
legar frásagnir eru af. Upp í huga
minn koma mörg atvik frá bernsku
minni og uppvexti sem tengjast
Lúlla, Siggu og börnunum þeirra því
það var daglegur samgangur á
milli æskuheimilis míns og heimili
Lúlla og Siggu og Stína dóttir hans
er æskuvinkona mín. Við Stína lék-
um okkur saman heima hjá henni og
heima hjá mér, við vorum samferða í
skólann, saman í skátastarfinu, við
stóðum saman og vörðum hvor aðra
þegar á þurfti að halda. Og oft nýtt-
um við okkur samstöðuna til að kría
út leyfi foreldranna til einhverra
huta sem við vorum vissar um að fá
ekki nema með fulltingi hvor ann-
arrar. Eða hvað skyldum við oft
hafa notað setningar eins og þessar:
„Pabbi, má ég fara í bíó,Tóta má
fara?“ eða: „Mamma, má ég kaupa
smánammi, Stína fékk pening?“
Ótrúlega oft, og við vorum sann-
færðar um að hvorki Lúlli né
mamma sæju í gegnum þetta bragð
okkar.
Lúlli missti konuna sína hana
Siggu langt um aldur fram og varð
upp frá því einn að sjá um heimilið,
börnin sín sem þá voru á unglings-
aldri ásamt því að skila löngum og
erfiðum vinnudegi í frystihúsinu. Og
þegar hann kom heim úr vinnunni
var eins víst að í litla húsinu hans
væri fullt af unglingum úr hverfinu,
hálfgerð félagsmiðstöð, full af fjör-
ugum unglingum að hlusta á háværa
tónlist.
Í dag finnst mér erfitt að skilja
hvernig Lúlli komst yfir að gera allt
það sem hann þurfti að gera og
gerði á þessum árum sem einstæður
faðir sem vann langan vinnudag.
Hann fór eldsnemma til vinnu, kom
heim í hádeginu og gaf kindunum,
fór aftur til vinnu og vann fram að
kvöldmat eða lengur afar erfitt starf
við frystitækin í frystihúsinu. Jafn-
framt þessu sinnti hann heimilinu,
gætti þess að krakkarnir lærðu fyrir
skólann og hann vildi að heimilið
væri hreint og snyrtilegt. Sjálfur
gekk hann í flest verk innanhúss
sem utan og flestir sem smökkuðu
pönnukökurnar hans og sunnudags-
lærið róma það enn. Stína veitti hon-
um ómetanlega hjálp við þessar erf-
iðu aðstæður og tók ung mikla
ábyrgð á heimilishaldinu og stóð sig
eins og hetja og vann heimilisstörfin
með skólanum.
Einu atviki frá þessum dögum
LÚÐVÍK
KRISTJÁNSSON
✝ Lúðvík Krist-jánsson fæddist í
Ásbúðum á Skaga
30. júní 1910. Hann
lést á Héraðshælinu
á Blönduósi 10.
febrúar síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Hólanes-
kirkju á Skaga-
strönd 17. febrúar.
langar mig að segja frá
en það var þannig að
við vinkonurnar vorum
að búa til sælgæti með
því að bræða sykur á
pönnu. Þar sem við
stóðum við eldhús-
bekkinn í Steinholti og
vorum að skera harðan
sykurinn í smærri bita
hrökk hnífurinn á bóla-
kaf í höndina á Stínu,
hitti á æð og það foss-
blæddi úr sárinu. Í því
kemur Lúlli heim úr
vinnunni og hans
fyrstu viðbrögð voru að
skamma Stínu og segja í reiðilegum
tón: „Hvers vegna varstu að skera
þig, gastu ekki látið það vera?“ um
leið og hann gerði að sárinu. Í lang-
an tíma vorum við móðgaðar út í
pabba hennar Stínu fyrir að
skamma hana fyrir þetta slys – eins
og einhver geri það að gamni sínu að
skera sig!
Mörgum atvikum man ég eftir þar
sem okkur Stínu fannst Lúlli stund-
um of strangur, ósanngjarn og af-
skiptasamur en ég skil nú vel við-
brögð hans sem voru einmitt tákn
um þá miklu umhyggju og vænt-
umþykju sem Lúlli bar fyrir Stínu
og fjölskyldu sinni.
Umhyggja og væntumþykja sem
hann hafði ef til vill ekki ekki tök á
að sýna með öðrum hætti í þeirri
erfiðu lífsbaráttu sem hann háði sem
einstæður faðir sem mátti hafa sig
allan við til að sjá fjölskyldu sinni
farborða. En velferð barna hans og
síðan fjölskyldna þeirra var Lúlla
eitt og allt.
Að leiðarlokum langar mig og fjöl-
skyldu mína að kveðja Lúlla með
kærri þökk fyrir allt og allt og senda
börnum hans og fjölskyldum þeirra
okkar innilegustu samúðakveðjur.
Þórunn Bernódusdóttir
og fjölskylda.
Það er ekki auðvelt að hugsa til
þess að Lúlli frændi hafi nú kvatt
okkur og gengið til fundar við ást-
vini sína, handan við móðuna miklu.
Heimurinn verður fátæklegri fyrir
vikið því hann var litrík persóna.
Undanfarna daga hef ég hugsað
mikið til hans og það er ekki hægt
nema með brosi á vör. Ég á ein-
hvern daginn eftir að segja syni
mínum frá því þegar ég var lítil
stelpa og átti gamlan frænda sem
gat spilað við mig lon og don, Ólsen-
Ólsen og manna. Hann bakaði bestu
pönnukökurnar, steikti ástarpunga
og átti alltaf kónga-brjóstsykur í
skál uppi á ísskáp. Ég gleymi heldur
aldrei þegar hann kom út í parís
með okkur vinkonunum, þá á átt-
ræðisaldri. Nei, það var aldrei leið-
inlegt í kringum Lúlla, hann bar
gleðina með sér hvert sem hann fór.
Ég er þakklát fyrir að hafa fengið
tækifæri til að hitta hann í sumar og
kveðja hann í síðasta sinn.
Frímann, Stína, Kalli og Kristinn
og fjölskyldur, ykkur sendi ég og
fjölskyldan mín innilegustu samúð-
arkveðjur.
Sigurlaug Lára.