Morgunblaðið - 16.03.2001, Síða 57

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. MARS 2001 57
Venni frændi er dá-
inn.
Blessuð sé minning
hans.
Í minningunni fer
hugurinn til Húsavík-
ur, árin 1948-1949. Ég
lítil stúlka hjá afa og ömmu og
Boggu. Birna og Venni bjuggu
uppi á lofti í Pósthúsinu hans afa.
Ég kom ekki oft þangað. Allir
komu í Bjarnahúsið.
En það voru alveg sérstaklega
fallegir hlutir í kringum þau
Venna og Birnu. Og svo var Venni
alltaf á ferðinni um allt í dökkum
fötum með stóran hatt og talaði
alltaf hátt. Mér fannst hann góður
maður. Mér var hann alltaf góður.
Þegar Venni kom suður, sem var
æði oft, bjó hann oftast hjá okkur.
Og enn minnist ég þess, að alltaf
heyrðist allt dálítið hátt í kringum
hann. Þegar ég var táningur,
skammaði hann mig fyrir herberg-
ið mitt, föt lágu í hrúgu á gólfinu.
Hann skipaði mér að ganga betur
um. Snyrtimennska kostaði ekki
neitt, þessi orð Venna frænda
festu rætur í huga mér. Og ég man
þau ávallt þegar ég ætla að vera
löt. Síðar á ævinni, enn í heima-
húsum hjá foreldrum mínum, virt-
ust orð frænda ætla að verða
tvíeggjuð fyrir hann: Litla stúlkan,
hún ég, að vaxa og þroskast, hjálp-
aði til við að taka til á heimilinu,
allt skyldi í röð og reglu, líka bæk-
ur, sem Venni frændi var að lesa.
„Hvað hefurðu nú gert af bókinni
minni, stelpa?“ „Hún er á sínum
stað í bókahillunni, hann Venni
frændi minn kenndi mér, að
snyrtimennska, röð og regla, kost-
ar ekkert.“
Venni hafði ósköp gaman af að
keyra bíl. Og vildi eiga fallega bíla.
Ég hefi grun um að þeir bræður,
Ásgeir faðir minn og hann, hafi
stundum verið í kappi um, hvor
ætti flottari bíl. Venni keyrði um
ótrúlegustu lönd með Birnu sína,
sem var sólargeislinn hans. Þau
fluttust suður, og bjuggu í sama
húsi og móðir mín, svo á þeim tím-
um leit ég oft inn.
Venni hafði ferðast mjög víða,
var vel að sér í mörgum erlendum
tungumálum, og fróður um menn
og málefni. Hann var mikil félags-
vera, hafði gaman af að ræða við
fólk, og fólk hafði gaman af að
hitta hann. Ég kom þá oft með út-
lenda gesti mína í heimsókn til
Venna. Glatt var oft á hjalla, því
Venni var allra manna fróðastur
um ótrúlegustu mál, innlend sem
erlend.
Hann var líka oft „á Netinu“ og
fylgdist einnig þar með áhugamál-
um sínum. Hann var „góður kall“
hann Venni frændi. EN, væri
Venni „kominn á brókina,“ sínar
hvítu „afabrækur,“ nú, þá var
hann bara ekki til viðtals. Bara
ekki. Og því varð hver og einn að
taka. Þó hann væri allra manna
hugljúfastur, þá var hann líka
„kóngur í sínu ríki.“ EF hlutirnir
hentuðu honum ekki, þá var hann
sko ekkert lamb að leika við. Og
hananú.
Ég sá hann ekki oft nú síðustu
árin, en ég vissi alltaf vel af hon-
um, og að til hans gæti ég alltaf
leitað, ef þess gerðist þörf.
Guð blessi vininn minn góða,
hann Venna frænda, og styrki
Birnu mína og börnin þeirra.
S. Þórdís (Dísella).
Hann Venni frændi var þjóð-
sagnapersóna á mínu heimili.
Hann vann hjá Helga Benedikts-
syni, föður mínum, um nokkurra
VERNHARÐUR
BJARNASON
✝ VernharðurBjarnason fædd-
ist á Húsavík 16. júní
1917. Hann lést á
heimili sínu 1. mars
síðastliðinn. Útför
hans fór fram frá
Fossvogskirkju 13.
mars.
ára skeið og sagði
gjarnan að pabbi hefði
kallað sig uppáhalds-
frænda sinn. Móðir
mín minnist Venna
sem djúpviturs manns
sem hún vildi helst að
stjórnaði landinu. Þá
yrðu engin efnahags-
vandræði og hvers
manns vandi leystur.
Ég man fyrst eftir
Venna einn góðan
veðurdag árið 1956
eða 57, þegar ég var á
5. eða 6. ári. Ég var
einn heima og lá á
gólfinu í borðstofunni að hlusta á
jarðarför. Þá heyrði ég að útidyr-
unum var hrundið upp og einhver
kallaði: „Er einhver heima?“ Mér
varð eitthvað fátt um svör, en
Venni rann á hljóðið og sagði:
„Sæll vertu, þetta er Venni frændi.
Blessaður hættu að hlusta á þessa
andsk. jarðarför og hlustaðu held-
ur á mig. Ég er miklu skemmti-
legri!“ Og það var ekki að sökum
að spyrja. Við Venni fórum inn í
stofu og setti hann mig á hné sér.
Þegar móður mína bar að garði
skömmu síðar vorum við í hróka-
samræðum og fannst mér þetta af-
ar skemmtilegur frændi sem ég
sat hjá, og það sem var ef til vill
allra best, mér fannst ég hafa sagt
honum heilmikið gagnlegt um lífið
og tilveruna.
Síðar áttum við Venni oft eftir
að ræða saman og hann að gefa
mér ýmis heilræði. Reyndar sagði
hann mér stundum til syndanna og
vorum við þá býsna skorinorðir
hvor við annan.
Venni var hafsjór af fróðleik um
hvers kyns efni. Fylgdist ótrúlega
vel með efnahagsmálum hvarvetna
í veröldinni, vissi ýmislegt um
stjórnarfar og þróun í ólíkum
heimshlutum, kunni skil á margs
konar þjónustu- og iðngreinum –
eiginlega var sama hvar drepið var
niður fæti: Venni vissi skil á flestu.
Ekki dagaði hann uppi þegar
tölvuöldin gekk í garð. Hann til-
einkaði sér kosti Alnetsins og var
á meðal þeirra fyrstu sem eign-
uðust gervihnattadisk. Hann bætti
stöðugt við sig fróðleik og mundi
allt sem hann heyrði og las.
Ýmsar sögur eru sagðar um
hann og eru vafalaust sumar orð-
um auknar. Þó þarf ekki svo að
vera. Til að mynda finnst mér ætíð
jafnskemmtileg sagan um það þeg-
ar hann var sendur sem strákling-
ur að hreinsa flautuna á Brúar-
fossi. Venni tók til óspilltra
málanna, en sá þá eitthvað skondið
sem var að gerast niðri á þiljum,
stakk fötunni með fægileginum inn
í flautuna ásamt burstanum og
skrapp frá. Skömmu seinna blés
skipið til brottfarar og fengu þá
farþegarnir á framþiljunum heldur
ókræsilega gusu.
Þegar ég var að safna efni um
vélskipið Helga VE 333 var Venni
einn af mínum helstu heimildar-
mönnum. Sögur hans af lífinu um
borð í Helga eru ógleymanlegar og
kostulegar eru lýsingarnar á því
hvernig hann kom í kring viðskipt-
um við enska kaupsýslumenn.
Hann talaði um skipið eins og lif-
andi veru og lýsti kostum þess
eins og maður fjallar um unnustu
sem hann hefur eignast á ungum
aldri. Í rauninni talaði hann jafn
hlýlega um vélskipið Helga og
konuna sína.
Þeir faðir minn og Venni voru
ekki ætíð sammála um alla hluti og
stundum þótti pabba hann nokkuð
uppátækjasamur. Eitt sinn tók
Venni sig til og greiddi öllum
starfsmönnum hans út laun með
ávísun. Þá tíðkaðist að leggja laun
starfsmanna inn á reikning og
gátu þeir tekið út vörur í versl-
unum Helga Benediktssonar.
Þetta þótti Venna heldur gamal-
dags og ákvað því eitt sinn fyrir
páska að gera bragarbót á. Ekki
féll föður mínum þetta alls kostar
illa en starfsmenn Útvegsbankans
í Vestmannaeyjum kunnu honum
litlar þakkir því að fjárþurrð var í
bankanum.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég frænda minn með innilegu
þakklæti fyrir samveruna hér á
jörð. Venni verður hverjum þeim
sem honum kynntist ógleymanleg-
ur fyrir heilræði, skemmtun og
hreinskilni.
Arnþór Helgason.
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast Vernharðs Bjarnason-
ar. Ég var kominn á unglingsár
þegar ég man fyrst eftir Venna
Bjarna eins og hann var tíðast
kallaður heima á Húsavík. Hann
var þá fulltrúi hjá Kaupfélagi
Þingeyinga. Kaupfélagið var undir
forystu framsóknarmanna en
Venni setti ekki slíka hluti fyrir
sig þó hann hefði aðrar pólitískar
skoðanir. Þetta fannst mér ein-
kenna öll kynni af honum að skoð-
anir manna villtu ekki um mat á
einstaklingunum né verkum
þeirra.
Vernharður var af stórri fjöl-
skyldu og foreldrar hans settu
mikinn svip á bæjarlífið á Húsavík.
Bjarnahúsið eða Ásbyrgi eins og
það víst hét var áberandi bygging
og bæjarprýði. Þar ólst upp þessi
stóra fjölskylda svo oft hefur verið
þar líf í tuskunum. Vernharður
hleypti reyndar heimdraganum
snemma og leitaði orku sinni út-
rásar á sjómannsferli sínum og
störfum erlendis. Síðan kom hann
heim og lauk þá námi við Sam-
vinnuskólann.
Með þeirri reynslu sem hann
öðlaðist við kynni sín af menningu
annarra þjóða fékk hann góða yf-
irsýn og víðsýni hans var oft mun
meira en samferðamenn hans voru
tilbúnir að fylgja eftir. Hann var
hamhleypa til vinnu og sumum
fannst hann ekki alltaf sjást fyrir í
framkvæmdum. En hann hafði
mikinn metnað og mikinn áhuga
fyrir því að hans heimahérað
spjaraði sig. Hann lenti í ýmsum
útistöðum þá, eins við sína flokks-
menn sem aðra en oftast vegna
þess að hann var stærri í hugsun
en margir samferðamennirnir og
kannski á stundum stærri en sam-
félagið haði bolmagn til að fylgja
eftir.
Ég man best eftir Venna sem
framkvæmdastjóra Fiskiðjusam-
lags Húsavíkur á árunum 1957–
1967 en ég kominn til starfa heima
á Húsavík. Þá vann hann ötullega
að uppbyggingu Samlagsins og var
stórhuga. Ekki voru allir honum
sammála þó síðar kæmi í ljós að
það húsnæði sem hann kom upp
nýttist vel. Það má merkilegt heita
að með jafn djarfhuga mann eins
og Venni var þá andæfði hann
heldur togaraútgerð á Húsavík.
Hann var talsmaður bátaútgerðar,
það útgerðarform væri besta
tryggingin fyrir hráefni til Fisk-
iðjusamlagsins. Kannski hefur
hann haft ótta af því að ótryggara
yrði hvar togararnir lönduðu afla
sínum þó hann hafi varla haft hug-
boð um þá þróun sem varð í þess-
um málum síðar í hans heimabæ.
Hitt hefur trúlega valdið miklu um
þessa skoðun Venna að hann var
einstaklingshyggjumaður og vildi
að menn ættu báta sína sjálfir og
ekki spenntur fyrir bæjarúterð, þó
hann væri líka maður félagslegra
samtaka eins og margir sjálfstæð-
ismenn af gamla skólanum.
En hvatinn að þessari kveðju-
grein til Vernharðs er góður vin-
skapur hans og föður míns. Þann
tíma sem Venni var framkvænda-
stjóri Fiskiðjusamlagsins var faðir
minn trúnaðarmaður verkamanna
á vinnustaðnum. Með þeim tókst
mikill vinskapur sem entist meðan
báðir voru á lífi. Á svo fjölmennum
vinnustað koma oft upp einhver
ágreiningsmál og á stundum geta
þau verið nokkuð snúin. Það kom
því í hlut föður míns að ræða þau
við framkvæmdastjórann og þeim
tókst alltaf að leiða þau mál til
lykta. Eins var það að faðir minn
stóð jafnan í vörn fyrir Vernharð
þegar honum þótti réttu máli hall-
að hvað framkvæmdastjórann
snerti. Svona mál geta oft orðið
erfið í litlu samfélagi og ég vissi
það að Venni mat mjög mikils þá
afstöðu föður míns að láta sig ekki
skipta mismunandi pólitískar skoð-
anir þeirra né heldur þá stöðu sem
hvor um sig hafði þegar persón-
urnar voru hafðar fyrir rangri sök.
Stundum tóku verkamenn þessari
afstöðu föður míns með tortryggni
en það breytti engu hjá honum.
Það er mikilvægt á hverjum vinnu-
stað að gott samstarf sé milli
framkvæmdastjóra og trúnaðar-
manns. Það er forsenda fyrir því
að mál leysist með farsælum hætti.
Föður mínum þótti mikill missir að
því þegar Vernharður flutti burt
frá Húsavík því hann vissi gerla
hve Venna var uppbygging stað-
arins mikils virði og hve annt hon-
um var um afkomu verkafólksins.
Þá sjaldan ég hitti Vernharð eft-
ir að við vorum báðir fluttir til
Reykjavíkur þá fann ég það hve
hann bar hlýjan hug til föður míns
og mat hann mikils. Fyrir það
þakka ég á þessari kveðjustund.
Með Vernharði er fallinn góður
drengur. Ég sendi eiginkonu hans
börnum og öðrum ættingjum inni-
legustu samúðarkveðjur.
Kári Arnórsson.
Látinn er Ásgeir
Halldórsson loftskeyta-
maður er starfaði
lengstan sinn starfsferil
hjá Landhelgisgæsl-
unni. Við sem gengum
með Geira, eins og hann var kallaður,
í gegnum Loftskeytaskólann, minn-
umst hans sem góðs námsmanns og
frábærs félaga. Við vorum nokkrir
Hafnfirðingar í skólanum þá og fórum
oft með Geira í Morrisnum hans og
var þá oft kátt á hjalla. Geiri var ávallt
fyrsti maður til að tilkynna þátttöku
sína þegar við héldum afmælisfagnaði
ÁSGEIR
HALLDÓRSSON
✝ Ásgeir Halldórs-son fæddist í
Hafnarfirði 9. janúar
1932. Hann lést á
heimili sínu 12.
febrúar síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Hafnar-
fjarðarkirkju 22.
febrúar.
okkar og er mér sér-
staklega minnisstætt
síðasta vetur er við
héldum upp á 45 ára út-
skriftarafmæli okkar og
höfðu verið ýmsir erfið-
leikar að koma því á fót
að alltaf var Geiri já-
kvæður og héldum við
upp á það með pompi og
prakt á Hótel Sögu. Þá
voru 13 skólafélagar
látnir en síðan hafa
tveir látist, Ásgeir og
Bárður Gunnarsson,
sem reyndar var einn af
þeim Hafnfirðingum er
ferðuðust með Geira í Morrisnum.
Ég vildi með þessum minningar-
orðum minnast þessara félaga okkar
með söknuði og sendum við ættingj-
um þeirra okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Fyrir hönd skólafélaga úr Loft-
skeytaskólanum 1954,
Jón Kr. Óskarsson.
Ég bið þess heitt og vona
að vaki yfir þér
MAGNÚS BRYNJAR
GUÐJÓNSSON
✝ Magnús BrynjarGuðjónsson
fæddist á Akureyri
23. maí 1980. Hann
lést á Landspítalan-
um í Fossvogi 12.
febrúar síðastliðinn
af völdum áverka
sem hann hlaut í um-
ferðarslysi og fór út-
för hans fram frá
Akureyrarkirkju 20.
febrúar.
Guð og englaher hans
og taki þig að sér.
Guðjón, Edda, Eva,
Atli, Ingólfur og elsku
Lísa, ég votta ykkur
samúð mína. Missir
ykkar er mikill. Megi
Guð styrkja ykkur og
hugga á þessum erfiðu
tímum.
Hvíldu í friði, kæri
vinur.
Kær kveðja, þín
bekkjarsystir,
Þóra Björg.
Eggert.
Ég man alltaf eftir því þegar þú
varst hjá ömmu og það var farið að
spila um jólin.
Ég hugsa til þín bæði daga og
nætur og sendi þér í huga mínum
ljós.
Þín frænka,
Þórey Rut.
EGGERT
BJARNI
HELGA-
SON
✝ Eggert Bjarni Helgasonfæddist í Reykjavík 14.
nóvember 1963.
Hann lést 24. febrúar á
Høkland sjúkrahúsinu í
Bergen í Noregi og fór útför
hans fram frá Árbæjar-
kirkju 7. mars sl.
EIGI minningargrein að birtast á
útfarardegi (eða í sunnudagsblaði
ef útför er á mánudegi), er skila-
frestur sem hér segir: Í sunnu-
dags- og þriðjudagsblað þarf
grein að berast fyrir hádegi á
föstudag. Berist grein eftir að
skilafrestur er útrunninn eða eftir
að útför hefur farið fram, er ekki
unnt að lofa ákveðnum birtingar-
degi. Þar sem pláss er takmarkað
getur þurft að fresta birtingu
greina, enda þótt þær berist innan
hins tiltekna skilafrests.
Skilafrestur minningargreina