Morgunblaðið - 08.04.2001, Síða 36

MINNINGAR
36 SUNNUDAGUR 8. APRÍL 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Fylgd.
Þetta er aðeins
örstutt leið,
ekki svipstund
Milli dauðans
og lífsins,
En gjarnan hefði ég
viljað fylgjast með þér
þann spöl.
(Þorgeir Sveinbjarnarson.)
Elsku Gunnar Jón. Það eru ekki
nema rúmir 10 mánuðir síðan við
útskrifuðumst saman úr Grunn-
skólanum í Þorlákshöfn, 29 krakk-
ar sem flestir höfðu verið saman
síðan í leikskóla. Þá datt okkur
ekki í hug að eitt okkar ætti eftir
að hverfa frá svo fljótt.
Hvað þá að það yrðir þú, Gunn-
ar, þessi lífsglaði strákur sem
varst á fullu í íþróttum, lifðir heil-
brigðu lífi og leit út fyrir að þú
ættir eftir að eiga langt og farsælt
líf. En svona getur dauðann borið
brátt að og nú ertu farinn frá okk-
ur en auðvitað munt þú alltaf eiga
stað í hjarta okkar.
Elsku Kim, Guðmundur, Magn-
ús, Valdís og Guðmundur Karl,
megi góður guð hugga og styrkja
ykkur öll.
Ása Berglind og
Svanlaug Ósk.
Þú skalt vera stjarna mín Drottinn
yfir dimm höf
yfir djúpa dali
og eyðimerkur
ég geng í geisla þínum
GUNNAR JÓN
GUÐMUNDSSON
✝ Gunnar Jón Guð-mundsson var
fæddur 16. nóvem-
ber 1984. Hann lést
af slysförum hinn 1.
apríl síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Þorlákskirkju í
Þorlákshöfn 7. mars.
og eitt sinn mun geisli
þinn verða að gullstiga
þar sem ég geng upp
fagnandi skrefum
(Ragnh. Ófeigs-
dóttir.)
Langir dimmir dag-
ar, þung skref, það
ríkir vonleysi og sorg.
Friðarljós á gangstétt-
arbrúnum, skólasystk-
ini koma saman, hald-
ast í hendur og gráta.
Ættingjar og vinir
streyma í hús foreldra
og systkina. Samhugurinn og sam-
kenndin er ómetanleg.
Glókollurinn okkar, hann Gunn-
ar Jón, er ekki lengur á meðal
okkar. Fullur af lífsgleði og lífs-
þrótti sem við urðum svo sann-
arlega vör við hvort sem það var í
leik eða starfi. Eiginleikar Gunn-
ars voru margir, góðmennska hans
í garð annarra og væntumþykja
var einstök. Hann var sannur vin-
ur. Gunnar Jón var skarpur, dug-
legur og fljótur í öllu því sem hann
tók sér fyrir hendur. Hann var
góður í íþróttum og fótboltinn átti
hug hans allan.
Við erum þakklát fyrir að hafa
haft hann í þessi ár en erum afar
hrygg og sorgbitin að nú í blóma
lífsins sé hann tekinn á brott.
Veiðitúrarnir í Veiðivötn ásamt
Örvari, pabba og Unnþóri verða
ekki fleiri og ekki heldur sleða-
ferðirnar. Skuggi mun hvíla yfir
fermingardegi Örvars, það vantar
Gunnar Jón sem var fullur til-
hlökkunar eftir þessum degi og
hans verður sárt saknað.
Við verðum að halda áfram veg-
inn. Lífið heldur áfram og það er
ekki hægt að spóla til baka.
Það er gott að eiga góða og
trausta vini á lífsleiðinni þeir eru
eitt það dýrmætasta sem við eig-
um. Kim mín og Gummi, lífsins
ganga er erfið. Við fjölskyldan
munum reyna að hjálpa ykkur til
að brosa í gegnum tárinn og takast
á við lífið.
Stjarna Drottins verði með ykk-
ur og lýsi ykkur, elsku Magnús,
Valdís og Guðmundur Karl.
Kristín, Unnþór, Örvar og Ívar.
Sú hörmungarfregn barst okkur
1. apríl sl. að náinn fjölskylduvin-
ur, Gunnar Jón, hefði látist í
voveiflegu umferðarslysi fyrr um
daginn, aðeins sextán ára að aldri.
Hann var í einni af sínum ótal-
mörgu ferðum í varðandi fótbolt-
ann, en sú íþrótt átti hug hans all-
an. Þetta undirstrikar enn og aftur
hversu hverfult og á stundum
ósanngjarnt þetta stutta líf okkar
er í þessum heimi. Það hvarflaði
aldrei að okkur að við ættum eftir
að setjast niður í þrúgandi sorg og
skrifa minningarbrot um þennan
velgerða heiðurspilt sem átti
bjarta og hamingjuríka framtíð
fyrir höndum. Góð og sérstök vin-
átta tókst með okkur Gunnari Jóni
þegar fjölskyldur okkar hófu bygg-
ingu sumarhúsa á sama stað sum-
arið 1989. Á þessum tíma var hann
aðeins fimm ára strákhnokki, fjör-
ugur með afbrigðum og skemmti-
lega ræðinn. Alla tíð síðan hafa
fjölskyldur okkar haft mikinn sam-
gang, ekki síst börnin okkar sem
bundust traustum og góðum vin-
áttuböndum. Þessi vinskapur var
ekki síst Gunnari Jóni að þakka,
sem alltaf var mættur í leiki
hvernig sem á stóð. Auk íþrótta
hafði Gunnar Jón alla tíð mikið
yndi af jeppa- og sleðaferðum inn
á hálendi. Fórum við ófáar slíkar
ferðir og var Gunnar Jón ávallt
hrókur alls fagnaðar. Ógleymanleg
er páskaferðin sem við fórum á
liðnu ári, við feðgarnir og Gunnar
Jón. Við fórum sem leið lá inn að
Hlöðufelli, upp á Skjaldbreið og
Langjökul í mikilli veðurblíðu.
Gunnar Jón minntist oft á hversu
skemmtileg þessi ferð hefði verið
og ljómaði allur af tilhlökkun til
næstu óbyggðaferða. Ekki eru
liðnar nema tvær vikur síðan
Gunnar Jón kom til mín þar sem
ég var við smíðar í sumarbústað
mínum. Þar skeggræddum við
málefni líðandi stundar og komum
inn á ýmislegt sem brýst um í
höfði drengs á hans aldri þegar al-
vara lífsins er um það bil að halda
innreið sína. Gunnar Jón var afar
vinsæll og átti stóran vinahóp.
Hann var meinstríðinn fjörkálfur
sem sá spaugilegu hliðina á lífinu
Kær vinkona og merkiskona er
kvödd með þessum fáu línum. Ósk
tengdist bernskuheimili móður
minnar, Soffíu Ingvarsdóttur. For-
eldrar Óskar voru lengi vinnufólk hjá
afa mínum og ömmu, þeim séra Ing-
vari Nikulássyni og Júlíu Guðmunds-
dóttur á Skeggjastöðum á Bakka-
firði. Þar ólust upp þær systur Ósk
og Sæfríður í nokkur ár.
Þegar Sæfríður, systir Óskar,
gekk í hjónaband árið 1922 með
Hannesi Magnússyni frá Vopnafirði,
f. 1900, d. 1936, fylgdi Ósk systur
sinni, þá níu ára gömul. Hannes og
Sæfríður bjuggu fyrst á Bjargi á
Bakkafirði. Þau áttu saman tvær
ÓSK
SIGURÐARDÓTTIR
✝ Ósk Sigurðar-dóttir fæddist 22.
nóvember 1913 á
Þorvaldsstöðum á
Bakkafirði en þar
voru foreldrar henn-
ar í vinnumennsku.
Hún lést 20. mars
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Sig-
urður Jónsson frá
Eskey, Austur-
Skaftafellssýslu, f.
1866, d. 1917, og
kona hans Ágústína
Sigríður Eyjólfsdótt-
ir frá Hamarsfirði, f.
1871, d. 1954. Systkini hennar eru
öll látin. Þau voru: Sigríður, f.
1896, d. 1994, Sæfríður, f. 1901, d.
1979,og Marinó, f. 1904, d. 1987.
Jarðarför hennar fór fram í
kyrrþey hinn 28. mars.
dætur, þær Magneu
Elísabetu, f. 1926, og
Ásdísi, f. 1928. Fjöl-
skyldan fluttist síðar í
Höfn en þar var Hann-
es síðasti útibússtjóri
danskrar verslunar á
Bakkafirði. Systkini
Óskar, þau Sigríður og
Marinó, bjuggu á
Bakkafirði allan sinn
búskap, Sigríður á
Bjargi en Marinó á
Bakka.
Ósk fór til náms í
Eiðaskóla 1930–1932.
Síðan lá leið hennar í
Hjúkrunarkvennaskóla Íslands í
Reykjavík árið 1935. Þaðan lauk hún
námi árið 1938. Á Reykjavíkurárun-
um bjó hún um tíma hjá foreldrum
mínum. Ég minnist þess í bernsku að
það hvíldi nokkuð dularfullur blær
yfir Ósk. Hún hafði komið aftur inn í
okkar heim árið 1945 eftir að hafa
eytt stríðsárunum í Danmörku.
Þangað hafði hún farið til framhalds-
náms í hjúkrun árið 1938, en ekki
getað snúið heim fyrr vegna stríðs-
ins. Þessi utanlandsdvöl í hernumdu
landi gerði hana eitthvað sérstaka í
augum barnsins. Ósk var mjög falleg
kona og eins var hún barngóð. Hún
hafði eins og aðrir í Danmörku á
þessum árum átt þar erfiða daga en
öllu mótlæti tók hún með stillingu,
hún var þannig. Það voru nokkrar
aðrar íslenskar hjúkrunarkonur sem
lokuðust inni í Danmörku á þessum
tíma. Þær héldu sambandi sín á milli
öll árin og var það þeim mikil hjálp í
einangrun stríðsáranna. Engar frétt-
ir bárust heim til Íslands af Ósk með-
an á hernámi Danmerkur stóð, nema
einu sinni kom jólakveðja frá henni í
útvarpinu. Það urðu að vonum fagn-
aðarfundir með fjölskyldunni, þegar
hún sneri heim heilu og höldnu.
Ósk hóf störf á lyflækningadeild
Landspítalans 1945 og á Landspít-
alanum var hún mestallan sinn
starfsaldur upp frá því. Frá árinu
1955 var hún yfirhjúkrunarkona á
hjartadeild, þar til hún lét af störfum
sökum aldurs. Hún var mjög mikils-
metin hjúkrunarkona bæði af sjúk-
lingum og samstarfsfólki, sem töluðu
um hana af virðingu og þakklæti.
Vinnu sína tók hún alvarlega og helg-
aði sig henni af lífi og sál. Það var í
bernsku minni siður móður minnar
að safna saman fjölskyldunni um jól-
in, venjulega á aðfangadagskvöld.
Afi bjó á heimili okkar og þannig
héldust tengslin við Skeggjastaði
enn frekar. Þá var haldin fjölskyldu-
og gleðihátíð og mikið sungið enda
samankomið margt af tónlistar- og
söngfólki. Júlía systir mín spilaði
undir sönginn á píanóið. Þær systur
Sæfríður og Ósk komu og dætur Sæ-
fríðar, Magnea og Ásdís. Sæfríður
hafði flust í bæinn frá Bakkafirði, þá
orðin ekkja. Einnig var með okkur
önnur fjölskylda sem tengdist
Skeggjastaðaheimilinu, Ólafur Stef-
ánsson smiður og hans fjölskylda.
Ólafur hafði alist upp hjá afa mínum
og ömmu. Allt hafði þetta fólk mikla
ánægju af tónlist. Ólafur hafði verið
organisti í kirkjunni og Sæfríður
sungið í kórnum. Náin tengsl héldust
með öllu þessu fólki þó að leiðir
skildu í áranna rás. Unga fólkið flutti
að heiman, þeir eldri hurfu á brott.
Tengdasynir og barnabörn bættust
við. Og allir urðu vinir Óskar, sem
ávallt eftir það kom til okkar á að-

 

     
 
 

 
 
  
 
   
 

    ! 
 "#

 "$$#
  

  !"
#
$ %
#
$
&'    #
$
 (  &"
" #   !"

&"
" #  )((
*
!"

" *(+
)((
 
)((
,




   

     

 

  
    
   
     

   ! "
#   ! "# $ % "# % & ' 
!  ! "  '  ( & ( % )$
! "#  ( ) ! "# $ ( '   ' 
 "* ! "# $  +  % )' 
,  !' 
 #  $%   # 

   
     
 
 




   

    
 
    
 ! "
 

 "
 #$ 
 #
 
%"
&
 #$  '( ) #
 
"
 #$  
!&
 
*
 " +
 #
 
, , $ "(

 
 

 
   
  


   
 
 
    
 

 
 
 
!       ! 
"
  

##   #$%%
 
  
        !" 

# $#    %  &  
' (   


 
  
 
       
             




   
! "   

     
 
"  

 
"   # $%  # &
'
"   ( 
  &
 )' & * (  + 
,'
"