Morgunblaðið - 08.04.2001, Qupperneq 38

MINNINGAR
38 SUNNUDAGUR 8. APRÍL 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Blómastofa
Friðfinns,
Suðurlandsbraut 10,
sími 553 1099, fax 568 4499.
Blómaskreytingar við öll tilefni
Opið til kl. 19 öll kvöld

    


 

  
  
       

     
 

  !"#$
 % $&'
"$ !"#$
(!
"$ !"#$
)!"!
"$ !"#$

  
"$ !"#$*

  

  


  
   

 


       
  

  


    
 

  
 !" 
   #   
   
  
 


       
  
    !  "  " 
 
    # %" 
 &
    '      

 (
  
) *
   +    
 ,  
    -" +( 
 ,  
  
.  (,
  
* *  * * * 


  
  



 
 

     
    

    
    

      !
  
 !"
 
#"
 
$


  
 %

   &  "'("

) %'"

   * $  
+, 
 -   , ./

 
   

   


   
 


    
    

 



   
      
    !" #
$ % % &
'(  & " ()*+""   $& '+ *
 , & " ()*+""
)  $ "**
'+ " ()**   -" & ./!*+""
"% " ()**   -" $*+""
 !%   *+"" + 0" +**
' 0   ** / $  *+""
 %/! *01 &

 

  
    

        



  
 


 

 
  !

 

      


 
 ! !  "
#

 "#   # 
$ 
%& ' (  ) # 

%& ' *    
+ 
  ,
%& #  (-%# 
   '
$  . /
%& #  0%  # '
1  1/  ' 1  1  1/ !
Bjössi afi var alltaf
með. Hann mætti fyrir
ári í þrítugsafmælið
mitt á Laugaveginum,
gekk upp langan stiga-
ganginn ákveðið,
mættur til að sjá mig og heilsa upp á
vini mína og kunningja, sem voru á
fjórða tug í veislunni. Þá var hann
heiðursgesturinn minn, svo fallega
til fara í gömlu glæsilegu ullarjakka-
fötunum sínum og ég vissi að hann
myndi segja eitthvað sniðugt,
sallarólegur með kaffi í bolla og léti
fátt trufla sig. Ég vissi að hann
myndi ekki segja margt en hann sat
svo sannarlega ekki eftir heima né
lét hann sitt eftir liggja að bauna að
mér nokkrum vel völdum ummælum
um kosti mína, gildi þess að vera þrí-
tugur og svo auðvitað eitthvað smá
um pólitík inn á milli og stríðni sem
fengi okkur til að hlæja. Líklega
minntist hann líka á „hundsrass“ og
„íhaldsmús“ sem voru jólagjafir frá
mér, kaffibolli og stytta, og hann
geymdi á sérstökum stað í hillunum
hjá sér. Afi minnti mig af og til á til-
vist þessara nytsamlegu hluta sem
hann hafði fengið frá mér og gefið
sérstök nöfn. Stundum hlógum við
að þessu öllu saman en stundum
þóttumst við taka þetta alvarlega
með að vera „íhaldsmús“ – það fór
svona bara eftir veðri og vindum.
Afi kunni að gera litla hluti stóra,
þ.e. góðu og hversdagslegu hlutina,
og hann lét okkur öll svo sannarlega
njóta þess með sér. Líklega héldu þó
flestir að Bjössi afi á Akureyri myndi
missa lífsþróttinn þegar Bíbí amma
dó fyrir um átta árum. Fáir sáu til-
veru hans ganga upp með þau hjón
aðskilin. Það var líkast því að einn
maður ætti að syngja ástardúett og
afi söng ekki einu sinni neitt að ráði.
Hann orti hins vegar vísur um allt
mögulegt, jafnvel síðustu dagana
sína fárveikur. Að nokkrum tíma
liðnum eftir fráfall ömmu sáum við
þó að Bjössi afi var áfram heill og
óbreyttur. Hann skyldi áfram og
hann valdi lífið og okkur og hikaði
ekki eftir það. Afi ákvað fyrir um
fimm árum, öllum að óvörum, að
flytja frá heimastöðvunum fyrir
norðan. Hann lagði bílprófsskírtein-
inu, fluttist suður til Hafnarfjarðar
og settist við að binda inn bækur á
sérinnréttuðu verkstæði í bílskúrn-
um. Þá áttaði maður sig á því að afi
bjó yfir óvenjulegum styrk manns
BJÖRN
BRYNJÓLFSSON
✝ Björn Brynjólfs-son fæddist á
Steinsstöðum í Öxna-
dal 9. maí 1920.
Hann lést á líknar-
deild Landspítalans
12. mars síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Fossvogs-
kirkju 21. mars.
sem kann að bíða í líf-
inu og vera ekki ótta-
sleginn þó að manns
kærasta hafi verið tek-
in frá manni og kjöl-
festan rifin. Síðustu ár-
in bjuggu þau í
Hafnarfirðinum niðri
hjá Möggu frænku,
Bjössi afi og Júlía,
norski skógarkötturinn
hans. Það varð til þess
að í kjallaranum á
Hellisgötunni sagði
fólk að Rómeó og Júlía
væru í sambúð þar sem
afi eldaði fyrir bæði.
Bjössi afi var fyndinn, hreinskilinn
og óþvældur maður, hvernig sem lit-
ið var á málin. Ef enginn hafði t.a.m.
haft samband um hríð sló hann á
þráðinn og bauð í kaffi og ef ég var
stödd uppi hjá Möggu og gleymdi að
kíkja niður kom hann bara upp og
var í hvert skipti eitt bros yfir hinni
óvæntu heimsókn minni og bað um
fréttir. Eina sem hann líklega skorti
var dramatík og tilgerð og hann
hefði líklega seint fundið sig á leik-
palli. Lífið var einfalt og tryggt með
afa og í reglulegu kaffispjalli niðri í
borðstofu hjá honum eða í símanum
lentum við oftast í einhvers konar
keppni í húmor þar sem við reyndum
að beita sem snjöllustu orðavali í lýs-
ingum okkar á hinu og þessu sem
gæti gert okkur gáfuleg. Líklega
hefur það snúist mest um framsókn-
armenn, Hafnarfjarðarpólitík og
ketti. Vanalega fórum við þó fljót-
lega að flissa og þögðum svo bara því
við vissum að við þyrftum ekkert að
vera gáfuðust, það skipti bara engu
máli svona hjá okkur, og afa var al-
veg sama um hégómlega hluti, sumt
var bara fínt og annað ekki og fínast
var að geta eldað sér mat, vera al-
mennt vakandi, hugsa um fjölskyld-
una sína og gleyma helst ekki að
senda jólakort. Jólakortin í ár voru
reyndar með frumlegasta móti þar
sem afi missti sjónar á sífelldum
flutningum sumra í fjölskyldunni.
Utan á mínu korti stóð m.a. „Linda,
heimilisfang: einhvers staðar í
Reykjavík“ og á systur minnar:
„Dóra og fjölskylda, heimilisfang
óþekkt.“
Það var svipað með stemmningu
síðustu dagana þegar afi var lagstur
inn á spítala. Þá lásum við saman
upp langt ljóð um átök prests við
djöfulinn og eldgos, sem var svo vel
ort og fyndið að við þurftum auka
kaffibolla til að jafna okkur á eftir.
Þá hló afi svo innilega að ég gleymi
því aldrei. Með Bjössa afa er Eini-
lundurinn á Akureyri endanlega
sestur í fjarlæga minningu. Minning-
arnar eru um yndislegan tíma okkar
Dóru og Hrafnhildar á Akureyri á
sumrin sem við biðum árlega eftir-
væntingarfullar eftir að rynni upp.
Slíkur eðaltími verður ekki endur-
tekinn af neinu öðru fólki á neinn
svipaðan hátt. Hluti af Bíbí ömmu
varð auðvitað eftir hjá afa og þessa
dagana verður hún þess vegna svo
nærri og raunveruleg. Fyrir rúmri
viku hurfu þau bæði saman á svo af-
gerandi hátt að manni finnst eins og
heimurinn sé bæði skakkur og vit-
laus. Ég veit þó djúpt niðri að amma
hefur beðið eftir afa, líkt og hann
hefði beðið eftir henni. Í biðinni hef-
ur hún líkast til farið á háu hælunum
sínum og ljósu kápunni að tala við
byggingameistara svo hægt yrði að
byggja nýjan Einilund. Ég býst við
að hann hafi verið tilbúinn og þess
vegna þurfti afi að kveðja. Ég á eftir
að sakna þín, kæri afi.
Þín
Linda,
(einhvers staðar í Reykjavík.)
Mig langar að segja nokkur orð í
minningu afa míns. Allar æskuminn-
ingar mínar af honum eru yndisleg-
ar. Hann var alltaf rólegur og geð-
góður og missti aldrei þolinmæðina
við okkur barnabörnin sem ærslu-
ðumst út um allt hús, allan garð og
hreint út um alla Akureyri líka.
Þetta eru bestu bernskuminningarn-
ar sem ég á til. Ég man líka að sem
barni fannst mér skrýtið að afi skyldi
borða kartöflur með öllum mat, skyri
líka. En svona var hann bara, gerði
hlutina á sinn veg. Ég sá ekki mikið
af afa í mörg ár, ég ekki á landinu og
afi norður á Akureyri. En þegar
hann svo flutti til Hafnarfjarðar
kynntist ég honum uppá nýtt. Og þá
sem fullorðin kynntist ég kímnigáf-
unni og jákvæðinu sem fylgdi honum
fram í endalokin. Ég fékk reglulega
fréttir af honum frá Lindu systur
síðustu vikurnar og alltaf fylgdi með
hvaða fyndnu skot hann hefði látið
frá sér fara í það skiptið. Mér finnst
sorglegast að hafa ekki verið við síð-
ustu vikurnar en það er huggun að
ég á ekkert nema góðar minningar
og átti góðar stundir með honum síð-
ustu jólin hans. Nú er hann kominn á
leiðarenda og er aftur hjá ömmu þar
sem ég veit að honum líður vel.
Bless, elsku afi, allar minningarnar
lifa bjartar í hjarta okkar.
Dóra og fjölskylda.
Það var mánudaginn 12. mars að
það rann upp fyrir mér ljós, barn-
æska mín hefur verið sett í poka og
hnútur bundinn fyrir, sem ekki verð-
ur hægt að leysa. Hann afi minn, sem
alla tíð hafði verið til staðar, var dá-
inn. Þetta markaði mikil tímamót í
mínu lífi, núna hafði verið klippt á
naflastrenginn sem tengdi mig við
Einilundinn, sem var svokölluð æv-
intýraparadís okkar frændsystk-
inanna. Þar bjuggu afi Bjössi og
amma Bíbí og þar mátti maður allt.
Ég er sko ekki gömul þegar ég man
fyrst eftir mér hjá afa og ömmu,
amma með suðusúkkulaðið sitt í
kryddskápnum og afi sem var alltaf
til í að spila við mig eða bara sitja og
horfa á okkur ömmu byggja úr lego-
kubbunum. Hjá þeim átti maður allt-
af athvarf og ef mér var misboðið
heima fyrir var bara að pakka tann-
bursta í vasaklút, taka hvíta bangsa
undir höndina og strjúka til afa og
ömmu, og ævinlega var tekið vel á
móti manni með böndu og maryland
kexi. Afi var þó vanur að vera fljótur
að tala mig til og yfirleitt var ég nú
flutt heim aftur fyrir kvöldmat.
Hann afi var ofsalega hæglátur mað-
ur og ég man ekki eftir að hann
skipti skapi í þau 22 ár sem að við
vorum samferða, jafnvel þó að ým-
islegt væri reynt til að æsa hann upp.
Ég og litli sjóræninginn (Sigyn
frænka) reyndum held ég allflest en
ekkert dugði, það sama mátti svo
segja um hana ömmu, hún var svo
sannarlega ekki uppstökk að eðlis-
fari. Það er einhvern veginn fyrst
núna eftir að afi er farinn að ég sé
hvað nærvera hans var sterk og ég
segi eins og Magga frænka, að það er
ótrúlegt að það geti verið svona tóm-
legt eftir svona rólegan mann.
Elsku Bjössi afi, ég syrgi þig sárt,
en ég veit að núna líður þér vel og
amma hlýtur að vera glöð að vera bú-
in að fá þig heim.
Takk fyrir allt sem við brölluðum.
Rakel.