Morgunblaðið - 08.04.2001, Page 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 8. APRÍL 2001 39
Inger Steinsson,
útfararstjóri,
s. 691 0919
Ólafur Ö. Pétursson,
útfararstjóri,
s. 896 6544
Bárugötu 4, 101 Reykjavík.
S. 551 7080
Vönduð og persónuleg þjónusta.
Minningarkort
Hjartaverndar
535 1825
Gíró- og greiðslukortaþjónusta
ÚTFARARSTOFA
HAFNARFJARÐAR
Stapahrauni 5, Hafnarfirði, sími 565 5892
www.utfararstofa.is
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sjáum um alla þætti sem hafa ber í huga
er andlát verður, í samráði við aðstandendur
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Kistur
Krossar
Duftker
Gestabók
Legsteinar
Sálmaskrá
Blóm
Fáni
Erfidrykkja
Tilk. í fjölmiðla
Prestur
Kirkja
Kistulagning
Tónlistarfólk
Val á sálmum
Legstaður
Flutn. á kistu milli landa
Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.
Bryndís
Valbjarnardóttir
útfararstjóri
✝ Guðrún AuðurÓskarsdóttir
fæddist í Reykjavík
24. desember 1946.
Hún lést í Kaup-
mannahöfn 1. mars
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Ósk-
ar Höskuldur Finn-
bogason, f. 13.9.
1913, d. 24.2. 1976,
frá Skarfanesi í
Landsveit, seinast
prestur á Bíldudal,
og Rakel Veturliða-
dóttir frá Ísafirði, f.
30.10. 1918, d. 10.5.
1984. Bræður Auðar eru Finn-
bogi, f. 30.8. 1943, og Veturliði
Gunnar, f. 25.3. 1958. Hálfsystir
Auðar, sammæðra, er Kristjana
Valdimarsdóttir, f. 29.9. 1939.
Auður giftist árið 1966 Preben
Boye Nielsen, f. 16.7. 1944, mat-
sveini, nú myndlistarmanni í Dan-
mörku. Börn þeirra eru 1) Óskar
Höskuldur Nielsen, trésmiður og
fasteignasali, f. 19.10. 1966, maki
Anita Nielsen, sjúkraliði, f. 30.7.
1970. Þau búa á Mön í Danmörku.
Dætur þeirra eru Christina Søs, f.
9.6. 1988, Mia Sabr-
ina, f. 18.6. 1990, og
Louise Cecilie, f.
22.9. 1996. 2) Britta
Mari Nielsen, nemi í
viðskiptafræðum, f.
31.7. 1973, sambýlis-
maður hennar er
Thomas Jensen,
fasteignasali, f. 20.3.
1973. Þau búa í
Kaupmannahöfn.
Auður og Preben
bjuggu fyrst í
Reykjavík en flutt-
ust 1969 til Kaup-
mannahafnar og
bjuggu þar um hríð. Þau dvöldust
svo fáein ár í Syðra-Straumsfirði
á Grænlandi, en settust svo aftur
að í Danmörku og bjuggu á Jót-
landi og á Norður-Sjálandi. Þau
skildu. Auður bjó síðustu ár sín á
Friðriksbergi í Kaupmannahöfn.
Hún var menntuð þroskaþjálfi og
starfaði við það fram á sumarið
2000.
Útför Auðar fór fram í Kaup-
mannahöfn 8. mars síðastliðinn og
var hún jarðsett við Elmelunde-
kirkju á Mön.
Hinn 1. mars síðastliðinn kom að
leiðarlokum í lífi systur minnar,
Auðar Óskarsdóttur, eftir baráttu
við erfiðan sjúkdóm sem hún
greindist með fyrir rúmu hálfu ári.
Hún varð aðeins 54 ára gömul.
Meira en helming lífs síns bjó hún
utan Íslands, lengst af í Danmörku
en um tíma á Grænlandi. Ég var
barn að aldri þegar hún sigldi burt
með Gullfossi og árum saman voru
tengslin mín við hana um bréf og
síma og strjálar heimsóknir hennar
til Íslands eða okkar til Danmerk-
ur. Fyrir fimmtán árum breyttist
þetta, þegar ég fluttist til Kaup-
mannahafnar og var nokkur ár nær
henni. Það voru indælir tímar og ég
og fjölskylda mín heimsóttum hana
reglulega á Norður-Sjálandi, þar
sem hún bjó við skógarjaðarinn, í
fallegu húsi með stráþaki. Síðustu
árin hafa ferðir okkar til Danmerk-
ur verið tíðar og heimsóknin ætíð
hafist hjá henni, hvert sem erindið
annars hefur verið. Fyrir fáeinum
árum fluttist Rakel Þóra, bróður-
dóttir mín, til Danmerkur og urðu
tengslin þá enn sterkari og meiri.
En nú er Auja farin aftur burt frá
okkur, og nú í lengri för en í hið
fyrra sinnið.
Það sakna hennar fleiri en ég því
hún var vinamörg. Hún hafði þá
stóru kosti sem allir vilja að góðir
vinir hafi, jákvæðni og gott skap og
hún kunni þá sjaldgæfu list að
hlusta á aðra. Um Ísland spurði hún
mikið, en fór þangað sjaldan og var
alltaf furðu lostin á því hvað allt
hafði breyst. Hún fór svo ung og
var svo lengi í burtu að Ísland var
einsog fjarlægur draumur. Ræturn-
ar voru þar, en þó held ég að hún
hafi ekki saknað þess mikið. Henni
leið vel í Danmörku, börnin hennar
og barnabörnin dönsk, vinirnir líka.
Íslenskt samfélag var henni meira
framandi en danskt. Þegar hún kom
í heimsóknir til Íslands voru vita-
skuld haldnar fjölskylduhátíðir og
hús bróður mín fylltist af báðum
ættunum, ógnarstórum. En borg
æsku hennar var eins og hvert ann-
að furðuverk þar sem allt hafði
breyst nema Laugavegurinn og
gamlir félagar flestir löngu farnir
eitthvert annað. Henni þótti gaman
að koma í heimsóknir, en svo sneri
hún þangað sem líf hennar var, í
Frederiksværk á Norður-Sjálandi,
síðar í litlu húsi inni í skógi niðri við
Arresø og loks í hjarta Kaupmanna-
hafnar, rétt við Frederiksberg-
garðinn.
Hún naut lífsins meira en margt
annað fólk og þurfi ekki annað til en
lífið sjálft. Vissulega er það órétt-
látt að hún skyldi ekki fá að lifa
lengur og gleðjast áfram með börn-
um sínum, barnabörnum, vinum, og
yfir öllu því sem henni þótti gott og
skemmtilegt. Vissulega er það
óréttlátt að ástvinir hennar séu
skildir eftir með minninguna eina.
En sú minning er bæði skýr, sterk
og hugnæm og af henni má fá ör-
litla huggun. Fyrir okkur sem eftir
lifum er þó heimurinn fátækari en
áður.
Þau skildu fyrir um tíu árum,
Preben og hún. Hún var 16 ára og
hann 18 þegar þau kynntust og líf
þeirra var samtvinnað. Þau hófu
sambúð á heimili foreldra hennar,
bjuggu svo í Smáíbúðahverfi og á
Fálkagötu áður en þau héldu utan.
Þau voru svo sem engir flakkarar í
eðli sínu, en samt lá það fyrir þeim
að búa fyrst í Kaupmannahöfn, svo
á Grænlandi, þá á Jótlandi og loks í
Frederiksværk á Norður-Sjálandi.
Þar bjuggu þau þegar þau tóku þá
ákvörðun að halda hvort í sína átt-
ina. Skilnaðurinn var sár fyrir þau
bæði og fyrir börnin þeirra og vita-
skuld var það skrýtið fyrir okkur
hin að Preben skyldi ekki vera
lengur jafnsjálfsagður og fyrr. En
alltaf var hann þó einhvers staðar í
nálægð, í veislum og afmælum, og
tengsl þeirra Auðar og hans rofn-
uðu ekki. Nú síðustu mánuðina var
hann henni einstaklega góður,
heimsótti hana mikið og létti henni
lífið á margan hátt. Ég er honum
þakklátur fyrir það.
Börnin hennar voru búin undir
brottförina. Til þess hafði hún séð
með þeim styrk og því næmi sem
hún átti svo mikið til af. Þau voru
hjá henni daginn sem hún dó, og
faðir þeirra líka. Og þau héldu
henni verðuga kveðjuathöfn. Útför-
in fór fram í Danmörku, um annað
var ekki að ræða. Þar er nánasta
fjölskylda hennar, foreldrarnir
löngu dánir og vinir allir eru orðnir
að minningu. Þeir sem báru hana til
grafar voru Óskar sonur hennar,
Thomas, tilvonandi tengdasonur,
maðurinn hennar fyrrverandi, ná-
inn vinur hennar síðustu ár, Svend
Krogh, og svo við bræðurnir. Ekki
hefði það komið neinum okkar til
hugar fyrir einu ári að þetta myndi
koma í okkar hlut. En ævi sína veit
enginn fyrr en öll er.
Auður hvílir í kirkjugarðinum við
Elmelunde-kirkju á austanverðri
Mön, sem stundum er sögð fegurst
hinna dönsku eyja. Kirkjan stendur
hátt og úr garðinum sést víða. Við
sem eftir lifum getum notið þess að
fara upp í kirkjugarðinn á góðum
degi, leggja blóm á leiði hennar og
minnast hennar með þeirri hlýju
sem hún á skilið.
Veturliði Óskarsson.
Látin er mágkona mín Guðrún
Auður Óskarsdóttir, aðeins 54 ára
að aldri. Hún kvaddi á fallegum
vordegi þann 1sta mars í Kaup-
mannahöfn, með börn, tengdabörn
og fyrrverandi maka sér við hlið.
Hún átti ekki langt líf en gott líf og
viðburðaríkt. Hún bjó mikinn hluta
ævi sinnar í Danmörku, fyrir utan
uppvaxtarár sín á Íslandi og fjögur
ár sem hún eyddi á Grænlandi. Ég
kynntist Auju þegar ég fór að búa
með litla bróður hennar. Hún var
glæsileg kona sem eftir var tekið.
Hún heillaði mig strax með glað-
værð sinni og greind og sterkum
persónuleika. Og styrkur hennar
kom sérlega vel í ljós núna síðustu
mánuðina, þegar hún gerði okkur
ljóst hvert stefndi og tók að búa
börn sín og barnabörn undir það
óhjákvæmilega.
Auja fór ekki oft til Íslands, enda
foreldrar hennar báðir látnir.
Tengsl hennar við Ísland síðustu
tvo áratugi voru einkum gegnum
bræður hennar og okkur mágkon-
urnar, ekki síst Hildigunni sem
henni þótti sérlega vænt um. Þau
heimsóttu hana yfirleitt tvisvar til
þrisvar á ári. Síðasta sumar var
Auja búin að kaupa farmiða til Ís-
lands til að heimsækja þau og skoða
dálítið af Íslandi í leiðinni, en úr því
varð aldrei því upp kom sjúkdóm-
urinn sem dró hana á skömmum
tíma til dauða.
Ég kynntist Auju ekki bara sem
mágkonu heldur sem góðum vini
þau fjögur ár sem við bjuggum í
Danmörku. Eftir það höfum við hist
árlega eða svo. Það verður tóma-
rúm í næstu skipti sem við förum til
Danmerkur, en við munum hitta
börn hennar, barnabörn og annað
skyldfólk sem þar býr, og vini henn-
ar sem voru svo margir. Við munum
minnast hennar.
Með þessum orðum kveð ég kæra
mágkonu mína og vin, með innilegu
þakklæti fyrir að hafa fengið að
kynnast henni.
Hólmfríður Jóhannesdóttir.
AUÐUR
ÓSKARSDÓTTIR
Elsku afi minn.
Það er svo skrítið að
hugsa til þess að þú
sért horfinn burtu frá okkur. Ég
hugsa til þín með miklum söknuði,
en þó að þú sért farinn á ég hlýjar
minningar sem ég mun alltaf geyma
í hjarta mínu. Þú sagðir mér svo
margt sem hefur komið sér vel í líf-
inu, þú varst alltaf tilbúinn að svara
spurningum um hitt og þetta. Það
var alltaf jafn gaman þegar ég fékk
að fara með ömmu að sækja þig nið-
ur á bryggju. Oft þurftum við að
bíða eftir því að mennirnir settu
niður stiga svo að við gætum farið.
Þá fékk ég að fara um borð í skipið
til þín þar sem þú áttir alltaf fullt/
FINNBOGI
FINNBOGASON
✝ Finnbogi Finn-bogason skip-
stjóri fæddist í
Reykjavík 11. sept-
ember 1940. Hann
lést um borð í skipi
sínu, m/s Selfossi,
aðfaranótt 27. mars,
þar sem það lá við
bryggju í Rotterdam
og fór útför hans
fram frá Fossvogs-
kirkju 3. apríl.
nóg af gosi og nammi í
skápnum þínum. Oft
varstu líka með pakka
frá útlöndum, þá var
nú gaman. Þú verður
alltaf ofarlega í huga
mínum. Ég kveð þig
nú með söknuði og
hlýju í hjarta mínu
með ljóðinu sem ég
spilaði svo oft fyrir þig
og þér þótti svo fal-
legt.
Snert hörpu mína, him-
inborna dís,
svo hlusti englar guðs í
Paradís.
Við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi á hann streng og rauðan skúf.
Úr furutré, sem fann ég út við sjó,
ég fugla skar og líka úr smiðjumó.
Í huganum til himins oft ég svíf
og hlýt að geta sungið í þá líf.
Ég heyri í fjarska villtan vængjaþyt.
Um varpann leikur draumsins perluglit.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
og hlustið, englar guðs í Paradís.
(Davíð Stefánsson.)
Hrafnhildur Karla.
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram.
Formáli minn-
ingargreina


 
            

  



 
       
      !" # 
 $   & ' $
     

 
 
   !  
"!    

 

  
  
 
     


 

  
 

    
    

    
 !"# 
 $ 

 
  % 
 &"#
'( # &!#!"#
   !" #$ % 

" 
 & #$ %  ' "( )$  "%! *!
!"% +, )* &%!! *! -. /! ! #$ % 

% ( 0   )* &%!! #$ %  -(  !%
!# *!
1 (!
, %
 & #$ %   !% 0, 0 !/ *!
2 ! 2 ! * . 3%!% %! , ! 4