Morgunblaðið - 05.07.2001, Blaðsíða 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. JÚLÍ 2001 41
✝ SkarphéðinnKristinn Lofts-
son fæddist 27. júlí
1922 í Arnarbæli í
Fellstrandarhreppi,
Dalasýslu. Hann lést
28. júní síðastliðinn á
Borgarspítalanum.
Foreldrar hans voru
Loftur Georg Jóns-
son, brunavörður í
Þjóðleikhúsinu og
fisksali í Reykjavík,
f. 20. sept. 1902 í
Arney, Klofnings-
hreppi, Dalasýslu, d.
20. febrúar 1969, og
Kristín Ketilríður Alexandersdótt-
ir, f. 27. ágúst 1898 í Frakkanesi,
Skarðshreppi, Dalasýslu, d. 15.
desember 1986. Skarphéðinn eign-
aðist 10 hálfsystkini. Af móðurinn-
hreppi, Skagafirði, d. 18. Febrúar
1943. Börn þeirra eru: 1) Stefán,
sýslumaður í Borgarnesi, f. 1. apríl
1945, kvæntur Ingibjörgu Ingi-
marsdóttur, launafulltrúa hjá
Borgarbyggð, f. 16. maí 1949.
Börn þeirra eru Þórunn Erla, f.
1971, Kristín María, f. 1974, Ás-
gerður Inga, f. 1979, og Stefán
Einar, f. 1983. Þá eignaðist Stefán
son fyrir hjónaband, Arnþór Har-
ald, f. 1966. 2) Guðrún Lofthildur,
f. 25. janúar 1949, dáin 13. ágúst
1982, gift Sverri Geir Jónssyni, f.
4. janúar 1950. Börn þeirra eru
Erla Jóna, f. 1974, og Skarphéðinn
Kristinn, f. 1981. Sverrir er nú í
sambúð með Rannveigu Sigur-
geirsdóttur. Barnabarnabörnin
eru 6.
Skarphéðinn hóf störf í lögregl-
unni í Reykjavík 1. apríl 1943, varð
aðstoðarvarðstjóri 1. nóvember
1967 og varðstjóri á fjarskiptastöð
1. nóvember 1972. Hann lét af
störfum fyrir aldurs sakir 31. júlí
1992. Skarphéðinn var í Oddfell-
owstúkunni Þorkatli Mána.
Útför Skarphéðins fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
ar hálfu: Ólafur, Ebba
Guðbjörg, Alexander
og Reynir. Faðir
þeirra var Jóhannes
Steinn Ólafsson. Af
föðurins hálfu: Lára,
Lofthildur, Guð-
munda, Helga, Eirík-
ur Jón og Hrefna.
Móðir þeirra var
Laufey Einarsdóttir.
Hinn 10. júní 1944
kvæntist Skarphéðinn
Erlu Kristínu Egilson,
f. 13. mars 1924 á Pat-
reksfirði, dóttur Þor-
valds J. Egilson, skrif-
stofumanns hjá varnarliðinu á
Keflavíkurflugvelli, f. 13. júní 1897
á Blönduósi, d. 6. febrúar 1971, og
Stefaníu Erlendsdóttur f. 21. nóv-
ember 1897 í Grafarósi, Hofs-
Skarphéðinn tengdafaðir minn var
Breiðfirðingur. Bernskuárunum
eyddi hann í Arnarbæli á Fellströnd í
skjóli afa síns og ömmu, Lofthildar
Pálsdóttur og Jóns Lárussonar. Á
áttunda ári missir hann ömmu sína
og flyst þá til Keflavíkur með afa sín-
um en þaðan fer hann til föður síns
og elst þar upp hjá honum og Lauf-
eyju konu hans, fyrst í Grindavík
fram yfir fermingu og síðan í Reykja-
vík. Alltaf talaði hann með gleði um
Dalina og Grindavík. Þar mun áhugi
hans á dýralífi, einkum fuglum, hafa
kviknað og þekkti hann nánast alla
íslenska fugla, atferli þeirra og hljóð.
Einnig fylgdist hann af ánægju með
trjágróðri og var vorið ætíð hans
mesti ánægjutími. Á unglingsárun-
um vann hann ýmis störf er féllu til
og veit ég að hann þótti afburða sam-
viskusamur og duglegur í vinnu. Árið
1943 gekk hann í lögregluna í
Reykjavík og gegndi hann þar störf-
um í nær hálfa öld, eða þar til hann
lét af störfum fyrir aldurs sakir. Veit
ég að lögreglustarfið var honum
bæði lífsviðurværi og áhugamál,
mjög krefjandi, áhættusamt og álag
mikið. Lögreglumaðurinn sér oft
hina döpru hlið mannlífsins og er
örugglega oft erfitt að vinna úr því.
Veit ég að Skarphéðinn skilaði þess-
um verkum með sóma sem og öðrum
sem hann tók sér fyrir hendur. Lífs-
förunaut sinn fann hann í Vík við
Langholtsveg sem þá var talin sveit.
Hún heitir Erla Kristín Egilson og
giftu þau sig 10. júní 1944. Í Vík
fæddust bæði börnin þeirra, Stefán
og Guðrún, og bjuggu þau þar í 14 ár
eða þar til þau byggðu eigið húsnæði.
Á brattann var að sækja við að koma
eigin þaki yfir fjölskylduna og tókst
þeim Skarphéðni og Erlu þetta með
mikilli vinnu. Meðal annars starfaði
hann í mörg sumur í fríum sínum á
síldarárunum sem lögreglumaður á
Raufarhöfn og veit ég að margir þar
minnast hans enn.
Skarphéðinn var mikill á velli og
mikið hraustmenni og man ég hann
vel þegar ég var barn og unglingur
er hann gekk um götur Reykjavíkur
eins og títt var að lögreglumenn
gerðu þá. Líf mitt og tengdaföður
míns hafa verið samofin í yfir 30 ár. Á
móti mér tók hann af mikilli elsku og
hefur heimili hans og Erlu ætíð verið
miðstöð fjölskyldunnar. Í öllum við-
urgjörningi mátti aldrei neitt skorta.
Í eitt ár bjuggum við Stefán hjá þeim
með elstu dótturina og var það okkur
ómetanleg hjálp. Árið 1982 urðu þau
hjón fyrir þeirri sáru raun að missa
Guðrúnu dóttur sína frá eiginmanni
og tveimur ungum börnum, átta ára
og átta mánaða. Eftir það tóku þau
mikinn þátt í umönnun og uppeldi
þeirra ásamt Sverri föður þeirra.
Hafa þau síðan búið í sama húsi og
hafa verið afa sínum og ömmu til
mikillar gleði og hjálpar.
Einnig hafa þau hýst og annast
börn okkar Stefáns meðan þau hafa
verið í framhaldsskólum, þar eð við
höfum lengst af búið úti á landi.
Fylgdist hann af kostgæfni með
námi þeirra og þroska og gladdist
mjög er vel gekk. Veganesti það er
afi þeirra gaf þeim verður þeim
ómetanlegt allt lífið.
Er ég lít til baka sé ég hann fyrir
mér á fallega heimilinu með bros á
vör, segjandi okkur sögur af kynleg-
um kvistum, sögur úr Grindavík eða
Raufarhöfn. Aldrei sagði hann frá
neinu er sært gat aðra, því einstak-
lega orðvar var hann. Skarphéðinn
hafði mjög fastmótaðar stjórnmála-
skoðanir og var einlægur sjálfstæð-
ismaður alla tíð.
Við höfðum bæði afar gaman af
íþróttaefni í sjónvarpi og gátum
fylgst saman með kappleikjum allt
frá knattspyrnu til kappaksturs.
Naut hann þess mjög á seinni árum
að hafa tíma til að fylgjast með
þessu.
Við starfslok kaus hann sér rólegt
líf, að mestu heima við og las hann
mikið og hlustaði á tónlist. Hafði
hann mikið dálæti á íslenskum söng-
lögum, einkum dáði hann lög Sig-
valda Kaldalóns sem hann kynntist í
Grindavík sem barn.
Engan grunaði að eitthvað væri að
heilsu Skarphéðins og naut hann
vorsins, gróðursins og fuglasöngsins.
En skjótt skipast veður í lofti og
hann veiktist á laugardegi og var lát-
inn að morgni fimmtudagsins næsta.
Fjölskyldan vill þakka starfsfólki
hjartadeildar og gjörgæsludeildar
Borgarspítalans fyrir hjúkrun og að-
hlynningu. Einnig sérstakar þakkir
til Rósu Kristjánsdóttur djákna.
Hans er sárt saknað af fjölskyldu
sinni og vinum og megi minn kæri
vinur og tengdafaðir hvíla í friði.
Ingibjörg Ingimarsdóttir.
Elsku tengdafaðir okkar og vinur.
Að leiðarlokum kveðjum við þig
með þakklæti fyrir allar þær góðu
stundir sem við áttum saman.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem.)
Guð blessi minningu þína, elsku
Kiddi.
Sverrir og Rannveig.
Elsku afi okkar, hér eru nokkur
orð til að þakka þér fyrir öll þau ár
sem við áttum með þér. Þið amma ól-
uð okkur systkinin upp ásamt pabba
okkar eftir að mamma dó og voruð
okkur allt í senn: afi og amma, pabbi
og mamma. Við höfum átt því láni að
fagna að hafa búið öll saman í Barða-
voginum í 19 ár.
Þið voruð alltaf til staðar fyrir
okkur og það var svo gaman að heyra
sögur þínar frá fyrri tíma því þú
varst svo fróður um margt. Einnig
hafðir þú mikið dálæti á náttúrunni
og dýralífinu. Þú þekktir alla fugla
og fræddir okkur um þá. Það var allt-
af jafngaman að horfa á dýralífs-
myndir í sjónvarpinu með þér því þú
varst svo áhugasamur og misstir
helst aldrei af þeim. Þú varst mjög
músíkalskur og hafðir gaman af ljóð-
um, Davíð Stefánsson var eitt af þín-
um uppáhaldsskáldum. Við gleymum
aldrei kímnigáfunni, brosinu og hlýj-
unni frá þér, elsku afi.
Ég kveiki á kertum mínum
við krossins helga tré.
Í öllum sálmum sínum
hinn seki beygir kné.
Ég villtist oft af vegi.
Ég vakti oft og bað.
– Nú hallar helgum degi
á Hausaskeljastað.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi).
Erla Jóna Sverrisdóttir og
Skarphéðinn Kristinn
Sverrisson.
Við viljum minnast afa okkar sem
nú hefur kvatt okkur. Kiddi afi okk-
ar, eins og hann var oftast kallaður,
var gæddur einstöku jafnaðargeði og
ómetanlegum húmor og munum við
alltaf minnast hans þannig. Minning-
arnar um stundirnar sem við barna-
börnin áttum með honum og ömmu í
Barðavoginum þegar setið var og
spjallað og hlegið tímunum saman
munu alltaf hlýja okkur um hjarta-
ræturnar.
Afi og amma áttu sér yndislegt
heimili sem stóð okkur alltaf opið og
var manni alltaf tekið opnum örmum.
Til þeirra var alltaf hægt að leita ef
manni lá eitthvað á hjarta og má
segja að þau hafi verið okkur öllum
stoð og stytta og í raun okkar bestu
vinir. Hafði afi alltaf mikinn áhuga á
því sem við tókum okkur fyrir hend-
ur og var alltaf mjög stoltur þegar
okkur gekk vel og hvatti okkur
áfram ef illa gekk. Afi var lögreglu-
maður allan sinn starfsaldur eða í
tæp 50 ár. Sögurnar sem hann kunni
úr lífi og starfi voru óteljandi og var
hægt að sitja og hlusta á hann tím-
unum saman því hann sagði svo
skemmtilega frá. Í þessum frásögn-
um kom hans óborganlegi húmor
fram og erum við barnabörnin sam-
mála um það að við höfum ekki hlegið
eins mikið með nokkrum eins og með
afa og ömmu.
Afi var alltaf mjög duglegur til
vinnu enda vandist hann því frá unga
aldri að vinna fyrir sér. Sem ungling-
ur vann hann myrkranna á milli með
föður sínum til þess að sjá fyrir fjöl-
skyldunni. Sagði hann okkur einnig
oft sögur af því þegar hann ásamt
föður sínum gekk og seldi fisk í
heimahús í Reykjavík og þegar þeir
unnu niðri á höfn oft sólarhringunum
saman nánast án nokkurrar hvíldar.
Hann vann einnig sem lögregluþjónn
á Raufarhöfn í 13 sumur en vann á
síldarplaninu á milli vakta. Það lýsir
einnig dugnaði hans að hann byggði
sér íbúðarhús tvisvar á sex árum,
fyrst í Goðheimum en síðan í Barða-
vogi þar sem hann og amma bjuggu
sér yndislegt heimili.
Afa þótti mjög vænt um langafa-
börnin sín og voru þau honum alltaf
ofarlega í huga. Hafði hann mjög
gaman af því að fá þau í heimsókn og
sló þá oft á létta strengi. Einnig þótti
þeim mikið til hans koma og þótti
alltaf spennandi að fara í heimsókn í
Barðavoginn.
Það er með miklum söknuði sem
við kveðjum Kidda afa og verða
minningarnar um yndislegan afa vel
geymdar á sérstökum stað í hjarta
okkar um ókomna framtíð.
Þórunn Erla, Kristín María,
Ásgerður Inga og Stefán
Einar Stefánsbörn.
Látinn er hér í Reykjavík mágur
minn, Skarphéðinn Kristinn Lofts-
son lögregluvarðstjóri. Ég kynntist
Kidda, eins og hann var jafnan
nefndur, er hann gekk að eiga systur
mína, Erlu. Þau voru bæði ung að ár-
um er þau kynntust og ákaflega ást-
fangin og entist sú ást alla tíð síðan.
Hann var mesti hæglætismaður og
mikið snyrtimenni. Starf lögreglu-
mannsins er einatt erfitt og getur
reynt á menn og í starfi sem slíku
kemur sér vel að vera vel að manni
og vera jafnframt hægur og rólegur,
hvað sem fyrir kemur og hafa lag á
að sýna lempni þegar það á við.
Þessa eiginleika hafði Kiddi í ríkum
mæli. Þau voru mörg skiptin sem
fjölskyldurnar hafa komið saman,
bæði á dögum sorgar og sem betur
fer á gleði- og hátíðisdögum. Kiddi
kom mér alltaf fyrir sjónir sem hinn
rólegi traustvekjandi maður sem var
góður við kæra systur mína og börn-
in þeirra og barnabörn, Stefán sem
kvæntur er Ingibjörgu Ingimars-
dóttur, og eiga þau 4 börn, og Guð-
rúnu, sem þau misstu aðeins 33 ára
gamla, en hún var gift Sverri Jóns-
syni og eignuðust þau 2 börn sem
Erla og Kiddi áttu þátt í ala upp
ásamt Sverri.
Fyrir hönd konu minnar og barna
okkar sendum við Erlu systur minni,
Stefáni og öðrum ættingjum innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Bolli A. Ólafsson.
Skarphéðinn vissi hvað hann vildi.
Hann vildi ekki flytja úr Barðavog-
inum. Þegar Erla konan hans lagðist
yfir fasteignaauglýsingarnar leist
honum ekkert á það. „Vitleysa að
flytja úr hverfinu,“ sagði hann. Og
hann gerði samning við Erlu, ef sett
yrði nýtt gólfefni liti hún ekki frekar
á fasteignablaðið. Erla gekk að því
og þau heiðurshjón bjuggu áfram í
Barðavoginum eins og þau hafa gert
frá því að ég man eftir mér.
Skarphéðinn var stoltið okkar Pét-
urs bróður þegar við vorum lítil. Við
þekktum hann ekki mikið þá en vor-
um mjög ánægð með að hafa Skarp-
héðin löggu sem nágranna. Það
tryggði einnig að reglulega kom
löggubíll í götuna.
Með árunum mynduðust sérstak-
lega góð tengsl við alla fjölskylduna á
Barðavogi 30, uppi og niðri. Myndin
af Skarphéðni breyttist; hann hætti
að vinna, tíndi rifsber í garðinum fyr-
ir Erlu á haustin, spjallaði um daginn
og veginn, gekk um götuna, heilsaði
hverjum manni og þeir félagarnir
Keli kisa sátu saman á útidyrapall-
inum, horfðu yfir götuna og vindla-
lyktin sveif yfir.
Barðavogur 30 er sannkallað fjöl-
skylduhús, á neðri hæðinni búa
Sverrir tengdasonurinn og Rannveig
kona hans ásamt tveimur börnum
Sverris og Guðrúnar, dóttur Erlu og
Skarphéðins, en hún lést fyrir mörg-
um árum.
Einstakt samkomulag ríkir í hús-
inu og barnabörn Skarphéðins, þau
Skarphéðinn yngri og Erla Jóna,
hafa misst meira en afa. Skarphéðinn
vildi aldrei flytja úr Barðavoginum
og varð að þeirri ósk. Fráfall þessa
góða granna var snöggt og óvænt en
huggun harmi gegn að sjúkdómsleg-
an varð ekki lengri.
Innilegar samúðarkveðjur til þín,
Erla mín, og til allra þinna, frá okkur
öllum á Barðavogi 28.
Kristín S. Hjálmtýsdóttir
og fjölskylda.
SKARPHÉÐINN
KRISTINN
LOFTSSON

 

    
   




 



  
 
   
 

 
 

 ! 
 
"#
   "$
% !  &'((
 ! "#$%
&'  ()
)$*!%*%
$* %
 
)+ ()
,-%%
,%
)%.

 

    
 

 



!/012



3# $ 45
!  6
 
 
 "      )
"
" 
"$
% !  &((
!7 ,
) %
2  !7 ,% ! $ * ()
!7 ,!7 ,% ! 7
* ()

) !7 ,%
)$7(( $, ()
%*   .
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer fram.
Ætlast er til að þessar upplýs-
ingar komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður,
en ekki í greinunum sjálfum.
Formáli
minning-
argreina