Morgunblaðið - 15.07.2001, Síða 32

MINNINGAR
32 SUNNUDAGUR 15. JÚLÍ 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Búðu þig undir
slæmar fréttir, sagði
móðir mín þegar hún
hringdi í mig frá Ís-
landi þriðjudaginn 26.
júní. Hver er dáinn?
svaraði ég. Hún Hanna Maja, vin-
kona þín. Þvílíkt áfall. Ég neitaði
að trúa þessu. Mikið ofboðslega
fannst mér ég vera langt í burtu
frá landinu mínu, vinum og fjöl-
skyldu.
JÓHANNA MARÍA
SVEINSDÓTTIR
✝ Jóhanna MaríaSveinsdóttir
fæddist í Siglufirði 9.
ágúst 1959. Hún lést
á Landspítalanum í
Fossvogi 25. júní síð-
astliðinn og fór útför
hennar fram frá
Akraneskirkju 6.
júlí.
Minningarnar hell-
ast yfir mann á
stundu sem þessari.
Við Hanna Maja
kynntumst þegar við
vorum aðeins 5 ára.
Þá var Hanna Maja í
heimsókn hjá ömmu
Diddu á Laugarvegin-
um. Við urðum strax
perluvinkonur og að-
aláhugamál okkar þá
var að búa til dúska
úr garnafgöngum.
Það voru ófáir dúsk-
arnir sem við vöfðum
og stoltar sýndum við
öllum sem sjá vildu dúskana okk-
ar. Þeir fylltu marga poka og voru
í öllum regnbogans litum. Þegar
skólaganga okkar hófst vorum við
ekki í sama bekk í byrjun. Það
kom ekki í veg fyrir vinskap okk-
ar.
Þegar þú og fjölskylda þín flutt-
uð suður um tíma átti ég erfitt, ég
saknaði þín mikið. Mikið var gleði
mín stór þegar þið svo fluttuð til
baka og þú komst í bekkinn minn,
svo að auði stóllinn við hliðina á
mér varð fylltur.
Fjarlægðin á milli heimila okkar
gat næstum ekki verið meiri, þið
bjugguð á Hvanneyrarbrautinni og
við á Laugarveginum. Þessi fjar-
lægð á milli heimila okkar kom
samt ekki í veg fyrir að við eydd-
um öllum stundum saman, við hitt-
umst bara á „Thorahorninu“. Um
helgar sváfum við ansi oft heima
hjá hvor annarri.
Við vinkonurnar brölluðum ým-
islegt saman um ævina en okkur
bar báðum saman um að sumarið
’74 var mjög skemmtilegur tími í
okkar lífi. Þá vorum við báðar að
vinna í Frystihúsinu á Dalvík og
bjuggum hjá „Tótu systur“ eins og
við kölluðum hana báðar, þótt hún
væri systir mín. Þetta sumar urð-
um við báðar skotnar í strákum og
eignuðumst marga góða vini. Við
fórum á hinar ýmsu hátíðir í ná-
grenni Dalvíkur, s.s. Hólahátíð,
ball í skemmunni á Akureyri,
útihátíð í Kjarnaskógi og síðast en
ekki síst bindindismót á Hrafnagili
um verslunarmannahelgina. Við
töluðum oft um þennan tíma með
blik í augum.
Þegar ég var á undan þér farin
að búa og komin með bæði mann
og barn var samband okkar ekki
eins náið en það var bara tíma-
bundið. Þú komst alltaf í heimsókn
við og við. Þegar þið Böddi voruð
að draga ykkur saman man ég eft-
ir okkur á balli á Hótel Höfn
(Siglufirði). Þið stóðuð á miðju
gólfi og dönsuðuð saman. Vegna
hins mikla stærðarmunar sem á
ykkur var spurði ég þig hvort þú
værir að skoða á honum naflann.
Þú brostir bara og bandaðir mér
frá þér með hendinni. Þar sem ég
sá smá eftir að vera að stríða þér á
svo viðkvæmu augnabliki sótti ég
stól handa þér og sagði þér að
dansa uppi á honum þú gætir þá
að minnsta kosti náð upp til halda
um hálsinn á honum Bödda þínum.
Þegar kom að því að þið Böddi
urðuð foreldrar var ég orðin
tveggja barna móðir. Lísa litla
kom í heiminn löngu fyrir tímann,
minnsta barn sem fæðst hafði og
lifað á Íslandi á þeim tíma. Þegar
þú varðst síðan send heim frá
Reykjavík til Siglufjarðar án litlu
dúllunnar þinnar, áttir þú mjög
erfitt. Böddi var á sjó á þessum
tíma og þið lifðuð í stöðugum ótta
um að litla stelpan ykkar myndi
ekki lifa. Þrisvar hélstu að Lísa
Rut litla væri dáin. En hún Lísa
Rut var ekki á þeim buxunum að
gefast upp heldur og dafnaði. Svo
kom sú stund að þið fenguð hana
heim til Sigló og þá var mikil gleði
á Hlíðarvegi 44. Þeir sem hafa
upplifað hversu erfitt það er að
eignast barn svo löngu fyrir tím-
ann eru flestir sammála um að það
er mikið álag og nóg fyrir eina
fjölskyldu að ganga í gegnum það
einu sinni á ævinni. Þannig var
það nú ekki í ykkar fjölskyldu því
Erik Helgi fæddist aðeins 19 mán-
uðum á eftir systir sinni, líka
löngu fyrir tímann. Aftur upplif-
uðuð þið sama óttann um að missa
barnið ykkar og nú með Lísu litlu
að hugsa um að auki. Erik Helgi
var eins og systir hans, barðist
fyrir lífi sínu og sigraði. Þeir erf-
iðleikar sem þið genguð í gegnum
samfara þessu öllu færðu ykkur
Bödda sem betur fer nær hvort
öðru. Þið Böddi voruð ekki bara
hjón heldur líka bestu vinir. Ég
hugsaði alltaf um ykkur sem eitt.
Þegar eldri sonur minn tók upp
á því að kalla mig „Mömmu
Maddý“, mér til mikillar gremju,
þá hermdi Lísa Rut þetta eftir
honum. Þannig var ég oftast kölluð
„Mamma Maddý“ af ykkar fjöl-
skyldu. Það er nú líka einkennandi
fyrir ykkar fjölskyldu að nefna
fólk upp á nýtt og ég hafði líka
annað nafn sem ég nefni ekki hér.
Þegar þið svo fluttuð á Skagann
saknaði ég þín mikið og ég
skammaði Bödda oft fyrir að taka
þig frá mér. En þegar þið svo
fluttuð á Höfðabrautina fór þér að
líða vel á Skaganum og þú eign-
aðist góða vini þar. Það var líka
alltaf jafn yndislegt að koma í
heimsókn til ykkar. Alltaf var
hlegið mikið og alltaf hlakkaði ég
mikið til að hitta ykkur öll. Alltaf
var það sami myndarskapurinn í
þér og ef að það er hægt að segja
um einhvern að hann sé dverg-
hagur þá á það svo sannarlega við
um þig. Það var alveg sama hvað
þú tókst þér fyrir hendur, allt lék í
höndunum á þér. Mér þætti gaman
að sjá alla handavinnuna þína
komna á einn stað. Sannkölluð
hagleiksmanneskja. Ég veit að ég
gæti skrifað heila bók um þig,
Hanna Maja mín, en það geri ég
ekki hér. Ég er búin að skoða hug
minn mjög vel og á ég bara fal-
legar minningar um þig. Hvernig
væri annað hægt, þú sem varst
alltaf svo glöð og góð. Aldrei varð
okkur sundurorða um ævina en þó
vorum við alveg óskaplega hrein-
skilnar hvor við aðra. Það að eign-
ast slíka vinkonu er ómetanlegt og
þó svo að við byggjum í sitthvoru
landinu síðustu ár var alltaf eins
og við höfðum sést í gær. Þó svo
að mér finnist óskaplega erfitt að
sætta mig við það að þú sért horf-
in úr þessu jarðneska lífi verð ég
víst að gera það. Það er eitt sem
er alveg víst, þér gleymi ég aldrei.
Sem betur fer er ekki hægt að
taka minningarnar um þig frá mér,
þær á ég svo lengi sem ég lifi.
Hanna Maja mín, þú munt lifa
áfram í hjarta mínu svo lengi sem
ég lifi. Þín vinkona,
Margrét St. Þórðardóttir.
✝ Lára FríðaÁgústdóttir,
fæddist 9. júlí 1912 í
Reykjavík. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 25. júní
síðastliðinn. Móðir
hennar var Ágústa
Magnúsdóttir Sig-
urðssonar pósts og
Guðbjargar Jóns-
dóttur. Faðir hennar
var Ágúst Lárusson
Lúðvíkssonar skó-
kaupmanns og Mál-
fríðar Jónsdóttur.
Þau voru átta börnin,
Lára elst, Hörður, Skúli, Hreiðar,
Óskar, Magnús, Lárus og Haukur
sem lést í æsku. Hörður og Lárus
eru látnir. Skúli, Hreiðar og
Magnús búa í Bandaríkjunum.
Hinn 13. janúar 1934 giftist Lára
Óskari Gíslasyni skipstjóra frá
Vestmannaeyjum, f. 6.mars 1913,
d. 19. janúar 1983. Foreldrar hans
voru Gísli Magnússon útgerðar-
maður frá Skálholti í Vestmanna-
eyjum og kona hans Sigríður Ein-
arsdóttir. Lára og Óskar
eignuðust þrjár dættur: 1) Erna
húsmóðir, gift Kára Óskarssyni
múrara, þau eiga þrjá syni, Hreið-
ar sjómann, sambýliskona Marit
Erikson; Óskar hjúkrunarmaður,
sambýliskona Vibeke Harderes,
þau eiga tvo syni, Thorbjörn Ósk-
ar og Valdimar og
áður átti Óskar son-
inn Óðin Örn, móðir
hans er Marí Krist-
jánsdóttir; Ágúst,
lækni, kona hans er
Svanfríður Helga
Ástvaldsdóttir
tækniteiknari, þau
eiga tvö börn, Írisi
Ósk og Magnús
Kára. 2) Hrefna
fóstra, búsett í
Bandarikjunum, gift
John Minner smiði,
þau eiga þrjú börn,
Láru Sigríði forrit-
ara, hún á soninn Ryan Minner;
Tómas Óskar smiður, sambýlis-
kona Missi Bougman;
og Ingrid mosaiker, hún á son-
inn Gavin Minner. 3) Ágústa mat-
ráður, gift Ernst Kettler kvik-
myndagerðarmanni, þau eiga þrú
börn, Ernu Ósk dagskrárgerðar-
mann, gift Kristjáni Pálssyni
framkvæmdastjóra, þau eiga tvær
dætur, Ágústu Björgu og Láru
Theódóru; Lindu Karen dag-
skrárgerðarmann og Óskar Rud-
olf námsmann, unnusta hans er
Kristjana Ragnarsdóttir.
Lára bjó lengst af í Vestmanna-
eyjum eða þar til 1983, þá flutti
hún til Reykjavíkur. Seinustu árin
bjó hún í Lönguhlíð 3.
Útför Láru fór fram í kyrrþey.
Aldrei hef ég verið sannfærðari
en nú þegar móðir mín lést að það
hlýtur að vera til annað líf, líf eftir
dauðann. Við deyjum ekki heldur
færumst á annað tilverusvið. Ég
trúi líka að látnir ástvinir okkar
taki á móti okkur.
Móðir mín ólst upp í Þingholt-
unum með foreldrum sínum og
bræðrum. Það var oft glatt á hjalla
og nóg að gera á stóru heimili, hún
tók að sjálfsögðu mikinn þátt í
heimilishaldinu eins og þótti sjálf-
sagt. Amma kenndi henni allt sem
hún þurfti að kunna, elda, sauma,
ala upp börn og vera ávallt til
sóma. Hún var sannkölluð Reykja-
víkurmær, en örlögin eru stundum
skrítin, hún kynntist ungum mynd-
arlegum manni, Óskari Gíslasyni
frá Skálholti í Vestmannaeyjum,
sem hún giftist og fluttist með hon-
um til Eyja og þar bjó hún ríflega
helming ævi sinnar eða í rúma
hálfa öld. Þetta voru mikil von-
brigði fyrir borgarbarn á þeim
tíma og saknaði hún fjölskyldunnar
úr Reykjavík en þá voru samgöng-
ur erfiðar á milli lands og Eyja,
oftast var farið með mjólkurbátn-
um í ýmsum veðrum til Þorláks-
hafnar eða með Esjunni og var þá
ferjað út í hana, því ekki gat hún
lagst að bryggju.
Faðir minn var lítið heima, hann
fór á síldina á vorin og kom heim á
haustin. Hann var skipstjóri lengst
af og sigldi öll stríðsárin en þá beið
mamma heima. Það var bæði ein-
semd og kvíði sem fylgdi þeim ár-
um, þó að ég yrði aldrei vör við það
þökk sé léttu lundarfari hennar
alla tíð. Segja má að hún hafi verið
sönn sjómannskona og hennar
styrkur hafi endurspeglast í styrk
föður míns, skipstjórans Óskars.
Þau byggðu ásamt tengdafor-
eldrum hennar, Gísla Magnússyni
og Sigríði Einarsdóttur, glæsilegt
tvíbýlishús í Sólhlíð 3 og var alla
tíð afar gott og náið samband milli
þeirra. Seinni árin þegar faðir
minn var kominn í land starfaði
hann sem forstjóri Hraðfrysti-
stöðvar Vestmannaeyjar og síðan
forstjóri Áfengis- og tóbaksversl-
unar ríkisins í Vestmannaeyjum,
var alla tíð mikill gestagangur, þá
kom sér vel fyrir mömmu að kunna
að elda frábæran mat og baka
gómsætt bakkelsi og tóku þau
ávallt á móti fólki með glæsibrag.
En svona leið ævi hennar í mikil-
leika hinna fögru Vestmannaeyja,
þar sem klettarnir og hafið syngja
sína dularfullu tónlist.
Rúm fimmtíu ár bjó hún í Eyj-
um, en fluttist til Reykjavíkur eftir
að faðir minn lést árið 1983, hún
hafði alla tíð sterkar taugar til
Eyja og saknaði margs þaðan. Hún
bjó í Reykjavík til dauðadags.
Blessuð sé minning þín,
Erna Óskarsdóttir.
Það var í Vestmannaeyjum fyrir
mörgum, mörgum árum, sólin
skein, ég og afi höfðum ákveðið að
fara á sjóinn morguninn eftir á
litlu trillunni hans afa. Ég bað þig
um að vekja mig snemma, svo að
við yrðum komnir tímanlega á
fiskislóðina. Og hvernig þú vaktir
mig um morguninn lýsir þér vel.
Svo blíðlega og rólega, brosandi út
að eyrum, þú geislaðir eins og eng-
ill, og ilmurinn, maður lifandi, ég
finn hann enn þann dag í dag. Ilm-
urinn af nýlöguðu kaffi, ekta
heimalöguðu súkkulaði, kókói og
nýristuðu brauði og einhverju góðu
sem ég vissi að ég fengi þegar ég
kæmi fram í eldhús til þín. Og það
passaði alltaf, samlokurnar þínar
góðu, matarpakkarnir tilbúnir, þú
varst búin að gera allt klárt. Það
var gaman að vakna og byrja nýjan
dag hjá þér, elsku amma mín. Og
svona varst þú gagnvart öllum sem
heimsóttu þig eða leituðu til þín.
Við kysstum þig á kinnina, hneigð-
um okkur og þökkuðum fyrir okk-
ur.
Öll þau ár og dagar sem við átt-
um saman eru sólarstundir lífs
míns, ljóslifandi myndir og minn-
ingar. Ég get alltaf gengið stoltur,
hreinn og beinn, hvar sem ég er í
heiminum, og þegar einhver spyr
mig af hverju ég sé svona. Svara
ég: ég lærði það af henni Láru
ömmu minni. Heiðarleiki, góð-
mennska, þrautseigja, þolinmæði
og dugnaður eru spegilmynd lífs
þíns. Það er heiður að þekkja þig,
fyrir mér munt þú lifa að eilífu.
Við höfum grátið
Við munum gráta
Við grátum af sorg yfir að hafa misst þig,
en við grátum af gleði yfir að hafa þekkt
þig.
Ég fylgi þér í huga mínum og
hjarta yfir öll landamæri. Það sem
þú kenndir mér mun nýtast mér
allt mitt líf.
Ég var ekki ein,
ég var sótt og leidd í Paradís og nú líður
mér vel.
Blessuð sé minning þín.
Þinn dóttursonur,
Hreiðar Haukur Kárason.
Eftirfarandi orð mín eru tileink-
uð elsku ömmu minni, Láru
Ágústsdóttur, á útfarardegi henn-
ar, 4. júlí 2001. Því miður er ég
fjarri fjölskyldunni en sit á þessum
sólríka degi í Vínarborg og hugsa
heim, hugsa til baka. Amma Lára
bjó í Vestmannaeyjum, ásamt eig-
inmanni sínum, Óskari Gíslasyni.
Sem lítil stúlka fékk ég oft að fara
til þeirra í fríum og dvaldist þar í
góðu yfirlæti og ástúð í Sólhlíðinni,
þar sem þau bjuggu. Þar átti ég
margar stundum við leiki í
geymslu, hirslum og skúmaskotum
í húsinu þeirra afa og ömmu, svo
ekki sé talað um garðinn og bíl-
skúrinn. Hið spennandi andrúms-
loft þessara ókönnuðu staða heill-
uðu mig og félaga mína óendanlega
mikið og alltaf söfnuðust fleiri og
fleiri leikglaðir í hópinn. Amma
Lára leyfði okkur að ærslast að
vild, gladdist yfir þessum félags-
skap mínum og fylgdist með út um
eldhúsgluggann með stóískri ró.
Aðeins á kaffitímum lét hún sjá sig
og brutust þá út fagnaðarlæti þeg-
ar amma birtist með rúnstykki og
kökur handa öllum skaranum. Eft-
ir stutt suss og svei hvarf hún aft-
ur og leyfði okkur að hamast
áfram. Þessar yndislegu stundir
æsku minnar í Sólhlíðinni, í öryggi
og ástúð, verða mér alltaf minn-
isstæðar. Árið l982 veiktist afi Ósk-
ar. Þá urðu afi og amma að flytjast
til Reykjavíkur, bæði vegna sjúk-
dóms afa og til að vera í návist
dætra sinna, Ernu og Ágústu, en
þriðja dóttirin, Hrefna, bjó þá og
býr enn í Ameríku. Þarna tóku við
erfiðir tímar og brátt kvaddi afi
minn þennan heim. En amma Lára
var ákveðin kona. Hún bjó yfir
viljastyrk sem mér og fjölskyldu
minni er enn óskiljanlegur. Síðan
þá hefur hún búið í Reykjavík í ná-
inni samvist við dætur sínar tvær,
eiginmenn þeirra, börn og barna-
börn. Amma Lára var stór þáttur í
fjölskyldulífi okkar. Hún lifði með
og í gegnum okkur. Hátíðisdagar
tóku fyrst á sig rétta mynd þegar
amma birtist, fín og uppáklædd.
Ávallt hristi hún höfuðið yfir æs-
ingi okkar en brosti út í annað og
fylgdist athugul með. Hörð barátta
við veikindi var stór þáttur í lífi
ömmu Láru en ótrúleg harka og
lífsvilji hennar lét ekki undan, ekki
fyrr en í síðustu viku þegar elsku
amma okkar lést. Djúp sorg heltók
mig þar sem ég sat í fallegum
garði hér í Vínarborg og fékk frétt-
ina. Sumarið í fullum blóma og
amma mín deyr. En hver veit
nema að hún sé einmitt hér núna.
Ég veit að hún gleðst yfir sumrinu,
hún gleðst yfir glaðværð og lífs-
gleði okkar eins og hún gerði í Sól-
hlíðinni í gamla daga, horfandi á
okkur út um eldhúsgluggann. Hún
hristir höfuðið og brosir laumulega.
Það verður erfitt fyrir fjölskyldu
mína að venjast fjarveru hennar en
hún mun verða með okkur í anda á
þeim tímum sem nærvera hennar
var svo rótföst. Hún mun njóta
góðra stunda með okkur áfram,
fyrir það er ég og fjölskylda mín
þakklát í hjarta okkar – hvar sem
við erum.
Linda Kettler.
LÁRA FRÍÐA
ÁGÚSTSDÓTTIR
Útfararþjónustan ehf.
Stofnuð 1990
Rúnar Geirmundsson
útfararstjóri
Traust persónuleg
alhliða útfararþjónusta.
Áratuga reynsla.
Símar 567 9110 & 893 8638
utfarir.is
við Nýbýlaveg, Kópavogi