Morgunblaðið - 18.09.2001, Blaðsíða 42

MINNINGAR
42 ÞRIÐJUDAGUR 18. SEPTEMBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur
við Nýbýlaveg, Kópavogi
LEGSTEINAR
Komið og skoðið
í sýningarsal okkar eða
fáið sendan myndalista
MOSAIK
Hamarshöfði 4, 112 Reykjavík
sími: 587 1960, fax: 587 1986
LEGSTEINAR
Hamarshöfði 4, 112 Reykjavík
sími: 587 1960, fax: 587 1986
Komið og skoðið
í sýningarsal okkar eða
fáið sendan myndalista
MOSAIK
Elsku Villi minn, ég get ekki lýst
því hversu mikill söknuður er í
hjarta okkar allra sem þekktu þig.
Þegar ég fékk þá frétt að þú værir
dáinn hugsaði ég að það gæti ekki
verið satt, því ég hafði talað við þig
nokkrum tímum áður. Ég vona að þú
sért kominn á góðan stað og þér líði
vel elsku Villi minn, það hlýtur að
vera satt sem sagt er, „þeir deyja
ungir sem guðirnir elska“. Ég kveð
þig elsku vinur með þessum orðum:
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Við Jón Óli vottum foreldrum
Villa, Hödda og öðrum aðstandend-
um okkar dýpstu samúð og megi guð
vera með ykkur á þessum erfiða
tíma.
Þín vinkona,
Margrét.
Eitt sinn sagði mér félagi að ekki
ætti að skrifa minningargrein til hins
látna, heldur um, en í þetta skiptið
ætla ég að brjóta þá reglu, því Villi,
elsku fallegi vinur minn, allur minn
söknuður og sársauki beinist að þér.
VILBERG
ÚLFARSSON
✝ Vilberg Úlfars-son fæddist í
Reykjavík 11. mars
1971. Hann lést af
slysförum 8. septem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar Vilbergs eru
Úlfar Örn Harðar-
son, f. 9.5. 1947, og
Helga Magnúsdóttir,
f. 3.4. 1945. Bróðir
Vilbergs er Hörður
Rúnar, f. 3.6. 1966,
dóttir hans og Krist-
ínar Sigurðardóttur
er Pálína Guðrún, f.
20.12. 1985. Eftirlif-
andi föðurafi Vilbergs er Hörður
Runólfsson, f. 7.4. 1911.
Vilberg starfaði alla sína starfs-
ævi hjá Orkuveitu Reykjavíkur.
Útför Vilbergs fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Ég vildi óska þess að ég
gæti farið aftur í tím-
ann og faðmað þig og
varið þig fyrir öllum
hættunum, ég vildi
óska þess að ég gæti
hrist gáleysið og frekj-
una úr umferðinni.
Þegar ég kvaddi þig
síðast óraði mig ekki
fyrir því að ég væri að
kveðja þig í hinsta sinn.
Þú sem varst búinn að
berjast svo hetjulega
fyrir lífi þínu og heilsu
eftir mótorhjólaslysið
’97. Ég man hræðsluna
í andlitum foreldra þinna og bróður
þegar ég kom niður á spítala eftir að
hafa fylgt þér í sjúkrabílnum, hvern-
ig er hægt að leggja þetta á þig, fólk-
ið þitt og okkur vinina aftur? Aum-
ingja foreldrar þínir og bróðir sem
þurfa að læra á lífið upp á nýtt án
þín, og Óli, hvað hann missir mikið,
hann sem var óbrjótanlega stoðin
þín þegar erfiðast var og vonin sem
minnst. Elsku stóri fallegi vinur
minn, ég man hvað ég varð hrædd
um þig þegar þú keyptir Shadowinn,
ég taldi þig brjálaðan! En þetta var
þitt hlutverk, að hjóla og njóta frels-
isins, ég taldi almættið vera búið að
leggja nóg á þig og myndi leyfa þér
að eignast góða konu, börn og verða
gamall settlegur maður, þú hefðir
orðið yndislegur eiginmaður og góð-
ur faðir. Mér þykir leitt að framtíð-
arplön þín rætast ekki, þú sem ætl-
aðir með strákunum upp á
Hveravelli um áramótin, eins og þið
hafið svo oft gert áður, síðast eydd-
um við áramótum þar saman ’98/’99.
Mikið verður leiðinlegt að hitta þig
aldrei aftur og eiga aldrei aftur
stund í návist þinni, allt sem við höf-
um brallað saman í gegnum tíðina,
hjólatúrana, bjórkvöldin með vinnu-
félögum þínum, Týsgötu-partíin þar
sem þið Óli tókuð hið ógleymanlega
Wham show, keiluferðirnar, lands-
mótin þar sem þú fórst alltaf á kost-
um og öll kvöldin sem þið félagar
komuð til okkar Jóu bara til að
spjalla. Við Baldvin vorum svo til
nýbúin að setja Mögnuna á götuna
og við ætluðum að njóta síðustu
haustdaganna í hópi góðra félaga,
við náðum þó að fara saman í kaffi til
foreldra Smára heitins og að leiðinu
hans á afmælisdaginn hans eins og
við erum vön að gera, mikið vildi ég
að Óli hefði komist með! Og Grinda-
víkurrúnturinn, ég sat hjá þér af því
að ég treysti ekki Mögnunni, mér
leið svo vel hjá þér, að aldrei hvarfl-
aði að mér að þetta yrði síðasta
skiptið sem ég settist upp á mótor-
hjól með þér, allir innanbæjarrúnt-
arnir og hópkeyrslan upp á völl. Villi,
þú varst yndislegur og besti vinur
sem hugsast gat, svo góður, glettinn
og stríðinn, manstu þegar þú hrekkt-
ir mömmu þína þegar þú lást uppi á
spítala, þú hlóst og hlóst, en aum-
ingja mamma þín fékk hálfgert
taugaáfall. Þú varst hrókur alls fagn-
aðar hvar sem þú varst og öllum
þótti vænt um þig. Ég veit að Smári
hefur tekið vel á móti þér og hjálpað,
ég vona að þið félagarnir hjólið sam-
an í sumarlandinu, þú á fallega
Shadownum og Smári á Kawanum,
kastaðu á hann kveðju fyrir mig og
segðu honum að ég sakni hans, og ég
bið ykkur að hafa auga með okkur
hinum í umferðinni.
Yndislegi vinur, ég þakka þér fyr-
ir öll árin og góðu stundirnar, takk
fyrir rúntana sem þú tókst mig með
á þegar ég var hjóllaus og takk fyrir
að hafa komið í brúðkaupið mitt. Ég
fylli skarðið sem varð við fráfall þitt
með fallegum og yndislegum minn-
ingum um þig, mér þykir vænt um
þig og ég gleðst yfir því hversu dug-
leg ég var að segja þér það. Með
þessu kveð ég þig kæri vinur og við
sameinumst aftur á ný í draumum
mínum.
Elsku Helga, Úlfar, Höddi, Óli og
aðrir vinir og ættingjar, við Baldvin
vottum ykkur okkar dýpstu samúð
og biðjum guð og æðri máttarvöld að
gefa ykkur styrk á þessum erfiða
tíma.
Þín vinkona,
Inda Björk.
Kæri vinur, það er erfitt að setja
þetta niður á blað, en ég verð að
skrifa þér og kveðja þig elsku vinur.
Laugardagurinn 8. september var
mjög góður dagur þangað til Baldvin
hringdi í mig og sagði mér þá sorg-
arfrétt að hann Villi, eini og sanni
vinur okkar, væri farinn yfir móðuna
miklu. Ég bara trúi þessu ekki, mað-
ur í blóma lífsins og á besta aldri, það
er greinilegt að þín, elsku vinur, var
þörf annars staðar. Ég vil þakka þér
elsku Villi minn fyrir allar þær
stundir sem við áttum saman í góðra
vina hópi, þær eru mér dýrmætar,
þín er sárt saknað og þú átt stóran
stað í hjarta mínu og munt alltaf
eiga. Ég get voðalega lítið skrifað
elsku vinur, en ég geymi allar mínar
minningar um okkur í hjarta mínu.
Ég vil að lokum segja þér elsku Villi
minn að ég elska þig af öllu hjarta og
ég vænti endurfunda.
Ég votta aðstandendum hans alla
mína samúð og megi guð gefa ykkur
styrk til að halda áfram.
Þín vinkona,
Jóhanna.
Fallinn er frá langt fyrir aldur
fram vinur minn og félagi Vilberg
Úlfarsson eða Villi eins og hann var
oftast kallaður. Það er stórt skarð
sem Villi skilur eftir og minningar
um góðan dreng streyma fram.
Þegar maður hugsar til baka þá
var alltaf líf og fjör í kringum Villa,
hvort sem um er að ræða minningar
frá Ölduselsskóla, úr jeppaferðum,
útilegum, mótorhjólaferðum, utan-
landsferðum eða einhverjum öðrum
uppákomum. Alltaf var Villi hvata-
maðurinn eða skipuleggjandinn.
Villi var mikill áhugamaður um
mótorsport allskonar. Hann var mik-
ill jeppamaður, átti góðan og vel bú-
inn fjallajeppa, var félagi í Ferða-
klúbbnum 4x4, og var búinn að
ferðast víða um hálendið hvort sem
var að vetri eða sumri.
Mótorhjól voru einnig í miklu upp-
áhaldi hjá honum og var hann í Bif-
hjólasamtökum lýðveldisins, Snigl-
unum.
Rallý og rallýkross voru meðal
áhugamála hans og hafði hann keppt
í þessu tvennu. Núna var hann hins-
vegar í átta manna viðgerðarliði hjá
félaga sínum og vini og hafði gaman
af.
Þær voru margar jeppaferðirnar
og útilegurnar sem við fórum í sam-
an og alltaf var Villi hrókur alls fagn-
aðar. Ef Villa fannst vera deyfð yfir
mannskapnum átti hann alltaf eitt-
hvert ráð til í pokahorninu. Á síðasta
landsmóti Sniglanna fannst honum
einhver værð yfir liðinu svo hann dró
fram diskógalla og afróhárkollu og
hristi aðeins upp í mannskapnum.
Villi var alltaf brosandi og sá
björtu hliðarnar á hlutunum og átti
þar af leiðandi stóran og góðan vina-
hóp sem sást best þegar hann hélt
uppá þrítugsafmælið sitt í mars síð-
astliðnum, þar voru saman komnir
yfir 100 af vinum og kunningjum og
skemmtu sér konunglega eins og
Villa var einum lagið.
Elsku Helga, Úlfar, Hörður og
aðrir aðstandendur. Ég votta ykkur
mína dýpstu samúð og megi Guð
gefa ykkur styrk til að takast á við
sorgina og söknuðinn.
Minning um góðan dreng mun
alltaf lifa með okkur.
Ólafur W. Stefánsson.
Haust og síðustu mótorhjólatúr-
unum austur fyrir fjall lokið, einnig
lífi vinar míns og vinnufélaga. Vil-
berg Úlfarsson lést af slysförum 8.
september 2001 og var nú skollið á
daprasta haust sem ég man … og
vorar seint. Fyrir mörgum árum,
h.u.b. fjórtán, réðst Villi til starfa hjá
Vatnsveitu Reykjavíkur, síðar Orku-
veitu Reykjavíkur, og vann þar fram
á síðasta dag. Vilberg hafði einstaka
lund, létt skap og kímnigáfu í sér-
flokki, þessir eiginleikar komu sér
vel fyrir okkur öll sem unnum með
Villa, en ekki síst fyrir hann sjálfan í
því mótlæti og slysum sem hann lenti
í, en alltaf stóð Villi upp aftur með
tár í augum og bros á vör, og bráð-
fyndna athugasemd við hæfi. Og ef
þurfti að halda skemmtun og gleð-
skap til að létta skapið og bjarga
móralnum taldist Villi þungavigtar-
maður.
Vilberg var hjálpsamur og bón-
góður, óhóflega stundum, og virtist
alltaf hafa tíma fyrir aðra og naut ég
meðal annarra góðs af bæði til sjós
og lands.
Síðastliðin sex sumur stóðum við í
rallýútgerð og var Villi þar fremstur
meðal jafningja í 8 manna viðgerðar-
og þjónustuliði og taldi í okkur kjark
og bjartsýni þegar illa gekk og var
manna glaðastur þegar vel gekk,
fljótur í förum og úrræðagóður.
Undanfarin ár starfaði Villi sem
verkfæravörður en seinustu mánuði
var hann verkstjóri, með erfitt verk-
efni, vatnslögn yfir Kollafjörð, bæði
líkamlega og andlega krefjandi, og
þegar Villa var bent á að hann væri
farinn að haltra mikið, brosti hann
og sagðist ekki hafa tekið eftir því!
En seiglan og harkan virtist vera
takmarkalaus hjá þessum annars
mjúka manni. Veiðiferðir, sólarferð-
ir, utanlandsferðir og fjallaferðir
með Villa urðu alltaf ógleymanlegar
og þrítugsafmæli Villa síðastliðinn
vetur var menningarviðburður.
Mörg orð mætti hafa um mann-
kosti Villa en óhemjustór vinahópur
segir meira en mörg orð. Samúðar-
kveðjur sendi ég foreldrum og bróð-
ur, vinum og vandamönnum, og nú
er ráð að feta í fótspor Villa, seiglast
áfram og brosa í gegnum tárin.
Sigurður Óli Gunnarsson.
Fréttin af því að hann Villi hefði
lent aftur í slysi virkaði óraunveru-
leg en samt ekki. Hann var búinn
með sinn skammt en vissi kannski
manna best hvað gat gerst, þetta er
spurning um að njóta þess að lifa
þrátt fyrir hætturnar sem því geta
fylgt. Það eru sem betur fer alltaf
ákveðnar perlur sem lífga upp á til-
veruna og hann Villi var ein af þeim,
maður minnist hans fyrir húmorinn
og glettin tilsvör sem komu manni sí-
fellt á óvart. Það að sjá broslegu hlið-
ina á vonlausri stöðu var hans sér-
grein og þar sem við störfuðum
saman við sameiginlegt áhugamál,
rallakstur, komu oft upp vonlausar
stöður sem gott var að geta brosað
að svona eftir á. Rallakstur er liða-
keppni og rallylið Sigurðar Óla
missti nú skapléttasta félagann og
hefur rýrnað mikið við þetta fráfall.
Til að við sem í keppnisbílnum sitj-
um getum leikið okkur reiðum við
okkur á hjálpsemi og vinnu manna
eins og Villa sem kunna að hafa gam-
an af hlutunum og óbilandi áhuga.
Þau eru ófá broslegu augnablikin
sem upp hafa komið í þessu brölti
okkar félaganna, við gleymum seint
ferðinni á RAC-rallið í Wales árið
2000; Villi með vídeóvélina í rigning-
unni, haltur og blautur með bros á
vör. Við viljum þakka þér Villi fyrir
allan hláturinn og góða skapið, alla
aðstoðina og fórnfýsina í gegnum ár-
in. Við vottum aðstandendum samúð.
Jóhannes og Linda, Wester-
kappeln, Þýskalandi.
Öll væntum við þess óvænta, en
erum oftast óviðbúin þegar ógæfan
dynur yfir.
Fráfall vinar okkar og vinnufélaga
Vilbergs Úlfarssonar var bæði
ótímabært og ósanngjarnt, og sáu
flest okkar Villa fyrir okkur fjör-
gamlan akandi á Harley Davidson
inn í sólarlagið, en svo varð ekki.Við
hjá gömlu vatnsveitunni (Vatnsveita
Reykjavíkur) söknum Villa sárt en
hann var stór hluti af þeim sam-
heldna hóp sem puðaði í gegnum
súrt og sætt í misjöfnum veðrum, og
stundum á framandi stöðum. Og
margar voru uppákomurnar sem
Villi stóð fyrir bæði í orði og verki,
sem vöktu kátínu og hlátur en þægi-
legri vinnufélaga er varla hægt að
hugsa sér, ávallt reiðubúinn að tak-
ast á við allt mögulegt og einnig hið
ómögulega með glettni, bjartsýni og
þægilegu brosi, en minningin um
góðan dreng verður aldrei frá okkur
tekin, og sú minning gerir okkur
jafnvel kleift að brosa örlítið í sorg-
inni og gæta að þeim sem eftir lifa.
Biðjum við allt heilagt að blessa
minningu Vilbergs og styrkja for-
eldra hans og bróður á þessum erf-
iðu tímum.
Vinnufélagar.
Elsku Villi okkar, þú kvaddir
þennan heim alltof fljótt, alltaf var
gleði og glaumur í návist þinni og
fengum við faðmlag og koss á kinn
þegar Villi gekk inn. Með söknuð og
sorg í hjarta kveðjum við vininn
bjarta.
Hvað er svo glatt sem góðra vina fundur,
er gleðin skín á vonarhýrri brá?
Eins og á vori laufi skrýðist lundur,
lifnar og glæðist hugarkætin þá;
og meðan þrúgna gullnu tárin glóa
og guðaveigar lífga sálaryl,
þá er það víst, að bestu blómin gróa
í brjóstum, sem að geta fundið til.
Látum því, vinir, vínið andann hressa, –
og vonarstundu köllum þennan dag,
og gesti vora biðjum guð að blessa
og best að snúa öllum þeirra hag.
Látum ei sorg né söknuð vínið blanda,
þó senn í vinahópinn komi skörð,
en óskum heilla og heiðurs hverjum landa,
sem heilsar aftur vorri fósturjörð.
Það er svo tæpt að trúa heimsins glaumi,
því táradöggvar falla stundum skjótt,
og vinir berast burt á tímans straumi,
og blómin fölna’ á einni hélunótt.
Því er oss best að forðast raup og reiði
og rjúfa hvergi tryggð né vinarkoss;
en ef við sjáum sólskinsblett í heiði,
að setjast allir þar og gleðja oss.
Látum því, vinir, vínið andann hressa,
og vonarstundu köllum þennan dag,
og gesti vora biðjum guð að blessa
og best að snúa öllum þeirra hag;
því meðan þrúgna gullnu tárin glóa
og guðaveigar lífga sálaryl,
þá er það víst, að bestu blómin gróa
í brjóstum sem að geta fundið til.
(Jónas Hallgrímsson.)
Kæra fjölskylda, vinir og vanda-
menn, við vottum ykkur samúð okk-
ar. Sjáumst síðar, elsku Villi okkar.
Þínar vinkonur,
Fríða, Laufey og Guffa.
Elsku besti vinur.
Örlög okkar mannanna eru óút-
skýranleg. Ótal margar minningar
rifjast upp á svona stundu, og má þar
nefna ævintýrin úr Akraseli, heim-
sókn þína til Þýskalands og allar
jeppaferðirnar sem við fórum saman
í. Alltaf varstu þú sjálfur, glaður og
kátur, tílbúin að hjálpa öllum ef þú
mögulega gast.
Í hörmulegu slysi lauk jarðvist
þinni skyndilega.Við vottum foreldr-
um þínum, bróður og öllum aðstand-
endum okkar dýpstu samúð.
Minning þín mun lifa í hjörtum
okkar.
Maggi Már, Hilda
og Emilía Núr.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf sem
gleymist eigi
og gæfa var það öllum sem fengu að
kynnast þér.
(I.S.)
Elsku Villi okkar.
Við kveðjum þig með trega og
söknuði. Allar þær yndislegu stundir
sem við áttum saman og sú vinátta
sem þú hefur ætíð sýnt er ómetan-
legt veganesti um ókomin ár. Allt frá
æsku í Seljahverfi til dagsins í dag
höfum við safnað saman ógleyman-
legum minningum sem munu lifa