Morgunblaðið - 18.09.2001, Blaðsíða 44

MINNINGAR
44 ÞRIÐJUDAGUR 18. SEPTEMBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ásbjörn Sigfús-son fæddist hinn
13. desember 1948 í
Hafnarfirði. Hann
lést af slysförum hinn
8. september síðast-
liðinn. Faðir Ás-
björns var Sigfús
Magnússon, sjómað-
ur og fiskmatsmaður
í Hafnarfirði, f. 13.
júlí 1905, d. 19. júní
1990. Móðir Ásbjörns
var Sigurást (Ásta)
Ásbjörnsdóttir, hús-
freyja og verkakona í
Hafnarfirði, f. 27.
nóv. 1910, d. 23. mars 1997. Systk-
ini Ásbjörns eru: Sverrir, f. 1932,
maki Sólveig Þórðardóttir, Bald-
ur, f. 1934, maki Elsa H. Ágústs-
dóttir, Jóhanna, f. 1937, maki
Björn H. Björnsson, Magnús, f.
1940, maki Auðdís Karlsdóttir, og
Hólmfríður, f. 1953, maki Björn
Þór Egilsson. 19. apríl 1974
kvæntist Ásbjörn Jóhönnu Björns-
dóttur lækni á blóðfræðideild
Landspítalans, f. 18. mars 1953.
Foreldrar hennar eru Björn St.
Hólmsteinsson, fv. útgerðarmað-
ur á Raufarhöfn, f. 21. jan 1926,
og kona hans, Jónína Ósk Péturs-
dóttir, húsmóðir á Raufarhöfn, f.
12. nóv. 1926. Dætur þeirra Ás-
björns og Jóhönnu eru Ásta, nemi
í mannfræði við Háskóla Íslands,
f. 25. janúar 1975, og Hulda, nemi
í læknisfræði við Há-
skóla Íslands, f. 23.
apríl 1980.
Ásbjörn varð stúd-
ent frá MR 1968 og
lauk embættisprófi
frá læknadeild Há-
skóla Íslands 1975.
Eftir að hafa unnið
sem aðstoðarlæknir
á Borgarspítala og
Landspítala stund-
aði hann framhalds-
nám í ónæmisfræði í
Englandi og öðlaðist
sérfræðingsleyfi í
þeirri grein í ágúst
1987. Síðan þá hefur hann starfað
sem sérfræðingur við ónæmis-
fræðideild Landspítalans. Auk
þess starfaði hann við Heima-
hlynningu Krabbameinsfélags Ís-
lands og líknardeild Landspítal-
ans. Ásbjörn var kennari við
læknadeild, lyfjafræði- og hjúkr-
unarfræðideild Háskóla Íslands
og Tækniskóla Íslands til dauða-
dags. Ásbjörn gegndi ýmsum fé-
lags- og trúnaðarstörfum, m.a. sat
hann í stjórn Læknafélags
Reykjavíkur, var formaður Sam-
taka lækna gegn kjarnorkuvá, sat
í stjórn Ónæmisfræðifélags Ís-
lands auk starfa fyrir nefndir og
ráð á vegum Landspítalans.
Útför Ásbjörns fer fram frá
Hallgrímskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Elsku bróðir, nú ert þú horfinn
langt um aldur fram. Ég átti bágt
með að trúa því þegar ég talaði við
þig í vikunni að það yrði okkar síð-
asta samtal. Það var mikið áfall fyrir
mig þegar Maggi bróðir hringdi og
sagði frá láti þínu, þú sem ert búinn
að vera leiðtogi okkar systkina, stoð
og stytta alla tíð. Þetta segir okkur að
enginn á sér tryggan morgundag
hvorki ungur né gamall.
Foreldar okkar áttu sex börn og
við vorum þau tvö yngstu, þú tæpum
fimm árum eldri en ég og átti ég því
mesta samleið með þér. Það koma
upp í huga mér margar minningar
frá okkar uppvaxtarárum, bæði á
Hringbrautinni og Sléttahrauninu.
Þú þurftir oft að líta eftir mér og allt-
af varst þú tilbúinn að leyfa mér að
vera með ykkur félögunum. Ég man
vel eftir því þegar þú varst að hjálpa
mér með stærðfræðina því þú sýndir
mér svo mikla þolinmæði. Stærð-
fræðin var þér svo auðveld, mamma
hafði sagt okkur að þú hafðir lært
margföldunartöfluna löngu áður en
þú byrjaðir í skóla. Það hefur líka
sýnt sig að þú hefur alla tíð átt mjög
auðvelt með að miðla þinni þekkingu
til annarra, þú gast alltaf útskýrt
hlutina þannig að aðrir skildu þá svo
auðveldlega.
Ég var strax mjög stolt af þér og
minnist þess sérstaklega þegar þú
gekkst fremstur í fylkingu skáta,
sem fánaberi, í skrúðgöngunni á 17.
júní, mér fannst þú flottastur. Enn
þann dag í dag er ég stolt af því að
vera systir þín, þegar fólk er að
dásama verk þín og framkomu og það
er ósjaldan.
Þú varst einstaklega barngóður og
nutu börnin mín þess að eiga þig sem
frænda. Það er því sorglegt að hugsa
til þess að þú varst kallaður burt úr
þessari jarðvist áður en þú gast notið
þess að vera afi. Ég veit að þú hefðir
orðið einstakur afi.
Þú hefur alla tíð verið minn besti
vinur og ráðgjafi. Hjartahlýrri, skiln-
ingsríkari og greiðviknari bróður er
vart hægt að hugsa sér. Þú varst ein-
staklega skapgóður, ég man ekki eft-
ir þér nema í góðu skapi og alltaf
gastu gert góðlátlegt grín að öllum
hlutum, hversu alvarlegir sem þeir
voru. Þú gafst þér alltaf tíma til að
hlusta og leysa úr vandamálum
þeirra sem leituðu til þín, þó þú hafir
verið önnum kafinn í þínu starfi gast
þú alltaf búið til tíma fyrir aðra.
Ég þakka elsku besta bróður mín-
um og vini fyrir allt sem hann var
mér og allt það sem hann hefur gert
fyrir mig og mína fjölskyldu. Kær-
leikur þinn deyr aldrei og minningin
um þig mun lifa með mér um alla ævi.
Söknuðurinn nístir hjarta mitt.
Elsku Jóhanna, Ásta og Hulda,
harmur ykkar er mestur. Elsku mág-
kona nú hefur þú misst traustan lífs-
förunaut, þið voruð alltaf saman í
einu og öllu, einstaklega samhent
hjón og miklir félagar. Elsku frænk-
ur mínar, þið sjáið að baki einstökum
föður. Pabbi ykkar var einstaklega
stoltur af ykkur og hafði gaman af að
segja mér fréttir af ykkur. Megi góði
Guð láta sár ykkar gróa og styrkja
ykkur á þessari stundu.
Hólmfríður (Fríða).
Ég hef ekki fengið verri tíðindi um
ævina en þau sem Jóhanna systir mín
færði mér síðastliðið laugardags-
kvöld. Ásbjörn mágur minn eða Ási
eins og við kölluðum hann jafnan
hafði látist af áverkum sem hann
hlaut við fall úr stiga fyrr um daginn.
Þetta var eins og martröð og lengi vel
vonaði ég svo væri.
Leiðir okkar hafa legið saman í
tæp 30 ár eða frá því systir mín
kynnti mig fyrir kærastanum sínum
snemma árs 1973. Ég man að ég var
ekkert alltof upprifinn af þessum til-
vonandi mági mínum og hafði orð á
því hvort hún hefði ekki getað fundið
einhvern sætari. En hún vissi hvað
hvað hún var að gera og betri og fal-
legri manneskju en Ása er erfitt að
finna.
Ég bjó heima hjá þeim veturinn
1975-6 þegar ég var við nám í
Reykjavík og tilvonandi eiginkona í
námi á Akureyri með frumburðinn
nýfæddan. Ásta eldri dóttir þeirra
fæddist á sama ári og þetta samein-
aði okkur enn frekar. Hjá þeim var
gott að vera. Ási var þá nýútskrifaður
úr læknadeildinni og farinn að vinna
á spítölunum en Jóhanna hálfnuð
með sitt nám. Þau áttu gamlan bíl af
Mazda gerð sem var heldur bilana-
gjarn og í útilegu sem við fórum sam-
an í vestur á Snæfellsnes sumarið eft-
ir kom svartur reykur og vond lykt
frá vélinni sem stöðvaðist stuttu
seinna. Að þessu var gert endalaust
grín og ekki batnaði það þegar bíllinn
var endurnýjaður með nokkurra ára
Austin Morris Marina bíl sem var til-
tölulega lítið keyrður og Ási taldi
kjarakaup. Önnur ástæða kaupanna
var sú að seljandinn var öðlingsmað-
ur að mati Ása. Það kom fljótlega í
ljós hvers vegna bílinn var svona lítið
ekinn þar sem hann var endalaust
bilaður og hef ég ekki lent í því að
draga annan bíl oftar. Þetta varð til-
efni enn meira gríns.
Skömmu eftir að Ási hélt til fram-
haldsnáms í Englandi fluttum við
fjölskyldan einnig til Englands. Það
var ætíð mikil tilhlökkun samfara því
þegar skipst var á heimsóknum. Þar
eyddum við jólum og páskum saman
sem ein fjölskylda svo og ótal fleiri
stundum. Ási var alltaf sami gleði-
gjafinn, alltaf í góðu skapi, þolinmæð-
in endalaus enda soguðust bæði börn
og fullorðnir að honum hvert sem
hann fór.
Ási var einstakur fjölskyldumaður.
Eins og þau Jóhanna voru ólík, þá
mynduðu þau slíka heild að sjaldan
voru þau nefnd hvort í sínu lagi. Og
ekki fóru dæturnar varhluta af ást og
umhyggju föður síns. Þeirra missir
er ólýsanlegur. En það voru miklu
fleiri sem nutu umhyggju hans. Hann
hugsaði einstaklega vel um foreldra
sína á meðan þau voru á lífi. Sverrir
bróðir hans, sem á við alvarleg veik-
indi að stríða, hefur notið umhyggju
bróður síns í ríkum mæli sem og
tengdaforeldrar og margir fleiri.
Þegar eitthvað bjátaði á hjá fjöl-
skyldum eða vinum voru þau alltaf
boðin og búin til aðstoðar. Þegar dæt-
urnar voru uppkomnar þá tóku þau
að sér eina helgi í mánuði þrjú ung
börn sem höfðu misst móður sína og
bjuggu við erfiðar aðstæður. Þetta
lýsir betur en margt annað því hug-
arfari sem mágur minn hafði.
Ási vann mestallan sinn starfsald-
ur á ónæmisfræðideild Landspítal-
ans. Auk þess starfaði hann við
heimahlynningu Krabbameinsfélags
Íslands svo og líknardeild Landspít-
alans. Þar nutu sín vel þessi einstöku
eðliseinkenni hans, hæfnin, góð-
mennskan og glaðværðin.
Kennsla lá vel fyrir Ása. Ég hef
grun um að honum hafi líkað það bet-
ur en margt annað. Öllum sem hann
kenndi þótti strax vænt um hann,
ekki bara vegna þess hversu góður
kennari hann var, heldur ekki síður
hvern mann hann hafði að geyma og
einstaka skapgerð. Þess munu marg-
ir sakna. En það var fleira sem lék í
höndunum á honum. Ási var frábær
kokkur. Ef eitthvað sérstakt stóð til
eldaði hann og stóðu ekki margir
honum á sporði í þeim efnum.
Fyrir nokkrum árum ákváðu þau
hjónin að minnka við sig húsnæði,
flytja úr stóru raðhúsi í Garðabænum
og keyptu íbúð í gömlu húsi við Berg-
þórugötuna þaðan sem var göngu-
færi upp á Landspítala þar sem þau
hafa bæði unnið nánast allan sinn
starfsferil. Ýmislegt þurfti að gera í
nýju íbúðinni, færa stiga, útbúa bað-
herbergi uppi og margt fleira. Það
vafðist ekki fyrir Ása sem naut
reyndar nokkurrar aðstoðar bræðra
sinna. Og hluti af þessum breyttu bú-
skaparhögum voru kaup á gömlu
húsi að Reynishólum í Mýrdal. Ég
minnist þess þegar ég kom þar
skömmu eftir kaupin að mér fannst
þetta óðs manns æði, húsið væri
ónýtt. En þar var hann ekki sammála
og reyndist hafa rétt fyrir sér, slíkum
stakkaskiptum hefur það tekið eftir
handtökin hans. Hann hafði unun af
þessu bjástri enda sjálfsagt kærkom-
in hvíld frá önnum læknisins.
Það ræður enginn sínum nætur-
stað. Við höldum stundum að við höf-
um nægan tíma. Síðan erum við
minnt harkalega á að sú er ekki alltaf
raunin. Mágur minn var ekki mikill
trúmaður. Hann hefði eflaust viljað
ræða það sérstaklega ef ég hefði
stungið upp á því að okkur væri
skammtaður ákveðinn tími í jarðvist
okkar. En ég ætla samt að hugga mig
við það.
Þegar jafn einstakur drengur og
Ási deyr eiga margir um sárt að
binda. Engir þó eins og systir mín
sem sér á eftir bæði traustum og góð-
um eiginmanni svo og besta vini sín-
um svo og Ásta og Hulda, en jafn-
framt því að vera þeim einstakur
faðir, var hann ekki síður mikill vinur
þeirra. En á bak við þær stendur
samheldin fjölskylda sem mun halda
utan um þær og hjálpa þeim í gegn-
um þessa raun og miklu sorg.
Mági mínum þakka ég allt sem
hann var mér og mínum í þessu lífi.
Það er svo óendanlega sárt að kveðja
svona snemma og óvænt. Hjartans
þakkir, elsku Ási, og megi algóður
Guð geyma þig.
Pétur.
Þegar mamma hringdi í mig á
sunnudagsmorgni skildi ég strax á
málrómnum að eitthvað væri að, en
ekki grunaði mig að það væri Ási
frændi sem væri dáinn. Fyrst fylltist
ég vantrú og svo varð ég ofsalega
sorgmædd. Ási var stóri bróðir
mömmu minnar og hefur alltaf verið
mér mikilvægur. Hann var fyrir-
myndin mín. Hann var fullur af lífs-
orku sem hann dreifði meðal okkar
allra. Ég fór í MR eins og hann og ég
ætlaði lengi að verða læknir eins og
Ási frændi. Ási var orku- og fróð-
leiksbrunnur og alltaf var hægt að
spyrja hann um ráð, hann vissi svo
margt og svo hafði hann hafði bæði
tíma og áhuga á að aðstoða. Og þegar
maður hugsar um suma þá streyma
bara góðar tilfinningar.
Ási hélt ræðu þegar ég gifti mig og
talaði um mig sem dýrmætan eðal-
stein fjölskyldunnar. Það sem ég
vissi þá og skil enn betur nú er að Ási
var allra dýrmætasti eðalsteinninn
okkar. Alltaf til staðar og miðpunkt-
ur í fjölskyldunni eftir að amma og afi
dóu. Hann minnti mig meira og
meira á Fúsa afa. Alltaf í góðu skapi,
örlítill stríðnisglampi í augunum,
ljúfur og hlýr. Ég spurði Steina,
manninn minn, um hvað hann sæi
fyrir sér þegar hann hugsaði um Ása.
„Kraft og gnist i øynene“ og svo ráð-
leggingar sem: „Þetta skulið þið
gera, góð hugmynd, ég skal hjálpa
ykkur, ég veit ráð …“ Við Steini hitt-
um Ása síðast á Landspítalanum í
júlí. Við vorum að sækja lykla að
Reynishólum, en við höfum verið svo
heppin að fá að vera þar í nokkur
skipti. Eins og venjulega var gaman
að hitta Ása, við spjölluðum um
heima og geima. Þegar við svo höfð-
um kvatt hann og vorum á leiðinni út
í bíl kom Ási hlaupandi á eftir okkur
og faðmaði okkur að sér aftur, bæði
tvö og sagði: „Þið eruð yndisleg.“
Hver annar en Ási hefði gert þetta?
Ég er búin að hugsa mikið um þetta
atvik síðan ég fékk fréttina um að
hann væri dáinn og mér þykir ótrú-
lega vænt um þessa minningu núna.
Elsku Jóhanna, Ásta og Hulda.
Margir hafa misst mikið núna þegar
Ási er dáinn en þið hafið misst mest.
Ég hugsa stöðugt til ykkar á þessum
erfiðum tímum. Ási mun alltaf verða
fyrirmyndin mín.
Jenný Rut.
Elsku frændi.
Það er erfitt að þurfa að kveðja
þig. Það var alltaf svo gaman að hitta
þig og fá að vera með þér. Allt frá því
að ég var smápolli gafstu þér tíma til
að hjálpa mér að upplifa undur ver-
aldarinnar. Þegar við heimsóttum
þig til London eyddum við miklum
tíma saman. Þú fórst með mig í tölvu-
búðir og fórst með mig í vinnuna og
sýndir mér framandi og forvitnileg
tæki sem þar leyndist. Þú leyfðir mér
að taka þátt í að undirbúa tandoori-
kjúkling langt fram á nótt. Í dag
hljómar þetta kannski ekki merki-
lega en í heimi ungs drengs var ein-
stakt að eiga frænda sem sýndi hon-
um svo mikla athygli. Þolinmæði þín
var mikil sem og hæfileikar þínir til
að miðla af þekkingu þinni. Engu
máli skipti hvert umræðuefnið var,
þú náðir alltaf að fanga athygli mína
og að koma efninu frá þér á þann hátt
að allir skildu og oftar en ekki fylgdi
smá skýringarmynd með. Þegar ein-
hver veiktist í fjölskyldunni þurfti
ekki annað en að hringja í þig og þá
varstu mættur og eftir það leið öllum
betur. Já, það var frábært að eiga
Ása frænda.
Nú þegar þú ert farinn velti ég því
fyrir mér hvað þú gafst mér mikið og
hvað ég gaf þér í staðinn. Þú áttir ást
mína, virðingu og aðdáun. Í hvert
sinn er nafn þitt bar á góma fylltist ég
stolti og svo mun áfram verða. Nú er
víst komið að kveðjustundinni. Ég
þakka þér samfylgdina af öllu hjarta.
Þú ert farinn þangað þar sem þeir
bestu eru samankomnir.
Elsku Jóhanna, Ásta og Hulda.
Guð gefi ykkur styrk til að takast á
við sorgina.
Sigfús.
Elsku Ási, mig langar með nokkr-
um orðum að kveðja þig, því ég á svo
margar góðar minningar um þig. Það
var svo gott að leita til þín, því þú átt-
ir nær alltaf til svör og ráð handa
manni, enda eru þeir ófáir sem í
gegnum tíðina hafa notið aðstoðar
þinnar. Þú varst sá í fjölskyldunni
sem öllu reddaðir og allir leituðu til.
Fyrstu minningar mínar eru frá því
ég var lítil stúlka í heimsókn hjá afa
og ömmu og lék mér í herberginu
þínu, skoðaði í skúffur og skápa, en
aldrei varst þú reiður við mig yfir því,
en þá varst þú unglingur. Síðar þegar
ég var unglingur og þú giftur Jó-
hönnu og þið bæði í læknisnámi
dvaldi ég mikið hjá ykkur að passa
hana Ástu litlu. Segja má að þegar
þið voruð bæði á helgarvöktum hafi
verið fyrsta reynsla okkar Ása af
sambúð, því þá þurftum við að elda
og hugsa um barn og heimili í tvo til
þrjá daga í einu. Fyrsta skiptið sem
ég keyrði utanbæjar var á ykkar bíl,
en eitt skiptið sem ég kom að passa
réttir þú mér bíllyklana og sagðir:
Það verður svo gott veður um
helgina, svo þið skulið fara á Þingvöll
eða eitthvað. Við fórum á Þingvöll.
Fyrsti bíllinn hans Ása var gömul
Mazda frá ykkur. Síðar þegar ég sjálf
fór að búa og eignaðist börn leitaði ég
oft til ykkar um ráð og hvað gæti ver-
ið að barninu og alltaf var sama svar-
ið: Komdu bara með barnið til okkar
og við skulum líta á það. Við fjöl-
skylda mín höfum aðeins einu sinni
komið í þann sælureit sem þið Jó-
hanna höfðuð búið ykkur í Reynis-
hverfinu, en maður sá strax hvað
ykkur leið vel þar. Ég hef oft verið
spurð af mínum börnum hvenær við
færum eiginlega þangað aftur.
Elsku Ási, ég vil þakka þér fyrir
allt sem þú hefur gert fyrir mig. Ég
og fjölskylda mín biðjum guð að
styrkja Jóhönnu, Ástu og Huldu í
þeirra mikla söknuði.
Þín frænka,
Sigrún.
Ási er dáinn. Þessi orð voru sögð
að kvöldi 8. september og síðan er
veröldin breytt. Það gat ekki verið
satt. Hvernig mátti það vera, hann
sem kvaddi okkur svo hress og kátur
tveimur kvöldum áður eftir notalegt
kvöld á Bergþórugötunni, þar sem
fjölskyldunni var boðið í mat og upp-
skeran úr matjurtagarðinum á Reyn-
ishólum var snædd. Það er ólýsan-
lega erfitt að þurfa að sætta sig við að
fá aldrei að vera í návist Ása framar.
Hann og Jóhanna voru órjúfanleg
heild. Orðin Ási og Jóhanna voru oft-
ar sögð saman, en sitt í hvoru lagi.
Samhentari hjón þekkti ég ekki.
Þrátt fyrir að persónuleikar þeirra
væru gjörólíkir höfðu þau náð að
stilla sína strengi þannig að úr varð
einn hljómur. Þau höfðu sömu áhuga-
mál og þau unnu við sömu starfs-
grein. Þau voru alltaf saman og þann-
ig vildu þau vera. Leiðir okkar hafa
legið saman í meira en aldarfjórðung.
Ég kynntist þeim norður á Akureyri
þegar við Pétur fórum að rugla sam-
an reytum og hann kynnti mig fyrir
systur sinni og tilvonandi mági. Síðan
hafa leiðir okkar legið saman, þó að
fjarlægðin hafi stundum komið í veg
fyrir að samvistirnar væru eins
margar og við vildum. Það var alltaf
gott að vera þar sem Ási var, hann
hafði einstaka skapgerð og brá aldrei
skapi. Hann hafði sérstakt lag á
börnum og laðaði þau að sér. Hann
þreyttist aldrei að tala við þau og
segja þeim sögur. Elstu börnin okkar
Péturs og dætur Ása og Jóhönnu eru
á sama reki og ólust upp í miklum
vinskap. Yngri dætur okkar tvær
hafa ekki síður en þau eldri fengið að
njóta frásagnargleði hans og um-
hyggju því alltaf hafði hann áhuga á
fylgjast með því hvað þau höfðu fyrir
stafni og bar ætíð hag þeirra fyrir
brjósti. Það er margs að minnast og
ég vil þakka fyrir að hafa fengið að
kynnast og eiga samleið með Ása.
Samleið sem varð svo miklu styttri en
ég hefði viljað.
Elsku Jóhanna, Ásta og Hulda.
Megi ykkur veitast kraftur til að yf-
irvinna þá miklu sorg sem ykkur hef-
ur fallið á hendur.
Margrét.
Fyrir þremur vikum vorum við
þrír æskuvinir ásamt eiginkonum
okkar saman í árlegri sumargöngu-
ferð. Að þessu sinni heimsóttum við
slóðir forfeðra Ásbjörns, Öndverðar-
nes og fleiri staði á utanverðu Snæ-
fellsnesi. Það hefur verið mikið
ÁSBJÖRN
SIGFÚSSON