Morgunblaðið - 28.09.2001, Blaðsíða 31

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. SEPTEMBER 2001 31
Nú breiðir nóttin blíða
sinn blævæng undurþýða
á liðna barnsins brjóst.
En hátt á himinvegi
það heilsar sól og degi,
þar allt er milt og ljúft og ljóst.
Sem lágur lækjarniður,
er líður kvöldsins friður
um bjartan blómsturreit, –
er kærleiks kveðjan hljóða,
sem kallar drenginn góða
í himinljómans hvítu sveit.
(Guðmundur Guðmundsson.)
STEFÁN
ÞORBJÖRNSSON
✝ Stefán Þor-björnsson fædd-
ist á Héraðshælinu á
Blönduósi 26. maí
1991. Hann lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri 18.
september sl. For-
eldrar Stefáns eru
Helga Jónsdóttir, f.
31. ágúst 1954, og
Þorbjörn Gíslason, f.
15. janúar 1955.
Systkini hans eru:
Birkir Þór, f. 20. apr-
íl 1990, Hafdís Ólafs-
dóttir, f. 24. maí
1980, og Margrét Unnur Ólafsdótt-
ir, f. 18. júní 1973. Sambýlismaður
hennar er Bragi Páll Bragason og
dóttir þeirra er Bryndís Helga.
Útför Stefáns fer fram frá
Hvammstangakirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 14.00.
Fyrir sjö árum, að-
eins þriggja ára gamall
kom Stefán til okkar í
fyrsta sinn, og var hann
fyrsti gesturinn í ný-
opnaðri skammtíma-
vistun á Sauðárkróki.
Síðan þá hefur hann
komið reglulega til okk-
ar. Ekki hefur það verið
foreldrunum auðvelt
að skilja litla drenginn
sinn eftir í fyrsta skipti,
enda fóru þau ekki
langt frá honum fyrstu
nóttina.
Nú á þessari sorgar-
stundu birtast minningarnar. Þó
hann gæti ekki tjáð sig með orðum,
gat hann komið mörgu til skila á sinn
hátt, hann kenndi okkur margt. Hann
heillaðist af öllu sem gaf ljós, hann
kunni að meta góða tónlist og hafði
einstaklega gaman af að fylgjast með
bæði fréttum og veðurfréttum í sjón-
varpinu. Ef honum leið illa gat uppá-
haldsteiknimyndin Þumalína oft
bjargað málunum. Það skiptust á
skin og skúrir á stuttri lífsleið Stef-
áns, en við trúum því að núna líði hon-
um vel og sé laus við allar þjáningar.
Nú legg ég augun aftur,
ó,Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Kæru Helga, Þorbjörn og börn, við
vottum ykkur okkar dýpstu samúð.
Minningin um Stefán mun lifa með
okkur um ókomin ár.
Starfsfólk Skammtíma-
vistunar, Sauðárkróki.
Mig langar að minnast Stefáns litla
með örfáum orðum. Elsku vinur, ég
tel víst að þú sért á flestan hátt hvíld-
inni feginn, laus úr hjólastólnum, laus
við verki, andþyngsli og aðra fylgi-
kvilla sem fötlun þinni fylgdu. Líf þitt
var oft svo óskaplega erfitt; þú gast
ekki notið matar og ekki tjáð þig með
orðum svo fátt eitt sé nefnt. En við
skulum ekki gleyma því að þú áttir
líka þínar góðu stundir og allir lögð-
ust á eitt um að gera þér lífið bæri-
legra. Og það fór sko ekki á milli mála
þegar þú varst glaður – það ískraði
hreinlega í þér og þú lýstir upp allt í
kringum þig með fallega brosinu
þínu. Elsku Stefán minn hvíl í friði,
það voru forréttindi að fá að kynnast
þér.
Lokaðu bara augum fyrir
þjáningum mannanna
en þá sérðu ekki heldur
hamingjuna
fegurðina
gleðina
(J.S.)
Kæru Þorbjörn, Helga og börn,
betri fjölskyldu var ekki hægt að
hugsa sér fyrir Stefán, missir ykkar
er mikill. Ég votta ykkur innilega
samúð.
Elín Íris Jónasdóttir.
Birtan umlykur hann og úr fjarska
heyrist lágvær hljómur. Hann leggur
við hlustir. Hljómarnir nálgast og
breytast í fagurt tónverk. Engla-
söngur við undirleik hörpunnar. Lof-
söngur um lítinn tónelskan dreng
sem gefur sig umsvifalaust á vald
tónlistinni. Hann svífur í hæstu hæð-
ir, finnur hvernig hann nær tökum á
hreyfingunum og fylgir hrynjand-
inni. Hann byrjar að syngja. Röddin
lætur að stjórn svo tær og hrein, og
eitt af öðru taka öll hljóðfæri himn-
anna undir.
Hetjan okkar hefur kvatt.
Hann hefur sagt skilið við líkama
sinn, sem hann aldrei náði að stjórna.
Eftir sitjum við hnípin og hugsum til
foreldra og systkina, ömmu og afa,
sem sakna svo sárt.
Hvíl í friði.
Hólmfríður Jónsdóttir.
Elsku vinur.
Fréttin af andláti þínu kom eins og
þruma úr heiðskíru lofti. Hvernig gat
þetta gerst? Við sem áttum eftir að
gera svo margt saman og fannst sem
tíminn væri nægur. Ég var búin að
skipuleggja veturinn, þú varst nýbú-
inn að fá tölvu og tölvuleiki og varst á
fullu að æfa þig á rofann. Þér gekk
svo vel og mér fannst alveg frábært
að fylgjast með þér. Ég sagði ein-
hvern tímann, hann á eftir að komast
langt á skapinu, hann Stefán. Þú
sýndir svo greinilega ef þér mislíkaði
eitthvað, þá var eins gott að greiða úr
því. Eins var svo yndislegt hvernig þú
sýndir gleði þína þegar einhver sem
þú þekktir, kom og heilsaði upp á þig.
Elsku Stefán, orðin eru svo vanmátt-
ug en minningin um góðan dreng
mun lifa.
Kæru Þorbjörn, Helga, Birkir,
Hafdís, Magga og fjölskylda, megi
Guð vera með ykkur í sorg ykkar.
Ólafía Ingólfsdóttir (Lóa).
✝ Eyjólfur RafnHalldórsson
fæddist í Reykjavík
26. ágúst 1943. Hann
varð bráðkvaddur á
heimili sínu 18. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Hulda
Heiðrún Eyjólfsdótt-
ir, f. á Seyðisfirði 30.
maí 1919, for. Eyj-
ólfur Jónsson,
bankastjóri og ljós-
myndari, f. 31. okt.
1869, d. 30. júní
1944, og Sigríður
Jensdóttir f. 9. júní 1880, d. 4.
ágúst 1956, og Halldór B. Ólason
rafvélavirki, f. á Ísafirði 23. des.
1920, for. Óli Guðjón Halldórsson,
bóndi í Skjaldabjarnarvík, Ár-
iðnrekandi, f. 17. okt. 1920 á
Þverá í Hallárdal, d. 6. des. 1988,
og Aðalheiður Dís Þórðardóttir, f.
24. nóv. 1923 á Borg í Arnarfirði.
Synir Eyjólfs og Bjarnveigar eru:
1) Pétur Bergmann rekstrarfræð-
ingur, f. 16. apríl 1965, 2) Garðar
Rafn kerfisfræðingur, f. 20. ágúst
1969, kvæntur Guðmundu Björk
Matthíasdóttur viðskiptafræðingi,
f. 24. apríl 1974, og 3) Þorri Freyr,
f. 7. febr. 1973.
Eyjólfur nam rafvélavirkjun við
Iðnskólann í Reykjavík og lauk
sveinsprófi árið 1967. Á námstím-
anum starfaði hann hjá föður sín-
um, sem jafnframt var meistari
hans, en fór að sveinsprófi loknu
til starfa hjá Rafvélaverkstæði
Axels Sölvasonar þar sem hann
starfaði árin 1967–1969 en þá
gerðist hann sölustjóri hjá
tengdaföður sínum hjá Lakkrís-
gerðinni Drift sf. í Hafnarfirði þar
sem hann starfaði til dauðadags.
Útför Eyjólfs fer fram frá Víði-
staðakirkju í Hafnarfirði í dag og
hefst athöfnin kl. 13:30.
neshr. og síðar
kaupm. á Ísafirði og í
Reykjavík, f. 28. des.
1882, d. 29. okt. 1961,
og Valgerður Guðna-
dóttir, f. 23. júní 1890,
d. 18. maí 1966. Systk-
ini Eyjólfs eru Val-
gerður, f. 7. júlí 1946,
gift Helga H. Stein-
grímssyni, f. 13. mars
1944, Sigríður, f. 4.
febr. 1949, gift Gylfa
Þorkelssyni, f. 4. júní
1946, og Óli Friðgeir,
f. 7. nóv. 1953, sam-
býlisk. María Björk
Daðadóttir, f. 18. febr. 1965.
Eyjólfur kvæntist árið 1968 eft-
irlifandi eiginkonu sinni, Bjarn-
veigu Borg Pétursdóttur, f. 15.
des. 1946, for. Pétur Stefánsson
Mig langar í fáum orðum að minn-
ast Eyfa bróður míns. Mínar björt-
ustu minningar með honum og fjöl-
skyldu hans voru á okkar yngri árum
þegar við fórum saman í ferðalög og
veiðiferðir. Þar eru mér efst í minni
ferðir okkar í Þórisvatn. Það var nú
gott að hafa Eyjólf bróðir sem ferða-
félaga mér til halds og trausts þar sem
hann þekkti vel til og var fróður um
örnefni og sögu staðar. Það gerði ferð-
ina enn dýpri og ánægjuulegri að
ferðast með honum. Þó svo að þessar
ferðir hefðu verið lagðar af vegna
anna hjá okkur báðum var það ósjald-
an sem við rifjuðum þær upp í fjöl-
skylduboðum. Það stóð alltaf til að
fara í fleiri ferðir saman seinna.
Líf Eyjólfs var ekki alltaf dans á
rósum en hann var alltaf tryggur og
trúr.
Kæri Eyjólfur þótt tíminn sé eilífur,
erum við það ekki. Nú ert þú farinn á
nýjar slóðir og vonandi upplifir þú
fleiri ævintýri þar. Megi Guð varð-
veita þig og fjölskyldu þína.
Þinn bróðir
Óli.
Það er erfitt að kveðja þig og sætta
sig við að þú ert farinn frá okkur. Ég
vil þakka þér fyrir allar yndislegu
samverustundirnar sem við áttum
saman á okkar bernskuárum og mun
ég ávallt geyma þær í hjarta mínu. Ég
er þér þakklát, stóri bróðir, fyrir sam-
fylgdina og mun ég alltaf elska þig og
minnast þín með hlýjum hug. Ég kveð
þig með þessu fallega ljóði sem segir
allt sem í huga mér býr.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Guð geymi þig, elsku bróðir minn.
Þín systir,
Valgerður.
Elsku bróðir minn.
Það er erfitt að þurfa að kveðja þig
svona fljótt, þú varst elstur af okkur
systkinunum fjórum.
Minningarnar streyma fram. Það
var oft fjörugt hér áður fyrr þegar við
hittumst öll á Framnesveginum hjá
mömmu og pabba, og þú hafðir alltaf
ákveðnar skoðanir á hlutunum, hvort
sem það var um pólitík eða daglegt líf.
Þitt helsta áhugamál var flugið og
hafðir þú gaman af að segja frá ferð-
um þínum um landið. Oft bauðstu mér
að koma með í flugtúr í vélinni sem þú
áttir með nokkrum kunningjum þín-
um, en aldrei varð af því að ég færi
með þér.
Æ, hvar er leiðið þitt lága,
ljúfasti bróðir?
Þar sem þú tárvota vanga
á vinblíða móður
mjúklega lagðir, er lífið
lagði þig, bróðir minn kæri,
sárustu þyrnunum sínum,
þótt saklaus þú værir og góður.
Æ, hvar er leiðið þitt lága?
Mig langar að mega
leggja á það liljukrans smáan,
því liljurnar eiga
sammerkt með sálinni þinni
og sýna það, vinur minn besti,
að ástin er öflug og lifir,
þótt augun í dauðanum bresti.
(Jóhann Sigurjónsson.)
Mér þykir svo vænt um þig og ég
sakna þín sárt.
Minningarnar um þig geymi ég í
hjarta mínu og ég veit að nú líður þér
vel.
Þín systir
Sigríður.
Að kvöldi 18. sept. s.l. barst mér sú
harmafregn að mágur minn og góður
vinur, Eyjólfur Halldórsson, hefði
orðið bráðkvaddur fyrr um daginn. Í
huga mínum rifjuðust þegar upp góð-
ar minningar frá okkar fyrstu kynn-
um, sem hófust þegar ég fór að venja
komur mínar til systur hans á heimili
foreldra þeirra á Framnesvegi. Okkur
varð fljótt vel til vina og hélst sú vin-
átta alla tíð. Fyrir hugskotssjónum
mínum sé ég Eyjólf fyrir mér sem
ljóshærðan og glæsilegan ungan
mann, nýkominn með bílpróf og far-
inn að aka glæsivagni föður síns á
„rúntinum“, sem í þá daga var ómiss-
andi þáttur í lífi unga fólksins til að
sýna sig og sjá aðra.
Eyjólfur sýndi fljótt að hann var
harðduglegur, en á unglingsárum sín-
um fór hann m.a. sem háseti á togara
á Grænlandsmið og var úthaldið í
þeim ferðum í þá daga á þriðja mánuð.
Ennfremur starfaði hann eitt sumar á
Gullfossi í millilandaferðum og gat
hann sér mjög gott orð við þessi störf
sín á sjónum. Eyjólfur hóf síðan að
starfa með föður sínum við rafvéla-
virkjun, sem leiddi til þess að hann hóf
nám í Iðnskólanum í Reykjavík þar
sem hann lauk sveinsprófi í rafvéla-
virkjun árið 1967. Að námi loknu fór
hann til starfa hjá Rafvélaverkstæði
Axels Sölvasonar og starfaði þar til
ársins 1969 er hann hóf störf hjá
tengdaföður sínum sem sölustjóri í
Lakkrísgerðinni Drift sf. í Hafnar-
firði.
Þegar við hjónin festum kaup á
okkar fyrstu íbúð leitaði ég til Eyjólfs
og tengdaföður míns með að þeir sæju
um raflögnina. Þá, eins og ávallt síðar
þegar á þurfti að halda, brást Eyjólfur
fljótt og vel við og minnist ég þess með
hlýhug hve duglegir og samhentir
þeir feðgar voru við að vinna það verk.
Eyjólfi var margt til lista lagt og nefni
ég í því sambandi að hann var mikill
áhugamaður um svifflug og vélflug.
Hann var meðeigandi í einkaflugvél
með kunningjum sínum og sat hann
m.a. í stjórn Vélflugfélags Íslands árið
1987. Þá var hann áhugamaður um há-
lendisferðir og átti öfluga bíla sem
hæfðu þeim ferðum.
Einn þáttur í starfi Eyjólfs hjá
lakkrísgerðinni var að aka vörum til
verslana. Það var í þessum ferðum
sem hann kom oft á tíðum í heimsókn
til systur sinnar. Þessar heimsóknir
voru þeim systkinum mikils virði enda
höfðu þau verið samrýnd í uppvext-
inum. Börnum okkar þóttu heimsókn-
ir Eyjólfs ávallt spennandi, því auk
hins hlýja viðmóts Eyjólfs frænda
fylgdi jafnan vænn skammtur af
gæðalakkrís. Hin síðari ár átti Eyjólf-
ur við vanheilsu að stríða og bar fund-
um okkar þá helst saman í fjölskyldu-
boðum hjá tengdaforeldrum mínum.
Var jafnan gaman að ræða við hann
um menn og málefni, enda hafði hann
yfirleitt mjög ákveðnar skoðanir á
flestum málum og lá ekkert á þeim.
Eyjólfur kvæntist eftirlifandi konu
sinni, Bjarnveigu Borg Pétursdóttur,
árið 1968 og áttu þau þrjá syni, þeirra
elstur er Pétur Bergmann rekstrar-
fræðingur, þá Garðar Rafn kerfis-
fræðingur og yngstur þeirra bræðra
er Þorri Freyr, starfsmaður hjá Drift.
Ég og fjölskylda mín vottum þeim og
fjölskyldu þeirra, sem og tengdafor-
eldrum mínum, okkar dýpstu samúð í
þeirra sorg og biðjum að góður Guð
megi styrkja þau á þessum erfiðu tím-
um.
Helgi.
Okkur langar að minnast í örfáum
orðum móðurbróður okkar, Eyjólfs
Rafns Halldórssonar eða Eyjólfs
frænda, eins og við kölluðum hann.
Þegar við lítum til baka til æskuár-
anna þá er margs að minnast en þó
eru ofarlega í huga okkar minningar
þegar við áttum heima á Hagameln-
um. Á þeim árum var Eyjólfur að
keyra lakkrís í söluturna og verslanir í
nágrenninu á stórum sendibíl og rák-
umst við oft á hann þegar við vorum á
ferðinni í hverfinu, í og úr skóla. Þá
var ekki að spyrja að viðbrögðum okk-
ar. Við hlupum til hans í von um að fá
lakkrís og alltaf vorum við leyst út
með fullar hendur og var ekkert til
sparað. Það var alveg sama hvar við
hittum Eyjólf, niður í bæ, við banka
eða bíó eða hvort við vorum ein eða
með stóran vinahóp, hann tók alltaf
svo vel á móti okkur. Við vorum stolt
og montin af því að eiga hann sem
frænda og það fengu vinir okkar að
heyra og finna.
Þá er líka margs að minnast úr jóla-
og fjölskylduboðunum heima hjá
ömmu og afa á Frammó. Eyjólfur var
einstaklega ljúfur og barngóður og
var hann fljótur að ná athygli okkar
barnanna á sinn rólega og hógværa
hátt. Helst er þá að minnast töfra-
bragðanna þegar hann tók krónupen-
ing úr vasa sínum og lét hann hverfa
og við krakkarnir leituðum út um allt
en þá fann hann peninginn ýmist bak
við eyrað á einhverju okkar eða í
svuntuvasanum hennar ömmu. Þetta
fannst okkur alltaf jafnspennandi og
reyndum að leika þetta eftir. Allt var
þetta gert með því markmiði að gleðja
okkur. Það er ljóst að fjölskyldu- og
jólaboðin heima hjá ömmu og afa
verða ekki þau sömu og áður þar sem
Eyjólfur er ekki lengur á meðal okkar.
Við erum þakklát fyrir þær samveru-
stundir sem við áttum með Eyjólfi og
eigum í hjarta okkar góðar minningar
um ljúfan dreng.
Eftirfarandi ljóðlínur lýsa vel hug
okkar til elskulegs frænda sem við
kveðjum með trega og söknuði:
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur af skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.J.H.)
Hvíl í friði.
Halldór, Margrét, Heiðrún,
Steingrímur og Friðrik.
Elsku frændi.
Ég vildi hérna í aðeins fáeinum orð-
um þakka þér fyrir þær stundir sem
ég átti með þér. Þó þær hefðu nú
sannarlega mátt vera fleiri. Þín er sárt
saknað af allri fjölskyldunni en trúin
um að þú sért kominn á betri stað
styrkir okkur öll á erfiðum tímum.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guð sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem)
Þín frænka
Ásta.
EYJÓLFUR RAFN
HALLDÓRSSON