Morgunblaðið - 08.02.2002, Blaðsíða 40

MINNINGAR
40 FÖSTUDAGUR 8. FEBRÚAR 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Runólfur Guð-mundur Krist-
jánsson fæddist 7.
ágúst 1916 í Ólafs-
vík. Hann lést á
Grensásdeild Land-
spítalans í Fossvogi
1. febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Kristján S.
Jónsson, sjómaður í
Ólafsvík, f. 1. ágúst
1880, d. 24. október
1966, og Lára
Ágústa Elíasdóttir, f.
27. júlí 1883, d. 5.
maí 1961. Runólfur
átti þrjú systkini en aðeins eitt
þeirra komst til fullorðinsára, Ing-
ólfur sjómaður, f. 6. desember
1911, hann er látinn.
Hinn 6. september 1941 kvænt-
ist Runólfur Jóhönnu Snjálaugu
Ögmundsdóttur, f. í Ólafsvík 3. júlí
október 1948, þau eiga fjögur börn
og eitt barnabarn. Fyrir átti Hörð-
ur einn son. 4) Sigurður Kristján
vélvirki, f. 4. júní 1952, var kvænt-
ur Guðrúnu Gísladóttur, f. 11.
febrúar 1956, d. 10. ágúst 1990,
þau áttu tvö börn og er annað
þeirra látið. Seinni kona hans er
Kristín Ása Harðardóttir, f. 16.
október 1953. Þau eiga saman eitt
barn, en fyrir átti Kristín þrjár
dætur. Síðustu 17 árin hefur Run-
ólfur verið í sambúð með Önnu Vil-
borgu Magnúsdóttur.
Runólfur ólst upp í Ólafsvík, á
unglingsárunum var hann í sveit á
sumrin á Lágafelli í Staðarsveit.
Síðan stundaði hann sjómennsku
meðan heilsa hans leyfði. Eftir að
Runólfur hætti sjómennsku hóf
hann akstur hjá Kaupfélaginu
Dagsbrún í Ólafsvík. Árið 1970
fluttu Runólfur og Jóhanna til
Reykjavíkur og starfaði hann þar
sem vaktmaður hjá Olíufélaginu
hf. uns hann lét af störfum vegna
aldurs.
Útför Runólfs fer fram frá Ár-
bæjarkirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
1919, d. 1. janúar
1983. Foreldrar henn-
ar voru Ögmundur Jó-
hannesson, f. 1. júní
1892, d. 30. maí 1937,
og Hermanía Jóns-
dóttir, f. 18. des. 1893,
d. 5. júlí 1921. Runólf-
ur og Jóhanna eiga
fjóra syni: 1) Ögmund-
ur Hermann bifvéla-
virkjameistari, f. 28.
nóvember 1940,
kvæntur Þóreyju Þor-
kelsdóttur, f. 1. des-
ember 1947, þau eiga
tvö börn. 2) Kristján
Lárus, skipstjóri og útgerðarmað-
ur, f. 4. júní 1946, kvæntur Krist-
ínu Pétursdóttur, f. 17. febrúar
1949, þau eiga þrjú börn og tvö
barnabörn. 3) Hörður múrari, f.
23. júlí 1947, kvæntur Mundu
Kristbjörgu Jóhannsdóttur, f. 26.
Nú er komið að kveðjustund elsku
afi. Þær eru margar minningarnar
sem við eigum um þig en við munum
fyrst eftir þér eftir að þú fluttir í
Karfavoginn til hennar Önnu þinnar
sem þú fórst að búa með eftir að
amma dó.
Það var alltaf gott að koma í heim-
sókn til ykkar. Þú gafst okkur alltaf
gott faðmlag og sagðir okkur sögur
að vestan sem eru alveg ógleyman-
legar. Aldrei fór maður svangur frá
ykkur því alltaf voru á boðstólum
nýjar kökur og lummur sem Anna
var svo dugleg að baka. Eftir að þið
fluttuð upp í Hraunbæ átti handa-
vinnan allan þinn hug. Þú málaðir
fallega dúka og margt fleira sem
okkur er mjög dýrmætt. Einnig var
mikið rætt um útsæði á vorin því
ekki mátti klikka á því að setja niður
kartöflur.
Elsku afi, stundin sem við áttum
saman kvöldið áður en þú sofnaðir
inn í eilífðina er okkur mikils virði.
Þú svafst svo vært og það var greini-
legt að þér leið mjög vel.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Takk fyrir allt elsku afi, viltu skila
kveðju til ömmu og allra hinna.
Við söknum þín svo mikið, en
minningin um þig er ljós í lífi okkar.
Hvíl í friði.
Þorbjörg Hanna og Lilja.
Það var í kaffikróknum í gamla
kaupfélagshúsinu í Ólafsvík fyrir
margt löngu, sem ég hitti fyrir glað-
legan mann, sem gerði að gamni sínu
við konurnar á staðnum og flutti með
sér í herbergið einhver þau notaleg-
heit, sem festu þessa morgunstund í
minni. Þetta var rauðbirkinn, mynd-
arlegur maður sem var að sinna
akstri og ég man ekki eftir að hafa
hitt aftur í Ólafsvíkinni þennan vet-
ur.
Svo var það mörgum árum síðar
að ég var að heimsækja móður mína
á Landakotsspítalann sem þá hét. Þá
mæti ég í dyrunum reffilegum manni
sem hafði litið til móður minnar og
stundin úr Ólafsvík forðum rifjaðist
upp. Þegar heimsókninni lauk sá ég
glettnisglampa í augum mömmu og
hún spurði son minn ungan, hvort sá
sem nýgenginn var út, yrði ekki fínn
afi.
Þetta var upphafið að fjölskyldu-
tengslum og einkar notalegum kynn-
um okkar Runólfs, sem stóðu allt þar
til kallið endanlega hér á jörð kom. Á
árinu 1983 urðu þau Runólfur og
móðir mín bæði fyrir ástvinamissi.
Það var stutt á milli heimila þeirra
og spor beggja lágu á Snæfellsnes-
inu. En svo heldur lífið áfram og sem
betur fer er það annað og meira en
einhver æskuljómi.
Fyrir rúmum ártug slógust þau í
hóp landnema hjá eldri borgurum og
fluttu úr Karfavoginum í hið glæsi-
lega hús í Hraunbæ 103. Þegar þau
mættu til leiks var ein íbúð óseld í
húsinu – á fyrstu hæð.
Allir vildu komast sem hæst. En
fyrsta hæðin reyndist unaðsstaður.
Aðeins nokkur skref út á grasið og
fljótlega umlukti blómahaf verönd-
ina.
Síðar má segja að þau hafi sam-
einað Snæfellsnesið í eitt á þessum
stað með komu góðra granna,
hjónanna Páls og Ingu frá Borg í
Miklaholtshreppi. Þarna voru þau
dyr við dyr – Runólfur vestast af
nesinu, mamma austast úr Kolbeins-
staðahreppnum og Borgarhjónin af
miðjunni. Margt var því spjallað um
menn og málefni fyrir vestan og
munaði ekki síst um gamla fréttarit-
arann frá Borg. Þær voru ekki sístar
stundirnar á góðum sumdardegi úti
undir vegg með ilm af grasi í fangið.
Allir þurfa að eiga sér fasta punkta í
tilverunni og hin efri ár snúast oft
um það að viðhalda þeim og rækta –
annars glatast eitthvað. Mig langar
að nefna þrennt sem Runólfi var fast
í huga og ég hafði gaman af að fylgj-
ast með. Það fyrsta voru berjaferð-
irnar vestur undir Jökul á hverju
hausti. Þá gerðist það stundum, að
þótt aðrir yrðu ekki varir, fann Run-
ólfur þúfu hér og brekku þar og
geymslan fylltist af sultum og safa.
Svo voru það kartöflurnar. Það verð-
ur engin uppskera án útsæðis og þar
sannaðist sem oftar, að þú uppskerð
eins og þú sáir. Það hvarflaði að
manni hin síðustu ár, að þeir sem
undu sér í kartöflulöndunum, væru
eins og flóttamenn – hröktust úr ein-
um stað í annan. En Runólfur gafst
ekki upp og hopaði ekki fyrir neinum
nema elli kerlingu undir það síðasta.
Á mínu heimili varð til sérstakt orð
yfir þennan gjöfula matargjafa –
Runnakartöflur og þær þóttu því
betri sem þær voru smærri.
Svo voru það ferðirnar á haustin
norður í Bitrufjörð eftir nýmetinu úr
sláturhúsinu, kjöti og öðrum innmat.
Þá kom sér vel að vera þrautreyndur
bílstjóri með óbilandi kjark.
Nú er þessum ferðum öllum lokið
og geymslur fyllast ekki lengur af
berjum, kartöflum, kjöti og slátri.
Flest er þetta að hverfa með kyn-
slóð Runólfs Kristjánssonar, sem
svo sannarlega man tímana tvenna Í
baráttunni um lifibrauðið.
Ég kveð með virðingu starfsamar
hendur til sjós og lands og heil-
steyptan hug, sem unni landinu með
öllum nytjum þess, fólki og furðum.
Blessuð sé minning Runólfs Krist-
jánssonar.
Reynir Ingibjartsson.
Elskulegur vinur minn og svili,
Runólfur Kristjánsson, er fallinn frá.
Það eru 44 ár síðan ég kynntist hon-
um, en það var í minni fyrstu ferð til
Ólafsvíkur. Frá þeim tíma hefur allt-
af farið vel á með okkur. Bergmund-
ur maðurinn minn og konan hans Jó-
hanna Ögmundsdóttir, voru systkini.
Þau hjónin bjuggu þá við Grundar-
braut í húsi því sem heitir Lækjar-
mót. Þangað fór Beggi með mig til að
sýna stóru systur unnustuna. Ég
man að mér fannst þetta hálf vand-
ræðalegt. En þegar ég hitti þetta
ágæta fólk og Hanna tók mig í fangið
og bauð mig velkomna fann ég og
skynjaði hvað þessi kona var góð
systir.
Þau hjón voru skemmtilegar og
góðar manneskjur sem gaman var að
umgangast. Það varð mikill sam-
gangur á milli heimila okkar og í
rúmt ár bjuggu þau að hluta til á
okkar heimili. Það var á þeim tíma
þegar þau voru að byggja sér nýtt
hús, Sandholt 9.
Þegar ég hugsa til baka finnst mér
þau alltaf hafa verið í góðu skapi. Við
fórum saman á þær skemmtanir sem
sóttar voru og það var sko mikið
hlegið og sporin tekin glæsilega á
dansgólfinu. Runni var myndarlegur
maður, dansaði vel og kunni vel þá
list að gleðjast í góðra vina hópi.
Þessi ár liðu allt of fljótt.
Runni varð astmaveikur og oft las-
inn, en hann reyndi hvað hann gat að
vinna sína vinnu. En hér í Ólafsvík
var lítið um létta vinnu fyrir hann og
þess vegna fluttu þau suður til
Reykjavíkur. Hann fékk vinnu sem
vaktmaður hjá Olíufélaginu og kunni
vel við sig þar. Þau komu oft í heim-
sókn á heimaslóðir og héldu þá til hjá
okkur. Alltaf komu þau í berjatínslu-
ferðir og svo var útbúin saft og sulta.
Eitt af því sem var mjög vinsælt hjá
okkur þegar við hittumst var að spila
vist. Það var alltaf þannig að við
Hanna spiluðum saman og Beggi og
Runni saman, þannig varð keppnin
harðari og við plötuðum þá oft. Þeir
áttu það til að láta okkur gefa mest
allt kvöldið án þess að við áttuðum
okkur á því, svo mikið var talað og
hlegið. Þessar samverustundir voru
góðar og ánægjulegar.
Ég þurfti oft að fara suður vegna
verslunarreksturs míns og var ekki
alltaf á mínum bíl, þá var Runni boð-
inn og búinn að keyra mig um allan
bæ, svo hann var eins og einkabíl-
stjórinn minn. En Runna þótti alltaf
gaman að keyra.
Á nýársnótt 1983 lést Hanna
snögglega aðeins 62 ára. Hún var bú-
in að vera veik fyrir hjarta í nokkur
ár en enginn átti von á fráfalli henn-
ar svo fljótt. Næstu ár voru erfið hjá
Runna, hann sá mikið eftir æskuást-
inni sinni og varð mjög einmana.
Hann var duglegur að fara vestur í
Ólafsvík og norður í Strandasýslu til
Öglu mágkonu sinnar, en honum
leiddist að ferðast einum. Hann tal-
aði oftar við mig í síma á þessum ár-
um og við urðum eins og „vinkonur“.
Hann sagði mér frá konu sem hann
hafði kynnst en ég tók nú ekkert vel í
það og sagði honum að passa sig á að
láta ekki einhvern kvenmann gleypa
sig. Í einni heimsókn hans vestur
trúði hann mér fyrir því að honum
líkaði svo vel við þessa konu og þá
áttaði ég mig á því að hann væri ást-
fanginn. Við hlógum mikið að þessu
seinna því ég spurði hann hvort hann
væri með mynd af henni. Svo var
ekki og þá bauð ég honum að koma
RUNÓLFUR G.
KRISTJÁNSSON
6 7
8

  
 







(,(
#'&
 < -, - 08
!$@.9/

48 08

 

   67

  

 


$%%&
;'+ 6  %%
> !!
! - 1  4184  %%
& % 
! - 1 & %=%!  %%
2"!
! - 1 +! 5  %%
 !"!
! - 1 & %" %%
-A1   -$2'
' 

 

  
 






3
, -<$88

 

   9

 


*
$%%&
2
 
 67


 
!
 
 (" , 
 1 )
$$%&
 $1  !" %%
$2%4 $2
$$21 $$$2'
'

  
 
 




#()+((
#()3
 $ 88 "!
 $88.B

48 08



 1

 
 
)

$$
$%%&
:   

 

#

  #    
 
 ,
  
 0
  (


  % %%
 !    %% 4" % 1
#!"$!#!"! 1 -5 !-84  %%
2 %!#!"! 1 :!8  %%
1 $$2'
6 7 
    
 
)
 



(C;

& !"%1 .D
 08
  
 



,

 
 

 
)

$$
$%%&
2
 
 ;

 <
"
<04 1
& %   %% ! 04 1

61 -< 6 %  1 , -  %%
4   1  4  -4"  %%
& "8  1 & % %  %%
2!$21 - 2 8 !'
' 

 

  
 





3
#(
) 56  "4 %

- 4%.E

48 08
 


# 

  +
/",



 $ 2 #!  %%'
3'4$4%  %% 1 %4& 1
4 &'4$4%  %% %! %4- 1
#!4$4% 1 + =%< %%
1 -$2'