Morgunblaðið - 22.02.2002, Blaðsíða 46

MINNINGAR
46 FÖSTUDAGUR 22. FEBRÚAR 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Í fermingarveislu
minni fyrir tæpum
fjörutíu árum bauð yf-
irvélstjórinn mér í
mánaðarsiglingu með
Selánni. Skólinn var
vart úti þegar Lárus stóð á tröpp-
unum heima og sagði: „Við siglum
eftir tvo daga!“ Auðvitað stóð hann
við orð sín. Upp frá þessu tókst með
okkur góður kunningsskapur.
Í vor sem leið hringdi ég heim til
Lárusar og Hrafnhildar frænku
minnar og spurði hvort þau vildu
koma með til sólarlanda. Í ljós kom
að þau höfðu ráðgert ýmislegt hér
heima í tilefni merkisafmælis Hebbu
og fyrir dyrum stóð einnig útskrift-
arafmæli hennar úr Verzlunarskól-
anum svo Lalli taldi að því yrði ekki
komið við á þessum tímapunkti. And-
artaki síðar hringdi hann og sagði að
þau vildu slá til og við fórum sex sam-
an í ógleymanlega mánaðarferð til
Portúgals. Þrátt fyrir kalsaveður í
byrjun lét það enginn á sig fá. Við
nutum félagsskapar hvert annars,
fólksins í hópnum og á öðrum hót-
elum. Lalli þekkti greinilega marga.
Við ýmist elduðum sjálf og buðum í
mat sitt á hvað eða fórum saman eða
hvert í sínu lagi út að borða allt eftir
því hvað hentaði hverju sinni. Við
leigðum okkur stóran bíl og ferðuð-
umst vítt og breitt um héraðið, end-
anna á milli, keyrðum upp á hæsta
hluta Algarve og skruppum meira að
segja yfir til Spánar. Farmanninn
langaði á Heimsenda. Langaði til að
standa í landi og horfa á flutninga-
skipin sigla fyrir Sao Vicente-höfða á
leið sinni til og frá Miðjarðarhafi.
Hann hafði svo oft siglt þarna um og
horft á höfðann frá hafi. Staðurinn
skartaði sínu fegursta þegar við
komum þangað og skyggnið var frá-
bært. Í einum sölubásanna við vitann
stóð að þar fengi maður síðustu pyls-
una á meginlandi Evrópu áleiðis til
Ameríku.
Ekki gátu æskuvinirnir Lárus og
Halldór Geir faðir minn, kempurnar
úr Fram, misst af einni einustu
beinni útsendingu frá meistara-
keppninni í knattspyrnu. Að maður
ekki tali um úrslitin í ensku bikar-
keppninni þar sem Arsenal, uppá-
haldslið Lalla, varð reyndar að lúta í
lægra haldi fyrir Liverpool. Til að
fylgjast enn betur með keypti Lalli
ensku blöðin og las þar allt um knatt-
spyrnu á Englandi. Þeir félagarnir
helguðu sér sæti á tilteknu veitinga-
húsi þar sem hægt var að horfa á alla
leikina á breiðtjaldi í beinni. Einu
gilti fyrir þá að flestir aðrir í ferðinni
flatmöguðu á sama tíma á bekkjum
úti í garði og nutu sólar. Lárus talaði
þó um það að hann yrði enn glæsi-
legri í næstu ferð af því að hann ætl-
aði þá að vera búinn að fá sér nýjar
stuttbuxur.
Gríðarleg væntumþykja skein í
gegnum símtölin sem Hebba og Lalli
áttu við syni sína, tengdadætur og
barnabörn. Þau létu yfirleitt bæði í
sér heyra, töluðu ekki lengi en hlóðu
einhvern veginn elskulegheitum á
sitt fólk. Og reyndar á okkur líka í
þessari frábæru utanlandsferð. Fyr-
ir það viljum við þakka.
Við Framarar höfum misst góðan
félaga og keppnismann en sárastur
er missir Hrafnhildar og fjölskyld-
unnar og vottum við þeim innilega
samúð okkar.
Lúðvík Thorberg Halldórsson,
Jóna Sigríður Þorleifsdóttir.
Ungur drengur stendur niðri við
Reykjavíkurhöfn um mitt sumar
1962 og horfir í lotningu á skipið sem
á að flytja hann til framandi landa.
Fyrsta utanlandsferðin er framund-
LÁRUS
HALLBJÖRNSSON
✝ Lárus Hall-björnsson fædd-
ist í Reykjavík 26.
ágúst 1929. Hann
lést á líknardeild
Landakots 9. febrúar
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Bústaðakirkju 18.
febrúar.
an í boði Lárusar
frænda sem er yfirvél-
stjóri á því ágæta skipi
Rangá. Í ferðinni sem
framundan er veitir
hann mér innsýn inn í
heim sem mér var með
öllu ókunnur fram að
þessu, leiddi mig um
götur framandi borga
og hafa minningarnar
frá þeirri ferð verið
mér afar minnisstæðar
æ síðanog sú umhyggja
sem hann sýndi mér þá.
Heimssýnin varð önnur
eftir þessa ferð.
Löngunin til að fara til sjós blund-
aði eftir þessa ferð og því lá leiðin til
sjós á sautjánda aldursárinu sem há-
seti á Selánni en þar var Lárus nú yf-
irvélstjóri. Aftur áttum við ánægju-
lega samleið um rúmlega árs skeið
og enn á ný veitti hann mér föðurlega
leiðsögn í nýju starfi. Þetta voru
ánægjulegir tímar.
Aldrei liðu áramót án þess að farið
væri í heimsókn í Hellulandið til Lár-
usar og Hebbu móðursystur minnar.
Einhvern veginn var það svo að
gamlársdagskvöld var aldrei full-
komið án þess að koma við heima hjá
Lárusi þar sem tekið var á móti
manni með gleði og bros á vör. Í veik-
indum föður míns var hann ávallt
reiðubúinn að leggja fram krafta sína
og stuðning. Fyrir það og svo fjöl-
margt annað vil ég þakka honum nú.
Skömmu fyrir andlát Lárusar átt-
um við ánægjulega stund þar sem við
fórum yfir liðna tíð og rifjuðum upp
ánægjulegar stundir saman. Við mér
blasti maður sem fullur æðruleysis
gerði sér grein fyrir því að hann væri
kominn á leiðarenda í þessu lífi, hann
ræddi þetta opinskátt, bar höfuðið
hátt, kvaddi mig með bros á vör og
bað fyrir kveðju heim. Ekki átti ég þó
von á því að tveimur dögum síðar
væri hann allur.
Nú er komið að leiðarlokum, síð-
asta sjóferðin er framundan. Í hug-
anum stend ég eins og forðum á hafn-
arbakkanum og kveð þig með trega í
hjarta því í þessari ferð eigum við
ekki samleið. Í huganum koma upp
minningar um svo margt sem er
þakkarvert og fyrir það þakka ég af
heilum hug. Við fjölskyldan þökkum
fyrir allar góðu stundirnar gegnum
tíðina, vinsamlegt viðmót og vænt-
umþykju sem verður okkur ávallt of-
arlega í huga.
Kæra Hebba frænka, Lauga, börn,
tengdabörn og barnabörn, við biðj-
um þess af heilum hug að góður Guð
veiti ykkur styrk á þessari sorgar-
stundu. Blessuð sé minning Lárusar
Hallbjörnssonar. Góður drengur er
burt genginn.
Þórður og Gerða.
Margar minningar streyma fram
þegar þessa indælismanns er minnst.
Lalli eins og við alltaf kölluðum
hann var fjölbreytilegur persónuleiki
og meðal hans bestu kosta var
hjartahlýja og greiðasemi. Hvað það
snerti var hann einstakur og geta
margir um það vottað.
Hann var greindur maður og
glöggur og fljótur að greina hafrana
frá hisminu. Hann gat verið hrókur
alls fagnaðar, en jafnframt hlustaði
hann á aðra til þess að einangra ekki
bara sínar skoðanir.
Ljúft er að minnast þeirra ótal-
mörgu stunda sem fjölskyldurnar
áttu saman og ófá voru þau gamlárs-
kvöld,sem kalkúninn hans Lalla sló í
gegn, rjúpurnar og allar sósur sem
hann útbjó,voru eins og hjá verð-
launachefum. Ég segi ekki að það
hafi ekki verið minnst á Fram annað
kastið, en eðal-Framari var hann
ætíð og reyndar þekktur sem frábær
knattspyrnumaður á sínum yngri ár-
um.
Elsku Hebba mín, þið Lalli voruð
ætíð svo samrýnd og voruð reyndar
búin að ákveða að njóta vel komandi
ára, en enginn ræður sínum ævidegi
og síst áttum við hjónin von á því að
samveran yrði ekki lengri, þegar
seinast glöddumst við saman.
Það er þó huggun í harmi að vel
verður tekið á móti mætum vini, og
honum hjálpað að sætta sig við orð-
inn hlut.
Megi algóður Guð hugga þig og
styrkja, Hebba mín, ásamt fjölskyldu
þinni er þið sjáið nú á eftir góðum
dreng.
Andrea og Ísleifur.
Enn eitt skarðið hefur verið
höggvið í hóp fyrrverandi starfs-
manna skipafélagsins Hafskips, sem
sökk í pólitísku fárvirði árið 1985.
Lárus Hallbjörnsson vélstjóri er nú
látinn, en hann er sá maður sem ef-
laust starfaði lengst allra hjá Haf-
skip.
Hann hóf vélstjórastarf árið 1959
og var í „áhöfn“ skipafélagsins allar
götur þar til yfir lauk síðla árs 1985.
Lárus byrjaði sem 2. vélstjóri á
„gömlu Laxá“ þegar hún var ný og
jafnframt fyrsta skip Hafskips og var
með Steinari Kristjánssyni skip-
stjóra, fyrsta skipstjóra Hafskips
sem er enn á lífi, kominn hátt á ní-
ræðisaldur. Árið 1962 varð Lárus yf-
irvélstjóri á Laxánni. Hann var yf-
irvélstjóri á mörgum skipum
Hafskips öll árin sem skipafélagið
starfaði. Þegar Lárus hætti þar hóf
hann störf á rafmagnsverkstæði
Eimskips og var þar þar til hann lét
af störfum fyrir aldurs sakir.
Um Lárus má segja að hann hafi
verið glaðsinna maður, félagslyndur,
hjálpsamur og vel liðinn. Hann var
vinur vina sinna og leit ætíð á sig sem
sannan Hafskipsmann. Segja má að
skap Lárusar hafi verið líkt Norður-
Atlantshafinu sem hann sigldi á í
nokkra áratugi, brostið gat á með
stórviðri en oftast var það slétt, ljúft
og gott. Fyrir utan að vera Hafskips-
maður var hann líka Framari af lífi
og sál, enda góður knattspyrnumað-
ur á yngri árum.
Við fyrrverandi samstarfsmenn
Lárusar söknum góðs félaga sem
gaman var að þekkja og umgangast í
leik og starfi. Lárus var sannur sjó-
maður og með honum er genginn
góður drengur. Hafskipshópurinn
sendir fjölskyldu Lárusar samúðar-
kveðju á sorgarstundu.
Fyrrverandi starfsmenn
Hafskips.
Góður vinur og skipsfélagi til
margra ára hefur kvatt um aldur
fram eftir erfið veikindi síðustu mán-
uði. Lárus lauk prófi frá rafmagns-
deild Vélstjóraskóla Íslands vorið
1956 og þremur árum áður hafði
hann lokið iðnnámi frá Vélsmiðjunni
Héðni.
Að loknu námi sigldi hann sem
undirvélstjóri hjá Eimskipafélagi Ís-
lands en réð sig síðan á ms. Laxá,
fyrsta skip Hafskipa hf., árið 1959
þegar félagið hóf rekstur og starfaði
hann þar sem yfirvélstjóri, óslitið,
allt til þess tíma að Hafskip hf. hætti
starfsemi í lok ársins 1985.
Lárus var eini starfsmaður Haf-
skipa sem náði að vinna hjá félaginu
allan þann tíma sem skipafélagið
starfaði. Undirritaður kynntist Lár-
usi fyrir nærri fjórum áratugum er
ég réði mig í skiprúm, á ms. Rangá,
þar sem hann starfaði sem yfirvél-
stjóri. Minnist ég þess, þegar ég kom
fyrst um borð hvað yfirvélstjórinn
var snaggaralegur og léttur á fæti
þótt feitlaginn væri. Seinna kom í
ljós að Lárus hafði á sínum yngri ár-
um verið góður knattspyrnumaður
og meðal annars leikið með meistara-
flokki Fram. Seinna var hann sæmd-
ur gullmerki knattspyrnufélagsins
Fram fyrir stuðning sinn við félagið.
Við Lárus vorum samskipa í rúm
átta ár. Við sigldum saman áfalla-
laust „á milli gosa“ því í okkar fyrstu
ferð byrjaði Surtsey að gjósa hér
suður af landinu og okkar síðasta sjó-
ferð saman var ferð til Vestmanna-
eyja, við upphaf gossins í Heimaey,
til að sækja vörur sem geymdar voru
hjá Skipaafgreiðslu Hafskipa í Vest-
mannaeyjum. Lárus var mjög indæll
og hjálplegur að eðlisfari, léttur í
lund, hnyttinn í tilsvörum og því
hrókur alls fagnaðar, en það gat líka
fokið í hann eins og sagt er og þá gat
hann verið illskeyttur og notað heift-
ug skammaryrði til að koma skoð-
unum sínum almennilega til skila.
Lárus var mjög vel liðinn af öllum
þeim sem með honum störfuðu eins
og kom í ljós þegar hann varð fertug-
ur og áhöfnin á ms. Selá færði honum
stórt og fallegt málverk að gjöf í
þakklætis- og virðingarskyni.
Það fór strax vel á með okkur og
við áttum margar ánægjulegar
stundir saman á þessum árum bæði
við vinnu og leik. Þetta var á þeim
tíma þegar flutningaskipin komu
víða við og menn þoldu að fá sér glas
af genever þegar hlé var gert á störf-
um og rétt þótti að gera sér glaðan
dag.
Lárus var mjög farsæll í einkalífi
sínu. Hann giftist úrvalskonu, henni
Hrafnhildi Þórðardóttur, Hjörleifs-
sonar togaraskipstjóra, haustið 1953
og átti með henni þrjá velheppnaða
syni sem allir eru komnir með indæl-
is fjölskyldur. Lárus var alla tíð mik-
ill fjölskyldumaður og hefur fjöl-
skylda hans verið mjög samhent og
liðsandi góður, svo ég noti hans orð.
Á siglingaárunum var ekki ósjald-
an að Lalli og Hebba byðu allri
áhöfninni ásamt mökum þeirra að
koma við á þeirra fallega heimili til að
þiggja fordrykk áður en haldið var á
sjómannaballið eða aðra skemmtan
en með þessu vildi Lalli ná upp góðu
stuði og samheldni hjá áhöfninni. Það
var alltaf gaman að koma til þeirra,
enda bæði tvö höfðingjar heim að
sækja. Það var lengi orðatiltæki hjá
okkur, ef menn komu í boð þar sem
vel var veitt: „Þetta er bara eins og
maður sé kominn heim til Lalla og
Hebbu.“
Með þessum fátæklegu orðum
langar mig að þakka fyrir áralanga
vináttu og ánægjulega samfylgd.
Kæra Hebba, Þórður, Halldór, Lár-
us og fjölskyldur ykkar, Guð styrki
ykkur öll í sorg ykkar og söknuði.
Minningin um góðan fjölskylduföður
lifir.
Blessuð sé minning Lárusar Hall-
björnssonar.
Guðmundur Ásgeirsson.
Lárus Hallbjörnsson var Framari
frá unga aldri og tók virkan þátt í
starfi Knattspyrnufélagsins Fram
um langt árabil. Nú er hann fallinn
frá og minningar rifjast upp.
Í ungdæmi Lárusar var starfsemi
hinna rótgrónu knattspyrnufélaga
ekki orðin eins umfangsmikil og nú á
tímum. Þá var enginn fimmti eða
sjötti flokkur til fyrir unga drengi
sem leika vildu fótbolta. Þess í stað
tóku framtakssamir drengir sig til og
stofnuðu svokölluð strákafélög og tvö
þeirra tengjast sérstaklega sögu
Fram. Það voru félögin Vonin á
Njálsgötunni þar sem Sæmundur
Gíslason var framarlega í flokki og
Örin á Ljósvallagötu og neðst á Ás-
vallagötu sem laut forystu Haralds
Steinþórssonar. Þess má geta að Sæ-
mundur og Haraldur eru nú báðir
heiðursfélagar í Knattspyrnufélag-
inu Fram.
Margir kunnir Framarar voru
uppaldir í þessum félögum og bund-
ust þar vináttuböndum sem ekki
slitnuðu. Lárus var einn þeirra og
hóf hann æfingar og keppni í Örinni
ungur að aldri, sennilega árið 1938,
og varð fljótlega framarlega í flokki í
keppni við önnur strákafélög. Síðan
lá leiðin yfir í Fram og þaðan varð
aldrei aftur snúið. Fyrsti sigur Lár-
usar með félögum sínum í Fram var í
fjórða flokki þegar þeir sigruðu í
Vormótinu 1943. Hann lék síðan í öll-
um yngri flokkum félagsins og síðan í
meistaraflokki um nokkurra ára
skeið, m.a. árið 1950 þegar félagið
varð í öðru sæti. Þá lék Ríkharður
Jónsson enn með félaginu og urðu
þeir Lárus markahæstir á Íslands-
mótinu með þrjú mörk hvor – ásamt
þremur leikmönnum annarra félaga.
Alla tíð eftir að keppnisferlinum
lauk var Lárus mjög áhugasamur um
allt starf félagsins og hefur raunar öll
fjölskyldan átt þar hlut að máli.
Hrafnhildur Þórðardóttir eiginkona
hans hefur verið styrk stoð Fram-
kvenna alla tíð og áhugi og starf sona
þeirra hefur ekki farið framhjá nein-
um.
Lárus var sæmdur gullmerki
Knattspyrnufélagsins Fram á 60 ára
afmæli félagsins 1968 og það þótti
honum vænt um. Enn vænna þótti
honum þó um tvær afmælisgjafir
sem hann hlaut frá félaginu árin 1979
og 1989. Lárus hélt hátíðlegt fimm-
tugsafmæli sitt á laugardegi í lok
ágúst 1979 og daginn eftir varð Fram
bikarmeistari í knattspyrnu, sigraði
Val með einu marki gegn engu. Tíu
árum síðar hélt hann upp á sextugs
afmælið í Framheimilinu á afmælis-
daginn sjálfan og daginn eftir kom
afmælisgjöfin, sigur á KR í bikarúr-
slitaleik með þremur mörkum gegn
einu. Því miður tókst ekki að færa
Lárusi slíka gjöf í þriðja sinn árið
1999, en það hefði hann átt skilið!
Nú er komið að kveðjustund. Fé-
lagar Lárusar Hallbjörnssonar í
Knattspyrnufélaginu Fram minnast
hans með virðingu og þakklæti fyrir
langa og trausta samfylgd. Við vott-
um eiginkonu hans og sonum þeirra
þremur og ástvinum öllum hjartan-
lega samúð okkar.
Knattspyrnufélagið Fram,
Halldór B. Jónsson.
Maðurinn með ljáinn vægir engu
og gleymir heldur engum. Um miðj-
an dag laugardaginn 9. febrúar s.l.
kvaddi þennan heim Lárus Hall-
björnsson vélfræðingur, 72 ára að
aldri. Banamein hans var krabba-
mein. Veikindastríð hans var mjög
þungbært og hefur staðið síðan í
september síðastliðnum. Alla sem
þekktu hann setur hljóða, öllum sem
kynntust honum þótti vænt um hann.
Vinátta okkar Lalla teygir sig aftur
fyrir miðja síðustu öld og á hana féll
aldrei skuggi. Við lentum í sama
bekk í Iðnskólanum, sem þá var til
húsa í Iðnaðarmannahúsinu við
Tjörnina. Við vorum báðir við nám í
rennismíði. Kynni okkar hófust með
eftirfarandi hætti. Það var í kennslu-
stund hjá Sigurði Skúlasyni magister
að við áttum að skila ritgerð um lýð-
veldishátíðina 1944. Hurðin á
kennslustofunni opnast og inn kemur
Lalli. „Þér komið of seint, Lárus.“
„Já, rétt er það og ég biðst afsökunar
á því, en það sem verra er ég gleymdi
ritgerðinni heima.“ Þar sem ég var á
bíl bauðst ég til að skutla honum
heim og sækja ritgerðina. Og það var
þegið. Segir nú ekki af ferðinni fyrr
en komið var heim til Lalla, þá snýr
hann sér að mér og segir: „Fyrir
þennan greiða kann ég þér engar
þakkir, því ég er ekki byrjaður á rit-
gerðinni. Segðu magisternum að ég
hafi orðið bílveikur á leiðinni heim og
ætli að labba til baka!“ Hann vissi
sem var að þá yrði kennslustundin
úti. Hann kunni ævinlega einhver
ráð. Þar með hófst sjö ára skóla-
ganga okkar saman, fyrst fjögur ár í
Iðnskólanum og svo þrjú ár í Vél-
skóla Íslands. Iðnnám á þessum ár-
um og lengi síðan var nánast þræla-
hald. Nemarnir voru látnir vinna
erfiðustu og óþrifalegustu verkin,
nánast kauplausir. Vikulaunin á
fyrsta ári samningsins voru rúmar
eitthundrað krónur og af hundrað-
kallinum greiddu flestir fimmtíukall
heim. En þrátt fyrir bágan fjárhag
og takmarkað skotsilfur var þó reynt
að splæsa í einn og einn sjenever-
leirbrúsa fyrir skólaböllin, gjarnar
fjórir til fimm saman. Það þóttu mikil
hlunnindi að komast í púkk með
Lalla. Það tryggði mikið fjör og mik-
ið grín það kvöldið á þessum glöðu og
góðu skóladögum, sem eins og annað
í lífinu liðu allt of fljótt. Lalli var ljós
yfirlitum, riðvaxinn alla tíð, en kvik-
ur og snar í hreyfingum, léttur í lund
og laðaði til sín heiminn með dillandi
hlátri og elsku til allra, sem hann um-
gekkst. Vægur í dómum, réttsýnn og
strangheiðarlegur. Hann unni íþrótt-
um allt lífið, en þó mest fótbolta, þar
sem hann var meistaraflokksmaður
árum saman og bar með stolti gull-
merki knattspyrnufélagsins Fram.
Það var glaður og bjartsýnn hópur
28 útskriftarnema, sem yfirgaf Vél-
skóla Íslands í maímánuði árið 1955
og gekk til starfa út í þjóðfélagið.
Eins og vænta mátti biðu hinna ungu
vélstjóra æði misjafnar móttökur í
þjóðfélaginu. Sumir áttu aðeins stutt
líf fyrir höndum, en aðrir lengra.
Þessi hópur hefur nú skilað ævistarfi
sínu til þjóðfélagsins og sest á frið-
arstól. Síðustu misserin höfum við
sem eftir erum hist yfir kaffibolla
einu sinni í mánuði okkur öllum til
óblandinnar ánægju. Stóllinn hans
Lalla verður því miður auður á næsta
fundi en hann er sá áttundi sem fellur
frá. Fyrir hönd okkar tuttugu sem
enn bíðum eftir ferjunni sendi ég