Morgunblaðið - 10.03.2002, Blaðsíða 38

MINNINGAR
38 SUNNUDAGUR 10. MARS 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Davíð Osvaldsson
útfararstjóri
Sími 551 3485 • Fax 568 1129
Áratuga reynsla
í umsjón útfara
Önnumst alla þætti
Vaktsími allan sólarhringinn
896 8284
✝ Gísli Einarssonfæddist í Reykja-
vík 23. apríl 1923.
Hann lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri 28. febrúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru þau Ein-
ar Magnússon skip-
stjóri frá Efri-Tungu í
Örlygshöfn, f. 4. maí
1896, d. 8. febrúar
1925, og Ingibjörg
Gísladóttir frá Kvíg-
indisfirði í Gufudals-
sveit, f. 12. júní 1893,
d. 21. maí 1948. Systk-
ini Gísla eru: Magnús Einarsson
skipstjóri, f. 7 júlí 1921, d. 17. júlí
1979, Einar Einarsson vélstjóri, f.
5. júní 1925, d. 24. júlí 2000, og
Karen Einarsdóttir húsmóðir, f. 5.
júní 1925.
Gísli kvæntist 22. apríl 1950
Guðbjörgu Sigurðardóttur frá
Sauðárkróki, f. 25. nóvember 1920,
d. 28. mars 1993. Börn þeirra eru:
1) Örn Ingi Gíslason listamaður á
Akureyri, f. 2. júní 1945, maki Dýr-
leif Bjarnadóttir píanókennari, f.
23. mars 1943. 2) Ingi-
björg Gísladóttir
verkakona á Akur-
eyri, f. 6. september
1950, maki Símon
Magnússon vélvirki, f.
27. júní 1951. 3) Guð-
rún Gísladóttir hús-
móðir í Grímsey, f. 23.
ágúst 1951, maki
Henning Jóhannes-
son, útgerðarmaður,
f. 2. júní 1949. 4) Einar
Gíslason, myndlistar-
maður og kennari á
Brúnum í Eyjafjarð-
arsveit, f. 23. júní
1960, maki Hugrún Hjörleifsdóttir
hjúkrunarfræðingur, f. 29. janúar
1967. Barnabörnin eru þrettán og
barnabarnabörnin einnig.
Gísli var háseti og bátsmaður á
togurum Útgerðarfélags Akureyr-
inga í rúm fjörutíu ár. Síðustu átta
árin vann hann í landi sem verk-
stjóri hjá sama fyrirtæki.
Útför Gísla fer fram frá Akur-
eyrarkirkju á morgun, mánudag-
inn 11. mars, og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Í dag er borinn til grafar tengda-
faðir minn Gísli Einarsson. Hann var
búinn að eiga við veikindi að stríða
síðan í nóvember og varð að láta í
minni pokann í þeirri baráttu þótt það
væri ekki hans stíll. Þarna er genginn
á vit feðra sinna maður sem ekki var
að kvarta. Það var sama hvað veik-
indin herjuðu á hann, aldrei kvartaði
hann og ef hann var spurður um líðan
sína þá leið honum alltaf ágætlega.
Gísli var fæddur í Reykjavík og í
vesturbænum dvaldi hann fyrstu ár
ævi sinnar en fjórtán ára gamall fór
hann til sjós sem hjálparkokkur á
Gulltopp, togara sem var gerður út
frá Reykjavík. Í viðtali sem var tekið
við Gísla í Degi 1989, segir hann frá
sjómannstíð sinni og tel ég að þar séu
skráðar merkilegar heimildir þessara
manna sem upplifðu þessar miklu
breytingar sem urðu á útgerðarhátt-
um þeirra tíma. Hann upplifði það að
vera í bátasjómennsku, á nýsköpun-
artogurunum og síðan skuttogurun-
um.
Gísli var ekki mikið fyrir að tala um
sjálfan sig og sitt lífshlaup en samt
sem áður var hann hafsjór af upplýs-
ingum og þegar sá gállinn var á hon-
um þá hlustaði maður á af athygli.
Eitt sinn sagði hann mér frá því þegar
hann var að sigla á stríðsárunum á
Gulltoppi og þeir björguðu 33 skip-
verjum af skipi sem hafði verið sökkt.
Hann sagðist aldrei gleyma þessu at-
viki og þeirri líðan sem þessir menn
þurftu að þola þegar hiti fór að koma í
kalda líkama þeirra.
Gísli var fenginn árið 1947 til að
vera einn af þeim sem náðu í Kaldbak
EA 1. sem var fyrsti togari Útgerð-
arfélags Akureyrar, en togaraútgerð-
inni hafði hann kynnst í Reykjavík.
Þar varð lífshlaup Gísla ráðið. Hann
starfaði í rúm 40 ár hjá ÚA. Á Ak-
ureyri kynntist hann Guðbjörgu kon-
unni sinni. Það var afskaplega nota-
legt að koma til þeirra hjóna í
Furulundinn og reyndust þau mér
bæði afar vel. Framkoma Gísla ein-
kenndist af hógværð, ég heyrði hann
aldrei blóta en ef honum mislíkaði
eitthvað í pólitíkinni þá hafði hann á
orði að þetta væru allt saman hálf-
gerðir skarfar og bjálfar. Gísli missti
mikið þegar Guðbjörg féll frá en hann
átti gott skjól hjá Ingibjörgu dóttur
sinni og hennar manni sem hugsuðu
vel um hann síðustu árin. Þegar ég
sagði dætrum mínum frá því að afi
Gísli væri dáinn þá sagði önnur að
hann hefði alltaf verið svo góður og
hann yrði áfram hjá okkur en við
sæum hann bara ekki.
Hvíl í friði, Gísli minn, og skilaðu
góðri kveðju til Guðbjargar.
Þín tengdadóttir,
Hugrún.
Nú þegar elskulegur afi minn, Gísli
Einarsson, hefur kvatt leitar hugur-
inn til baka, fullur þakklætis. Afi vildi
allt fyrir okkur börnin gera og um-
vafði okkur öll. Eftir að amma Bubba
dó, sem hann saknaði mikið, hélt hann
ótrauður áfram. Heimili vildi hann
halda, þar var hver hlutur á sínum
stað og dyrnar ávallt opnar fyrir okk-
ur fjölskyldunni. Ég og mínir nutum
þess innilega, gistum oft og ekki
fannst afa verra þegar börnunum
fjölgaði. Barnabarnabörnin voru hans
gleðigjafar. Afi Gísli vildi hafa okkur
hjá sér og áttum við góðar stundir og
mörg skemmtileg kvöld saman. Oft
óskaði ég þess að afi væri nær okkur
en þar sem Grímseyjarsundið var á
milli notuðum við óspart símann í
staðinn og vildi hann alltaf vita hvað
hafði fiskast þennan og þennan dag-
inn.
Ég er sérstaklega glöð yfir að hafa
fengið tækifæri til að hitta afa með
börnunum mínum þegar hann var
orðinn veikur og kominn í endurhæf-
ingu á Kristnesspítala. Afi var það
hress þennan dag að nú langaði hann í
gómsætan ís. Þrátt fyrir reglur um
fæði uppfyllti ég þessa ósk hans með
mikilli gleði. Stundin okkar í Krist-
nesi er mér dýrmæt.
Ég og mínir kveðjum þig nú afi
minn og óskum þér góðrar ferðar.
Guðbjörg Henningsdóttir.
Það eru gleðifundir í himnaríki um
þessar mundir – afi og amma saman á
ný eftir níu ára aðskilnað. Sú hugsun
hefur hjálpað mér mikið síðan ég
heyrði um andlát hans afa míns Gísla
Einarssonar. Þegar ég sá afa síðast
fyrir næstum tveimur árum var hann
nokkuð hraustur og kátur, þótt mér
hafi alltaf fundist hann vanta mikið
síðan amma dó. Samt sem áður
heyrðumst við afi mjög reglulega. Það
var alltaf gaman að heyra í honum og
fá fréttir af fjölskyldu og þjóðlífinu á
Íslandi. Það var líka öruggt að afi lét
mömmu og pabba vita að hann hefði
heyrt í mér og að allt væri gott að
frétta, rétt eins hann væri sá eini í
símasambandi við mig.
Afi veiktist í kringum nóvember og
fannst mér erfitt að vera svona langt í
burtu og geta ekki stutt hann í veik-
indunum. Ég var svo glöð að heyra í
honum í símanum þegar hann lá á
sjúkrahúsinu. Ég hringdi á deildina
og spurði eftir honum og lét stúlkuna
vita að þetta væri barnabarn Gísla að
hringja frá Kaliforníu. Svo heyrði ég
hana segja: „Gísli minn, það er barna-
barn þitt í símanum að hringja frá
Kaliforníu.“ Mér leið vel að heyra
hvernig afi svaraði: „Já, það er hún
Hildur.“ Þrátt fyrir veikindin mundi
hann eftir mér. Hann reyndi að slá á
léttu nóturnar en það var auðheyri-
legt að hann var mjög veikur. Það síð-
asta sem hann sagði var: „Við sjáumst
nú í sumar vinan,“ og það var eig-
inlega það sem ég var að vona. En sú
varð ekki raunin, afi var orðinn svo
veikur og er ég glöð að hann þjáist
ekki meir.
Þær eru góðar, minningarnar sem
runnið hafa í gegnum huga minn und-
anfarna daga. Margar frá því að ég
var lítil stelpa hjá ömmu og afa í
Engimýrinni, aðrar frá veiðiferðum
með fjölskyldunni við Sæmundará í
Skagafirði, andlát ömmu Bubbu, ferð-
in til Írlands með afa, samtöl við eld-
húsborðið í Furulundinum og Grund-
argerðinu og fleira og fleira.
Elsku afi, það verður sorglegt að
sjá þig ekki á flugvellinum er ég kem í
júní. Það er líka sárt að geta ekki
kvatt þig í hinsta sinn, en ég veit að þú
ert í góðum höndum núna og að þér
líður vel – það er fyrir öllu.
Hvíl þú í friði.
Þín
Hildur.
Minn góði afi Gísli er lagður upp í
sína síðustu ferð. Að eiga afa sem einn
minn besta vin, alla ævi, er mér ómet-
anlegt. Afi elskaði sjóinn og sjórinn
var hans líf. Eftir að hann kom í land
lifði hann og hrærðist í sjómennsk-
unni áfram í gegnum mig. Hann vildi
vita aflatölur, gleðjast með mér þegar
vel gekk og heyra allt um veður og
sjólag. Áhugi hans efldi mig og gaf
mér styrk. Hvergi fannst okkur Ídu
betra að gista á Akureyri en hjá afa
Gísla. Afi var alltaf glaður að fá okkur
til sín.
Ég er stoltur af að bera nafnið hans
og þakka af öllu hjarta fyrir minn
góða, ógleymanlega afa.
Jóhannes Gísli Henningsson,
Grímsey.
Látinn er á Akureyri föðurbróðir
minn Gísli Einarsson, síðastur
þriggja bræðra. Hinir voru Magnús,
sem lést 1979 og Einar sem lést árið
2000. Eftir lifir tvíburasystir Einars,
Karen. Foreldrar Gísla voru þau Ein-
ar Magnússon, frá Efri-Tungu í Ör-
lygshöfn, skipstjóri á togaranum
Fieldmarshal Robertsson sem fórst í
Halaveðrinu í febrúar árið 1925, og
Ingibjörg Gísladóttir frá Kvígindis-
firði.
Amma mín bjó í Félagshúsinu sem
svo var kallað eða á Vesturgötu 57,
með börnum sínum, en foreldrar
hennar, Gísli og Steinunn, bjuggu
einnig í sama húsi. Mér er sagt að
amma mín hafi ekki viljað að bræð-
urnir yrðu sjómenn. Tveir þeirra
reyndu fyrir sér á öðrum starfsvett-
vangi en svo fór að lokum að sjó-
mennska varð ævistarf þeirra allra.
Faðir minn og Einar voru á kaupskip-
um en Gísli á fiskiskipum.
Gísli fór kornungur til sjós eða um
fimmtán ára gamall. Hann var fram-
an af háseti á síðutogurum en síðar
bátsmaður á fiskibátum og skuttog-
urum. Hann stundaði hættulega erf-
iðisvinnu alla sína starfsævi og bar
þess merki, hendur hans stórar og
vinnulúnar, andlitið markað og sæ-
barið.
Þegar ég lít yfir farinn veg verður
að teljast merkilegt hversu vel ég náði
að kynnast föðursystkinum mínum
einkum þegar tekið er tillit til þess að
bræðurnir voru jafnan víðs fjarri
stóratburðum í fjölskyldum sínum
vegna þeirrar atvinnu sem þeir lögðu
fyrir sig.
Sárasjaldgæft var að sjá systkina-
hópinn saman kominn í heild sinni og
hefur líklega þótt tilefni til mynda-
töku. Ég hef fyrir framan mig tvær
myndir af þeim systkinum. Önnur er
tekin í garðinum að húsabaki á Vest-
urgötu 57 einhvern tíma fyrir 1960 og
hin á heimili foreldra minna upp úr
1970.
Ég kynntist og ólst upp í nábýli við
systkinin sem bjuggu í Reykjavík en
sambandið var stopulla við norðan-
fólkið. Faðir minn og Einar föður-
bróðir minn höfðu það fyrir fasta
venju að heimsækja Gísla þegar þeir
komu við á Akureyri í ferðum sínum
og Gísli endurgalt þessar heimsóknir
þegar störf hans skiluðu honum til
Reykjavíkur.
Þannig rofnaði aldrei þráðurinn á
milli þeirra systkinanna og við, börn
þeirra, náðum einnig að kynnast með
aldrinum.
Mér fannst alltaf sjálfsagt að
leggja leið mína til Gísla og Bubbu
þegar ég átti leið um Akureyri. Heim-
ilið stóð mér opið og ég fann að þang-
að var ég alltaf velkominn.
Eftir fráfall Bubbu hélt Gísli heim-
ili einn.
Hann naut í ríkum mæli samskipta
við börn sín og barnabörn eftir að
hann var alkominn í land. Hann var
stoltur af afkomendum sínum og
mátti líka vera það.
Ég sá hann síðast í ágústmánuði sl.
þegar við hjónin heimsóttum hann.
Þá var ekki við annað komandi en
að fara í ökuferð að Brúnum í heim-
sókn til Einars og Hugrúnar. Veður
var með besta móti og ég minnist
Gísla þar sem hann stóð í túnfætinum
og virti fyrir sér Eyjafjörðinn þar
sem hann hafði kosið að eyða ævi
sinni.
Gísli kom nokkrum sinnum suður
eftir lát konu sinnar.
Ég hafði gaman af því að hitta
hann.
Við fengum okkur gjarnan ökuferð
um vesturbæinn og hafnarsvæðið og
þar var hann á heimavelli. Þá voru
rifjaðar upp skemmilegar sögur úr
barnæsku. Hann þekkti sig vel og
fannst umhverfið hafa breyst ótrú-
lega frá því hann sleit þar barnsskón-
um.
Mér voru þessar stundir með
frænda mínum kærar því þá tengdust
saman fortíð og nútíð.
Hann var gefandinn og ég þiggj-
andinn.
Að lokum vil ég þakka skemmtileg
og góð kynni á liðnum áratugum.
Við hjónin biðjum börnum hans og
fjölskyldum guðs blessunar um leið
og við kveðjum góðan mann.
Einar Magnússon.
GÍSLI
EINARSSON
✝ Sverrir MagnúsGíslason fæddist í
Reykjavík 6. septem-
ber 1929. Hann lést á
gjörgæsludeild Land-
spítalans 28. febrúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Magnea
Sigríður Magnúsdótt-
ir frá Kolsholshelli í
Flóa, f. 25.11. 1895, d.
18.3. 1980, og Gísli
Arason frá Ragnheið-
arstöðum í Flóa, f.
17.11. 1895, d. 25.6.
1986. Hann var yngst-
ur fimm systkina. Þau voru Har-
aldur, f. 21.10. 1917, d. 20.10. 1999,
Guðríður Eiríka, f. 7.10. 1922, Ari,
f. 25.10. 1925, d. 11.12. 1993, Erla
Hjördís, f. 17.9. 1927, d. 16.11.
1983.
Sverrir kvæntist Kristínu L.
Hrafnfjörð 25.11. 1951 og eignuð-
ust þau fjórar dætur. Þau slitu
samvistum. Dætur þeirra eru: 1)
Sigríður Erna, leikskólakennari, f.
6.4. 1955, gift Torfa Ólafssyni tón-
listarmanni, börn þeirra eru Guð-
ríður Erla, Ólafur Magnús, Sverrir
Baldur og Berglind Rún. 2) Erla
Björk, hjúkrunarfræð-
ingur, f. 18.7. 1956,
dætur hennar eru
Katrín Sif, Elín Edda
og Sara Guðrún. 3)
Magnea Guðríður, leik-
skólakennari, f. 26.5.
1958, gift Guðmundi
Hafberg verkfræðingi,
börn þeirra eru Harpa
Guðný, Hildur Ösp og
Birkir Már. 4) Sigur-
laug Hrefna, hársnyrt-
ir, f. 19.5. 1964, gift
Bjarna Arnarsyni vél-
virkja, börn þeirra eru
Egill Örn, Elva Björk og Arnar.
Sverrir hóf nám í Litrófi hjá Ey-
mundi Magnússyni 1945 og lauk
námi í prentmyndasmíði 1949 og
fékk meistarabréf í mars 1966. Ár-
ið 1959 stofnaði hann ásamt Har-
aldi bróður sínum o.fl. samferða-
mönnum Prentmót og vann þar til
langs tíma.
Sverrir var meðlimur í Frímúr-
arareglunni frá 1987.
Útför Sverris fer fram frá Bú-
staðakirkju á morgun, mánudag-
inn 11. mars, og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Elsku pabbi, kveðjustundin er
runnin upp.
Að sitja við hlið þér þínar síðustu
stundir var allt í senn þungbært,
friðsælt, sorglegt og á sinn hátt
gleðilegt.
Þrautagöngu þinni var að ljúka.
Þegar kallið kom, þá kom það
snöggt. Með því síðasta sem þú
sagðir var að þú vildir heim.
Þú ert svo sannarlega kominn
heim, í faðm ástvina sem á undan
eru gengnir, umvafinn umhyggju.
Elsku pabbi minn, ég vil í þess-
um fáu orðum mínum til þín þakka
þér. Þakka þér fyrir að fá að vera
dóttir þín. Þakka þér fyrir þær
stundir sem við áttum saman.
Þakka þér fyrir það veganesti sem
þú gafst mér í gegnum lífið.
Megir þú ganga á Guðs vegum.
Þín dóttir,
Sigurlaug.
Það var á vordögum 1978 að ég
fór að leggja leið mína inn á Soga-
veg til að eltast við eina af stelp-
unum hans Mansa eins og tengda-
faðir minn var kallaður.
Nú er langri sjúkdómsbaráttu
lokið hjá Sverri og við tekur nýtt líf
eða það gáfu bókastaflarnir til
kynna sem skrifaðir hafa verið um
þessi málefni og tengdafaðir minn
gjarnan las og hafði dálæti og trú
á.
Það er ekki laust við að fleiri hafi
þennan áhuga eins og tengdafaðir
minn eftir að hafa gluggað í þessa
bókaflóru hans.
Sverrir var glæsimaður á velli og
minnti mann á leikaramyndirnar af
frægu stjörnunum í útlöndum. Inn
á Sogaveg var gott að koma, Sverr-
ir og dæturnar, afinn og amman á
efri hæðinni, frænkan við hliðina,
stórmerkilegt samfélag með kröft-
ugu og skemmtilegu fólki sem lá
ekki á skoðunum sínum og gaman
var að eiga samskipti við.
Það sem rís hæst í huga mínum á
þessum tímamótum er þakklæti til
tengdaföður míns fyrir þá velvild
og þolinmæði sem hann ávallt
sýndi mér. Þótt mikið gengi á inni á
Sogavegi í útgáfumálunum og öðru
tengdu tónlistinni, þar sem sett var
upp skrifstofa og mikið hringt,
aldrei sást Sverri bregða við það.
Þegar fyrsta platan kom út með
mynd af þjóðskáldinu góða vann
Sverrir prentverkið fyrir mig þar
sem hann vann að iðn sinni. Ekki
einu sinni, heldur tvisvar allt upp-
lagið, af því að við þurftum að laga
smávegis sem við tókum eftir.
Nú skilur leiðir um sinn og verð-
ur fróðlegt að sjá þegar fram líða
stundir hvernig þetta lítur út í
þessum lendum, hjá þeim sem á
undan eru komin.
Hvíl í friði, minn kæri.
Torfi Ólafsson.
SVERRIR MAGNÚS
GÍSLASON