Morgunblaðið - 10.03.2002, Síða 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 10. MARS 2002 41
Blómastofa Friðfinns,
Suðurlandsbraut 10,
sími 553 1099, fax 568 4499.
Opið til kl. 19 öll kvöld
Kransar • Krossar • Kistuskreytingar
ÚTFARARSTOFA
HAFNARFJARÐAR
Stapahrauni 5, Hafnarfirði, sími 565 5892
www.utfararstofa.is
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sjáum um alla þætti sem hafa ber í huga
er andlát verður, í samráði við aðstandendur
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Kistur
Krossar
Duftker
Gestabók
Legsteinar
Sálmaskrá
Blóm
Fáni
Erfidrykkja
Tilk. í fjölmiðla
Prestur
Kirkja
Kistulagning
Tónlistarfólk
Val á sálmum
Legstaður
Flutn. á kistu milli landa
Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.
Bryndís
Valbjarnardóttir
útfararstjóri
Þar sem vegurinn
liggur nú aflíðandi og
malbikaður meðfram
bökkum Héraðsvatna í
Skagafirði – þjóta hjá í huganum
minningabrot frá þeim björtu og
hlýju sumardögum þegar ég dvaldi
sumarlangt hjá föðurbróður mínum
Sigurði og konu hans Hólmfríði að
Úlfsstöðum. Þá var vegurinn nær,
húsin stærri og umhverfið ljómað ró-
lyndum ævintýrabrag. Snemma vors
brunuðum við upp heimreiðina að
Úlfsstöðum með vinnubuxur, heklu-
peysu og glansandi gúmmístígvél í
tösku og ég hélt á vit sumars, dýra og
góðra vina í sveitinni. Það var sest að
kaffiborði hjá Hólmfríði húsfreyju,
bræðurnir skiptust á fréttum, hnus-
uðu af útihúsum og önduðu að sér ilmi
heimaslóða. Loks hurfu foreldrar
mínir af vettvangi en við frændur
stóðum eftir á hlaðinu – ég með pálm-
ann í höndunum og óútsprungið sum-
arið innan seilingar.
Sigurður frændi minn var snjall
búhöldur og búskapur á Úlfsstöðum
SIGURÐUR N.
JÓHANNSSON
✝ Sigurður Norð-dal Jóhannsson
fæddist í Borgar-
gerði í Skagafirði 11.
júní 1916. Hann lést
á Heilbrigðisstofn-
uninni á Sauðár-
króki 28. febrúar síð-
astliðinn og fór útför
hans fram frá Sauð-
árkrókskirkju 9.
mars.
var með miklum mynd-
arbrag. Útihús voru
mörg og öll máluð sam-
ræmdum gulum lit, sem
síðar breyttist í hvítan
með rauðu þaki eftir
duttlungum tískunnar.
Við þjóðveginn var
brúsapallur með þaki og
rimlahlið í innkeyrsl-
unni svo ekki þurfti að
fara út og opna. Bú-
smali var mikill, véla-
kostur góður og drátt-
arvélar og nýtískuleg
heyvinnutæki vistuð í
þar til gerðri skemmu,
öllu vel við haldið og snyrtimennska í
hávegum höfð. Heimilisbragurinn var
þægilegur – hógværð bónda og
myndarskapur húsfreyju sköpuðu af-
slappað andrúmsloft þar sem börn
undu sér vel. Ekki minnist ég þess að
reynt væri að láta krakkana vinna
mikið heldur var þetta meira eins og
hóteldvöl í fullu fæði. Hótelgestir
komu við í fjósi þegar þannig lá á
þeim, ráku stundum kýr niður fyrir
veg, fengu að dútla með hrífu í þurrki
og bera kengjapakkann í girðinga-
vinnu. Fé var rúið og farið með ullina í
Víðimel og boðið upp á Spur þegar við
komum til baka. Við fórum í kaup-
staðarferðir á Krókinn, fyrirdrætti á
hestum í Héraðsvötnum og réttir að
hausti. Þannig leið sú sælutíð í sex
sumur, en síðan eru liðin mörg ár.
Það er ekki öllum gefið að lifa fulla
ævi, en frændi minn Sigurður gerði
það. Það leið of langt á milli funda
okkar hin seinni ár og þar ber ég sök.
Ég ber við önnum og amstri og að
dagarnir fljúga hjá – en ef til vill er
það líka ómeðvituð og eigingjörn þrá
eftir því að halda í þann heim sem var,
þá blíðu minningu sem vinir mínir í
sveitinni skildu eftir og ég hef búið að
og mun gera um ókomna tíð – þakk-
látur.
Gísli Gunnlaugsson.
Ef ég bara mætti mæla
mál sem læknað gæti sárin,
þrek í stríði þreyttum gefið,
þerrað höfug sorgartárin.
(Sverrir Haraldsson.)
Heiðrún föðursystir okkar er látin.
Lilla frænka var yngsta systir
pabba og það föðursystkina okkar
sem við þekktum best í æsku. Þegar
við eldri systurnar munum fyrst eftir
bjuggu Lilla og Einar á Hjaltastað en
flytja í Ásgrímsstaði þegar foreldrar
Lillu og bróðir fluttu suður á Selfoss.
Aðeins er steinsnar milli bæjanna Ás-
grímsstaða og Móbergs svo daglegur
samgangur var á milli. Okkur fundust
það því váleg tíðindi að fjölskyldan á
Ásgrímsstöðum ætlaði að bregða búi
og flytja suður á land. Þar áttum við
frændfólk sem við þekktum aðeins af
afspurn og afi og amma og Gaui voru
farin þangað svo við þóttumst vita af
reynslunni að Lillu frænku og hennar
fólk sæjum við ekki meir, enda fóru
menn ekki á milli Austur- og Suður-
lands á þessum tíma nema hafa til
þess brýnt erindi. Og síminn var ein-
ungis notaður til að koma nauðsyn-
legum skilaboðum á milli og svo var
talað á jólum og stórafmælum. En
Lilla frænka sagðist mundu koma í
heimsókn á sumrin svo við gætum
HEIÐRÚN
ÁGÚSTSDÓTTIR
✝ Heiðrún Ágústs-dóttir fæddist á
Ásgrímsstöðum í
Hjaltastaðaþinghá 1.
október 1934. Hún
lést á Landspítalan-
um við Hringbraut 4.
mars síðastliðinn og
fór útför hennar fram
frá Egilsstaðakirkju
9. mars.
bara verið rólegar. Og
þannig var það að svo
til á hverju sumri kom
fjölskyldan austur.
Lilla og Einar áttu
stóran hóp vina og
skyldmenna hér á
Austurlandi og hafa ef-
laust talið það til
brýnni verkefna að
rækta tengslin við sitt
fólk því frændrækni
þeirra var einstök.
Við systkinin minn-
umst þess að þegar
nálgaðist sá dagur sem
von var á Lillu og Ein-
ari austur í sumarfrí vorum við með
hnút í maganum af tilhlökkun í marga
daga, það var alltaf svo gaman þegar
þau voru komin, það fylgdi þeim glað-
værð og hlátur og allt varð svo sér-
stakt. Einar Sverrir sagði þegar ég
hringdi til að segja honum lát Lillu
frænku: „Manstu hvað var gaman
þegar von var á Lillu og nafna mínum
þegar við vorum lítil? Það var alveg
eins og jólin væru að koma og svo
færðu þau okkur meira að segja líka
pakka,“ og þannig var það.
Á seinni árum Lillu og Einars á Ak-
ureyri komum við systkinin oft á
heimili þeirra. Gestrisnin og hlýjan
var einstök, allt var sjálfsagt, gisting,
matur, fylgd í búðir og til annars
frændfólks og svo var auðvitað farið í
bíltúr til að sýna okkur eitthvað og
borða nesti sem gerði ferðina enn
skemmtilegri, fyrir þetta og allt hitt
sem þú varst okkur færum við þér
þakkir og biðjum guð að blessa minn-
ingu þína.
Ég sem skrifa þetta fyrir hönd okk-
ar systkinanna minnist síðustu heim-
sóknarinnar til Lillu frænku, hún var
þá á Landspítalanum, orðin helsjúk af
því meini sem loks sigraði hennar ein-
beitta vilja og óbugandi glaðværð og
bjartsýni. Þetta var núna í febrúar og
það var bolludagurinn. Við spjölluð-
um um fjölskylduna og sögðum hvor
annarri fréttir af ættingjum, hún
sagði mér af barnabörnunum og lítilli
Ljósbrá langömmustelpu sem hún
átti og var alveg heilluð af. Svo spurði
hún um frændfólkið á Borgarfirði og
um börn systkina minna og mín börn
og ömmustrákinn minn og hvernig
Þóreyju gengi í menntaskólanum og
hvort ég ætlaði ekki að hafa veislu
þegar hún yrði stúdent, sem er þó
ekki fyrr en í fyrsta lagi 2003, en
svona var Lilla frænka, hún gat
skipulagt langt fram í tímann og alltaf
gekk allt eins og í sögu því hún lét það
bara ganga þannig. Við ræddum ætt-
armót og hún sagði að nú yrðum við
að halda ættarmót í sumar, það gengi
ekki að hittast aldrei nema við jarð-
arfarir, ég er því sammála og tók að
mér að reka á eftir nefndinni. Hún
sagði: „Þú hefur aldrei komið til mín
án þessa að fá eitthvað gott,“ og það
er svo sannarlega rétt, þess vegna
skipti ég rjómabollunni sem hún hafði
fengið með kaffinu í tvennt eftir henn-
ar fyrirmælum, við borðuðum hvor
sinn helminginn, hvorug hafði mikla
list en við létum okkur hafa það því að
það er í ættinni að „segja alltaf allt
gott“ og það gerðum við líka þennan
dag.
Elsku Einar, Anna, Birta, Inga og
Dadda.
Kynni ég aðeins mál sem mætti
mönnum veita yl og hlýju,
vonum föllnum vængi gefið,
vafið allt í ljósi nýju.
(Sverrir Haraldsson.)
Samúðarkveðjur til ykkar og allrar
fjölskyldunnar frá systkinunum frá
Móbergi.
Ágústa, Einar, Guðbjörg,
Vilhelm og Kristjana.
✝ Margrét Guð-mundsdóttir
Bråthen fæddist í
Reykjavík 8. ágúst
1935 og lést á heim-
ili sínu, Måltrost-
veien 34, Vennesla í
Noregi, 14. febrúar
sl.
Foreldrar hennar
voru Guðmundur
Jónsson, fæddur 8.
október 1900, dáinn
28. mars 1972, og
Katrín Kristmunds-
dóttir fædd 14. sept-
ember 1904, dáin 25.
mars 1963.
Systkini Margrétar eru: Krist-
mundur, fæddur 25. ágúst 1933,
Guðrún Jóna, fædd 7. ágúst 1936,
dáin 26. júlí 1939, Guðni Þorvald-
ur, fæddur 26. júlí 1938, Guðrún
Jóna, fædd 26. maí 1943, og Jón,
fæddur 12. mars 1945.
Margrét giftist Leif Bråthen, f.
18. janúar 1926, d. 4. janúar 1986,
frá Kristiansand í Noregi. Dóttir
þeirra er Katrín, f. 8.
ágúst 1969, gift Frank
Thorkildsen, sonur
þeirra er Odd Krist-
ian, f. 15. október
1999, en Katrín átti
fyrir dæturnar Reg-
ínu Renathe, f. 31. maí
1988, d. sama dag,
Lene Margréti, f. 10.
apríl 1989, og Tonje
Elise, f. 19. mars 1995.
Fyrir átti Margrét
soninn Guðmund
Helga, f. 25. febrúar
1961, í sambúð með
Bente Gjertsen.
Margrét fór fyrst til Noregs
1951 og starfaði þar meira og
minna til ársins 1957, lengst af á
hjúkrunarheimili í Osló. Hér
heima starfaði hún hjá Íslenskum
aðalverktökum, Efnagerðinni
Val, Sanitas og hjá Málmsteypu
Ámunda. Margrét fluttist alfarin
til Noregs 1968. Útför hennar fór
fram frá Kristiansandskapellu í
Kristiansand.
Þá er elskuleg frænka mín búin
að fá hvíldina og ég held að hún hafi
verið henni fegin. Aldrei kvartaði
hún þótt það hafi orðið miklar
breytingar á lífi hennar sl. 11 ár,
eða frá því að hún fór fyrst að finna
fyrir þeim hjartasjúkdómi sem að
lokum dró hana til dauða. Hún
breyttist úr dugnaðarfork sem alltaf
var á ferðinni í sjúkling sem þurfti á
allri sinni orku að halda til að fram-
kvæma einföldustu hluti. Hún sagði
sjálf að sér fyndist hún enn ung og
hress inni í sér, það væri bara þessi
lélegi skrokkur sem setti henni tak-
mörk. Hún bjó þó ein í húsinu sínu
og það var ekki fyrr en í vetur sem
hún þáði heimahjúkrun og heim-
ilishjálp. Börnin hennar sinntu
henni af alúð og væntumþykju og
ekki lét hún heilsuleysið aftra sér
frá því að passa barnabörnin stund
og stund, enda voru þau henni hinir
mestu gleðigjafar. Hún hafði einnig
mikla ánægju af að fá ættingja að
heiman til lengri eða skemmri dval-
ar og síðasta vor voru þau mamma
og Nonni frændi hjá henni í mánuð.
Aldrei vildi hún viðurkenna að
henni leiddist, þótt hún hefði orðið
fátt við að vera, sagðist alsæl með
að láta daginn líða við lestur, hló
svo við og sagði að svo væri það líka
bónus hvað hún væri orðin gleymin,
nú gæti hún lesið sömu bækurnar
aftur og aftur.
Magga frænka var stóra systir
hennar mömmu og í mínum huga er
hún alltaf eins og mamma númer 2.
Þær voru mjög nánar systurnar
eins og allur systkinahópurinn.
Fjölskyldutengslin eru sterk og
samgangur var mikill, sérstaklega á
meðan Magga frænka bjó hér
heima, hún var eins og límið sem
hélt hópnum saman. Baldursgata
var í bernskuminningunni mið-
punktur tilverunnar, þar hittist
systkinahópurinn flesta daga vik-
unnar og þar var stöðugur gesta-
gangur. Ég var svo lánsöm að vera
fyrsta barnabarnið í fjölskyldunni
og fékk að alast upp umkringd öllu
þessu góða fólki.
Það var alltaf einhver ævintýra-
ljómi yfir Möggu frænku í bernsku-
minningunni. Hún sigldi oft út með
Gullfossi til Noregs og Danmerkur,
sem þá var hvorki sjálfsagt eða al-
gengt og þar sem hún var alla tíð
alveg einstaklega gjafmild kom hún
alltaf heim færandi hendi.
Magga frænka kynntist Leif í
einni af þessum Noregsferðum sín-
um, þau voru í nokkur ár í fjar-
sambandi þar sem hann var stýri-
maður á olíuflutningaskipum og var
því oft marga mánuði í einu á sjó.
Þrátt fyrir að Leif væri bara örfáa
mánuði á ári í landi hikaði hún ekki
við að flytjast út með Gumma, henni
óx ekki í augum að vera ein með
barn á erlendri grund, fjarri fjöl-
skyldu og vinum. Reyndar held ég
að það hafi ekki verið margt sem óx
henni frænku minni í augum og fátt
held ég að hún hafi óttast um æv-
ina, reyndar man ég bara eftir
tvennu en það voru mýs og flug-
ferðir, þótt hún hafi nú látið sig
hafa það að fljúga seinni árin.
Þó ég væri bara á níunda ári þeg-
ar Magga flutti út, þá héldust alltaf
sterk tengsl milli okkar, við skrif-
uðumst á fram eftir öllu og nú síðari
ár höfum við alltaf hringt hvor í
aðra nokkuð reglulega. Hún stapp-
aði í mann stálinu eða gaf manni til-
tal allt eftir því sem þörf var á, hún
var hreinskilin og sagði það sem
henni lá á hjarta, þannig að maður
vissi alltaf hvar maður hafði hana.
Magga kom reglulega til Íslands
eftir að hún flutti út og þegar von
var á henni og krökkunum fylltist
maður ólýsanlegri tilhlökkun og
jafnmiklum trega þegar þau fóru.
Magga frænka kom síðast til Ís-
lands sumarið 1990 og var það í síð-
asta sinn sem við hittumst. Við átt-
um þá saman góðar stundir,
þvældumst víða og það var ólýs-
anlega gaman að sitja og spjalla við
hana yfir kaffibolla, því hún var haf-
sjór af fróðleik og hafði skoðanir á
öllu. Og fáa veit ég sem gátu inn-
byrt eins mikið af kaffi og hún.
Það er ótrúlegt til þess að hugsa
að ég eigi aldrei framar eftir að
lyfta upp símtólinu og heyra hásu
röddina hennar frænku minnar og
hlusta á skemmtilegu norskublönd-
uðu íslenskuna hennar. Við sem
ætluðum að hittast í Noregi að ári,
ég var búin að heita því að koma
þegar ég væri búin með skólann og
þá átti hún loksins að fá að hitta
yngstu börnin mín sem hún hafði
aldrei séð, en margt fer öðruvísi en
ætlað er. Ég er þó þakklát fyrir að
Magga fékk að deyja heima, sitj-
andi í uppáhaldsstólnum sínum í
stofunni sinni, því það var einmitt
það sem hún þráði heitast af öllu.
Eins er ég þakklát fyrir allar góðu
minningarnar sem ég á um þessa
yndislega konu sem mér þótti svo
undurvænt um.
Elsku besta frænka, hafðu hjart-
ans þökk fyrir allt. Megi guð gefa
börnunum þínum, barnabörnum,
tengdabörnum, systkinum og öllum
þeim sem þótti vænt um þig styrk í
sorginni.
Katrín og börn.
MARGRÉT
GUÐMUNDSDÓTTIR
BRÅTHEN