Morgunblaðið - 12.04.2002, Side 46

MINNINGAR
46 FÖSTUDAGUR 12. APRÍL 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Árni BreiðfjörðGíslason var
fæddur á Hellissandi
hinn 18. ágúst 1913.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Akraness hinn
4. apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Gísli Árnason, f. 22.
nóv. 1881, d. 12. júlí
1959, og Kristjáns-
ína Bjarnadóttir, f.
23. mars 1888, d. 7.
maí 1969.
Árni kvæntist Þór-
eyju Hannesdóttur,
f. 24.12. 1918, d.
23.11. 1991. Þau eignuðust þrjú
börn. Þau eru: 1) Eðvarð Lárus, f.
8. des. 1936, og kvæntur var
Önnu Ólöfu Kristjánsdóttur f. 1.
maí 1934, d. 12. júní 2000. Þau
slitu samvistir. Seinni kona hans
er Jórunn Sig-
tryggsdóttir, f. 22.
nóvember 1950. 2)
Sæunn, f. 10. júní
1940, d. 25. júní
1996. Hún var gift
Sigmundi Ingimund-
arsyni, f. 11. febrúar
1929, d. 22.nóv 1994.
3) Gísli Breiðfjörð, f.
12. nóv. 1957,
kvæntur Jórunni
Sigtryggsdóttur, f.
12. nóv 1960.
Árni fékk ungur
vélstjórnarréttindi
og sinnti ýmsum
störfum til sjós og lands, en
lengst af vann hann við útgerð og
akstur vörubifreiða.
Útför Árna verður gerð frá
Akraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Mig langar til að rita nokkrar lín-
ur í minningu föður míns, Árna B.
Gíslasonar, sem lést á Sjúkrahúsi
Akraness, þann 4. apríl sl., eftir
snarpa og hugdjarfa glímu við ill-
vígan sjúkdóm, sem uppgötvaðist í
lok janúar sl.
Pabbi er fæddur á Hellissandi 18.
ágúst 1913, næstyngstur fjögurra
systkina og voru foreldrar hans Gísli
Árnason sjómaður og kona hans
Kristjánssína Bjarnadóttir. Pabbi
fluttist mjög ungur til Reykjavíkur
með foreldrum sínum, eftir að faðir
hans missti vinstri handlegg fyrir
neðan olnboga, í skelfilegu slysi og
gat þar af leiðandi ekki unnið fyrir
fjölskyldunni á sjónum.
Á uppvaxtarárum pabba var mikil
fátækt í Reykjavík og sagði hann
mér frá því að ekki hafi alltaf verið
nóg til að borða hjá fjölskyldu hans.
Pabbi fór ungur að reyna að
leggja fjölskyldunni lið með því að
vinna sér inn peninga. Hann fékk
starf sem sendisveinn hjá Bern-
höftsbakaríi og hjólaði hann með
brauð og kökur til viðskiptavina í
Reykjavík. Þá peninga sem hann
vann sér inn, fékk hann móður sinni
og hafa þeir sennilega verið notaðir
til að kaupa mat handa fjölskyld-
unni.
Þegar pabbi var 15 ára gamall,
fékk hann vinnu sem messagutti um
borð í gamla Gullfossi og vann hann
þar um tíma. Til er ljósmynd af hon-
um, sem tekin var um borð í Gull-
fossi, í höfninni í Kaupmannahöfn.
Þótt ekki hafi verið mikið um
skólanám hjá pabba, þá fór hann í
Vélstjórnarskóla og fékk minna próf
mótorista veturinn 1934, sem gaf
honum réttindi til að vera vélstjóri á
fiskiskipum. Hófst þar með sjó-
mannsferill hans og réð hann sig
sem vélstjóra á bát í eigu Haraldar
Böðvarssonar, sem gerður var út frá
Akranesi.
Á Akranesi kynntist pabbi móður
minni, Þóreyju Hannesdóttur frá
Stóru-Þúfu í Miklaholtshreppi, sem
þá var ung stúlka innan við tvítugt.
Þau felldu hugi saman og opin-
beruðu trúlofun sína hinn 20. júlí
1935. Hinn 28. maí 1937 gengu for-
eldrar mínir í hjónaband, með leyf-
isbréfi, útgefnu af Kristjáni X, kon-
ungi Íslands og Danmerkur, en séra
Friðrik Friðriksson, sóknarprestur
á Akranesi, gaf þau saman.
Við systkinin erum þrjú, elstur er
Eðvarð Lárus fæddur í desember
1936, Sæunn fædd í júní 1940 og
Gísli Breiðfjörð (undirritaður) fædd-
ur í nóvember 1957.
Pabbi starfaði á árunum 1935–
1943 hjá fyrirtæki Haraldar Böðv-
arssonar útgerðarmanns, fyrst sem
vélstjóri á bátum fyrirtækisins, en
seinna sá hann um að keyra vélar
frystihússins.
Eftir störf hjá Haraldi Böðvars-
syni keypti pabbi sér vörubíl og fór
að gera hann út og varð það síðan
hans ævistarf. Ekki löngu eftir að
pabbi hóf rekstur vörubíls, tók hann
að sér ásamt tengdaföður sínum
Hannesi Guðnasyni, að grafa fyrir
nýrri dráttarbraut og vélahúsi Þor-
geirs og Ellerts. Verkið unnu þeir í
akkorði og handmokuðu þeir á vöru-
bílinn öllu efni. Þegar verkinu var
lokið, gat pabbi keypt sér sitt fyrsta
hús, Lykkju við Skólabraut, og
fluttu foreldrar mínir þangað.
Bjuggu foreldrar mínir í Lykkju, til
ársins 1951, er þau fluttu inn í ný-
byggt hús á Vesturgötu 109.
Pabbi hafði mikinn áhuga fyrir
vélum og tækjum og eignaðist hann
fyrsta vörubílinn á Akranesi, sem
var með vélsturtum og þótti það
mikil bylting. Hann eignaðist einn af
fyrstu traktorunum sem komu á
Akranes og vann m.a. mikið á hon-
um við byggingu sementsverksmiðj-
unnar.
Ég fékk oft að fara með pabba í
vörubílinn, þegar ég var lítill og var
það mjög gaman. Mér fannst sér-
staklega gaman að fá að fara með
honum, þegar verið var að landa upp
úr bátunum. Það var svo gaman að
sjá þegar málið var híft upp úr bát-
unum, fullt af fiski og síðan var
sturtað á pallinn á vörubílnum. Þó
var ég fyrst í stað alltaf hræddur
þegar pabbi var að snúa við á
bryggjunni en mér fannst eins og
hann væri að bakka út í sjó. Á þess-
um árum átti pabbi hest, sem hét
Blesi og var hafður í hesthúsi, á bak
við húsið okkar Vesturgötu 109.
Blesi var einstaklega barngóður og
höfðum við krakkarnir mjög gaman
af því að gefa honum brauð og einnig
að fá að fara á bak á honum. Pabbi
fór alltaf með Blesa upp í flóa fyrir
ofan Akranes á vorin og var hann
þar með öðrum hestum yfir sumarið.
Pabbi vandi Blesa á það að þekkja
flautið í vörubílnum og var það mjög
sérstakt að sjá þegar pabbi flautaði,
því undantekningarlaust kom Blesi
hlaupandi, þó að hann væri langt í
burtu frá veginum, nánast upp undir
hlíðum Akrafjalls. Blesi fékk alltaf
klapp og brauðsneið hjá pabba, þeg-
ar hann var búinn að hlaupa til hans.
Pabbi vann mikið fyrir Akra-
nesbæ og þá sérstaklega við keyrslu
á grjóti sem sett var utan á hafn-
argarðinn og eins fyrir neðan skipa-
smíðastöð Þorgeirs og Ellerts, sem
sjóvarnargarðar. Þá vann hann mik-
ið fyrir bæinn, er verið var að steypa
göturnar á Akranesi. Einnig vann
hann mikið við að aka loðnu upp í
loðnuþró fyrir ofan bæinn.
Pabbi gerði út vörubíl til ársins
1979 og var hann félagi í vörubíl-
stjórafélaginu Þjóti á Akranesi. Síð-
asta verkið sem pabbi vann við á
vörubílnum var gerð Borgarfjarð-
arbrúarinnar.
Ekki er hægt að láta hjá líða að
minnast á hve mikinn sess fjölskyld-
an skipaði í hjarta pabba. Hann
fylgdist mjög mikið með hverjum og
einum í fjölskyldunni sinni og vissi
hvað hver og einn var að aðhafast.
Eftir að mamma dó í nóvember
1991, þá fór tími hans mikið í að vera
í sambandi við fjölskyldu sína og
vini. Pabbi saknaði mömmu mjög
mikið eftir að hún dó og fór hann
mjög oft upp í kirkjugarð að leiði
hennar. Í seinni tíð, eftir að heilsa
hans fór að versna, þá fékk hann
syni mína til að fara með sér og
sækja vatn til að vökva blómin á
leiðinu.
Frá 1990 hafa verið höggvin stór
skörð í fjölskyldu okkar, en þrátt
fyrir áföllin bar pabbi sig ávallt vel
og var kletturinn sem alltaf stóð
uppúr og var hægt að treysta á.
Pabbi var trúaður og sá reyndar
meira en margur annar um ýmsa
hluti.
Ég gæti haldið lengi áfram við að
skrifa minningarbrot um pabba
minn, en ætla að láta þetta duga.
Pabbi var heilsteyptur persónuleiki,
sem lét ekki mikið yfir sér og var
sjálfum sér nógur. Hann var mjög
duglegur og úrræðagóður, þegar
vandamál steðjuðu að.
Fyrir hönd fjölskyldu minnar,
þökkum við fyrir þann tíma sem við
áttum með pabba, sérstaklega, eftir
að við fluttum aftur á Akranes 1993 í
húsið okkar, sem er við hliðina á
pabba húsi, en frá þeim tíma var
hann í fæði og þjónustu hjá okkur.
Hann var mjög ánægður að fá afa-
strákana sína til sín á Akranes og
urðu þeir miklir mátar.
Gísli B. Árnason.
„Komdu sæl, stelpa mín.“ Þetta
voru orðin sem tengdafaðir minn
heilsaði mér ávallt með, en nú er
rödd hans þögnuð. Árni B. Gíslason
tengdafaðir minn var einstakur
maður sem var mér mjög kær. Eftir
að ég kom inn í fjölskyldu hans og
fékk að kynnast honum, varð mér
ljóst hvað allir í fjölskyldunni voru
honum kærir, og hvað hann sýndi
öllum mikla umhyggjusemi, og lét
sér annt um að vita um hagi allra í
fjölskyldunni. Þessi umhyggjusemi
tengdaföður míns náði út yfir líf og
dauða, en það sýndi sig í umhyggju
hans fyrir þeim úr fjölskyldunni sem
lagstir voru til hinstu hvílu í kirkju-
garðinum á Akranesi, en þangað átti
hann margar ferðir sumar sem vet-
ur til að huga að og hlúa að leiðum
ástvina sinna. Þó að oftast væri
langt á milli mín og tengdaföður
míns var ákaflega náið samband
okkar á milli, og ævinlega var spurt
um hagi fjölskyldu minnar og barna
minna. Ég vil með fátæklegum orð-
um þakka honum fyrir allt sem hann
gaf mér til geymslu í hjarta mínu, og
ég þakka sérstaklega alla umhyggju
sem hann sýndi fatlaðri dóttur
minni, Vilborgu, sem hún kallaði
Árna afa.
Ég kveð þig með kveðjuorðum
þínum: „Guð veri með þér.“
Jórunn Sigfúsdóttir.
Hluti af okkur sjálfum eru sam-
ferðamenn okkar. Einhver sem tek-
ur þátt í gleði okkar og sorgum, ein-
hver til að deila með. Skrifað
stendur: Þú ert það sem þú gefur.
Sá sem hér er kvaddur í dag gaf
ríkulega af sjálfum sér, enda göf-
ugur og með eindæmum elskur að
fólki. Hugur afa stóð ekki til efn-
islegra gæða. Ánægja og gleði afa
var jafnan fólkið í kringum hann.
Hann átti fjölmarga vini enda rækt-
aði hann vel hvern þann vinskap
sem stofnað var til. Hann var ákaf-
lega ræðinn og stálminnugur á alla
hluti. Bernsku sína og viðburði úr
ÁRNI BREIÐFJÖRÐ
GÍSLASON
✝ Lilja Kristín Jón-asdóttir, Tungu-
síðu 11, fæddist á Ak-
ureyri 7. júlí 1977.
Hún lést á gjörgæslu-
deild Landspítalans –
háskólasjúkrahúsi
við Hringbraut 6.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Jónas Vignir
Karlesson, bygg-
ingaverkfræðingur,
f. 13. ágúst 1951, og
kona hans Sigrún
Brynja Hannesdótt-
ir, saumakona, f. 30.
ágúst 1951. Lilja Kristín átti tvær
systur, Sóleyju, f. 6. maí 1972, og
Hönnu Rós, f. 30. nóv. 1986.
Lilja Kristín átti heima á Ak-
ureyri öll sín uppvaxtarár. Hún
lauk stúdentsprófi
frá Menntaskólanum
á Akureyri 1998.
Hún hóf nám í
spænsku við háskól-
ann í Zaragoza á
Spáni haustið 1999
en sneri heim seinna
um veturinn er hún
greindist með alvar-
legan sjúkdóm. Hún
hóf nám í ferðamála-
fræðum við Háskóla
Íslands í ársbyrjun
2001 og stundaði
það allan tímann
sem hún átti í veik-
indum sínum.
Útför Lilju Kristínar verður
gerð frá Glerárkirkju á Akureyri
í dag og hefst athöfnin klukkan
11.
Í dag felldu blómin mín blöðin sín.
Og húmið kom óvænt inn til mín.
Ég hélt þó að enn væri sumar og sólskin.
(Tómas Guðm.)
Við vorum óviðbúin þegar við
fengum þær fregnir síðasta laugar-
dag að Lilja Kristín væri komin á
sjúkrahús og kveðjustund á næsta
leiti. Það voru aðeins liðnir nokkrir
dagar frá því við höfðum kvatt Lilju
Kristínu í lok páskaleyfis á Akureyri
og áttum von á að sjá hana fljótlega
aftur sunnan heiða. En enginn ræð-
ur sínum næturstað. Fyrir nokkrum
árum var framtíðin björt, stúdents-
próf að baki og vetrardvöl á Spáni ný
hafin. Þá dró ský fyrir sólu. Hún
greindist með alvarlegan sjúkdóm
og við tók erfið læknismeðferð. Lilla
barðist af miklum kjarki og bjarsýni
og gafst aldrei upp. Eftir hverja
meðferð var hún hin hressasta og
sagði að sér liði bara vel. Hún skipu-
lagði framtíðina og dreif sig í há-
skólanám og stundaði það af kappi
eftir því sem kostur var. Lilja Krist-
ín var svo lánsöm að eiga foreldra og
systur sem stóðu eins og klettur á
bak við hana og gerðu allt sem í
þeirra valdi var til að styðja hana.
Það er erfitt til þess að hugsa að
við fáum ekki að sjá hana Lillu aftur.
Þær eru ófáar gleðistundirnar sem
við höfum átt með henni og fjölskyld-
unni, ekki síst síðustu árin. Við mun-
um glaðlega brosið hennar, glettn-
ina, hnyttnu tilsvörin og dugnaðinn
til að takast á við hlutina. Alltaf virt-
ist hún vera í góðu skapi og erum við
viss um að þessir eiginleikar hafi létt
henni lífið. Lilja Kristín er nú laus
við allar þjáningar og brosir bjarta
brosinu sínu til okkar hér á jörðu
niðri.
Elsku Sigrún, Jónas, Sóley og
Hanna Rós, við vottum ykkur samúð
okkar. Megi góður guð styrkja ykk-
ur og blessa minningu Lilju Krist-
ínar.
Fjölskyldan Brekkutanga 34.
Það var á lokaári okkar í Mennta-
skólanum á Akureyri að mér og Lilju
Kristínu samdist svo um að leigja
saman íbúð á Fornhaga í Reykjavík
haustið eftir útskrift. Til að spara
okkur pening ákváðum við að deila
herbergi og fá með okkur einn með-
leigjanda til viðbótar. Fórnarlambið
varð Hjalti nokkur Valþórsson og
þurfti hann að þola að búa með okk-
ur frekjunum í hálft ár eða þar til
Lilja flutti aftur heim til Akureyrar
og hlaut hann ómælda samúð mæðra
okkar fyrir vikið. Sambúð okkar
þriggja gekk þó áfallalaust fyrir sig
og eigum við Hjalti margar
skemmtilegar minningar um Lilju.
Margt var brallað á Fornhaga
þann tíma sem Lilja bjó hjá okkur,
gamlir skólafélagar litu oft í heim-
sókn og ófá partýin haldin enda var
gaman að taka á móti gestum í Forn-
haga. Lilja hafði nefnilega komið á
undan okkur suður, tekið upp úr
kössunum okkar, sett ljóta dótið
hans Hjalta niður í geymslu og inn-
réttað íbúðina af mikilli smekkvísi.
Við Lilja vöktum oft fram á nætur
og ræddum um hvað við vildum gera
í framtíðinni og annað eins og t.d.
hvernig draumaprinsinn ætti að líta
út og man ég sérstaklega hvað Lilja
lagði mikið upp úr að hann yrði í
flottum skóm. Lilja fylgdist nefni-
lega vel með tískunni og átti urm-
ulinn af skópörum og flíkum, enda
var hún alltaf einstaklega smekkleg
til fara og glæsileg, svo há og grönn.
Eftir að Lilja flutti aftur heim
slitnaði þráðurinn á milli okkar, ég
heimsótti hana þó nokkrum sinnum
á sjúkrahúsið meðan hún var í lyfja-
meðferð, en ekki nógu oft, og ekkert
síðasta árið en ég hugsaði samt oft til
hennar og var alltaf á leiðinni til
hennar. Maður heldur alltaf að mað-
ur hafi nægan tíma seinna, sérstak-
lega þegar maður er svona ungur.
Ég vissi ekki að hún væri orðin svona
mikið veik og að frétta það að hún
væri látin er mér jafnmikið áfall og
þegar hún sagði mér frá því að hún
væri með krabbamein.
Svona hluti er bara ekki hægt að
skilja. Lilja var svo mörgum kostum
búin að hún hefði átt glæsilega fram-
tíð fyrir sér, það veit ég.
Fjölskyldu Lilju Kristínar sendi
ég innilegar samúðarkveðjur mínar.
Ég fann það þegar við bjuggum sam-
an á Fornhaganum hvað fjölskyldu-
böndin voru sterk og hversu miklir
vinir og félagar foreldrar hennar
voru henni og hvað samband þeirra
systra var náið. Aldrei mun ég
gleyma því þegar ég sat inni í stofu á
Fornhaga og inn úr dyrunum brjót-
ast Lilja og Sóley með tveggja metra
veggmynd og matarstell fyrir sex
sem þær höfðu dröslað með sér heim
með strætó úr IKEA í Holtagörðum
alla leið í Vesturbæinn, í grenjandi
rigningu.
Elsku Lilja mín, það verður skrít-
ið að hitta bekkjarfélagana þarnæsta
sumar til að fagna fimm ára útskrift-
arafmæli og þú verður ekki með. Þar
er höggvið stórt skarð í litla bekkinn
okkar en ég fullvissa þig um að við
munum lyfta glösum og skála fyrir
minningu þinni þá og alltaf þegar við
í 4. gjé komum sama. Ég mun sakna
þín og ævinlega sjá eftir því að hafa
ekki ræktað vináttu okkar betur.
Ása Arnfríður Kristjánsdóttir.
Kæra Lilja. Mér fannst þú svo
hugrökk. Þú kunnir einhvern veginn
á lífið og hafðir svo skemmtilega sýn.
Manstu þegar við vorum að vinna
saman verkefni fyrir skólann og þeg-
ar við vorum orðnar þreyttar á því
eða búnar þá kúrðum við okkur bara
og kjöftuðum um allt? Það var svo
notalegt og skemmtilegt. Mér fannst
svo gaman að hlusta á þig segja frá.
Þú varst svo fyndin. Ég heyri alveg
fyrir mér hláturinn. Þú hafðir sko
húmorinn í lagi. Ég man hvernig
geislaði af þér þegar þú sagðir mér
frá ferðalögum og öðrum ævintýr-
um, hvernig þú naust þess að ganga
um götur Prag og leita þér að íbúð á
Spáni.
Þegar þú veiktist fyrir nokkrum
árum ákvaðstu að mæta því með
hugrekki og bjartsýni að vopni.
Hvernig þú gast sagt frá atburða-
rásinni og hvað tæki við. Áhugasöm.
Allt var á betri leið. Mér varð því illa
brugðið við fréttirnar um að þú vær-
ir farin. Að geta ekki rifjað með þér
upp gamlar og góðar stundir sem
við áttum saman. Ég hef oft hugsað
til þín. Þú ert mikilvæg persóna í
mínu lífi og verður það áfram. Ég
vildi að ég gæti sagt þér það. Þakka
þér fyrir að hafa fengið að kynnast
þér. Þú varst svo frábær. Þú hafðir
svo mikið að gefa, margt að segja og
þú varst svo hvetjandi. Það var gott
að vera samferða þér í gegnum
námið í Menntaskólanum. Að geta
leitað til þín og hjálpast að við próf-
lestur.
Ég sakna þín. Ég vildi að ég gæti
sagt þér að mér þótti vænt um þig og
vænt um þann tíma sem við áttum
saman.
Ég sendi Sigrúnu, Jónasi, Sóleyju
og Hönnu Rós samúðarkveðju og bið
Guð um að leiða ykkur í gegnum
sorgina.
Þórdís Ósk
Helgadóttir.
LILJA KRISTÍN
JÓNASDÓTTIR