Morgunblaðið - 12.04.2002, Side 53

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. APRÍL 2002 53
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Bryndís
Valbjarnardóttir
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.
S. 555 4477
555 4424
Erfisdrykkjur
Við kynntumst Hafdísi og Unnari
fyrir 15 árum, fljótlega eftir að son-
ur okkar tók að renna hýru auga til
eldri dóttur þeirra hjóna, Valgerðar.
Ekki bar á öðru en áhuginn væri
gagnkvæmur, a.m.k. giftu ungling-
arnir sig fljótlega, okkur foreldrun-
um til mikillar ánægju. Þetta tiltæki
barnanna varð svo til þess að náinn
vinskapur tókst með þessum fjöl-
skyldum. Það var jafnan notalegt að
koma í heimsókn til Hafdísar og
Unnars. Hafdís var sérlega mynd-
arleg húsmóðir, ein af þeim sem eiga
alltaf eitthvað nýbakað með kaffinu
enda þótt ekki sé beinlínis von á
gestum. Hún var líka sannkallaður
listamaður þegar handavinna var
annars vegar og bar heimilið þess
merki. Fyrir um tíu árum greindist
Hafdís með taugasjúkdóm sem
ágerðist smám saman. Auk þess að
valda henni miklum kvölum kom
þessi sjúkdómur í veg fyrir að hún
gæti sinnt handavinnunni sem hafði
skipt hana svo miklu máli. Sjálfsagt
hefur þó verið henni enn erfiðara að
geta ekki annast barnabörnin í sama
mæli og hún hefði viljað. Hafdísi
hrakaði hratt hin síðari ár. Ef ekki
hefði notið við einstakrar umhyggju
Unnars hefði hún sjálfsagt verið
komin á langlegustofnun fyrir löngu.
Rétt áður en jólahátíðin gekk í
garð þurfti Hafdís að leggjast inn á
sjúkrahús og þaðan átti hún ekki
afturkvæmt.
Elsku Unnar, Valla, Lilja, Jónas
og barnabörnin Dagur Örn og Unn-
ar Hrafn. Það hefur verið lærdóms-
ríkt að fylgjast með einstakri um-
hyggju ykkar fyrir Hafdísi í löngu
stíði hennar við illvígan sjúkdóm. En
það hefur ekki síður verið lærdóms-
ríkt að fylgjast með umhyggju ykk-
ar hvers fyrir öðru. Við erum þess
fullviss að á því verður engin breyt-
ing og það verður ykkur hjálp í þeim
erfiðleikum sem þið gangið nú í
gegnum. Að leiðarlokum viljum við
þakka Hafdísi góð kynni og elsku-
semi í okkar garð frá upphafi. Bless-
uð sé minning Hafdísar Kristins-
dóttur.
Hrafnhildur og Jens.
Dísa frænka, eða Dísa á Kambi
eins og hún var stundum kölluð,
móðursystir okkar, var okkur
krökkunum afar náin í æsku. Hjá
henni fundum við væntumþykju og
elsku sem alla tíð batt okkur saman.
Það leyndi sér heldur ekki ættar-
mótið á henni Dísu okkar, en segja
má að allir helstu mannkostir Mið-
bæjarættarinnar í Ólafsfirði hafi
komið saman í þeirri manneskju og
lík var hún ömmu Líneyju í mörgu;
lífsgleðin eins og hún er skemmti-
legust, lífsorkan eins og hún er heil-
brigðust og manngæskan eins og
hún er elskulegust birtist okkur á
öllum stundum, jafnt erfiðum sem
góðum. Þetta fundum við snemma
krakkarnir í Ólafsfirði og áttum hjá
henni öruggt skjól.
Slíkri konu hlaut að veljast ein-
stakur lífsförunautur sem og raunin
varð, enda Unnar Jónsson sömu
kostum búinn.
Samgangur milli okkar systra-
barnanna var mikill, sérstaklega
þeirra yngri, og landamæri heimilis-
lífsins varla dregin skýrum línum.
Þar át hver af annars diski, ef svo
má segja og öll okkar æskuár er
Dísa frænka stór hluti af þeirri
áhyggjulausu mynd sem við drögum
HAFDÍS
KRISTINSDÓTTIR
✝ Hafdís Kristins-dóttir fæddist á
Kambi í Ólafsfirði
11. september 1945.
Hún lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 24. mars síð-
astliðinn og fór útför
hennar fram frá Frí-
kirkjunni í Reykja-
vík 3. apríl.
Við viljum með ör-
fáum orðum kveðja
kæra vinkonu sem
látin er langt um ald-
ur fram.
upp í minningunni.
Eftir að fjölskylda
hennar fluttist búferl-
um var einfaldlega eins
og opnað hefði verið
útibú frá einhverju
mötuneytinu á heim-
ilinu og gistihús fyrir
ferðalanga. Allir ávallt
velkomnir í mat ef þeir
áttu leið um eða voru
svangir námsmenn í
höfuðstaðnum. Þannig
fylgdi hún okkur eftir
fram á fullorðinsárin og
svo fóru börnin okkar
að fá á sinn disk hjá
þeim hjónum.
Þar var ekki í kot vísað og engu
líkara en eiga elskulega foreldra í
tveimur landshlutum. Fyrir slíka
rausn í lífinu er vert að þakka og víst
að missir margra er mikill við þessi
leiðarskil.
Þegar bera fór á veikindum hjá
Dísu komu mannkostir hennar og
æðruleysi æ betur í ljós, en hún dró
ekki af sér við að fylgjast með sínu
fólki og víkja að því góðum orðum.
Barnelska hennar var einstök og
faðmurinn hlýr og það fundu barna-
börnin þegar þau komu og svo þau
hin sem hún átti ekki síður eitthvað
í. Það var því mikill harmur að á
sama tíma og fjölskylda þeirra hjóna
var að stækka með barnabörnum og
„frænkubörnum“ skyldu veikindi
hennar ágerast og hún falla frá langt
fyrir aldur fram.
Við eigum skýra mynd af Dísu
frænku í minningunni og fyrir sam-
leið okkar erum við afar þakklát.
Hún skilur eftir sig óafmáanleg spor
í hugskoti okkar og minningum.
Elsku Unnar, Valgerður, Hilmar,
Dagur Örn, Unnar Hrafn, Jónas,
Lilja og Arnar, við vottum ykkur
okkar dýpstu samúð. Ykkar missir
er mikill.
Kristinn, Sigurlaug, Líney
og fjölskyldur.
Hafdís Kristinsdóttir er látin
langt fyrir aldur fram. Hún hafði
verið sjúklingur í nokkur ár og var
svo sannarlega búin að vera algjör
hetja í veikindum sínum. Unnar eig-
inmaður hennar hefur staðið sem
klettur við hlið hennar og meðan
hún lá á spítalanum síðustu mánuði
vék hann vart frá henni.
Hafdís og Unnar bjuggu sín
fyrstu hjúskaparár á Ólafsfirði. Þá
var komið við á Ólafsfirði þegar farið
var í ferðalög á sumrin og þá var nú
tekið vel á móti okkur.
Þegar þau fluttu til Reykjavíkur
með börnin sín þrjú á unglingsaldri
fjölgaði heimsóknunum og frænd-
systkinin kynntust frekar.
Í Garðabænum voru þau búin að
koma sér vel fyrir í íbúð sem Unnar
var alltaf að nostra við og búa sem
best í haginn fyrir Hafdísi.
Elsku Dísa, við Stebbi þökkum
þér innilega allar notalegu samveru-
stundirnar og fyrir þau forréttindi
að hafa þekkt þig. Guð blessi þig og
þína fjölskyldu.
Ég kveð þig með sálmaversi eftir
Valdimar Briem:
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði’ er frá.
Vilh. Svava Guðnadóttir.
,,Hvernig var hún Dísa frænka þín
skyld þér?“ spurði einhver um dag-
inn. ,,Skyld mér...,“ sagði ég svolítið
hikandi og bætti svo við ,,hún var ...
hún var sko eiginlega ekki beint
skyld mér, hún var ömmusystir Sig-
ynjar eldri dóttur minnar,“ og fann
um leið að þessi útskýring var ljósár
frá því að útskýra tengslin þó hún
væri rétt samkvæmt ættfræðinni.
Það eru rúm tuttugu ár síðan ég
var svo heppin að kynnast þessari
yndislegu, góðu og skemmtilegu
konu. Það var norður í Ólafsfirði og
það er óhætt að segja að strax á
fyrsta degi hafi ég eignast frænku
með stórt og hlýtt hjarta. Frænku
sem alltaf hafði tíma til að hlusta,
gefa góð ráð, hugga og samgleðjast,
allt eftir því hvað átti við. Það var
nefnilega sama hvað gekk á, gott eða
slæmt, súrt eða sætt, alltaf var farið
til Dísu frænku og leitað álits og
jafnvel skriftað ef syndirnar voru
stórar. Ráðleggingum og syndaaf-
lausnum fylgdu svo kökur, kók og
kaffi og gjarnan skemmtilegar sam-
ræður um allt milli himins og jarðar.
Pólitík, piparkökubakstur, garð-
yrkja, gardínusaumur og barnaupp-
eldi voru umræðuefni sem rúmuðust
vel við eldhúsborðið og ég held að
skemmtilegustu kosninganætur lífs
míns hafi einmitt verið með Dísu
frænku. Við vorum alltaf skemmti-
lega sammála um menn og málefni
og líka ævinlega og jafn skemmti-
lega sammála um að Unnar hefði
kosið vitlaust. Ég man ekki til þess
að hann hafi kippt sér neitt sérstak-
lega upp við þetta álit okkar enda
fór oftast þannig að hans skoðanir
höfðu betur á landsvísu.
Umhyggja, ástúð og öryggi eru
þau orð sem lýsa best heimilislífinu
hjá Dísu frænku og Unnari og dætur
mínar vissu fátt dásamlegra en að
fara til þeirra í heimsókn. Það vissi
alltaf á gott þegar leiðin lá þangað
og líka glettilega oft á gotterí. Þau
voru til dæmis ófá skiptin sem litlum
lófa var laumað í höndina hans Unn-
ars, augnhárunum blikkað tvisvar
og áður en nokkur gat áttað sig var
búið að trítla út í búð og kaupa ótelj-
andi gúmmíbangsa í öllum regnbog-
ans litum. Og það var líka hjá Dísu
frænku sem dætur mínar prófuðu
rétti á borð við kókópuffs með kok-
teilsósu og banana með remúlaði.
Ég þori að fullyrða að þeir voru ekki
ættaðir úr húsmæðraskólabókunum
hennar Dísu enda beindist grunur-
inn strax að Jónasi og Lilju og jafn-
vel Valgerði og beinist enn. Það er
hins vegar ekkert ólíklegt að ein-
hverjir eldri og reyndari hafi fylgst
með og brosað í laumi.
Fyrir átta árum dró ský fyrir sólu
hjá þessari elskulegu fjölskyldu þeg-
ar Dísa frænka greindist með sjald-
gæfan sjúkdóm sem erfitt reyndist
að ráða við. Hún var ekki á því að
gefast upp og ég held að ég hafi ekki
verið alveg ein um að hafa trúað því
að einn daginn myndi gerast krafta-
verk, hún myndi hafa betur og allt
yrði eins og áður. Með tímanum varð
sú von veikari en það breytir því þó
ekki að hún hefði svo sannarlega átt
það skilið.
Eitt af því örfáa sem við Dísa
frænka ræddum ekki til hlítar voru
eilífðarmálin en ég veit að henni
verður vel fagnað og kannski er eina
skynsamlega skýringin á brottför
hennar sú að Guð hafi séð að himna-
ríki stæði ekki alveg undir nafni án
hennar.
Elsku Unnar, Valgerður, Jónas og
Lilja og allir aðrir ástvinir. Ég og
fjölskyldan mín sendum ykkur okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur, og,
elsku Dísa frænka mín, hafðu ást-
arþakkir fyrir allt, ég veit að þú
munt eiga góða heimkomu.
Margrét Blöndal.
Við ólumst upp í faðmi fjallanna
háu, bröttu og tignarlegu við fjörð-
inn okkar, Ólafsfjörð. Nálægð þeirra
umvafði okkur og færði okkur nær
hvert öðru. Umhverfið í firðinum og
fremur torvelt aðgengi, sem stapp-
aði nærri einangrun, þjappaði okkur
saman og var í senn leikvangur okk-
ar í æsku og starfsvettvangur. Við
urðum sem ein stór og samheldin
fjölskylda. Þá var ekki sjónvarp.
Dagblöðin komu kannski tvisvar í
viku. Samt var alltaf nóg við að vera.
Leikir komu í stað fjölmiðlanna og
snemma var tekið til hendi í atvinnu-
lífinu, enda nálægðin við sjóinn og
lífsbjörgina mikil. Snjórinn var líka
nytsamur, bæði til skíðaiðkana og
snjókasts. Svo voru auðvitað skólinn
og skólaleikritin, æskulýðsfélagið,
barnastúkan og sundlaugin, sem við
höfðum umfram marga aðra á land-
inu í þá daga, okkur til ómældrar
ánægju.
Við vorum 27 fermingarsystkinin
og vinahópurinn ennþá stærri.
Fermingarundirbúningurinn og síð-
asta skólaárið okkar í firðinum voru
síðustu stundirnar sem hópurinn
átti allur saman. En þrátt fyrir að
leiðir skildu hjá flestum fljótlega eft-
ir það og mörg okkar færu burt til
náms eða á vit annarra viðfangsefna
safnaðist vinahópurinn jafnan sam-
an á sumrin eða í öðrum fríum þegar
fjörðurinn og samveran löðuðu okk-
ur að. Dísa var ómissandi í þessum
hópi. Glaðværð hennar, tryggð og
djúp réttlætiskennd voru mikilvægir
eiginleikar til þess að næra fé-
lagsskapinn og gefa honum aukið
gildi. Nú er hún horfin okkur, fallin
fyrir skelfilegum og erfiðum tauga-
sjúkdómi, sem ekki réðst við þrátt
fyrir alla tækni nútímans. Þá hrísl-
ast þessar minningar um hugann
rétt eins og hlýr vorblær.
Dísa var mikil félagsvera. Að
loknu námi í Húsmæðraskólanum á
Laugalandi í Eyjafirði flutti hún
suður og starfaði um skeið í verslun í
Reykjavík. Á þeim árum leigði hún
húsnæði ásamt nokkrum æskuvin-
konum sínum að norðan, fyrst við
Öldugötu og síðar Ljósheima. Á báð-
um stöðunum varð eins konar sam-
komustaður brottfluttra Ólafsfirð-
inga og jafnan glatt á hjalla. Gjarnan
tekið í spil með tilheyrandi tilþrifum
eins og fyrrum í jólafríum fyrir
norðan. Á þessum árum kynntist
Dísa eftirlifandi manni sínum,
Unnari, sem hefur staðið við hlið
hennar eins og klettur allt frá þeim
tíma. Það var okkar gæfa hversu vel
hann féll strax inn í hópinn og skynj-
aði bæði þörf okkar og hennar fyrir
að njóta félagsskaparins áfram.
Skömmu eftir að Ólafsfirðingafélag-
ið var stofnað var hún kosin í stjórn
þess og átti þar sæti um hríð. Að
vinna að málefnum félags sem hafði
að markmiði að gefa „stórfjölskyld-
unni“ tækifæri til að hittast var al-
gjörlega í hennar anda. Af sjálfu
leiddi að hún tók virkan þátt í und-
irbúningi og framvindu 30 ára ferm-
ingarmóts okkar í Ólafsfirði og
myndakvölds strax um haustið. Þeg-
ar kom að 40 ára afmælinu hafði
heilsunni hrakað svo mjög að hún
treysti sér ekki til að vera með. Var
það henni afar þungbært, svo og að
þurfa að hætta að taka þátt í störf-
um og samkomum Ólafsfirðinga-
félagsins.
Skömmu eftir að Dísa og Unnar
gengu í hjónaband fluttust þau á
æskuslóðir Dísu. Á árunum í Ólafs-
firði var Unnar löngum til sjós enda
menntaður stýrimaður. Það varð því
hlutskipti Dísu, eins og fjölmargra
mæðra okkar sem erum alin upp í
sjávarbyggð, að sinna börnum sín-
um og heimili með öðrum hætti en
þegar bæði hjónin eru alltaf til stað-
ar. Slíkar aðstæður reyna mjög á
samheldni ungs fólks sem er að
stofna fjölskyldu og getur verið
mjög erfitt, ekki síst ef hættuástand
og óvissa skapast eins og oft fylgir
sjómennskunni. Þau hjón voru sam-
heldin í þessu sem öðru og leysti
Dísa sinn hluta með miklum ágæt-
um. Eftir að Unnar hætti sjó-
mennsku fluttu þau suður ásamt
börnunum sínum þremur og gerðust
meðeigendur í fyrirtækinu Áttavita-
þjónustan ehf., sem Unnar veitti for-
stöðu þar til að hann gat ekki haldið
þeim rekstri áfram sökum heilsu-
brests. Það sýnir tryggð Dísu og
ósérhlífni að hún reyndi hvað hún
gat að vinna að málum fyrirtækisins
þótt hún væri orðin verulega þjáð af
sjúkdómi sínum.
Æskuár Dísu voru ekki öll sveip-
uð dýrðarljóma. Hún missti ung
bæði föður sinn og bróður úr illvíg-
um sjúkdómum. Hún varð því
snemma fyrir reynslu sem við mörg
okkar þekktum ekki. Ekki urðum
við vör við að hún bugaðist þótt innri
sárindi hljóti að hafa verið mikil.
Ekki bugaðist hún heldur þegar
Unnar veiktist alvarlega skömmu
eftir að sjúkdómur hennar sjálfrar
var farinn að hrjá hana illilega.
Þannig var Dísa. Hún bar ekki erf-
iðar tilfinningar utan á sér. Aftur á
móti var stutt í glaðværðina og um-
hyggja fyrir högum annarra var
henni jafnan ofarlega í huga. Minni
hennar um samferðafólk sitt og
áhugi á að setja sig inn í lífshlaup
þess og tryggð hennar við vini og
venslafólk voru eiginleikar sem hún
átti í ríkum mæli. Þessir eiginleikar
komu vel fram síðustu vikurnar.
Þrautseigja hennar og styrkur var
með ólíkindum. Þegar hún var mál-
hress var stutt í brosið og gaman að
rifja upp liðnar stundir. Og þótt hún
væri á stundum sárþjáð var eins og
hún reyndi að fylgjast sem best með
hvernig sjúklingunum sem lágu með
henni á sjúkradeildinni væri sinnt.
Ekki var að finna að hún væri
nokkru sinni bitur vegna hlutskiptis
síns en þakklát var hún öllum sem
léttu henni byrðina á einhvern hátt,
ekki síst Unnari, sem nú eins og áð-
ur sýndi henni órjúfanlega tryggð.
Eins og hún sagði sjálf nokkrum
dögum áður en hún lést: „Ég veit
ekki hvernig ég hefði farið að ef ég
hefði ekki haft Unnar.“
Systkini hennar, frændfólk og
fjölskyldur, svo og vinahópurinn
okkar stóri, eiga um sárt að binda.
Mestur er missir Unnars, barna
þeirra Dísu, barnabarna og tengda-
barna, sem eiga svo góðar minning-
ar um hana. Frá fermingarhópnum
eru Unnari og öllum aðstandendum
færðar hjartanlegar samúðarkveðj-
ur. Dísu þökkum við af heilum hug
fyrir samfylgdina og að leiðarlokum
skulum við treysta því að vísdómur
trúarinnar sem við staðfestum í
fermingunni á sínum tíma lýsi henni
um eilífð. Blessuð sé minning henn-
ar.
Þórleifur Jónsson.