Morgunblaðið - 12.04.2002, Qupperneq 54

MINNINGAR
54 FÖSTUDAGUR 12. APRÍL 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Hve stundin er hröð
og heimslífið skammt.
Þessi orð skáldsins
flugu mér í hug þegar
mér barst til eyrna lát
Höllu systurdóttur
minnar, sem lést langt
um aldur fram á páskadagsmorgun.
Undir slíkum kringumstæðum fer
ekki hjá því að minningarnar streymi
gegnum hugann.
Það vildi nú svo til að Halla var
meira og minna viðloðandi heimili
mitt frá bernsku og fram yfir ferm-
ingu, einkum þó á sumrin. Ég man
hana sem litla hnátu, með mikið
hrokkið hár, sem henni var sagt að
hún hefði fengið frá ömmu sinni. Hún
var eina smábarnið í fjölskyldunni þá
stundina, uppáhald allra og að sjálf-
sögðu dekruð. Hún minnti mikið á
barnastjörnuna Sirley Temple. Það
var því ekki laust við að gætti af-
brýðisemi hjá henni þegar fyrsta
dóttir mín fæddist nokkrum árum
seinna og athyglin tók að beinast að
nýja barninu. En ekki bar á öðru en
þær yrðu mestu mátar, er árin liðu.
Einhverju sinni bar svo til á þess-
um árum, er Halla reiddist við ömmu
sína, að hún hljóp burtu og kom svo
aftur til hennar með hárlokk í hend-
inni sem hún hafði klippt úr höfði sér
og fékk ömmu sinni með þeim orðum
að hún væri að skila hárinu, sem hún
hefði fengið frá henni. Þessi saga lýs-
ir nokkuð skapgerð frænku minnar
og sjálfstæði, að vilja ekki láta neinn
eiga hjá sér, einbeitni og að stefna að
settu marki.
Þegar aldur leyfði fór Halla í
Menntaskólann á Laugarvatni, þar
kynntist hún ungum manni, sem átti
eftir að verða örlagavaldur í lífi
hennar, Sigurgeiri Kjartanssyni.
Þau stefndu að sama marki. Fóru
bæði í læknanám í Háskólann og síð-
an framhaldsnám til útlanda. Hann í
skurðlækningar og hún í tannlækn-
ingar. Halla menntaði sig síðar meira
og var orðin dósent í sínu fagi. Eftir
giftingu komu börnin, Aðalsteinn
skógfræðingur á Mógilsá og Elín
tannlæknir í Reykjavík.
Eftir að líf þeirra var komið í fast
form fóru þau að svipast um eftir
bletti þar sem þau gætu átt athvarf
frá skarkala borgarlífsins í frístund-
um. Fyrir valinu varð blettur í landi
Litlalands í Ölfusi, jarðar eins for-
föður Höllu. Það var í skjóli undir
lágu klettabelti og dálítil lækjar-
spræna liðaðist þar í gegn. Þarna
reistu þau sér myndarlegt sumarhús
og tóku nú með hjálp barna sinna að
planta þar trjágróðri af fullum
þunga. Það þarf ekki að orðlengja
það, að þessi blettur er orðinn slíkt
ævintýraland bæði fyrir fugla og
menn að slíku er vart hægt að lýsa
með orðum, þar sem lækurinn liðast
á milli trjánna gegnum litla tjörn,
hæfilegan hvíldarstað fyrir fugla á
ferðum sínum.
Já minningarnar halda áfram að
streyma og maður saknar margra
góðra stunda, en enginn stöðvar tím-
anns þunga nið.
Þann tilgang ei skiljum þá líf vort í bernsku
bærist
þó bíður dauðinn og hægt í nálægð færist
sárt bresta böndin þá í blóma lífs ertu kvaddur
þú býst ekki við og enginn veit hvar hann er
staddur
þú móðir og kona kær, ert kvödd af þínum
kveðja og þökk ég sendi úr huga mínum
trú og traust þeim veitist sem eftir bíða
því aftur að finna, því tíminn er fljótur að líða.
(H.S.E.)
Að lokum viljum við votta allri fjöl-
skyldu Höllu okkar dýpstu samúð á
erfiðri stund.
Ólafur og Helga,
Hrauni, Ölfusi.
HALLA
SIGURJÓNS
✝ Halla Sigurjónsfæddist í Reykja-
vík 15. nóvember
1937. Hún lést á
heimili sínu í Kópa-
vogi 31. mars síðast-
liðinn og fór útför
hennar fram frá Bú-
staðakirkju 8. apríl.
Að skrifa minningar-
greinar er sjálfsagt fá-
nýtur siður. Hann er
samt ákaflega íslensk-
ur og fyrir honum ríkir
sterk hefð. Með það í
huga set ég í línur
nokkur fátækleg orð
um ástkæra vinkonu
okkar hjóna.
Halla varð eiginlega
fjórða systir mín og sú
systranna sem var mér
næst í aldri. Aðstæður
urðu til þess að hún
hjálpaði til við að passa
mig nýfæddan, þá sex
eða sjö ára ásamt hinum systrum
mínum. Mæður okkar voru bestu
vinkonur og mamma mikið á sjúkra-
húsi eftir að hafa átt mig svo það
mun hafa komið í hlut Elínar
mömmu Höllu að annast mig að ein-
hverju leyti að ógleymdri elstu syst-
ur minni, en auk vináttu mæðra okk-
ar vorum við líka nágrannar.
Kunningsskapur okkar spannar
þannig allt mitt lífshlaup og aldrei
hefur borið skugga á hann. Við Sig-
urgeir kynntumst í byggingarvinnu
að sumarlagi. Ég þá í menntaskóla
en hann að byrja í læknisfræði. Þá
þótti sjálfsagt að vinna sumarvinnu
og læknastúdentar skófu steypuborð
eins og aðrir fyrir nokkar krónur.
Eftir framhaldsnám þeirra hjóna í
Bandaríkjunum kom það af sjálfu sér
að Halla yrði tannlæknir okkar fjöl-
skyldu. Þar kom enginn annar til
greina enda vorum við þar í góðum
höndum. Hún fór ekki alltaf hefð-
bundnar leiðir eins og þegar að und-
irritaður dofnaði ekki í neðri góm
vegna einhvers framleiðslugalla. Þá
var bara hringt í eiginmanninn og
hann boðaður með sinn svæfingar-
lækni og sjúklingurinn snarlega
svæfður með klóróformi og tilheyr-
andi. Ég hef grun um að Halla hafi
um margt verið mikill brautryðjandi
í sínu fagi og á margan hátt orðið að
ryðja sér braut við kennslu í hefð-
bundnu karlasamfélagi Háskólans
eins og konur fyrr og síðar. Víst er að
margir fyrrverandi nemendur henn-
ar líta eigi lítið upp til hennar.
Aðstæður höguðu því svo til að við
urðum nágrannar á ný fyrir nær
tuttugu árum og það kom fljótlega af
sjálfu sér að við litum inn hvort hjá
öðru í gönguferðum okkar um
Laugadalinn. Áhugamálin voru svip-
uð, einkum það fagra í lífinu. Sigur-
geiri tókst auðveldlega að smita okk-
ur af nýju áhugamáli, sem voru
siglingar, og svo fór að við héldum
saman tvisvar sinnum í ógleyman-
lega siglingaferðir í Miðjarðarhaf-
inu. Áður höfðum við að sjálfsögðu
farið marga ferðirna á friði, litla
bátnum þeirra, um sundin við
Reykjavík. Það kom síðan vel í ljós
við að búa saman á tæpum 10 fer-
metrum til sjós ítrekað, í hálfan mán-
uð í senn, hvernig persónur þau hjón
voru. Aldrei kom fyrir að styggð-
aryrði félli af þeirra vörum og Halla
kenndi okkur mikið í mannlegum
samskiptum. Hamingjan yfir tilver-
unni sat jafnan í fyrirrúmi. Sjaldan
hef ég fengið meira hrós en þegar að
Halla sagði mér að hún hefði ekki
farið einbáta að sigla með neinum
sem fyrsta stýrimanni með sínum
manni nema með mér. Þótt við Halla
förum ekki oftar saman í siglingar að
sinni eru þessar endurminningar af-
ar dýrmætar. Það var svo fljótlega
eftir seinni Miðjarðarhafssiglingu
okkar að sú váfrétt barst sem nú hef-
ur leitt til ótímabærs brotthvarfs
hennar. Við stöndum eftir ráðalaus
og rugluð. Það eina sem við getum og
verðum að trúa er að annað líf taki
við af þessu. Þá siglum við saman á
ný.
Ármann Örn Ármannsson.
Góð vinkona hefur kvatt og hennar
er sárt saknað af fjölmennum vina-
hópi og ekki síst stórri fjölskyldu,
þar sem hún reyndist afar sterkur
hlekkur. Halla giftist móðurbróður
mínum fyrir rúmum fjórum áratug-
um og hefur reynst honum traustur
maki og mikill vinur alla tíð. Halla og
Sigurgeir voru ólík um margt en
engu að síður samhent og samstiga.
Þetta að vera ólík sem einstaklingar
finnst mér hafa reynst þeim vel. Þau
bættu hvort annað upp með sínum
góðu kostum. Þau studdu hvort ann-
að í þeim störfum sem þau völdu sér,
hún í tannlækningum og hann sem
skurðlæknir. Þegar ég lít um öxl
finnst mér að þau hafi unnið öllum
stundum. Samt heyrði ég þau aldrei
minnast á að þau hafi haft mikið að
gera. Aldrei létu þau sig vanta þegar
stórviðburður var í fjölskyldunni. Oft
tóku þau að sér að sjá um boðin og
jólaboðin hjá þeim eru ógleymanleg.
Þau voru höfðingjar heim að sækja
og gerðu vel við sína gesti. Þau miðl-
uðu af gæðum sínum og oft spurði
maður í eigin huga, hvenær Halla
hefði haft tíma til að gera allt það
sem gert var.
Ég minnist líka með mikilli
ánægju tímans sem ég dvaldi hjá
þeim á námsárum þeirra í Banda-
ríkjunum. Sá tími hefur reynst mér
lærdómsríkur. Skipulagshæfileikar,
atorkusemi og dugnaður Höllu var
eitthvað sem ég dáðist að. Einnig var
það gott veganesti að kynnast fjöl-
skyldulífi hjá þeim sem hafa það að
aðalstarfi að lækna eða þjóna öðrum.
Áætlanir gátu breyst án fyrirvara og
því varð að taka með jafnaðargeði.
Það tókst þeim alla tíð og aðdáun-
arvert var hversu vel þau gátu sam-
einað krefjandi störf sín og einkalíf.
Viljastyrkur Höllu var mikill og
orkan óendanleg. Hún gafst ekki upp
fyrr en í fulla hnefana. Síðustu dag-
ana notaði hún á sama hátt og hún
var vön. Meira af vilja en mætti fór
hún í hjólastól í búðir í Barcelona til
að geta fært barnabörnunum eitt-
hvað fallegt úr sinni síðustu utan-
landsferð. Hún var aldrei vön að
koma tómhent heim. Hún átti styrk
til að ræða sjúkdóm sinn og þá
grimmu staðreynd að ekkert væri til
bjargar. Þannig var hún enn að gefa
af sér og styrkja okkur í því að mæta
því óumflýjanlega.
Halla reyndist foreldrum mínum
og fjölskyldunni allri styrk stoð. Sjálf
er ég ríkari eftir að hafa fengið að
ganga mestan hluta af lífsleiðinni
með henni, njóta umhyggju hennar,
leiðsagnar og hvatningar. Mestrar
umhyggju nutu þó þau sem henni
þótti vænst um, Sigurgeir, Aðal-
steinn, Elín, tengdabörn og barna-
börn. Þeim var hún allt í senn eig-
inkona, móðir og vinkona, sem hvatti
þau áfram og leiddi þau til mennta og
farsældar. Ég naut þeirra forrétt-
inda, ásamt fjölskyldu minni, að fá að
vera ein í hópnum hennar og fyrir
það er ég ævarandi þakklát.
Bænir mínar og hlýjar óskir eru
með frænda mínum Sigurgeiri, börn-
um hans og þeirra fjölskyldum.
Halla gaf þeim svo margt gott, sem
mun leiða þau til framtíðar. Ég er
þeim þakklát, að hafa fengið að deila
með þeim kostum hennar og gæðum.
Guð blessi minningu góðrar konu.
Unnur Ólafsdóttir.
Elsku Halla mín. Það er erfitt að
horfast í augu við þá staðreynd að
það sé komið að kveðjustund, þú
svona ung og einstök kona sem þú
varst.
Maður spyr, af hverju þú? en fær
aldrei svar.
Einhvern veginn er það nú svo að
þegar samferðamenn kveðja og fara
til annarra – og vonandi betri –
heima, þá erum við ekki aðeins að
kveðja þá, heldur líka hluta af okkur
sjálfum.
Ég man þegar ótíðindin dundu yfir
hversu sterk og ákveðin þú varst og
svo staðföst í að berjast og hafa sigur
með tilstyrk Sigurgeirs og fjölskyld-
unnar. En enginn má við ofureflinu.
Ég átti yndislega stund með þér
fyrir þremur vikum og þá eins og
alltaf geislaði dugnaður og jákvæði
frá augum þínum.
Ég tel mig vera svo heppna mann-
eskju að hafa fengið að kynnast þér
og eiga með þér vináttu þessi 30 ár
sem ég þekkti þig en ég hefði bara
viljað hafa þig lengur.
Allur sá styrkur og kraftur sem þú
gast gefið frá þér er ólýsanlegur, að
ógleymdri hjálpsemi ástar og um-
hyggju í minn garð og Sirrýjar dótt-
ur minnar í mínum erfiðleikum, ég








 



   

 


 
 !""
  
 
 
  #  
 

 
$%&  &%
  
!"#$!
%  
 &%#!
#'$!

# 
 # ($ 
)! !
(  $
'

 (
 %

) 
 
*
   )
  

   *&    

 &

 
&
 


(&(& *& +,$-.,/-0 .#+
#+.0,# 12
3!#"/$
) %- 
34( 
( (!
 ,#  
 ( 
 %(  # !!
!05.+$

 
 
   %   #


#
 
( &
& 

)#66,# 72
+ (

 ,
 
-


& 
)

#-  -  
!% - !
$ 05 "05  +, $# !
 !.#5,! # 
+0 
) %$+, 
"05
0!
!   #$

  
 
 






89&
3& 

 5:
;!-
+  .
 

 
 ' #
 (


 ,
 
-


& 
)

 
!
 -'05 ! '<  - 
!""5$

   
   
  




 




'
&
)
'&& *&
+,# "
'##



  '
  


 
 !
  
 
 
  '
   
( #  !#  
 '  . 
'05'  .!

 "05'  .  =  .'#-!
'  .!
#  . 0 
05'  .   +!
''  .! '>% 

+0*# !  ?> ,% $