Morgunblaðið - 19.05.2002, Side 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 19. MAÍ 2002 37
fyrir brynjuna fann maður hjarta úr
gulli. Mér fannst gaman sem barni
að koma í heimsókn í sveitina og
sagði frá réttarferðum eða sauðburði
með miklu stolti þegar í skólann var
komið því það voru ekki margir
krakkar í mínum bekk sem bjuggu
svo vel að eiga afa og ömmu í sveit.
Þú varst nú æði oft brúnaþungur, afi
minn, en eitt sinn, ég hef verið
þriggja til fjögura ára, þá skreið ég
upp í kjöltuna á þér, horfði á þig
íbyggin á svip og sagði svo: „Afi, lafi,
ertu í fýlu?“ Þá hlóstu manna hæst.
Eftir að ég fullorðnaðist urðu sam-
verustundir okkar færri og takmark-
aðist yfirleitt við einhvers konar
veisluhöld, en alltaf hefur amma
fylgst vel með mér og hringt í mig á
merkum tímamótum í mínu lífi og
ætíð hafa þau samtöl endað með: „Já,
og hann afi biður að heilsa.“ Eins
þegar ég skírði Binna minn, þá kom
pakki frá ykkur ömmu og kort, en
svo var annað spes umslag til litla
mannsins frá langafa. Þannig varstu,
gaukaðir einhverju að manni eða
sendir spes umslög.
Elsku amma mín, missir þinn er
mikill, ég bið almáttugan Guð um að
styðja þig og vernda í sorginni.
Elsku afi ég veit að þú hefur það gott
í „nýju“ sveitinni þinni, ég ætla að
kveðja þig með uppáhaldsbæninni
minni.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Vertu sæll, afi minn, þú munt lifa í
hjörtum okkar sem eftir sitjum.
Þín afastelpa
Ólöf (Olla Maja).
Yfir heim eða himin
hvert sem hugar þín önd,
prýða fossar og fjallshlíð
öll þín framtíðarlönd.
Fjærst í eilífðar útsæ
vakir eylendan þín,
nóttlaus voraldar veröld
þar sem víðsýnið skín.
(St.G.St.)
Hann var ekki bara frændi, hann
var líka vinur og fyrir það er ég rík-
ur. Þau voru ófá samtölin sem við
áttum fram eftir nóttu þar sem hin
ólíkustu mál voru rædd. Fjölskyldan
og verkefnin sem við „börnin“ vorum
að fást við voru honum alltaf ofarlega
í huga en þjóðmálin voru honum sér-
stakt áhugamál og hann fylgdist
grannt með þeim af ríkri tilfinningu
og eigin innsæi. Honum var í raun
ekkert óviðkomandi, hann hafði
sterkan sjálfstæðan metnað og vildi
allt til vinna að aðstoða þá sem þess
þurftu með. Skoðanir hans fóru ekki
eftir flokkslínum eða annarri fyrir-
skrift, heldur eftir eigin réttsýni sem
mótast hafði af reynslunni, sam-
ferðamönnum og meðfæddri glögg-
skyggni. Óréttlæti og ósanngirni
voru honum sem eitur í beinum og
hann tvíefldist þegar berjast þurfti
gegn slíku. Í mínum huga var hann
höfðingi.
Það er skarð þegar höfðingi fellur
frá, skarð sem er vandfyllt. Í mínum
huga stóð vinur minn og höfðinginn
fyrir tvennt; réttlæti og ábyrgð. Í al-
varlegri umræðu nálgaðist hann alla-
vega viðfangsefni sín þannig og
ítrekað brýndi hann að orð skyldu
standa og handaband binda. Þau
gildi sem hann tamdi sér voru önnur
en það sem almennt viðgengst í dag
en voru sjálfsögð hjá honum. Hann
átti það hins vegar til að tala þvert
um hug sinn bara til að kanna við-
brögðin, ná fram sterkari andsvör-
um eða smá orðarimmu – fátt þótti
honum skemmtilegra. Mér lærðist
þó um síðir að þekkja hann – og jafn-
vel að sjá við honum.
Hann kvaddi of snöggt, það var of
margt ósagt en því verður ekki
breytt úr þessu. Við getum þó nýtt
kynni okkar af honum og orðspor til
þess að nálgast samferðamenn og
samfélagsleg verkefni okkar í aukn-
um mæli með ábyrgð og sanngirni í
huga. Sterk minning um góðan vin
mun lifa.
„Guð vonarinnar fylli yður fögnuði
og friði í trúnni, svo að þér séuð auð-
ugir að voninni í krafti heilags anda.“
(Páll postuli.)
Valgarð Sigurbergur.
Þegar Páll Sigurbergsson hefur
nú óvænt og skyndilega kvatt, eru
það tímamót í augum okkar nánasta
frændgarðs hans, sem vekja upp
margar minningar. Hinn 8. júlí árið
1901 fæddust þeim Páli og Jóhönnu
Guðríði í Haukatungu tvíburar sem
hlutu nöfnin Valgerður og Sigurður.
Fæðingin var erfið, börnunum vart
hugað líf og móðirin lengi fársjúk á
eftir. Öll náðu þau sér á strik og
þannig er skyldleika okkar Páls var-
ið að við erum synir þessara tvíbura.
Valgerður móðir Páls bjó með manni
sínum Sigurbergi í Haukatungu á
móti Ástu systur sinni og Kjartani
manni hennar, og þar áttu foreldrar
hennar skjól á ellidögum. Ólst Páll
upp á heimili sem þekkt var fyrir
gestrisni og var eitt af þessum opnu
heimilum. Páll missti foreldra sína
ungur og lagðist æði snemma á hann
nokkur ábyrgð á búrekstrinum í
Haukatungu. Þar varð hann svo
bóndi, eignaðist góða konu og mann-
vænleg börn.
Páll varð kunnáttusamur og far-
sæll bóndi. Hann var metinn og virt-
ur í samfélagi sínu, börnum sínum
umhyggjusamur faðir alla tíð og vak-
andi yfir velferð síns fólks. Störfum
Páls ætla ég ekki að lýsa frekar en
geta aðeins um og þakka það hvernig
hann reyndist okkur frændsystkin-
um sínum. Þeir mörgu sem áttu ræt-
ur að rekja til Haukatungu voru þar
gjarnan á ferð. Þá var þeim fagnað af
Páli og hann ástundaði að láta okkur
finna að þar værum við velkomin.
Minnisstætt er mér þegar faðir minn
á efri árum fékk tækifæri til að end-
urnýja nokkuð kynnin við fæðingar-
sveit sína. Þá átti hann vísa leiðsögn
Páls og gestrisni þeirra hjóna sem
hann mat mikils. Í þessu öllu kom
fram trygglyndi og frændrækni Páls
og voru það einkennandi þættir í fari
hans auk almennrar gestrisni sem
einkennt hafði æskuheimili hans.
Gaman var að hitta Pál og ræða við
hann í síma. Hann fylgdist afar vel
með mönnum og málefnum í samtíð
sinni. Má segja að það hafi verið eitt
hans höfuð áhugamál að fylgjast með
stjórnmálum og reyna að sjá fyrir
þróunina á því sviði. Skoðanir sínar
setti hann fram af einurð og hispurs-
leysi og þannig vildi hann helst að
aðrir hefðu það einnig. Páll var líka
hreinskiptinn maður og laus við yf-
irdrepshátt eða hræsni. Líklega
verður okkur lengst minnisstætt að
hann var drengskaparmaður. Ljóst
er, að með fráfalli Páls er nokkuð
skarð höggvið í frændgarðinn frá
Haukatungu. Eftir stendur minning-
in um sérstakan mann og þakklát
getum við einnig minnst þess að
þrátt fyrir að Páll ætti stundum við
nokkur líkamleg veikindi að stríða,
var honum gefið að sjá fram úr
hverjum vanda og eignast gott heim-
ili og búa við barnalán. Að leiðarlok-
um þökkum við góðum Guði líf og
starf Páls Sigurbergssonar og þá
blessun sem lögð var inn í líf hans um
leið og við biðjum Guð að hugga nú
og styrkja nánustu fjölskyldu hans
og að gefa þeim öllum hagkvæma tíð
á komandi dögum.
Sigurður Sigurðarson
og fjölskylda, Skálholti.
Nú er Páll frændi frá Haukatungu
farinn í sitt langa ferðalag. Skrýtið
og erfitt er að ímynda sér Hauka-
tungu án Páls, en allt það sem mað-
urinn hefur skapað öðlast veruleika,
og einn góðan veðurdag er maðurinn
á valdi veruleikans sem tími dauðans
er, og enginn hefur um tíma, stund
eða stað að segja.
Ég minnist Páls frænda með hlý-
hug og þakklæti.
Páll var höfðingi á sínu vel rekna
búi, og hafði ég gaman af að koma að
Haukatungu í þau alltof fáu skipti
sem ég gaf mér tíma til nú á seinni
árum, og var það þá helst á haustin
til að taka þátt í smalamennsku og þá
var sko haft gaman af hlutunum og
ekki síst að fylgjast með fjárhund-
unum sem komu reyndar misvel
undirbúnir í leitirnar.
Páll var nefnilega meinstríðinn og
mikill húmoristi, en einnig var hann
mjög traustur vinur og ekki síst á
erfiðum stundum. Var hann þá ávallt
boðinn og búinn til aðstoðar eins og
ég og fjölskylda mínn höfum fengið
að reyna.
Ég þakka Guði fyrir þitt líf og góð-
ar minningar sem geymast, og bið
um Guðs blessun til ykkar sem syrg-
ið Pál Sigurbergsson.
Einar O. Pálsson.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Olla, Binni, Beggi, Daddi,
Óli, Valla, Dóra, Jóhanna, frændur
og frænkur. Ég votta ykkur mína
dýpstu samúð og bið alla heimsinns
engla að vaka yfir ykkur og þerra tár
ykkar.
Ég veit að Óli bróðir minn og allir
okkar ástvinir hafa tekið á móti Palla
frænda og leitt hann inn í ljósið.
Minn kæri frændi, takk fyrir allt
og allt. Minning þín lifir með mér um
aldur og ævi.
Guð blessi ykkur öll.
Ykkar
Ásta Guðrún.
Það var sárt og mikið högg þegar
Ásbjörn minn hringdi og sagði mér
að pabbi hans hefði orðið bráðkvadd-
ur fyrir stundu. Þá fer maður á ör-
skotsstund í gegnum lífið í huga sér.
Fyrst varð mér hugsað til Ollu minn-
ar og krakkanna þeirra, þar var mik-
ið högg og mikil sorg.
Það eru um 44 ár síðan ég kynntist
Páli, og kynni okkar urðu enn meiri
þegar ég fluttist að Haukatungu II
árið 1960. Það tókst strax góður vin-
skapur með okkur sem hélst alla tíð.
Páll var með afbrigðum góður
maður. Ef eitthvað bjátaði á í sveit-
inni var hann alltaf fyrstur til að gera
það sem hann gat til hjálpar, sama
hvar eða hvenær, hann var bara
svona. Mikið þakka ég honum stuðn-
inginn þegar sorgin dundi á minni
fjölskyldu fyrir ellefu árum. Þá voru
Páll og Jóhanna systir hans og
þeirra fjölskyldur okkur styrkar
stoðir, sem aldrei fæst fullþakkað.
Páll var annars ekki fyrir að láta
bera á sér, hann fór ekki oft að heim-
an, en hann var kátur í sér og var
skemmtilega góður heim að sækja.
Það væri hægt að segja margt um
Pál, því oft var ýmislegt brallað.
Páll og Palli maðurinn minn voru
eins og bræður, enda aldir upp í
sama húsi og aðeins ár á milli þeirra.
Árið 1957 byggðu tengdaforeldrar
mínir hús hinum megin við lækinn
sem þau fluttu í, en þá var bara
skroppið yfir í tíma og ótíma. Kindur
voru þeirra áhugamál, þar voru þeir
heima, enda með afbrigðum fjár-
glöggir. Það má segja að það var
þeirra aðalumræðuefni þegar þeir
hittust, og alltaf varð að fara í fjár-
húsin og skoða þegar okkur Palla bar
að garði. Þá fór ég í kaffi til Ollu en
nafnarnir í fjárhúsin.
Okkar allra er vinskapurinn eilíf-
ur, aldrei bar neinn skugga á vináttu
og frændsemi þeirra frænda og fjöl-
skyldna þeirra.
Ég veit að það voru margir komnir
til að leiða Pál minn til ljóssins þegar
hann kvaddi þennan heim.
Elsku Olla, börn ykkar barnabörn
og tengdabörn, og elsku Jóhann og
fjölskylda sem kveður sinn eina
bróður með sorg og söknuði, við biðj-
um algóðan Guð að blessa ykkur öll
og gefa ykkur styrk í ykkar miklu
sorg og söknuði. Guð blessi Pál Sig-
urbergsson að eilífu.
Ragnheiður og Páll Kjartans.

 
 
 








 

 

 

   
   
 
 

   



!! 
  "
#   

 
 $




 
 
 
% 
  
  

    ! "#
$%
&  &'##&  &  &'(



 





  
  
  

  
     

 

 
 

     
 
 !     
! "#$%
&' (

 
 
  



  


 

 
      
  
 
 
  
! 
    "

#
 $  
%&'
## ( #   



    


 !"

 # !
 "!"
 $"
 % &



'
(



 
  
 

 





     
 

  ! 
 
 
 
  


    

   
   
 

! 
!"    #
$
  %  

"#!
$ "% $# 
 &$
 % #  '()($#( *) + , %$
 !$ $
 % #  + $$ %
$,%$
  $ -$
 % %$ $! - "% $# 
'(&$
 % # 
&,!(  .$%$
% $ -$






 
 

   
      
 
   

 
 
  

   
      
     ! 
    




 
 

 


       





   
    !" #$%&#


 

 
 
 
  
 '   $ ()  
*$ +, -. ()  
/(($ + $**()  
'$ *$' * '$ *$'$ *$' *
0 '$ *$'$ *$'$ *$' *,