Morgunblaðið - 12.06.2002, Síða 36

Morgunblaðið - 12.06.2002, Síða 36
MINNINGAR 36 MIÐVIKUDAGUR 12. JÚNÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ ✝ Aðalheiður DísÞórðardóttir fæddist á Borg við Arnarfjörð 24. nóv- ember 1923. Hún lést 2. júní síðastliðinn. Foreldrar hennar voru Þórður Ólafs- son og Bjarnveig Dagbjartsdóttir. Að- alheiður var fjórða af sex systkinum, en þau voru Sigurður, Valdimar, Gunnar, Þórey og Dagbjört. Eiginmaður Aðal- heiðar var Pétur Stefánsson, en hann lést árið 1988. Þau eignuðust tvö börn. Þau eru: Bjarnveig Borg og Borgþór Ómar. Bjarnveig Borg var gift Eyjólfi Halldórs- syni, en hann andað- ist 18. sept. 2001. Þau eignuðust þrjá syni: Pétur Berg- mann, Garðar Rafn og Þorra Frey. Borgþór Ómar er kvæntur Elísabetu Ellerup og eiga þau tvo syni: Jóhann Óskar og Stefán Þór. Útför Aðalheiðar fer fram frá Víði- staðakirkju í dag og hefst athöfn- in klukkan 13.30. Nú er komið að kveðjustund og mig langar að minnast hennar frænku minnar Dídíar, en svo var hún ætíð kölluð. Ég hitti hana rétt viku áður en hún kvaddi þennan heim og hitti hana nokkuð hressa. Átti ég ekki von á því að hún færi svo fljótt sem raun bar vitni. Hún talaði um að hún væri nú orðin ansi þreytt á þessum veikindum og þyrfti að rífa sig upp úr þessu. Það átti ekki við hana að liggja í rúminu alla daga, svo mikil kjarnorkukona var hún. Hún grínaðist með að það borgaði sig aldrei að fara til læknis því það væri segin saga að þá fyndu þeir örugg- lega eitthvað að og kæmu henni á spítala. Hún var ekki vön að kvarta og leitaði sér ekki lækninga fyrr en hún var orðin virkilega kvalin. Hún var vinnusöm með eindæmum eins og svo margir af hennar kynslóð. Hún var alla tíð vakin yfir sínu fyr- irtæki og oft þurfti Ómar sonur hennar hreinlega að reka hana í smá frí þegar hún virkilega þurfti á því að halda. Það hefur alla tíð verið mikill sam- gangur á milli fjölskyldna okkar. Dídí og mamma voru systradætur og voru mikið saman sem börn og héldu þær alveg einstöku sambandi alla tíð. Þær ferðuðust mikið saman bæði innanlands og utan. Það verður skrítið að fara með mömmu í sumarbústaðinn og engin Dídí með. Við eyddum þar saman mörgum stundum og hafði Dídí gam- an af að komast í sveitasæluna og leggja þar nokkra kapla og spjalla. Hún hafði alveg einstakt skopskyn og hafði gaman af tvíræðum sögum. Hún var fróð um sína ætt og hafði gaman af að tala um sín æskuár á Vestfjörðum. Hún var ung í anda og hafði gaman af að tala við unglingana og gat auðveldlega skilið að þau vildu vera úti að skemmta sér. Hún mundi vel eftir sveitaböllunum í gamla daga og þá var dansað alla nóttina, síðan gengið langa leið heim á bæ og farið beint að vinna. Ég á margar minningar um sam- vistir okkar Dídíar. Það var fastur liður í mörg ár þegar við systkinin vorum börn að við vorum alltaf í mat hjá henni á gamlárskvöld. Sem ung- lingur vann ég hjá henni í lakkrís- gerðinni og þá sá ég á henni aðra hlið. Hún var fyrst inn á morgnana og síðust út á kvöldin. Það var varla að hún settist niður til að fá sér að borða, svo mikil var vinnusemin. Hún var ótrúlegur dugnaðarforkur og hélt stöðugt áfram en kvartaði aldrei. Henni fannst sjálfsagt að vinna full- an vinnudag þó svo hún væri komin langt yfir sjötugt. Þegar heilsan fór að bila átti hún erfitt með að sætta sig við að komast ekki í vinnuna. En hún notaði hvert tækifæri sem gafst að fara í lakkrísgerðina til að fylgjast með. Við hjónin fórum ásamt 13 ára dóttur okkar, mömmu og Dídí til Kanada og Bandaríkjanna fyrir þremur árum. Þetta var alveg ein- staklega vel heppnuð ferð og skemmtileg og þær náðu vel saman Sigurbjörg dóttir mín og Dídí. Dídí las allar unglingabækurnar sem teknar höfðu verið með í ferðina og heyrðist oft hláturinn frá henni þeg- ar hún lifði sig inn í sögurnar. Henni fannst mikil breyting á bókmenntum unglinga nú til dags og frá því hún var ung. Þó svo 63 ár væru á milli þeirra frænkna áttu þær þarna sam- an skemmtilegar stundir og hefur Sigurbjörg dýrkað Dídí frænku sína síðan. Henni fannst hún svo góð og gott að tala við hana. Í þessari ferð skoðuðum við hús Önnu í Grænuhlíð og þar gat Dídí upplifað söguna sem hún hafði lesið sem ung kona og hafði alveg einstaklega gaman af. Ég vil þakka frænku minni fyrir allar góðu stundirnar og geymi margar minningar í huga mér um einstaklega hjartahlýja og yndislega konu. Ég sendi Ómari, Baddý og barnabörnum og öllum aðstandend- um samúð mína og einnig mömmu minni sem sér á eftir góðri vinkonu og ferðafélaga. Kveðja, Agnes, Sigurður, Arnór Bjarki, Ólafur Jónas og Sigurbjörg. Í dag verður til moldar borin elskuleg frænka mín, vinkona og sem mér fannst vera eins og besta systir. Hún fæddist og ólst upp á Borg í Arnarfirði, sem nú heitir Mjólkár- virkjun. Mæður okkar voru systur og ég var aðeins átta ára, þegar ég kom fyrst að Borg og kynntist því ynd- islega heimili. Ég, einbirnið, gerði systkinahópinn strax að systkinum mínum og Borg að mínu öðru heimili. Var ég þar, Reykjavíkurbarnið, mörg sumur, en síðan komu þau aft- ur á móti á veturna til minnar fjöl- skyldu í Grjótagötuna. Fyrstu hjú- skaparár sín bjó Dídí í Grjótagötunni og þar fæddist fyrsta barnið hennar (Baddý). Henni tókst að komast upp á fæðingardeild, þegar hún átti sitt annað barn, Ómar, en hann ólst samt upp fyrstu árin sín í Grjótagötunni. Á þessum tíma missti ég föður minn, þá aðeins 17 ára, og veiktist af berklum. Þurfti ég að liggja í rúminu heima í heilt ár, til þess að losna við að fara á Hælið, eins og kallað var. Var þetta mér mjög erfiður tími og hefði Dídíar ekki notið þá við hefði verið talsvert erfiðara að horfa fram á við. Með léttleika sínum og stundum góðlát- legu stríðni gerði hún mér lífið svo miklu skemmtilegra. Á þessum árum bundust þau vináttubönd, sem aldrei rofnuðu. Hún var mikill gleðigjafi í lífi mínu og börnunum mínum „stór- frænkan“. Var óhugsandi, að Dídí væri ekki með í fjölskylduboðum, hversu lítið sem tilefnið var. Við ferð- uðumst mikið saman, bæði innan- lands og utan, og betri ferðafélaga er vart hægt að hugsa sér. Færi eitt- hvað úrskeiðis sá hún alltaf björtu hliðarnar og gerði gott úr öllu. Ég sakna elsku vinkonu minnar óumræðanlega og vil að lokum votta fjölskyldu hennar dýpstu samúð mína. Sigurbjörg Guðjónsdóttir. Elsku Dídí mín. Ég þakka þér fyr- ir árin sem þú varst samferða mér í þessu lífi. Brotthvarf þitt núna mark- ar skil í lífi mínu. Þú og mamma vor- uð systradætur, en í reynd voruð þið miklu nánari, þið voruð bestu vinkon- ur. Ég veit að þú áttir þér þína fjöl- skyldu sem þú elskaðir en í minni fjölskyldu varst þú heiðursamma. Ef kallað var á mömmu í grill, þá var alltaf reynt að kalla á þig líka. Ef átti að hafa litla fjölskyldusamkomu bara með okkur systkinunum þá varst þú óaðskiljanlegur hluti af hópnum. Þú varst eins og samofin lífi okkar alla tíð. Mér fannst alltaf að hlutverk þitt í lífi okkar væri að vera gleðigjafinn. Það var alveg sama hvað hlutirnir voru alvarlegir, þú gast alltaf gert gott úr þeim og fengið okkur til að brosa. Ef við systkinin rifumst þá tókst þér alltaf að fá okkur til að hlæja, ja, í það minnsta að taka hlut- inn ekki eins alvarlegan án þess þó að þú drægir taum einhvers. Mamma átti hund hér áður fyrr sem hét Bússi. Hann var óskaplega hændur að henni. Það rataði ansi oft sykurmoli til hans þegar þú varst á staðnum. Hann tók á móti gestum með gelti undir venjulegum kring- umstæðum. Þú komst eitt sinn þegar mamma var í sólbaði og heyrði ekki í bjöllunni. Þá leiddi hann þig í gegn- um allt húsið og út í garð, leit við alla leiðina til að athuga hvort þú eltir ekki örugglega og fór með þig til mömmu, hann vissi alveg hvern þú vildir hitta. Bæði þú og mamma höfðuð mjög gaman af því að ferðast og skipti þá ekki máli hvort það var hérlendis eða erlendis. Pétur heitinn, maðurinn þinn, átti það til að tala við mömmu og biðja hana að taka þig í frí ef hon- um ofbauð vinnuálagið á þér. Þetta var oft eina leiðin til að fá þig til slaka á, því það hvarflaði ekki að þér að láta þreytu vera mælikvarða á hve- nær tímabært væri að hvíla sig. Þú varst reyndar lítið fyrir það að hlusta á líkamann enda vita það allir að eina ástæðan fyrir því að þú veiktist var að þú lést læknana ná í þig. Þú vissir sem var að ef þú réttir þeim litla puttann þá... Þær voru nokkrar ferðirnar sem ég fór með þér til útlanda. Fyrsta ferðin hefur nokkra sérstöðu. Ég var 15 ára og við skiptum við danska fjöl- skyldu sem bjó í Kaupmannahöfn, á hús og bíl (og kerru). Við ætluðum að ferðast um Evrópu. Mamma og þú fóruð fyrsta daginn að keyra dönsku fjölskylduna út á flugvöll, ég og Agnes systir biðum í húsinu á meðan þennan klukkutíma. En það tók ekki sama tímann fyrir dönsku fjölskyld- una að keyra heim og ykkur. Átta tímum seinna biðum við Agnes enn (löngu fyrir tíma GSM-síma). Þið höfðuð „óvart“ skroppið norður allt Sjáland. Dídí, þú áttir að vera leið- sögumaður, þú áttir að láta vita þeg- ar rétta „gade“ kæmi, en erlend tungumál voru aldrei þín sterka hlið. Ef það stóð „gade“ sagðir þú já, og mamma beygði þar. Við vorum orðn- ar ansi hræddar systurnar þegar þið skiluðuð ykkur loksins á rétta „gade“. Eftir þetta fór ég í framsætið og ferðin gekk ljómandi vel. Við keyrðum suður Þýskaland, Austur- ríki, Sviss og aftur til baka. Á baka- leiðinni lentum við í bílveltu á hrað- brautinni. Mér er enn minnisstætt fátið sem kom á okkur þegar við fundum bensínlyktina. Síðasta minn- ingin fyrir slysið var logandi sígar- ettan í hendinni á mömmu. Við flug- um út úr bílnum, það er að segja skriðum út um gluggann, það var maður með rauða kross-merki á sér sem hjálpaði okkur út úr bílnum og hann setti plástur á skrámuna sem kom á litla puttann á mér, sem var eini áverkinn í slysinu. Það kom seinna í ljós að það var varabrúsinn af bensíninu sem hafði lekið. Eftir þetta ferðuðumst við með lest til Danmerkur, með kerruna í eftir- dragi, aftaníoss eins og við kölluðum hana. Eftir lýsingunum að dæma þá ferðuðumst við um hálfa Evrópu, fjórar kellingar með aftaníoss sem við skiptumst á að draga. Elsku Dídí, þú varst ansi litríkur persónuleiki og þú hafðir þínar skoð- anir á hlutunum. Þér fannst til dæm- is mikil tímaeyðsla að eyða tíma í að handprjóna peysur þegar miklu fljót- legra var að nota prjónavél, eða bara kaupa þær úti í búð. Þú varst einnig meistari í því að flæða fólskunni, orð- ljótustu karlmenn gátu roðnað ef þeir heyrðu í þér. En, þú varst með hjarta úr gulli og fyrir það mun ég minnast þín. Elsku Baddý, Ómar og fjölskyld- ur. Ég votta ykkur mína dýpstu sam- úð og bið ykkur Guðs blessunar. Snjólaug Steinarsdóttir. AÐALHEIÐUR DÍS ÞÓRÐARDÓTTIR Það eru rétt rúm tíu ár frá því að ég hitti Ingibjörgu í fyrsta skipti. Ég og Jóhanna dóttir hennar höfðum verið að draga okkur saman eftir vel heppnaða þjóðhátíð og nú var komið að því að kynna mig fyrir foreldrunum. Oft er þetta erf- iður tími fyrir unnusta, stund sem e.t.v. ræður úrslitum um framhaldið. Hvernig hægt verður að tvinna sam- band tveggja kynslóða. Í mínu tilfelli var kvíðinn ástæðulaus, Ingibjörg og Alfreð sátu inni í stofu með „Bjartar vonir vakna“ og fleiri perlur úr smiðju Ása í Bæ og Oddgeirs á fón- inum og voru í alla staði afar elsku- leg við mig. Reyndar þekktu þau töluvert meira til mín og fjölskyldu minnar en ég gerði mér fyllilega grein fyrir. Þau höfðu jú búið í næsta nágrenni við foreldra mína fyrir gos. Ég fann það þá og svo margoft seinna hve þau voru miklir Eyja- menn inn við beinið og þrátt fyrir að teygst hefði á útlegðinni þá fylgdust þau vel með lífinu í Eyjum. Ingibjörg var alla tíð vinnusöm og það var sama hvort um var að ræða síldarsöltum eða saumaskap, það var aldrei farið af stað í nokkurt verk með hangandi hendi. Verkin voru unnin af krafti, seiglu og natni. Ingi- björg var af þeirri kynslóð þar sem hefðbundin verkaskipting kynjanna var á hreinu. Ég átti ekkert með það að vera að vasast inni í eldhúsi nema til þess að næra mig og þegar ég seinna var að snúast í matargerðinni til að gera henni lífið léttara þá var viðkvæðið ætíð: „Vertu ekki að hafa neitt fyrir okkur.“ Sama átti við um margt annað í samskiptum kynjanna og fjölskyldan notaði sem máltæki orð hennar þegar menn eru ekki sammála stjórnmálakonum: „Hvað eru konur að vilja í pólitík?“ Ingibjörg hafði yndi af því að syngja og þar voru gömul þjóðhátíð- arlög í mestu uppáhaldi. Hún kunni ógrynni af textum frá fyrri tíð og það var sönn gleði sem fylgdi hverju lagi, svo sönn að maður skynjaði gleðina sem átti sér uppruna áratugum áður. Þennan uppruna sem Eyjamenn halda svo sterkt í og tengir þá við INGIBJÖRG BRYNGEIRSDÓTTIR ✝ Ingibjörg Bryn-geirsdóttir fædd- ist í Vestmannaeyj- um 6. október 1925. Hún lést á Sjúkra- húsi Vestmannaeyja 1. júní síðastliðinn og var útför hennar gerð frá Landa- kirkju 7. júní. brimið og bjargið. Þarna var vettvangur sem við þekktum bæði og höfðum dálæti á. Það leiðist engum sem syngur. Annað var það sem við Ingibjörg áttum sameiginlegt og mér er minnisstætt, við vorum bæði rauðhærð! Það sem mér er þó sérstak- lega minnisstætt er að Ingibjörgu fannst lítið til þess koma á meðan ég saknaði þess heldur að hafa tapað mínum rauða lit með árunum. Við Jóhanna eignuðumst síðan rauðhærðan strák og ég hringdi stoltur í tengdaforeldr- ana til að segja þeim fréttirnar. Eftir að hafa hlustað á mig segja frá rauða hárinu sagði Ingibjörg: „Það getur nú elst af honum.“ Eins minnist ég þess þegar kom að eftirrétti við veisluborð þá kom aðeins eitt til greina, ís og aftur ís. Oft var gert góðlátlegt grín að ísáti Búastaðarfólksins og kom það m.a. berlega í ljós á ættarmóti sem haldið var fyrir fáeinum árum. Það eina sem eldhúsfólkið hafði ekki nóg af var ísinn í eftirrétt. Það eru þessar gleðistundir og dýrmætu augnablik sem varða minn- ingu Ingibjargar tengdamóður minnar, það er einnig þessi létta lund sem hún átti og mikla hjartahlýja sem hún gaf frá sér. Önnur minning- arbrot verða ekki dregin fram, þau hafa enga merkingu. Eru óþörf. Ég kveð þig, kæra tengdarmóðir, með söknuði, drengirnir mínir kveðja kæra ömmu. Við munum, með guðs hjálp hugsa vel um þá sem eftir lifa. Elsku Imba, ég er þess fullviss að á þessari stundu syngur þú með Ása og öllu fólkinu „innan girðingar“ sem á undan þér er gengið, laus við þraut og pínu þessa heims, gamla slagara úr Herjólfsdal. Við sem eftir sitjum tökum undir: Dagurinn kveður, mánans bjarta brá blikar í skýja sundi. Lokkar í blænum, leiftur augum frá, loforð um endurfundi. Góða nótt, góða nótt, gamanið líður fljótt, brosin þín bíða mín, er birtan úr austri skín. Dreymi þig sólskin og sumarfrið, syngjandi fugla og lækjarnið. Allt er hljótt, allt er hljótt ástin mín, góða nótt. (Ási í Bæ) Ólafur Týr Guðjónsson. $  /%       :    ! , E?           7 5   ,   6&      /$" &"  %$$  %& ' ($  >&" '  , %$$ : ") >&"  %$$1 $   %     %    .-   -335 (      *    8   9 ,  2   *   :      !  !## +%9 " >&" '  @$ "  %$$ 6 0 >&" ' #'/( $$9  %$$ $ >&" ' +" ""  %$$ & >&" '     /  /0'/  /  /01

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.