Morgunblaðið - 13.06.2002, Blaðsíða 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 13. JÚNÍ 2002 45
✝ Rolf Hanssen varfæddur í Hamar í
Noregi 13. júní 1949.
Hann lést á sjúkra-
húsinu í Hamar 24.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
þau Arvid og Martha
Hanssen sem bæði
eru látinn. Rolf var
yngstur þriggja
systkina. Eftirlifandi
systur hans eru þær
Berit og Ruth.
Rolf kvæntist Hall-
dóru Guðjónsdóttur,
f. 20. apríl 1950. For-
eldrar hennar eru Guðjón Reyn-
isson, f. 21.11. 1927, og Laufey
Guðrún Magnúsdóttir, f. 9.9. 1929.
Börn Rolfs og Halldóru eru: 1)
Kristin Irene, f. 21.9. 1971, maki
Pål Karlsen, þeirra
dóttir er Silje. 2)
Stefan Guðjón, f.
26.5. 1975, maki
Guro Lilleenge og er
þeirra sonur Tobias.
Rolf og Halldóra
bjuggu fyrstu bú-
skaparárin sín í Nor-
egi en haustið 1974
fluttu þau til Íslands
og bjuggu hér í sjö
ár, fluttu þá aftur til
Noregs og hafa búið
í Hamar síðan. Rolf
starfaði hjá IBM í
Noregi og lengst af
sínum starfstíma hér á Íslandi
starfaði hann hjá Reiknistofu
bankanna.
Útför Rolfs fór fram í Hamar
hinn 30. apríl síðastliðinn.
„Tilvera okkar er undarlegt ferða-
lag“ segir í ljóði eftir Tómas Guð-
mundsson og hafa þesar ljóðlínur
komið oft upp í huga minn þau tvö ár
sem elskulegur mágur minn barðist
eins og hetja við illvígan sjúkdóm
sem að lokum lagði hann að velli á
besta aldri, en Rolf hefði orðið 53 ára
í dag. Fystu kynni mín af Rolf hófust
er hann kom til Íslands með elstu
systur minni á Þorláksmessudag
fyrir meira en þrjátíu árum. Spenn-
ingurinn var mikill eftir að hitta
þann útvalda og var spenningurinn
blandaður eftirvæntingu um að sjá
hvernig Norðmaðurinn mundi
bregðast við ilminum sem lagði um
föðurhúsin á sjálfa Þorláksmessu, en
að venju var verið að sjóða skötu
handa stórfjölskyldunni og beðið var
með að hefja veisluna þar til gest-
irnir væru komnir í hús. Rolf gaf
ekki mikið upp um lyktina á þeirri
stundu er hann var kynntur fyrir
fjölskyldunni, heldur settist rólega
niður og smakkaði á veisluföngum,
og sneri sér síðan að öðrum mat sem
borinn var fram. Þegar hann svo
nokkrum árum seinna var orðinn al-
talandi á íslensku lét hann okkur í té
lýsingar sínar á þessum fyrstu kynn-
um og gerði hann það af sinni al-
kunnu gamansemi með nokkrum
hressilegum blótsyrðum á íslensku
auðvitað.
Fátt var eins skemmtilegt og að
sitja með Rolf á góðri stundu og
hlusta á hann segja sögur af sjálfum
sér og öðrum, alltaf hress og glaður
og gerði hann óspart grín að hrak-
förum sjálfs sín, en þær voru ófáar í
gegnum tíðina, og oftar en ekki end-
aði það þannig að allur hópurinn
grenjaði af hlátri.
Það má segja að Rolf hafi verið
fljótur að taka ástfóstri við Ísland og
vildi hann prófa að búa hér og læra
málið en það tókst honum á undr-
astuttum tíma og hélt hann henni vel
við eftir að hann flutti út til Noregs
aftur.
Veiði var hans aðaláhugamál og
þær voru ófáar veiðiferðirnar sem
hann fór meðan hann bjó hér og eru
þá tveir staðir sem áttu huga hans
allan, en það voru Norðuráin í Borg-
arfirði og silungasvæðið í Laxá í Mý-
vatnssveit, en það var hans uppá-
haldsstaður. Það var hans æðsta ósk
er hann var orðinn mikið veikur og
búinn að ganga í gegnum erfiða
lyfjameðferð að komast til Íslands
og veiða í Laxá og mikil var gleði
hans þegar hann kom í júlí á síðasta
ári, búinn að tryggja sér veiðileyfi í
fjóra daga fyrir norðan, tilhlökkunin
var öllum þrautum yfirsterkari.
Ekki leyndist okkur fólkinu hér
heima þá hve veikur hann var og
mikið af honum dregið en uppgjöf
var ekki til hjá honum og hann sagð-
ist bara bíta á jaxlinn og ekki gefast
upp. Hann var óumræðilega þakk-
látur henni Halldóru sinni fyrir alla
þá umhyggju og allan þann stuðning
er hún veitti honum í gegnum veik-
indin og er það ekki ofsögum sagt
því að hún stóð eins og klettur við
hlið hans ásamt börnum sínum. Oft
reyndist það þeim erfitt, sem og
okkur fjölskyldunni hér heima, hve
langt er á milli þó svo að af og til hafi
einhver okkar skroppið út til þeirra
á þessum erfiðu tímum.
Í veikindum Rolfs kom vel í ljós
hve vinmörg þau hjónin voru því
alltaf var einhver sem kom við og
eins hafa vinir hér heima hringt til
þeirra og fengið að fylgjast með
gangi mála. Þetta veit ég að þeim
þótti vænt um.
Að endingu viljum við þakka ljúf-
um dreng samfylgdina sem við hefð-
um viljað hafa svo miklu lengri, þökk
fyrir allar góðu minningarnar sem
við eigum um þig, Rolf minn.
Einhvers staðar stendur skrifað:
„Mennirnir áætla en Guð ræður.“
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Kveðja.
Jónína.
ROLF
HANSEN
✝ Jónas Guðmund-ur Björnsson
fæddist á Ísafirði 6.
ágúst 1929. Hann lést
á Landspítalanum
við Hringbraut, deild
11e, 7. júní síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Björn Jóhanns-
son og Guðbjörg Sig-
urðardóttir og var
hann fimmti í röðinni
af sjö systkinum. Elst
var Matthildur er lést
23. febrúar sl., eftir-
lifandi eru Jóhann,
Hallbjörn, Torfi,
Björn og Kristján Friðrik. Upp-
eldissystkin Jónasar voru Jói Sím,
Jón Sím, Guðrún Arthúrsdóttir og
Guðbjörg Grétarsdóttir.
Jónas kvæntist hinn 7. janúar
1957 Kristínu Elísu Heiðveigu
Skúladóttur. Hún lést á heimili
sínu 4. október 1998. Eignuðust
þau eina dóttur, Birnu Guðbjörgu.
Eiginmaður hennar er Pétur
Gunnarsson. Börn þeirra eru:
Jónas Guðbjörn, maki hans María
Hlín Steingrímsdóttir, og Guðrún
Elísabet, hennar dóttir er Kristín
Birna Sigfúsdóttir. Fyrir átti
Kristín þrjá syni sem allir eru
látnir og gekk Jónas þeim í föð-
urstað. Þeir voru 1)
Jón Daníel, f. 31.
ágúst 1947, d. 7. jan-
úar 1980. Kona hans
var Anna Hulda
Auðbergsdóttir og
eignuðust þau tvö
börn, Grétar Berg,
maki hans Embla
Sigurgeirsdóttir, og
Söndru Kristínu,
maki Gísli Elí
Guðnason, dóttir
þeirra er Kamilla
Mist. 2) Skúli Jó-
hann, f. 14. febrúar
1950, d. 30. septem-
ber 1997. 3) Óskar Elías Héðinn, f.
9. ágúst 1951, d. 3. nóvember
1978.
Jónas byrjaði ungur að stunda
sjómennsku og starfaði við það
fram til ársins 1959 er hann hóf
störf í byggingarvinnu en síðustu
starfsárin voru í Kassagerð
Reykjavíkur.
Lengst af bjuggu þau í Vestur-
bænum en síðustu árin við Frosta-
fold í Grafarvogi.
Útför Jónasar fer fram frá Ás-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30. Jarðsett verður í
Fossvogskirkjugarði.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Elsku pabbi minn. Það síðasta
sem þú baðst mig og Jónas um var
að fara með köttinn þinn hann Fella
upp á Dýraspítala í hinstu för. Þú
fannst að kallið var að koma og viss-
ir að Felli myndi hvergi una sér ann-
ars staðar en með þér, enda árin
ykkar saman orðin 15 og var hann
einnig orðinn veikburða. Kötturinn
var þér alltaf ofarlega í huga öll árin
sem þú bjóst einn og var það oftar
en ekki sem þú flýttir þér heim því
sinna þyrfti kisa. Á meðan við biðum
uppi á Dýraspítala fékk ég hring-
ingu frá Landspítalanum þar sem
tilkynnt var andlát þitt. Kom þá
strax upp í huga minn að þú hefðir
þar verið að tryggja að þið færuð
saman yfir móðuna miklu.
Þetta lýsti þér vel, alltaf að hugsa
um aðra. Frá því ég var barn inn-
prentaðir þú mér að deila með öðr-
um, til dæmis þegar ég var vaxin
upp úr dótinu mínu þá baðstu mig
að pakka leikföngunum niður í
kassa svo þú gætir fært þeim sem
minna áttu.
Lífið var þér ekki alltaf dans á
rósum og hafa stór skörð verið
höggvin. Þið mamma þurftuð að
horfa á eftir þremur sonum hennar
sem þú gekkst í föðurstað, öllum á
besta aldri, og er ég nú ein eftir af
fjölskyldunni sem taldi sex.
Börnum mínum varstu einstakur
afi og barst þeirra hag ávallt fyrir
brjósti. Þú fylgdist vel með þeim
vaxa og dafna, laumaðir að þeim
klinkinu þegar ég sá ekki til og ófá
skiptin bjargaðir þú þeim frá mat-
seld minni með kjúklingum, pizzum
eða hamborgurum og kunnu þau
þér miklar þakkir fyrir það.
Hamingjusamur varðstu einnig
þegar Kristín Birna fæddist og
hélstu stoltur á henni undir skírn,
það gladdi þig mikið þegar þér var
sagt að hún ætti að bera nafnið
hennar mömmu og mitt. Birti ætíð
yfir augunum þínum og brostir
breitt þegar þið hittust og var sem
sérstakur skilningur ríkti á milli
ykkar, þegar hún lagði smáa hönd
sína í stóra vinnulúna lófann þinn.
Flesta daga beiðstu heima hjá
mér eftir að ég kæmi úr vinnunni,
því þú vissir að með mér kæmi
langafastelpan þín. Flýtti hún sér
alltaf inn svo afi gæti fært hana úr
útifötunum, enginn annar mátti
hjálpa henni ef þú varst til staðar.
Efst er mér í huga þakklæti fyrir
allar þær góðu samverustundir sem
við áttum og það skjól og öryggi
sem þú veittir mér, hlýju augun og
góðlega brosið.
Heiðursmaður horfinn er
til ævintýraheima.
Megi ljósið lýsa þér
á leið um himingeima.
Mér er ljúft að þakka þér,
þín ráð mér brugðust eigi.
Kveðjustundin komin er
í guðs friði ég segi.
(Vilfríður Þórðardóttir.)
Guð blessi þig, pabbi minn
Birna Guðbjörg.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem)
Kæri Jónas, að leiðarlokum
þakka ég þér allar góðu stundirnar,
gleðina og hlýjuna og allt sem þú
varst mér og fjölskyldu minni.
Megi þér líða sem allra best á nýj-
um slóðum.
Pétur.
Svo viðkæmt er lífið, sem vordagsins blóm,
er verður að hlíta þeim lögum
að beygja sig undir þann allsherjardóm
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla stund
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu genginn á guðanna fund,
það geislar af minningu þinni.
(Fr. St. frá Grímsstöðum.)
Fyrstu minningar mínar tengjast
afa, þar sem við sátum í eldhúsinu á
Framnesveginum að borða skyr-
hræring á hverjum morgni fyrstu
fjögur ár ævi minnar, þann tíma
sem ég, mamma og pabbi bjuggum
hjá afa og ömmu.
Mér þótti sárt að flytja alla leið
suður í Kópavog og síðar í Breið-
holtið, fjarlægðin var svo mikil. Svo
fluttist ég í Ártúnsholtið og afi og
amma í Grafarvoginn og vegalengd-
ir styttust, en það gerði mér kleift
að hjóla oft til þeirra.
Hann hefur verið fyrirmynd mín
síðan sumarið áður en ég varð 14
ára þegar hann útvegaði mér vinnu,
þar sem ég vann við hlið hans við
járnabindingar tvö sumur. Þar
kynntist ég vinnusemi hans og ósér-
hlífni. Það varð veganesti mitt fyrir
lífið.
Afi var mikið jólabarn og fannst
jafn gaman að fá góðan mat og mér.
Ég sá þegar hátíðirnar nálguðust
hvað hann ljómaði því hans mesta
ánægja var að gleðja aðra. Það sem
mun ávallt koma upp í huga mér
þegar ég hugsa um afa er góð-
mennskan og hlýjan sem einkenndi
hann.
Þegar ég varð eldri og skemmt-
analífið dró mig til sín hringdi ég
ósjaldan til að biðja hann að skutla
mér í teiti. Alltaf var hann reiðubú-
inn að verða við bón minni.
Fyrir um ári greindist afi með
krabbamein og fljótt varð ljóst að
hverju stefndi. Aldrei kveinkaði
hann sér, talaði bara um góða daga
og slæma en skilgreindi aldrei við-
miðið. Hann var mikið á ferðinni, en
oft þurfti hann að snúa við áður en
hann setti bílinn í gang því þrekið
leyfði ekki meir.
Þrátt fyrir hversu illa afi var
haldinn þegar ég sá hann í síðasta
sinn og varð við hans hinstu bón um
að ég og mamma færum með kisa
upp á Dýraspítala er það mér ómet-
anlegt að hafa fengið að eiga þessa
síðustu stund með honum.
Ég kveð afa í þeirri vissu að
amma og strákarnir taki á móti hon-
um og Fella fyrir handan. Guð
geymi þig, afi minn.
Jónas Guðbjörn.
Elsku afi minn. Mínar kærustu
minningar um þig eru frá þeim tíma
sem þú bjóst á Framnesveginum og
ég kom í heimsókn. Þá varstu alltaf
búinn að búa til karamellubúðing
sem beið eftir mér í ísskápnum, því
þú vissir að þetta var uppáhaldið
mitt. Þú vildir alltaf gleðja mig og
allt fyrir mig gera.
Svo kom að stóru stundinni og ég
varð 17 ára og fékk bílprófið, þá
varstu alltaf boðinn og búinn að lána
mér bílinn svo ég gæti farið í bíó og
laumaðir alltaf til mín aurum fyrir
poppi og kók.
Fyrir rúmum tveimur árum eign-
aðist ég svo yndislega stelpu sem
fékk að bera nafnið hennar ömmu,
sem við söknum mikið og áttum góð-
ar stundir með. Þú hélst á henni
undir skírn og hjarta þitt fylltist af
ró og hamingju, því þú varst svo
montinn af henni. Finnst mér verst
að Kristín Birna skuli ekki fá tæki-
færi til að eiga með þér fleiri stund-
ir.
Það er nú dýrmætt að hafa fengið
að kynnast og eiga svona yndislegan
og góðhjartaðan afa eins og þig.
Afi, ég mun sakna þín sárt og
þakka ég þér fyrir þær góðu minn-
ingar sem ég mun geyma og varð-
veita í hjarta mínu um alla framtíð.
Guðrún Elísabet.
Ég og fjölskylda mín viljum
kveðja þig, kæri bróðir, og þakka
þér öll árin sem við áttum saman.
Við áttum rætur okkar á Ísafirði.
Þar fæddumst við og ólumst upp í
sjö systkina hópi. Þar var oft glatt á
hjalla þar sem við bræðurnir vorum
sex, en aðeins ein systir sem var
elst. Við áttum því láni að fagna að
vera öll heil heilsu til efri ára. Það
eru aðeins tveir mánuðir síðan við
fylgdum einkasystur okkar til graf-
ar og nú hefur þú verið kvaddur á
brott. Minningin um góðan bróður
lifir og ég hefði verið snauðari ef ég
hefði ekki notið þess að eiga þig. Ég
og fjölskylda mín vottum Birnu og
fjölskyldu og öðrum ættingjum ein-
læga samúð okkar.
Drottinn vakir, drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
Blíðlynd eins og besta móðir
ber hann þig í faðmi sér.
allir þótt þér aðrir bregðist,
aldrei hann á burtu fer.
Drottinn elskar, Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
(Sig. Kr. Pét.)
Kristján Friðrik Björnsson.
JÓNAS GUÐMUND-
UR BJÖRNSSON
Elsku Maggi minn.
Það eru sárar og erf-
iðar tilfinningar í
gangi hjá mér núna.
Fyrst og fremst sorg
og söknuður og svo
reiði yfir að þú skyldir vera tekinn
frá okkur á svo ófyrirgefanlegan
hátt.
Minningar mínar um þig eru ein-
göngu góðar. Þú bjóst yfir ótrú-
legri lífsgleði og hvar sem þú
komst var alltaf glatt á hjalla. Mér
er minnisstætt að í hvert sinn er þú
komst í heimsókn til okkar Lauf-
eyjar, var eins og Sveinbjörn litli,
strákurinn okkar, fengi vítamín-
MAGNÚS FREYR
SVEINBJÖRNSSON
✝ Magnús FreyrSveinbjörnsson
fæddist á Seyðisfirði
hinn 2. mars 1980.
Hann lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 2. júní síðastlið-
inn og var útför hans
gerð frá Ísafjarðar-
kirkju 8. júní.
sprautu, hann brosti
hringinn og hljóp í
fangið á þér. Þú hafðir
svo góð og sterk áhrif
á lítil börn jafnt og
fullorðna.
Allan þann tíma
sem ég var þess að-
njótandi að þekkja
þig, sýndir þú mikla
manngæsku og góð-
vild í garð annarra.
Þess vegna er svo erf-
itt að sætta sig við það
að þú sért farinn. Þú
áttir þér mikla og
stóra drauma sem þú
hæglega hefðir getað látið rætast.
Ég var eiginlega farinn að hlakka
til þess fyrir þína hönd.
Eitt er víst, bæði draumar þínir
og gerðir munu lifa í hjörtum okk-
ar allra,
Elsku Tobba, Svenni, Laufey,
Stebbi og Fannar. Megi Guð vera
með ykkur og hjálpa ykkur í gegn-
um þessa miklu sorg.
Jónas Eyjólfur Jónasson.