Morgunblaðið - 13.06.2002, Blaðsíða 64

64 FIMMTUDAGUR 13. JÚNÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Fyrir 1250 punkta
færðu bíómiða.
Sýnd kl. 4. Ísl tal. Vit nr. 370.
Sýnd Kl. 4, 6, 8 og 10. B.i. 12 ára Vit 382.
150 kr. í boði VISA ef greitt er með VISA kreditkorti
J I M C A R R E Y
T H E M A J E S T I C



1/2kvikmyndir.is


ÓHT Rás 2
Sýnd kl. 8. Vit 380.
Sýnd kl. 4, 6 og 8. Vit 379
Sýnd Kl. 4, 6, 8 og 10.10. Vit 387.
Hann ætlar að reyna hið óhugsandi. Alls ekkert kynlíf í 40 daga og 40
nætur. Drepfyndin grínmynd með hinum ómótstæðilega Josh Hartnett.
Einnig sýnd í lúxussal VIP
Sýnd í lúxus kl. 6, 8 og 10.10. B. i. 16. Vit nr. 387.
ALI G
INDAHOUSE
STUART TOWNSEND AALIYAH
Sýnd Kl. 5,50, 8 og 10.10. B.i. 16. Vit 385.
Sýnd kl. 4 og 6. Íslenskt tal. Vit 389.
Resident Evil
Jimmy Neutron
Sýnd kl. 10.10. B. i. 16. Vit 377.
Sýnd kl. 5.45.



ÓHT Rás 2



1/2HK DV



HL Mbl



Kvikmyndir.com
Sýnd kl. 8 og 10.15.
Óskarsverðlaunahafarnir Kevin Cost-
ner og Kathy Bates fara á kostum í
dularfullum og yfirnáttúrulegum trylli
í anda THE SIXTH SENSE.
ÞEGAR ÁSTVINUR DEYR...
ER HANN ÞÁ
HORFINN AÐ EILÍFU?
Sýnd kl. 10.30.
Sýnd kl. 8. Síð.sýn. Bi 16.
HK DV
HJ Mbl
MULLHOLLAND
DRIVE
Nýjasta snilldarverkið frá meistaranum
drepfyndna... hinum eina sanna Woody Allen.
Ný ímynd, nýr Allen. Ath!Áhorfendur verða dáleiddir af hlátri.

kvikmyndir.com
Sýnd kl. 5.45, 8 og 10.15.
Ástin stingur.
Sýnd kl. 6. Íslenskt tal.
Frábær
teiknimynd
fyrir alla
fjölskyduna.
Með
íslensku
tali.
Þau drukku
safa sem
neyddi þau
til að kafa.

f
i
til f .
Sýnd kl. 8 og 10. B. i. 12.



1/2 Kvikmyndir.is



Sánd



RadioX
MARGIR kvikmyndaunnendur telja
Woody Allen í hópi helstu kvik-
myndahöfunda allra tíma. Afköst
hans eru með ólíkindum; hann hefur
samið og stjórnað og yfirleitt leikið
aðalhlutverk í meira en 25 bíómynd-
um, auk þess að koma fram í fjölda
annarra. Í seinni tíð hefur hann gert
sem næst eina mynd á ári. Og upp á
síðkastið hefur hvarflað að tryggasta
Allen-aðdáanda að hann ætti að
draga úr afköstum, gefa sér meiri
tíma, liggja yfir handritunum og
vanda sig meira. En það er líklega
tómt mál að tala um. Allen vinnur
eins og hann vinnur. Hann kveðst
ekki vera vinnusjúkur; hann vinni
einfaldlega hratt, skrifi handritin á
tveimur mánuðum. „Ég er ekki hald-
inn fullkomnunaráráttu. Ég er kæru-
laus,“ sagði hann nýlega þegar hann
svaraði spurningum um feril sinn og
viðhorf í National Film Theatre í
London. Allen er hreinskilinn og
hræsnislaus, sem eru ekki algengir
eiginleikar í kvikmyndaheiminum og
um andstæður þeirra hefur hann ein-
att fjallað í gamanmyndum með sinni
sérstöku New York-kímni.
Ég er ekki ég, ég er annar
Hann neitar því hins vegar að sú
persóna sem hann gjarnan leikur í
myndunum sé í raun hann sjálfur.
„Af einhverjum ástæðum veitir það
fólki ánægju að setja samasemmerki
milli hlutverka kvikmyndaleikara og
þeirra eigin lífs. Sjálfsagt hefðu
margir orðið fyrir vonbrigðum af því
að hitta John Wayne og hann væri
ófær um að standa undir þeirri ímynd
sem hann hefur á tjaldinu. Ég hef all-
an minn feril í kvikmyndum verið að
reyna að segja fólki að ekki séu mikil
líkindi milli mín á tjaldinu og í einka-
lífinu. En af einhverjum ástæðum
vilja fáir vita af því. Ég held jafnvel
að það myndi draga úr ánægju þeirra
af að horfa á myndirnar mínar. Þess
vegna kinka menn kurteislega kolli
til mín en kaupa ekki það sem ég er
að segja. Í raunveruleikanum er ég
ekki sá sem ég leik í myndum mínum.
Ég leik yfirleitt persónur sem eru
stórlega ýktar, ákaflega taugaveikl-
aðar, manískar, alteknar furðulegum
viðbrögðum og óraunsæjum löngun-
um. Sjálfur er ég tiltölulega hæfur til
að takast á við hversdagslífið. Ég
legg hart að mér í vinnu. Ég er ag-
aður. Ég lifi venjulegu miðstéttarlífi.
Vinn á morgnana, fæ mér hádegis-
mat, æfi mig á klarinettið, fer í bíó,
borða á veitingastöðum eða horfi á
íþróttaleiki í sjónvarpinu eða á vell-
inum.“
Hann segir að kannski stafi þessi
sterka sjálfsævisögulega tenging af
því að í myndunum er hann ekki í
gervi, öfugt við marga gamanleikara,
eins og Charlie Chaplin eða Groucho
Marx eða W.C. Fields. „Ég birtist yf-
irleitt á tjaldinu í sömu fötum og ég er
í dags daglega þannig að líkamleg
ummyndun á sér ekki þar stað.“
Á valdi vöggugjafar
Þegar Allen er spurður hvers
vegna hann geri í seinni tíð færri „al-
varlegar“ myndir en hann gerði fyrr
á árum, dramatískar myndir á borð
Interiors, September eða Another
Woman svarar hann: „Ef ég gæti val-
ið sjálfur vildi ég hafa hæfileika
Tennessees Williams eða Eugenes
O’Neill. Því miður liggja mínir hæfi-
leikar í gamanleikjum og þeir eru
mér tiltölulega auðveldir þar af leið-
andi. Hæfileikar, segjum, Ingmars
Bergman liggja í því gagnstæða; afar
sterkar, alvarlegar, dramatískar
hugmyndir sækja látlaust á hann og
hann gerir mynd eftir mynd í þeim
dúr. Ég giska á að hann ætti ekki
jafnauðvelt með að gera gaman-
myndir, þótt ég hafi kannski
rangt fyrir mér um það.
En ég er bara öðruvísi.
Satt að segja vildi ég
óska þess að þetta
væri þveröfugt. En
því miður situr mað-
ur uppi með vöggu-
gjafirnar.“
Þeir kvikmynda-
höfundar sem Allen
ber sjálfur mesta
virðingu fyrir eru
leikstjórar á
borð við Berg-
man, Fellini,
Renoir, sem
allir gerðu afar
persónulegar
myndir. Hann
viðurkennir að
hann steli aðeins
frá þeim bestu. Allen
er spurður hvort hon-
um finnist kvikmyndir
vera eins persónuleg-
ur miðill og hann
vildi. „Mér hefur auðnast að gera
persónulegar myndir; það er hægt.
Kvikmyndagerð er í rauninni ekki
lýðræðisleg í eðli sínu; hún er ein-
veldi. Í mínu tilfelli er ég, til góðs eða
ills, höfundurinn og stjórnandinn; ég
ræð hverjir verða með í myndinni,
hef yfirumsjón með
klippingunni,
vel tónlist-
ina úr
mínu eigin
plötusafni.
Ég skrifa
um það sem mig langar að skrifa um
þannig að þegar myndin birtist á
tjaldinu er hún afar persónuleg tján-
ing fyrir mig þótt efni hennar sé al-
gjörlega uppdiktað. Mynd eins og
The Curse Of the Jade Scorpion er
algjör tilbúningur en samt mjög per-
sónuleg vegna þess að hún er frá upp-
hafi til enda sprottin úr mínu höfði.
Margir leikstjórar hafa slík tækifæri
þrátt fyrir allt, menn eins og Martin
Scorsese, Francis Coppola, Robert
Altman og Oliver Stone, leikstjórar
sem ég gæti trúað að þið hafið hvað
mest í hávegum. Myndirnar sem þeir
gera eru til góðs eða ills mjög per-
sónuleg tjáning. Og þegar vel tekst til
eru þær afar góðar myndir, þýðing-
armiklar myndir. Ekki verksmiðju-
vara sem Hollywood framleiðir fyrir
markaðsmiðjuna í þeim eina tilgangi
að laða að sem stærstan áhorfenda-
hóp.“
Meistaraverkin og veru-
leikinn
Þegar Woody Allen er
spurður hvernig hann ákveði
töku- og klippistíl fyrir
myndir sínar, til dæmis
skrykkjótta klippingu fyrir
Deconstructing Harry eða
afar hreyfanlegar og lang-
ar tökur fyrir Husbands
and Wives eða klassískari
stíl fyrir The Curse Of
the Jade Scorpion, svar-
ar hann að slíkt helgist
af sjálfu viðfangsefninu,
frásagnaraðferðin mót-
ist af sögunni, sem verið
er að segja.
Þeir tveir þættir kvik-
myndagerðar sem honum finnst
skemmtilegastir eru handritsskrifin
og tónlistarvalið. „Á handritsstiginu
þarf maður í fyrsta lagi ekki að fara
út fyrir hússins dyr. Og í öðru lagi
þarf það sem maður skrifar ekki að
mæta kröfum raunveruleikans. Þar
sem ég sit heima og skrifa er allt
mögulegt; ég spinn upp úr mér og
hvorki peningar né tími skipta máli.
Á þessu stigi er ég ævinlega með
meistaraverk í höndunum. Síðan
kemur að því að taka myndina. Raun-
veruleikinn fer að ná völdum og það
sem í huganum hófst sem Citizen
Kane eða Blekkingin mikla eða Reið-
hjólaþjófarnir eða Villt jarðarber
verður að auðmýkjandi hörmung og
maður óskar sér þess eins að koma í
veg fyrir stórslys. Maður gefur öll
stórfengleg áform upp á bátinn og
reynir aðeins að komast hjá því að
verða sér til skammar.“
Hann segist aldrei horfa á myndir
sínar eftir að þeim er lokið. „Þegar ég
hef lokið við að klippa, endurklippa
og endurtaka, vil ég aldrei sjá kvik-
mynd aftur. Kokkur sem allan lið-
langan daginn er að elda mat vill ekki
þurfa að borða hann að kveldi. Ef ég
þyrfti að horfa á myndir mínar aftur
færi ég að hugsa, guð, þetta hefði ég
nú gert betur núna, úff, sjá hvað
þetta er hroðalega illa gert hjá mér,
öll þessi mistök, málamiðlanir, skyss-
ur. Betra er að ég sendi myndina að
heiman og snúi mér að næsta verk-
efni, láti hana hverfa inn í fortíðina
eins skjótt og auðið er og labba svo
burt frá rústunum.“
Lykillinn er að
dreifa athyglinni
Woody Allen er bölsýnismaður.
„Ég tel ógerlegt að höndla hamingju.
Það skásta sem hægt er að búast við
er að verða annars hugar um stund,
dreifa athyglinni. Sem betur fer er
það mögulegt. Maður getur dreift at-
hyglinni með samböndum við annað
fólk, merkingarleysi íþróttakapp-
leiks, með því að horfa á kvikmynd,
vinna að einhverju sem manni finnst
gefa lífinu gildi á meðan á stendur.
En ef ég sest niður og ýti andlitinu
virkilega upp að veruleikanum líður
mér eins og Freud, Nietzsche og Eu-
gene O’Neill leið. Þá tekur bölsýni
heildarmyndarinnar við af bjartsýni
augnabliksins.“
Hann er 66 ára að aldri og þegar
hann er spurður hvort hann eigi sér
eina stóra óuppfyllta ósk svarar
Woody Allen: „Ég á ekki von á að hún
verði að veruleika en óskin væri að
gera eina stórkostlega kvikmynd,
eina, sem þyldi samanburð við
Rashomon eða Blekkinguna miklu
eða Reglur leiksins. Ég vildi óska að
það tækist og eitt sinn hélt ég að mér
myndi takast það. Núna finnst mér
það ólíklegt og ég muni skilja eftir
mig höfundarverk sem er allt frá því
að vera la-la til frambærilegt. En
aldrei stórfenglegt.“
Bölvun
Woodys Allen
The Curse of the Jade Scorpion er „undir áhrifum frá þeim kvikmyndum sem ég ólst upp við á 5. áratugnum, myndum Lubitsch og
Billys Wilder, gamanmyndum með hríðskotasamtölum,“ segir höfundurinn Woody Allen um myndina sem frumsýnd var um síð-
ustu helgi. Árni Þórarinsson greinir frá fundi Allens með aðdáendum sínum í National Film Theatre í London.
Reuters
Spæjarinn og tálkvendið: Allen og Theron sem Laura Kensington.
ath@mbl.is