Morgunblaðið - 22.06.2002, Page 45

Morgunblaðið - 22.06.2002, Page 45
MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 22. JÚNÍ 2002 45 ✝ Gunnhildur AnnaValdimarsdóttir fæddist á Ísafirði, 27. september 1907. Hún lést 25. maí síðastlið- inn. Foreldrar henn- ar voru Valdimar Haraldsson skipa- smiður og Ingibjörg Árnadóttir, systir Árna Árnasonar fisk- matsmanns á Ísafirði. Gunnhildur Anna giftist aldrei og var ekki í sambúð, en eignaðist eina dóttur, Valdísi Jónsdóttur, f. 16.9. 1943. Hún giftist Óla Jakobs- syni veðurfræðingi, f. 20.7. 1935. Þau skildu, en börn þeirra eru: a) Jón Gísli, í sambúð með Guðrúnu Hauksdóttur, þeirra börn: Hildur Dögg, f. 1986, og Haukur, f. 1992. b) Gunnar Bragi, f. 24.4. 1965, í sambúð með Krist- jönu Sigurðardóttur, þeirra barn: Gunn- hildur Diljá, f. 2000, og c) Anna Kristín, í sambúð með Einari Magnússyni, þeirra börn: Hjördís Birna, f. 1992, og Aðal- steinn Valur, f. 2000. Gunnhildur Anna var jarðsett í kyrrþey á Mosfelli 3. júní síðastlið- inn. Þótt nokkuð sé um liðið síðan elskuleg frænka mín, Gunnhildur Anna Valdimarsdóttir, lést eftir skamma en kvalafulla banalegu lang- ar mig til að minnast hennar í nokkr- um orðum því að mér var hún annað og meira en náskyld frænka, en við vorum þremenningar, hún var mér sannur vinur allar götur frá því að ég var unglingur. Ég man reyndar takmarkað eftir henni þegar ég var krakki, öllu fremur eftir móður hennar, Ingi- björgu Árnadóttur, afasystur minni, sem oft kom í heimsókn og færði okkur systkinunum fimm sinn brjóstsykurspokann hverju að gjöf. Ég var alltaf sendur í sveit á sumrin og var alfarið í þrjú ár austur í Skaftafellssýslu eftir ferminguna. Síðan fór ég í Búnaðar-skólann á Hvanneyri eftir eitt sumar á síldveið- um, svo ég var kominn fram yfir tví- tugt er ég kynntist henni almennilega og varð fljótlega heillaður af fegurð hennar, glaðværð og háttvísi. Mig minnir að ég hafi verið 17 eða 18 ára, þegar ég tjáði henni ást mína og spurði hvort hún vildi giftast mér. Hún tók því ekki illa, en hélt að ég væri að spauga og kom mér í skilning um, að slíkt væri glapræði vegna ald- ursmunarins, hún rúmum 15 árum eldri en ég, að þetta mundi aldrei blessast, er fram liðu stundir, og ég lét sannfærast, eftir að hún útskýrði sína hlið málsins. Hún var ákaflega sjálfstæð kona, með rauðgullið, hrokkið hár og vildi ekki bindast neinum föstum böndum. En eftir þetta urðum við alla tíð góðir vinir og eftir að hún varð verslunarstjóri í Soffíubúð í Austurstræti og síðar í verslun Ingibjargar Johnson í Lækj- argötunni lagði ég oft leið mína þang- að, eftir að ég var byrj-aður að stunda sjómennsku á togurum og átti frí- stund, á meðan togarinn sigldi með aflann. Það var svo gaman að koma í búðina til Önnu, því í þjónustu sinni hafði hún gullfallegar stúlkur, sem í mínum augum voru sannkölluð augnayndi, þótt engin þeirra stæðist, í mínum huga, samjöfnuð við Önnu frænku, hvað fegurð snerti. Ég man vel eftir fyrstu heimsókninni í Soffíubúðina, en er við Anna höfðum heilsast innilega leit hún framan í mig og sagði, með gáska í rómnum: „Hvað er að sjá þig í framan, Geiri minn? Þú ert allur útsteyptur í fílapenslum í andlitinu! Þessu verðum við að kippa í lag.“ Síðan byrjaði hún að kreista þessa óværu úr andlitinu á mér, lét stúlkurnar sjá um afgreiðsluna á meðan, en þær vildu líka fá að taka þátt í athöfninni og pöntuðu hver af annarri að gera þetta, næst þegar ég kæmi í heimsókn. Þegar Anna þóttist vera búin að kreista alla „ormana“ úr andliti mínu – þá stærstu úr nefinu, leit ég í spegil og brá í brún, því and- litið á mér var engu líkara en gata- sigti. Ég hefi aldrei fríður verið, en eftir þessa ógleymanlegu meðferð fríkkaði ég til muna, þótt allt væri komið í sama horf, er ég kom í næstu heimsókn. Þá fékk ein af búðarstúlk- unum að spreyta sig á mér og virtist hún hafa mikla ánægju af þessu og því meiri, sem „maðkarnir“ voru stærri. Svona gekk þetta koll af kolli, þar til einn góðan veðurdag, að ekk- ert var meira til að kreista. Ég heimsótti Önnu oft, sjaldnar þó en ég vildi, á meðan hún bjó á Skeggjagötunni. Eftir að hún eignað- ist einkadóttur sína, Valdísi Jónsdótt- ur, sem alla tíð var henni kærari en allt annað í lífinu, fékk ég, eftir að hún komst lítið eitt á legg, tveggja til fjög- urra ára, að fara með hana út að ganga að sumarlagi. Aðeins í eitt sinn varð hún verulega hrædd um, að eitt- hvað hefði komið fyrir okkur og var komin á fremsta hlunn með að hringja í lögregluna og láta hefja leit að okkur, því klukkan var orðin 10 um kvöldið, þegar ég kom loks heim til hennar með barnið. Við Valdís höfð- um farið vítt og breitt um borgina í góða veðrinu; í bíó, út á flugvöll, upp í Öskjuhlíð og víðar. Valdís var ein- staklega skemmtilegt, fjörugt barn og við fylgdumst ekkert með hvað tímanum leið þennan dag. En allt fór þetta vel og Önnu létti augsýnilega mikið er við birtumst heil á húfi. Eftir þetta var ég í miklu uppáhaldi hjá Valdísi og í leikskólanum Tjarnar- borg sagði hún hinum krökkunum oft frá stóra frænda sínum og ævin- týrunum, sem við vorum aðalpersón- urnar í, ekki síst eftir að ég hóf störf í lögreglunni (á Keflavíkurflugvelli). Tíminn leið hratt þá eins og enn í dag og fyrr en varði var litla stúlkan, sem mér þótti svo vænt um, orðin gjafvaxta kona, sem giftist norður í Eyjafjörð og hóf búskap í Hrauk- bæjarkoti ásamt manni sínum. En þar sem Anna frænka vildi vera í sem mestri nálægð og tengslum við dóttur sína og sem allra lengst af ævinni hætti hún að vinna í Reykjavík, seldi húsið á Skeggjagötunni, flutti til Ak- ureyrar og bjó þar til dauðadags í smekklegri íbúð í Munkaþverár- stræti 33. Þaðan var stuttur spölur á milli þeirra mæðgna, sem var góður styrkur fyrir Önnu í ellinni – í ellinni segi ég? Anna varð aldrei gömul, þótt aldurinn færðist yfir hana eins og aðra! Hún var alltaf síung í anda, lífs- glöð, spaugsöm og spurul alveg til hins síðasta og kvartaði aldrei, þótt fæturnir væru alveg að drepa hana, eins og hún sjálf komst að orði, þegar rætt var um heilsufarið við hana. Þótt heimsóknunum fækkaði eftir að hún flutti norður hafði ég oft símasam- band við hana og í hvert sinn sagði hún með sinni hljómþýðu rödd, sem aldrei brast: „Og hvernig hefur hann Mái það, ég hef ekki heyrt frá honum svo lengi, ó, hann var svo sætur krakki, hann Mái!“ Jón Már, yngsti bróðir minn, var alltaf í miklum met- um hjá henni, hann var líka lengst heima í Hafnarfirðinum, löngu eftir að við hin systkinin vorum „flogin úr hreiðrinu“. Ég skrifaði henni líka oft bréf og sendi henni oftast nýjustu ljóðin mín, jafnóðum og þau urðu til, og var ekki annað að heyra, en hún hefði gaman af því. Anna frænka lét sér aldrei leiðast og hafði nóg fyrir stafni á efri árum, dundaði sér oft við að búa til silkiblóm og fiðrildi, sem hún skreytti húsið með, og í eitt sinn, er við hjónin áttum leið norður, knúðum við dyra hjá henni, eins og alltaf. Þá heillaðist ég af þessari haganlegu handavinnu hennar og hún sýndi okkur hvernig þetta væri gert. Þetta sýndist ekki vera mikill vandi, en varð aldrei eins fallegt og hjá henni. Ég gæti teygt lopann um Önnu frænku endalaust, en þetta verður að duga og minningin um hana verður mér ætíð sem ljós í myrkrinu og eins og skáldið sagði: Haustlaufið fellur hljóðlaust til jarðar, vindurinn feykir því burt. þannig er lífið, kemur og fer, tíminn hylur þess spor. Með þessum orðum kveð ég elsku- lega frænku mína og sendi Valdísi og afkomendum hennar mínar innileg- ustu samúðarkveðjur. Sigurgeir Þorvaldsson. GUNNHILDUR ANNA VALDIMARSDÓTTIR ✝ Ómar Gísli Más-son var fæddur í Núpshlíð í Vestur- hópi 2. nóvember 1956. Hann andaðist á líknardeild Land- spítalans 16. júní síð- astliðinn. Foreldrar hans eru Elísabet Á. Árnadóttir og Már Hall Sveinsson. Óm- ar var fjórða af börnum foreldra sinna, en þau eru Árni Ásgrímur, f. 1952, Sveinn, f. 1953, Aðalheiður, f. 1955, Ómar Gísli, f. 1956, d. 2002. Guðmundur, f. 1960, d. 1960, Erla Björg, f. 1962, og Vilborg, f. 1964. Eftirlifandi eigin- kona Ómars Gísla er Birna G. Sverris- dóttir, f. 1957. For- eldrar hennar eru Kristín Hjaltadóttir og Sverrir Júl- íusson. Birna og Ómar Gísli eiga tvær dætur, Krist- ínu Björk, f. 1975, og Berglindi, f. 1979. Útför Ómars Gísla fer fram frá Grindavíkurkirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 13.30. Í dag kveðjum við góðan dreng, vin, félaga og samstarfsmann til margra ára. Kynni okkar af Ómari og fjöl- skyldu hans hófust þegar hann sem ungur maður kom til starfa við sjó- mennsku á bátum frá Grindavík. Aldrei bar skugga á samskipti, sam- starf, skemmtan eða umgengni við hann og hans fjölskyldu. Ómar hafði einstaklega góðan húmor og var ávallt glettinn og létt- ur í lund. Hann aflaði sér mennt- unar á sviði vélstjórnar og skip- stjórnar þegar fram liðu stundir og nutum við þess að vera með honum við þessi störf. Aldrei þurfti að hafa áhyggjur af þeim störfum sem honum voru falin hvort sem var í vél eða brú á þeim skipum sem hann starfaði á og nutu margir handleiðslu hans sem ungir byrjuðu til starfa við sjómennsku með honum. Á mannfögnuðum sem við vorum saman á komu glettnin og húmorinn best í ljós og var þá mikið hlegið og fuku ýmsir brandarar og við þá frá- sögn og framsögu komu ýmsir kar- akterar fram á sjónarsviðið hjá Óm- ari þegar hann sagði frá. Fáir á okkar lífsleið hafa sýnt hag og handleikni þá sem Ómar hafði og bera ýmsir munir og myndverk eftir hann þess glöggt merki. Í veikindum sínum tók hann það sér fyrir hendur að hlaða grjótgarð við hús sitt hér í bæ og má fullyrða að verk það sem hann framkvæmdi þar ásamt konu sinni sé mikið þrek- virki hjá þeim, jafn veikur og hann var orðinn og er hleðsla þessi glöggt merki um þann hagleik sem í honum bjó. Glettni og húmor fylgdu honum til hinstu stundar og á stundum sem þessum er við kveðjum góðan dreng yljar það í minningunni. Elsku Birna, Kristín, Berglind og fjölskyldur ykkar allra, megi algóð- ur Guð styrkja ykkur og styðja um ókomin ár. Kveðjur. Halla, Böðvar, Guðmundur, Guðmunda og fjölskyldur. Á sólríkum vordegi tókstu síðasta andvarpið, elsku drengurinn minn. Þegar veröldin skartaði sínum vax- andi sumarskrúði og menn og dýr tóku fagnandi móti sumri og sól. Það er þyngra en tárum taki að horfa upp á ungt fólk, sem á að öllu eðlilegu langan feril fram undan, takast á við svo grimmilegan sjúk- dóm sem enginn mannlegur máttur getur læknað. Það tók hann langan tíma að koma þér á kné, því lífs- löngun þín var sterk og þú barðist hart og lengi, enda margt til að lifa fyrir. Þú áttir von á þínu fyrsta afa- barni sem þú hlakkaðir mikið til að fá. Ómar Gísli stundaði sjómennsku mestan hlutan ævi sinnar. Hann út- skrifaðist úr Stýrimanna- og vél- skóla Íslands og hafði öll tilskilin réttindi á venjuleg fiskiskip. Hann vann hjá Þorbirni h.f. lengst af sinni sjómannsævi, var vélstjóri eða stýri- maður á bátum frá Grindavík og ávann sér þar traust og vinsældir hjá öllum sem með honum unnu, og sýnir það best tryggð og vináttu skipsfélaga hans og útgerðarfélags þar til yfir lauk. Og skipstjóri sagð- ist ekki fastráða annan vélstjóra á meðan Ómar væri ofan moldar. Það er margs að minnast og margt að þakka fyrir að hafa átt jafn elskulegan son og þú varst. Ungur að árum og stuttur í annan endann lékstu þér í Höfðanum á Skaga- strönd með systkinum þínum og sást þá ekki alltaf fyrir og hlaust smábyltur og skrámur sem mamma eða pabbi þurftu að kyssa á eða plástra. Ómar og Birna kynntust ung að árum og hafa síðan deilt saman súru og sætu og voru nýbúin að eiga silfurbrúðkaup. Þó slitu þau samvistum í nokkur ár, en náðu saman aftur og máttu síðan hvorugt af öðru sjá. Þau voru búin að byggja upp yndislegt heimili í Grindavík og bar það glögglega vott um lista- mannshendur Ómars og samvinnu þeirra hjóna. Síðastliðið sumar, en þá var hann orðinn sjúkur, byggðu þau sólpall við húsið sitt og gengu frá lóðinni sem er hreinasta lista- verk. Það lék flest í höndum þínum, það sýna öll listaverkin þín, máluð, saumuð og útskorin. Ég vil meina að guð hafi vantað svona sjálfmennt- aðan listamann til að smíða sín him- infley og gefa fallega liti í sólarlagið. Ég á ekki orð til að lýsa aðdáun minni og þakklæti til Birnu tengda- dóttur minnar, sem er búin að fylgja þér í gegnum allar þínar þrengingar óbugandi og umvefjandi í kærleika bæði á nótt og degi. Ég veit að þið áttuð saman yndislegar stundir þrátt fyrir veikindin, gefandi hvort öðru allt það besta sem þið bjugguð yfir. Alltaf var hlýi glaði húmorinn þinn til staðar hversu þjáður sem þú varst, gefandi okkur styrk og gleði. Alltaf þegar ég hringdi svaraðir þú: „Æ, mamma mín, mér líður alltaf vel, bara dálítið misvel.“ Það er svo margt sem ég vildi minnast og þakka, sem ég varðveiti í hjarta mínu og ég veit að þú fylgist með okkur sem sitjum eftir með sorg í hjarta, og ekki síst veit ég að þú verður verndari litla ófædda afa- stráksins þíns sem þú fékkst ekki að sjá hérna megin. Ég bið algóðan guð að styrkja alla þína ástvini, þína góðu konu og dætur sem nú gráta góðan eiginmann og föður. Ég sendi þér kæra kveðju, nú komin er lífsins nótt. Þig umvefji blessun og bænir, ég bið að þú sofir rótt. Þó svíði sorg mitt hjarta þá sælt er að vita af því þú laus ert úr veikindaviðjum, þín veröld er björt á ný. Ég þakka þau ár sem ég átti þá auðnu að hafa þig hér. Og það er svo margs að minnast, svo margt sem um hug minn fer. Þó þú sért horfinn úr heimi, ég hitti þig ekki um hríð, þín minning er ljós sem lifir og lýsir um ókomna tíð. (Þórunn Sig.) Þín mamma. Elsku pabbi minn, nú ertu farinn frá okkur og söknuðurinn er mikill. Þetta er erfiður tími fyrir okkur sem þekktum þig. Við eigum marg- ar góðar minningar saman og mér finnst þær það dýrmætasta sem ég á, ef við hefðum ekki minningar þá fyndist mér lífið tilgangslaust. Þú varst sá maður sem ég gat alltaf leit- að til og þú varst alltaf tilbúinn að hjálpa mér með eitt og allt. Á þess- um erfiðu tímum var alltaf stutt í brosið hjá þér, þú varst alltaf léttur, glaður og góður, þannig er ein stutt lýsing á þér. Ég vil þakka fyrir að hafa átt þig að þótt tíminn sem við áttum hafi ekki orðið lengri. Það vakna margar spurningar sem verð- ur aldrei svarað. Mér finnst ég varla heill né hálfur maður, og heldur ósjálfbjarga, því er ver. Ef værir þú hjá mér, vildi ég glaður, verða betri en ég er. Eitt sinn verða allir menn að deyja. Eftir bjartan daginn kemur nótt. Ég harma það, en samt ég verð að segja, að sumarið það líður allt of fljótt. Við gætum sungið, gengið um, gleymt okkur með blómunum. Er rökkvar ráðið stjörnumál. Gengið saman hönd í hönd, hæglát farið niður á strönd. Fundið stað, sameinað beggja sál. Horfið er nú sumarið og sólin. Í sálu minni hefur gríma völd. Í æsku léttu ís og myrkur jólin; nú einmana ég sit um vetrakvöld. Ég gái út um gluggann minn, hvort gangir þú um hliðið inn. Mér alltaf sýnist ég sjái þig. Ég rýni út um rifuna ég reyndar sé þig allsstaðar þá napurt er, það næðir hér og nístir mig. (Vilhj. Vilhj.) Hvíldu í friði, elsku pabbi minn. Þín dóttir, Berglind. ÓMAR GÍSLI MÁSSON MIKIL áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent- uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569 1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höfundar/ sendanda fylgi. Um hvern látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, – eða 2.200 slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð tak- markast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum. Frágangur afmælis- og minningargreina

x

Morgunblaðið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.