Morgunblaðið - 22.06.2002, Page 47

Morgunblaðið - 22.06.2002, Page 47
MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 22. JÚNÍ 2002 47 Hann hafði átt við vanheilsu að stríða um árabil. Hvíldin er honum því lausn frá þrautum lífsins. Ég hef átt því láni að fagna að njóta vináttu Daníels um langa tíð, nærfellt 60 ár. Það sem leiddi okkur saman var gagnkvæmur áhugi á að vinna að framgangi málefna á veg- um Slysavarnafélags Íslands. Daníel var þar einlægur og öflugur liðs- maður. Hann lét sig aldrei vanta þegar kallað var til úrlausnar á margvíslegum verkefnum. Þegar að því kom að öll byggð lagðist af í Grunnavíkur- og Sléttuhreppi varð mönnum ljóst að mikil nauðsyn var á að koma upp og viðhalda húsum sem orðið gætu nauðstöddum til bjargar á þessum slóðum. Stjórn Slysavarnafélags Íslands ákvað að hafist skyldi handa til lausnar þess- um vanda. Það kom að mestu í hlut slysavarnadeildanna á Ísafirði og nágrenni að sjá um framkvæmd þessara mála. Fyrst í stað var horfið að því að kaupa yfirgefin íbúðarhús þar sem það þótti henta, í annan stað var farið út í að byggja ný hús, skipbrotsmannaskýli, á stöðum sem til þess voru valdir. Var þetta gjarn- an framkvæmt með þeim hætti að skýlin voru sett saman á Ísafirði og síðan tekin sundur og flutt í flekum á byggingarstað. Til þess að þessar framkvæmdir gætu átt sér stað þurfti að kalla til liðveislu marga sjálfboðaliða sem aldrei var skortur á. Landhelgisgæslan lagði á stund- um til skip er á þurfti að halda til flutnings á mannskap og efni á byggingarstað þar norður frá. Því er á þetta minnst að þáttur Daníels Sigmundssonar í öllu þessu amstri var umsvifamikill. Hann hafði ungur lært húsasmíði hjá Jóni Sigmundssyni sem var um tíma um- svifamikill í byggingariðnaðinum hér á Ísafirði. Daníel var því létt um vik að taka að sér forystuna þegar til kom að byggja skipbrotsmanna- skýlin á Ströndum. Það var mikils um vert að allt væri með í ferðinni þegar lagt var upp sem ævinlega stóðst, þökk sé fyrirhyggju Daníels. Níu skipbrotsmannaskýli voru sett upp á þessum slóðum og mun Daníel hafa farið höndum um byggingu þeirra allra að einu undanskildu ef ég man rétt. Í sambandi við þessi umsvif var oft leitað til Landhelg- isgæslunnar um liðveislu, svo sem áður segir, og var hún ávallt látin í té ef svo stóð á að skipin voru ekki að sinna öðrum störfum. Gæslan átti og mikinn þátt í því er farið var á Strandir vor og haust til eftirlits og viðhalds húsunum. Með Daníel og mörgum af yfirmönnum Gæslunnar myndaðist vinskapur sem staðið hefir. Það leiddi til þess að Daníel annaðist um tíma alls konar fyrir- greiðslu fyrir Gæsluna á Ísafirði sem þeir kunnu vel að meta og var honum eitt sinn boðið í siglingu til Danmerkur með varðskipi sem sent var út til eftirlits og viðhaldsvið- gerða. Daníel var um árabil í aðalstjórn SVFÍ sem fulltrúi Vestfirðinga og rækti hann þau störf af áhuga og samviskusemi. Hann var kjörinn heiðursfélagi Slysavarnafélagsins og sæmdur gullmerki þess. Þá var hann gerður að heiðursfélaga karla- deildar SVFÍ á Ísafirði og þegar nýr björgunarbátur kom til Ísafjarðar var honum gefið nafnið Daníel Sig- mundsson. Á unglingsárum gekk Daníel til liðs við við skátahreyfinguna á Ísa- firði og starfaði þar af miklum áhuga. Hann var ákafur iðkandi skíðaíþróttar, starfaði ötullega í íþróttafélaginu Herði og stóð þar með félögum sínum að byggingu veglegs skíðaskála á Seljalandsdal. Daníel var vel liðtækur við iðkun tónlistar á yngri árum. Hann spilaði á strengjahljóðfæri og var virkur meðlimur í Lúðrasveit Ísafjarðar um tíma. Um árabil var Daníel starfsmaður Ísafjarðarbæjar, var þar byggingarfulltrúi og hafði á hendi umsýslu vegna Vatnsveitu Ísafjarðar. Þær eru margar minningarnar sem ég geymi í huga frá samvinnu okkar Daníels um langa tíð. Það leikur birta um árin þegar tekist var á við áhugamálin og árangurinn kom í ljós að loknu erfiði dagsins, í samstarfi við góða og fórnfúsa fé- laga sem alltaf voru reiðubúnir til starfa þegar á þurfti að halda. Ég man hvítasunnudaginn í júní 1930 þegar við vorum fermdir í Ísafjarð- arkirkju. Fermingarbörnin voru fimmtíu. Sóknarpresturinn, Sigur- geir Sigurðsson, síðar biskup, hafði undirbúið hópinn undir ferminguna og lauk henni af í einni messu. Það eru ekki margir ofar foldu í dag af þessum fjölmenna hópi og fækkar óðum. Daníel var vandlátur á vinahótin en þeim mun tryggari þegar hann fann þau viðbrögð sem honum voru að skapi. Honum var ljúft að gera vinum sínum greiða og gerði það af einlægni. Það fékk ég að reyna er laga þurfti eitt eða annað á heim- ilinu þar sem handverk hans kom að góðu. Vinurinn er fallinn frá saddur líf- daga. Seinustu árin voru honum erf- ið vegna hnignandi heilsu en hann var þá í góðum höndum starfsfólks Sjúkrahúss Ísafjarðar. Blessuð sé minning Daníels Sig- mundssonar. Ég sendi ástvinum hans hlýjar samúðarkveðjur. Guðmundur Guðmundsson. Góður vinur minn, Daníel Sig- mundsson frá Ísafirði, er látinn. Ég kynntist Daníel fyrst í skáta- starfi á Ísafirði, en þar var hann virkur félagi um árabil. Síðar lágu leiðir okkar saman í knattspyrnu- félaginu Herði. Daníel var formaður skíðadeildar Harðar og þegar ákveðið var árið 1947 að hefja smíði skíðaskála hafði hann alla forystu við verkið, enda húsasmíðameistari að iðn. Allar frístundir Daníels og nokk- urra vina hans næstu árin fóru í vinnu við smíði skíðaskálans við erf- iðar aðstæður, þar sem bera þurfti allt byggingarefni um langan veg. Harðarskálinn var löngu síðar flutt- ur á betri stað, þ.e. nær endastöðv- um svigbrautanna á Seljalandsdal. Foreldrar skíðabarna og unglinga á Ísafirði hafa unnið mikið starf til eflingar skíðaíþróttarinnar. For- ráðamenn þessara samtaka sömdu við stjórn Harðar, sem þá hafði að mestu leyti lagt niður íþróttastarf- semi, um flutning skálans og end- urbætur. Foreldrafélagið hafði öll afnot af húsinu, en Hörður taldist áfram eigandi þess. Harðarskálinn kom að mjög miklu gagni í mörg ár á þessum nýja stað. Það var mikið áfall þegar snjófljóðið mikla, sem féll yfir Seljalandsdal og Tungudal árið 1994, sópaði burt nær öllum skíðamannvirkjum og sumarbústöð- um Ísfirðinga. Þar fór Harðarskál- inn, en sem betur fer var húsið tryggt, svo að þar myndaðist nokk- ur sjóður til ráðstöfunar. Enginn studdi það betur en Daníel, að for- eldrafélagið fengi þessa peninga til ráðstöfunar, þegar ákveðið var að reisa nýjan skíðaskála framarlega í Tungudal á nýju skíðasvæði Ísfirð- inga. Það gladdi hann mjög að tryggingarfé gamla Harðarskálans yrði þannig hluti af nýjum glæsi- legum skíðaskála, sem nú hefur ver- ið reistur af foreldrafélaginu í sam- vinnu við bæjarsjóð Ísafjarðarbæjar og er öllum, sem þar hafa staðið að verki, til mikils sóma. Daníel hafði brennandi áhuga á slysavarnamálum. Þegar farið var af alvöru að sinna slysavörnum á norð- anverðum Vestfjörðum beindist starfið fyrst og fremst að aðstoð við sæfarendur, enda skiljanlegt á þeim slóðum. Starfsvettvangur deilda Slysavarnafélags Íslands á Ísafirði lá frá Djúpi um Hornstrandir allt að Geirólfsgnúpi, en þar eru mörk Norður-Ísafjarðarsýslu og Stranda- sýslu. Þetta er stórt landsvæði og hættulegt sæfarendum, þar sem þverhnípt fuglabjörg ganga víða í sjó fram og vetrarveðráttan harðari en víðast hvar á Íslandi og lítið um skjól fyrir sjófarendur í verstu veðr- um. Þegar Daníel kom til liðs við Slysavarnafélagið var öll byggð á fyrrnefndum slóðum að leggjast af. Slysavarnafélag Íslands fékk þá að- stöðu fyrir neyðarskýli í yfirgefnu húsunum fyrir velvilja eigenda jarðanna. Um þetta leyti var einn helsti baráttumaður Slysavarnafélagsins á Ísafirði Kristján heitinn Kristjáns- son hafnsögumaður. Nú fór Daníel að fara með Kristjáni á hverju vori og hausti um flestar víkur á Horn- ströndum til þess að lagfæra gömlu húsin og fara þangað með nauðsyn- legar vistir. Þegar Slysavarnafélagið fékk til umráða húsnæði í kjallara gamla íþróttahússins sá Daníel að mestu leyti einn um að setja þar upp hillur og snaga og koma þar fyrir öllum búnaði sem félagið hafði yfir að ráða. Öllu var smekklega raðað upp og hreinlætið til fyrirmyndar. Gömlu íbúðarhúsin á Hornströnd- um létu mörg smám saman á sjá, svo að ekki var unnt að halda þeim við. Þá var hafist handa um að koma upp nýjum skipbrotsmannaskýlum. Guðmundur Guðmundsson, þekktur útgerðar- og athafnamaður, var þá formaður karladeildar Slysavarna- félags Íslands á Ísafirði og höfðu hann og Daníel allan veg og vanda af þessu mikla verki. Daníel stjórn- aði allri vinnu af mikilli röggsemi. Húsin voru keypt smíðuð í flekum, sem boltaðir voru saman og þetta voru traust og góð hús. Húsin risu hvert af öðru í flestum fjörðum og víkum Hornstranda á næstu árum. Þeir Guðmundur og Daníel hóuðu oftast um helgi saman vöskum mönnum úr Slysavarnafélaginu. Varðskip Landhelgisgæslunnar flutti húsflekana og annað efni ásamt mannskapnum á áfangastað og þar var öllu, efniviði og mönnum, fleytt í land á stórum gúmmíbátum. Yfir helgina var húsið reist og málað utan sem innan. Sett var upp eld- stæði og komið fyrir neyðartalstöð. Aldrei vantaði svo mikið sem eina spýtu eða nagla, allt var þrauthugs- að hjá Daníel. Það má nærri geta, að undirbúningsvinna og verkstjórn kostaði Daníel ómælda vinnu á þess- um árum og allt í sjálfboðavinnu. Daníel voru þökkuð störf hans að slysavarnamálum á ýmsan hátt. Nýr björgunarbátur, keyptur frá Noregi, bar nafnið Daníel Sigmundsson til heiðurs honum. Slysavarnafélag Ís- lands heiðraði hann og forseti Ís- lands veitti honum riddarakross hinnar íslensku fálkaorðu. Eins og fyrr segir var Daníel húsasmíðameistari og vann lengi að iðn sinni. Síðar gerðist hann starfs- maður Ísafjarðarkaupstaðar og gegndi starfi byggingarfulltrúa og vatnsveitustjóra. Öll sín störf vann hann af alúð og snyrtimennsku. Daníel Sigmundsson var ekki allra, eins og sagt er. Hann var skapstór og oft þunglyndur, en hreinskiptinn og heiðarlegur og stóð við allt sem hann sagði. Hann var mikill vinur vina sinna, en lét sér fátt um marga aðra. Það varð honum mikið áfall þegar hann missti Rigmor, síðari eigin- konu sína, enda voru miklir kær- leikar með þeim og hún bjó honum fallegt heimili. Tvíburabróðir Daníels, Óli J. Sig- mundsson, var mikilvirkur húsa- smíðameistari á Ísafirði og rak þar timburverslunina Björk. Þeir bræð- ur voru samrýndir og byggðu saman húsið Eyrargötu 3, sem var heimili fjölskyldunnar. Óli lést fyrir nokkr- um árum. Daníel talaði oft fallega um Ástu systur sína og Gunnar mág sinn og börn þeirra og það sem þau voru honum. Aðdáunarvert var hve vel hann sinnti um Önnu fóstursystur sína, sem lengi lá lömuð á sjúkra- húsinu, en það leið aldrei sá dagur að hann kæmi ekki til hennar tvisv- ar á dag. Þannig var trygglyndi Daníels Sigmundssonar. Ég þakka Daníel áratuga vináttu og tryggð og sérstaklega fyrir það að fá að fylgja honum eftir í fjöl- mörgum ferðum í skipbrotsmanna- skýlin, bæði til þess að geta veitt honum svolitla aðstoð, en um leið að fá að sjá og kynnast stórbrotinni náttúru Hornstranda. Við Kristrún vottum Ástu, Gunnari og börnum þeirra innilega samúð. Blessuð sé minning Daníels Sig- mundssonar. Högni Þórðarson. Með örfáum orðum langar mig að minnast elskulegrar tengda- móður minnar, Rann- veigar Árnadóttur, sem látin er langt fyrir aldur fram. Fyrir sjö árum kynntist ég Rann- veigu og tók hún mér strax sem einni af fjölskyldunni. Á stundum sem þessum streyma minningar fram, minningar um góða konu sem reynd- ist mér alltaf vel. Mér er efst í huga þakklæti fyrir þann tíma sem við átt- um saman, utanlandsferðin sem við fórum fyrir tveim árum og allar góðu stundirnar síðastliðin ár. Betri tengdamóður hefði ég ekki getað óskað mér. Kópur og Katla sjá nú á eftir ömmu sinni sem þau fengu allt of stuttan tíma með, en minning RANNVEIG ÁRNADÓTTIR ✝ Rannveig Árna-dóttir fæddist á Bræðraminni á Bíldudal 11. janúar 1942. Hún lést á Landspítalanum við Hringbraut 10. júní síðastliðinn og var útför hennar gerð frá Digraneskirkju 21. júní. hennar lifir. Megi hún hvíla í friði. Brynhildur Jónsdóttir. Rannveig var hlý, ró- leg og hláturmild. Aldr- ei sáum við hana skipta skapi. Allar okkar sam- verustundir voru góðar en gleði ríkti í heim- sóknum okkar á Patró, í ferðalögununum, sumarbústaðaferðun- um og þegar hún kom til okkar á Hvolsvöll. Erfiðari voru stundirnar sem við átt- um þegar hún, í veikindum pabba, opnaði heimili sitt og Kóps í Funa- lind fyrir okkur systurnar og mömmu. Þau hjónin áttu stóran þátt í að gera líf okkar bærilegra á erf- iðum tímum. Rannveig var frábær frænka, gaf þétt faðmlag, átti til við- eigandi huggunarorð og fyrir okkur átti hún endalausan tíma. Elsku Kópur, Gríma, Árni, Þóra Sif og fjölskyldur,við vottum ykkur okkar dýpstu samúð. Guðrún Jóna, Valborg og Guðlaug Helga. Það var að morgni 11. júní sl. að mér barst sú frétt að Rannveig Árnadóttir væri látin. Rannveig hef- ur gegnt starfi þjónustufulltrúa í Landsbanka Íslands hf. í Hamra- borg um árabil, en hafði áður starfað í útibúi bankans á Patreksfirði. Bankastörf hafa tekið miklum breyt- ingum undanfarin ár og þær kröfur sem gerðar eru til starfsmanna hafa aukist. Rannveig var í starfi sínu jákvæð fyrir breytingum og gerði sér far um að tileinka sér ný og breytt vinnu- brögð. Hún var vinsæl meðal við- skiptavina bankans enda afar sam- viskusöm og ósérhlífin. Rannveig var góður samstarfsmaður og félagi sem hafði gott lag á því að koma fólki í gott skap með jákvæðu hugarfari og léttu brosi. Það eru því orð að sönnu að það skarð sem hún skilur eftir sig í bankanum verði vandfyllt. Mér verður alltaf minnisstætt hversu jákvæð og vongóð hún var í veikindum sínum, en hún var alltaf staðráðin í því að snúa aftur til starfa sinna. Þetta lýsir umfram annað þeim styrk og áræði sem hún bjó yf- ir. Um leið og ég þakka Rannveigu góð kynni og störf í þágu bankans, sendi ég eiginmanni hennar, Kópi Sveibjörnssyni, börnum þeirra og fjölskyldum innilegar samúðar- kveðjur frá samstarfsfólki í Lands- bankanum. Tómas Hallgrímsson. tölvan mín lét eitthvað illa við mig, þá varstu kominn. Ef ég ætti að lýsa honum Þórarni frænda í nokkrum orðum þá væru þau góður, hjálpsam- ur, stríðinn, fyndinn og einstaklega skemmtilegur. Ég gleymi því aldrei hvað hann gat stundum leikið sér að því að fara í pirrurnar á mér. Hann Þórarinn var alltaf svo góður við mig og alla sem þekktu hann. Elsku frændi, hafðu það nú sem best, vertu alltaf hjá okkur öllum og vertu nú duglegur að fara með hon- um pabba mínum á hestbak. Bless, bless, mér mun alltaf þykja vænt um þig og ég gleymi þér aldrei og passaðu hann pabba minn vel fyrir mig. Þín Sóley frænka. Með fátæklegum orðum kveðjum við Þórarin Eiðsson eða Tóta eins og við kölluðum hann í daglegu tali, vin okkar og skipsfélaga til margra ára. Ekki grunaði okkur þegar við leyst- um landfestar um daginn að þetta yrði hans síðasti túr. En svona er nú einu sinni lífið, enginn veit sína ævi fyrr en öll er. Árið 1979 byrjaði Tóti á sjónum á japanska Arnari og reyndist strax af- ar traustur og samviskusamur sjó- maður. Var hann fljótlega orðinn netamaður og var það þar til hann hvarf frá okkur. Það net sem Tóti hafði bætt og gert við þurfti ekki að fara aftur yfir. Hafði hann einnig leyst af sem báts- maður um tíma hin síðari ár. Tóti var afar dulur maður og bar ekki tilfinn- ingar sínar á torg. Það fór ekki mikið fyrir honum. Ef leitað var til Tóta hvort sem var í leik eða starfi reynd- ist hann traustur og úrræðagóður. Hægt var að trúa honum fyrir sínum innstu leyndarmálum, það fór ekki lengra. Hann var mikið snyrtimenni og var ávallt allt hreint og snyrtilegt í kringum hann. Tóti var á sínum tíma einn af upphafsmönnum að svokall- aðri „grillveislu“ sem áhöfnin heldur alltaf einu sinni á hverju sumri. Þá koma allir áhafnarmeðlimir með fjöl- skyldu sína á tjaldstæði og allir grilla, borða og skemmta sér saman og er þá oft glatt á hjalla. Tóti var þar fremstur í flokki með áhöld og annað sem til þurfti. Tóti hafði afskaplega gaman af ýmiskonar tækjum og tólum og hafði keypt sér margt þess háttar gegnum árin. Eitt af því sem Tóti hafði keypt nýlega var GPS-staðsetningartæki og ekki voru liðnir margir dagar þeg- ar allar upplýsingar ofan í minnstu smáatriði voru komnar inn í tækið. Svona var Tóti, það var ekki skilið við hlutinn fyrr en hann kunni fullkom- lega á hann. Hann hafði keypt sér ættfræðiforrit í tölvuna sína og hafði rakið ættir sumra okkar langt aftur í aldir. Hann hafði mikið gaman af því að ferðast um landið og gerði töluvert af því. Hafði hann talað um að hann væri búinn að gera tjaldvagninn klár- an fyrir sumarið. Tóti var með hesta í nokkur ár en hætti því fyrir nokkrum árum. Hann hafði verðið í sveit hjá afa sínum og ömmu í mörg ár á sínum uppvaxt- arárum að Hofi á Skaga en þau höfðu haft mikið dálæti á Tóta. Eitt af því sem Tóti gerði var að taka ýmiskonar furðufiska sem komu stundum í troll- ið og frysta. Lét hann kennara í barnaskólanum heima hafa þessa fiska til að skoða og eitt af því síðasta sem hann gerði var einmitt að frysta nokkra af þessum furðufiskum til skoðunar í skólanum þegar heim kæmi. Tóta verður sárt saknað og verður hans rúm vandfyllt. Guð blessi minningu hans. Elsku Dóra, Kolbrún, Bjarki, Selma, Eiður og Sólveig. Við vottum ykkur dýpstu samúð. Skipsfélagar á Arnari HU-1.

x

Morgunblaðið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.