Morgunblaðið - 30.06.2002, Blaðsíða 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 30. JÚNÍ 2002 33
Inger Steinsson,
útfararstjóri,
s. 691 0919
Ólafur Ö. Pétursson,
útfararstjóri,
s. 896 6544
Bárugötu 4, 101 Reykjavík.
S. 551 7080
Vönduð og persónuleg þjónusta.
Legsteinar
Vönduð íslensk framleiðsla
Fáið sendan myndalista
Hamarshöfði 4, 110 Reykjavík
sími: 587 1960, fax: 587 1986
MOSAIK


Marmari
Granít
Blágrýti
Gabbró
Líparít
Ný legsteinagerð
Einstakir legsteinar
Legsteinar og englastyttur
Helluhrauni 10 220 Hf., s. 565 2566
Englasteinar

 
 
 
    


  

 
 

     

 


 
  


  


  

 
!" 

     

  ##$
##%    
 & ' ( ' 
)
*
+ )
    !""

# " $ 
 !""

 % 
 !""

&  ' "

!""

( )   *

+ " *% 




   

   
  

 

 

  !
"# $$
%& &


 
   
 

  
     !!
##
'  '((
')
! ##*
+,-+) '(( .
! ##*
,,-)*+)+-,-/







 
  

   
       !"#
  
$
 %  &%
'  # ( 
(  #     
  
  
    !  "  # $
     %
Helgina áður en hann lést gerði
Valgarður víðreist, bjó sér til örlítið
aukasumarfrí og heimsótti vini og
vandamenn í sumarbústaði hér á
undirlendinu og var sá gamli óvenju-
lega ferðaglaður og hress og er ég
ekki frá því að hann hafi ómeðvitað
skynjað hvert stefndi. Ég er ríkari í
sinni og hjarta eftir kynni mín af Val-
garði, æðruleysi hefur fengið nýjan
skilning í mínum huga og ég á eftir að
sakna húmorsins og ferða í rjóma-
tertur og fínerí sem alltaf er hægt að
gleðja góða maga með. Valgarður
minn, ég veit að þú ert núna á græn-
um grundum með ástvinum þínum og
hef ég einhvern veginn lúmskan grun
um að þið hjónin og Valgarður nafni
þinn séuð núna, þegar ég hripa
þessar línur, úti að spássera og
Dopphildur Djásn hlaupandi allt um
kring.
Ég bið guð og alla engla um að
vaka yfir þér og votta öllum aðstand-
endum mína dýpstu samúð.
Vaktu, minn Jesús, vaktu’ í mér,
vaka láttu mig eins í þér.
Sálin vaki þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
(Hallgrímur Pétursson.)
Fritz M. Jörgensson.
Elsku bróðir, ósköp lá þér á allt í
einu. Enginn tími til að kveðja og
segja takk fyrir það sem þú varst mér
og mínum. Við vorum búin að fara í
gegnum súrt og sætt saman, áttum
okkar góðu stórfjölskyldu sem var
ekki minnst þér að þakka hversu stór
og góð hún varð.
Ævi þín varð ekki sú auðveldasta
en þú gerðir það besta úr henni sem
hægt var og kvartaðir ekki yfir örlög-
unum. Margs er að minnast frá okkar
góða æskuheimili; dansinn í kringum
jólatréð á aðfangadagskvöld, jólaleik-
irnir, bókaheitin, söngurinn í kring-
um píanóið og svo margt sem við höf-
um reynt að miðla til næstu kynslóða
af því þetta gaf okkur svo mikið. Nú
svo kom Kolla, stóra ástin, inn í lífið
þitt og lífsbaráttan hófst hjá ykkur,
börnin komu hvert af öðru, húsbygg-
ing og baráttan fyrir brauðinu eins og
gengur í stórum fjölskyldum.
Allt gekk vel, þið voruð yndisleg
saman og góð fjölskylda. Þá reið stóra
höggið yfir, þú veiktist af veikinni
sem helst enginn vill vita af, geðveik-
inni, bráða geðklofa og það varð allt
svart í bili, þú varst látinn taka út
þungan dóm. Enginn skilningur.
Vonandi eru meðferðarúrræðin
betri í dag.
Ég er svo þakklát þessu fólki sem
skapar listaverk eins og „A Beautiful
Mind“ og Engla alheimsins sem auka
skilning fólks á geðveikinni. En lífið
hélt áfram og það birti smám saman
upp og fullt af fólki sem hafði skilning
studdi við bakið á okkur. Fyrir það
vorum við þakklát, þú komst smám
saman út í lífið til okkar með hjálp
góðs fólks og lyfja. Þú áttir þín góðu
börn sem studdu við bakið á þér og
gerðu þér lífið bærilegt. Góðu stund-
irnar urðu fleiri og fleiri, þú varst
duglegur að finna þér góð áhugamál,
þér var margt til lista lagt og oft var
glatt á hjalla hjá okkur.
Þú varst búinn að tala um að þú
vildir helst ekki verða mjög gamall og
hrumur, en þú varst bara svo hress og
með þinn góða húmor til þess síðasta
svo mér datt í hug kallinn sem lá
banaleguna með svipaðar skoðanir á
aldri og heilsu, hann sagði: „Æi, ég
hefði nú alveg þegið svona hálft ár í
viðbót.“ Alla vega hefði ég þegið að
hafa þig lengur. Ég veit að almættið
verður áfram með okkur og áfram
verður staðið þétt saman. Far þú í
friði bróðir. Blessuð sé minning þín
Gægæ minn.
Þín litla siss,
Bergljót.
Elsku Valgarður frændi. Mig lang-
ar til að kveðja þig með nokkrum fá-
tæklegum orðum, nú þegar þú ert
horfin okkur yfir móðuna miklu.
Ég man eftir þér frá árunum þegar
ég var barn á Akureyri. Fjölskylda
þín var stór og alltaf gaman að koma í
Kringlumýrina til frændfólksins. Þið
hjónin voruð fallegt par og gagn-
kvæm ást og samheldni einkenndi
ykkur. Barnahópurinn var fallegur
og mannvænlegur. Á heimilinu var líf
og fjör eins og vill verða hjá barn-
margri fjölskyldu. Þið hjónin sáuð þó
um að ærslin færu ekki úr böndunum.
Kolbrún á sinn ljúfa og hægláta hátt
og þú með meðfæddum myndugleika,
blönduðum svolitlum stráksskap á
stundum. Þegar fjölskyldan flutti til
Seyðisfjarðar fannst mér það mikill
missir, en það var bætt úr að nokkru
með sumarheimsóknum á Seyðis-
fjörð.
Segja má að ég kynntist þér fyrst
fyrir 15 árum, þegar þú bjóst í Há-
túni. Þá var ég orðinn fullorðinn mað-
ur og með okkur varð vinátta. Ég
heimsótti þig reglubundið og yfir
kaffi ræddum við hin ýmsu mál. Þú
varst greindur maður, talaðir fallegt
mál. Þú varst sögumaður góður, haf-
sjór af sögum, gjarnan kryddaðar
kímni og græskulausu gamni. Þú vild-
ir öllum vel, varst tilfinningamaður en
barst tilfinningarnar ekki á torg. Í
brjósti þér bjó mikill harmur sem þú
leyndir flestum. Þú varst lifandi og
áhugasamur um ýmis málefni, sér-
staklega þau er sneru að tækni og
skaust þar stundum yngri mönnum
rækilega ref fyrir rass. Árið 1989
keyptir þú íbúð í smíðum á Klapp-
arstíg 3 og í kjölfarið fylgdu skemmti-
legir tímar. Þarna varð gestkvæmt,
því þótt þú væri ekki allra varst þú í
raun mikil félagsvera. Þú hafðir mikið
að gefa og varst einnig mjög áhuga-
samur um hagi viðmælenda þinna.
Börnin og barnabörnin voru tíðir
gestir og á þessum árum eignaðist þú
sannkallaðan heimilisvin sem bjó í
næsta húsi; Örn Bjarnason frá Ak-
ureyri, sem gaf tilverunni bjartari
svip.
Við frændurnir brölluðum ýmis-
legt og vorum um tíma saman í hálf-
gerðu „bílabraski“. Keyptum við m.a.
saman „Volvo 264“ árgerð 1979, sem
verið hafði í eigu eins af forsetum lýð-
veldisins. Bifreiðin var sannkölluð
lúxusbifreið, með kraftmikilli vél,
vökvastýri, leðursætum og rafmagni í
rúðum. Hún var rúmgóð vel, enda
veitti ekki af. Þú varst með stærstu
mönnum og mikill að vallarsýn.
Nefndum við bílinn Forsetabílinn.
Valgarður hafði ekki ekið um árabil.
Gamli ökukennarinn tók nú nokkra
ökutíma og endurnýjaði skírteini sitt.
Á næstu árum ók hann bifreiðinni af
reisn og myndugleika og hafði mikla
ánægju af. Síðustu misseri hittumst
við frændurnir ekki eins oft og áður
en strengurinn á milli okkar var alltaf
samur.
Það er undarleg tilfinning að þú
skulir vera farinn. En á stundum
finnst mér að þú sért við hliðina á mér
þegar ég er að bauka eitthvað. Ég
veit það, Valgarður minn, að þér líður
vel og ert í faðmi ástvina, sem áður
eru farnir. Ég bið þig að heilsa föður
mínum sem dó fyrir rúmum 2 árum.
Þið voruð ágætir félagar og er mikill
missir að ykkur báðum.
Ég vil að lokum votta börnum Val-
garðs, barnabörnum, systrum og öðr-
um vandamönnum og vinum innilega
samúð. Sömuleiðis senda móðir mín
og systkini innilegustu samúðar-
kveðjur.
Jóhann Frímann Gunnarsson.
Vinur minn góður, Valgarður Frí-
mann Jóhannsson, er dáinn. Reyndar
kallaði ég hann alltaf Gægæ Frí-
mann, eða bara Gægæ, eins og allir
gerðu sem þekktu hann vel. Nafnið
var svo einstakt að það var nóg að
segja bara Gægæ, þá vissu allir við
hvern var átt.
Við kynntumst á Akureyri, en
Gægæ var þar lögreglumaður um
margra ára skeið, jafnframt því að
starfa sem rafvirki hjá Indriða í
Kóinu. Ég var þá innan við tvítugt og
þurfti endilega að skaprauna lögregl-
unni, ef ég mögulega gat, eins og fleiri
ungir menn í höfuðstað Norðurlands
á þeim tíma. Sérstaklega átti þetta
við þegar við strákarnir höfðum kom-
ist yfir áfengi og stundum tókst okkur
að æsa lögguna svoleiðis upp að hún
fór að láta kjánalega og missa stjórn á
skapi sínu. Ég held að flestir í lögregl-
unni hafi einhvern tímann lent í því.
Nema Gægæ. Hann skipti aldrei
skapi það ég best man. Alltaf svona
sallarólegur, stór og mikill, dálítið
eins og góðlegur bangsi. Hann Val-
garður Frímann Jóhannsson lét nú
ekki nokkra unglingsstráka koma sér
úr jafnvægi.
Gægæ var svo stór og mikill að fé-
lagar hans í lögreglunni báðu hann að
„rétta nú vel úr sér“ ef mikið lá við og
slagsmál sýndust í uppsiglingu. Datt
þá yfirleitt allt í dúnalogn. Enginn
vildi lenda í slag við þennan stóra
mann ef hægt var að komast hjá því.
Þannig er minningin um Gægæ á Ak-
ureyri svona í kringum 1965.
Svo var það sumarið 1990 að ég
flutti á Völundarlóðina neðst á Klapp-
arstígnum í Reykjavík og einn af
þeim fyrstu sem ég sá þar var Gægæ
Frímann, vinur minn frá Akureyri.
Hann hafði keypt sér þar íbúð eins og
ég. Það voru miklir fagnaðarfundir. Í
þau ár sem við áttum báðir heima
þarna á Klapparstígnum kom ég nán-
ast daglega til Gægæ og við spjöll-
uðum um alla heima og geima yfir
góðum kaffisopa. Hjá honum var
eiginlega mitt annað heimili í nokkur
ár. Það var hálftómlegur dagur ef ég
náði ekki að segja nokkur orð við vin
minn Gægæ Frímann og fá kaffi í
bolla.
Og við spjölluðum margt. Það var
gott að koma til Gægæ með vandamál
lífsins sem banka uppá öðru hvoru hjá
okkur öllum. Hann fann alltaf ein-
hverja einfalda lausn á málunum,
hversu snúin sem þau kunnu að hafa
verið í upphafinu. Með rólegheitum
sínum og góðsemi greiddi hann úr
öllu saman og lausnin lá svo á borðinu
fyrr en varði, svona rétt eins og ekk-
ert væri eðlilegra. Ég furðaði mig oft
á þessum eiginleika hjá Gægæ, að
leysa mál á einfaldan hátt. Áfram liðu
árin.
Frá Klapparstígnum flutti Gægæ í
Álftamýri 40 og bjó þar í nokkur ár.
Þangað heimsótti ég hann stundum
og alltaf var það jafn notalegt. Þar
reyndist líka vera hægt að spjalla
saman og leysa lífsgátuna og einnig
þar var drukkið gott kaffi. Þaðan lá
svo leiðin í Jökulgrunn 2, þar sem
Gægæ átti heima síðustu mánuðina
sem hann lifði. Lát hans bar nokkuð
skyndilega að og mig grunar að þann-
ig hafi hann óskað sér að það mætti
verða.
Kæri vinur, Valgarður Frímann
Jóhannsson, Gægæ. Það er komið að
kveðjustund. Ég vil við leiðarlok
þakka þér fyrir allar ljúfu og notalegu
samverustundirnar og öll heilræðin
sem þú áttir alltaf handa mér. Sumir
menn eru sendir í veg okkar hinna til
að kenna okkur svo ótal margt. Þú
varst einn þeirra.
Ég varð líka þeirrar gæfu aðnjót-
andi að fá að kynnast börnunum þín-
um flestum og fleiri ættingjum, sem í
dag eru góðir vinir mínir.
Gægæ, minn góði vinur. Farðu vel.
Örn Bjarnason.
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í
Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer
höfundar/sendanda fylgi.
Um hvern látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, – eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar grein-
ar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar eru birtar afmælisfréttir
ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa sem í daglegu tali eru
nefndar DOS-textaskrár. Þá eru ritvinnslukerfin Word og Wordperfect
einnig auðveld í úrvinnslu.
Birting afmælis- og
minningargreina