Morgunblaðið - 20.07.2002, Side 43

FRÉTTIR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 20. JÚLÍ 2002 43
hraða samtímans og fjöll og firðir
eru í augum nútímafólks aðeins lit-
brigði á skipulagskortum reglu-
stikumanna. Þegar hins vegar til
framkvæmda kemur og brjóta þarf
berg og bylta jörð eru það fram-
kvæmdamenn vegagerðar sem
verða hetjur dagsins. Jói á Kú-
skerpi var herforingi slíkra manna
og með þrautsegju og dugnaði
tókst honum að breyta ófærum og
vegleysum í samgöngumannvirki
sem staðist hafa tímans tönn.
Við sem nú kveðjum samferða-
mann okkar minnumst Jóa sem fé-
laga og lærimeistara. Vinar sem
kenndi okkur að ganga til verka
með bros á vör, njóta sigra með
hógværð og að hafa vináttu og
glaðværð ávallt í fyrirrúmi. Minn-
ingarnar um Jóa á Kúskerpi eru
hafsjór góðra stunda bæði við leik
og störf. Samferðahópurinn var
stór og vinir og samstarfsmenn af
ólíkum toga bæði að aldri og upp-
runa. Í augum Jóa voru allir bræð-
ur og jafningjar og margur ungi
maðurinn fékk hjá honum það upp-
eldi til verka og vináttu, sem
reynst hefur fjársjóður á lífsleið-
inni. Þjóðsagnapersónan verður
varðveitt í brjóstum margra og
sögur af Jóa verða sagðar til fróð-
leiks og gleði um langa framtíð.
Þannig mun minningin um afreks-
manninn Jóhann Lúðvíksson lifa í
hjarta okkar samstarfsmanna hans
um ókomna tíð og þakklæti og
virðing fylgir þar hverri hugsun.
Starfsmenn Vegagerðar-
innar á Sauðárkróki.
Afi er dáinn. Ég dvaldi hjá afa
og ömmu að meira eða minna leyti
í 12 ár. Þegar ég lít til baka verður
mér hugsað til þess hvað afi og
amma voru alltaf samstiga í öllu
sem gert var, hvað það var mikill
friður, allir hlutir gerðir af hisp-
ursleysi, borin virðing fyrir öllu
með góðri umgengni við allt og
alla. Aldrei minnist ég þess að afi
og amma hafi kastað rýrð á neinn
og alltaf var hjálpsemi og vingjarn-
legt viðmót það sem einkenndi þau.
Allt var svo gott hjá afa og ömmu
að í minningunni finnst mér sem
alltaf hafi verið gott veður á Kú-
skerpi.
Afi var hlédrægur og hlustaði
stundum bara og brosti, en orð-
heppinn og húmorískur þegar kom
að honum að segja það sem þurfti.
Í eitt skipti er pabbi kom í heim-
sókn sagði afi að nú þyrfti að fara
að færa netin því ekki veiddist
neitt í þau þar sem þau lægju. Við
fórum saman út í bíl og pabbi
keyrði áleiðis niður að vötnum, en
þá sagði afi að netin lægju heima í
geymslu.
Afi hafði unun að allri veiði. Það
ríkti sannkölluð hátíðarstemmning
í gamla bænum á Kúskerpi þegar
pabbi kom í heimsókn á sumrin, þá
gekk allt út á að veiða í vötnum og
grilla í skóginum. Þá daga ljómaði
afi af sannri gleði.
Eitt sinn fórum við tveir saman
á sjó frá Króknum. Afi kom á bíln-
um með bátinn og utanborðsmót-
orinn. Þegar við erum að taka bát-
inn af kerrunni kemur einhver að
og segir að nýgengin aflahrota sé
liðin. Afi segir það nú ekki málið,
hann þurfi bara að komast á flot.
Eitthvað fiskaðist nú samt en það
sem er minnisstæðast var að þegar
við vorum komnir langleiðina að
landi biður afi mig um að stoppa og
drepa á vélinni því við eigum
ennþá eftir að borða nestið sem
amma sendi með. Þegar við sitjum
þarna í góða veðrinu og erum að
borða nestið fer afi að segja mér
frá því þegar hann fór fyrst á sjó
sex ára og svo var afi búinn að
gleyma sér í frásögn sinni af svo
mörgum dásamlegum hlutum sem
á daga hans hafði drifið. Dagur var
að kvöldi kominn þegar við lögðum
að landi og gengum frá. Báðir vor-
um við þreyttir en samt endur-
nærðir af samverunni þennan góða
dag.
Afi kallaði mig oftast nafna sinn
og alltaf var ég jafn stoltur þegar
þessi stóri og trausti maður kallaði
mig nafna sinn. Takk fyrir afi.
Jóhann Birgir
MINNINGAR
Á FUNDI sínum 9. júlí samþykkti
stjórn Stúdentaráðs Háskóla Ís-
lands eftirfarandi ályktun:
„Stjórn Stúdentaráðs Háskóla Ís-
lands hvetur yfirvöld Háskóla Ís-
lands til að endurskoða þann frest
sem nemendum skólans var gefinn
til að greiða innritunargjald að upp-
hæð kr. 32.500.
Póststimpill á greiðsluseðli, sem
stúdentar fengu sendan, gefur til
kynna að rukkunin hafi verið póst-
lögð 28. júní en samkvæmt upplýs-
ingum á seðlinum var síðasti frestur
til að greiða hann 5. júlí. Stúdentar
fengu því fimm virka daga til þess
að ganga frá greiðslunni, að öðrum
kosti greiða 15% hærra innritunar-
gjald eða kr. 37.375.
Í frumvarpi um lög um Háskóla
Íslands, sem lagt var fram árið
1990, kemur fram að gjaldið sé til
þess hugsað að mæta aukakostnaði
sem hlýst af vegna ,,aukinnar vinnu
við innheimtu og óvissu sem skap-
ast við endanlegt skipulag og fram-
kvæmd komandi skólaárs.“
Ljóst þykir að lengri frestur hefði
ekki valdið auknum kostnaði því að
á þessum tíma eru flestir starfs-
menn stjórnkerfis Háskóla Íslands í
fríi, þ. á m. starfsmenn Nemenda-
skrár.
Á þessum tíma eru margir stúd-
entar í ferðalögum, í vinnu úti á
landi eða á sjó og því er líklegt að
svo stuttur frestur eigi eftir að
valda töluverðum vandræðum.
Stjórn Stúdentaráðs hvetur há-
skólayfirvöld til að lengja frestinn
og endurgreiða þeim nemendum
sem hafa nú þegar greitt 15% álög-
ur á innritunargjaldið.
Stúdentaráð hefur beðið eftir við-
brögðum háskólans í tíu daga án
þess að fá viðunandi svör og ítrekar
því ósk sína um skjóta úrlausn
málsins.“
Stúdentaráð mótmælir stutt-
um fresti á greiðsluseðlum