Morgunblaðið - 11.09.2002, Page 31

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 11. SEPTEMBER 2002 31
borgarhverfi. Börnin hafa vaxið úr
grasi og markað sér stöðu í þjóð-
félaginu og sum þeirra sinna mik-
ilvægum störfum í fjarlæg- um lönd-
um. Svo eru þau sem horfin eru
sjónum okkar en lifa áfram í ljúfri
endurminningu sem er öllum veru-
leika sterkari.
Með nánast engum fyrirvara er
Hannes Thorarensen, einn frum-
byggjanna, kominn í hóp þeirra sem
horfnir eru af vettvangi. Því er mik-
ill harmur kveðinn að fjölskyldunni
á Kjalarlandi 21 og mikill sjónar-
sviptir að við skulum ekki lengur sjá
þennan ötula starfsmann ganga til
verka sinna. Með skáldinu getum
við sagt, að skjótt hefur sól brugðið
sumri.
Í rúmlega þrjátíu ár hafa Hannes,
Margrét og börn þeirra verið góðir
nágrannar okkar Ingu og fjölskyldu
okkar. Þegar við fluttum á Kjalar-
landið varð mér fljótlega ljóst að
Hannes var lærður húsasmiður. Má
segja að hann hafi sjálfur byggt hús
sitt frá grunni og vandað þar mjög
til allra verka. Seinna hvarf Hannes
til starfa hjá Rannsóknarlögregl-
unni og Lögreglunni í Reykjavík en
smiðurinn var þó aldrei langt und-
an. Um Hannes mátti segja hið
fornkveðna, að honum féll aldrei
verk úr hendi. Hann var einhver
mesti eljumaður sem ég hef kynnst
um dagana – óþreytandi að sinna
margs konar verkefnum, ekki hvað
síst við viðhald og endurbætur á
húseign fjölskyldunnar.
Fyrir mörgum árum komu upp
vandkvæði við hús okkar nágrann-
anna í Kjalarlandi 17-25 og var þá
brugðið á það ráð að fá Hannes til að
gera vandasama breytingu á húsun-
um. Með góðri aðstoð sona sinna
framkvæmdi Hannes verkið af
þeirri prýði að vandkvæðin hurfu
eins og dögg fyrir sólu og raunar er
það mál margra að húsin séu svip-
meiri og fallegri eftir en áður. Fyrir
þetta stöndum við í mikilli þakkar-
skuld við þá feðga. Þá er ótalinn
margur greiðinn sem Hannes gerði
mér persónulega á þessum rúmlega
þremur áratugum sem leiðir okkar
lágu saman. Nú hefur hinn mikli
dómari úrskurðað að samfylgdinni
skuli lokið – að sinni – og við hneigj-
um höfuð okkar í virðingu og þökk.
Við Inga biðjum Guð að blessa
minningu okkar góða nágranna,
Hannesar Thorarensen. Margréti
og börnunum, móður Hannesar og
öðrum ættingjum vottum við dýpstu
samúð.
Sigurður Markússon.
Reiði, tilgangsleysi, tómleiki,
ósanngirni, sorg. Þetta eru tilfinn-
ingar sem hellast yfir mann þegar
vinur og félagi er kvaddur langt fyr-
ir aldur fram. Hins vegar er ljóst að
hæstur höfuðsmiður ræður för og
ekkert um annað að ræða en ylja sér
við minningar um góðan vin og
starfsfélaga.
Þótt lögreglulið höfuðborgar-
svæðisins telji ekki nema rúmlega
300 manns eru kynni manna oftast
lausleg nema þeir hafi unnið saman
að tilteknum verkefnum og oft
verða slík kynni að vináttu sem end-
ist út ævina.
Það var árið 1984 sem kynni okk-
ar Hannesar urðu nánari, en þá
störfuðum við báðir í ofbeldisbrota-
deild Rannsóknarlögreglu ríkisins.
Báðir höfðum við þá þegar langan
feril að baki sem lögreglumenn og
höfðum ýmislegt upplifað. Á kom-
andi árum unnum við saman að
rannsókn nokkurra alvarlegra sak-
arefna sem kallaði á frjóa hugsun og
gerði miklar kröfur til rannsakand-
ans. Undir slíku álagi koma mann-
kostir og færni lögreglumanna
gjarnan fram.
Þá strax varð mér ljóst að Hann-
es var dugmikill og ósérhlífinn
rannsóknari sem hafði réttlætið
ávallt að leiðarljósi. Hannes var sér-
lega nákvæmur í öllum vinnubrögð-
um, sem manni á stundum fannst
allt að því smámunasemi. Hins veg-
ar var það oftlega fyrir þessa „smá-
munasemi“ sem mál upplýstust.
Ég átti þess einnig kost að starfa
með Hannesi að félags- og hags-
munamálum rannsóknarlögreglu-
manna, er hann var formaður Fé-
lags íslenskra rannsóknarlögreglu-
manna. Slík mál eru þvælin, oft erfið
viðureignar og tímafrek. Reynir oft
mikið á þolinmæðina, sem Hannes
átti í ríkum mæli. Hannes hafði mik-
inn metnað til að auka menntun og
færni rannsóknarlögreglumanna.
Vann hann ötullega að því að koma á
námsstefnum, með fyrirlestrum ís-
lenskra sem erlendra sérfræðinga,
sérstaklega ætluðum rannsóknar-
lögreglumönnum. Er nú svo komið
að árlegar námsstefnur eru fastur
liður í starfsemi Félags íslenskra
rannsóknarlögreglumanna.
Dugnaður og eljusemi voru
Hannesi eðlislæg, enda hafði hann
ungur farið að vinna fyrir sér. Það,
öðru fremur, mun hafa mótað allt
viðhorf hans til lífsins og gerði hann
sér góða grein fyrir að ekkert er
sjálfgefið eða fæst án fyrirhafnar.
Hann var sparsamur, nýtinn og út-
sjónarsamur hvort sem hann var að
vinna að eigin hagsmunum eða ann-
arra.
Ég er afar þakklátur fyrir að hafa
átt þess kost að kynnast Hannesi og
hef ég margt af honum lært í gegn-
um tíðina. Kveð ég hann með sökn-
uði, en er jafnframt viss um að hlut-
verki Hannesar er engan veginn
lokið.
Margrét, Atli, Þór og Björk, ég
votta ykkur dýpstu samúð.
Bjarnþór Aðalsteinsson.
Látinn er fyrir aldur fram góður
og traustur samstarfsmaður, Hann-
es Thorarensen aðstoðaryfirlög-
regluþjónn.
Kynni okkar af Hannesi Thor-
arensen hófust fyrir réttum þremur
árum þegar hann varð yfirmaður
sektardeildar Lögreglustjórans í
Reykjavík, sem er ein stærsta deild
embættisins. Hann tók við þessu
starfi að beiðni lögreglustjóra með
nánast engum fyrirvara. Við gerð-
um okkur strax grein fyrir að Hann-
es var kappsamur maður sem vildi
hafa hlutina í góðu lagi. Á stundum
þótti manni hann jafnvel of kapp-
samur en ávallt hafði hann í fyrir-
rúmi að inna starf sitt vel af hendi í
þágu embættisins. Störf sektar-
deildar eru margþætt og krefjandi
og mikilvægt að þau gangi hnökra-
laust fyrir sig og var það Hannesi
mikið kappsmál.
Við svo skyndilegt fráfall sam-
starfsmanns við góða heilsu sem
gekk á fjöll, stundaði veiðar og aðra
útiveru verður manni orðfátt og sit-
ur eftir hugsi hve lífið getur verið
hverfullt. Víst er að Hannesar verð-
ur minnst um ókomin ár fyrir dugn-
að og ósérhlífni og sem góðs sam-
starfsmanns.
Fyrir hönd samstarfsmanna vott-
um við eiginkonu hans, börnum,
móður og öðrum aðstandendum
dýpstu samúð okkar. Megi Guð gefa
þeim styrk. Hvíl í friði kæri sam-
starfsmaður.
Ómar G. Jónsson,
Sólmundur Már
Jónsson.
Það haustar að og dimmir. Um
helgina þegar vonskuveður gekk yf-
ir landið og olli skaða og vandræð-
um hringdi síminn og sagt var frá
því að vinur og félagi, Hannes G.
Thorarensen, hefði veikst og verið
fluttur á sjúkrahús. Þrátt fyrir að-
gerð lækna náðist ekki árangur og
lést Hannes að morgni 2. þ.m. Með
nokkrum orðum vil ég nú að leið-
arlokum færa Hannesi kveðju og
þakklæti fyrir vináttu hans.
Hannes hóf störf í lögreglunni í
Reykjavík og eftir nám í Lögreglu-
skólanum kom hann til starfa tíma-
bundið í umferðardeildinni. Upp frá
því vissum við vel hvor af öðrum, en
það var svo ekki fyrr en leiðir okkar
lágu saman í Lögreglukórnum, sem
nánari kynni tókust með okkur.
Kynni sem urðu að góðri vináttu.
Á stundu sem þessari þjóta minn-
ingar um hugann og er Hannes oft-
ast gleðigjafinn í þeim minningum.
Hannes var útivistarmaður og naut
þess að vera úti í náttúrunni, við
veiðar, á skíðum eða göngu. Margar
eru þær stundir sem við sátum sam-
an í skurðbakka, biðum eftir fugli á
köldum haustmorgni. Marga daga
höfum við gengið um fjöll með byssu
um öxl, og nokkrum sinnum höfum
við farið með veiðistöng til silungs-
veiða, en það var sérstakt áhugamál
Hannesar. Hnýtti hann allar flugur
sínar sjálfur og var góður veiðimað-
ur. Til útlanda höfum við ferðast
saman og glaðst þar með vinum og
félögum.
Að leiðarlokum vil ég færa Hann-
esi þakkir mínar fyrir vináttu hans
og hjálpsemi við mig.
Margréti eiginkonu hans, svo og
fjölskyldu allri, sendum við Inga
hugheilar samúðarkveðjur. Minning
um góðan dreng mun lifa.
Garðar Halldórsson.
Það var mjög erilsamur dagur í
vinnunni, þegar ég fékk af því
fregnir að Hannes hefði fengið áfall
og verið fluttur á spítala. Í lögreglu-
starfinu þurfum við oft að byrgja
okkur fyrir tilfinningasemi og halda
okkar striki þrátt fyrir að á reyni.
Varð ég að gera það þennan dag
enda lá mikið við. Samt leitaði hug-
urinn aftur og aftur til Hannesar og
lifði ég í voninni um að hann myndi
hrista þetta af sér, enda alltaf verið
frísklegur og vel á sig kominn.
Þremur dögum síðar var Hannes
látinn, langt um aldur fram.
Leiðir okkar Hannesar lágu sam-
an sumarið 1997, sem var tími mik-
illa skipulagsbreytinga hjá lögregl-
unni á Íslandi. Þá var embætti
rannsóknarlögreglu ríkisins lagt
niður og rannsóknir sakamála færð-
ar undir stjórn lögreglustjóra í
hverju umdæmi fyrir sig. Hannes
hafði um langt skeið unnið hjá RLR
og tók þátt í þessum miklu breyt-
ingum. Hann var ráðinn sem nýr yf-
irmaður í auðgunarbrotadeild lög-
reglunnar í Reykjavík sem verið var
að stofna í tengslum við þessar
skipulagsbreytingar.
Við Hannesi blasti krefjandi
verkefni, að koma þessari nýju deild
af stað og virkja þá rannsóknarlög-
reglumenn, sem þangað réðust, til
starfa. Þetta var fjölmenn deild sem
samanstóð af eldri og reyndari lög-
reglumönnum sem og ungum mönn-
um með litla reynslu af rannsókn
sakamála. Ég var í hópi þeirra ungu
og reynsluminni.
Hannes stóð sig vel í starfi og
vissi nákvæmlega hvað hann var að
gera. Hann tók okkur ungu menn-
ina upp á sína arma og miðlaði okk-
ur af reynslu sinni, sem virtist tak-
markalaus. Hann var í raun
lærimeistari okkar og kenndi okkur
allt sem viðkemur rannsóknum
sakamála. Búum við enn að þeirri
þekkingu í dag.
Fyrir mér var Hannes meira en
yfirmaður og lærimeistari. Hann
varð mér að nokkru leyti föður-
ímynd í lögreglunni, hafði mikla trú
á mér og bar hagsmuni mína fyrir
brjósti. Þannig gat ég alltaf leitað til
hans varðandi smátt sem stórt og
fengið heilræði hans um þau málefni
sem brunnu á mér hverju sinni.
Þess mun ég sakna.
Þegar Hannes var ráðinn til enn
meiri ábyrgðarstarfa innan lögregl-
unnar í Reykjavík beitti hann sér
fyrir því að ég var settur í það starf
sem hann hafði sinnt í auðgunar-
brotadeildinni. Verð ég honum æv-
inlega þakklátur fyrir það traust.
Það var ekki bara í starfi sem
leiðir okkar Hannesar lágu saman.
Við vorum báðir félagar í Lögreglu-
kór Reykjavíkur og sungum sömu
rödd. Hannes var þar sem annars
staðar áhrifamaður og var um langt
skeið í stjórn kórsins. Á þeim vett-
vangi áttum við oft góðar stundir
saman. Ekki gerðum við mikil skil á
leik og starfi og þannig voru saka-
mál og rannsóknir oft til umræðu í
kaffihléum á kóræfingum, eins átt-
um við það til að taka góðar rokur í
vinnunni og syngja stutt stef úr ein-
hverju þeirra laga sem verið var að
æfa í kórnum þá stundina.
Þar sem ég er núverandi formað-
ur Lögreglukórs Reykjavíkur vil ég
fyrir hönd kórsins votta Margréti
og fjölskyldu Hannesar okkar
dýpstu samúð, jafnframt því sem við
þökkum Hannesi fyrir óeigingjarnt
starf í þágu kórsins. Minning hans
mun lifa með okkur. Það tekur mig
sárt að horfa á eftir kærum vini og
félaga. Takk fyrir allt og allt – megi
góður Guð geyma þig.
Sveinn Ingiberg Magnússon.
✝ Halldór Stein-grímsson fæddist
í Reykjavík 28. des-
ember 1944. Hann
lést á Landspítalan-
um við Hringbraut
miðvikudaginn 28.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Þórunn Guðmunda
Sigurðardóttir hús-
móðir, f. 15. júní
1910, d. 5. júlí 1970,
og Steingrímur Guð-
mundsson málara-
meistari, f. 28. sept-
ember 1900, d. 5. maí
1978. Bræður Halldórs eru: Guð-
mundur starfsmaður Sundhallar
Reykjavíkur, f. 31.
ágúst 1944, sonur
hans er Ingólfur
Þór, f. 2. desember
1974; og Karl J.
Steingrímsson fram-
kvæmdastjóri, f. 19.
mars 1947, börn
hans eru Aron Pét-
ur, f. 8. júlí 1970,
Styrmir Bjartur, f.
23. apríl 1978, Kar-
lotta, f. 7. apríl 1979,
og Hrafntinna Vikt-
oría, f. 9. nóvember
1988.
Útför Halldórs
verður gerð frá Fríkirkjunni í dag
og hefst athöfnin klukkan 15.
Við viljum kveðja þig með nokkr-
um fátæklegum orðum elsku Hall-
dór okkar. Á miðvikudagskvöldið
var fengum við þær fréttir að þú
værir dáinn. Bróðir þinn Guðmund-
ur hringdi í okkur og tilkynnti okk-
ur þessar sorgarfréttir.
Ég sem talaði við þig í síma fyrir
tveimur dögum og þú varst hjá
okkur í heimsókn í síðustu viku og
virtist allt í besta lagi hjá þér. Við
kynntumst þér fljótlega eftir að við
fluttumst á Skúlagötuna fyrir 5–6
árum.
Það er svo erfitt að kveðja góðan
vin eins og þig. Þú varst alltaf
reiðubúinn að hjálpa okkur. Strák-
unum þótti rosalega vænt um þig
vegna barngæsku þinnar. Þú varst
Guðjóni Inga sem besti afi og Jó-
hann Stígur dýrkaði þig þótt lítill
sé.
Þú hafðir gaman af því að passa
strákana okkar. Þú fórst mjög oft
með Guðjón Inga út að leika.
Stundum fenguð þið ykkur góðan
göngutúr, þá fóruð þið niður að vita
að skoða skipin sem lágu í höfninni
og hentuð steinum svo þeir skopp-
uðu á sjónum. Stundum þegar veð-
ur var gott fóruð þið í ísbúðina á
Laugaveginum og fenguð ykkur ís
eða fóruð í Aktu-Taktu eða Svarta
svaninn og keyptuð ykkur franskar.
Þú varst alltaf tilbúinn að rétta
hjálparhönd þegar við vorum í
vanda. Eins leitaðir þú til okkar
þegar eitthvað íþyngdi þér. Þegar
þú vaknaðir snemma á morgnana
og gast ekki sofið lengur fékkstu
þér göngutúr með okkur út á leik-
skólann og eins með Guðjón í skól-
ann. Þegar annar hvor strákanna
varð veikur og Eiríkur gat ekki
tekið sér frí í vinnunni varst þú allt-
af tilbúinn að hjálpa til.
Síðasta vor fluttum við upp í
Grafarvog. Þú varst mjög duglegur
að koma og sitja hjá okkur í nokkra
klukkutíma. Þú áttir auðvelt með að
koma okkur öllum til að hlæja. Þú
varst búinn að bjóða Guðjóni Inga í
bíó hinn fyrsta september. Þú varst
hjá okkur í mat um jólin og
páskana síðustu og það var mjög
gott að hafa þig. Við söknum þín.
Guðjón Ingi brestur í grát þegar
hann hugsar til þín. Þú varst veikur
fyrir hjarta en við vitum að þú áttir
marga góða daga. Við trúum því að
þér líði betur núna á þeim stað sem
þú ert á. Þakka þér fyrir allt. Guð
blessi þig. Við vottum bræðrum
þínum og fjölskyldum þeirra samúð
okkar.
Minning þín mun ávallt hvíla í
hjarta okkar.
Belinda, Eiríkur, Guðjón Ingi,
Hugi og Jóhann Stígur.
Kæri bróðir, þegar ég hugsa til
þess hvernig ég á að bera mig að
við að kveðja þig hinstu kveðju
koma fyrst upp í hugann minningar
frá æskustöðvunum, Vesturbænum,
þar sem við ólumst upp saman, ég
örverpið, þú í miðið og Guðmundur
bróðir elstur. Við fæddumst á
Hringbrautinni, vorum KR-ingar af
lífi og sál og héldum líklega meira
til á KR-vellinum en heima hjá okk-
ur. Þú æfðir og spilaðir eins og við
með KR í yngri flokkunum og varst
flinkur með boltann, hafðir næmt
auga fyrir samleik, varst útsjón-
arsamur og duglegur. Þú varst
bestur af okkur bræðrunum í knatt-
spyrnu og varst án efa eitt mesta
knattspyrnuefni í KR á þeim tíma
og fyrirmynd okkar sem iðkuðum
knattspyrnu á þessum árum. En
gæfan og aðstæður léku ekki við
þig, þú hættir í fótbolta og fetaðir
aðrar brautir og sóttir annan fé-
lagsskap heim, sem þú síðan lifðir
með og barðist við, elsku bróðir,
með reisn fram í andlátið.
Leiðir skildi fljótt en við héldum
þó alltaf sambandi þrátt fyrir að við
færum hvor sína leið. Þú valdir að
vera til hlés. Samt varstu ekki feim-
inn að eðlisfari. Stundum varstu
hrókur alls fagnaðar og oft ánægð-
ur með þig, geislaðir jafnvel af
sjálfsánægju, þótt ekki gengi allt
eftir í lífi þínu. Það hjálpaði þér oft
þegar veikindi tóku að herja á þig.
Aldrei vottaði fyrir vorkunnsemi í
fari þínu, Dóri minn. Þú barst þig
alltaf vel, gerðir ekki á hlut neins
eða talaðir illa um nokkurn mann,
varst þægilegur í umgengni og
aldrei fyrir neinum.
Við fráfall þitt var ég minntur á
orðin fleygu úr Grettissögu, um að
sitt er hvort gæfa eða gjörvileiki.
Ásýnd barnsins litla er ljós, heil og
fögur og síðan drengsins og ung-
lingsins, og allt virðist bjart fram-
undan en í raun veit enginn nema
Guð einn, hvað bíða kann í framtíð-
inni. Hversu oft höfum við ekki séð
efnispilta bresta, vegna einhvers,
sem ekki varð auga á komið að
leyndist þar, en náði svo með tím-
anum að krækja í viðkomandi og
glepja á vafasamar brautir. Án þess
að hægt væri að koma nógu fljótt
til bjargar. Það er dapurlegt að
horfa upp á slíkt, vitandi það, að í
raun er einhver annar búinn að ná
um stjórnartaumana, einhver sem
vill ekki sleppa. Og oft er það svo
að hinn sami fer með sigur af
hólmi. En hjarta þess veika er samt
alltaf eins, þrátt fyrir allt, stendur í
raun og veru utan við þessa bar-
áttu, er enn sem fyrr hlýtt, ljúft og
göfugt. Eins og í þínu dæmi, kæri
bróðir, sem ert nú horfinn á braut,
langt um aldur fram. Ég minnist
þín sem bróður sem ég elska. Þú
áttir oft á brattann að sækja en
varst með gott og stórt hjarta. Mið-
vikudaginn 28. ágúst mæltum við
okkur mót kl. 15. Upp úr kl. 14.30,
um það leyti sem ég var að fara til
fundar við þig, hringdi síminn og
mér var tilkynnt andlát þitt. Degi
þínum var lokið.
Ég geng inn í nóttina.
Ekki vegna þess að ég kjósi það,
heldur vegna þess, að nóttin kemur.
Ég veit ekki hversu lengi ég mun
ganga í myrkrinu.
Ég veit aðeins að dögunin fylgir
öllum nóttum fyrr eða síðar.
(Jón Bjarman.)
Allt hefur sinn tíma. Nóttin er
tími myrkurs og dauða. Öll horfum
við fram á nótt, en henni mun
fylgja dögun – fyrr eða síðar. Fyrst
kemur hún sem örlítil skíma í
austri en við vitum það eitt að hún
kemur. Dóri minn, ég þakka þér
fyrir tímann sem við áttum saman
og fyrir samfylgdina, sem var alltof
stutt. Guð blessi minningu þína,
elsku bróðir.
Karl J. Steingrímsson.
HALLDÓR
STEINGRÍMSSON