Morgunblaðið - 27.11.2002, Blaðsíða 32

MINNINGAR
32 MIÐVIKUDAGUR 27. NÓVEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ingibjörg Ólafs-dóttir fæddist í
Mörtungu á Síðu í
Vestur-Skaftafells-
sýslu 2. febrúar 1937.
Hún lést á hjarta-
deild Landspítalans
við Hringbraut 17.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru hjónin Sig-
ríður Jónína Tómas-
dóttir frá Skamma-
dal í Mýrdal, f. 12.
júlí 1894, d. 7. mars
1982, og Ólafur
Bjarnason frá Hörgsdal á Síðu, f.
19. apríl 1889, d. 17. júní 1968. Ingi-
björg var yngst fjórtán systkina, en
eitt þeirra lést í frumbernsku 1923.
Önnur systkini hennar eru: Bjarni,
f. 2. desember 1912, d. 20. júní
1994; Matthías, f. 12. mars 1915;
Helga, f. 7. mars 1916, d. 8. mars
1920; Jóhanna, f. 1. júlí 1918; Ásta
Þórunn Helga, f. 12. ágúst 1920, d.
18. október 1999; Sigríður, f. 12.
janúar 1922, d. 9. júlí 1991; Guð-
ríður, f. 28. október 1924, d. 10
mars 1980; Lilja, f. 22. ágúst 1926;
Helga, f. 13. apríl 1928, d. 14 apríl
2001; Björn, f. 1. nóvember 1930, d.
12. júní 1992; Svava, f. 10. febrúar
1932; Snorri, f. 6. júní 1934.
Ingibjörg var sjö barna móðir.
Með unnusta sínum Ólafi Ingv-
dóttir, fyrrverandi eiginkona
Þrastar. Rúnar Hrafn, f. 9.10. 1965,
kvæntur Birnu Eggertsdóttur, f.
2.12. 1969. Dóttir þeirra er Freyja,
f. 14.10. 1998.
Eftirlifandi eiginmaður Ingi-
bjargar er Þorvaldur Þorvaldsson.
Sonur þeirra er Þorvaldur Árni, f.
21.8. 1975. Sambýliskona hans er
Sigríður Elka Guðmundsdóttir, f.
13.4. 1978.
Eins og fyrr segir fæddist Ingi-
björg í Mörtungu á Síðu. Nokkrum
árum síðar flutti fjölskyldan að
Múlakoti á Síðu og bjó þar, þar til
Ingibjörg var ellefu ára, er hún
flutti með foreldrum sínum til
Reykjavíkur. Hugur Ingibjargar
leitaði jafnan á Síðuna og var hún
þar öll sumur sín unglingsár, mest
hjá Ástu systur sinni og hennar
fjölskyldu í Mörtungu, en einnig
eitt sumar með Svövu systur sinni
og frændfólki í Hörgsdal, auk þess
sem hún starfaði hjá héraðslækn-
inum á Kirkjubæjarklaustri um
tíma. Flest sín hjúskaparár bjó
Ingibjörg í Kópavogi og Reykjavík,
og frá árinu 1976 bjó hún í Kópa-
vogi, en það ár flutti fjölskyldan í
nýbyggt hús sitt við Víðigrund,
sem Ingibjörg og Þorvaldur hófu
byggingu á árið 1974. Auk hús-
móðurstarfa vann Ingibjörg
löngum utan heimilis við ýmis
störf, m.a. verslunar- og þjónustu-
störf, fatasnið og saumaskap og
síðustu sextán árin á endurskoðun-
arskrifstofu.
Útför Ingibjargar fer fram frá
Kópavogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
arssyni átti Ingibjörg
dótturina Margréti
Helgu, f. 21.5. 1955.
Sonur Margrétar er
Þorvaldur Þorbjörns-
son, f. 1.6. 1973. Faðir
hans er Þorbjörn
Viggósson. Dætur
Þorvaldar eru Cecilie,
f. 13.1. 1997, og Mat-
hilde Edda, f. 20.3.
2001. Móðir þeirra er
Anita Hanne Lehn.
Með fyrrverandi
eiginmanni sínum
Guðmundi Björnssyni
átti Ingibjörg dótturina Ástu, f.
27.1. 1957. Eiginmaður Ástu er
Ólafur S. Ástþórsson, og eiga þau
dæturnar Guðlaugu, f. 10.6. 1989,
Guðrúnu, f. 17.7. 1991, og Ástu, f.
30. 10. 1993.
Með fyrrverandi eiginmanni sín-
um Ingimar Einari Ólafssyni eign-
aðist Ingibjörg fjögur börn. Þau
eru: Ólafur Hafsteinn, f. 25.3. 1961,
kvæntur Margréti S. Stefánsdótt-
ur, f. 11.12. 1968. Börn þeirra eru
Marta Rut, f. 25.8. 1991, og Oddur,
f. 17.11. 1992. Ingibjörg Hrönn, f.
2.2. 1962, gift Jóni Bjarnasyni, f. 6.
6. 1961. Þau eiga synina Brynjar, f.
1.1. 1988, og Bjarna, f. 17.2. 1995.
Þröstur, f. 18.4. 1963. Dóttir Þrast-
ar er Ingibjörg Sunna, f. 29.5. 1986.
Móðir hennar er Ingibjörg Gríms-
Fegurðin í andliti þínu og í hjarta
þínu og hógværðin í framkomu þinni
er það sem fyrst kemur í huga minn
þegar ég hugsa til þín, elsku mamma
mín. Mér er það með öllu óskiljanlegt
að þú skulir hafa verið hrifin svona
skyndilega burt frá okkur, þú sem
áttir svo margt ógert. Þú svona full-
frísk og hress, alltaf glöð og alltaf að
hugsa um aðra, horfin okkur yfir
móðuna miklu. Eftir sitjum við með
trega og söknuð og vermum okkur við
hlýjuna af minningunum um þig.
Það var stór barnahópurinn sem þú
og Þorvaldur óluð upp á Víðigrund-
inni og oft var glatt á hjalla. Mér er
það sérstaklega minnisstætt hvað við
vorum mikið saman og alltaf var tími
til að skrafa og skeggræða um allt
milli himins og jarðar. Saman gáfuð
þið okkur gott veganesti út í lífið og
voruð okkur góð fyrirmynd. Þú varst
alltaf stolt af barnahópnum þínum og
lést okkur finna það. Það þurfti líka
alltaf lítið til að gleðja þig og þér var
nóg að vita að öllum gengi vel og að
öllum liði vel í fjölskyldunni þinni.
Ég veit að þú varst alltaf ánægð í
vinnunni þinni og með vinnufélaga
þína sem þú talaðir svo fallega um og
ég veit að þar sýndir þú metnað og
vandvirkni í öllum þínum verkum.
Sveitin þín í Skaftafellssýslu var
þér líka alltaf svo kær og ég varð líka
þeirrar gæfu aðnjótandi að fá að
dvelja þar öll sumur í barnæsku
minni hjá Ástu systur þinni í Mör-
tungu á Síðu. Þú ert sjálf fædd í Mör-
tungu og á Síðunni sleistu barnsskón-
um. Systkini þín voru þér ákaflega
hugleikin og skemmst er að minnast
hversu fallega og vel þú hugsaðir um
hana Helgu systur þína síðustu mán-
uðina sem hún lifði.
Við eigum sameiginlegan afmælis-
dag, þú og ég, og saman gátum við
haldið upp á öll stórafmælin okkar. Á
fimm ára fresti var alltaf stórafmæli
hjá annarri hvorri okkar og þú ætl-
aðir að halda næst upp á sjötugsaf-
mælið þitt eftir fimm ár. Og daginn
sem þú lést varð Oddur litli sonarson-
ur þinn tíu ára. Það var erfiður af-
mælisdagur fyrir lítinn ömmudreng.
Þeir voru langir dagarnir sem þú
lást meðvitundarlaus á spítalanum og
við vöktum yfir þér hverja mínútu, en
samt eru þessar vikur svo kærar. Við
gátum talað við þig og klappað þér og
strokið, talað hvert við annað og grát-
ið saman. Einhvern veginn er dauð-
inn ekki jafn óyfirstíganlegur eftir
þessa reynslu og stundin sem þú
kvaddir þennan heim er í minning-
unni falleg stund þar sem við sátum
öll saman við rúmið þitt og héldum í
fallegu höndina þína.
Þá skal ég óttast eigi,
þinn engill fylgir mér,
og þótt í dag ég deyi,
þá djörfung samt ég ber
til þín, ó, Guð, að gull í mund
mér geymi þessi morgunstund.
(Björn Halldórsson.)
Blessuð sé minning þín, kæra móð-
ir.
Þín dóttir,
Ingibjörg Hrönn.
Elsku amma, ég veit eiginlega ekki
hvað ég á að segja, en ég vildi bara
þakka þér fyrir allt og segja þér hvað
ég sakna þín mikið.
Við áttum saman margar góðar
stundir. Ógleymanleg er ferðin okkar
til Ungverjalands í sumar þar sem við
vorum tvær saman í herbergi, þá gát-
um við oft í næði horft á sjónvarpið og
spjallað fram eftir nóttu.
Ég vildi að þú værir ennþá hérna
hjá okkur því mér þykir svo vænt um
þig og vildi að við hefðum hist oftar.
Þótt við eigum eftir að sakna þín
getum við huggað okkur við að þér
líður vel núna og þú vakir yfir okkur.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Kær kveðja.
Marta Rut.
Elsku amma mín, mikið á ég eftir
að sakna þín.
Núna þegar þú ert farin frá okkur
og ég veit að við hittumst ekki aftur
hjá ykkur afa í Víðigrundinni eða
heima á Hvoli þá hugsa ég um allar
góðu stundirnar sem við áttum sam-
an, eins og þegar við fórum til Ung-
verjalands í sumar.
Ég reyni að hugga mig við það að
rifja upp góðar minningar um þig og
að þér líði vel hjá Guði.
Takk fyrir allt, elsku amma.
Þinn
Oddur.
Að kvöldi 17. nóvember, um það
leyti sem dagsbirtuna þvarr, slökkn-
uðu einnig geislar augna þinna, mág-
konan mín.
Við kynntumst upp úr 1970 þegar
þið Þorvaldur bróðir fóruð að draga
ykkur saman. Mér varð fljótlega ljóst
að þú hafðir mannkosti umfram það
sem gengur og gerist, fyrir utan að
vera feiknamikil húsmóðir þar sem
allt lék í höndum þér hvort sem var
matargerð, veisluskreytingar eða
fatasaumur. Varstu mikil og góð móð-
ir barna þinna eins og þau bera öll
vott um. Svo varst þú konan sem
bróðir minn sá aldrei sólina fyrir. Það
er svo fallegt að láta sig annað fólk
varða. Það áttu miklu fleiri vin í þér
en gerðu sér í fljótu bragði grein fyrir
því. Þú notaðir mikið orðið minn þeg-
ar fólk bar á góma. Það er nú oft
þannig með sorgina að þegar síst
mann varir drepur hún á dyr. Svo var
í þetta sinnið.
Störin á flánni
er fölnuð og nú
fer enginn um veginn
annar en þú.
Í dimmunni greinirðu
daufan nið
og veizt þú ert kominn
að vaðinu á ánni . . .
(Hannes Pét.)
Almættið taki mágkonu minni opn-
um örmum og blessi bróður minn og
börnin þeirra.
Árni Þorvaldsson.
Ótímabært og fyrirvaralaust hefur
hún Inga horfið okkur. Eftir sitja
minningar um nána samveru og sam-
starf á fámennum vinnustað. Hún
kom til starfa af öðrum vettvangi fyr-
ir 16 árum, ásamt Þorvaldi eigin-
manni sínum. Á litlum vinnustað
verða dagleg samskipti persónulegri
en á þeim fjölmennari. Það er því
margs að minnast.
Inga var afskaplega vinnusöm
kona, mætti alltaf fyrst á morgnana
svo hinir gátu átt von á því að kaffi-
ilmurinn mætti þeim. Þá var gjarnan
sest niður og spjallað og lagður
grunnur að góðum degi. En svo tók
vinnan við og þar lagði hún mikið af
mörkum. Það varð hlutskipti hennar
sem annarra að fylgja eftir þeirri
hröðu þróun sem orðið hefur á þess-
um hálfum öðrum áratug í allri bók-
haldsvinnu. Þetta gildir jafnt um
tæknilegu hliðina, hvað snertir tölvur
og forrit eða bókhald og uppgjör.
Flestir þekkja þetta ferli utan frá.
Inga stóð í eldinum miðjum á þessum
vígstöðvum hvorum tveggja. Þraut-
seigja hennar og elja við að tileinka
sér þessa vinnu var einstök, sérstak-
lega þegar horft er til þess að lengst
af hafði hún fengist við störf af allt
öðrum toga.
Dagfarsprúð var hún og vildi helst
að mál væru leyst án ágreinings eða
fyrirgangs. Einu hávaðamálin á skrif-
stofunni voru stjórnmálin en þar var
Inga ávallt föst fyrir. Hún þoldi eng-
um að hallmæla sínum flokki, stefnu
hans eða störfum.
Að leiðarlokum þökkum við ljúf-
mennsku hennar og samfylgd gegn-
um árin.
Þorvaldi og hennar stóru fjölskyldu
allri vottum við einlæga samúð. Megi
sá sem öllu ræður búa henni góð
heimkynni í landi hins eilífa ljóss.
Vinnufélagar.
INGIBJÖRG
ÓLAFSDÓTTIR
✝ Egill Guðmunds-son fæddist 9.
febrúar 1971. Hann
lést á heimili for-
eldra sinna, Garða-
torgi 17 í Garðabæ,
15. nóvember síðast-
liðinn. Foreldrar
hans eru Guðmund-
ur Hafsteinn Sig-
urðsson, f. 2.11. 1929
í Reykjavík, skipa-
smíðameistari og
fyrrverandi yfir-
verkstjóri hjá Slipp-
félaginu í Reykjavík,
og Guðrún Valný
Þórarinsdóttir, f. 6.10. 1939 í
Reykjavík, húsmóðir. Egill var
ókvæntur og barnlaus. Bræður
hans eru: Sigurður Ágúst, raf-
eindavirkjameistari, f. 27.8. 1958
í Reykjavík, kvæntur Ingibjörgu
Magnúsdóttur skrifstofumanni;
Þórarinn Gunnar, vélvirkjameist-
ari, f. 1.5. 1960 í Reykjavík,
kvæntur Guðlaugu Geirsdóttur
fasteignasala; og Hafsteinn, bif-
vélavirkjameistari,
f. 4.2. 1962 í Reykja-
vík, kvæntur Stein-
unni Bergmann fé-
lagsráðgjafa.
Egill var fæddur
og uppalinn í Garða-
bæ. Hann gekk í
skóla í Garðabæ, síð-
an Iðnskólann í
Hafnarfirði. Hann
hóf störf hjá Slipp-
félaginu í Reykjavík
við skipamálun o.fl.
Síðan vann hann hér
og þar á tækjum eða
að breytingum og
viðgerðum á bílum. Síðast starf-
aði hann við bílaviðgerðir hjá
Semakó. Helsta áhugamál Egils
var að smíða og breyta alls konar
farartækjum. Þar má helst telja
kvartmílubíl, sem hann smíðaði
frá grunni og keppti á í kvart-
mílu.
Útför Egils fer fram frá Garða-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Elskulegur bróðir og mágur Egill
er látinn í blóma lífsins eftir erfið
veikindi. Við vitum að nú hefur þú
fengið frið. Við kveðjum þig með
miklum söknuði og geymum góðar
minningar um ljúfan dreng. Börnin
okkar minnast frænda sem hafði
alltaf tíma fyrir þau, tíma til að
spjalla eða teikna. Þær voru ófáar
stundirnar sem þú sast með frænda
þínum við að skoða mótórhjólablöð
eða í bílskúrnum að prófa kvartmílu-
bílinn.
Við viljum kveðja þig með þessum
sálmi og vitum að ömmurnar og af-
arnir taka á móti þér og passa þig
vel.
Nú fæ ég friðinn,
fagnar öndin mín,
löng nótt er liðin,
lífs með afli skín
allar heims um álfur
indæll morgunn sá,
sonur Guðs er sjálfur
sæll reis dauða frá.
Sigur fagur fenginn er,
frelsishagur gefst því mér,
Sérhver dagur Drottins hér
dýrð við helgast þá.
(P. Guðm.)
Við biðjum góðan Guð að styrkja
foreldra okkar í sorginni.
Hafsteinn og Steinunn.
Ég sit hér á hótelherbergi á Kúbu
og læt hugann reika. Úti skín sólin,
en samt er mér kalt.
Hörmuleg fregn var að berast að
heiman. Egill frændi minn er fallinn
frá, í blóma lífsins, aðeins 31 árs að
aldri.
Hann var langyngstur fjögurra
sona Mumma bróður míns og Gunnu
mágkonu og velkomin viðbót við það
myndarlega safn sem fyrir var.
Mikill samgangur hefur alla tíð
verið milli heimila okkar systkin-
anna og synir okkar nánast alist upp
sem bræður. Í mörg ár áttum við
sumarbústaði hlið við hlið og þar
naut eldri sonur okkar hjónanna
samvistanna við frændur sína í rík-
um mæli. Ekki spilltu móttökurnar
hjá Gunnu, sem eldaði besta mat í
heimi, og Mumma, sem var alltaf
ánægðastur með hóp af grútskítug-
um strákum í kringum sig.
Svo seldum við sumarhúsin, fórum
að byggja í Garðabæ og örverpin
okkar fæddust. Aðeins fimm mánuð-
ir skildu að yngri son okkar og Egil
og ævintýrið endurtók sig. Það var
reyndar áfall, að sonur okkar fædd-
ist vangefinn, en það voru ekki síst
innileg ástúð og umhyggja, sem
Gunna og Mummi sýndu þessum
litla gutta, sem léttu okkur fyrstu
sporin og alltaf átti hann athvarf hjá
þeim. Eitt er víst, að allir þessir
strákar hafa reynst okkur miklir
gleðigjafar.
Egill dvaldi oft á heimili okkar í
æsku og var jafnan aufúsugestur.
Hann var frænda sínum traustur
vinur og félagi og átti sinn þátt í að
koma honum til þroska.
Fljótlega fór að bera á ýmiss kon-
ar veikindum hjá Agli. Þau ágerðust
með árunum og stóðu honum fyrir
þrifum við skólagöngu. Egill var völ-
undur á tré og járn og allt lék í hönd-
um hans. Vélknúin ökutæki áttu hug
hans og hann var eftirsóttur til bif-
reiðaviðgerða, þótt heilsuleysið tak-
markaði mjög atvinnuþátttöku hans.
Egill var mjög barngóður og naut
þess að fylgjast með bræðrabörnum
sínum og gleðja þau með gjöfum,
sem hann sjálfur hafði skapað. Hann
þráði heitt að eignast börn og góðan
lífsförunaut, en sú hamingja átti ekki
fyrir honum að liggja.
Síðustu mánuðir voru Agli erfið
þrautaganga, þótt foreldrarnir
stæðu þétt við hlið hans og gerðu
allt, sem í þeirra valdi stóð, til að
létta honum lífið. En nú er þessu
stríði lokið. Eftir sitja minningar um
góðan dreng. Við þær munum við
ylja okkur á komandi árum.
Síðustu daga höfum við hjónin
ferðast um landslag, sem helst minn-
ir á hugmyndir okkar um Himnaríki.
Ég er þess fullviss, að þar dvelur Eg-
ill frændi minn nú. Hann hefur átt
greiða leið inn um Gullna hliðið og
þar hafa afar og ömmur, frændur og
frænkur tekið honum opnum örm-
um. Vonandi munu þau öll fagna
okkur hinum, þegar þar að kemur.
Ég og fjölskylda mín biðjum góð-
an guð að styrkja Gunnu, Mumma og
fjölskyldu þeirra í sorginni og minn-
um á, að öll él birtir upp um síðir.
Jónína frænka.
Ungur maður kveður fyrir fullt og
allt. Yngsti sonurinn, eftirlæti for-
eldra og bræðra, hetja litlu frænd-
systkinanna. Egill var dverghagur
og fyrir honum áttu bílar engin
leyndarmál, hvort sem það var vélin
eða eitthvað annað. Allt svo eðlilegt
og einfalt. Fallegur, sterklegur ung-
ur maður, en heilsan bilar og kerfið
beygir líka unga menn, enginn skiln-
ingur, engin tækifæri lengur. Þá er
erfitt að halda í sjálfsvirðinguna,
vilja standa sig, vera ekki upp á aðra
kominn. Eftir stendur fjölskyldan
með ótal spurningar og engin svör.
Áfram lifa góðar minningar, myndir
af glöðum dreng í leik.
Megi Agli farnast vel á Guðs veg-
um og fjölskylda hans njóta þess
sem eftir lifir af góðum dreng.
María, Guðrún og Ingvi.
EGILL
GUÐMUNDSSON