Morgunblaðið - 12.12.2002, Side 51

sögu póstsins bar á góma, allt frá
atburðaríkum stríðsárum með
samskiptum við setulið til þróunar
á tækniöld seinni tíma þar sem
stríðið fólst í hanaslag valdamanna
lítilla sanda, lítilla sæva.
Eftir því sem ég best veit var
heilsa Reynis góð um dagana en
síðustu ár hrakaði honum hratt.
Þrátt fyrir ástúð og umhyggju
skyldmenna varð lífið þungbært án
Stefaníu, mikilhæfrar eiginkonu
hans, sem lést fyrir nokkrum ár-
um. Við Stefanía Guðmundsdóttir
unnum á sama vinnustað, Veður-
stofu Íslands, og með því hófust
kynni okkar Reynis. Stefanía heit-
in sá um mötuneyti Veðurstofunn-
ar og Reynir átti að vonum oft leið
um, einkum er þau hjón voru á leið
úr og í vinnu.
Þegar yfir lauk höfðum við
Reynir Ármannsson átt margvís-
leg samskipti. Börn mín unnu hjá
honum við póstútburð sumur og á
jólum. Þótt nú sé nokkuð um liðið
hefur Reynir af hlýhug og hug-
ulsemi öðru hverju öll árin síðan
spurt um líðan þeirra og gengi í
útlöndum þar sem þau eru búsett,
og beðið að heilsa.
Reynir var mikill félagsmála-
maður og gaf sig að ýmsum þjóð-
þrifamálum svo um munaði. Þótt
hann hefði áhuga og þekkingu á
þjóðmálum lét hann ekki til sín
taka í stjórnmálaflokkum. Hann
helgaði frístundir sínar verkefnum
ópólitískra félagssamtaka sem
hann taldi vinna að betra mannlífi.
Eru ekki tök á því að rekja slíkt
hér, en margir munu eiga góðar
minningar um farsælt samstarf við
Reyni og trausta forystu hans,
stillingu hans, lagni og lipurð,
kryddaða kímni og uppörvandi úr-
ræðum hins þaulreynda fé-
lagsmanns. Reynir skirrðist ekki
við að glíma við að rétta við gömul
félög sem lent höfðu í ógöngum.
Með kímniglampa í augum mund-
andi ilmandi vindilinn sagðist hann
vera að moka flórinn.
Reynir hafði lag á að fá fólk til
að fylgja sér á djúpin er vinna átti
að hugsjónamálum.
Mig fékk hann í stjórn Nátt-
úrulækningafélags Reykjavíkur.
Var það fróðlegur tími og kynntist
ég þar góðu fólki. Hins vegar af-
þakkaði ég að ráði konu minnar,
þegar Reynir stakk upp á að kæmi
ég til liðs við sig í Neytendasam-
tökin. Ég læsi aldrei verðmiða og
kann það víst ekki enn.
Þannig hafði Reynir meiri tiltrú
á mér en ég átti skilið.
Lokið er farsælli ævi góðs
manns. Við Jóhanna, kona mín,
vottum Ármanni, systkinum hans
og fjölskyldum samúð okkar í
söknuði þeirra. Blessuð sé minning
Reynis Ármannssonar.
Þór Jakobsson.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. DESEMBER 2002 51
✝ Þórhildur Magn-úsdóttir fæddist í
Reykjavík 21. janúar
1958. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 2. desember
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru
Magnús Þór Mekk-
inósson kaupmaður,
f. 16. júní 1928, d. 15.
febrúar 1990, og
Guðrún Sigurðar-
dóttir bókavörður, f.
23. ágúst 1926.
Systkini hennar eru
Sjöfn kennari, f. 18.
mars 1950, börn Jóhann Sebast-
ian, f. 1976, og Stefán Magnús, f.
1977; Hólmfríður bókasafnsfræð-
ingur, f. 4. febrúar 1955, maki
Sverrir M. Albertsson, börn
Magnús Þór, f. 1978, Ari, f. 1982,
Eva, f. 1987, Elsa, f. 1988, Albert,
f. 1992, og Erna f. 1993; Þorlákur
vélaverkfræðingur,
f. 19. mars 1956,
maki Þórhildur Pét-
ursdóttir, börn
Hjalti, f. 1982, Sól-
rún Una, f. 1990,
Guttormur, f. 1993,
og Björg f. 1996,
Guðrún Þóra jarð-
fræðingur, f. 17.
mars 1961, maki
Óskar Knudsen,
börn Þóra, f. 1985,
Sturla, f. 1987,
Harpa, f. 1992, og
Edda, f. 1993.
Þórhildur ólst upp
í Garðabæ frá átta ára aldri. Hún
lauk stúdentsprófi frá Flensborg-
arskóla í Hafnarfirði og námi frá
Fósturskóla Íslands. Hún starfaði
sem fóstra þar til hún lét af störf-
um af heilsufarsástæðum.
Útför Þórhildar var gerð frá
Fossvogskirkju 10. desember.
Við vorum mágkonur og bárum
sama skírnarnafn. Langömmur
okkar voru líka nöfnur en þó
óskyldar. Við Þórhildur Magnús-
dóttir vorum svo ánægðar að heita
báðar Þórhildur, okkur fannst
nafnið bæði fallegt og tengja okk-
ur við fortíðina.
Það var líka margt annað sem
nafna mín var ánægð með og gat
verið stolt af.
Í bernsku glímdi Þórhildur við
erfið veikindi en náði furðugóðri
heilsu með aðstoð læknavísind-
anna. Hún menntaði sig og starfaði
sem leikskólakennari í nokkur ár,
festi kaup á íbúð, ferðaðist og undi
glöð við sitt. Vera hennar á vinnu-
markaðnum varð kannski styttri
heldur en hún hefði sjálf kosið
vegna skertrar starfsorku. Þá
komu sér vel þeir eðliskostir sem
Þórhildur hafði þegið í vöggugjöf;
vilji, bjartsýni, þrautseigja og
nægjusemi. Hún fann lífi sínu nýj-
an farveg. Þær mæðgur Guðrún og
Þórhildur voru einstaklega nánar
og ófu sitt líf saman. Þær gengu,
syntu, fóru í búðir, leikhús og
ferðalög svo fátt eitt sé nefnt.
Aldrei varð ég þess vör að Þór-
hildur saknaði nokkurs í lífi sínu
eða öfundaði aðra. ,,Ég er svo rík“,
sagði hún. ,,Ég á öll þessi systk-
inabörn og góða fjölskyldu.“ En
systkinabörnin áttu hana líka; hún
var þeirra kona. Þórhildi gátu þau
treyst, hún var örlát á tíma sinn og
tilfinningar og leit á öll systkina-
börnin, sextán talsins, sem jafn-
ingja sína.
Þórhildur kunni manna best að
hlakka til. Hvort sem um var að
ræða ferðalag til útlanda eða
sjúkravist, sem í vændum var, virt-
ist hún geta skýlt sér á bak við eft-
irvæntinguna. Þórhildi fannst lífið
eitt ævintýri og hún hlakkaði svo
til að erfiðu köflunum lyki. Þannig
var það líka þegar hún lagði upp í
sína hinstu ferð, full trausts og
bjartsýni. Brátt yrði þessu lokið og
hún héldi jól og gæfi gjafir eins og
fyrr. Okkur datt varla annað í hug.
Þess vegna er svo erfitt að trúa
því að okkar kæra Þórhildur muni
ekki koma til baka úr þessu ferða-
lagi.
Megi fegurð og hlýja umlykja
Þórhildi Magnúsdóttur þar sem
hún er nú.
Þórhildur Pétursdóttir.
Síðasta vika hefur verið mér og
mínum ansi erfið. Það er eitthvað
sem maður vill ekki venjast, að
kveðja ástvini. Ekki síst þegar það
gerist eins skyndilega og óvænt
eins og þegar þú fórst frá okkur,
elsku Þórhildur mín.
Allan þann tíma sem liðinn er
frá fæðingu minni, þessi rúmlega
20 ár, þá höfum við verið mjög ná-
in. Það byrjaði með því að þú pass-
aðir mig svo mikið fyrir mömmu
meðan ég var smábarn. Svo stækk-
aði ég smám saman og varð eldri
og eldri. En þú fylgdist alltaf jafn
mikið með mér og okkur hefur
alltaf þótt svo vænt hvoru um ann-
að.
Sumir myndu furða sig á því
hvað þú nenntir að hafa mig með
þér. Þú tókst mig með í Þórsmörk,
það var mín fyrsta útilega. Svo fór-
um við oft saman í strætó í bæinn
þegar ég var lítill. Undir það síð-
asta var það ég sem var farinn að
bjóða þér í bíltúr. Við fórum ein-
mitt í bíltúr síðasta skiptið sem við
vorum saman. Ég kom til þín seint
um kvöld á nýja bílnum og þú
tókst ekki annað í mál en að skoða
hann og fara smá hring á honum.
Við keyrðum um Garðabæinn og
spjölluðum um daginn og veginn.
Og mér fannst þér líða svo vel.
Þú hefur, eins og ég sagði áðan,
alltaf fylgst svo vel með mér og
mínu lífi. Síðustu þrjú ár eða þann
tíma, sem ég hef verið sá eini hér á
Íslandi úr minni fjölskyldu, liðu
sjaldan meira en kannski tvær vik-
ur á milli þess að við töluðum sam-
an. Þótt það væri ekkert að frétta
þá hringdirðu í mig bara til að
heyra í mér. Svo hringdirðu líka
þegar þú varst í vandræðum með
tölvuna eða myndbandið. Mér
fannst það svo gaman að geta
hjálpað þér með þessi tæknimál,
sem þú varst ekkert alltof mikið
inní. Svo kysstirðu mig alltaf bless.
Ég mun sakna þess.
Það var svo margt sem mig
langaði að gera með þér og ég
hlakkaði þess vegna svo mikið til
að þú kæmir heim af spítalanum
eftir aðgerðina. Við vorum búin að
tala um það að fara saman á Amig-
os og fá okkur mexíkanskan mat.
Svo átti ég eftir að kynna hana
Erlu mína fyrir þér. En það er víst
of seint núna. Eitt af þeim skiptum
þegar við vorum saman þegar ég
var lítill, þá kynntirðu sjálfa þig
sem frænku mína. Ég var nú frek-
ar ósáttur við það. Þú varst nefni-
lega vinkona mín. Þetta var áður
en ég skildi það að þú gast bæði
verið frænka mín og vinkona mín í
einu. Því það varstu. Og þú varst
besta vinkona sem ég hef átt. Takk
fyrir þessi yndislegu 20 ár sem við
höfum átt saman. Þú lifir í minn-
ingunum.
Ari Sverrisson.
Elsku Þórhildur. Þetta er mitt
síðasta bréf til þín. Þú getur ekki
verið dáin, þú mátt ekki vera dáin.
Þú varst alltaf svo glöð og ánægð.
Ég á aldrei aftur eftir að tala við
þig, fá bréf eða e-mail frá þér.
Ég er svo fegin að þú og amma
komuð í vor. Það var svo gaman að
vera með ykkur. Við Elsa rifumst
um hvar þú ættir að sofa, inni hjá
mér eða henni. Við vildum báðar
hafa þig. Ég gat talað endalaust
við þig um allt og alltaf þegar ég
hlusta á The Calling á ég eftir að
hugsa um þig. Takk fyrir alla
göngutúrana niður í center og sól-
böðin úti á verönd. Ég trúi því
ekki að þú sért farin. Ég skil það
ekki. Þetta er eins og vondur
draumur og ég bíð eftir að vakna.
Síðan við fluttum til Danmerkur
hefur vantað mikið um jólin. Þig
og ömmu. En ég huggaði mig við
það að þegar við einhvern tímann
kæmum til Íslands gætum við
haldið jól saman aftur. En það get-
um við ekki. Við getum aldrei aftur
haldið jól saman. Við getum aldrei
talað saman eða grínast saman. Ég
hef hugsað um hvar þú ert núna.
Hvað sem verður eftir dauðann
vona ég að þú sért með afa og að
þú vitir hvað okkur þykir vænt um
þig og söknum þín. Ég sakna þín
svo.
Ég hef aldrei grátið svona mikið
í einu. En alltaf þegar ég hætti
hugsa ég um eitthvað, sé eitthvað
eða heyri eitthvað sem lætur mig
byrja aftur. Það verður engin Þór-
hildur sem hringir í mig á afmæl-
isdeginum mínum og ekki fleiri
naglalökk í safnið mitt.
Ég er ekki ennþá farin að trúa
því að þú sért dáin. Ég er búin að
skoða myndir af þér og lesa bréfin
frá þér. Þú varst svo lifandi, svo
skemmtileg, svo góð. Ef ég bara
gæti séð þig í síðasta sinn og kvatt
þig.
Takk fyrir tá-sokkana og öll
bréfin. Ég er svo fegin að ég
þekkti þig og að þú varst hluti af
lífi mínu. Takk fyrir allt.
Eva Sverrisdóttir,
Danmörku.
ÞÓRHILDUR
MAGNÚSDÓTTIR
✝ JónheiðurNíelsdóttir
fæddist á Æsustöð-
um í Saurbæjar-
hreppi í Eyjafirði
21. maí 1916. Hún
andaðist á Elli- og
dvalarheimilinu
Grund 5. desember
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Sigurlína Rósa Sig-
tryggsdóttir, f. 5.
júlí 1876, d. 15. jan-
úar 1956, og Níels
Sigurðsson, f. 5.
október 1874, d. 29.
september 1950, en þau bjuggu
á Æsustöðum á árunum 1906 til
1945. Systkini Jónheiðar voru:
1) Jónína Hólmfríður, f. 17. jan-
úar 1897, d. 4. janúar 1931, gift
Auðun Smára, Braga og Baldur.
Hinn 5. október 1940 giftist
Jónheiður Hafliða Þóri Jónssyni,
píanóleikara, f. 16. júlí 1918.
Foreldrar hans voru Ingibjörg
Margrét Þorláksdóttir og Jón
Hafliðason, sem lengi var kennd-
ur við Trésmiðjuna Völund í
Reykjavík. Jónheiður og Hafliði
eiga þrjár dætur: a) Hrönn Ingi-
björgu, f. 4. júlí 1942, sem gift er
Ísólfi Þór Pálmarssyni, píanó-
smið, þau eiga tvö börn, Hafliða
Birgi og Andreu Jónheiði, og sex
barnabörn. b) Erlu Sigurlínu, f.
26. maí 1947, sem gift var Andr-
ési B. Sigurðssyni, framkvæmda-
stjóra, þau eiga fjögur börn,
Kristínu Hrund, Jón Heiðar, Sig-
urð Betúel og Agnar Hafliða. c)
Jónínu Hólmfríði, f. 13. ágúst
1954, Hún er gift Jóni Eiríkssyni,
málarameistara, og eiga þau
þrjú börn, Eirík, Sigrúnu og Haf-
liða Þóri.
Útför Jónheiðar fer fram frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Sveini Frímannssyni,
þau áttu tvö börn,
Svövu og Níels. 2)
Valdimar, f. 3. des-
ember 1899, d. 8.
nóvember 1900. 3)
Valdimar, f. og d. 1.
júní 1902. 4) Helga
Marín, f. 21. júní
1903, d. 28. apríl
1986. Hún var gift
Pálma Jósepssyni,
skólastjóra, þau
skildu. Helga og
Pálmi áttu ekki
börn, en Helga eign-
aðist tvær dætur,
Huldu Auði og Eddu Rósu. 5)
Steingrímur, f. 17. október 1912,
d. 28. ágúst 2001. Hann var
kvæntur Sigríði Jónínu Pálma-
dóttur og áttu þau þrjá syni,
Lýs milda stjarna leiðir jarðar allar.
Leys hverja deilu, er mennirnir kljást.
Líknaðu þreyttum þegar degi hallar.
Við þröskuldinn hinsta skal sigurinn
nást.
Ástúðin er hann, inn í hjörtun fer hann.
Umhyggju ber hann í brennandi ást.
(Úlfur Ragnarsson.)
Hún Heiða, tengdamóðir mín, er
farin héðan frá okkur. Mig langar
að minnast hennar með nokkrum
orðum. Heiða og Hafliði hafa allan
sinn hjúskap búið á Njálsgötu 1 en
þau höfðu verið gift í 62 ár. Þang-
að kom ég fljótlega eftir að ég
kynntist konunni minni. Ég var
mikið á heimili hennar, þar sem ég
er úr Eyjafirði eins og hún. Heiða
var glæsileg kona, öll ákvarðana-
taka fumlaus og rökföst. Að fara
með henni á ball með Kátu fólki
var skemmtun sem henni líkaði
vel. Dans og aftur dans var það
sem Heiða elskaði. Alla tíð voru
dýr henni kær og hændust þau
mjög að henni. Eitt sinn áttum við
saman kisu, sem svaf hjá henni í
hádeginu og mér á kvöldin. Kisi
var okkur báðum mikið hjartans
mál. Ef Heiða var á gangi úti sog-
uðust öll dýr að henni og alltaf gaf
hún sér tíma til að tala við þau.
Það var sama hvort maður hitti
Heiðu og Hafliða úti á götu eða
heima, alltaf var hún brosandi og
glæsileg.
Heiða hafði mikið næmi fyrir
fallegum hlutum en heimili Heiðu
og Hafliða bar þess glöggt merki.
Glæsileiki mikill og myndarskapur
Heiðu kom fram hvort sem hún
var við útsaum eða hekl. Dugnaður
og hæverska í öllu. Það var sama
hvort sátu hjá þeim óvæntir kvöld-
gestir eða hvort það voru boð, allt-
af voru galdraðar fram veislur.
Hún var mjög góður kokkur og
bakari. Það lék allt í höndunum á
henni hvort heldur það var við
laufabrauðsgerð í Eyfirðingafélag-
inu, en þar stjórnuðu Hafliði og
Heiða lengi, eða í garðinum heima
eða sumarbústaðnum. Dugnaður
og áhugi á ræktun blóma og trjáa
var alveg einstakur og hef ég feng-
ið að spreyta mig með henni í
skógræktinni í gegnum tíðina og
reynt að standa mig fyrir hennar
hönd. Nytjaskógrækt var mikið
áhugamál hennar.
Alla tíð höfum við verið mjög
náin og ferðast mikið saman og á
ferðalögum okkar kom í ljós að
hún mátti ekkert aumt sjá. Um-
hyggja fyrir fólki var einstök.
Hvergi gat hún litið framhjá nauð-
stöddum. Hjálparhöndin var alltaf
útrétt hjá henni. Bágindi fólks
mátti hún ekki sjá.
Þegar ég og dóttir hennar stofn-
uðum heimili var það ekki langt
frá tengdamömmu, bara hinum
megin við götuna. Og má af því sjá
hvað við vorum tengd að þar hef
ég búið síðan og umgengist
tengdaforeldra mína mikið. Nutum
við góðs af nærveru Heiðu og
hjálpsemi.
Heiða var alveg einstök, alltaf
kát og hlæjandi, og vil ég þakka
fyrir allar skemmtilegu stundirnar
yfir kaffibolla og gríni og hlátri í
eldhúskróknum á Njálsgötu 1.
Með hennar bæn vil ég kveðja
Heiðu:
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesús nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Pét.)
Jón Eiríksson.
JÓNHEIÐUR
NÍELSDÓTTIR
AFMÆLIS- og minningar-
greinum er hægt að skila í
tölvupósti (netfangið er minn-
ing@mbl.is, svar er sent sjálf-
virkt um leið og grein hefur
borist), á disklingi eða í vélrit-
uðu handriti. Ef greinin er á
disklingi þarf útprentun að
fylgja. Nauðsynlegt er að síma-
númer höfundar og/eða send-
anda (vinnusími og heimasími)
fylgi með. Bréfsími fyrir minn-
ingargreinar er 569 1115. Ekki
er tekið við handskrifuðum
greinum.
Um hvern látinn einstakling
birtist ein aðalgrein af hæfi-
legri lengd á útfarardegi, en
aðrar greinar séu um 300 orð
eða 1.500 slög (með bilum) en
það eru um 50 línur í blaðinu
(17 dálksentimetrar). Tilvitn-
anir í sálma eða ljóð takmark-
ast við eitt til þrjú erindi.
kveðju.
Frágangur
afmælis-
og minning-
argreina