Morgunblaðið - 12.12.2002, Síða 52

MINNINGAR
52 FIMMTUDAGUR 12. DESEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
En handan við fjöllin
og handan við áttirnar og
nóttina
rís turn ljóssins
þar sem tíminn sefur.
Inn í frið hans og draum
er förinni heitið.
(Snorri Hjartarson.)
Það byrjaði að snjóa, elsku afi
minn, þegar þú dóst. Eftir milt og
vætusamt en smám saman kólnandi
haust gengum við börnin, tengda-
börnin og barnabörnin þín dofin út í
mjúka snjókomu eftir að hafa kvatt
þig í síðasta skipti. Það var kalt en
líka friðsælt og gott. Það átti reynd-
ar eftir að stytta upp aftur mjög
fljótlega en ég man að mér fannst að
svona væri þetta kannski líka fyrir
þig; að það að deyja væri kannski
eins og að ganga út í fyrstu snjó-
komu haustsins eftir sumar þar sem
skipst hefðu á skin og skúrir, að það
væri eins og að draga djúpt andann
og finna hreint og kalt vetrarloftið
fylla lungun og nóttina breiða yfir
allt frið sinn og ró.
Ég var svo lánsöm að fá að búa hjá
þér á Sólvallagötunni síðustu árin og
þannig fékk ég tækifæri til að kynn-
ast þér mun betur en ég hefði ella átt
kost á. Ég held að það verði ekki
annað sagt en að þessi sambúð okkar
hafi verið bæði átakalítil og harla
góð. Kynslóðabilið var vissulega til
staðar en þú brúaðir það vel. Þú
þóttist aldrei í krafti aldurs vita bet-
ur, skiptir þér aldrei af mér um of,
sagðir mér aldrei fyrir verkum eða
gerðir hina minnstu tilraun til að ala
mig upp en ég fann alltaf að þér var
ekki sama. Þú fylgdist vel með mér
og sýndir áhuga öllu sem ég tók mér
fyrir hendur og það var ekki nokkur
vafi á því að þú vildir veg minn sem
mestan og bestan. Kannski fannst
þér gott að geta leyft mér að búa hjá
þér og styðja þannig við bakið á mér
þar sem þú hafðir ekki haft tækifæri
til að fylgjast mikið með þínum eigin
börnum vaxa úr grasi. Ég ætla ekki
að halda því fram að það hafi aldrei
gustað á milli okkar en hvorki var
það oft né mikið. Þú hafðir þínar
skoðanir og venjur og ég mínar. Þú
þinn smekk og ég minn. Við fundum
það fljótt og virtum það bæði. Ef þig
langaði í hrogn og lifur í matinn þá
borðaði ég bara fiskinn – eða keypti
mér pizzu. Og svo var ekki búið til
neitt vandamál úr því frekar en öðru.
Þú varst mikið snyrtimenni, gekkst
afar vel um og hafðir alltaf allt í röð
og reglu án þess þó að það kæmi þér
úr jafnvægi þó að allt væri ekki alltaf
eftir uppskriftinni. Ég efast satt best
að segja um að ég eigi nokkurn tím-
ann eftir að búa með nokkrum ein-
staklingi á jafn átakalausan hátt.
Ég bjó reyndar líka hjá ykkur
Laugu einn vetur fyrir nokkrum ár-
um, áður en hún fór á dvalarheimilið
í Borgarnesi. Þið tókuð mig upp á
ykkar arma, auralítinn og húsnæðis-
lausan háskólastúdent nýkominn frá
útlöndum og rýmduð til fyrir mér og
mínu hafurtaski eins og ekkert væri
sjálfsagðara. Þannig voruð þið bæði,
gerðuð allt fyrir alla og aldrei vesen
úr neinu. Greiðasemin, góðsemin og
tillitssemin voru reyndar ekki bara
hafðar að leiðarljósi í samskiptum
ykkar við mig og annað fólk heldur
ávallt og ætíð í því sem ykkur fór á
milli. Það var hrein unun að fylgjast
með áratuga langri vináttu að verki í
öllu sem þið gerðuð saman, hvort
sem það voru reglulegar sundferðir í
laugina úti á Nesi, búðarferðir eða
boð til vina og vandamanna annars
hvors ykkar. Heima spiluðuð þið
ÁRNI
GUÐJÓNSSON
✝ Árni Guðjónssontrésmíðameistari
frá Oddsstöðum í
Vestmannaeyjum
fæddist 12. mars
1923. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
16. nóvember síðast-
liðinn og var útför
hans gerð frá Dóm-
kirkjunni 25. nóvem-
ber.
gjarnan kasínu –
stundum upp á peninga
til að auka aðeins við
spennuna – og hélduð
nákvæmt bókhald
þannig að sigurvegar-
inn gæti strítt þeim
sem tapaði. Húmorinn
og glaðværðina áttuð
þið nefnilega sameigin-
lega alla tíð og alltaf
var létt yfir ykkur. Það
hlýtur að teljast ykkur
báðum til mikils happs
að örlögin höguðu því
þannig að þú komst á
Sólvallagötuna og
leigðir hjá Laugu því að upp úr því
þróaðist vinátta sem var engri lík.
Þið funduð ykkur sambúðarform
sem ekkert eitt orð lýsir nógu vel en
sem allir sem til þekktu sáu að var
byggt á jafnræði, virðingu, um-
hyggju og djúpstæðri vináttu. Þann-
ig gáfuð þið hvort öðru stuðning og
styrk í um hálfa öld.
Þú giftist aldrei, það fórst ein-
hvern veginn fyrir, eins og þú sagðir
sjálfur, en eignaðist þrjú börn,
tengdabörn og í allt átta barnabörn.
Öll höfum við misst mikið. Þú varst
ekki tilbúinn að fara, áttir margt eft-
ir ógert, og vissulega vildum við hafa
þig mun lengur en um það er víst
ekki spurt. Það sem huggar og sefar
er hins vegar minning um góðan og
hlýjan pabba, tengdapabba og afa.
Þú varst gjöfull maður í alla staði og
með eindæmum örlátur við aðra þó
að þú hafir verið ótrúlega nægju-
samur varðandi allt sem sneri að þér
sjálfum. Þakklátur varstu líka alltaf
fyrir hinn minnsta greiða en vildir
sjálfur helst ekki taka á móti þakk-
læti fyrir allt sem þú gerðir fyrir
fólkið í kringum þig. Þú vildir öllum
vel og aldrei heyrði ég þig hallmæla
nokkrum manni. Þrátt fyrir hversu
umburðarlyndur og ljúflyndur þú
varst og góðorður í allra garð var þó
fjarri því að þú værir skaplaus. Þú
varst fastur fyrir og þó að þú værir
ekkert alltaf að koma áliti þínu að
eða ætlast til þess að allir væru sam-
mála þér hafðir þú eindregnar skoð-
anir á flestum hlutum enda fylgdist
þú vel með öllu sem gerðist, bæði í
þjóðfélaginu almennt og meðal þinna
nánustu og kunningja og vina. Frétt-
unum misstir þú ekki af, Moggann
last þú alltaf og útvarpið var á frá
morgni til kvölds – mér reyndar ekki
alltaf til jafn mikillar ánægju! Þú
varst líka einstakur dýravinur, ekki
síður en mannvinur. Þér fannst alltaf
svo gaman af að fá Bellu í heimsókn,
stakkst alltaf upp í hana suðusúkku-
laði og skemmtir þér yfir sögum af
sérviskulegum uppátækjum hennar
og prakkarastrikum. Fuglunum
gafstu oft ef snjór var og kalt og
mundir eftir vesturbæjarköttunum
ef til voru fiskafgangar. Og alltaf var
stutt í góðglettnislegt brosið. Allir
sem þekktu þig held ég að geti verið
sammála um að glaðværðin hafi ver-
ið þér í blóð borin og að þú hafir tekið
flestu af stillingu og ávallt séð
spaugilegu hliðarnar á tilverunni.
Lífið var þó líklega ekki alltaf eins og
þú hefðir helst kosið og þú hefur án
efa reynt margt. En þú talaðir ekki
um það. Þú barst aldrei tilfinningar
þínar á torg, varst ekki margmáll um
eigin hagi og persónulega reynslu,
og það var því margt sem ég vissi
ekki um þig. Þú hafðir auðvitað lifað
lengi áður en ég fór að kynnast þér
að ráði og ég ætlaði alltaf að spyrja
þig betur út í fyrri tíma. Ég gerði
samt ekki mikið af því. Kannski
vegna þess að ég hélt, eða réttara
sagt vonaði, að tækifærin væru ekki
að hlaupa frá mér. Eða kannski var
það vegna þess að innst inni þurfti ég
ekki að vita allt í smáatriðum heldur
nægði að muna þá mynd af þér sem
hafði mótast á þeim tíma sem ég
hafði þekkt þig sjálf. Og ég er sátt
við þá mynd því að hún sýndi svo
ekki varð um villst að þú varst góður
maður.
Það sem án efa hafði mótað þig
hvað mest og gert þig að þeim manni
sem ég þekkti voru uppvaxtarárin í
Eyjum. Aðstæðurnar voru vissulega
aðrar en nú en ætíð var til nóg að
bíta og brenna þó að stóri systkina-
hópurinn hafi ekki alltaf fengið allt
sem hann vildi. „Og það var mikið
hlegið,“ sagðir þú alltaf með mikilli
hlýju í röddinni þegar þú talaðir um
æsku- og unglingsárin þar sem grín
og glens settu svip sinn á dagana
þrátt fyrir að allir þyrftu að leggja
sitt af mörkum til hins mannmarga
heimilis. Fjölskyldan var afar sam-
heldin, þá og alla tíð síðan, og þú
hélst góðu sambandi við hana eftir að
þú fluttir frá Eyjum. Það veit ég að
var þér mikils virði. Vestmannaey-
ingur varstu því í húð og hár þó að
Reykjavík hafi átt stóran part í þér
líka, enda bjóstu hér flest þín fullorð-
insár, þar af heil 48 ár á Sólvallagöt-
unni með Sigurlaugu.
Trésmíði lærðir þú ungur í Vest-
mannaeyjum og vannst síðan upp frá
því við að smíða allt frá húsgögnum
og innréttingum til einbýlishúsa og
háhýsa bæði hér fyrir sunnan og
norður í Eyjafirði og Skagafirði. Þú
varst fær verkmaður í þinni grein, að
sögn þeirra sem dæmt geta um, og
afskaplega duglegur enda vannst þú
alla tíð mikið, bæði einn og í félagi
við aðra. Þú kynntist mörgum á
langri og afkastamikilli starfsævi og
varst, ekki að ástæðulausu, vinmarg-
ur maður. En þrátt fyrir að vera
mikil félagsvera varstu samt afar
sjálfstæður einstaklingur; þú vildir
ekki vera öðrum háður um of heldur
geta farið þínar eigin leiðir. Eftir að
þú hættir að vinna fórstu áfram dag-
lega á verkstæðið til að hitta þar fé-
laga og kunningja yfir kaffibolla – og
kannski stundum einhverju sterk-
ara. Þessar stundir gáfu þér mikið
enda hélstu þeim til streitu eins lengi
og þú mögulega gast þótt krabba-
meinið hafi vitanlega gert þér erfitt
um vik. En þú harkaðir af þér og
kvartaðir aldrei. Þú hefðir án efa
kunnað því illa að geta ekki farið
ferða þinna óhindrað og að vera upp
á aðra kominn þannig að það var lík-
lega það besta, úr því sem komið var,
að þú fengir að fara svona fljótt.
Mér er sagt að þú hafir verið glað-
beittur og lífsglaður á þínum yngri
árum og af myndum að dæma hefur
þú líka verið hinn mesti myndarmað-
ur. Ekki fór hækkandi aldur heldur í
skapið á þér og reffilegur varstu líka
gráhærður, enda eltist þú vel og með
reisn. Einmitt þess vegna var líka
svo sárt að horfa á þig missa þrek og
þrótt. Sterkar hendur voru þrotnar
að afli en báru þó enn með sér aug-
ljós merki áralangrar vinnu við að
hefla tré og negla. Svipurinn var
áfram sá sami, alltaf rór, en örlítið
meira dofinn. Þó að þú hafir greini-
lega verið orðinn lúinn undir það síð-
asta var samt grunnt á gamansem-
inni og aldrei langt í brosið sem
færðist yfir andlitið þegar maður átti
ekkert endilega von á því. Það síð-
asta sem ég sá til þín áður en þú lok-
aðir augunum og bjóst þig undir
hvíldina löngu var enda snöggt bros
og glettinn glampi úr gráum augum.
Mátturinn var búinn og lífið að fjara
út en þú kvaddir mig með þínu
kímna brosi sem var jafn innilegt og
hlýtt og alltaf. Þannig mun ég líka
muna þig.
Takk fyrir að leyfa mér að fylgja
þér síðasta spölinn. Það eru forrétt-
indi að hafa fengið tækifæri til að
kynnast þér svona vel og ég þykist
viss um að ég eigi eftir að búa að því
um ókomin ár. Hafðu það gott, hvar
sem þú ert, og dreymi þig vel.
Þín dótturdóttir
Ingibjörg Helgadóttir.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur
hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
HREINN
PÁLSSON
✝ Hreinn Pálssonfæddist í Reykja-
vík 12. desember
1957. Hann lést 28.
júní síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Fossvogskirkju
mánudaginn 8. júlí.
„Þó að ég sé látinn
harmið mig ekki með
tárum. Hugsið ekki um
dauðann með harmi og
ótta, ég er svo nærri að
hvert ykkar tár snertir
mig og kvelur. En þegar
þið hlæið og syngið með
glöðum hug, lyftist sál
mín upp í mót til ljóss-
ins. Verið glöð og þakk-
lát fyrir allt sem lífið
gefur, og ég tek þátt í
gleði ykkar yfir lífinu.“
(Höf. ók.)
Elsku hjartans
Hreinn.
Eftir andlát þitt hefur það reynst
okkur aðstandendum þínum erfitt að
lifa eftir þessum orðum en við munum
reyna það af fremsta megni.
12. desember var ferfaldur afmæl-
isdagur í fjölskyldu okkar, þar sem
Hákon, afi þinn, Hákon og Siggi
bræður þínir, áttu afmæli þennan
dag. Þú hefðir orðið 45 ára.
Nú hvílir þú í Guðs náðar faðmi.
Kærar kveðjur frá öllum aðstand-
endum þínum.
Í Guðs friði.
Þín elskandi
mamma.
Ég var ekki orðin hár
í vexti er ég kynntist
söknuði fyrst. Nokk-
urra ára gamall fann ég
fyrir þeirri djúpu til-
finningu í þinn garð er þú fluttir til
Hornafjarðar, tár og mikill grátur
fylgdu í kjölfarið, kannski vegna þess
MARGRÉT
EYJÓLFSDÓTTIR
✝ Margrét Eyjólfs-dóttir fæddist á
Melum í Fljótsdal 12.
desember 1927. Hún
andaðist á Hjúkrun-
ardeild HSSA á Höfn
25. ágúst síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Valþjófs-
staðarkirkju í Fljóts-
dal 2. september.
að ég var ungur og
óþroskaður drengur
sem var að berjast við
það að mikilvæg per-
sóna væri horfinn úr
annars ævintýraríku og
hversdagslegu lífi mínu.
En þrátt fyrir flutning-
inn, þá varstu alltaf til
staðar, hvort sem var
símleiðis eða í sumar-
heimsóknum mínum,
sem allar eru geymdar
sem góðar minningar.
Fljótlega gleymist
þessi tilfinning í amstri
lífsins og aðrir hlutir
taka við en 20 árum síðar átti ég ekki
von á því að takast á við sömu tilfinn-
inguna, með sömu persónunni, þér.
Lífsreynsla og þroski komu ekki í veg
fyrir táraflóð og grát við andlát þitt
enda bar ég stórar tilfinningar í þinn
garð og ber enn. Minningin er nú önn-
ur í mínum huga en hún var fyrir 20
árum síðan. Myndir af þér , samtölin
okkar, steinar sem við týndum, hvít-
laukur og ullarsokkar eru minningar
mínar um þig, og sú stund og það
samtal er við áttum saman skömmu
fyrir andlát þitt veitir mér styrk inn í
lífið og hug til að takast á við framtíð-
ina, það að varðveita mína fjölskyldu
og líf.
Takk fyrir allt.
Axel Ó.
Minningargreinum þarf að
fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um er fæddur, hvar
og hvenær dáinn, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ætlast er til
að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður,
en ekki í greinunum sjálfum.
Formáli
minning-
argreina
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir Olsen,
útfararstjóri.
Sverrir Einarsson,
útfararstjóri.
Bryndís Valbjarnardóttir,
útfararstjóri.
Baldur Frederiksen,
útfararstjóri.
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur