Morgunblaðið - 12.01.2003, Síða 10

10 SUNNUDAGUR 12. JANÚAR 2003 MORGUNBLAÐIÐ
VINIR hans segja að hann sé ákaf-lega rólegur og jafnvel hlédrægur.Fátt geti komið honum úr jafn-vægi ef frá er talinn enski boltinn.Hann sé gallharður Liverpool-
aðdáandi og geti látið öllum illum látum yfir
spennandi fótboltaleik. Brian Pilkington mynd-
listarmaður játar því sposkur á svip að eiga
stundum erfitt með að hemja sig yfir boltanum.
„Ekki síst þegar jafn illa gengur og upp á síð-
kastið – liðið hefur ekki unnið 10 leiki í röð. Ég
ligg andvaka á nóttunni og velti fyrir mér öllum
hugsanlegum lausnum.“
Ef tekið er með í reikninginn að Brian er al-
inn upp í næsta nágrenni við Anfield, heimavöll
Liverpool í Englandi, þarf heldur engan að
undra að hann hafi sterkar taugar til liðsins.
„Liverpool og Everton voru aðalliðin á svæð-
inu. Strákarnir skiptust í tvo hópa og héldu
hvorir með sínu liðinu. Við vorum auðvitað allt-
af í fótbolta og oft gat teygst úr leikjunum, t.d.
þótti ekkert skrýtið að einn leikur stæði yfir frá
klukkan tíu til þrjú eftir hádegi um helgar.
„57-33,“ svöruðum við kannski þegar mamma
spurði okkur hvernig leikurinn hefði farið.
Hver okkar gat skorað tugi marka í leik. Við
vorum alvöru hetjur – ekkert eins og Beckham
í dag!“
Krakkarnir í Liverpool litu ekki aðeins upp
til fótboltamanna á sjöunda áratugnum. „Þótt
ég væri bara 10 ára þegar Bítlarnir urðu heims-
frægir og 13 ára þegar þeir fóru frá Liverpool
breyttu þeir óneitanlega lífi mínu eins og
flestra annarra krakka í Liverpool. Ég hlustaði
á lögin og var með sítt hár og kringlótt gler-
augu eins og John Lennon. Núna reyna popp-
stjörnur að gera allt sem þær geta til að skera
sig ekki úr fjöldanum. Ég hálf vorkenni krökk-
um að hafa ekki sterkari fyrirmyndir.“
Með mestu villingunum í bekk
Brian segir að því fari þó fjarri að uppvaxt-
arárin í Liverpool hafi verið dans á rósum.
„Fyrstu æviár mín var enn kreppa í Englandi
eftir stríðið. Matarskömmtunin hætti ekki fyrr
en ég var orðinn fimm ára árið 1955. Við vorum
þrír bræðurnir. Ég er miðjubarn. John, eldri
bróðir minn, býr í Wales og starfar við golf-
kennslu og flest annað í tengslum við golf-
íþróttina. Sonur hans, Mark, hefur einmitt náð
langt í þeirri íþrótt og keppir á stórmótum eins
og English Open. Paul, yngri bróðir minn, er
skrifstofumaður í Liverpool. Mamma og pabbi
voru bæði hjúkrunarfræðingar. Ég laug því
samt oft að pabbi væri læknir því mér fannst
svo hallærislegt að hann ynni dæmigert
kvennastarf. Hann dó þegar ég var á ellefta ári.
Mamma var lengi að jafna sig eftir áfallið. Hún
vann á vöktum til að sjá okkur farborða. Oft
vann hún á nóttunni, svaf á daginn og vaknaði
grátandi í mörg ár af því hún saknaði pabba svo
mikið.
Ég man ekki eftir að okkur strákunum hafi
fundist við búa við erfiðar aðstæður. Við þekkt-
um einfaldlega ekki annað og urðum að læra að
bjarga okkur sjálfir. Það var ekki fyrr en löngu
seinna að ég áttaði mig á því hvað þessi tími var
ofboðslega erfiður fyrir okkur öll og sérstak-
lega Paul, yngri bróður minn. Hann var bara
sex ára þegar hann missti í raun bæði pabba
sinn og mömmu.
Ég var líka á erfiðum tímamótum í lífi mínu
því að ég var að skipta um skóla. Skólagangan
gekk reyndar býsna brösuglega því að ég er
lesblindur og átti rosalega erfitt með að fylgj-
ast með í lesgreinunum. Ég held að orðið les-
blinda hafi ekki einu sinni verið til í orðabókum
á þessum tíma. Kennararnir gerðu einfaldlega
ráð fyrir því að ég væri heimskur og settu mig í
bekk með mestu villingunum í hverfinu. Allt
sem máli skipti var að mæta og koma óbarinn
heim klukkan fjögur,“ segir Brian og tekur
fram að reyndar hafi honum gengið ágætlega í
öðrum greinum en lesgreinum. „Ég var með
þeim hæstu í greinum eins og myndlist, stærð-
fræði og tækniteiknun. Aðeins lesturinn var
vandamál. Ég las í fyrsta skipti heila bók um
tvítugt og hef síðan verið að æfa mig og ná betri
tökum á lestrinum. Enn á ég þó erfitt með að
meðtaka miklar upplýsingar í stuttum texta
eins og leiðbeiningar með alls konar tækjum og
leikföngum strákanna.“
Út á vinnumarkaðinn 14 ára
Brian segist hafa verið þeirri stund fegnast-
ur þegar hann losnaði út úr skóla 14 ára gamall.
„Fyrsta starfið mitt var í stórverslun. Þú veist
– svona verslun þar sem allt fæst; matur, bús-
áhöld, gjafavörur og fatnaður. Ég sá um útstill-
ingar í gluggunum og aðstoðaði við að útbúa
jólaland fyrir jólin. Starfið átti ágætlega við
mig þó að ég ynni þarna aðeins í eitt ár.
Við John, eldri bróðir minn, beindum hvor
öðrum inn á framtíðarbrautina því að ég fékk
hann upphaflega með mér á golfvöllinn þótt ég
hafi sjálfur ekki slegið golfkúlu í áratugi. Aftur
á móti gerðist ég iðnnemi í myndlist eftir
ábendingu bróður míns. Samingurinn fólst í því
að ég sótti kvöldnámskeið í módelteikningu og
almenna tíma í myndlist í listaskólanum í Liv-
erpool einn dag í viku með vinnu. Vinnan var í
verksmiðju og fólst í því að mála fyrirmyndir til
að prenta á hluti eins og ruslafötur, bakka og
þvíumlíkt dót úr tini. Þarna fékk ég ágæta
þjálfun í að mála þótt vinnan væri ekkert sér-
staklega skemmtileg og verksmiðjan bæði
subbuleg og gamaldags. Mér kom þess vegna
ekkert á óvart þegar fyrirtækið varð gjald-
þrota og hætti rekstri skömmu eftir að ég hætti
upp úr tvítugu.“
Ást, friður og hamingja
Eftir að hafa kynnst listaskólalífinu í Liver-
pool stóð hugur Brians til frekara myndlist-
arnáms. „Ég vildi ólmur læra meira og byrjaði
á því að sækja um skólavist í listaskólanum í
Liverpool. Ekkert varð þó úr því að ég settist
þar á skólabekk því að skólayfirvöld settu fyrir
sig að ég hefði ekki tilskilin próf til að hljóta
inngöngu. Harðákveðinn í að komast í lista-
skóla sótti ég því um að komast inn í listaskól-
ann í Leicester og komst inn á undanþágu fyrir
„sérstaka“ nemendur. Listaskólaárin þrjú voru
eintóm sæla. Rétt eins og að upplifa himnaríki
eftir að hafa óvart verið varpað í helvíti. Hinir
nemendurnir hafa örugglega ekki upplifað
breytinguna eins sterkt og ég því að þeir komu
beint úr skóla og voru ekki búnir að átta sig á
því hvað hversdagsleikinn gat verið þrúgandi.
Ef ég lít til baka man ég satt best að segja
ekki eftir að hafa unnið neitt í skólanum þó
vissulega hafi ég lært ýmislegt. Við lærðum
reyndar mest hvert af öðru og sjálfur gat ég
miðlað töluverðri tæknilegri þekkingu til hinna
eftir veruna í verksmiðjunni. Kennslan var því
Ekki til skemmt
Fáir myndlistarmenn hafa sett
jafn sterkan svip á íslenskar
barnabækur og Brian Pilk-
ington. Anna G. Ólafsdóttir
tók hús á Brian í Skerjafirð-
inum og varð margs vísari um
manninn að baki mynd-
skreytingunum og sögunum.
Morgunblaðið/Jim Smart
Brian og Kate með sonunum Daniel, 7 ára, og Óskari, 4 ára. Fyrir á Brian dótturina Elínu Soffíu, 24 ára.