Morgunblaðið - 26.02.2003, Blaðsíða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 26. FEBRÚAR 2003 35
✝ Eygló Ástvalds-dóttir fæddist í
Vestmannaeyjum 22.
ágúst 1958. Foreldr-
ar hennar voru Ást-
valdur Eiríksson, f.
25. júlí 1928, til
heimilis á Hrafnistu í
Reykjavík, og Guð-
björg María Helga-
dóttir, f. 6. desember
1923, d. 7. júlí 1996.
Systkini Eyglóar eru
Ragna María Pálma-
dóttir, f. 27.3. 1941,
gift Sigþóri Magnús-
syni. f. 3.9. 1939;
Amelía Kolbrún Úlfarsdóttir, f.
6.9. 1945; Guðríður Magnea Jóns-
dóttir, f. 1.7. 1948, maki Hall-
grímur Lárus Markússon, f. 15.5.
1946; Halldóra Ástvaldsdóttir, f.
7.1. 1955, d. 15.8. 1977; Ásdís
Hrönn Ástvaldsdóttir, f. 23.12.
1955; Magnús Ástvaldsson, f.
15.4. 1957; og Svanhvít Ástvalds-
dóttir, f. 29.9. 1959, maki Hjálmar
Haraldsson, f. 29.1. 1956.
Hinn 29. ágúst 1981 giftist
Eygló eftirlifandi eiginmanni, Jó-
hanni Vilbergssyni,
f. 1.1. 1960. Þau eiga
fjögur börn. Þau eru
Halldór Davíð Jó-
hannsson, f. 2.12.
1977; Ásthildur
María Jóhannsdótt-
ir, f. 19.5. 1984; Jó-
hann Eyþór Jó-
hannsson; f. 21.11.
1988; og Vilberg
Sævar Jóhannsson,
f. 3.4. 1991.
Árið 1963 fluttist
Eygló til lands frá
Eyjum. Hún bjó
fyrst í Reykjavík en
síðan á Stokkseyri en fluttist aft-
ur til Reykjavíkur. Hún vann ým-
is störf er hún stofnaði heimili
1978 eftir fæðingu fyrsta barns
síns. Tók hún síðar við hreingern-
ingafyrirtækinu Borgarþrif af
föður sínum, ásamt manni sínum,
og vann við hreingerningar og
húsmæðrastörf meðan heilsa
leyfði.
Útför Eyglóar verður gerð frá
Hallgrímskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Við erum slegin og hrygg, ung
kona hrifin frá ástvinum sínum. Við
skiljum ekki hvernig lungnabólga
getur fellt unga og hressa konu, nú
á tímum mikilla sigra á sviði lækna-
vísinda. Okkar er ekki að skilja,
heldur hlýða.
Kynni okkar af Eygló bar að
þannig að eitthvað heyrðist um að
,,eldri kona“ hefði nælt í Jóa litla.
Við hugðum að og þessi ,,eldri kona“
var þá bara 18 ára gullfalleg og
hress stúlka, sem Jói hafði verið svo
heppinn að kynnast, þá viðkvæmur
16 ára strákur. Þau gengu saman
inn í hina óræðu framtíð og þar
sannast sem sagt er best í sambúð
hjóna, að ef þau beri hvert annars
byrðar, þá fari allt vel. Eygló átti
sérstaklega næma kímnigáfu, sem
féll að léttri lund Jóa eins og hanski
og oft var svo, að illt var að átta sig á
hver átti upptökin að galsanum og
hárfínum athugasemdum, svo lík
voru þau á því sviði.
Eygló átti sér einnig þá alvarlegri
hlið, sem kom fram í fórnfýsi og
hjálpsemi við náungann, heimili
hennar var nær ætíð einnig heimili
foreldra hennar. Nærgætni og ljúf-
mennska hennar birtist í því að allt
þetta gerði hún hljóðlega og taldi
ekkert eftir sér í þeim efnum og
kannaðist ekki við að hún væri að
vinna góðverk. Slíkt er til eftir-
breytni.
Þau Jói hófu að reka þjónustufyr-
irtæki og þau verk voru öll unnin
með natni og vandvirkni svo eftir
var tekið. Þar kom enn fram sam-
stilling þeirra hjóna, þeirra dagar
voru dagar samvista í starfi og leik.
Að vísu voru fríin stutt og stopul, því
samviskusemi þeirra batt þau fast
við starfann.
Við sem nú söknum hennar svo
mjög, þökkum henni húmorinn og
léttleikann, vináttuna og virðingu
hennar fyrir Jóa okkar.
Hvað er hægt að segja við börn
hennar, sem nú horfa á atburðina í
kring um sig, án þess að skilja hvers
vegna móðir þeirra sé frá þeim tek-
in? Við reynum að segja þeim, að
vegna ástar söknum við og finnum
sárt til, nístandi kvöl er gjaldið fyrir
ástina, sem menn áttu. Tilfinningin
breytist með tímanum og sársauk-
inn minnkar, en söknuðurinn yfir-
gefur okkur ekki, við bara lærum að
búa við hann.
Öllum ástvinum, systkinum, föður
og þá sérstaklega börnunum hennar
sendum við hugsanir okkar með ósk
um að Guð styrki þau öll á komandi
erfiðleikatímum. Honum Jóa okkar
sendum við sömu kveðjur og bjóðum
fram faðminn ef hann vill það
þiggja.
Íris Vilbergsdóttir,
Sólrún Vilbergsdóttir,
Garðar Vilbergsson,
Bjarni Kjartansson,
Kristján Snædal.
Elsku Eygló, við viljum þakka
fyrir þær stundir sem við áttum
með þér. Við kveðjum þig með
söknuði.
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín
Ég leita þín, Guð, leiddu mig,
og lýstu mér um ævistig.
Ég reika oft á rangri leið,
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt sem miður fer
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér
ég betur kunni þjóna þér.
Því veit mér feta veginn þinn
að verði þú æ drottinn minn.
(Pétur Þórarinsson.)
Elsku Jói og börn og aðrir ástvin-
ir, við biðjum góðan guð að styrkja
ykkur á þessum erfiðu tímum.
Kolbrún og Svavar, Hauganesi.
EYGLÓ
ÁSTVALDSDÓTTIR
✝ GuðmundurSteinþór Magn-
ússon fæddist í Ólafs-
vík 10. september
1904. Hann andaðist
á Skjóli, heimili aldr-
aðra í Reykjavík, 15.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Anna Sigurbrands-
dóttir og Magnús
Þórarinsson bændur
í Hrútsholti í Eyja-
hreppi. Guðmundur
var elstur 10 systkina
sem upp komust og
eru þau öll látin.
Ungur fluttist Guðmundur með
fjölskyldu sinni að Hrútsholti.
Guðmundur kvæntist Áslaugu
Sigurðardóttir, f. 15. ágúst 1907, d.
19. febrúar 1997. Börn þeirra eru
níu: 1) Eygló Fjóla, f. 31. september
Magnús, f. 18. janúar 1945, maki
Guðný Kristmundsdóttir, þeirra
börn eru fjögur. 8) Hrönn, f. 1. mars
1946, maki Uni Guðjón Björnsson,
þau eiga tvö börn. 9) Sigurður, f.
11. september 1947, maki Sigurlín
Alda Jóhannsdóttir, þau eiga þrjú
börn. Barnabörn þeirra eru þrjátíu
og tvö og nálgst fjöldi afkomenda
þeirra nú hundrað.
Sextán ára gamall fór Guðmund-
ur til Reykjavíkur og vann á eyr-
inni, einnig stundaði hann sjó frá
Grindavík. Árið 1933 hófu Guð-
mundur og Áslaug búskap í Syðra-
Skógarnesi í Miklaholtshreppi. Ár-
ið 1934 fluttust þau til Reykjavíkur
og bjuggu lengst af á Langholts-
vegi 60. Guðmundur starfaði lengst
af sem vörubifreiðarstjóri á Vöru-
bifreiðastöðinni Þrótti. Árið 1947
fluttu þau í nýbyggt hús sitt á Lang-
holtsveginum. Sveitin átti alltaf
sterk ítök í þeim báðum og komu
þau sér upp fjárbúi og sinntu því
meðan þrek og heilsa leyfði.
Útför Guðmundar verður gerð
frá Áskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
1934, maki Eggert
Guðjónsson, þau eiga
tvo syni. 2) Erla Sæ-
unn, f. 7. desember
1935, maki Guðmund-
ur Þorkelsson, börn
þeirra eru níu. 3) Gest-
ur Óli, f. 3. júlí 1937,
maki Lea Þórarins-
dóttir, þau eiga fjögur
börn. 4) Anna Maggý,
f. 6. nóvember 1938,
maki Kristján Guð-
leifsson, þau eiga tvo
syni, áður eignaðist
Anna tvo syni með
manni sínum Ásmundi
Sigurðarsyni sem er látinn. 5) Ás-
laug Gyða, f. 20. febrúar 1940, maki
Gunnlaugur Breiðfjörð Óskarsson.
6) Guðmundur Heiðar, f. 6. septem-
ber 1941, maki Kristín Lára Magn-
úsdóttir, börn þeirra eru fjögur. 7)
Tengdafaðir okkar Guðmundur
Magnússon er látinn á 99. aldursári.
Hann var borinn og barnfæddur
Snæfellingur. Guðmundur talaði oft
um sveitina sína og uppvaxtarárin í
stórum systkinahópi. Hugurinn leit-
aði gjarnan til ótalmargra gleði-
stunda við lax- og silungsveiðar. Við
þá iðju kom keppnisskap hans vel
fram. Veiðistöngin hans var engin
smásmíði, 16 feta löng og hæfði vel
þessari hraustu hetju.
Guðmundur var sundmaður góður
og synti gjarnan í sjónum eins og
kappar Íslandssögunnar. Engan höf-
um við þekkt sem kunni jafnmikið af
vísum, sálmum, þulum og ljóðabálk-
um. Ekki þurfti hann að heyra bundið
mál nema einu sinni til að festa það í
minni. Einnig var hann söngmaður
góður og spilaði listavel á harmónik-
una sína.
Tengdaforeldrar okkar bjuggu á
Langholtsvegi 60 með sinn stóra
barnahóp. Sameiginlegt áhugamál
þeirra var fjárbúskapur sem þau
stunduðu meðan heilsan leyfði. Féð
var í húsum á lóðinni meðan enn var
stundaður fjárbúskapur í Reykjavík.
Síðar fluttu þau bústofninn upp á
Vatnsenda þar sem þau áttu sum-
arbústað. Samhent hugsuðu þau um
kindurnar sínar, fóru með kaffibrús-
ann í réttir og hittu kunningjana.
Systkinahópurinn á Langholtsvegin-
um á margar góðar minningar frá
réttar- og sumarferðum á Snæfells-
nesið, þar sem allur hópurinn sat í
boddýi á vörubílspalli.
Guðmundur hafði yndi af bóklestri,
hlustaði mikið á útvarp og fylgdist
grannt með þjóðfélagsmálum. Hann
var af þessari kynslóð sem upplifað
hefur miklar þjóðfélagsbreytingar og
hafði hann tamið sér nýtni og spar-
semi. Alltaf sýndi Guðmundur mikinn
höfðingsskap og rausn þegar til hans
var leitað. Eitt sinn í landssöfnun
Krabbameinsfélagsins gaf hann mjög
háa peningaupphæð og hafði á orði að
sitt mikla barnalán og sinn yndislega
lífsförunaut bæri honum að þakka.
Við, kveðjum tengdaföður okkar í
dag. Hann var mikið búinn að sakna
hennar Áslaugar sinnar og vildi fyrir
löngu vera kominn á hennar fund.
Minning um stórhuga og traustan
vin mun lifa áfram með okkur sem
áttum því láni að fagna að fá vera með
honum á lífsins leið.
Guðný, Kristín, Lea
og Sigurlín.
Hann afi á Langó, eins og hann var
alltaf kallaður í okkar fjölskyldu, er
dáinn. Við kveðjum hann með nokkr-
um minningabrotum.
Á Langó í heimsókn hjá ömmu og
afa var ýmislegt skrafað. Það var allt-
af vinsælt að skoða skúffuna hans afa
sem var full af alls kyns verkfærum
og smádóti. Afi spilaði stundum á
harmónikuna fyrir okkur, hann var
góður í því. Eftir að hann gat ekki
lengur spilað á hana sjálfur spilaði
pabbi stundum fyrir okkur og afa, þá
færðist alltaf gleðibros yfir andlit
hans. Eftir róður á Siggunni fórum
við alltaf til ömmu og afa á Langó með
fisk í soðið. Þá var alltaf rætt um hvar
fiskurinn hefði fengist og hvar væru
bestu fiskimiðin. Afi var alltaf áhuga-
samur um það og alltaf jafnánægður
að fá nýjan fisk í soðið.
Þegar amma og afi voru ennþá með
kindurnar uppi á Vatnsenda var gam-
an að fá að fara með afa í fjárhúsið og
sjá hann hugsa um kindurnar sínar. Á
Vatnsendanum vorum við lengi með
kartöflugarð. Þegar verið var að setja
niður á vorin og taka upp á haustin
var alltaf gott ef amma og afi voru á
staðnum því þá sátum við saman í
kaffi í hlýjunni hjá þeim.
Eftir að traktorinn hans afa kom til
okkar hafði afi gaman af að fara útí
bílskúr og var traktornum þá snúið í
gang, það fannst afa skemmtilegt.
Þegar við heimsóttum afa á Skjól
voru ætíð nokkur vinsæl umræðuefni:
pikkinn, traktorinn og fiskveiðar.
Honum þótti gaman að ræða þessa
hluti fram og til baka og í kjölfar þess
læddist oft saga um góð fiskimið eða
veiðiá og var afi þá oft með tiltæka
vísu.
Eftir að amma dó bjó afi einn á
Skjóli. Þegar vel lá á honum fór hann
með endalausar vísur og kvæði, ótrú-
legt að hann skyldi muna þetta allt
saman. Þótt afi væri dapur og eitt-
hvað leiður þegar við komum í heim-
sókn færðist alltaf bros yfir andlit
hans þegar Áslaug kynnti, sig því hún
er alnafna ömmu.
Með þessum orðum kveðjum við
afa okkar á Langó og vitum að hann
hefur verið ánægður að hitta Áslaugu
ömmu.
Anna Lilja, Finnur og
Áslaug Sigurðarbörn.
Um miðja síðustu öld var búfé á
beit algeng sjón víða í Reykjavík.
Sauðfé skipti þúsundum, bæði í eigu
bænda á bújörðum og tómstunda-
bænda á ýmsum stöðum, jafnvel inni í
íbúðarhverfum. Höfuðstaðurinn var
að breytast úr sveit í borg. Sinubrun-
ar voru fátíðir því að öll tún voru heyj-
uð og allir tiltækir hagar beittir.
Smábúskapur, einkum kindaeign og
garðrækt, létti undir á mörgum heim-
ilum, sérstaklega þegar atvinna var
stopul, en þróunin varð sú þegar hér
var komið sögu að flestir stunduðu
tómstundabúskap aðeins til yndis og
ánægju. Margir voru úr sveit, þeirra á
meðal Guðmundur S. Magnússon frá
Hrútsholti á Snæfellsnesi sem nú er
látinn á 99. aldursárinu.
Fljótlega eftir að ég varð fjáreig-
andi um fermingaraldur á Háloga-
landi í Reykjavík haustið 1957 veitti
ég Guðmundi athygli. Hann hafði
eignast kindur í Reykjavík eftir fjár-
skiptin 1952 og hýsti þær á vetrum við
íbúðarhúsið á Langholtsvegi 60. Um
1960 þegar við fjáreigendur vorum
flestir að byggja yfir féð í Fjárborg
við Breiðholtsveg flutti Guðmundur
fjárbúskap sinn að fullu og öllu á gras-
býlið Snæfell, austan í Vatnsenda-
hvarfi í Kópavogi, þar sem hann hafði
byggt sumarbústað, reist útihús og
ræktað tún í grýttu holtinu af miklum
dugnaði. Auk túnsins þar heyjaði
hann Útvarpsstöðvartúnið á Vatns-
endahæð um fjölda ára.
Um miðjan 7. áratuginn kynntumst
við Guðmundur vel, vorum báðir í
stjórn Fjáreigendafélags Reykjavík-
ur og fórum saman í útréttir á haust-
in, ég sem skilamaður ásamt fleirum
til að hirða fé frá Reykjavík, Kópavogi
og Seltjarnarnesi og hann til að flytja
féð enda eftirsóttur vörubílstjóri. Ég
minnist m.a. með ánægju ferða í Ölf-
usrétt sem þá stóð í útjaðri Hvera-
gerðis, Heiðarbæjarrétt í Þingvalla-
sveit og Selvogsrétt þar sem hann tók
lagið með feðgunum Snorra og Þór-
arni í Vogsósum og fleiri bændum.
Það var þægilegt að standa hjá fé á
pallinum hjá Guðmundi því að akst-
urslagið var eins og best verður á kos-
ið, ekið jafn og þétt og þess gætt að
viðkvæmur farmurinn kastaðist ekki
til þrátt fyrir misgóða malarvegi.
Árin liðu, Guðmundur var farinn að
fækka fénu, sem flest hafði orðið um
100 vetrarfóðraðar kindur um 1970,
og hann bauð mér aðstöðu fyrir kind-
ur mínar í Snæfelli. Sambýli okkar
stóð frá 1980–1986 þegar hann farg-
aði síðustu kindunum en hann leigði
mér aðstöðu fyrir kindurnar mínar
þar efra til 1991, eins lengi og hann
gat, og var sá stuðningur mér ómet-
anlegur. Þá kynntist ég einnig Ás-
laugu, konu Guðmundar, vel og á jafn-
framt indælar minningar um
hana.Við Guðmundur gengum saman
til ýmissa verka. Hann var sérlega
kappsfullur við heyskapinn, gat verið
kröfuharður við sig og aðra og lá ekki
á skoðunum sínum um menn og mál-
efni, en við áttum alltaf ágæta og
ánægjulega samvinnu um hugðarefni
okkar. Farmallinn kom sér vel við
slátt og drátt, Willysinn dró hjól-
múgavélina á hæfilegum hraða, báðir
komnir til ára sinna, en Guðmundur
kenndi mér á kenjar þeirra við gang-
setningu og vélarnar tifuðu alltaf eins
og klukkur. Hann kunni að nýta vel
það sem hann hafði undir höndum,
hagur á bæði tré og járn. Á sauðburði
var Áslaug aldrei langt undan, fjár-
glögg og athugul. Við fjárflutninga í
afrétt á vorin og úr Hafravatnsrétt og
Fossvallarétt á haustin var Guð-
mundur þá orðið keyrandi á traustum
pallbíl, stundum með stóran aftan-
ívagn, en meðal minnisstæðustu at-
burðanna voru ferðir okkar Guð-
mundar til Grindavíkur í sláturtíðinni
á haustin. Þá sem endranær hafði
hann frá mörgu að segja og ég varð
fróðari um margt, m.a. um sjósókn
hans þaðan í opnum vertíðarbátum á
yngri árum. Eftir að hafa afhent slát-
urféð í Sláturhúsi Kaupfélags Suður-
nesja settumst við inn í bíl og borð-
uðum kjarngott nesti frá Áslaugu,
fórum síðan inn í hús að sækja slátrið
og það kjöt sem ekki var lagt inn,
komum því fyrir á bílnum og breidd-
um yfir. Guðmundur gætti þess að fá
örugglega sína eigin hausa, allt var í
röð og reglu og við kynntumst þarna
ágætu fólki enda söknuðum við þess-
arar góðu þjónustu þegar sláturhús-
inu var lokað.
Það gladdi mig mikið þegar Guð-
mundur kom í heimsókn í Fossvalla-
rétt á haustin lengi vel þótt fjárbú-
skapur hans væri liðin tíð. Ég að
draga í dilkinn hans á horninu og
hann að heilsa upp á gamla félaga.
Alltaf var notalegt að koma í heim-
sókn á Langholtsveginn til þeirra
hjóna, líkt og í Snæfell þar sem þau
bjuggu löngum á sumrin. Guðmundur
var ætíð með hugann við búskapinn,
einnig eftir að hann fluttist á hjúkr-
unarheimilið Skjól þar sem hann tók
sem fyrr vel á móti mér, og því gátum
við spjallað um sameiginleg áhugamál
alla tíð.
Guðmundar minnist ég með virð-
ingu og þökk og aðstandendunum
sendi ég og fjölskylda mín einlægar
samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Guðmundar S.
Magnússonar.
Ólafur R. Dýrmundsson.
GUÐMUNDUR S.
MAGNÚSSON
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.