Morgunblaðið - 01.06.2003, Blaðsíða 27

FRÉTTIR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 1. JÚNÍ 2003 27
Í TILEFNI dagsins rifjast upp fyrir mér saga af sjóferð affjarlægum slóðum. Fleyið hét því bjarta nafni Daylight ogvar eitthvað um þrjátíu fet eins og það heitir í heimi skútu-siglara. Eigandinn og skipstjórinn, sem var og er eina tón-skáld í heimi sem hefur bæði flogið sólóflug og siglt á skútu
yfir Atlantshafið, svo mér sé kunnugt um, hafði búið um borð í
henni í ár þegar þessi saga gerist. Hann hafði haft fast aðsetur í
stórri smábátahöfn, sem Frónbúarnir höfðu gaman af að segja að
væri engin smá bátahöfn, í borg heilags Diegós í Suður-Kali-
forníu.
Hinir tveir í áhöfninni, þ.e. hásetarnir, voru annars vegar dálítið
nefstór og stundum þungbrýnn rithöfundur, en hins vegar
þúsundþjalasmiður og fyrrverandi rótari sem hafði einhvern tíma
verið á fragtara. Ferðaáætlunin gerði ráð fyrir siglingu frá San
Diego til eyjunnar Catalinu einhverja sjómílnatugi undan strönd-
inni.
Á fyrsta degi komust leiðangursmenn til hafnar í bænum
Avalon, syðst á eynni, seinni part dags. Í dagsbirtunni var þetta
fremur einfalt, því auðvelt var að halda réttri stefnu, vindátt og
vindhraði hvort tveggja heppilegt og engin hætta af þeim fjöl-
mörgu risavöxnu flutningaskipum sem áttu leið um.
Vegna þrengslanna í höfninni ákvað skipstjórinn að stytta land-
gönguleyfi áhafnarinnar og sigla um kvöldið norður í aðra höfn á
eynni í von um að þar fengist tryggara skipalægi. Ferðin sjálf
gekk að óskum, en á áfangastað lenti áhöfnin í
miklum hrakningum við að koma Dagsbirtu fyrir
við stjóra.
Splunkuný akkeriskeðjan var svo þung að
ógjörningur var að merkja hvenær akkerið eitt
snerti botninn, en keðjan ekki. Hún rann hrein-
lega endalaust út undan eigin þunga. Vitaskuld
voru engin vísindatæki um borð til að sýna dýpið.
Það gekk því á ýmsu lengi kvölds og brast oft á með skömmum og
þjósti frá nálægum skútum þegar Dagsbirtan æddi þvers og kruss
yfir festar þeirra og línur.
Loks steytti hún á illilegu blindskeri og þurftu hinir knáu sjó-
menn að gera alls kyns kúnstir undir styrkri stjórn skipstjórans
áður en hún losnaði aftur. Undir miðnætti var loks búið að gera
allt fast og klárt og þá gátu leiðangursmenn loks snúið sér að
þeim mikilvæga þætti ferðarinnar sem sneri að því að nærast.
Daginn eftir var skotist í land og litast um og þá fengust þær
upplýsingar að blindskerið væri fastur liður í móttöku nýrra báta í
þessari höfn og þótti heimamönnum sem íslensku víkingarnir
hefðu staðist prófið með stakri prýði, en iðulega þyrfti að bjarga
óvönum sæförum af skerinu með rándýrum björgunaraðgerðum.
Kvöldið eftir var komið að því að taka stefnuna á meginlandið
að nýju eftir nokkuð tímafreka siglingu í beitivindi norðurfyrir
eyjaroddann. Þetta hefði verið einfalt, ef ekki hefði verið skollið á
svartamyrkur og þoka í ofanálag.
Hásetarnir tveir höfðu nokkrar áhyggjur af stóru fragtskip-
unum og risaolíuskipunum sem líklegt var að yrðu enn sem fyrr á
ferðinni og ekki minnkuðu áhyggjurnar þegar skipperinn tilkynnti
að hann væri lúinn og hygðist fara í koju og fól þeim stjórnina.
Þessa nótt varð þúsundþjalasmiðnum og nefstóra skáldinu ekki
ýkja svefnsamt, en skipstjórinn vaknaði blessunarlega nokkrum
tímum síðar og tók við stýrinu. Þá sofnuðu þeir vært út frá
drungalegum söng ósýnilegra þokulúðra og stöku skellum, þegar
flugfiskar skullu á káetugluggunum.
Þegar ferðalangarnir komust daginn eftir í sturturnar í snyrti-
aðstöðu smábátahafnar heilags Díegós rann lúi og spenna af
mönnum og allt í einu ómaði „Suður um höfin“ þríraddað og afar
innlifað milli flísalagðra veggjanna. Ásiglingahætta á einni fjöl-
förnustu siglingaleið á heimshöfunum, sjávarháski á blindskeri,
fljúgandi fiskar byljandi á lúkarnum. Allt breyttist í hrikalega æv-
intýramynd í sínemaskóp, sem var að enda vel og fallega með kór-
söng og ukulele.
En áður en menn gleymdu sér alveg í uppblásinni sjálfsánægju
og ranghugmyndum um sjávarháska og sjómennskuafrek var
þeim þó kippt snarlega niður á jörðina, þegar roskinn og veð-
urbarinn sægarpur sté út úr einum klósettbásnum, þar sem hann
hafði greinilega dvalið allan tímann. Hann spurði einskis um ferð-
ir og afrek, en sagði aðeins: „Margt hef ég reynt um ævina og
marga fjöruna sopið, en þetta er þó í fyrsta sinn sem það hefur
verið sungið þríraddað fyrir mig á dollunni. Svei mér þá ef þið
gætuð ekki bara unnið fyrir ykkur með þessu.“
Þremenningarnir hafa hvorki siglt né sungið saman síðan.
Suður um
höfin
HUGSAÐ
UPPHÁTT
Eftir
Sveinbjörn I.
Baldvinsson
FILMU- og ljósmyndavöruframleið-
andinn Agfa stendur fyrir ljós-
myndasamkeppni í svarthvítum
myndum, sem hefur þemað „hreyf-
ing, tilfinningar og minningar“.
Keppnin, sem er opin öllum, atvinnu-
ljósmyndurum sem og ljósmynda-
nemum og áhugaljósmyndurum, er
alþjóðleg og eru verðlaun í boði.
Tólf bestu myndirnar verða valdar
til að prýða dagatal Agfa fyrir árið
2004. Þrjár bestu myndirnar verða
auk þess valdar til að skreyta um-
búðir utan um Agfa Multicontrast-
ljósmyndapappír. Ljósmyndarar
þeirra mynda fá jafnframt hver að
launum Leica M7-myndavél. Þeir
sem verða í 4. til 6. sæti fá Leica R9-
myndavél í verðlaun og fyrir 7. til 12.
sæti verða Leica C1-myndavélar í
verðlaun. Auk ofangreindra verð-
launa verða 2.000 aukaverðlaun, sem
dregin verða úr nöfnum allra þátt-
takenda. Aukaverðlaunin verða Agfa
Multicontrast-pappír og -framköll-
unarefni.
Hver þátttakandi má senda inn
fimm hefðbundnar svarthvítar ljós-
myndir unnar eftir filmu til keppn-
innar að stærð milli 13X18 cm og
20X25 cm, en skyggnur eru ekki
leyfðar og heldur ekki myndaseríur.
Frestur til skila inn myndum
íkeppnina er til 15. ágúst nk. Nánari
upplýsingar og viðeigandi skráning-
arblað má finna á vef Agfa,
www.agfa.com, eða hjá Heimsmynd-
um / Myndunum beint heim ehf., um-
boðsaðila Agfa á Íslandi.
Ljósmyndasamkeppni í svarthvítu