Morgunblaðið - 22.06.2003, Qupperneq 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 22. JÚNÍ 2003 41
LEGSTEINAR
Mikið úrval af legsteinum
og fylgihlutum
Sendum myndalista
MOSAIK
Hamarshöfði 4, 110 Reykjavík, sími 587 1960
Marmari
Granít
Blágrýti
Gabbró
Líparít
Auðtrúa þú aldrei sért,
aldrei tala um hug þinn
þvert.
Það má kalla hyggins hátt
að heyra margt en skrafa
fátt.
Tak þitt æ í tíma ráð,
tókst þó ei sé lundin bráð,
vin þinn skaltu velja þér,
sem vitur og þar með tryggur er.
(Hallgrímur Pétursson.)
Þetta lýsir í stuttu máli mörgum
ráðum frá henni ömmu minni, henni
ömmu minni sem er nú dáin. Og því
reikar hugurinn til baka og fullt af
góðum minningum rifjast upp. Mynd-
ir hrannast upp í huganum og alltaf er
amma jafn falleg, tignarleg og vel til
höfð. Hvort sem er á brúðkaupsaf-
mælinu sínu eða í réttunum, sem
amma fór síðast í síðastliðið haust
þrátt fyrir að heilsunni hefði þá hrak-
að mjög. Amma var sterkur persónu-
leiki með ákveðnar skoðanir og
marga góða hluti kenndi hún manni.
Amma var Þjóðverji og lagði mikla
rækt við allt sem því viðkom. Hún fór
reglulega til Þýskalands, hitti aðra
Þjóðverja og reyndi af miklum eld-
móð að kenna ömmubörnunum sínum
þýsku. Flest getum við allavega talið
upp að 10. Amma var alltaf vel snyrt
og hafði unun af því að láta dekra við
sig, og eftir að heilsunni hrakaði hafði
hún mjög gaman af að láta naglalakka
sig, mála og greiða. Og alltaf reif hún
sig upp til að komast heim í sveitina til
afa um helgar þótt ekki væri nema í
nokkra tíma.
Það hefur margt drifið á daga
ömmu minnar og erfiðleikar sett
mark sitt á hana. Ég minnist þess er
ég tók einhverju sinni viðtal tengt
skólanum við hana og man vel hve erf-
itt það var fyrir hana að rifja upp
stríðsárin og hve mikið það tók á
hana. Ég dáðist að styrk hennar sem
var ótrúlegur. Ég minnist líka ástar-
punganna, kleinanna og kaknanna
sem alltaf voru á boðstólum, kartöflu-
klöttunum með sultunni og hinu ým-
islegasta góðgæti sem amma útbjó af
mikilli snilld. Amma var dugleg og
gott er að eiga svona nákomna fyr-
irmynd, sem stóð vel fyrir stóru heim-
ili og lagði sig fram í öllu sem hún
gerði, sama hvað það var og gerði það
ILSE W.
ÁRNASON
✝ Ilse W. Árnasonfæddist í Trave-
münde í Þýskalandi
13. febrúar 1922.
Hún lést í Sjúkrahúsi
Suðurlands 10. júní
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Hraungerðis-
kirkju 16. júní.
sem þurfti að gera. Hún
hafði líka húmor fyrir
bæði sjálfri sér og öllu í
kring og gleymist
eggjapúnsið hennar
seint. Það var alltaf jafn
gott og gaman að koma
til ömmu og afa og grípa
í spil eða kasta tening-
um því að oft var spilað í
gamla húsinu og hefur
hún sennilega kennt
mörgum rommí og fleiri
spil.
Ég veit að þér líður
vel þar sem þú ert og
vona að þú hittir þau
okkar sem hafa fengið kallið, seinna
mun ég hitta ykkur þar. Þín ömmu-
stelpa að eilífu,
Harpa Magnúsdóttir.
Elsku amma.
Ég trúði ekki að þú værir farin
þegar pabbi hringdi og sagði mér tíð-
indin. Það var erfitt að vera á Akur-
eyri og geta ekki verið nærri þegar
tími þinn fór að styttast, geta ekki
sagt þér hve vænt mér þykir um þig
og þakkað þér fyrir allt. Lífið hefur
ekki alltaf verið þér auðvelt, ekki síst
síðustu ár þegar heilsunni hrakaði. Þú
leist samt alltaf svo vel út, ég man ein-
hvern tímann þegar þú varst svo
slöpp að þú gast ekki staðið, þá sastu
og lakkaðir neglurnar, klædd eins og
hefðarfrú. Þú varst alltaf svo glæsi-
leg. En núna eru líkamleg mein að
baki og vonandi líður þér vel núna.
Það veit Guð að það áttu skilið. Marg-
ar æskuminningarnar mínar eru
tengdar ykkur afa. Það var svo gott
að hafa ykkur á hlaðinu, yfirleitt var
hlaupið yfir til ykkar til að sníkja
plástur, dót í búið eða einhvað gott í
munninn. Ég man svo vel eftir öllum
berjaferðunum sem farnar voru á
haustin. Yfirleitt kom ég heim blá í
framan með örfá krækiber í dollu og í
nærfötunum einum fata eftir að hafa
vaðið í öllum smásprænum sem fund-
ust í nágrenninu.
Það er svo margt sem ég þarf að
þakka fyrir, bestu kleinur í heimi í
gulu vaskafati, þýska gullpeninga,
heilræði um karlmenn, að ógleymdu
að kenna mér að syngja Heiðu-lagið á
þýsku og prjóna föt á hann Gísla
minn. Og öll spilin sem þú kenndir
okkur krökkunum. Þá var oft spurn-
ing hver svindlaði mest og hver kunni
reglurnar. Seint klárast listinn yfir
það sem þú hefur gert fyrir mig. Takk
fyrir þetta allt, elsku amma mín.
Allt eins og blómstrið eina
upp vex á sléttri grund
fagurt með frjóvgun hreina
fyrst um dags morgunstund,
á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt
lit og blöð niður lagði
líf mannlegt endar skjótt.
(Hallgrímur Pétursson.)
Nú kveð ég þig í hinsta sinn, elsku
amma mín. Skipið þitt er lagt af stað
frá bryggju í annað sinn, ég bið að
heilsa þeim sem þú hittir. Við sjáumst
seinna.
Þín
Elín.
Við þökkum fyrir ástúð alla
indæl minning lifir kær.
Nú mátt þú vina höfði halla,
við herrans brjóst er hvíldin vær.
Í sölum himins sólin skín
við sendum kveðju upp til þín
(H.J.)
Látin er kær vinkona mín, Ilse W.
Árnason í Oddgeirshólum, eftir erfið
veikindi. Ung að árum kom hún til Ís-
lands frá stríðshrjáðu Þýskalandi í
leit að öryggi og atvinnu. Hún var
heppin, lenti hjá góðu fólki í Odd-
geirshólum í Flóa. Þar bjó þá Elín St.
Briem, mæt og merk kona ásamt son-
um sínum, Ólafi Guðmundi og Jó-
hanni Árnasonum, en Árni Árnason
faðir þeirra var látinn. Ilse festi þar
fljótt rætur, fann ástina í lífi sínu og
giftist Guðmundi Árnasyni. Angelika,
2 ára dóttir Ilse, sem orðið hafði eftir
hjá afa og ömmu í Þýskalandi var
send með togara til Íslands og Guð-
mundur gekk henni í föður stað og
hefur hún reynst honum sem besta
dóttir. Ilse og Guðmundur eignuðust
þrjá syni, Árna, Magnús og Steinþór.
Oddgeirshólabændur rækta vel sitt
bú og eru gripir þaðan margverðlaun-
aðir, sérstaklega sauðféð hans Guð-
mundar. Ilse var frábær húsmóðir og
hannyrðakona. Hún var ákveðin,
hreinskiptin, hlý og glöð persóna sem
gott var að vera með. Það er fagurt að
horfa heim að Oddgeirshólum og þar
er líka gott að vera. Í fimm sumur
dvaldi ég þar á unglingsárunum og er
það samdóma álit okkar ungmenn-
anna sem þar voru saman að þetta
hafi verið góður og þroskandi tími
sem leið við leik og störf hjá góðu fólki
og eru ógleymanleg. Ilse fór af og til
og heimsótti fólkið sitt í Þýskalandi,
langt er síðan hún sagði mér að hún
væri orðin meiri Íslendingur en Þjóð-
verji. Stolt sýndi hún ættingjum sín-
um Ísland. Í 50 ár naut ég og fjöl-
skylda mín vináttu hennar og
tryggðar og fyrir það er þakkað af
heilum hug. Einnig ævintýrin í sveit-
inni sem barnabörnin mín upplifðu.
Þegar heilsan þvarr og hún þurfti að
vera langdvölum að heiman átti hún
eina ósk, að komast aftur heim að
Oddgeirshólum. Ég trúi því að hún sé
komin heim, heim til hans sem allt
skóp á landi ljóss og friðar. Ástvinum
Ilse er vottuð samúð okkar.
Blessuð sé minning hennar.
Hrönn V. Hannesdóttir.
✝ Jónína Óskars-dóttir fæddist í
Hveragerði 1. nóv-
ember 1947. Hún
andaðist á Landspít-
alanum hinn 4. júní
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar eru Óskar
Sigurðsson, f. í Net-
hömrum í Ölfusi hinn
28. október 1903, d.
21. sept. 1977, og
Þorbjörg Hallmanns-
dóttir, f. í Vörum í
Garði í Gerðahreppi
17. janúar 1916.
Systkini Jónínu eru
Einar Pálsson, Reynir Pálsson,
Sigurður Ingi Óskarsson, Hall-
mann Ágúst Óskars-
son, Björg Óskars-
dóttir, Garðar
Óskarsson, Óskar
Þór Óskarsson og
Jón Ólafur Óskars-
son.
Eftirlifandi eigin-
maður Jónínu er
Björgvin Snævar
Edvardsson. Börn
þeirra eru Jóna
Björg, Þorbjörg
Ósk, Sólveig Sigur-
björg, Arnþór, Sig-
urður og Guðlaugur.
Útför Jónínu var
gerð í kyrrþey frá Kotstrandar-
kirkju hinn 14. júní.
Elskuleg systir mín og mágkona
er fallinn frá aðeins 55 ára að aldri.
Ekki datt okkur í hug að þetta yrði
svona snöggt, allt búið á augabragði,
við sem eftir sitjum lútum höfði.
Að þekkja Jónínu voru forréttindi.
Það fannst okkur að minnsta kosti en
hún var ekki allra, það var ekki auð-
velt að komast inn fyrir skelina en
þegar það tókst þá var hún vinur
vina sinna.
Við viljum minnast allra góðu
stundanna sem við áttum saman, við
heyrum í fjarska hláturinn sem var
svo innilegur þegar hún tók sig til að
ekki var annað hægt en að smitast.
Oft var gestkvæmt á heimili Jónínu
og Björgvins enda fjölskyldan orðin
stór og ríkti oft glaumur og gleði
þegar allir voru mættir og ekki þótti
Jónínu mikið mál að dekka borðið
með alls konar kræsingum því eng-
inn fór þaðan svangur. Ekki er annað
hægt en að minnast á ferðina sem við
fórum saman síðastliðið vor þar sem
hlátur og gleði ríkti alla helgina og
var þá ákveðið að fara aðra ferð að
ári og vorum við farin að hlakka til en
af því ferðalagi varð ekki. Nú er Jón-
ína okkar farin í enn lengra ferðalag.
Við ætlum ekki að fara yfir lífs-
hlaup Jónínu frekar, það væri ekki
henni að skapi en viljum heldur
þakka henni fyrir alla þá hlýju og
vinsemd sem hún veitti okkur og
okkar fjölskyldu.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sig.)
Elsku Björgvin og fjölskylda, okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Óli, Þórdís og fjölskylda.
JÓNÍNA
ÓSKARSDÓTTIR
Sumarið er komið í
Hvammsland. Fugla-
söngur allt um kring
og gróðurinn kominn
vel af stað. Hér í
Dóruhvammi hafa trén tekið við
sér og laufgast. Trén sem Jónas
gaf okkur. Greinilegt að vel hefur
verið hlúð að þeim því þau laufgast
fyrst og dafna best.
Jónas hlúði einnig vel að okkur.
Tók vel á móti okkur þegar við,
nýgræðingarnir, komum hér fyrst
í þessa paradís sem Hvammsland-
ið er. Við vissum varla hvað snéri
upp og hvað niður þegar gróð-
ursetja átti tré en Jónas var
nægtabrunnur þegar kom að
gróðrinum. Og alltaf gátum við
fengið góð ráð eða aðstoð hjá hon-
um þegar við vorum í vanda. Jónas
hafði nógan tíma og þolinmæði til
að sýna okkur hvernig standa ætti
að gróðursetningu eða öðru slíku.
Hann var sífellt að, eins og fjalla-
kind fór hann um allt, óþreytandi
JÓNAS ÓSKAR
MAGNÚSSON
✝ Jónas ÓskarMagnússon
fæddist á Efri-Sýr-
læk í Flóa 7. júní
1926. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
5. maí síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Kópavogskirkju
13. maí.
og harðduglegur.
Okkur, þessum ungu,
fannst hann vera
yngri en við, slík var
orkan. Hann, ásamt
konu sinni, Öldu,
hafði búið til slíkan
lystigarð í sínu sum-
arbústaðalandi, að
leitun var að öðru
eins. Að ná að rækta
slíkan skóg í Hvalfirði
var afrek út af fyrir
sig. Hann elskaði
náttúruna, gróðurinn
og allt sem lífið bauð
upp á. Oft heyrðist í
honum kyrja söng snemma um
morgun þegar þannig lá á. Hann
var kominn í landið sitt, landið
sem hann unni heitt. En allt tekur
enda. Hann greindist með alvar-
legan sjúkdóm, mein sem að lokum
felldi hann, þrátt fyrir hans hetju-
legu baráttu. Hann sagði eitt sinn
í vetur sem leið, að hann hræddist
ekki dauðann. Við værum aðeins
sandkorn í óendanlegri hringrás
tímans. Hann hefði fengið sinn
góða tíma og hann væri sáttur.
Við munum njóta hans góðu
ráða áfram og geyma hjá okkur
minningu um góðan mann. Megi
Guð blessa hans minningu og
blessa og styrkja Öldu og fjöl-
skyldu hennar í þeirra miklu sorg.
Kveðja frá Dóruhvammi,
Viðar og Halldóra.
Kær móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
MARGRÉT ÁRNADÓTTIR,
áður til heimilis
á Kaplaskjólsvegi 93,
lést á Droplaugarstöðum mánudaginn 16. júní.
Útför hennar hefur farið fram í kyrrþey.
Hrafn Pálsson, Vilborg Kristjánsdóttir,
Margrét Pálsdóttir, Halldór Þór Halldórsson
og fjölskyldur.