Morgunblaðið - 22.06.2003, Qupperneq 42

MINNINGAR
42 SUNNUDAGUR 22. JÚNÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Inger Steinsson,
útfararstjóri,
s. 691 0919
Ólafur Ö. Pétursson,
útfararstjóri,
s. 896 6544
Bárugötu 4, 101 Reykjavík.
S. 551 7080
Vönduð og persónuleg þjónusta.
Blómastofa Friðfinns,
Suðurlandsbraut 10,
sími 553 1099, fax 568 4499.
Opið til kl. 19 öll kvöld
Kransar • Krossar • Kistuskreytingar
✝ Helga HuldaGuðmundsdóttir
fæddist á Breiðaból-
stað á Skógarströnd
1. janúar 1930. Hún
andaðist á líknar-
deild Landspítalans í
Landakoti 4. júní síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Guð-
mundur Sigurðsson,
f. 14. júní 1905, d. 4.
desember 1983, frá
Höfða í Eyjahreppi,
og Málfríður María
Jósepsdóttir, f. 7.
júní 1908, d. 4. októ-
ber 1996, ættuð úr Dölum. Systk-
ini Helgu eru: Hreinn, f. 1931,
Rósinkar, f. 1933, d. 1995, Ásbjörn
Jósep, f. 1934, d. 1997, Kristrún
Dagbjört, f. 1935, d. 2002, Karl
Heiðar, f. 1936, og Inga, f. 1938.
Helga var gift Gísla Magnús-
syni vörubílstjóra, f. 23. janúar
1929. Börn þeirra eru: 1) Ásdís, f.
1. janúar 1950, kennari við Álfta-
mýrarskóla, og á hún tvo syni, a)
Gísla Baldur Róbertsson sagn-
fræðing, f. 1973, og b) Ragnar Má
Róbertsson, nema
við HÍ, f. 1979. Mað-
ur Ásdísar er Finn-
bogi Steinarsson
bryti. 2) Magnús, f.
25. mars 1957, óp-
erusöngvari við
Konunglegu óp-
eruna í Kaupmanna-
höfn. Magnús á þrjú
börn með fyrrver-
andi eiginkonu sinni,
Birnu Róbertsdóttur
leikskólakennara,
þau skildu. Börn
þeirra eru: a) Helga
Clara, nemi í MH, f.
1985, b) Sandra Karen, f. 1990, og
c) Alexander Róbert, f. 1996.
Magnús kvæntist síðar Randi
Gíslason söngkonu en þau skildu.
Helga ólst upp á Höfða í Eyja-
hreppi í Hnappadalssýslu en flutti
til Reykjavíkur 15 ára gömul og
vann ýmis störf, m.a. í Opal, við
ræstingar í Vogaskóla og sem
húsvörður í Hvassaleitisskóla um
margra ára skeið.
Útför Helgu var gerð frá Ás-
kirkju 18. júní.
Vegna mistaka í vinnslu blaðsins
sem kom út 17. júní birtum við
þessar minningargreinar aftur og
biðjumst velvirðingar á mistökun-
um.
Nú er komið að kveðjustund,
elsku amma, og ótal góðar minn-
ingar koma upp í huga minn sem
við höfum átt saman á liðnum árum
og ég er mjög þakklát fyrir að hafa
átt þessa samleið með þér. Ein af
þessum góðu minningum er þegar
við fórum saman í ferð til Akureyr-
ar 1998.
Þú hringdir alltaf þegar einhver
var veikur, þegar við vorum í próf-
um, til að gleðjast með okkur eða
aðeins til að heyra hljóðið í gullmol-
unum þínum eins og þú sagðir
gjarnan og deila með okkur nýjustu
fréttum. Við fundum svo vel fyrir
því hvað þér var annt um okkur öll,
og varst ávallt tilbúin að aðstoða og
rétta hjálparhönd.
En það er svo skrýtið að þegar ég
hugsa til baka þá finnst mér eins og
þú hafir alltaf verið með hugann hjá
okkur og ég trúi því að þú verðir
það áfram.
Alltaf var jafnnotalegt að koma
og heimsækja ykkur afa í Stóra-
gerðið og síðar á Snorrabrautina og
þótt vinir mínir væru með í för voru
allir jafnvelkomnir. Þið afi voruð
mjög samrýmd og það hefur verið
einstakt að fá að fylgjast með þeirri
umhyggju sem afi sýndi þér í veik-
indum þínum og að upplifa þessi
sterku tengsl ykkar á milli. Missir
afa er því mikill og við óskum þess
að góður guð hjálpi honum í gegn-
um sorgina.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Úr vísum Vatnsenda-Rósu.)
Með ástar- og saknaðarkveðju,
elsku amma mín.
Þín
Helga Clara.
Hún sagði það með blómum.
Blóm eru það fyrsta sem mér
dettur í hug þegar ég minnist
Helgu vinkonu minnar sem ég
kynntist fyrir 30 árum í Hvassaleit-
isskóla. Örlögin höguðu því þannig
að sama veturinn bundumst við
einnig vináttuböndum ég og dóttir
hennar Ásdís.
Helgu man ég fyrst eftir með
vökvunarkönnu og allskonar græð-
linga í litlum pottum. Hún hlúði svo
vel að öllum blómum í skólanum að
þau blómstruðu meira og minna all-
an ársins hring bæði á veggjum og
úti í gluggum.
Einhverju sinni sá ég hana setja
eitt laufblað í pott og plastpoka yfir.
Ég gat ekki orða bundist og spurði:
Hvað verður nú úr þessu? Hún
klappaði mér á vömbina sem stóð út
í loftið og sagði: „Það sama og hér,
það verður til nýtt eintak.“
Hún gaf mér síðan pottinn með
laufblaðinu og um sumarið blómstr-
uðum við bæði, ég og pottablómið.
Helga fylgdist vel með stóru
stundunum í lífi mínu. Úr faðmi
hennar hef ég tekið á móti ótal
blómvöndum og gjöfum. Blómin
hennar báru af og auðséð að vandað
var til valsins. Í minningunni finnst
mér þau oftast hafa verið bleik og
rauð. Litirnir segja heilmikið um
hana sjálfa en hún var sannkölluð
dama og hafði gaman af því að
punta sig enda ávallt glæsileg.
Helga stóð alltaf með báða fætur
á jörðinni og hafði að leiðarljósi
gömlu góðu gildin um trúmennsku
og heiðarleika. Sjálfsagt hefur
henni fundist við Ásdís svífa heldur
mikið fyrir ofan jörðina á stundum
því hún átti það til að leggja okkur
lífsreglurnar. Allt var það gert í
góðri meiningu og með árunum
lærðum við að meta það.
Helga var húsvörður í Hvassa-
leitisskóla og sinnti því starfi af
mikilli alúð. Hún naut þess að vera
innan um krakkana og gaf sér alltaf
tíma í erli dagsins til að hlusta á
þau. Fyrir tíma skólasálfræðinga
má segja að Helga hafi sinnt því
starfi í sjálfboðavinnu. Margir eiga
því góðar minningar frá árunum
hennar Helgu í Hvassaleitisskóla og
minnast hennar nú með hlýju og
þakklæti. Vegna veikinda þurfti
Helga að draga sig í hlé frá störfum
alltof snemma. Starfið var hennar
líf og yndi og það var henni þung
raun að þurfa að hætta. Hún gat þó
yljað sér við minningarnar sem hún
rifjaði óspart upp þegar við hitt-
umst.
Uppáhalds blómin hennar Helgu
voru barnabörnin. Þeirra hag vildi
hún sjá sem mestan enda gerði hún
allt sem í hennar valdi stóð til að
svo mætti verða. Hún uppskar líka
ríkulega því öll eru þau til fyrir-
myndar hvar sem þau koma.
Ógleymanleg verður mér stundin
þegar Alexander litli söng fyrir
ömmu sína á spítalanum sólarhring
áður en hún kvaddi.
Helga var kát að eðlisfari og sá
oft það spaugilega við hlutina. Hlát-
urinn hefur eflaust hjálpað henni
mikið í veikindunum sem herjuðu á
hana sl. 23 ár. Aldrei barmaði hún
sér, alltaf hélt hún ótrauð áfram
þrátt fyrir ný áföll. Þegar hún lagð-
ist inn á spítala nú í byrjun sumars
grunaði engan að hún ætti þaðan
ekki afturkvæmt en smátt og smátt
þraut henni kraftur þar til hún
sofnaði inn í eilífðina. Rauðu rós-
irnar sem hún fékk þremur vikum
fyrr voru fallegri en nokkru sinni,
útsprungnar og keikar og teygðu
krónur sínar til himins. Inn um
gluggann heyrðist klukknahljómur
frá Landakotskirkju og ég kvaddi
vinkonu mína fullviss um að nú liði
henni vel.
Hún hafði sagt mér það með
blómum.
Ástvinum Helgu votta ég mína
dýpstu samúð.
Megi hið skærasta ljós lýsa veg-
inn framundan.
Minningin lifir áfram og vináttan
vermir sem fyrr.
Guðrún Gísladóttir.
HELGA HULDA
GUÐMUNDSDÓTTIR
MORGUNBLAÐIÐ birtir afmælis- og minningargreinar endurgjalds-
laust alla daga vikunnar. Greinunum má skila í tölvupósti (netfangið er
minning@mbl.is - svar er sent sjálfvirkt um leið og grein hefur borist)
eða á disklingi og þarf útprentun þá að fylgja. Nauðsynlegt er að til-
greina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusíma og heima-
síma). Tekið er á móti afmælis- og minningargreinum á 1. hæð í húsi
Morgunblaðsins, Kringlunni 1 í Reykjavík, og á skrifstofu Morgun-
blaðsins Kaupvangsstræti 1 á Akureyri. Ekki er tekið við handskrif-
uðum greinum.
Birting afmælis- og
minningargreina
Elsku amma. Þeir
fara fyrst sem guðirn-
ir elska. Það er sárt
að missa þig en nú ert
þú farin til himna og
líður vonandi betur. Þú varst ynd-
isleg manneskja og varst alltaf svo
góð við alla, sérstaklega okkur
barnabörnin. Það verður erfitt að
fara í Heiðarásinn og vita að þú
sért ekki þar.
Kom, nótt, með náð og frið,
kom nær, minn faðir hár,
og legðu lyfstein þinn
við lífsins mein og sár,
allt mannsins böl,
hvert brot og sár.
(Sigurbjörn Einarsson.)
Ég á eftir að sakna þín ótrúlega
mikið elsku amma mín. Guð geymi
þig.
Kveðja
Sunna Ósk.
Það er ekki nóg að drekka
kaffið, það verður líka að hella
uppá, var sagt ákveðinni röddu.
Þetta var árið 1985 og ég nýkomin
til starfa fyrir Skipstjórafélag Ís-
lands í Borgartúni 18. Ég taldi mig
ekki vera neina kaffimanneskju, en
ég hélt að það væri nú allt í lagi að
fá sér nokkra bolla yfir daginn.
Þarna var Krissa komin, búin að
KRISTRÚN
KRISTJÁNSDÓTTIR
✝ Kristrún Krist-jánsdóttir fædd-
ist í Hafnarfirði 8.
apríl 1947. Hún lést
á líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
28. maí síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Hafnar-
fjarðarkirkju 5.
júní.
vera hjá Vélstjóra-
félaginu frá því að
elstu menn muna og
stjórnaði því sem
henni hentaði. Ég
komst fljótt að því að
ekkert fór fram á
hæðinni í Borgar-
túninu sem Krissa
hafði ekki puttana í,
þar með talið jóla-
glögg, þorrablót og
þess háttar.
Á þessum árum var
oft mikið um að vera
hjá sjómannafélögun-
um sem deildu hús-
næði í Borgartúni 18, aldrei nein
lognmolla og stundum hart þrátt-
að. Okkur kvenfólkinu fannst oft
nóg um karpið hjá körlunum og
stofnuðum okkar eigið félag sem
við kölluðum Löfðufélagið, því að
okkar mati vorum við sannkallaðar
löfður. Að sjálfsögðu var Krissa
potturinn og pannan í öllu því sem
við tókum okkur fyrir hendur.
Löfðurnar brugðu m.a. undir sig
betri fætinum og skruppu til Lond-
on eitt árið og síðar til Parísar. Við
höfum haldið hópinn þótt sumar
okkar hafi skipt um vinnustað.
Undanfarin ár og síðustu mánuði
höfum við fylgst með Krissu takast
á við veikindi sín og sífellt hefur
hún komið á óvart og gefið okkur
von.
Nú kveðjum við Krissu sem er
önnur í röðinni af löfðunum sem
kveðja þetta jarðlíf, langt um aldur
fram.
Viggó, dætrum þeirra þrem,
fjölskyldum þeirra og Margréti
sendum við hugheilar samúðar-
kveðjur um leið og við þökkum
Krissu samfylgdina.
F.h. Löfðufélagsins,
Helga Jakobs.
Elsku Villa mín.
Vinaskilnaður er við-
kvæm stund.
Síðustu vikur og
daga hafa margar ljúfar minningar
um okkar samverustundir komið
fram í huga mér og eiga eftir að
ylja mér um hjartarætur um ókom-
in ár.
Mér eru efstar í huga samveru-
stundir okkar á Þórshöfn eftir að
við Jonni fluttum þangað 1994 með
nöfnu þína nýfædda. Þá var gott að
rölta til þín með barnavagninn og
spjalla yfir kaffibolla. Ósjaldan vor-
um við mæðgurnar hjá þér í mat og
kaffi og minnist ég steikta fisksins,
lærisneiðanna, sandkökunnar, ban-
anarúllutertunnar, kaniltertunnar
og lifrarpylsunnar. Allt eru þetta
uppskriftir sem er að finna í mínum
uppskriftabókum í dag. Þú varst
listakokkur og bakari. Alltaf var
manni tekið opnum örmum og þú
varst góður vinur. Gott var að eiga
þig að við skírn nöfnu þinnar. Ég
minnist notalegra stunda eins og í
ferð okkar á Subaru Justy yfir
Hellisheiði í Egilsstaði og á Seyð-
isfjörð og þegar ég fékk þig með
mér í göngutúr með barnavagninn.
Það var tómlegt þegar þú fluttir frá
Þórshöfn.
Við fjölskyldan fluttum til Dan-
merkur og það gladdi okkur mikið
þegar þú komst í heimsókn til okk-
ar, þá áttum við fjögur notalegar
VILBORG
ÞÓRISDÓTTIR
✝ Vilborg Þóris-dóttir fæddist í
Garði í Þistilfirði 6.
janúar 1942. Hún
lést á Heilbrigðis-
stofnun Seyðisfjarð-
ar 16. maí síðastlið-
inn og var útför
hennar gerð frá
Svalbarðskirkju 23.
maí.
stundir. Ég minnist
einnig gjafanna frá
þér, alltaf bættist við
púðasafnið og bæði
Jonni og Vilborg Anna
gátu ekki slitið sig frá
púðunum – það var
mömmu- og ömmuilm-
urinn.
Eftir að við fluttum
heim var ekki svo ýkja
langt á milli okkar og
var vinsælt hjá nöfnu
þinni að heimsækja
Villu ömmu á Stokks-
eyri og gista. Ávallt
kom hún heim sæl í
sinni. Eftir að heilsuleysi fór að
segja til sín var gott að vera í ná-
munda við þig og geta verið þér
innan handar. Við mæðgurnar gát-
um heimsótt þig á Sjúkrahús Sel-
foss með norsku blöðin frá mömmu,
á LSH var stutt að hlaupa og
spjalla og einnig á Reykjalund.
Mig langar í lokin að taka undir
orð Jóhönnu tengdadóttur þinnar,
að betri tengdamömmu hefði ég
ekki getað fengið. Þín verður sárt
saknað.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Ég bið Guð að vera með og
styrkja móður hennar, bræður, syni
og nánustu aðstandendur í sorginni.
Linda E. Pehrsson.
Elsku Villa amma, ég sakna þín.
Þú varst alltaf svo góð við mig. Ég
skal kveikja á kerti og biðja fað-
irvorið fyrir þig.
Kveðja.
Vilborg Anna Jóhannesdóttir.