Morgunblaðið - 17.01.2004, Blaðsíða 44

✝ Kristín Ólafs-dóttir fæddist á
Patreksfirði 8. mars
1959 og ólst upp á
Sellátranesi í Pat-
reksfirði. Hún lést á
Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi í
Fossvogi 9. janúar
síðastliðinn. Kristín
var dóttir hjónanna
Ólafs Kristins
Sveinssonar, f. 8.3.
1928, d. 14.8.3, og
Grétu Árnadóttur, f.
19.7. 1939. Systkini
Kristína eru: Guðni,
f. 10.10. 1957, maki Inga, f. 30.3.
1961, búsett á Tálknafirði; María,
f. 5.12. 1960, maki Guðjón, f. 2.12.
1947, búsett í Hænuvík; og
Sveinn, f. 5.4. 1971, maki Stein-
unn Rán, f. 6.8. 1971, búsett í
Reykjavík.
Kristín giftist Stefáni Jóhann-
esi Sigurðssyni vélvirkja frá
Kópavogi, f. 12.2. 1953, d. 23.1.
1999, og voru þau búsett á
ýmis störf, sótti m.a. sjóinn, vann
við heimilishjálp og öldrunar-
þjónustu á árunum 1988–2000.
Hún var héraðslögreglumaður
1998–2001 og sótti ýmis nám-
skeið á vegum lögreglunnar. Á
árunum 2002–2004 starfaði hún
sem forstöðumaður íþróttamið-
stöðvar Tálknafjarðar. Kristín
tók virkan þátt í málum sveitarfé-
lags síns og átti hún sæti í
hreppsnefnd Tálknafjarðar frá
vori 1994 fram að vori 2002, eða
tvö kjörtímabil. Einnig sat hún í
mörgum nefndum á vegum sveit-
arfélagsins, fyrir og eftir þann
tíma.
Kristín vann vel og lengi fyrir
Verkalýðs- og Sjómannafélag
Tálknafjarðar. Veturinn 1982 hóf
hún störf við félagið, þá sem rit-
ari. Sumarið 1987 var hún kosin
varaformaður og gegndi hún því
starfi til sumarsins 1990 þegar
hún var kosin formaður félagsins.
Kristín var formaður félagsins
allt þar til félagið sameinaðist
Verkalýðsfélagi Vestfjarða árið
2003. Árið 1996 fékk hún sæti í
Alþýðusambandi Vestfjarða og
sat hún þar til ársins 2004.
Útför Kristínar verður gerð frá
Tálknafjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Tálknafirði alla sína
sambúð. Börn þeirra
eru: Ólafur Sveinn, f.
30.9. 1979, maki Rak-
el, f. 17.11. 1980, Árni
Grétar, f. 6.12. 1983,
Eydís Hulda, f. 13.7.
1988, og Gunnar
Smári, f. 4.9. 1992.
Kristín hóf sambúð
með Karli Þór Þóris-
syni, f. 22.2. 1952, í
lok árs 2003.
Kristín gekk í
barnaskóla í Örlygs-
höfn. Eftir það hóf
hún nám við Ungl-
ingaskólann á Reykjanesi í Ísa-
fjarðardjúpi, á árunum 1975–
1976. Heima á Sellátranesi tók
hún fullan þátt í öllum hefð-
bundnum sveitastörfum.Við 15
ára aldur fór Kristín til Tálkna-
fjarðar til að vinna í fiski, 16 ára
fór hún að vinna í mötuneyti HT
og hafði umsjón með því aðeins
17 ára. Á þeim tíma sem Kristín
dvaldist á Tálknafirði vann hún
Með fáeinum línum ætla ég að
kveðja mjög kæra frænku og vin-
konu.
Elsku Stína. Mín fyrstu kynni af
þér urðu þegar þú bankaðir uppá
hjá mér, er við hjónin vorum ný-
flutt í sama fjölbýlishús á Tálkna-
firði. Þarna stóðst þú með Óla í
fanginu, há og grönn með fallegu
grænu augun og hrokkna hárið. Óli
var fjögurra mánaða, ljós og bjart-
ur og brosandi út að eyrum. Þú
hélst á litlum barnatreyjum og
spurðir hvort ég gæti ekki notað
þær á litla drenginn minn sem þá
var hálfs mánaðar gamall. Upp frá
þessum degi urðum við vinkonur og
bar aldrei skugga þar á. Við fylgd-
umst að og börnin urðu fleiri.
Mennirnir okkar voru saman til
sjós og við vorum saman í sauma-
klúbbi. Þú hafðir eins og ég gaman
af að sauma föt á börnin og okkur
sjálfar. Oft var setið yfir sauma-
blöðum og skipst á skoðunum, hvað
var smart og hvað ekki. Það var
ekki hlaupið út í búð og ný föt
keypt og oft voru ekki peningar til
þess. Þú varst svo smekkleg, allt
vel gert sem þú tókst þér fyrir
hendur. Ófáar uppskriftir af ýmsu
góðgæti gengu á milli. Ef mér
leiddist eða leið illa, þá var oft sem
ég leitaði til þín, við gátum alltaf
hlegið saman og gert að gamni okk-
ar. Við komumst að því eftir nokk-
urra ára vináttu að við vorum ná-
skyldar.
Við vorum samtaka að byggja
okkur hús, keyptum einingahús
sem reist voru á sama tíma, en að-
eins tvö hús voru á milli okkar í
götunni. Svo kom að við fluttum
suður fyrir sjö árum og var mikill
söknuður að góðum vinum, þó að
við héldum alltaf sambandi.
Fórnfýsi þinni voru engin tak-
mörk sett, hvort sem það var fyrir
verkalýðsfélagið, hreppsnefndina,
gamla fólkið eða félagsheimilið.
Sl. sumar þegar við stormuðum
vestur og Guðni og Hugrún giftu
sig á Tálknafirði og margir lögðu
leið sína til okkar þá varst það þú
sem komst og hjálpaðir við matinn
og útvegaðir gestunum húsnæði.
Hræðilegt áfall varð þegar
Stebbi Jói eiginmaður þinn fórst af
slysförum fyrir fimm árum og setti
það mikið mark á þig, þótt þú bærir
þig alltaf vel. Við bættist annað
áfall þegar þú misstir pabba þinn
síðastliðið haust.
Þrátt fyrir annir og álag daglegs
lífs varst þú ávallt tilbúin að þjóna
öðrum og gefa af þér.
Hvers vegna guð kallar þig til
æðri starfa svo fljótt fáum við ekki
svör við. Ég vil þakka þér allt sem
þú gerðir fyrir mig og mína og veit
að ég á eftir að finna nærveru þína
áfram þótt þú sért komin í annan
heim.
Þegar skugga ber á í litlu sjáv-
arþorpi standa allir saman og verða
eins og ein stórfjölskylda. Það er
huggun mín að börnin þín standa
ekki ein, þau eiga svo marga góða
að.
Grétu móður Stínu, börnunum
hennar, þeim Óla, Árna, Eydísi og
Gunnari Smára, Kalla sambýlis-
manni hennar og öðrum aðstand-
endum votta ég mína dýpstu samúð
og bið góðan Guð að halda sinni
verndarhendi yfir þeim.
Þegar heima dvelur sorgin sár
er sælt að gefa gaum að því
að Drottinn þerrar tregatár
og trúin gefur styrk á ný
Þótt vinir verði heim að hverfa
til hans sem ræður vorum vegi
er gott að vita alla sofa
eilífa lífið, þótt þeir deyi.
(Ellert Ág. Magnússon.)
Elín Anna.
Í dag verður lögð til hinstu hvílu
góð vinkona okkar, Stína Ólafs,
eins og hún var alltaf kölluð. Við
erum hljóð og harmi slegin og get-
um ekki skilið hvað æðri máttar-
völd geta verið ósanngjörn.
Maðurinn minn kynntist Stínu
fyrst þegar hann fluttist vestur og
fór á verbúð aðeins fimmtán ára
gamall. Þar passaði hún upp á hann
og reyndi að siða hann til eins og
hægt var, þótt hún væri litlu eldri.
Ég kynntist henni hins vegar síðar
á lífsleiðinni þegar við Fjölli tókum
saman og fluttumst á Tálknafjörð.
Stína var glæsileg kona, há og
grönn og uppfull af krafti og dugn-
aði. Hún virtist vera ein af þeim
sem aldrei þurfti að sofa eða hvíl-
ast.
Hún var á fullu í pólitík, Verka-
lýðsfélaginu, vann með eldri borg-
urum, ungmennafélaginu, bakaði
og þreif af miklum krafti. Mér er
það minnisstætt þegar mér var
boðið á kynningu heima hjá henni
þegar hún var nýflutt að Eyrarhús-
um. Þar var kona að kynna vörur
sem ætlaðar voru til hreinlætis-
notkunar og það var sama hvar hún
leitaði, hún fann varla rykkorn, en
þarna bjó Stína með sín fjögur
börn og hund. Já, það var líf og fjör
í kringum Stínu. Maður sér hana
fyrir sér hlæjandi sínum smitandi
hlátri, haldandi um andlitið með
tárin rennandi niður kinnarnar. En
sorgin knúði líka dyra hjá henni af
fullum þunga.
Fyrir aðeins tæpum fimm árum
lést eiginmaður hennar, Stefán Jó-
hannes, í sviplegu slysi og allir
bæjarbúar fundu mikið til með fjöl-
skyldunni í Móatúninu. Þá fundum
við samt best hversu mikla um-
hyggju Stína bar fyrir öðrum. Hún
hafði miklar áhyggjur af Fjölla, þar
sem hann hafði komið á slysstað
ásamt henni. Hún sendi prestinn til
okkar og hringdi til þess að athuga
hvort Fjölli svæfi ekki örugglega
og borðaði nóg. Þetta var konan
sem var að missa manninn sinn og
föður barnanna sinna.
Vorið 2001 ákváðum við hjónin
að flytjast búferlum ásamt börnum
okkar suður á bóginn og þá hringdi
ég í Stínu og sagði henni í trúnaði
að ég hygðist segja upp störfum á
sveitarskrifstofunni og flytja. Hún
svaraði um hæl: „Viltu ekki selja
húsið?“ Ég jánkaði því, og hún
sagði því næst: „Helltu upp á kaffi.
Ég er að koma. Mig vantar hús!“
Ég gleymi þessum degi aldrei.
Við þömbuðum kaffi, reyktum, út-
bjuggum pappíra, hringdum út og
suður og við bara redduðum þessu
tvær. Það þurfti engan fasteigna-
sala til.
Allt gerðist mjög hratt í kjölfar-
ið. Stínu lá alltaf á. Og fyrr en varði
sat ég í sófasettinu inni í eldhúsi,
smiðir uppi á lofti og málari í stof-
unni. Stína var að flytja inn, ég var
að flytja út.
Síðast þegar ég fór vestur fór ég
til Stínu, í gamla húsið mitt, og
dáðist að því hversu allt var fallegt,
fínt og heimilislegt og hve garð-
urinn var búinn að taka miklum
stakkaskiptum enda var hún dugn-
aðarforkur í garðinum eins og ann-
ars staðar.
Í dag kveðjum við einstaka konu.
Megi minning þín lifa, Stína mín.
Takk fyrir allt!
Elsku Óli Sveinn minn, mikið
óskaplega eru systkini þín heppin
að eiga jafn vel gerðan einstakling
og þig fyrir stóra bróður. Megi al-
góður Guð styrkja þig, Árna Grét-
ar, Eydísi Huldu og Gunnar Smára
og leiðbeina ykkur í gegnum lífið.
Ingibjörg Kristjánsdóttir.
Ég er stödd vestur á Tálknafirði,
mínum æskuslóðum.
Ég vakna við að útidyrahurðinni
er lokið upp, bankað léttilega í
hana um leið og rödd kallar: „Halló,
Inga mín, ertu heima?“ – Svo, án
þess að bíða boðanna, segir röddin:
„Heyrðu, ég kem bara upp.“
Þetta er Stína, Stína Ólafs, heyri
ég. Hún er komin, með Moggann,
eða í smáinnlit eða að fara með
mömmu í búðina eða eitthvað allt
annað.
Ég heyri í mömmu uppi: „Ertu
bara komin, Stína mín?“ – og hún
kemur niður og þær mætast í gang-
inum.
Ég sit við eldhúsborðið hjá
Steinu frænku (Steinu brúnu eins
og börnin mín kölluðu hana) og við
drekkum kaffi, hún reykir vindla.
Stína rennir upp að húsinu og
hleypur upp stigann – hún þiggur
kaffi og þær sitja reykjandi. Við
hlæjum allar að einhverju smálegu
og það er gaman að vera til.
Inni í sundlaug – Stína í sundi og
krakkarnir líka. Það er margt í
sundi, þó nógu rólegt til að synda
að vild og liggja í pottinum. Stína
rýkur burt löngu á undan okkur
hinum.
Alltaf mikið að snúast hjá henni.
Nýlegra minningarbrot: Sunnu-
dagur á Tálknafirði og Stína er bú-
in að vera á lögregluvakt alla
helgina, – nú sefur hún, þreytt eftir
vökurnar. Þó er hún komin á stjá
um síðdegið og er að útbúa krakk-
ana í eitthvert mótið. Hún er dug-
leg að styðja þau í sundinu og öllu
sem þau hafa áhuga á.
Í allmörg ár annast hún Stína
aldraða á Tálknafirði, meðal annars
hana mömmu mína, Ingu á Hrauni.
Hún hugsar líka um Hóffí á Eyri og
Stínu á Gileyri og margar aðrar.
Þær eru svo ánægðar með hana
„gömlurnar“ því hún Stína er svo
hress alltaf, ræðin og létt að eldri
borgararnir í Tálknafirði hressast,
og yngjast upp um mörg ár við að
fá hana í heimsókn. Ef þurfti að
fara í permanent eða klippingu þá
skrapp Stína bara með þær, fór
með fólk til læknis og margt annað.
Umfram allt var hún hressilegur
félagsskapur, vinur og góður félagi
með ríka þjónustulund og alúð.
Mamma býr ein meiri hluta árs-
ins og stundum var allt of lengi á
tali eða eitthvað annað. Þá var gott
að hringja til Stínu – hún skrapp út
að Hrauni og athugaði málin. Átti
til að hringja í mann og segja bara:
„Hæ, vildi láta þig vita að þetta er
allt í lagi – hún mamma þín var
ekki heima en hefur ekki lagt sím-
ann alveg á.
Nú er engin Stína lengur, það
heyrist ekki glaðvær röddin henn-
ar. Nei, hún er farin til hans Stebba
Jóa og þau njóta aftur samvista.
Hennar bíður betra líf og við hin
sitjum eftir hnípin og söknum
hennar.
Tálknafjörður hefur glatað einni
litfögru fjöðrinni en þannig vil ég
minnast Stínu, sem konu sem gaf
lífinu lit og gleði í kringum sig.
Fyrir hönd mömmu og okkar
systkinanna langar mig að þakka
öll elskulegheit, alúðina, umhyggju
og vinskap Stínu og fjölskyldu við
mömmu.
Lífið var innihaldsríkara og
skemmtilegra með Stínu.
Ég votta börnunum hennar og
öðrum aðstandendum innilega sam-
úð og bið þeim blessunar og styrks.
Blessuð sé minning Kristínar
Ólafsdóttur.
Stella Aðalsteinsdóttir
frá Hrauni, Tálknafirði.
Hver er tilgangurinn? Við því
fæst aldrei svar. Við erum harmi
slegin. Elsku Óli, Árni, Eydís og
Gunnar Smári, hvernig verður
hægt að sefa hina miklu sorg ykk-
ar? Það eru aðeins liðin rétt tæp
fimm ár síðan hann pabbi ykkar
lést og núna hún mamma ykkar.
Okkur langar að kveðja hana
Stínu vinkonu okkar með nokkrum
orðum.
Hugurinn hvarflar aftur. Við
komum öll sumarið 1976 hingað til
að vinna í H.T. og þetta sumar fór
Stína fljótlega að vinna í mötuneyt-
inu, þar fann hún sig enda alltaf
svo mikið líf í kringum ráðskon-
urnar. Við bjuggum öll í verbúðinni
Ystu-Tungu. Það varð til þess að
milli okkar mynduðust sterk vina-
bönd. Það var oft mikið fjör í Litlu-
Tungu eins og við kölluðum hana
enda ekkert video og fátt hægt að
gera af sér á þessum tíma. Það
varð mikil breyting þegar Stína
flutti til okkar í Litlu-Tungu, við
vorum með einhver hallærisplaköt,
netakúlur og einhverjar sultu-
krukkur með smá aurum í. En hún
útvegaði sér ölkassa (sem voru not-
aðir sem húsgögn til skreytinga)
sem hún málaði og skreytti með
dúkum og ýmsu punti. Þar með
breytti hún herberginu sínu í hina
hlýlegustu vistarveru. Stína var
alla tíð mjög smekkleg og vildi allt-
af hafa svo fínt í kringum sig. Eins
og heimilið hennar bar með sér alla
tíð.
Við settumst hér að og byrjuðum
öll okkar búskap hér á Tálknafirði.
Leiðir okkar allra lágu oft saman,
hvort sem var í vinnu eða fé-
lagsstörfum. Þar má helst nefna í
Verkalýðsfélaginu. Fórum við í
eina frægðarför í þess þágu til
Reykjavíkur. Vegna slæmra veður-
skilyrða var flugi aflýst. Verkalýðs-
foringinn Stína var ekki af baki
dottin frekar en fyrri daginn, til
Reykjavíkur skyldum við fara.
Hafði henni borist til eyrna að
gamli forstjórabíllinn hans Péturs
þyrfti að komast suður. Og end-
irinn varð sá að við fórum á honum
þessa frægðarferð. Gekk ferðin vel
inn að Klettshálsi en lentum þá í
snjókomu og stórhríð. Fór þá ferð-
in að ganga frekar hægt en það
kom aldrei til greina að snúa við.
Þegar til Reykjavíkur var komið
seint og um síðirfréttum við að
Klettshálsinn hefði verið auglýstur
ófær og margir haft áhyggjur af
okkur. En við vissum það ekki þar
sem útvarpið í bílnum var bilað. Oft
hafði þessi ferð borist í tal og mikið
hlegið að henni. Minningarnar sem
við áttum með henni Stínu eru
óteljandi og eru þessar aðeins brot
af þeim.
Þeir segja mig látna, ég lifi samt
og í ljósinu fæ ég að dafna.
Því ljósi var úthlutað öllum jafnt
og engum bar þar að hafna.
(G. Ingi)
Við biðjum góðan guð að hjálpa
ykkur og fjölskyldu ykkar.
Guðný, Brynjar, Birna
og Símon.
Það var sumarið 1979 sem ég
flutti vestur á Tálknafjörð. Fljót-
lega tók ég eftir ungri stúlku í
næsta húsi sem var alltaf brosandi
eða hlæjandi, alltaf á stuttermabol
og berfætt. Seinna meir komst ég
að því að þegar hún setti upp trefil
væri kominn vetur. Stuttu seinna
var mér boðið að vera með í sauma-
klúbb ásamt nokkrum öðrum ung-
um konum. Þar var hún þessi
hressa stelpa, Stína Ó. Hún var þá
nýbúin að eignast sitt fyrsta barn
Óla Svein. Fljótlega urðum við góð-
ar vinkonur og var hún ein af mín-
um bestu vinkonum þau 16 ár sem
ég bjó á Tálknafirði. Árið 1982
byggðu Stína og Stebbi Jói hús að
Móatúni 7 og við Ævar fluttum á
Móatún 6 ásamt dætrum okkar
tveimur. Og jókst þá samgangur
okkar til muna, fjölskyldurnar
stækkuðu. Stína og Stebbi eignuð-
ust Árna Grétar, Eydísi Huldu og
Gunnar Smára og við Rakel Rós.
Það var aldrei lognmolla í kringum
Stínu, enda var það svo að Rakel
Rós vildi vera þar öllum stundum
því þar var svo mikið líf og fjör.
Fyrir utan það að passa mikið hvor
fyrir aðra unnum við líka saman,
fyrst í fiski og síðan á Hópinu, og
fannst mér skemmtilegast ef Stína
var að vinna líka og áttum við oft
ógleymanlegar stundir þar.
Margt fleira tók Stína sér fyrir
hendur, hún sinnti gamla fólkinu af
alúð, var formaður verkalýðsfélags-
ins, átti setu í sveitarstjórn ásamt
mörgu fleiru. Enda var yfirleitt
margt um manninn á heimili þeirra
Stebba Jóa. Ógleymanlegar stundir
áttum við líka með saumaklúbbn-
um, eins og ferðina til Glasgow og
helgina í Reykjavík þegar Stína
varð fertug fyrir tæpum fimm ár-
um. Ég var einmitt að hugsa núna
yfir áramótin að Stína yrði fjörutíu
og fimm ára í mars og hvort ekki
væri kominn tími til að sauma-
klúbburinn hittist aftur. En lífið er
stundum svo ósanngjarnt. Ekki ór-
aði mig fyrir því síðast þegar ég
kom á Tálknafjörð fyrir tæpum
fimm árum til að vera við útför
Stebba Jóa að ég kæmi aftur eftir
tæp fimm ár til að kveðja Stínu.
Ung kona í blóma lífsins er hrifin
burt og eftir standa fjögur börn
sem þegar hafa misst föður sinn.
Ég kveð þig með sorg í hjarta,
kæra vinkona, og bið algóðan guð
að vaka yfir börnunum þínum.
Elsku Óli Sveinn, Árni Grétar,
Eydís Hulda og Gunnar Smári og
aðrir ættingjar og vinir, ég votta
ykkur mína innilegustu samúð.
Guðlaug Friðriksdóttir.
Það er oft stutt á milli hláturs og
gráts, það hefur margsannað sig.
Ekki óraði okkur fyrir því, þegar
skóli hófst aftur eftir jólafríið, við
undirrituð og nemendur mættum
aftur til starfa eftir jólastússið,
bros á hverju andliti og margt
skemmtilegt á döfinni, að slíkur
harmur myndi sækja okkur heim
KRISTÍN
ÓLAFSDÓTTIR
MINNINGAR
44 LAUGARDAGUR 17. JANÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ