Morgunblaðið - 24.01.2004, Blaðsíða 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. JANÚAR 2004 43
✝ Friðrik Björns-son fæddist í
Laufási í Miðnes-
hreppi 2. mars 1927.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urnesja laugardag-
inn 17. janúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Björn
Samúelsson, útvegs-
bóndi í Laufási og
Tjarnarkoti, f. 22.
september 1881 í
Blönduhlíð í Hörðu-
dal í Dalasýslu, d. 3.
september 1969, og
Guðbjörg Sigríður Guðjónsdóttir,
húsmóðir, f. 30. október 1893 á
Gerðabakka í Miðneshreppi, d. 30.
júní 1931. Systkini Friðriks eru
Þórarinn Svanberg, f. 12. sept.
1914, d. 15. feb. 1998, Pétur Haf-
steinn, f. 21. júlí 1918, Samúel
Helgi, f. 28. júlí 1920, Bragi, f. 24.
jan. 1922, d. 4. ágúst 1986, Aðal-
heiður, f. 8. jan. 1925, d. 21. sept.
1969, Fanney, f. 14. sept. 1929.
Friðrik kvæntist 8. apríl 1950,
eftirlifandi eiginkonu sinni Þór-
hildi Sigurðardóttur, hárgreiðslu-
konu, f. 10. júlí 1927. Þórhildur er
dóttir hjónanna Sigurðar Jóns
Fríðhólm Benediktssonar, sjó-
manns í Reykjavík og síðar Kópa-
vogi, f. 23. feb. 1898, d. 3. des.
1976, og Steinunnar Jónsdóttur,
dóttur, f. 17. apríl 1955, læknarit-
ara. Börn þeirra eru Jónas, f. 11.
mars 1974, og Eiríkur, f. 18. júlí
1983. 5) Friðrik Þór, f. 12. nóv.
1961, rafvirkjameistari í Sand-
gerði, kvæntur Mörtu Eiríksdótt-
ur, f. 1. maí 1961, kennara, sonur
hans er Hafsteinn Þór Fríðhólm, f.
13. des. 1983, dóttir Mörtu er
Hrafnhildur Ása Karlsdóttir, f. 23.
nóv. 1990. 6) Fanney, f. 7. nóv.
1964, verslunarstjóri í Keflavík,
dætur hennar eru Hildur Mekkín
Draupnisdóttir, f. 10. apríl 1987,
og Dagný Lind Draupnisdóttir, f.
9. júlí 1993. 7) Heiður Huld, f. 6.
maí 1967, skrifstofumaður í Vog-
um, gift Eiði Þórarinssyni, f. 24.
okt. 1953, vinnuvélstjóra, dóttir
þeirra er Kolbrún Sunna, f. 25. okt.
1991, dóttir Heiðar er Valgerður
Ósk Ásbjörnsdóttir, f. 9. des. 1988.
Langafabörn Friðriks eru sjö.
Friðrik ólst upp í Sandgerði.
Hann lærði rafvirkjun hjá Ljósa-
fossi í Reykjavík. Síðan starfaði
hann hjá Vélsmiðjunni Héðni í 18
ár, meðal annars í síldarverksmiðj-
um víða á Austfjörðum á sumrin.
Friðrik og Þórhildur byggðu sér
hús við Reynihvamm í Kópavogi
og bjuggu þar til ársins 1969, er
þau fluttu til Sandgerðis. Í Sand-
gerði starfaði hann hjá útgerðar-
fyrirtækjum og einnig rak hann
eigið rafmagnsverkstæði í nokkur
ár. Um tíma starfaði hann einnig
við rafmagnseftirlit á Suðurnesj-
um og gegndi einnig ýmsum trún-
aðarstörfum fyrir Sandgerðisbæ.
Útför Friðriks verður gerð frá
Safnaðarheimilinu í Sandgerði í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
húsmóður, f. 16. júlí
1902, d. 14. maí 1969.
Friðrik og Þórhildur
áttu heimili sitt í
Kópavogi til ársins
1969, en fluttu þá til
Sandgerðis og hafa
búið þar síðan. Börn
þeirra eru: 1) Stein-
unn Fríðhólm, f. 17.
ágúst 1948, verslunar-
maður á Skagaströnd,
gift Gunnlaugi Sig-
marssyni, f. 26. júní
1949, bankaútibús-
stjóra. Börn þeirra
eru Jóhanna, f. 15. maí
1970, og Ragnar Friðrik, f. 8. feb.
1974. 2) Sigurður Sævar Fríðhólm,
f. 18. des. 1949, rafvirkjameistari
Sandgerði, kvæntur Sólrúnu
Bragadóttur, f. 26. júní 1950, rann-
sóknarmanni. Börn þeirra eru
Þórhildur, f. 1. jan. 1969, Bragi
Páll, f. 13. ágúst 1971, Sigursteinn,
f. 27. apríl 1975, og Sigrún, f. 26.
okt. 1980. 3) Þorbjörg Elín Fríð-
hólm, f. 6. okt. 1951, starfsmaður
I.G.S. Keflavíkurflugvelli, búsett í
Sandgerði, gift Rúnari Þórarins-
syni, f. 27. maí 1950, starfsmanni
I.G.S. Keflavíkurflugvelli. Börn
þeirra eru Erla Björg, f. 14. nóv.
1970, og Hallbjörn Valgeir, f. 13.
júní 1981. 4) Jón Fríðhólm, f. 10.
nóv. 1954, ketil- og plötusmiður í
Hafnarfirði, kvæntur Ölmu Jóns-
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Þegar við sjáum líf ástvinar fjara
út, þá finnum við svo vel hversu dýr-
mætt eitt mannslíf er. Þá skiljum við
betur sorgina á bakvið öll nafnlausu
andlátin í fréttatíma fjölmiðlanna.
Nú er góður vinur genginn og
söknuðurinn er sár, nístir í hjartað.
Fjölskyldan situr í kvöldrökkrinu og
rifjar upp allar stundirnar með afa,
pabba og tengdapabba.
Frikki gamli var stríðinn grallari.
Glettni í augum. Sérvitringur fram í
fingurgóma og fékk að vera það. Þús-
undþjalasmiður sem aldrei féll verk
úr hendi. Minningarnar eru margar:
Eggjaleit á vorin. Saltfiskur og skata
í hádeginu á laugardögum. Verið að
herða fisk í bílskúrnum. Sólþurrka
saltfisk á sumrin. Verkfæri í röð og
reglu í skærbleika bílskúrnum hans
afa. Öll húsin sem Frissi byggði. Það
síðasta gullfallegt heimili þeirra
ömmu og afa á Suðurgötunni. Afi allt-
af að dedúa eitthvað. Garðurinn allur
að fá á sig mynd. Amma og afi á
kvöldrúntinum í rauða Benzinum, afi
var þá að merkja bæinn, þ.e. skoða
ástandið í plássinu sínu, Sandgerði.
Alltaf sami rúnturinn, niður á höfn,
kíkja á Syðstakot o.fl.
Lappi, litli loðni vinurinn. Afi og
hundurinn voru miklir félagar. Lappi
vildi alltaf borða sama fæði og afi.
Stundum tuggði afi ofan í hann mat-
inn ef Lappi vildi ekki borða og þá
fékk hann jafnvel smjör með. Þá
borðaði sá litli.
Sumir eiga Benz sem stöðutákn en
hjá Frikka gamla var bíllinn eins og
vörubíll, notaður óspart í ótrúlega
flutninga; t.d. flutti hann sand, mold,
sex metra rör, girðingu, sements-
poka, ketilsteina og fjögurra metra
stiga á Benzinum árgerð 1985.
Afi hafði tröllatrú á undraefninu
WD40, notaði það sem bón á bílinn en
erlendis breyttist efnið í skordýraeit-
ur, hann eyddi heilu geitungabúi með
því. Afi hreifst svo af Danmörku sem
ferðalangur að þau amma keyptu hús
þar og dvöldu í því í nokkur sumur.
Sumardvöl fjölskyldunnar í húsinu á
Jótlandi.
Amma missir nú mikið eins og við
öll. Hún og afi voru óaðskiljanleg og
nutu félagsskapar hvort annars. Við
biðjum góðan Guð að blessa hana,
hjálpa henni og okkur öllum í gegnum
sorgina.
Elsku pabbi, afi og tengdó:
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Friðrik Þór, Marta, Hafsteinn
Þór og Hrafnhildur Ása.
Elsku besti pabbi minn. Ég trúi því
ekki að ég sitji hér og skrifi minning-
argrein um þig. Þú sem ætlaðir að
gera svo margt eftir hjartaaðgerðina
sem þú fórst í í byrjun desember. Þú
sem alltaf varst á fullu allan daginn og
vildir alltaf allt fyrir alla gera. Í ágúst
síðastliðnum þurfti mamma að fara á
sjúkrahús í hjartaþræðingu og ég fór
með hana inneftir. Daginn eftir fór ég
til þín og þú hafðir fundið fyrir verk út
í handlegg í nokkra daga en vildir
ekkert gera í því, ætlaðir bara að fara
þegar mamma kæmi heim svo ég
dreif þig til læknis í Keflavík. Eftir
skoðun var ég send með þig á Land-
spítalann og þá kom í ljós að þú varst
með kransæðastíflu og fórst í þræð-
ingu strax daginn eftir. Þú þurftir að
liggja inni í fimm daga og varst nú
ekkert of ánægður með það, nóg að
gera annað heldur en að liggja þarna.
Það var skrítin tilviljun að þið skylduð
vera sitt á hvoru sjúkrahúsinu þú og
mamma. Síðar kom í ljós að þú þurftir
að fara í hjartaaðgerð og í hana fórstu
eins og áður sagði í byrjun desember.
Hjartað þitt sterka reyndist vera
mikið veikt og núna mánuði síðar ertu
farinn frá okkur, elsku pabbi. Ég er
svo glöð að hafa getað farið með þig í
bíltúr í Sandgerði síðasta sunnudag.
Ég sagði þér að ég væri að hugsa um
að minnka við mig húsnæði og þá
sagðir þú strax að ég ætti að koma
aftur í Sandgerði. Ég hló nú bara að
þér en þú fórst strax að plana hvort
þú gætir ekki byggt handa mér hús
sem hentaði mér og stelpunum. Við
keyrðum út um allt og þú bentir hing-
að og þangað á lóðir og allt var á fullu
í höfðinu þínu. Þú varst enginn venju-
legur maður, pabbi. Ég man ekki eftir
þér öðruvísi en eitthvað að byggja eða
bæta og 75 ára fluttir þú í litla sæta
húsið ykkar mömmu sem þú byggðir
á nokkrum mánuðum. Ég hét því á
dánarbeði þínum að nú mundi ég selja
húsið mitt hérna og flytja aftur í
Sandgerði og hlúa að henni mömmu.
Ég held að ég hafi erft ofvirknina
frá þér því hjá mér þarf líka allt að
gerast í gær og nú er ég búin að
kaupa hús í Sandgerði og flyt þangað
með hækkandi sól. Ég trúi því að þú
hafir átt þinn þátt í þessu.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum
lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
(Úr 23. Davíðssálmi.)
Takk, pabbi, fyrir allar yndislegu
stundirnar okkar saman. Ég bið guð
að styrkja okkur öll í sorginni. Þín
verður sárt saknað.
Þín dóttir
Fanney.
Elsku pabbi minn, ég trúi því ekki
ennþá að þú sért farinn frá okkur, ég
beið bara eftir að þú stæðir upp og
labbaðir út, það hefði verið alveg eftir
þér. Þú sem ætlaðir bara að skjótast
inná spítala, fara í aðgerðina og koma
heim fyrir jól og setja jólaljósin á hús-
ið. En sú ósk rættist ekki og þú ert
kominn til himna, laus við alla þján-
ingu og örugglega byrjaður að vinna
af fullum krafti aftur því aðgerðar-
leysi þekktir þú ekki.
Ég man þegar ég var lítil stelpa og
fékk að fara með þér í rúgbrauðinu
(Volksvagninum) að leggja rafmagn í
hús. Ég var mikið stolt af að fá að taka
á móti fjöðrinni þegar þú varst að
draga í, ég var lengi vel ákveðin í að
verða rafvirki eins og þú, en svo varð
ég vitni að því hvað rafmagn getur
verið hættulegt og þá var ég fljót að
hætta við.
Ég gleymi ekki deginum sem ég
kom og færði ykkur mömmu hann
Lappa litla, ég held að það hafi verið
ást við fyrstu sýn, þið urðuð þvílíkir
vinir strax á fyrsta degi og hann varð
eins og litli bróðir. Mikið held ég að
hann sakni þín, ég stend við loforð
mitt um að passa hann alltaf þegar á
þarf að halda, honum leiðist nú heldur
ekki að koma í Vogana og leika við
Lady.
Þegar þú fórst að tala um að
byggja hús í rólegheitunum svo þú
hefðir eitthvað að gera þá hélt ég að
það myndi taka svona tvö ár að
minnsta kosti en auðvitað átti ég að
vita betur, þið voruð flutt inn í nýja
húsið 11 mánuðum síðar. Þú ert alveg
ótrúlegur. Allir sem þekkja þig vita
að ef þú tekur þér eitthvað fyrir hend-
ur þá ert þú ekkert að drolla við hlut-
ina, þeir verða að gerast strax, helst í
gær. Það verður skrítið að koma á
Suðurgötuna í kaffi og þú ekki að
„meika“ þér sígarettu á meðan við
drekkum kaffið.
Elsku pabbi minn, viltu vaka yfir
henni mömmu og styrkja hana í sorg-
inni. Ég elska þig og mun sakna þín
mikið, guð geymi þig.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þín dóttir
Heiður Huld.
Elsku afi. Það var alltaf svo gaman
að heimsækja þig og vera með þér. Þú
varst alltaf að brasa eitthvað og það
var alltaf svo mikil orka í kringum
þig. Sárt er að hugsa til þess að eiga
aldrei eftir að sjá þig aftur, elsku afi,
en allar minningarnar um þig sem ég
er svo ríkur af munu fylgja mér alla
tíð, og mun ég varðveita þær í hjarta
mínu. Þú varst einn besti maður sem
ég hef kynnst og þín verður sárt
saknað.
Það var erfitt að fá að vita það 15.
janúar að þú værir að deyja, þú hafðir
að vísu átt erfitt undanfarnar vikur
eftir aðgerðina, en eftir að hafa heim-
sótt þig nokkrum sinnum á Landspít-
alann um jólin var ég einhvern veginn
viss um að þú myndir ná þér aftur
enda alltaf verið svo hress og sterkur.
En örlögin urðu önnur.
Alltaf þegar ég hugsa um þig þá sé
ég okkur vera að byggja einhvers
staðar, fyrst skúrinn á Vallargötunni
og svo iðnaðarhúsnæðið sem þú
byggðir nánast einn og ég fékk að
naglhreinsa og skafa timbur. Eftir
hvern vinnudag sendir þú mig heim
með nokkrar spýtur og ég hélt áfram
að byggja kofann minn. Þegar ég lauk
við kofann komst þú og skoðaðir hann
hjá mér. Þér leist mjög vel á hann,
hrósaðir mér fyrir og þá varð ég stolt-
ur.Við vorum alltaf að dytta að Lauf-
ási, eitthvað að laga og þú sást alltaf
til þess að ég fengi eitthvað að gera.
Fjöruferðirnar þaðan voru ótrúlegar,
við flæktumst um fjöruna fram og til
baka og þú sagðir mér sögur frá
æskuslóðunum sem mér fundust al-
veg magnaðar.
Þú varst með óþrjótandi kraft og
það lýsir þér einna best að þú skyldir
hefjast handa við að byggja nýtt hús
kominn yfir sjötugt. Ég varð svo glað-
ur þegar þú baðst mig um að hjálpa
þér við húsið. Þá fékk ég loksins tæki-
færi til að gera eitthvað fyrir þig sem
þakklæti fyrir allt sem þú hefur gert
fyrir mig í lífinu. Því það var nánast
alveg sama með hvað ég leitaði til þín
alltaf réttirðu fram hjálparhönd,
hvort sem það var að laga eitthvað
eða leiðbeina mér í gegnum lífið þá
varst þú með lausnina.
Takk fyrir, elsku afi minn, fyrir að
vera mér svo hlýr, góður og hafa
hvatt mig í lífi og starfi. Þú átt stóran
stað í hjarta mínu og átt ríkan þátt í
að gera mig að þeirri manneskju sem
ég er nú. Það mun aldrei nokkur taka
þinn stað í hjarta mínu.
Ég vil biðja góðan guð að styrkja
ömmu, pabba og systkini á þessari
sorgarstundu.
Elsku afi, hafðu þökk fyrir allt og
allt.
Þinn
Jónas Guðbjörn Jónsson.
Það er mjög erfitt að þurfa að
kveðja þig, elsku afi minn, en ég veit
að þér líður vel. Þú hafðir alltaf mjög
gaman af því að spjalla við fólkið í
kringum þig, um daginn og veginn.
Atvinna og einhverjar framkvæmdir
voru vinsælt umræðuefni og þú
spurðir Yngva Jón alltaf hvað hann
væri að gera í vinnunni. Okkur þykir
mjög vænt um það hversu mikinn
áhuga þú hafðir á því sem var að ger-
ast í kringum okkur, jafnvel þó svo að
það skipti okkur litlu máli. Þú varst
svo mikill athafnamaður alla tíð og
vildir alltaf hafa eitthvað að gera,
margar minningar eigum við öll þar
sem þú er með nagla eða eitthvert
verkfæri í höndunum. Svo héldu
margir að karlinn væri nú orðin eitt-
hvað skrítinn að byggja sér einbýlis-
hús orðinn hálfáttræður. En þú sýnd-
ir nú fólkinu að þú værir ekkert
skrítinn og byggðir þetta fallega hús.
Við í fjölskyldunni hlógum að vitleys-
unni í þér en vorum þó öll mjög stolt
af þér. Þó svo að ég hafi ekki verið
nógu dugleg að heimsækja þig nú á
seinni tímum, hugsa ég oft um þær
stundir sem við áttum saman fyrir
nokkrum árum er ég tók viðtal við þig
og skrifaði ritgerð um ævi þína. Ég
man hversu gaman þér þótti að segja
mér frá lífi þínu og einnig hversu
gaman mér þótti að hlusta á þig. Við
hlógum mikið að sögunum þínum og
þá sérstaklega þegar þú talaðir um
hin ýmsu prakkarastrik þín.
Skemmtilegasta atvikið fannst mér
vera, þegar þú varst búinn að útbúa
bræðsluverksmiðju úr einhvers kon-
ar tjaldi úti á lóð í Tjarnarkoti og
kveiktir í öllu saman. Ég man ennþá
svipinn á þér þegar þú sagðir mér frá
þessu og ég sá þetta allt saman fyrir
mér. Þessi tími okkar saman var frá-
bær og mér þykir mjög vænt um að
hafa fengið að kynnast lífi þínu og þér
á þennan skemmtilega og sérstaka
hátt.
Ég á margar skemmtilegar minn-
ingar um þig og þessar skemmtilegu
samræður okkar. Þær mun ég ávallt
geyma í hjarta mín. Ég kveð þig nú
með söknuð í hjarta og mun alltaf
hugsa um þig sem afa kraftakall.
Þín
Sigrún.
Með sorg í hjarta sest ég niður til
að rita örfá minningarbrot um ynd-
islegan vin og frænda Friðrik Björns-
son rafvirkjameistara. Okkur datt
ekki í hug, þegar þessi sterki og harð-
duglegi maður fór í hjartaaðgerð
skömmu fyrir jól, að sú aðgerð yrði
honum að aldurtila.
Á síðasta ári fór Friðrik að verða
óvenju mæðinn og fann fyrir óþæg-
indum fyrir hjarta. Aðgerð var nauð-
synleg því lífið án þess að vera sístarf-
andi átti ekki við Friðrik.
Honum féll aldrei verk úr hendi,
hann sagði við okkur hjónin á jóladag
að sér myndi ekki fara að batna, fyrr
en hann fengi hamar í hönd og gæti
farið að gera eitthvað af viti.
Fyrir á að giska fjórum árum datt
Friðriki í hug að gaman væri að
spreyta sig á að byggja fallegt timb-
urhús handa þeim hjónum. Hafist var
handa og hann linnti ekki látum fyrr
er stórt og glæsilegt hús stóð tilbúið
og segja má að hann hafi að mestu
leyti gert allt sjálfur, honum fannst
best að vera einn við vinnu og spreyta
sig á hvers hann væri megnugur við
störf sem hann hafði ekki lært.
Hann gat bókstaflega gert allt sem
hann ætlaði sér og ég væri ekki hissa
þótt það hefði vantað þúsundþjala-
smið á þann stað sem hann var kall-
aður til.
Kristján maður minn og Friðrik
voru systrasynir og amma þeirra
Þorbjörg Benónýsdóttir, ljósmóðir
frá Syðstakoti, Miðneshreppi, tók á
móti þeim báðum með stuttu millibili.
Friðrik missti móður sína aðeins fjög-
urra ára gamall og sótti hann mikið
heim að Syðstakoti til að leita hugg-
unar hjá ömmu, afa og Elínborgu
móður Kristjáns, en Kristján sleit
barnsskónum í Syðstakoti og léku
frændurnir sér mikið saman, enda
stutt á milli bæja.
Friðrik varð mjög glaður þegar af-
komendur okkar tóku sig til og
byggðu nýtt „Syðstakot“ fyrir nokkr-
um árum. Hann hefur verið þeirra
hægri hönd við allt sem þau hafa tekið
sér fyrir hendur innan húss, sem ut-
an, þau eru ófá handtökin, sem hann
hefur gert til að fegra umhverfið við
Syðstakot og verður það aldrei full-
þakkað. Í Syðstakoti leið Friðriki vel,
þar gar hann dvalið með Lappa hund-
inn sinn og minnst æsku- og unglings-
áranna tímunum saman.
Friðrik var afar hamingjusamur í
einkalífi sínu. Ungur eignaðist hann
góða, fjölhæfa og glæsilega konu,
Þórhildi Sigurðardóttur, sem ól hon-
um sérstaklega mannvæn börn og
tekið hefur verið til þess hversu sam-
hent fjölskyldan alltaf hefur verið.
Guð gefi þeim styrk og huggun í
þeim mikla söknuði við skyndilegt
fráfall ógleymanlegs drengs.
Blessuð sé minning hans.
Síst vil ég tala um svefn við þig.
Þreyttum anda er þægt að blunda
og þannig bíða sælli funda –
það kemur ekki mál við mig.
Flýt þér, vinur, í fegra heim.
Krjúptu að fótum friðarboðans
og fljúgðu á vængjum morgunroðans
meira að starfa guðs um geim.
(Jónas Hallgrímsson.)
Erla Wigelund.
FRIÐRIK
BJÖRNSSON
 Fleiri minningargreinar
um Friðrik Björnsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.