Morgunblaðið - 24.01.2004, Blaðsíða 48

MINNINGAR
48 LAUGARDAGUR 24. JANÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Arndís BjörgSteingrímsdóttir
fæddist í Nesi í Að-
aldal 21. september
1931. Hún lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri 11.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar Arndísar
voru Steingrímur
Sigurgeir Baldvins-
son, f. 29.10. 1893, d.
11.7. 1968, og Sigríð-
ur Vilhelmína Pét-
ursdóttir, f. 13.3.
1899, d. 1.2. 1984, en
þau bjuggu í Nesi í
Aðaldal. Systkini Arndísar: eru Jó-
hanna Álfheiður í Árnesi, f. 20.8.
1920, d. 25.3. 2002, Pétur í Laxár-
nesi, f. 14.12. 1929 og Kristbjörg
Freydís í Hrauni, f. 21.9. 1931.
Arndís giftist 13. ágúst 1955
Örnólfi Örnólfssyni, búfræðingi frá
Breiðabóli í Skálavík, f. 18.5. 1917,
d. 23.7. 1972. Foreldrar hans voru
Örnólfur Níels Hálfdánarson, f.
19.8. 1888, d. 11.9. 1960, og Mar-
grét Reinaldsdóttir, f. 31.12. 1894,
d. 10.12. 1966, er bjuggu á Breiða-
bóli í Skálavík. Börn Arndísar og
býlismaður Jóhann Pálmason, f.
23.10. 1967.
Seinni eiginmaður Arndísar var
Erlendur Sigurðsson frá Urriðaá á
Mýrum, f. 19.2. 1938. Þau skildu.
Foreldrar Erlendar voru Sigurður
Guðjónsson, f. 30.3. 1899, d. 16.7.
1990 og Hólmfríður Þórdís Guð-
mundsdóttir, f. 28.11. 1909, d. 15.2.
2000.
Arndís ólst upp á heimili for-
eldra sinna í Nesi í Aðaldal. Hún
lauk landsprófi frá Laugaskóla
1950, gekk í lýðháskóla í Sörängen
í Svíþjóð 1950–51 og Húsmæðra-
skólann á Laugalandi í Eyjafirði
1952–53. Fyrstu búskaparár Arn-
dísar og Örnólfs bjuggu þau á
Hvanneyri, Súðavík og Vegamót-
um í Miklaholtshreppi, en árið 1962
hófu þau búskap í Nesi, í fyrstu í fé-
lagi við foreldra Arndísar, en tóku
síðan alfarið við búrekstrinum.
Arndís átti heimili sitt í Nesi til
dauðadags, en hætti búskap árið
1989 og stundaði eftir það vinnu á
Akureyri sem matráðskona við
leikskóla til haustsins 2001.
Útför Arndísar verður gerð frá
Nesi í Aðaldal í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Örnólfs eru: 1) Sigríð-
ur Margrét leikskóla-
kennari, f. 8.1. 1956,
eiginmaður hennar
Guðbrandur Magnús-
son framleiðslustjóri,
f. 17.9. 1955. Börn
þeirra eru: a) Krist-
jana Björg, f. 29.10.
1976, sambýlismaður
hennar Helgi Már
Kristinsson, f. 14.1.
1973. Barn þeirra
Andri Snær, f. 23.12.
1999. b) Arna Ösp, f.
14.6. 1978, sambýlis-
maður hennar Ívar
Örn Sverrisson, f. 7.2. 1977. Barn
þeirra Arngrímur, f. 6.9. 2003. c)
Sölvi, f. 31.7. 1987. 2) Hálfdán að-
stoðarskólameistari, f. 12.4. 1957,
eiginkona hans Hugrún Sigmunds-
dóttir leikskólakennari, f. 30.1.
1961. Börn þeirra eru: a) Arnhild-
ur, f. 24.4. 1988, b) Örnólfur Hlyn-
ur, f. 19.8. 1992, c) Kjartan, f. 30.5.
1996. 3) Steingerður hjúkrunar-
fræðingur, f. 4.10. 1971. Fyrri sam-
býlismaður Stefán Hlynur Björg-
vinsson, f. 2.12. 1969. Dóttir þeirra
Svandís Dögg, f. 13.10. 1994. Sam-
Glæsileiki og myndarskapur eru
lýsingarorð sem koma upp í hugann
þegar ég rifja upp fyrstu kynni mín
af Öddu. Það var um verslunar-
mannahelgi fyrir rúmum tuttugu og
fimm árum þegar ég, þá unglings-
stúlka, kom í Nes ásamt syni hennar.
Þar var mér strax afskaplega vel tek-
ið, drifin í eldhús að kaffiborði. Adda
var í ljósum kjól og bar á borð fyrir
okkur dísæta hvíta marengstertu
sem kallar fram vatn í munninn enn
þann dag í dag. Ekki hafði ég setið
lengi þegar hún fór að spyrja mig
hvaðan ég væri og hverra manna
eins og sannra Íslendinga er siður.
Þetta gerði hún af hlýju og einlægum
áhuga þannig að öll feimni var fljót
að renna af mér.
Nokkrum árum síðar átti ég eftir
að kynnast Öddu mun betur þegar
við Hálfdán sonur hennar hófum
sambúð. Einnig áttum við eftir að
verða vinnufélagar og búa langdvöl-
um saman eftir að hún fór að vinna á
Akureyri.
Adda var einstaklega fjölhæf
kona. Hún var fluggreind, víðlesin og
hafsjór af fróðleik. Það var sama
hvar borið var niður; í bókmenntum,
þjóðmálum eða hannyrðum svo eitt-
hvað sé nefnt. Alls staðar var hún vel
heima og einstaklega viðræðugóð
hvort sem um var að ræða almenn
málefni eða ráðleggingar í persónu-
legum málum.
Adda ólst upp á bökkum Laxár í
Aðaldal og bjó þar mestalla ævina og
undi hag sínum hvergi betur. Hún
þekkti hvern bolla og hverja þúfu og
að ganga með henni um heimahag-
ana var eins og að ganga á helgri jörð
þar sem hver blettur átti sína sögu.
Áin og Heiðin voru henni sérstaklega
kær og ekki fórum við austur án þess
að stungið væri upp á því að fara nið-
ur að á eða keyra árhringinn. Þar
þekkti hún alla bestu veiðistaðina og
var lagin við laxveiðar. Á hverju
hausti var róið yfir í Heiði til berja
eða farið í lautarferð og oftar en ekki
sá hún sjálf um róðurinn yfir straum-
þunga ána.
Vísa Steingríms föður Öddu lýsir
vel viðhorfi hennar til árinnar:
Hvílík dásemd á láði og legi,
litadýrð yfir sjónarhring.
Áin heldur að entum degi
alheims fegurstu skrautsýning.
Adda gerði sjálf töluvert af því að
setja saman vísur og átti ekki langt
að sækja það, þar sem báðir foreldr-
ar hennar voru ágætir hagyrðingar.
Hún var félagi í kvæðamannafélag-
inu Kveðanda ásamt systrum sínum
og tók þar virkan þátt á meðan kraft-
arnir entust. Þær systur voru af-
skaplega samrýndar og höfðu sömu
áhugamál, vísnagerð, taflmennsku
og garðyrkju svo eitthvað sé nefnt.
Það var gaman að fylgjast með þeim
tvíburasystrum sitja að tafli og
gleyma stað og stund. Síðustu skák-
irnar telfdu þær á þriðja í jólum þeg-
ar Adda var orðin sárþjáð af veik-
indum sínum.
Adda hafði yndi af garðyrkju og
ræktaði upp fallegan blómagarð í
Nesi. Það var sama hvað sett var nið-
ur í moldina, allt óx og dafnaði í
höndunum á henni. Þegar komið var
í sveitina að sumarlagi var það gjarn-
an fyrsta verk að hjálpa til við garð-
hirðu enda umfangið á við myndar-
legasta skrúðgarð.
Adda var mikil hannyrðakona og
óþreytandi að prjóna á barnabörnin.
Þegar von var á nýjum fjölskyldu-
meðlim brást það ekki að teknir voru
fram prjónar og galdraðar fram agn-
arsmáar peysur, hosur og vettlingar
sem fá nú enn meira gildi en áður.
Þegar Adda greindist með krabba-
mein fyrir tæpum tveimur árum
sýndi hún einstakan styrk og æðru-
leysi sem hún hélt til hinstu stundar.
Hún var staðráðin í að láta ekki sjúk-
dóminn buga sig og setti sér alltaf ný
og ný markmið. Einn daginn í lok
fyrstu meðferðarinnar kom hún heim
og sagði við mig: „Jæja Hugrún mín,
nú heldur þú áreiðanlega að ég sé
orðin vitlaus. Veistu hvað ég gerði?“
Þá hafði hún farið í hannyrðaverslun
og keypt efni í þrjá útsaumsdúka og
sagðist ætla að sauma sér minnis-
varða með því að gefa börnunum sín-
um sinn dúkinn hverju. Síðan dreif
hún mig með sér í búðina til að velja
munstur og liti og hófst að því búnu
handa. Dúkunum lauk hún öllum og
verða þeir sannarlega minnisvarði
um stórhug hennar og eljusemi.
Hún lauk ekki bara dúkunum,
heldur hverju því verki sem hún
byrjaði á, tátiljur prjónaði hún á sig
og dætur sínar, vettlinga á börnin
mín, heklaði höfuðföt á sig og
krabbameinssjúka vinkonu sína og
lét ganga frá öllum mögulegum mál-
um í sveitinni sinni.
Þrátt fyrir veikindin gafst stund
milli stríða og í sumar voru farnar
nokkrar ógleymanlegar ferðir um
óbyggðir, meðal annars í Fjörður og
á Flateyjardal og síðast en ekki síst
fjölskylduferð í Heiðina fyrir austan í
yndislegu veðri þar sem hægt var að
liggja í berjamónum og horfa yfir
sveitina í allri sinni dýrð.
Í desember þegar ljóst var í hvað
stefndi lagði hún ofurkapp á að
kaupa jólagjafir handa sínu fólki og
gerði það að mestu leyti sjálf. Einnig
sat hún við og föndraði og saumaði
jólakortin sem hún sendi. Það voru
ljúfar stundir sem við áttum saman
yfir kortagerð og kortaskrifum á síð-
kvöldum í desember við kertaljós þar
sem við fengum okkur kaffitár, köku-
lús og smábrjóstbirtu með til að full-
komna andrúmsloftið. Hún var stað-
ráðin í að lifa meðan hún lifði og það
gerði hún sannarlega.
Þegar ég kveð kæra tengdamóður
mína í hinsta sinn er mér efst í huga
þakklæti fyrir allt sem hún hefur
kennt mér og þá hlýju og gæsku sem
hún sýndi börnunum mínum alla tíð.
Blessuð sé minning Arndísar í
Nesi.
Hugrún Sigmundsdóttir.
Elsku Adda amma.
Mig langar að þakka þér fyrir tím-
ann sem við áttum saman. Eftir að
pabbi og mamma skildu bjóst þú hjá
okkur mömmu. Þú passaðir mig oft
þegar mamma var í skólanum eða að
vinna og þá brölluðum við ýmislegt
saman. Þú spilaðir við mig, last fyrir
mig og sagðir mér sögur. Stundum
fékk ég að baka með þér eða stússa
eitthvað í eldhúsinu, það var mest
gaman.
Oft fórum við mamma og heim-
sóttum þig í sveitina þegar þú varst
þar um helgar eða á sumrin og þó að
ekki væru nein dýr á bænum, var
ýmislegt hægt að dunda við. Ég fékk
stundum að drullumalla á stéttinni
við húsið og skreytti svo kökurnar
með fallegum blómum úr garðinum
þínum. Það var líka spennandi að fá
að tjalda í garðinum og fara í þykj-
ustu útilegu með dúkkurnar. Á
haustin fórum við oft í berjamó ann-
aðhvort í Nátthagamónum eða yfir í
Heiði, þá var mest gaman að fara á
bát yfir ána.
Einn dag í sumar fórum við í bíltúr
niður að ánni í góðu veðri að skoða
blómin og fuglana. Vinkona mín var
með og við fengum að hlaupa á undan
bílnum og reka litlu ungana sem ekki
gátu flogið, af veginum svo þeir yrðu
ekki undir bílnum. Við náðum nokkr-
um spóaungum og lóuunga, en mikið
voru þeir hræddir greyin. Við týnd-
um líka fullt af blómum handa þér,
sáum uglu, fundum hreiður og sáum
álftahjónin synda með ungana sína.
Þetta var skemmtilegur dagur.
Síðast fórum við í sveitina í lok
nóvember og þá fékk vinkona mín
aftur að koma með mér. Við föndr-
uðum jólakort, hlustuðum á jólalögin
og borðuðum smákökur og ýmislegt
góðgæti eins og við gátum í okkur
látið. Maður var aldrei svangur í
sveitinni hjá ömmu og oftar en ekki
lumaði hún á nammi eða ís.
Það verður skrítið að koma í sveit-
ina og vita að þú tekur ekki lengur á
móti okkur með bros á vör og faðmar
okkur og kyssir. En ég á fullt af
minningum um þig, elsku amma mín,
og kisuvettlingarnir sem þú prjón-
aðir handa mér, verma ekki síður
hjartað en hendurnar.
Mér brá þegar þú varst orðin mjög
veik, en ég veit að þér líður betur
núna því nú ertu hjá Guði. Ég er líka
viss um að þú ert búin að hitta afa
Örnólf aftur.
Takk fyrir allt sem þú kenndir mér
amma mín, þú varst vitur, skemmti-
leg og mjög góð.
Þú verður alltaf hjá mér í hjarta
mínu.
Þín
Svandís Dögg.
Tímans straumur streymir fram
hann stendur aldrei kyr
hann ber í faðmi árin öll
og allt sem skeði fyr,
við straumfall tímans stend ég hljóð
og stari á luktar dyr.
Við skulum fara áarhring, veðrið
er svo fallegt –. Þannig heilsaðir þú
mér oft þegar ég kom í heimsókn til
þín í Nes á fögrum sumarkvöldum.
Meðan ég lét bílinn læðast veginn
eftir árbakkanum fylgdust vökul
augu þín með töfrum landslagsins,
lífríki árinnar og litbrigðum kvölds-
ins. – Stansaðu aðeins hérna. – Önd
með ungahóp við bakkann, gárur eft-
ir silung sem vakir í lognsléttu yf-
irborðinu, samspil ljóss og skugga í
straumfallinu, kannski lyftir lax sér á
Vitaðsgjafa eða Presthyl, einhver af
þessum höfðingjum árinnar sem þú
áður fyrr hafðir svo gaman af að
þreyta kapp við.
Ef við nemum staðar á móts við
Álftasker til að fylgjast með svana-
fjölskyldunni syndir stegginn óðara í
átt til okkar, hann lyftir sér á vatninu
og breiðir ógnandi út vængina
reiðubúinn að verja sín heimavé,
svanamóðirin heldur sig til hlés með
hnoðrana gráu. Uppi í heiðarbrekk-
unum kallast lambamæður og lömb
á, annars er allt hljótt, nema árnið-
urinn. Við tínum vönd af fjalldalafífl-
um á bakkanum við Horn, tímum því
þó varla þeir eru svo fallegir, vönd-
urinn verður smár. Það teygist úr
tímanum, það er svo margt að skoða,
margs að minnast. Við rifjum upp at-
vik frá bernskudögunum, reynum að
staðsetja örnefni sem nú eru komin
undir gróin tún og minnumst þess
þegar litlir barnafætur trítluðu þess-
ar leiðir og hve þær virtust langar þá.
Ég ek síðasta spölinn með miðnæt-
ursólina beint í augun, á hlaðinu í
Nesi er hringnum lokað.
Nú hefur lífshringur þinn einnig
lokast. Við förum ekki fleiri áar-
hringi saman.
Lífið virðist svo óréttlátt á stund-
um. Þú hefðir átt skilið að fá mörg
góð ár enn, nú þegar þú hefðir átt
nægan tíma til að sinna áhugamálum
þínum.
Þú varst fagurkeri. Allt sem þú
lagðir hendur að bar því vitni.
Blómagarðurinn þinn sem þú rækt-
aðir af alúð og smekkvísi, heimili þitt,
hannyrðir þínar og fatasaumur.
Hugverk þín fágaðir þú af sömu
natni og vandvirkni og handaverk
þín, það sýna ljóðagerð þín og kveð-
skapur. Í kveðskapnum gast þú verið
glettin á stundum og kímnigáfan var
í besta lagi.
Þú sýndir mikinn kjark og dugnað
í stríði þínu við banvænan sjúkdóm
og hélst reisn þinni og baráttuvilja til
hinstu stundar þrátt fyrir tapað stríð
við þann sem sigrar okkur öll að lok-
um. Ég dáðist oft að þrautseigju
þinni og glaðlyndinu sem aldrei brást
þér þrátt fyrir alla erfiðleika.
Að missa ástvin er eins og að glata
þætti úr lífi sínu, að missa tvíbura-
systur er eins og að glata hluta af
sjálfum sér. Ég mun sakna þín inni-
lega og minnast þín ætíð. Þó við vær-
um ekki að öllu leyti líkar og hefðum
ólíkar skoðanir á ýmsu vorum við
ávallt tengdar þeim böndum sem
aldrei bresta.
Ég mun minnast þín þegar grænk-
ar á vorin, hvönnin og kjarrið í Lax-
árhólmunum laufgast og hófsóleyj-
arnar glita bakkana, þegar ég hlusta
á strengina niða og fossana syngja,
þegar berin blána í heiðarbrekkun-
um og beitilyngið blómgast, þegar
haustlitirnir gylla víðinn og roða
lyngið í heiðarvanganum, þegar
stjörnur og norðurljós skarta á vetr-
arhimninum, einnig þá mun ég minn-
ast þín og alls þess sem við áttum
sameiginlegt.
Systir mín elskuleg. Hjartans
þakkir fyrir allar góðu samveru-
stundirnar allt frá barnæsku. Þú
varst mér svo mikils virði.
Öll samúð mín er hjá börnum þín-
um, tengdabörnum og barnabörnum
sem önnuðust þig og stóðu við hlið
þér uns yfir lauk.
Þegar höndin sem letraði lífsferil þinn
lokaði sinni bók
í stofuna til þín gekk engill inn
og engil á burt með sér tók.
Vertu Guði falin. Ég kveð þig með
ástúð og þökk.
Kristbjörg.
Margar fyrstu bernskuminningar
mínar tengjast heimili afa og ömmu í
Nesi og móðursystkinum mínum,
Pétri og tvíburasystrunum Öddu og
Boggu sem ýmsum þóttu svo líkar að
þær þekktust varla í sundur. Mér
þóttu þær aldrei sérlega líkar og
hvor um sig hefur alla tíð átt sinn
sérstaka sess í hjarta mínu. Báðar
voru jafnskemmtilegar, en hvor á
sinn hátt. Báðar jafnglæsilegar, en
hvor á sinn hátt. Báðar svo sérstak-
ar, en hvor á sinn hátt. Ein fyrsta
myndin sem kemur upp í hugann
erfrá sameiginlegu brúðkaupi þeirra
í Nesi, mér fannst þær líkastar álfa-
meyjum þegar þær voru leiddar inn
kirkjugólfið í hvítu kjólunum sínum
með slör og blómakransa á höfði.
Fátt þótti mér jafnspennandi þeg-
ar ég var krakki og að hlusta á syst-
urnar þrjár spjalla, gantast og segja
sögur. Mikið var stundum hlegið,
ekki síst þegar þær tóku upp á því að
herma eftir röddum og tilburðum
þeirra er við sögu komu. Stundum
tók mamma gítarinn og þær sungu
vísur og gamanbragi sem þær sömdu
um eitt og annað sem hafði gerst í
ARNDÍS BJÖRG
STEINGRÍMSDÓTTIR
Mig langar til að
minnast Dóru vinkonu
minnar með örfáum
orðum hér, nú þegar
komið er að kveðju-
stund. Við Dóra kynntumst fyrir um
50 árum og hefur sú mikla og góða
vinátta sem myndaðist þá verið mér
styrkur og gleði alla tíð síðan.
Aldrei féll skuggi á vináttu okkar
og á tíma sem þessum hvarflar hug-
urinn aftur og ég minnist allra góðu
stundanna sem við áttum í gegnum
árin og skemmtilegu samtalanna
okkar. Eftir að ég flutti aftur í bæinn
hittumst við svo reglulega og við töl-
uðum saman í síma oft í viku og héld-
um traustu sambandi, alltaf var
DÓRA S.
HLÍÐBERG
✝ Dóra SigþrúðurHlíðberg fæddist
í Reykjavík 25. júlí
1936. Hún lést á
Gjörgæsludeild
Landspítalans í Foss-
vogi 17. janúar síð-
astliðinn og var útför
hennar gerð frá Bú-
staðakirkju 23. jan-
úar.
sama rósemin yfir
Dóru og alltaf mátti ég
vita að hennar sýn á
hlutina yrði skemmti-
leg og upplífgandi. Í
langan tíma höfðum við
það sem venju að hitt-
ast á miðvikudögum og
ganga saman niður
Laugaveginn og fá okk-
ur kaffisopa og spjalla
saman. Það voru góðar
stundir með einstak-
lega góðri vinkonu. Það
var alltaf notalegt að
heimsækja Dóru og
Rafn og hún var mikill
fagurkeri og bar heimili þeirra svo
sannarlega vott um það og eins sum-
arbústaðurinn sem þau höfðu komið
sér upp og voru svo sæl og ánægð
með. Dóra var mikill persónuleiki,
með lúmskan, yndislegan húmor og
heilsteypt og hlý. Ég kveð með sökn-
uði bestu vinkonu mína og sendi mín-
ar innilegustu samúðarkveðjur til
ykkar, elsku Rafn, Siggi Valur, Rafn
Yngvi, Kristín og fjölskyldur. Guð
blessi ykkur öll.
Sjöfn K. Smith.