Morgunblaðið - 24.01.2004, Blaðsíða 44

MINNINGAR
44 LAUGARDAGUR 24. JANÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Eysteinn ArnarSigurðsson
fæddist á Arnar-
vatni í Mývatnssveit
hinn 6. október
1931. Hann lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
hinn 16. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Sigurður
Jónsson skáld og
Hólmfríður Péturs-
dóttir og áttu þau
fimm börn saman,
en Sigurður átti sex
börn af fyrra hjóna-
bandi. Alsystkini Eysteins voru
því fjögur; Þóra, Arnheiður, Jón
og Málmfríður. Hálfsystkinin voru
Freydís, Ragna, Heiður, Arnljót-
hann til Noregs og lærði einn vet-
ur við Mære Landbruksskole í
Þrándheimi. Fjóra vetur vann
hann sem bryti og kennari við
Laugaskóla. Eysteinn og Halldóra
stofnuðu nýbýli á Arnarvatni 4 um
1960, og jafnframt bústörfum
stundaði Eysteinn lengi vel vöru-
bílaakstur við vegagerð.
Eysteinn tók virkan þátt í Lax-
árdeilunni svokölluðu og ýmsum
öðrum náttúruverndarmálum.
Einnig var hann formaður Veiði-
félags Laxár og Krákár frá stofn-
un þess 1970, til ársins 1997. Hann
sat í skólanefnd Laugaskóla um
árabil. Hann var mikill áhuga-
maður um íþróttir og þá sér í lagi
glímu, og var hann glímudómari.
Sauðfjárrækt var þó hans aðal-
áhugamál og sat hann um tíma í
stjórn Landssamtaka sauðfjár-
bænda. Einnig tók hann þátt í
ýmsum öðrum félagsstörfum.
Útför Eysteins fer fram frá
Skútustaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
ur, Huld og Sverrir.
Eftirlifandi af systk-
inahópnum eru Jón
og Málmfríður.
Eftirlifandi eigin-
kona Eysteins er Hall-
dóra Jónsdóttir, f.
10.4. 1926, frá Grýtu í
Eyjafirði og áttu þau
tvær dætur, Berg-
þóru, f. 29.5. 1958, og
Þórgunni, f. 10.5.
1961, d. 16.1. 1994.
Dóttir Þórgunnar er
Ásta Kristín Bene-
diktsdóttir, f. 18.10.
1982.
Eysteinn ólst upp á Arnarvatni.
Hann stundaði nám við Héraðs-
skólann á Laugum og Menntaskól-
ann á Akureyri, og einnig fór
Elsku afi minn er dáinn; svo ótrú-
lega hratt kvaddi hann og fór. Hann
var sjálfur engan veginn tilbúinn til
að fara, en engu að síður er ég
þakklát fyrir að hann þjáðist ekki
lengur. Það var ólýsanlega erfitt að
sjá þennan hrausta, sterka bónda
síga saman og rýrna á örfáum vik-
um og verða að dauðvona sjúklingi.
En við eigum líka auðveldara með
að rifja upp góðu minningarnar um
hann, hvernig hann var á meðan
hann var hraustur, af því að það er
svo stutt síðan. Og þær minningar
eru margar.
Afi sem sat við eldhússborðið og
borðaði súrmjólkina sína þegar ég
kom fram á morgnana þegar ég var
pínulítil, og tók mig síðan með í fjár-
húsin. Afi með stóru, stóru hend-
urnar sínar. Afi sem vakti mig alltaf
í skólann, og keyrði eins hratt og
hann þorði á eftir skólabílnum í
þetta eina skipti sem það kom fyrir
að við sváfum yfir okkur. Afi sem
þekkti alla og vissi alltaf hverra
manna allir voru. Afi sem gat talað
tímunum saman við „hina kallana“
um hrúta og ættir kinda. Afi sem
glotti bara þegar ég kom til hans í
miklu uppnámi eftir að hafa lesið
það í bók að honum hefði verið líkt
við Arafat, foringja palestínskra
skæruliða, í viðtali við norskt dag-
blað fyrir 30 árum síðan. Afi sem
alltaf var svo stoltur af mér, og afi
sem ég er svo stolt af.
Ég sakna þín óendanlega mikið
en ég veit samt að þú ert á góðum
stað núna.
Ég veit alveg að mamma tók á
móti þér, og líka allir „kallarnir“
sem vilja ræða við þig um hrúta og
pólitík, og ótalmargir aðrir. Ég veit
líka að það er engin tilviljun að þú
kvaddir akkúrat þennan dag, ná-
kvæmlega tíu árum eftir að mamma
dó. Hvers vegna veit ég ekki, en það
var ekki tilviljun.
Líði þér sem allra best þarna hin-
um megin.
Þitt barnabarn
Ásta Kristín.
Eysteinn á Arnarvatni var í hópi
þess fólks sem lagði krafta sína,
metnað og áhuga að mörkum til að
byggja upp sitt bú og aðstöðu í sinni
sveit, – norðan þjóðvegarins við
Arnarvatn. Þar var hann fæddur og
allar nánustu rætur hans lágu ekki
lengra en til næstu bæja. Ég man
eftir þeim tíma þegar þau Halldóra
voru að hefja sína uppbyggingu – án
þess að ég hefði sem barn eða ung-
lingur nokkur bein samskipti eða
kynni af þeim hjónum. Eysteinn rak
sitt fé austur á Fjöll – en mitt fólk
hélt fé í heimalandi og á Framafrétt
– og engin bein tilefni voru til sam-
starfs og kynna við búskap eða
skepnuhöld. Aftur á móti átti ég
þess kost 16–20 ára gamall að kynn-
ast Eysteini – og þá einkum í gegn-
um glímu og áhuga hans á að að-
stoða okkur yngri mennina til að
viðhalda þessari íþrótt sem átti sér
svo ríka hefð í Mývatnssveit. Þá
kom það þægilega á óvart að maður
nærri fertugu skyldi leggja sig í það
– jafnvel viku eftir viku – að koma
til fundar við okkur strákana með
kraftadelluna og glíma af fullri
hörku góða kvöldstund.
Seinna kynntist ég Eysteini þann-
ig í kringum margvísleg félagsmál á
heimavelli, að ég áttaði mig á
hversu heill hann gekk að hverju
málefni. Þrátt fyrir það að hann
virkaði feiminn og stundum beinlín-
is óöruggur í ræðustóli þá kom hann
afstöðu sinni og röksemdum til skila
af fullri hreinskiptni. Þegar ég var
fluttur burtu úr sveitinni og átti
ekki samskiptatilefni við heima-
menn nema sjaldan, lágu leiðir okk-
ar Eysteins nokkuð oft saman á
Grænavatni, bæði við heyskapar-
verk með þeim Hjörleifi bónda og
einnig í kring um samskipti þeirra
önnur. Ferðir á hestamannamót og
dvöl á tjaldsvæðum á Hellu á Rang-
árvöllum, Vindheimamelum og Mel-
gerðismelum – samfélag með góðu
fólki, sem nýtur þess að eiga sam-
veru og skemmtan – skapa minn-
ingar sem við tökum með okkur
meðan við höldum sönsum. Sögur
og hæfileg skreytni, vel heppnað
spaug og kátleg uppátæki ferða-
félaga – ekki síður en alvöruumræð-
ur um þjóðþrifamál geymast –
kryddaðar tilfinningaþrungnum
staðfestingum á grundvallarskoðun
þátttakenda, – oft og einatt í bland
við skemmtisögur af nágrönnum
okkar og frændum, í meðförum eft-
irhermunnar. Það er afskaplega
mikils virði að geta viðhaldið sinni
eigin sveitamennsku í samfélagi við
menn eins og Eystein, sem mætti
okkur strákunum og sér miklu
yngri mönnum ævinlega sem jafn-
ingjum í samræðu og allri um-
gengni.
Eysteinn lagði að mörkum til síns
samfélags og samferðamanna, heill í
hverju máli, – og lítið fyrir það að
skríða fyrir valdsmönnum eða
beygja sig fyrir yfirgangi. Það er
ávinningur fyrir hvert byggðarlag
og vinnuhóp að eiga félag með
mönnum eins og honum. Fyrir fé-
lagsskapinn og drengilega viðkynn-
ingu þakka ég og sendi Halldóru,
Bergþóru og Ástu og öðrum ástvin-
um samúðarkveðjur mínar og
minna.
Benedikt Sigurðarson
frá Grænavatni.
Nú er mikill höfðingi fallinn.
Minningarnar hrannast upp og erf-
itt er að koma orðum að til að
kveðja þennann kæra vin. Kynni
okkar Eysteins hófust árið 1985
þegar við sameinuðum krafta okkar
í baráttunni fyrir tilvist sauðkind-
arinnar, en þar var minn þáttur út-
flutningur á dilkakjöti. Þetta var
sviptingasamur en skemmtilegur
tími og alla tíð síðan héldum við
kunningsskap og höfðum oft sam-
band um hin ýmsu mál sem vörðuðu
þetta áhugamál okkar.
Það var einmitt um þetta leyti á
hverju ári sem ég byrjaði að huga
að því hvort ég kæmist norður til að
veiða í ánni sem rann um hlaðið við
Arnarvatn og hitta vin minn í leið-
inni og njóta gestrisni þeirra hjóna
Halldóru og Eysteins sem ég hef
notið með örfáum undantekningum
s.l. sautján ár. Þó oft væri þetta um
háannatíma í heyskap eða öðru,
fannst alltaf kvöldstund til að eyða
saman og rifja upp gömul baráttu-
mál.
Ég get ekki látið hjá líða í þessari
upprifjun að minnast á samherja
okkar og landsfrægan baráttumann
fyrir málefnum bænda, Þorgrím
Starra í Garði. Meðan að hans naut
við var hann alltaf kallaður til og
var þá oft fjör við eldhúsborðið á
Arnarvatni og flugu margar gull-
ofnar setningar. Ég verð ævarandi
þakklátur Eysteini fyrir það að
benda mér á að heimsækja Þorgrím
því heilsu hans færi hrakandi. Ég
átti hugljúfa stund með Þorgrími
sem lauk með því að hann gaf mér
áritaða ljóðabók sína og við kvödd-
umst innilega og það var okkar síð-
asti fundur.
Eysteinn var afburðagreindur
maður og fjölfróður. Þótt oft lægi
þungi í orðum hans var stutt í
glettnina og gat hann oft gert
spaugilegar athugasemdir um menn
og málefni, en,alltaf í góðlegum tón
sem einkenndi alla hans framgöngu.
Það er stórt skarð hoggið í mann-
lífsflóruna við Mývatn. Ég veit að
fegurðin verður áfram við Mývatn,
en í dag finnst mér vanta rödd sem
gaf henni trúverðugan tón.
Halldóra mín ég sendi þér og fjöl-
skyldu þinni mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur og bið að Guð gefi ykk-
ur styrk í sorg ykkar.
Gunnar Páll Ingólfsson.
Hugsjónamenn liðinnar aldar,
fæddir með ungmennafélagsandann
í blóðinu og starfandi með hagsmuni
heildarinnar að leiðarljósi, hverfa nú
einn af öðrum til feðra sinna.
Þeirrar gerðar var Eysteinn á
Arnarvatni og lét sig því varða
hvaðeina sem til heilla horfði varð-
andi ræktun lands og lýðs. Hann
var þannig í forystusveit þeirra sem
börðust fyrir verndun Laxár og Mý-
vatns og breyttu með sigri sínum í
þeirri deilu viðhorfi þjóðarinnar til
náttúruverndar, sem full þörf var á.
Sigur í slíkri deilu krefst kjarks og
áræðis því hvaðeina orkar tvímælis
þá gert er og hefði ég betur þegið
boð Eysteins um að taka þátt í að
sprengja upp stífluna í Miðkvísl.
Við Eysteinn unnum nokkuð sam-
an að fiskrækt í Efri Laxá fyrst með
það að markmiði að nýta ána að
hluta sem uppeldis- og veiðisvæði
fyrir lax sem eðlilega var nokkuð
umdeilt þótt nafn árinnar segi sína
EYSTEINN
SIGURÐSSON
✝ Kári Ástvaldssonfæddist í Braut-
arholti í Haganesvík
11. júlí 1956. Hann
lést af slysförum 15.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Ástvaldur Kristján
Hjálmarsson, f. 13.
júní 1921, d. 4. októ-
ber 2002, og Sigríður
Ingibjörg Sveinsdótt-
ir, f. 8.maí 1931, áður
bændur á Deplum í
Fljótum og víðar.
Systkini Kára eru:
Haukur, búsettur á
Deplum í Fljótum, f. 25. septem-
ber 1950, maki Sigurlína Kristins-
dóttir. Þau eiga þrjár dætur og
tvö barnabörn. Sveinn, búsettur á
Siglufirði, f. 25. mars 1953, maki
Sigríður Skarphéðinsdóttir. Þau
eiga saman einn son. Fyrir átti
Sveinn tvo syni með Guðbjörgu
Benjamínsdóttur. Sigríður átti
einn son áður. Barnabörn þeirra
eru fjögur. Reynir, búsettur í
Keflavík, f. 7. ágúst 1957, maki
Guðrún Jóna Sigurð-
ardóttir. Þau eiga
fjögur börn og tvö
barnabörn. Lilja, bú-
sett á Siglufirði, f.
30. desember 1960,
maki Pétur Bjarna-
son. Þau eiga þrjár
dætur. Sigurjóna,
búsett í Garðabæ, f .
29. september 1966,
maki Bjarni Stefáns-
son. Þau eiga tvær
dætur. Kristján, bú-
settur í Reykjavík, f.
20. júlí 1974, maki
Sylvía Dröfn Eð-
valdsdóttir. Þau eiga saman eina
dóttur. Fyrir átti Sylvía tvö börn.
Sambýliskona Kára var Ann-
etta María Norbertsdóttir, búsett
á Kvíabekk í Ólafsfirði, f. 6. maí
1968. Börn hennar eru Guðbjörg
Helga, f. 18. ágúst 1990, og Vil-
mundur Þeyr, f. 15. september
1992.
Útför Kára fer fram frá Ólafs-
fjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Elsku Kári. Tárin virðast ekki
vilja hætta að renna þegar ég í van-
mætti mínum fyrir náttúruöflunum
reyni að skilja og leita skýringa þess
að þú sért dáinn.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir,
þá líður sem leiftur af skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.I.H.)
Í minningunni varst þú „stóri“
frændi minn á Bakka því í barnshuga
mínum voru stærðarhlutföll ykkar
bræðranna á Bakka augljós. Ég
minnist stórra mjúkra bangsa sem
við systurnar áttum sem báru nöfn
ykkar beggja, annar hét Kári og
hinn Reynir. Á þeim var enginn
munur nema annar var brúnn og
hinn svartur og hvítur. Þessir bangs-
ar voru okkur systrunum afar kærir
og fóru mjög gjarnan með okkur í
háttinn. Ég er enn í dag ekki viss um
hvor átti hvorn bangsa því einhvern
veginn skiptumst við á með þá, og
þeir voru í minningunni alltaf notaðir
saman í leikjum.
Okkar samskipti voru notaleg,
nærvera þín var róleg og afslöppuð.
Þú varst alltaf tilbúinn til að hjálpa
öðrum og vildir öllum vel. Þú varst
ávallt yfirvegaður og fórst hljóðlega
og á þínum hraða í lífinu. Hár og
grannur, með gleraugu og skegg.
Augun þín voru full af glettni en
samt svo gæðaleg.
Nú eru augun þín lokuð og sorgin
svo sár.
Elsku Annetta og börn, amma,
pabbi, mamma og systur, Sveinn,
Reynir, Lilja, Jóna, Stjáni og fjöl-
skyldur, megi góður Guð styrkja
ykkur.
Hinsta kveðja til þín, kæri frændi:
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Ég vil færa öllum þeim sem komu
að leit og björgunarstarfi á Bakka
mínar innilegustu þakkir.
Sigríður Ásta Hauksdóttir.
Það er tæpur tíminn til að kveðjast
stundum
óvænt örlög binda endi á vinafundum.
Þó er sælla að sofna svona í fangi dagsins
en bíða eftir andblæ sólarlagsins.
Svo kvað Björn, ömmubróðir
minn, á sínum tíma og get ég alveg
gert orð hans að mínum þegar ég
minnist Kára. Það var að kvöldi 2.
janúar sl. að þau Annetta og Kári
renndu við á Syðri-Á, stoppuðu stutt
því þau voru að fara í jólaboð á öðr-
um bæ. Á þessu kvöldi var veðrið
eins og best gerist, sjórinn spegil-
sléttur og geislarnir af Múlaljósun-
um náðu langt út á fjörð. – Svo er það
14. janúar, við hjónin ennþá í
Reykjavík, vegna veikinda Jóns. Er-
um samt með hugann allan heima,
vitandi að stórhríð er búin að geisa
frá helgi og hlaðið hefir niður snjó.
Um kvöldið hringi ég heim og fæ
þær fregnir að snjóflóð hafi fallið á
Bakkahúsið „nýrra“ og hrifið af
grunni. Kári var framfrá en svarar
ekki símanum. Við, eins og fleiri,
gengum döpur til náða þessa nótt,
reynandi þó að halda í vonina, en
fengum svarið í útvarpsfréttunum
um morguninn.
Ég er ekkert viss um að Kári hefði
kært sig um að ég skrifaði nokkra
ævisögu um hann, enda ekki mein-
ingin, þó svo að hann ætti það marg-
falt skilið. Aðeins vil ég þakka hon-
um alla hjálpsemi okkur til handa.
Einnig þakka ég honum stundirnar
sem við sátum í eldhúsinu og spjöll-
uðum og supum kaffi á meðan Ann-
etta og Jón æfðu dúett í stofunni. Þá
þakka ég honum ekki síst að taka
hann Lappa í fóstur meðan Jón var í
geislameðferðinni.
Öllum ástvinum hans sendum við
hjónin okkar innilegustu samúðar-
kveðjur og langar mig að kveðja
hann með ljóðinu hans Guðmundar
Inga Kristjánssonar:
Tak þú jörð með opnum örmum
óskabarn í hinsta sinn.
Bú þú um á beði vörmum
bóndann góða, soninn þinn.
Honum veittu á hæstum vetri
hlýjan svæfil, mjúka fold.
Hvergi er værðin honum betri
heldur en í þinni mold.
Hvíldu í guðs friði.
Ingibjörg Guðmundsdóttir
á Syðri-Á.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Hávamál.)
Það er ólýsanlegur missir fyrir svo
fámenna sveit sem Ólafsfjörður er,
þegar ungur bóndi í blóma lífsins er
hrifinn á brott með svo skyndilegum
og ógnvekjandi hætti.
Ef einhverja aðstoð þurfti við,
hvort sem var að vetri eða sumri, var
alltaf hægt að hafa samband við
Kára. Hann var ætíð boðinn og bú-
inn til að hjálpa öðrum. ,,Ekkert
mál,“ var viðkvæðið hjá honum. Kári
var hlédrægur en hafði mjög trausta
nærveru, vann verk sín af vandvirkni
og fór aldrei fram á neitt í staðinn.
Hann var einn af máttarstólpum
sveitarinnar og því verður erfitt að
fylla það skarð sem hann skilur eftir.
Við viljum þakka Kára fyrir að-
stoðina við foreldra okkar og aðra
sveitunga.
Það var alltaf gott að vita af hon-
um þarna í sveitinni.
Elsku Annetta, Gugga og Villi, við
hugsum til ykkar og biðjum um
styrk ykkur til handa.
Megi góður Guð styrkja móður
hans og systkini í sorginni.
Góður drengur er genginn, en
minningin lifir.
Systkinin frá Kálfsá.
KÁRI
ÁSTVALDSSON