Morgunblaðið - 24.01.2004, Blaðsíða 52

MINNINGAR
52 LAUGARDAGUR 24. JANÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Aðalheiður Eyj-ólfsdóttir fæddist
að Þóroddstöðum í
Grímsnesi 27. júlí
1909. Hún lést á
Hrafnistu í Hafnar-
firði 13. janúar síðast-
liðinn. Aðalheiður var
dóttir hjónanna Eyj-
ólfs Eyjólfssonar og
Guðrúnar Magnús-
dóttur og var næst
yngst fimm systkina.
Systkini hennar voru:
Ragnar, Magnús,
Ágúst, og Botnía, en
fjölskyldan flutti til
Kanada þegar Aðalheiður var tæp-
lega eins árs. Aðalheiður varð eftir
á Íslandi og ólst upp hjá móður-
systur sinni, Vigdísi Magnúsdóttur
og manni hennar Þorvarði Jóns-
syni, en þau bjuggu að Meðalholt-
um í Gaulverjabæ.
Árið 1931 giftist Aðalheiður
Sturlaugi Guðnasyni, f. 18. 8. 1904,
d. 23. 6. 1985, frá Sandgerði á
Stokkseyri. Foreldrar hans voru
Guðni Gíslason og Vilborg Stur-
laugsdóttir. Aðalheiður og Stur-
laugur eignuðust fimm börn og ólu
upp einn dreng, Jakob Guðnason.
Börn þeirra eru: 1) Guðrún Ásdís,
f. 26.2. 1932, d. 6.4. 1998, maki Þor-
steinn Alfreðsson, f. 31.7. 1931, d.
11.3. 1998, og áttu þau tvo syni,
Sturlaug og Valdi-
mar Óla. 2) Guðni
Vilberg, f. 30.5. 1933,
d. 6.2. 1987, maki
Sesselja Ósk Gísla-
dóttir, f. 17.3. 1935,
börn þeirra: Vigdís
Heiða, Gísli og Stur-
laugur. Fyrir átti
Guðni soninn Jakob
sem Aðalheiður og
Sturlaugur ólu upp.
3) Margrét, f. 7.5.
1936, maki Páll
Hörður Pálsson, f.
17.1.1931, d. 7.5.
1990, börn þeirra:
Páll Sigurður, Aðalheiður Guðný,
Guðbjörg Brynja, Sturla Geir og
Vigdís Unnur. Sambýlismaður
Margrétar er Hjalti Þórðarson. 4)
Viktor Ingi, f. 14. 11. 1940, maki
Sigríður Th. Mathiesen, f. 6.3.
1946, börn þeirra eru Viktor Rafn
og Júlíana Sigríður. 5) Einar, f. 1.3.
1944, maki Svala Valgeirsdóttir, f.
1.7. 1939, en börn þeirra eru Val-
ur, Ingibjörg og Arndís Heiða. Að-
alheiður eignaðist 63 afkomendur.
Síðustu ár bjó Aðalheiður á
Hrafnistu í Hafnarfirði og naut þar
góðrar umönnunar til síðasta
dags.
Útför Aðalheiðar verður gerð
frá Stokkseyrarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Elsku mamma mín.
Hjá vöggu minni mamma söng
í myrkum nætur skugga,
þau kvæðin voru ljúf og löng
og lögnust mig að hugga.
Á hvítum svæfli svaf ég rótt
og sveif í draumalöndin,
þá signdi mig svo milt og rótt
þín mjúka kærleikshöndin.
Ó, elsku góða mamma mín
þín mynd í hug mér ljómar
er ljúfa vöggu vísan þín
svo viðkvæmt til mín hljómar.
(Margrét Jónsdóttir.)
Vertu Guði falin.
Þín
Margrét.
Ó, hve sárt ég sakna þín
sómakonan elskulega,
minning þín er skærast skín
skarta mun í sálu mín
orðstír þinn er aldrei dvín
eyðir burtu sorg og trega.
Ó, hve sárt ég sakna þín
sómakonan elskulega.
Aldrei gleymir tryggð né trú
traust þú reyndist hverju sinni
með kærleik þínum bættir bú
bezt þér virtist aðferð sú.
Lýðir, sem þig lifa nú
lofa munu öll þín kynni.
Aldrei gleymdir tryggð né trú
traust þú reyndist hverju sinni.
(Höf. ókunnur.)
Ekkert gæti lýst henni mömmu
betur en þessar ljóðlínur. Mamma
sem í raun var föðuramma mín en
hún og afi Sturlaugur tóku mig í fóst-
ur aðeins mánaðargamlan og reynd-
ust mér alla tíð hinir bestu foreldrar.
Á mínum fyrstu uppvaxtarárum var
faðir minn á heimilinu svo það kom af
sjálfu sér að ég kallaði ömmu
mömmu en pabba og afa réttnefnum.
Þetta gat oft valdið misskilningi hjá
þeim sem ekki þekktu vel til, kom það
einkennilega fyrir sjónir að mamma
og afi væru hjón. En þannig var þetta
bara og fyrir mér var hún mamma.
Fyrstu þrjú ár ævi minnar bjugg-
um við á Stokkseyri en fluttumst til
Reykjavíkur 1953 svo að mínar minn-
ingar tengjast frekar við þau upp-
vaxtarár þar. Ástæðan fyrir flutning-
unum var að á Stokkseyri var mjög
stopul atvinna og ekki annað að gera
en að flytja. Fyrstu árin var mamma
heima og alltaf var gott fyrir ungan
dreng að koma heim í hlýjuna sem
hún umvafði fjölskylduna með. Síðar
meir fór hún mamma að vinna utan
heimilis og þá aðallega við verslunar-
störf bæði í vefnaðarvöruverslunum
og svo mjólkurbúðum. Eflaust hafa
oft verið erfiðir tímar við að láta enda
ná saman en þó man ég ekki eftir að
það hafi haft nein áhrif á mína æsku
og sjálfsagt aldrei fullþakkað að hafa
fengið að alast upp í faðmi stórrar
fjölskyldu en ég ólst upp með föð-
ursystkinum mínum, þeim Gunnu,
Möggu, Inga og Einari, en ég hef
alltaf litið á þau sem mín systkini og á
stundum gantast með að ég gæti sagt
pabbi bróðir því hann var jú einn af
systkinunum.
Öll mín uppvaxtarár var mamma
eins og traustur klettur sem var alltaf
tilbúin að hlusta og vera til staðar þeg-
ar eitthvað bjátaði á. Hún var líka
manna kátust þegar allt gekk vel hjá
okkur í fjölskyldunni. Hjá henni gekk
fjölskyldan fyrir og hún vildi öllum
greiða gera, bara að nefna það og þá
var hún boðin og búin til allra verka.
Það má segja að hún hafi verið ætt-
arhöfðinginn því hún var skilin eftir
þegar foreldrar hennar og systkini
fluttu til Kanada enda hafði hún oft á
orði hve lánsöm hún hefði verið og
ætti stóra fjölskyldu en henni fannst
oft á tíðum sem barni hún vera ein og
eiga enga fjölskyldu.
Eftir að ég stofnaði mitt heimili og
eignaðist fjölskyldu var það mér mik-
ið gleðiefni að geta endurgoldið smá-
brot af því sem mamma og afi gerðu
fyrir mig en það var að þau ættu sitt
heimili hjá okkur Oddnýju í tvö ár
eða þar til afi dó 1985. Þetta var góð-
ur tími og lærdómsríkur fyrir dætur
mínar en þær dáðu afa og ömmu og
nutu leiðsagnar hjá þeim. Eftir lát
afa flutti mamma í Kópavoginn til
Guðrúnar dóttur sinnar en flutti svo
á Norðurbrún 1 og þaðan á Hrafnistu
í Hafnarfirði. Við heimsóttum hana
eins oft og við gátum og var aðdáun-
arvert að sjá hve mikil reisn var yfir
henni og hve vel hún fylgdist með öll-
um fjölskyldumeðlimum þrátt fyrir
háan aldur. Afkomendur hennar eru
orðnir 63 talsins og má segja að henni
hafi hlotnast sú stóra fjölskylda sem
hún óskaði sér sem barn.
Elsku mamma, ég vil að lokum
þakka þér fyrir allt sem þú hefur gert
fyrir mig og mína fjölskyldu og kveð
þig með söknuði og trega og geymi
allar ljúfu minningarnar innra með
mér. Far þú í friði, elsku mamma.
Þinn
Jakob.
Elsku besta amma mín. Það er
skrítin tilhugsun að eiga ekki eftir að
skjótast upp á Hrafnistu í heimsókn
til þín. Ég geri mér grein fyrir því að
þetta er jú leiðin okkar allra en þú ert
búin að vera hluti af mínu sautján ára
lífi og hefur fylgst svo vel með öllu
sem ég hef tekið mér fyrir hendur,
sérstaklega í sundinu þar sem þú
studdir mig af alhug.
Þar sem ég verð stödd í Luxem-
borg á sundmóti þegar útförin þín
verður gerð þá get ég ekki fylgt þér
síðasta spölinn. Þess vegna langar
mig til að þakka þér fyrir allar góðu
stundirnar sem við áttum saman og
ég veit að ég á eftir að sakna þín mik-
ið. Ég á svo margar góðar minningar
sem eiga eftir að hlýja mér um hjart-
að og fyrir þig ætla ég að standa mig
eins vel og ég get í mínum framtíð-
aráformum. En afi Sturlaugur sem
ég kynntist aldrei því hann lést áður
en ég fæddist mun taka vel á móti þér
og líka Gunna amma, Steini afi og
Guðni afi og allir aðrir ástvinir sem
farnir eru á undan þér.
Blessuð sé minning þín, elsku
amma.
Þín
Anja Ríkey.
Margs er að minnast, þegar við
kveðjum þig elsku amma og
langamma. Loksins ertu komin á
áfangastað sem þú þráðir svo heitt og
það hefur örugglega verið tekið vel á
móti þér.
Þú sem alltaf hafðir svo stóran og
hlýjan faðm þar sem pláss var fyrir
alla. Brosið þitt, góðleikinn þinn og
þú vildir allt fyrir alla gera. Hlátur-
inn þinn, alltaf svo kát og hress. Allt-
af með eitthvað í höndunum eða að
föndra, á meðan sjónin leyfði.
Grundarstígurinn, Suðurbrautin
eða Nýlendugatan, það var oft farið í
heimsóknir til ömmu og afa , þar var
stórt hjartarúm og margar góðar
stundir áttum við þar og jafnvel næt-
urgistingar. Alltaf var nóg pláss.
Þú upplifðir margt, bæði gott og
slæmt. Þið afi misstuð aleiguna í
eldsvoða á Stokkseyri, þú misstir síð-
an manninn þinn, tvö börnin þín og
tvo tengdasyni. En alltaf reistir þú
þig upp eftir þessi áföll og hélst keik
áfram. Ótrúlega sterk kona. Afkom-
endurnir eru margir og stolt varstu
af þeim.
Þó fjarlægðin milli okkar væri
mikil, allt Atlantshafið, var hún samt
ekki svo mikil. Við nöfnurnar spjöll-
uðum oft saman í síma, og áttum oft
góðar samræður, það var mikið hleg-
ið og oft erfitt að hætta. Börnin mín
þrjú, Thomas, Daníel og Gréta Lind
sjá á eftir yndislegri og barngóðri
langömmu sinni, ég og Olav ömmu.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Elsku mamma, Einar, Ingi og Jak-
ob, Guð styrki ykkur í sorginni.
Aðalheiður Pálsdóttir.
Við viljum minnast elskulegrar
ömmu okkar með nokkrum orðum.
Hún amma var afskaplega góð
kona og hugsaði hún alltaf meira um
aðra en sjálfa sig. Hún var mjög lít-
illát og vildi ekki að aðrir hefðu mikið
fyrir sér. Hún var skemmtileg og
alltaf glöð þegar við komum að heim-
sækja hana. Okkur er minnistætt
systkinunum þegar amma og afi voru
hjá okkur um tíma fyrir ca. 25 árum,
þegar foreldrar okkar fóru til Lond-
on. Amma og afi voru alltaf búin að
borða í hádeginu þegar við komum
heim úr skólanum. Þegar við fórum
að spyrjast fyrir um þetta þá fengu
þau sér alltaf hafragraut og slátur og
datt ekki til hugar að bjóða okkur
þennan mat „ef mat skyldi kalla“.
Þegar við sögðum ömmu að þessi
matur væri í miklu uppáhaldi hjá
okkur öllum systkinunum varð amma
alveg miður sín. En þessu höfum við
nú mikið hlegið að síðan. Oft var tek-
ið í spil þegar við komum til þeirra.
Amma kenndi okkur bridge þegar
við vorum krakkar og býr maður að
þeirri reynslu enn í dag.
Amma var alltaf voðalega fín til
fara og fannst gaman að punta sig.
Þær voru nú skemmtilegar stundirn-
ar þegar verið var að lakka á henni
neglurnar og lita á henni augabrún-
irnar. Þá sagði hún manni ýmsar sög-
ur af sér og sínum. Það skemmtilega
við ömmu var að hún gat gert grín að
sjálfri sér.
Amma bjó á Hrafnistu í Hafnar-
firði síðustu árin og var vel hugsað
um hana þar. Krökkunum okkar
fannst alltaf gaman að koma til lang-
ömmu. Þau fundu hlýjuna frá henni
og oft læddi hún einhverju góðgæti
að þeim. Ekki má nú gleyma öllu því
sem hún prjónaði á þau. Mjög lagin
var amma í höndunum. Hún prjónaði
þó sjónin væri orðin lítil. Og alltaf
voru sokkarnir jafn fallegir. Amma
hélt alltaf góðu sambandi við Val.
Þeirra samband var mjög sérstakt.
Þó ekki kæmust þau sjálf á milli
staða, þá hringdu þau alltaf í hvort
annað til að fá fréttir.
Við erum mörg sem sjáum á eftir
yndislegri konu og minningarnar um
ömmu eru ljúfar og margar. Við vit-
um að englar Guðs fylgja nú ömmu til
afa. Og verða þar miklir fagnaðar-
fundir ásamt Guðna, Gunnu, Steina
og Herði.
Elsku amma, takk fyrir að fá að
njóta þín öll þessi ár og munum við
geyma minninguna um þig um aldur
og ævi.
Við biðjum góðan Guð að styrkja
börnin þín, tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn, því þín er sárt
saknað.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Við kveðjum þig með söknuði,
elsku amma.
Inga, Heiða og Valur.
Elsku amma, það eru margar
minningar sem koma upp í hugann
þegar ég hugsa um þig. Það fyrsta
sem ég man var þegar við Sturla fór-
um með mömmu og pabba í heim-
sókn til ykkar afa á Nýlendugötuna,
þá fékk ég að skoða og leika mér með
apann sem þið áttuð, þú varst búin að
sauma á hann föt og hann var alltaf
með banana í hendinni sem gaman
var að setja upp í hann.
Eftir að þú varðst ein, komstu oft í
heimsókn til okkar á Snæfell, það var
alltaf mjög gaman að hafa þig. Þá var
mikið spilað, þá sérstaklega orrusta
og kani, og þar var ekkert gefið eftir.
Þú varst líka mikil spilakona og hafð-
ir mjög gaman af spilamennskunni. Á
milli þess sem spilað var sastu oft og
hlustaðir á fréttir eða eitthvað í út-
varpinu og ég man ekki öðruvísi eftir
þér þá en með eitthvað á prjónunum,
þú sast yfirleitt ekki aðgerðarlaus.
Enda prjónaðirðu og heklaðir ansi
margt sem kom að góðum notum hjá
öllum, bæði litlu og stóru ömmubörn-
unum þínum.
Mig langar sérstaklega að nefna
barnateppi sem þú prjónaðir núna
nokkrum mánuðum áður en þú féllst
frá og þá sjónin algjörlega farin hjá
þér, en það fékk hún yngri dóttir mín,
Iðunn Freyja, sem ég eignaðist 1.
ágúst sl. Þetta þykir mér alveg ein-
staklega vænt um.
Þegar þú varst hér á Snæfelli þá
fannst mér ég alltaf þurfa að pakka
þér inní teppi þegar þú lagðir þig
þannig að þú hefðir það nú örugglega
gott og að þér yrði ekki kalt.
Alltaf var stutt í hláturinn hjá þér
þó svo að ekki liði þér alltaf vel. Þú
sagðir mér líka mjög oft sögur frá því
í gamla daga. Þú mundir þetta allt
svo ótrúlega vel, enda hafðirðu alltaf
mjög gott minni, mundir alla afmæl-
isdaga og þess háttar.
Þegar þú varst á Norðurbrún, kom
ég oft í heimsókn með mömmu að-
allega og eins á Hrafnistu í Hafnar-
firði þar sem þú dvaldist í góðu yf-
irlæti síðustu árin þín. Þar fannst þér
alltaf ómögulegt að geta ekki boðið
upp á kaffi en oft léstu nú redda einni
könnu og svo áttirðu alltaf súkku-
laðirúsínur handa gestunum.
Þú varst alltaf svo fín, í fínum föt-
um og með fallega skartgripi. Vildir
alltaf vera vel til höfð og snyrtileg.
Þér þótti einstaklega vænt um að
fá langömmubörnin í heimsókn, og
laumaðir oft einhverju að þeim eins
og einu sokkapari, trefli eða ein-
hverju öðru sem þú hafðir búið til.
Þegar ég var að útskýra fyrir Ásdísi
Maríu að þú værir farin þá sagði hún
að nú værir þú orðinn engill á himn-
um.
Við trúum því sannarlega að nú
sértu orðinn fallegur engill sem fylg-
ist með okkur, þér líði vel núna og
sért búin að hitta allt fólkið þitt sem
þú hefur misst í gegnum tíðina. Mig
langar að ljúka þessu með fallegu
ljóði sem mér finnst passa einstak-
lega vel við þig.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins
degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist
eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Vigdís Unnur.
Glæsileg og greind eru þau orð
sem eiga best við til að lýsa Aðalheiði
Eyjólfsdóttur, sem nú hefur kvatt
okkur í hárri elli. Amma varð hvíld-
inni fegin; hafði átt við veikindi að
stríða síðasta spölinn. Ég naut alla tíð
stundanna með ömmu og minning-
arnar um þær ylja nú að henni lát-
inni. Hún bjó yfir ágætum, en látlaus-
um frásagnargáfum sem í sambland
við nákvæmni og áreiðanlegt minni
veittu innsýn í horfna tíð og þær stór-
kostlegu breytingar sem hennar kyn-
slóð varð vitni að. Amma var uppalin í
Meðalholti í Gnúpverjahreppi, rót-
föst í Flóanum. Æviskeið hennar
hófst með dramatískum hætti, þá er
foreldrar hennar neyddust til að
skilja hana ársgamla eftir hjá móð-
ursystur hennar, Vigdísi Magnús-
dóttur, þegar þau fluttu til Ameríku
með eldri bræður ömmu, þá Gústa,
Magnús og Ragnar. Á leiðinni yfir
hafið mikla, með farþegaskipinu Bot-
níu, fæddist þeim yngsta barnið, sem
skírt var eftir farkostinum. Vigdís,
sem lést tæplega 103 ára gömul,
gekk ömmu fullkomlega í móðurstað
og reyndist henni stoð og stytta með-
an hennar naut við. Eyjólfur faðir
ömmu lést fljótlega eftir að fjölskyld-
an kom til Kanada og Guðrún
langamma mín stóð uppi ein með
fjögur börn. Að vera einstæð móðir í
upphafi síðustu aldar var örugglega
fjarri því að vera auðvelt. Þrátt fyrir
mótlæti og erfiðleika tókst Guðrúnu
að beina krökkunum í farsælan far-
veg, áður en hún lést af slysförum
ung að aldri. Börnum hennar gekk
öllum vel á lífsleiðinni í leik og starfi.
Systkini ömmu eru öll látin, en arf-
leiddu nýja landið að fjölda traustra
Flóamanna. Saga Guðrúnar finnst
mér ljóst dæmi um lítilláta hetjulund,
um styrk og ótrúlega seiglu. Amma
erfði þessa eiginleika móður sinnar;
var seig hvernig sem á var litið. Hún
giftist afa mínum, Sturlaugi Guðna-
syni og hófu þau búskap að Útgörð-
um á Stokkseyri. Þau eignuðust
fimm börn, en ólu einnig upp sonar-
son sinn. Efnisleg gæði voru af
skornum skammti, atvinnuleysi land-
lægt og oft langvarandi. Amma rifj-
aði stundum upp þann tíma þegar afi
þurfti að sækja vinnu langan veg frá
heimilinu. Oft hafa verið ærsl, líf og
fjör þar og örugglega í nógu að snú-
ast hjá ömmu. Hún lét ekki bugast
þrátt fyrir að lífið væri ekki alltaf
dans á rósum. Það hefur vafalaust
AÐALHEIÐUR
EYJÓLFSDÓTTIR
Í staðinn fyrir að rifja upp
allar góðu stundirnar sem við
höfum hlegið, grátið og
skrafað saman um heima,
geima og góða, gamla tíma
langar okkur einfaldlega að
láta í ljós þakklæti fyrir að fá
að kynnast þér og hafa þig
svona lengi hjá okkur, elsku
amma. Megi almættið vaka
yfir þér í faðmi þeirra sem nú
hafa tekið á móti þér. Minn-
ingarnar um tign þína, sjálf-
stæði og ótrúlega kímnigáfu
lifa ávallt í hjarta okkar.
Ásta og Hanna.
Elsku amma, takk fyrir
allar samverustundirnar á
jörðinni, hittumst örugglega
síðar.
Felldur em eg við foldu
frosinn og má ei losast,
andi Guðs á mig andi,
ugglaust mun eg þá huggast.
(Jónas Hallgrímsson.)
Kveðja
Páll S. Pálsson og börn.
HINSTA KVEÐJA