Morgunblaðið - 07.02.2004, Síða 54

MINNINGAR
54 LAUGARDAGUR 7. FEBRÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Finnbogi RúturJósepsson fædd-
ist á Atlastöðum í
Fljótavík 13. apríl
1913. Hann lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu á Ísafirði 2. febr-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Jósep Hermannsson,
f. 27. mars 1877, d.
25. október 1955, og
Margrét Katrín
Guðnadóttir, f. 14.
apríl 1885, d. 12. apr-
íl 1923. Systkini
Finnboga eru Vern-
harður, látinn, Gunnar, látinn,
Ásta, látin, Ingibjörg, látin, Karl
Lúðvík og Guðmundur dóu ungir,
Brynhildur samfeðra, látin, og
Sölvey, f. 5. júlí 1918, búsett á Ísa-
firði.
Finnbogi kvæntist Anítu Frið-
riksdóttur, f. 22. ágúst 1915, d. 17.
október 1984, frá Látrum í Að-
alvík, dóttir Friðriks Finnboga-
sonar og Þórunnar Þorbergsdótt-
ur. Börn Finnboga og Anítu eru:
Guðjón Finndal, f. 4. mars 1938,
búsettur í Hnífsdal, og Finney
Aníta, f. 19. apríl 1944, maki 1
Einar Jóhannes Lárusson, f. 9. júlí
1942, d. 22. des 1966. Hann fórst
með mb. Svani. Þeirra börn eru
Daníela Jóna, f. 11. nóvember
1961, Finnbogi Rútur, f. 22. nóv-
ember 1962, sambýliskona Sigrún
Hulda Sigmundsdóttir, f. 4. mars
1963. Synir þeirra
eru Einar Jóhannes,
Þórir Freyr og Finn-
bogi Rútur. Jó-
hanna, f. 30. mars
1967, gift Pálma
Kristni Jónssyni, f.
6. janúar 1960.
Þeirra börn eru
Arnar, Jón Guðni og
Hulda. Maki 2 Ólaf-
ur Theodórsson, f. 1.
september 1946. Þau
eru búsett í Kópa-
vogi. Börn þeirra
eru Kristín Karól-
ína, f. 28. mars 1970,
gift Víði Magnúsi Guðmundssyni,
f. 15. september 1970. Börn
þeirra eru Guðmundur og Aníta.
Aníta, f. 15. mars 1972, gift Einari
Péturssyni, f. 6. október 1969.
Barn þeirra er Ólafur Atli. Marín,
f. 21. júlí 1977, gift Arnari Ró-
bertssyni, f. 8. janúar 1976. Barn
þeirra er Gunnar Gabríel.
Thelma, f. 26. mars 1979, barn
hennar er Finney Aníta Jónsdótt-
ir.
Finnbogi bjó á Atlastöðum til
1946. Þá fluttist fjölskyldan til
Hnífsdals. Hann var til sjós í
nokkur ár en lengst af starfaði
hann við smíðar, síðustu árin við
fiskverkun hjá Óskari Friðbjarn-
arsyni.
Útför Finnboga fer fram frá
Hnífsdalskapellu í dag og hefst
athöfnin klukkan 11.
Elskulegur faðir minn er fallinn
frá. Svo margs er að minnast eftir
hans löngu ævi. Hann vann hörðum
höndum alla sína tíð, allt fram að 84.
aldursári, enda heilsuhraustur mað-
ur með eindæmum. Þrjóskur var
hann en skapgóður. Söngur var hans
líf og yndi og má segja hann hafi
sungið fram á sinn síðasta dag. Í
hans huga var Fljótavíkin paradís á
jörðu, paradís þar sem hún mamma
biði komu hans.
Pabbi reyndist mér og fjölskyldu
minni einstakur, enda var maðurinn
með jafn gott hjarta og hann var
stór. Heimakær var hann pabbi og
munu eflaust margir minnast hans,
þar sem hann situr í stólnum sínum
heima í stofu.
Eftir dauða móður minnar fyrir 19
árum, urðu mikil kaflaskipti í lífi
pabba, enda saknaði hann hennar
sárt, allt fram á síðasta dag. Í dag
eru þau sameinuð á ný og veitir það
okkur huggun sem söknum hans svo
sárt. Ég er þakklát fyrir að hafa
fengið að vera hjá pabba þegar hann
kvaddi þennan heim og mun ég
geyma allar minningarnar um hann í
hjarta mínu. Með miklum söknuði
kveð ég pabba minn.
Að lokum vil ég þakka henni Jó-
hönnu fyrir alla hennar umhyggju í
garð afa síns. Hún hefur veitt honum
ómetanlega ást og hlýju undanfarin
ár. Ég hef haft mikinn stuðning af
því að vita af henni fyrir vestan. Þá
vil ég þakka öllu starfsfólkinu á
sjúkrahúsinu á Ísafirði fyrir sérstak-
lega góða umönnun og hlýju í hans
garð.
Minningin um pabba mun lifa.
Vertu Guði falinn, elsku pabbi
minn.
Þín dóttir
Finney.
Öðlingurinn og hraustmennið
Finnbogi Rútur Jósepsson er fallinn
frá.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að kynnast þessum heiðursmanni
fyrir rúmum tuttugu árum, þegar
við „nafni“ hans rugluðum saman
reytum. Allar götur síðan hefur
hann reynst mér sérstaklega vel.
Með sinni ljúfu og traustu nærveru
þótti mér fljótt afar vænt um hann.
Hann var hraustmenni fram í and-
látið, enda oft kallaður Bogi sterki
hér áður fyrr. Það nafn bar hann
sannarlega með rentu. Þvílíkar
hendur á nokkrum manni hef ég
aldrei augum litið. Hendur sem hafa
unnið og stritað í gegnum lífið.
Banalegan var heldur engin und-
antekning á hetjudáðum hans, en
hún var því miður ansi löng og
ströng. Um hádegi sl. föstudag feng-
um við þær fregnir að hann ætti
nokkrar klukkustundir ólifaðar. Það
var orðin spurning hvort við næðum
í tæka tíð. En hann beið eftir okkur
þessi elska og lifði vel á þriðja sólar-
hring eftir það.
Manninn minn ól hann upp frá
unga aldri sem hann væri hans eigin
sonur. Hann gekk honum í föðurstað
eftir að hann missti föður sinn aðeins
fjögurra ára gamall. Bar aldrei
skugga á þeirra einstaka samband.
Fyrir það þakka ég honum af alhug.
Drengjunum okkar þremur hefur
hann alla tíð verið afar góður. Mest
hélt hann þó upp á „afmælisgjöfina“
eða litla nafna minn, eins og afi kall-
aði hann oftast. En yngsti sonur okk-
ar fæddist einmitt á 81 árs afmæl-
isdegi afa. Það var augljóst að hann
skyldi líka bera nafn hans.
Ég kveð kæran vin og vil að leið-
arlokum þakka honum sérstaklega
fyrir ástúðina sem hann alla tíð
sýndi mér og mínum. Það er ómet-
anlegt að eiga slíkan vin og sárt að
sjá á bak honum, þótt hvíldin hafi
verið löngu tímabær.
Guð geymi þig, elsku Bogi minn,
það voru forréttindi að fá að kynnast
þér.
Þín
Sigrún H. Sigmundsdóttir
(Sirra).
Fyrir um tuttugu árum sagði afi
mér að nú væri hann tilbúinn til þess
að kveðja þennan heim. Hann hafði
ákveðnar skoðanir á hvað tæki við
enda trúaður maður.
Fyrir okkur er mikil eftirsjá eftir
afa loksins þegar kallið kemur en um
leið samgleðst maður í hjarta sínu
yfir því að hann skuli hafa náð
áfangastað.
Alla sína ævi var afi ákaflega
hraustur, vinnusamur og drenglynd-
ur. Hafði hann afar góða nærveru
með rólegheitum og yfirvegun.
Stundum gat hann verið þjóstugur
þegar honum fannst verk ganga
seint eða ef honum fannst menn hlífa
sjálfum sér of mikið. Þá kom hann
snar í snúningi og sagði „hana“ um
leið og hann greip inn í verkið. Þar
með var það búið.
Ég fór stundum með afa í vinnu-
ferðir inn í Djúp. Þá var vinnudag-
urinn frá 5 að morgni til 10 á kvöldin,
alla daga. Fékk ég að dunda mér
með hamar og skaröxi án afskipta.
Þó fann ég hvernig hann fylgdist
með. Þegar þreytan sótti að var bara
að leggjast í grasið og hvíla sig.
Þegar við fórum siglandi norður í
Fljót til þess að veiða á haustin stóð-
um við afi við stýrishúsið á bátnum í
þrjá tíma eða lengur af því að mér
leið illa niðri í lúkar. Afi spjallaði þá
við Kristbjörn og leiddist það ekki.
Alltaf var einhver óróleiki í afa á
leiðinni norður. Trúlega tilhlökkun
eða kvíði yfir lendingunni, nema
hvort tveggja hafi verið. Þegar í land
kom gekk afi rösklega áleiðis fram í
Fljót og þurfti ég að hafa mig allan
við til þess að halda í við hann. Þegar
ég var orðinn þreyttur rétti hann
mér stóru höndina sína og má segja
að eftir það hafi ég verið láréttur á
eftir honum. Fram í Fljóti var áð og
borðuðum við þá nesti sem var
gjarnan hangikjöt og súrmjólk.
Eftir eina svona ferð sem við fór-
um með Kristbirni og Steinu svaf ég
í sólarhring á eftir.
Fyrir um 30 árum fór afi með
Frigga Hermanns og fleirum í
gönguferð um Hornstrandir. Ég hef
stundum hugsað um þessa ferð þeg-
ar ég hef horft á ferðalangana sem
ferðast gangandi um þessar slóðir í
dag og brosað. Afi gekk í klofstíg-
vélum og hafði um sig græna gæru-
úlpu. Ágætis flíkur en varla þægileg-
ar við erfiðar aðstæður.
Það var gott að alast upp hjá
ömmu og afa. Þar var skýr verka-
skipting og báru þau virðingu fyrir
verkum hvort annars. Fiskur í há-
deginu, kjötsúpa á miðvikudögum og
steik á sunnudögum, allt í föstum
skorðum.
Þegar við fórum í bíltúr á moss-
anum hallaði afi venjulega fram í
sætinu, því það hafði látið undan við
öflugar spyrnur og veitti því lítinn
stuðning. Þegar hann var sestur í
sætið talaði hann við bílinn líkt og við
hest. Svo var pumpað á bensíngjöf-
ina og rokið af stað. Þá var fjör,
amma bauð súkkulaði frá Lindu á
milli þess sem við tókum lagið.
Síðustu árin bjó afi á Sjúkrahús-
inu á Ísafirði. Honum var nærvera
og umhyggja Jóu systur og Pálma
ómetanlegur styrkur. Starfsfólkið á
sjúkrahúsinu var einstaklega elsku-
legt og leið honum afar vel þar. Fyrir
það færi ég þeim öllum bestu þakkir.
Hvíl þú í friði, kæri afi.
Finnbogi Rútur.
Nú er biðin á enda hjá elskulega
afa okkar og hans hlutverki í þessum
heimi lokið. Hann er kominn á góðan
og fallegan stað, til Fljótavíkur, þar
sem hann og amma sameinast á ný
eftir langa fjarveru hvort frá öðru.
Við minnumst gömlu góðu áranna
í Hnífsdal, á Bakkaveginum, þar sem
þau bjuggu, og við rétt hjá. Í minn-
ingu okkar er eins og við höfum búið
í einu og sama húsinu, því samgang-
urinn á milli var svo mikill, að við
vissum oft á tíðum, ekki hvort við
værum að koma eða fara. Þeir voru
ófáir sunnudagsrúntarnir sem við
fórum með þeim í gula bílnum, svo
ekki sé minnst á sunnudagsmáltíð-
irnar á Bakkaveginum. Það voru for-
réttindi að hafa átt þau að.
Við andlát ömmu varð lífið ósköp
einmanalegt hjá honum afa. Eftir að
hún fór varð eftir sár í hjarta okkar
en nú þegar við vitum að hann fær
loksins að hitta hana Anítu sína aftur
vitum við að hann hefur fundið frið
og hamingju á ný. Þrátt fyrir mörg
einmanaleg ár á Bakkaveginum má
ekki gleyma henni Jóu systur sem
hefur staðið eins og klettur við hlið
hans og hugsað um hann í mörg ár.
Hann afi var hetja í okkar augum
og munum við ávallt minnast hans
þannig. Í dag kveðjum við hetjuna
okkar, sáttar en sorgmæddar, þar
sem við vitum að hann og amma
munu vaka yfir okkur og vernda. Afa
verður sárt saknað og minningin um
hann mun lifa um ókomna tíð.
Kristín Karólína, Aníta,
Marín og Thelma.
Mig langar að setja nokkur minn-
ingabrot um Finnboga á blað, oft
kalla ég hann Finna minn og það
ætla ég að gera í þessum línum.
Hann var mér afar kær frá því að
ég var barn. Hann var giftur móð-
ursystur minni, Anítu. Aníta var á
heimili foreldra minna um það leyti
sem ég var fyrst að muna eftir mér
og um svipað leyti urðu kynni þeirra
Finnboga. Ég var hændur að Anítu
sem barn og mér þótti alla tíð vænt
um hana.
Fyrst kom ég á heimili þeirra á
vordögum 1940 og dvaldi hjá þeim
meira og minna næstu fjögur sumur.
Mér líkaði vistin vel. Ég minnist
nokkurra atvika frá dvöl minni hjá
þeim að Atlastöðum. Ég man að
Finni smíðaði handa mér bát sem ég
gat siglt á tjörn sem myndaðist á
milli húsanna á Atlastöðum. (Húsin
voru tvö.)
Einu sinni gerði ég tilraun til að
strjúka. Þannig var að Finni fór á
hesti til Látra í Aðalvík. Þegar hann
var farinn sinnaðist mér eitthvað við
frænku mína, fór yfir Atlastaðaós og
til Tungu. Þar var tafið fyrir ferð
minni af frænkum mínum. Það var
vel liðið á dag þegar ég var kominn
upp í Rangalabrekkuna, norðan
megin í Kjölnum. Þarna hitti ég
Finna. Hann var að koma heim frá
Látrum. Ég var feginn að hitta hann
þarna, því kjarkurinn var ekki alltof
mikill. Hann sagði: „Hvað ert þú að
gera hér, vinur.“ Ég sagði honum
allt um það hálfkjökrandi. Þá segir
minn maður: „Komdu hérna á bak
fyrir aftan mig, við skulum koma
heim.“ Heim til Atlastaða var haldið.
Á leiðinni tókst mér að segja Finna
mínum að ég væri hræddur um að fá
skammir fyrir strokið. Þú verður
ekki skammaður, ég sé um það.
Ég fékk aldrei tiltal frá neinum
fyrir þetta atvik. Eftir þessi kynni
okkar varð Finni í mínum huga besti
vinur minn.
Ég var fermdur 1945. Skömmu
eftir þann atburð hitti ég Finna um
borð í djúpbátnum. Hann dró upp
buddu sína og gaf mér 2/3 af þeirri
upphæð sem ég fékk í fermingar-
gjöf.
Finni var mikið hraustmenni og
hamhleypa til allrar vinnu. Vel á sig
kominn og með sterkari mönnum
sem ég hef kynnst. Hann var hand-
laginn, smiður ágætur og múrari. Á
meðan hann bjó á Atlastöðum fór
hann á haustin til vinnu í sláturhúsi
Ísfirðinga.
Þar var hann meðal allra dugleg-
ustu manna við fláningu í áratugi.
Þegar Finni kom úr þessum ferðum,
gleymdi hann mér ekki. Hann gaf
mér nýja flík.
Margar ferðir fórum við á æsku-
slóðir okkar. Gengum Strandir 1968
og veiddum marga silunga í Fljóta-
vík og við höfðum gaman af ferðum
okkar. Eina ferð fór ég með þau
hjón, ásamt syni þeirra. Þetta var í
byrjun september. Gistum nótt á
Atlastöðum, en næsta dag héldum
við til Látra. Fengum vont veður á
Látrum. Það var gott að hafa Finna
með í þessari ferð. Hann hjálpaði
mér mikið og vel við að koma í veg
fyrir að bátinn ræki á land.
Ég minnist margra góðra stunda á
heimili Anítu og Finnboga, eftir að
þau komu til Hnífsdals. Oft gisti ég
hjá þeim á leiðum mínum til Aðalvík-
ur, en þangað fór ég æði oft eftir að
ég yfirgaf Vestfirði.
Far þú í friði, kæri vinur, og hafðu
þökk fyrir allt og allt. Guð blessi
minningu ykkar hjóna. Aðstandend-
um öllum votta ég samúð.
Friðrik.
Látinn er nú síðasti bóndinn frá
Atlastöðum í Fljótavík. Það er hann
Finnbogi Rútur Jósepsson, föður-
bróðir okkar. Kona hans var Aníta
Friðriksdóttir móðursystir okkar.
Vegna þessara nánu tengsla ríkti
mikill vinátta milli fjölskyldnanna og
var daglegur samgangur milli heim-
ilanna, enda stóðu þau um margra
ára skeið, hlið við hlið í Hnífsdal.
Margra góðra stunda er að minnast,
bæði frá æskuárunum og einnig hin
síðari ár. Margar ferðirnar voru
farnar í Fljótavíkina. Þar sem Finn-
bogi sagði okkur frá gamalli tíð og
fræddi okkur um búskaparhætti og
sjósókn fyrri ára. Í þessari harðbýlu
og hafnlausu Vík ólst hann upp og
tók út sinn andlega og líkamlega
þroska. Lífsbaráttan sem Víkin hans
bauð upp á, gerði úr honum sterkan
og æðrulausan mann. Oft var tekist
á við reginöflin bæði á sjó og landi. Í
þeim átökum reyndi oft á samheldni
íbúanna sem aldregi brást. Árið
1946, hinn 16. júní, fluttu allar fjöl-
skyldurnar fimm úr Fljótavík til
Hnífsdals og Ísafjarðar. Menn fóru
frá nýlegum húsum sínum og urðu
að byrja algerlega upp á nýtt, í nýj-
um heimkynnum. Þá var enga styrki
eða aðra opinbera hjálp að fá. Menn
urðu að bjarga sér sjálfir. Allt voru
þetta dugnaðarforkar sem komu sér
alstaðar vel. Finnbogi vann lengst af
við smíðar og eru mörg húsin hér um
slóðir, sem hann hefur byggt eða
komið að, á einhvern hátt.Finnbogi
var mjög söngelskur eins og allt
hans fólk og söng hann í mörg ár í
Samkór Hnífsdælinga. Að lokum
viljum við staldra við síðustu ferðina
sem „sá gamli“, fór með okkur í
Fljótavíkina fyrir nokkrum árum. Þá
var hann orðinn heldur lasburða og
varð að leggja hart að honum í byrj-
un. Þegar norður var komið, var eins
og hann yrði ungur í annað sinn.
Gekk hann með okkur út að sjó, fram
á Langanes og alla leið fram að
Svíná. Síðan kom rúsínan í pylsuend-
anum þegar Jósef bróðir okkar kom
á gúmmíbát og fór með okkur fram
að henni Reyðá og í Síkin, Þá sagði
sá gamli: „Nú get ég dáið glaður.“
Að lokum þökkum við þér sam-
fylgdina, elsku frændi.
Kæri Dalli og Finney, vottum ykk-
ur okkar dýpstu samúð.
Frænkur þínar,
Sigrún og Herborg
Vernharðsdætur.
Mágur okkar Finnbogi Jósepsson
lést á Sjúkrahúsi Ísafjarðar sl.
mánudag og langar okkur undirrituð
yngstu systkinin á Ystabæ að minn-
ast hans með nokkrum orðum.
Þegar við kynntumst honum vor-
um við á ungaaldri, þegar kynni
höfðu tekist með honum og systur
okkar Anítu sem leiddi til hjúskapar
þeirra.
Þá var okkur ljóst hvílíkur afreks-
maður hann var og minnti það
stundum á fornar sögur, sem sagðar
höfðu verið á landnámstíð af af-
skekktum og harðbýlum stöðum á
landi voru.
Finni var okkur mjög góður og var
alltaf í góðu skapi. Hann þurfti oft að
fara á milli Látra í Aðalvík og Atla-
staða í Fljótavík og sagt var að hann
hefði farið það á miklu skemmri tíma
en flestir aðrir. Oft með þungar
byrðar enda var hann vel að manni.
Þegar þau fluttu frá Fljótavík og til
Hnífsdals var heimilið alltaf opið fyr-
ir ættingja, sem komu í heimsókn að
sunnan.
Eftir að Aníta lést snögglega 1984
urðu mikil umskipti hjá honum, en
hann bjó áfram í húsi sínu meðan
heilsan leyfði.
Eftir að fólk fluttist úr Sléttu-
hreppi var oft farið norður til átthag-
anna eins og enn er gert. Einu sinni
var Finni leiðsögumaður okkar og
fleiri milli Látra og Atlastaða og
fæstir voru vanir fjallgöngu enda tók
fólk fimm klst. að fara þá leið.
Þá gekk fram af afreksmanninum,
enda hafði hann stundum tölt þessa
leið á einni og hálfri klst. ef honum lá
á.
Góður drengur er genginn sem
skilur eftir góðar minningar hjá ætt-
ingjum og vinum.
Innilegar samúðarkveðjur til
barna og afkomenda þeirra.
Blessuð sé minning hans.
Bjarni, Dóra, Þorbergur
og Guðmunda.
Þeim fer nú óðum fækkandi gömlu
mönnunum sem settu svip á þorpið
sitt Hnífsdal á þeim árum sem ég bjó
þar.
Það er gangur lífsins og því verð-
um við öll að hlíta. Mig langar til að
rifja upp í örfáum orðum kynni mín
af Boga eins og hann var jafnan kall-
aður af Hnífsdælingum. Finnbogi
var myndarlegur maður, hár vexti
og snar í snúningum. Hann var glað-
lyndur og félagslyndur, hafði gaman
af vera með fólki, og á þorrablótum
Hnífsdælinga skemmti hann sér afar
vel. Hann var mikill dansmaður,
a.m.k. á yngri árum, og hélt því með-
an heilsan leyfði að dansa, þar sem
boðið var upp á það. Hann vann flest
þau störf sem í boði voru í Hnífsdal á
þeim árum. Það kom fljótt í ljós að
FINNBOGI RÚTUR
JÓSEPSSON