Morgunblaðið - 07.02.2004, Qupperneq 55

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 7. FEBRÚAR 2004 55
hann var lagtækur til flestra verka.
Hann var smiður góður og smíðaði
m.a. sitt eigið íbúðarhús sem stendur
hér við Bakkaveg. Þar bjuggu þau
Aníta kona hans ásamt tveimur
börnum sínum og síðar varð það
einnig annað heimili elstu barna
Finneyjar dóttur hans sem ung
missti fyrri mann sinn í sjóslysi.
Það var veturinn 1977-1978 sem
samstarf okkar Boga hófst, en þá
vorum við Guðmundur að byggja efri
hæðina á húsið okkar í Hnífsdal. Um
haustið höfðu verktakar gert húsið
fokhelt, en til þess að verkið héldi
áfram var Finnbogi Jósepsson feng-
inn til að innrétta hæðina. Það verk
vann hann af mikilli samviskusemi
og hjálpuðumst við tvö að við að
hanna herbergjaskipan og velja efni
í innréttingar. Ég held að ég hafi til
viðbótar verið ágætis handlangari
hjá honum við smíðarnar því á þess-
um tíma var ég heimavinnandi hús-
móðir og ekki í fullu starfi utan
heimilis. Okkur tókst að ljúka við
hæðina fyrir vorið og eldri börnin
gátu flutt upp.
Annað samstarf áttum við Bogi
þegar Kvenfélagið Hvöt, þar sem ég
var þá formaður, ákvað að reisa leik-
skóla í Hnífsdal í tilefni af Ári barns-
ins 1979. Eftir að öllum formsatrið-
um var lokið með lóð og leyfi,
teikningar og undirbúning að fjár-
mögnun, var hafist handa með bjart-
sýni í farteskinu. Eftir var að fá yf-
irsmið að stjórna verkinu. Þá var
leitað til Finnboga Jósepssonar, sem
brást vel við að vanda og tók að sér
verkið með undirritaða sem formann
byggingarnefndar. Margs væri hægt
að minnast frá þessum tíma í sam-
starfi okkar við byggingu leikskól-
ans sem hlaut nafnið Bakkaskjól
þegar hann var afhentur Ísafjarðar-
kaupstað til rekstrar, en Hnífsdalur
og Ísafjörður voru þá eitt sveitarfé-
lag. Það væri þó of langt mál að fara
að rifja upp byggingarsöguna alla að
þessu sinni.
Finnbogi varð ekkjumaður fyrir
mörgum árum, en bjó svo lengi sem
heilsan leyfði í húsi sínu á Bakkaveg-
inum. Síðustu árin var hann á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á Ísafirði og leið
þar vel, var alltaf glaður og ánægð-
ur, þar til yfir lauk.
Ég vil að lokum þakka Boga fyrir
frábæra samvinnu og ósérhlífni við
allt sem hann vann að og ég kom að
með honum. Hann var vinur í raun
og alltaf tilbúinn að leysa hvers
manns vanda. Verkin hans tala sínu
máli. Ég votta börnum hans og
barnabörnum innilega samúð ásamt
öllu öðru venslafólki.
Ég kveð þennan gamla vin minn
með orðunum:
Hvíl þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Jóna Valgerður Kristjánsdóttir.
Elsku Elladís mín, ég
á svo erfitt með að með-
taka það að þú sért far-
in frá okkur – tekin
burt frá ástvinum þínum svona allt of
fljótt. Þetta minnir okkur á það að líf-
ið er alls ekki sjálfgefið og nota þarf
tímann vel. Ég kynntist Elludís fyrir
tæpum níu árum í gegn um Pétur
tengdaföður minn, þau tiltölulega
nýbúin að kynnast og ég rétt að koma
inn í fjölskylduna. Elladís var einkar
glaðleg og opin kona sem sagði yf-
irleitt beint út það sem henni lá á
hjarta og reyndi að finna það já-
kvæða í öllu og öllum. Hún gekk ekki
áfallalaust í gegn um lífið en hún vann
einkar vel úr þeim erfiðleikum sem
urðu á vegi hennar og lét hún oft þau
orð falla að hún væri nú bara sterkari
fyrir vikið. Hversu þétt hún stóð við
bakið á Pétri tengdaföður í veikind-
um hans er aðdáunarvert og er fjöl-
skyldan henni eilíflega þakklát fyrir
alla þá umhyggju og hlýju sem hún
sýndi honum.
Þótt sambandið við Elludís hafi
ekki verið reglulegt síðustu ár þá var
alltaf eins og við hefðum síðast heyrst
í gær – svo auðvelt og gott alltaf að
heyra í henni. Við munum aldrei
gleyma því hversu góð hún var við
börnin okkar – alltaf komu pakkar
frá ömmu Elludís á stórhátíðum og
hún lagði sig alla fram um að fylgjast
með barnabörnum Péturs þar sem
hún sagði að þau væru hennar jafnt
og sín barnabörn væru hans. Þegar
börnin okkar Hannesar, þau Fannar
Logi og Birta Líf, fæddust þá var El-
ladís mætt fyrst á fæðingardeildina
til að óska okkur til hamingju – hún
kom trítlandi eftir ganginum í hvítu
vinnufötunum, stoppaði stutt eins og
henni var lagið en sagðist hafa orðið
að kíkja á nýjasta meðlim fjölskyld-
unnar.
Takk fyrir alla þá hlýju og ástúð
sem þú hefur sýnt okkur og þakka
þér fyrir þessa yndislegu fjölskyldu
sem þú skilur eftir og við fáum að
njóta áfram, takk fyrir sumarbú-
staðaferðirnar, páskamatinn hjá
Hugrúnu í sveitinni, matarboð og síð-
ast en ekki síst takk fyrir að hafa tek-
ið okkur sem hluta af þinni fjölskyldu.
ELÍN ÞÓRDÍS
BJÖRNSDÓTTIR
✝ Elín ÞórdísBjörnsdóttir,
Elladís, fæddist í
Keflavík 20. septem-
ber 1945. Hún lést á
Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi í
Fossvogi 30. janúar
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Hallgrímskirkju
5. febrúar.
Við munum sjá til þess
að litlu börnin í fjöl-
skyldunni fái að heyra
um þessa yndislegu
konu sem alltaf var svo
umhugað um velferð
þeirra.
Ég bið góðan guð að
styrkja Bjössa, Heið-
rúnu og Hugrúnu sem
og móður hennar og
systkini í þeirra miklu
sorg.
Blessuð sé minning
Elludísar.
Guðrún
Bjarnadóttir.
„Hæ, ég heiti Elladís. Hvað heitir
þú?“
Þarna sá ég hana fyrst. Lágvaxna,
ljóshærða, með dimmblá augu, geisl-
andi bros og skjannahvítar tennur.
Við vorum að hefja nám við Mennta-
skólann í Reykjavík haustið 1961 og
lentum fyrir tilviljun í sama bekk.
Með þessu ávarpi var sáð fyrstu fræj-
um vináttu, sem átti eftir að eflast og
styrkjast eftir því sem kynnin urðu
nánari. Vináttu, sem byggðist fyrst
og fremst á tryggð, trúnaði, einlægni
og heiðarleika, en þau orð koma mér
fyrst í hug, þegar ég hugsa til Ellu-
dísar.
Menntaskólaárin liðu hratt. Við
vorum orðnar fimm nánar vinkonur,
sem héldum þétt hópinn. Við deildum
gleði, sorgum, leyndarmálum og öðru
sem í hugann kom. Við skemmtum
okkur saman, lásum saman, töluðum
saman, grétum saman, hlógum sam-
an og þögðum saman.
Elladís kom frá Keflavík, þar sem
faðir hennar var starfandi læknir.
Meðan hún var við nám í Reykjavík,
bjó hún ásamt eldri systkinum sínum
í íbúð, sem foreldrar hennar áttu á
Seltjarnarnesi. 18 ára gömul varð
hún fyrir þeirri þungbæru raun að
missa föður sinn í blóma lífsins,
skyndilega og óvænt. Hún tókst á við
þá raun eins og henni einni var lagið
og kenndi okkur vinkonum sínum, að
það væri í lagi að tala um dauðann og
þá sem látnir voru, án þess að það
þyrfti að opna táradali.
Að menntaskólanámi loknu skildi
leiðir í námi og brautir voru mark-
aðar að framtíðarstörfum. Elladís
lærði til meinatæknis, sem varð
hennar ævistarf. Á þessum tíma
kynntist hún mannsefni sínu, gifti sig
og eignaðist þrjú mannvænleg börn,
stærstu gleðigjafa lífs síns, soninn
Björn og tvíburadæturnar Hugrúnu
og Heiðrúnu. Nám og störf gerðu það
að verkum að á tímabilum bjuggum
við fjarri hvor annarri, ýmist innan-
lands eða utan og Elladís m.a. um
árabil í annarri heimsálfu. Á þessum
tíma voru ekki til almenningstölvur
eins og nú, símhringingar milli landa
voru munaður, en bréfaskriftir voru
helsta samskiptaformið. Á þann hátt
héldum við sambandinu og vinátt-
unni. Smám saman skiluðum við okk-
ur til heimahaganna á ný, og þegar
við stóðum á fertugu stofnuðum við
frönskuklúbbinn. Nú skyldum við
læra frönsku þar sem frá var horfið
eftir menntaskóla. Margt var skrafað
skemmtilegt í frönskuklúbbnum, að-
allega á íslensku, og vináttuböndin
voru styrkt. Svo kom að því að við út-
skrifuðum okkur í frönsku og héldum
upp á það með ferðalagi til Frakk-
lands, eftirminnilegri kvennaferð,
eins og þær gerast bestar. Næst var
tekið til við að læra ítölsku og á sama
hátt útskrifuðum við okkur nokkrum
árum síðar og fórum í ógleymanlega
útskriftarferð til Rómar.
Þótt árin liðu og tækju sýnilegan
toll af okkur stöllum eins og gengur,
mátti þó ætla, að Elladís hefði fundið
æskubrunninn. Hún virtist alltaf
sama stelpan og mér er sérstaklega
minnisstætt atvik, sem gerðist vorið
1990, þegar við stöllur hittumst við
Menntaskólann í Reykjavík til að
fagna 25 ára stúdentsafmæli okkar.
Þar sem við stóðum fyrir utan skóla-
bygginguna og biðum eftir rútu, sem
átti að flytja okkur út fyrir bæinn,
gekk til okkar gamall skólabróðir, há-
vaxinn, glæsilegur, eilítið farinn að
grána í vöngum, heilsaði okkur með
virktum, benti síðan á Elludísi og
spurði: „Og hver ykkar á svo þessa?“
Og þarna stóð hún, nánast eins og
daginn, sem ég sá hana fyrst, lágvax-
in, ljóshærð, eilítið grennri en þá,
með hlátur í dimmbláum augunum,
og hefði svo sannarlega getað verið
dóttir hverrar okkar sem var.
En lífið var ekki bara dans á rós-
um. Ýmsar breytingar höfðu orðið á
högum Elludísar á þessum árum.
Hjónabandi hennar lauk með skiln-
aði, hún var orðin þjáð af liðagikt, og
loks greindist hún með hægfara hvít-
blæði. Elladís lét ekkert af þessu
buga sig, heldur efldist hún og
styrktist í réttu hlutfalli við áföllin.
Hún kvartaði aldrei yfir bágri heilsu
og er mér minnisstætt, hvernig ég
áttaði mig fyrst á, að hún væri með
liðagikt. Ég var stödd á heimili henn-
ar og hún var að skera niður ost á
brauð. „Nei, en sniðugur ostaskeri,“
sagði ég. „Frábær hönnun. Hvar
færðu svona?“ Elladís hló og sagði
ostaskerann hannaðan sem hjálpar-
tæki fyrir fólk með skerta færni um
leið og hún benti mér á hendurnar á
sér, markaðar af liðagiktinni.
Elladís var Pollýanna í eðli sínu.
Hún var glaðlynd og jákvæð og leit-
aði ævinlega að björtu hliðunum þeg-
ar á bjátaði. Hún var mikil fjölskyldu-
manneskja, vinaföst og hreinskiptin.
Hún var ævinlega fyrst til hjálpar,
þegar erfiðleikar steðjuðu að hjá öðr-
um; hún gaf sig alla og óskipta. Börn-
in hennar og barnabörnin voru sól-
argeislarnir í lífi hennar. Þeirra
hamingja skipti hana mestu. Við, sem
eftir stöndum, kveðjum Elludísi með
söknuði og biðjum henni Guðs bless-
unar á nýjum slóðum.
Sigríður Ólafsdóttir.
Í örfáum orðum langar mig að
minnast kærrar og góðrar vinkonu
sem lést langt um aldur fram. Mig
setti hljóða þegar Matti hringdi til
mín á fimmtudaginn og sagði mér
þau skelfilegu tíðindi að þú hefðir
verið flutt helsjúk á sjúkrahús og
brugðið gæti til beggja vona. Þetta
var næsta ótrúlegt þar sem við sátum
heima hjá mér og spjölluðum um lífið
og tilveruna tíu dögum fyrr. Eins og
svo oft áður hafðir þú rennt við hjá
mér er þú varst að koma úr lauginni í
Garðabænum. Þessi stund er mér
mikils virði í dag.
Ég kynntist þér, Elladís, fyrir um
það bil 38 árum þegar Jóhann kynnti
þig fyrir okkur Matta. Strax þá féll
okkur einstaklega vel hvorri við aðra
og hefur aldrei borið skugga á þau
góðu kynni. Margs er að minnast á
svo löngum tíma. Ekki verður það allt
upp talið en nefna mætti heimsókn
okkar fjölskyldunnar til ykkar þegar
þið bjugguð í Cincinnati, Ohio. Það
voru ógleymanlegir dagar. Börnin
okkar eru á líkum aldri og höfum við
því oft átt ánægjulegar stundir við
ýmis tækifæri í gegnum tíðina. Sér-
staklega minnisstætt er páskamorg-
unkaffið hjá þér, þegar þið hjónin
voruð með opið hús fyrir vini og
vandamenn að lokinni kirkjuferð í
mörg ár. Boð í sumarbústaðinn í
Kjósina, öll matarboðin og allar
heimsóknirnar af engu sérstöku til-
efni, bara að spjalla fá te og heima-
bakað brauð eða kökur, voru notaleg-
ar stundir.
Þá vil ég sérstaklega þakka þér
fyrir þína einstöku tryggð og vináttu
á erfiðum stundum í lífi okkar. Alltaf
hafðir þú tíma til að hringja og koma í
heimsókn, vera til staðar og rétta
hjálparhönd og líta björtum augum
til framtíðar. Ekki var nú samt lífið
hjá þér alltaf dans á rósum, elsku El-
ladís mín. Þú hugsaðir meira um aðra
en sjálfa þig. Við vinir þínir munum
sárt sakna þín, elskulega vinkona.
Mestur er þó missir barna þinna,
barnabarna, tengdabarna, systkina
og aldraðrar móður þinnar. Megi al-
góður Guð, sem þú trúðir svo á, veita
ykkur fjölskyldunni styrk og huggun.
Á sorgarstundu ylja minningar um
einstaka manneskju og trausta vin-
konu sem öllum vildi gott gera. Fjöl-
skylda mín sendir ykkur, elsku
Bjössi, Heiðrún og Hugrún, og að-
standendum innilegar samúðar-
kveðjur.
Hvíl í friði.
Þín vinkona,
Erlen.
Nú opnar fangið fóstran góða
og faðmar þreytta barnið sitt;
hún býr þar hlýtt um brjóstið
móða
og blessar lokað augað þitt.
Hún veit, hve bjartur bjarminn var,
þó brosin glöðu sofi þar.
(Þorsteinn Erlingsson.)
Elsku afi. Hvern skyldi gruna að
þú mundir fara svona fljótt, ekki mig
allavega, en því meir sem ég hugsa
um það þá finnst mér þú hafa lokið
þessu eins og öllu öðru sem þú gerðir í
lífinu; með reisn og krafti.
Ég hugsa mikið um börnin mín sem
FRIÐRIK
BJÖRNSSON
✝ Friðrik Björns-son fæddist í
Laufási í Miðnes-
hreppi 2. mars 1927.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urnesja laugardag-
inn 17. janúar
síðastliðinn og var út-
för hans gerð frá
Safnaðarheimilinu í
Sandgerði 24. janúar.
fá ekki þann heiður að
kynnast þér sem skyldi.
Hann Daníel sem ég
átti í mesta basli með
síðastliðið sumar þegar
hann strauk reglulega
yfir til ykkar til að
vökva blómin og fá
nammi namm hjá afa.
Hana Helene Rún, þeg-
ar hún kom hress og kát
eftir lítið spjall við afa í
göngutúr með Lappa.
Mínar eigin minning-
ar eru svo ótrúlega
margar.
Hver man ekki eftir
gamla appelsínugula rúgbrauðinu
þínu sem allir krakkarnir fengu að
raða sér aftan á er hálka var úti.
Einnig þegar ég sendi þér tóbaks-
vafningana í pósti og amma tók póst-
inn upp og hélt að þú værir að fá
senda smokka í umslagi. Þegar ég var
spurð, bæði sem barn og enn þann
dag í dag hverra manna ég er er ávallt
svarað um hæl með stolti: Ég er dótt-
urdóttir Frissa rafvirkja. Ég man þig
svo vel núna síðasta ár þegar þú varst
að byggja húsið. Þú komst hjólandi af
Vallargötunni á Suðurgötuna
snemma morguns og vannst hvern
dag sem fastan vinnudag, þvílík orka.
Elsku afi ég kveð þig með tár í aug-
um og söknuð í hjarta. Ég veit, trúi og
finn að sál þín lifir áfram og hver veit
nema að við hittumst síðar.
Elsku afi. Ég hafði ekki hugsað
mér að kveðja þig strax og svona
snöggt. Í mínum huga átti dauðinn í
raun ekki að geta fundið höggstað á
þér. Ég hef óskað þess djúpt í hjarta
mínu að minningarnar væru og yrðu
fleiri.
Þegar ég skrifa þessi orð og hugsa
til þín þá finn ég nánast lyktina þína;
afa-lyktina sem ég fann alltaf inni í
myndaherberginu á Vallargötunni
þar sem beddinn þinn var.
Ég hugsa um vasahnífinn sem þú
geymdir í eldhússkúffunni og sýndir
mér reglulega en fékkst mér hann þó
ekki fyrr en ég var orðinn nógu gam-
all.
Þú mátt vita það að þú varst vin-
sælasti afinn; afinn sem átti appels-
ínugula rúgbrauðið sem stóð í
skemmunni, afinn sem var alltaf á
vespunni með verkfærakassann aftan
á.
Mörgum árum seinna hjálpaðirðu
mér síðan að koma henni í gang til að
æfa mig fyrir skellinöðruprófið.
Ég man líka þegar þið voruð ný-
flutt í nýja kotið og ég var að tog-
streitast um hvaða nám ég ætti að
fara í, þá sagðirðu að rafvirkjar
kynnu allt, því þeir þyrftu alltaf að
vera að segja hinum iðnaðarmönnun-
um til. Ef ég hefði hug á iðnnámi þá
væri rafvirkjanámið fýsilegast. Elsku
afi, takk fyrir að þola glamrið í mér á
orgelið hennar ömmu og gítarinn
þegar ég kom í heimsókn. Takk fyrir
að gera mig stoltan. Afi minn er
Frissi rafvirki.
Vertu sæll, elsku afi, í guðs friði.
Erla Björg og Hallbjörn Valgeir
Elsku besti afi, þá ert þú farinn.
Það verður skrítið að koma í Sand-
gerði og sjá þig ekki vera að smíða
eða dytta að einhverju í kringum hús-
ið. En núna ertu bara farinn að vinna
á öðrum stað. Frá því að við munum
eftir okkur varstu alltaf að smíða og
einhvers staðar var Jónas og öðru
hverju Sigursteinn að sniglast í kring-
um þig og hjálpa þér. Elsku afi, það
var yndislegt að þú og amma gátuð
farið í heimsókn á Vopnafjörð í sum-
ar, og rifjað þar upp gamlar minn-
ingar. Við komum til með að sakna
þín mikið.
Elsku afi. Við munum gæta ömmu
fyrir þig.
Þórhildur, Bragi Páll
og fjölskyldur.
AFMÆLIS- og minningar-
greinum má skila í tölvupósti
(netfangið er minning@mbl.is,
svar er sent sjálfvirkt um leið
og grein hefur borist) eða á
disklingi. Ef greinin er á disk-
lingi þarf útprentun að fylgja.
Nauðsynlegt er að tilgreina
símanúmer höfundar og/eða
sendanda (vinnusíma og heima-
síma). Ekki er tekið við hand-
skrifuðum greinum.
Um hvern látinn einstakling
birtist ein aðalgrein af hæfilegri
lengd á útfarardegi, en aðrar
greinar séu um 300 orð eða
1.500 slög (með bilum) en það
eru um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar). Tilvitnanir í
sálma eða ljóð takmarkast við
eitt til þrjú erindi. Einnig er
hægt að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur,
og votta virðingu án þess að það
sé gert með langri grein.
Frágangur
afmælis- og
minningar-
greina