Morgunblaðið - 14.02.2004, Side 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 14. FEBRÚAR 2004 43
arið 1986 og hófuð búskap. Þið áttuð
saman þrjár stúlkur, Þóru Birgit
1988, Steinunni Lilju 1991 og Helgu
Rut 1993. Saman áttuð þið fimm
dætur sem þykir ansi mikið í dag en
þú varst nú svo mikil barnagæla að
þér fannst þetta ekkert mál.
Þið voruð yfirleitt hjá mér í
Reykjavík þegar þið þurftuð að
koma í bæinn og alltaf var mikið
fjör, mikið af börnum, þá varstu
dregin í búðir og fleira. Þá var
spjallað fram á nótt, reynt að nýta
tímann sem þið voruð í bænum í ým-
islegt. Við fórum í margar útilegur á
sumrin og ég er svo fegin að ég skuli
hafa dregið ykkur með mér í eina
slíka síðasta sumar, sem lukkaðist
mjög vel. Við byrjuðum á því að hitt-
ast hjá móður minni á Laugarvatni
en það var nú komin lítil hefð fyrir
því að vera þar um verslunarmanna-
helgi í faðmi fjölskyldunnar. Svo fór-
um við í fjallaferðir yfir Sprengisand
og Kjöl og Norðurlandið var heim-
sótt líka.
Trúa, trygga vina kæra,
til þín eru þessi ljóð.
Þér ég vil nú þakkir færa,
þú ert mér svo fjarska góð.
Það er yndi að una hjá þér,
eiga með þér glaða stund,
endirminning ég í lifi,
sem ennþá kætir mína lund.
Yndisstund við áttum saman,
ó, hve tíminn leið þá fljótt.
Alltaf var svo undurgaman;
oft var spjallað fram á nótt.
Spaugsyrðin mér spruttu af vörum,
spaug er mesta lífsins hnoss.
Þér ég sendi ástarþakkir,
og í anda vinarkoss.
(Nanna Jónsdóttir.)
En nú ertu farin og kveð ég þig
með sorg í hjarta. Ég vil senda bróð-
ur mínum Jóa, Öllu Hönnu, Hjördísi
Ingu, Þóru Birgit, Steinunni Lilju,
Helgu Rut, foreldrum Báru og
systkinum mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Ásta mágkona.
Kær og elskuleg systurdóttir mín
er dáin og horfin frá okkur. Hrifin
burt eins og í slysi, fyrirvaralaust.
Hvílík sorgarfregn. Hraustri og lífs-
glaðri konu, móður fjögurra barna,
er kippt burt í miðjum erli dagsins.
Maður situr eftir magnlaus og spyr
sig: hver er tilgangurinn með lífi
okkar hér, hvernig má þetta þetta
vera? Eina vonin er að við því fáist
svör á hinsta degi lífsins.
Þegar systir mín hringdi á
miðjum degi og sagðist þurfa að
segja mér mikil sorgatíðindi var eins
tíminn hægði á sér. Hvað hefur
komið fyrir? Hún Bára, hennar
Þóru systur okkar, er dáin, hún varð
bráðkvödd sagði röddin í símanum.
Nei, það getur ekki verið, þetta hlýt-
ur að vera misheyrn.
Bára var næstelsta barn Þóru
systur minnar og Svenna, manns
hennar. Því hagði svo til á æsku-
heimili okkar í Borgarhól að þar var
Þóra næstum daglega, trú og trygg
okkur, og alltaf með börn sín með
sér. Þau voru á líkum aldri og
yngsta systir okkar og þess vegna
fannst manni að Bára og Ágústa,
systir hennar, væru eins og hálf-
systkini okkar.
Ég man hvað mér þótti mikið til
þess koma eitt vorið þegar Þóra
spurði mig hvort ég vildi ekki vera í
vist hjá henni um sumarið og passa
Báru sem var nýorðin eins árs. Svo
sannarlega, svaraði ég og mér
fannst pössunin ganga vel. Bára var
rólegt barn, sæt og lítið fyrir henni
haft.
Bára var alla tíð ljúf, sem barn,
unglingur og fullorðin kona, og eftir
því bóngóð. Þá hlið hennar þekkti ég
vel. Við unnum mörg ár saman í Ís-
félagi Vestmannaeyja og stjórnaði
Bára á gólfinu (eins og það var kall-
að) af mikilli röggsemi. Allir hlutir
voru á hreinu hjá henni, það þýddi
lítið fyrir okkur að efast um bók-
haldið, allar pönnur skrifaðar.
Skemmtilegar minningar rifjast frá
þessum árum, eins og þegar við vor-
um að undirbúa slúttin í vertíðarlok.
Þar vantaði Báru ekki, hún sá um að
allir væru myndaðir og það skapaði
góðar stundir hjá okkur næstu vikur
þegar hún mætti með albúmin til að
sýna okkur. Bára var ótrúlega blátt
áfram, sannarlega ekki pjöttuð og
lét ekki smámuni setja sig út af lag-
inu.
Hún gekk í öll verk, jafnt þau sem
sem konur vinna oftast og þau sem
karlar taka sér helst fyrir hendur.
Henni óx ekki í augum að gera við
bílana, brá sér í gryfjuna ef eitthvað
bilaði. Hún lagaði hjólin fyrir krakk-
ana í nágrenninu og mömmurnar í
hverfinu sögðu stundum við strák-
ana sína: Pabbi ykkar er kominn
heim af sjónum og getur gert við
hjólin, leyfið þið Báru nú að hafa
frið.
Fyrsta búskap sinn byrjaði Bára
á loftinu hjá ömmu sinni á Þorvalds-
eyri við Vestmannabraut. Þar
bjuggu þær mæðgur, Bára og Alla
Hanna, elsta dóttir Báru. Frum-
burðurinn fékk nafn langömmu
sinnar og það sambýli gekk vel.
Mamma naut greiðvikni Báru á öll-
um sviðum og endalausrar þolin-
mæði, en passaði svo fyrir hana í
staðinn.
Árið 1985 kynntist Bára eftirlif-
andi manni sínum, Jóhannesi Stein-
ólfssyni, og þau eignuðust þrjár
myndarlegar dætur. Bára og Jói
voru afar samrýnd hjón og miklir
vinir, með sömu áhugamál og gerðu
hlutina saman, þótt fjarvistir hans
væru miklar eins og verða vill hjá
sjómönnum.
Í þessum fáu línum mínum um
Báru frænku get ég ekki látið hjá
líða að minnast á það einstæða og
sterka samband sem var á milli
Báru og mömmu hennar, svo ótrú-
lega nánar sem þær mæðgur voru.
Enginn dagur leið svo að þær sæj-
ust ekki eða töluðu saman, vissu um
allar ferðir hvor annarrar, allt stórt
og smátt sem á var prjónunum.
Síðustu árin vann Bára á leikskól-
anum Kirkjugerði og líkaði það vel,
var farin að læra á gítar svo að hún
gæti nú sungið fyrir börnin, alltaf
ráðin í því að bjarga sér.
En svo bregður birtu, eins og um
miðjan dag, og ósköp dynja yfir.
Megi góður guð hjálpa Jóa og dætr-
um þeirra, Þóru og Svenna, systk-
inum og öðrum ástvinum að yfir-
stíga þessa miklu sorg. Minning um
góða eiginkonu og mömmu, sem allt-
af var til staðar fyrir fjölskyldu sína,
hlý og góð og trygg hlýtur að verða
þeim mikils virði þegar líður frá
þessum erfiða tíma.
Þuríður Bernódusdóttir.
Það er með sorg í hjarta sem ég
sest niður til að skrifa nokkur orð
um systurdóttur mína, Báru Sveins-
dóttur, sem lést svo skyndilega hinn
4. febrúar síðastliðinn, frá eigin-
manni og fjórum dætrum.
Ég hef þekkt Báru alla ævi og má
eiginlega segja að við höfum alist
upp saman því að mikill samgangur
var í fjölskyldunni og aðeins árs ald-
ursmunur á okkur. Það eru því
margar minningar sem koma upp í
hugann þegar litið er til baka yfir
æsku- og unglingsár. Minnisstæðast
er þó þegar gosið kom í Vestmanna-
eyjum. Þá vorum við níu og tíu ára.
Um tíma bjuggu fjölskyldur okkar
saman í sumarbústað í Ölfusborgum
og ég gleymi aldrei þegar við sátum
í rólunum þar og veltum vöngum yf-
ir ranglæti heimsins sem okkur
fannst alveg sérstaklega beint að
okkur, bærinn okkar undir ösku, við
áttum að búa í einhverjum sumarbú-
stað og fara í nýjan skóla í Hvera-
gerði. En allt blessaðist þetta og
fjölskyldan fluttist fljólega aftur til
Eyja og þar bjó Bára síðan alla tíð.
Þegar Bára var um tvítugt eign-
aðist hún dótturina Aðalbjörgu. Þær
bjuggu um tíma á loftinu hjá okkur
mömmu á Þorvaldseyri. Sú sambúð
gekk alltaf vel enda gaman að hafa
barn í húsinu. Síðan kynntist Bára
eiginmanni sínum, Jóhannesi Stein-
ólfssyni, og brátt voru þær mæðgur
fluttar burt. Jói og Bára keyptu sér
hús á Búhamri 28 og þar bjuggu þau
sér myndarheimili. Síðan fæddust
dæturnar hver af annarri. Bára var
húsmóðir á þessum tíma en hafði áð-
ur unnið ýmis fiskvinnslustörf. Þeg-
ar dæturnar stækkuðu fór hún að
vinna á leikskólanum Kirkjugerði og
líkaði það vel.
Bára var mikil dugnaðarkona og
fannst ekki mikið mál að stjórna
stóru heimili þegar eiginmaðurinn
var mikið að heiman á sjó. Það var
alveg sama hvort það var að laga bíl-
inn, mála, sauma eða baka, mér
fannst hún alltaf geta allt. Og það
var hrópað húrra á mínu heimili
þegar fréttist af afmælisveislu hjá
Báru, þá var alltaf stórt veisluborð
og allt gert svo vel.
Bára var sérstök persóna. Ég
man aldrei eftir að okkur hafi orðið
sundurorða, hún var mjög hrein og
bein og einstaklega jafnlynd. Það
var alveg sama hvenær maður hitti
hana, alltaf var hún eins, bæði greið-
vikin og þægileg í umgengni. Og það
var stutt í húmorinn og léttleikann
ef því var að skipta. Bára átti fáa en
trausta vini. Fjölskyldan var henni
allt og velferð barnana sinna hafði
hún alltaf í fyrsta sæti. Þá var sam-
band hennar við móður sína alltaf
mjög náið og þær hittust og töluðu
saman á hverjum degi.
Það er erfitt að finna einhver
huggunarorð á þessari erfiðu
stundu, manni fannst Bára hafa átt
svo margt ógert og ekki búin að lifa
lífinu, og maður skilur ekki af hverju
hún var hrifin burt svo snögglega.
Ég bið góðan guð að gefa Jóa og
dætrunum, Þóru og Svenna, systk-
inum og fjölskyldu, styrk og huggun
í þessari miklu sorg. Ég er þakklát
fyrir að hafa átt Báru sem frænku
og vinkonu og geymi minninguna
um hana í hjarta mér um ókomna
tíð.
Elín Helga Magnúsdóttir.
Hún Bára frænka okkar er farin
frá okkur og við skiljum ekki af
hverju, af hverju Drottinn tekur
svona unga konu frá ástvinum sín-
um alltof snemma. Við reynum að
finna svör við þeim spurningum sem
leita á huga okkar en við verðum að
trúa því að það sé einhver tilgangur
með þessu öllu saman.
Bára var kona í blóma lífsins sem
átti dásamlegt líf framundan með
Jóa sínum og stelpunum þeirra, já
stelpunum sem eru lifandi minning
móður sinnar.Þegar við hugsum um
Báru þá munum við eftir rólynd-
iskonu með mikið jafnaðargeð. Hún
lét ekkert hindra sig í lífinu, gekk í
öll störf hvort þau sneru að bílnum,
mála húsið eða að halda utan um
stórt heimili í fjarveru Jóa. Bára var
góð frænka og traust og minnumst
við systurnar góðra stunda sem við
áttum með henni. Við vitum að hún
er ekki einmana í himnanna ríki því
að amma og afi eru hjá henni og um-
vefja hana örmum sínum.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann
mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þó ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
(Úr 23. Davíðssálmi)
Kæra fjölskylda, missir ykkar er
svo mikill. Við biðjum góðan Guð að
styrkja ykkur í þessari miklu sorg.
Minning um yndislega frænku lif-
ir.
Berglind, Paloma og Sonja.
Það var mikið áfall að frétta af
fráfalli Báru vinkonu. Hún sem var
svo ung og með stóra fjölskyldu sem
þarf að sinna.
Af hverju? Af hverju hún?
Því oftar sem ég spyr mig þessara
spurninga, því sannfærðari verð ég
um að tilgangur lífsins er eitthvað
annað og meira en sú jarðvist sem
við þekkjum. Okkar bíða stærri
verkefni á öðrum stað sem er okkur
ókunnur. Og þeir sem eru kvaddir
ungir til þessa nýja staðar eru þeir
sem hafa meira til að bera en við hin
og þeirra er þörf á þessum ókunna
stað. En það er gott af því að vita að
þegar okkar tími kemur mun Bára
vera til staðar og leiða okkur um
ókunn lönd. Bára var algjör gersemi
sem hægt var að treysta á hvenær
sem á þurfti að halda. Okkar leiðir
lágu fyrst saman þegar við vorum
13–14 ára gamlar. Við urðum miklar
vinkonur strax í upphafi og bröll-
uðum margt saman. Þó að leiðir
lægju ekki alltaf saman þegar á full-
orðinsár kom héldum við þó alltaf
sambandi og það var einhver órjúf-
anleg tenging á milli okkar. Bára
var sannkölluð ofurkona og sem
dæmi um það þá lenti ég í vandræð-
um með að festa upp myndir og hill-
ur þegar ég flutti inn í nýja íbúð og
nefndi það við Báru. Hún taldi það
nú ekki mikið vandamál og mætti
með borvél og skrúfur og bjargaði
því sem bjarga þurfti. Þarna var
Bára ljóslifandi komin og á ég marg-
ar minningar svipaðar þessari sem
ég geymi innst í hjarta mér.
Það er vissulega sárt fyrir okkur
sem eftir sitjum að sjá á eftir góðri
vinkonu en sorgin er þó mest hjá
Jóa, Öllu Hönnu, Þóru Birgittu,
Steinunni og Helgu Rut sem nú
kveðja góða eiginkonu og móður,
auk Svenna og Þóru sem kveðja
dóttur sem var allt of fljótt kvödd til
annarra verkefna. Megi góðir
straumar styrkja ykkur ásamt Hjör-
dísi, Ágústu, Bedda og öðrum sem
um sárt eiga að binda.
Þórunn Þorsteinsdóttir og
fjölskylda, Bretlandi.
Hún elsku Bára okkar er dáin.
Bára fæddist hinn 1. maí árið 1962
og hefði því orðið 42 ára í ár. Þegar
maður er einungis 41 árs finnst
manni maður enn vera kornungur
og er á þessum árum að fylgjast
með börnunum sínum vaxa úr grasi,
en Bára átti fjórar stelpur og eina
fósturdóttur svo í nógu var að snú-
ast á þeim bænum. Við sem unnum
með Báru heyrðum hana aldrei
kvarta yfir einu né neinu, hún sem
vann allan daginn hjá okkur, var
með þetta stóra heimili og í vinnulok
hvers dags kíkti hún í kaffi til for-
eldra sinna því hún sagði alltaf við
okkur: Hún mamma myndi halda að
eitthvað væri að hjá mér ef ég kæmi
ekki við hjá henni eftir vinnu. Á
deildinni okkar eru tveggja til fjög-
urra ára börn og þessum yngstu
fannst voða gott að skríða upp í
fangið á henni og kúra þar pín-
ustund, okkur hinum oft til undr-
unar því að Bára var ekki eins
„mjúk“ og við hinar sem bárum
meira utan á okkur.
Það er svo stórt skarð sem þú
skilur eftir þig, Bára mín, á bláu
deildinni, að það verður mikill vandi
að fylla það því við höfðum unnið svo
lengi saman að við vissum alveg upp
á hár hvað hver og ein hugsaði, svo
samtaka vorum við í öllu um starfs-
hætti og reglur. Við gætum enda-
laust talað um þig, Bára mín, og við
eigum örugglega eftir að gera það
en hér er ekki staðurinn til þess,
bara fáein minningarorð um þig,
hversu hrein og bein þú varst.
Elsku Jói og stelpurnar, foreldrar
og systkini, megi allir englar al-
heimsins umvefja ykkur í sorginni
og veita ykkur styrk.
Starfsfólk og börn bláu
deildarinnar á Kirkjugerði.
Fallin er frá langt um aldur fram,
elskulegur starfsfélagi okkar og vin-
ur, Bára Sveinsdóttir. Það er ekki
auðvelt að kveðja unga konu í blóma
lífsins, sem starfað hefur með okkur
á leikskólanum Kirkjugerði undan-
farin ár og reynst frábær starfsmað-
ur frá upphafi, með eindæmum
stundvís og áhugasöm í öllu sem við
gerðum. Það hefur verið stutt á milli
hláturs og gráts hjá okkur undan-
farna daga, því minningarnar eru
góðar og skemmtilegar þó sorgin sé
sár. Upp í hugann koma myndir úr
starfi og leik, af Báru með vinnings-
hattinn úr hattakeppninni, með
börnunum í ró og næði, því hún átti
óþrjótandi þolinmæði og umhyggju
sem skjólstæðingar hennar kunnu
vel að meta. Minningar af kaffistof-
unni, af eilífum vangaveltum um
mat og uppskriftir, þar sem oft var
minnst á ostaberjagumsið hennar
sem frægt var orðið á heimilum
starfsfólksins.
Bára hafði einstaklega þægilega
nærveru, var alveg laus við alla
sýndarmennsku og tók öllum eins og
þeir voru. Hún tók öllu með jafn-
aðargeði og vann sín verk, án þess
að vera að gera mál úr hlutunum.
Bára gegndi bæði starfi trúnaðar-
manns og öryggistrúnaðarvarðar í
leikskólanum af miklum áhuga og
samviskusemi. Hún hafði ævinlega
augun opin fyrir því sem betur mátti
fara og var ólöt við að kippa hlut-
unum í lag sjálf, ef eitthvað dróst að
aðrir brygðust við, hún var sannkall-
aður þúsundþjalasmiður ef því var
að skipta. Stutt er síðan hún greip
með sér að heiman nýtt batterí í
kaffistofuklukkuna því eitthvað
hafði tafið kaup á því og hún sagðist
bara ekki nenna að hafa klukkuna
svona lengur.
Við fengum oft að heyra af hinni
ótrúlegu heppni Báru í bingó og
sjaldan fór hún tómhent þaðan. En
hún var lánsöm á fleiri sviðum því
hún átti góða fjölskyldu, foreldra og
systkini, sem hún ræddi oft um og
þótti greinilega mjög vænt um. Hún
tók virkan þátt í félagslífi dætra
sinna, í skólanum og í skátunum eða
öðru því sem þær tóku sér fyrir
hendur. Það var stolt móðir sem fór
til Reykjavíkur fyrir jólin til að vera
við útskrift elstu dóttur sinnar, Öllu
Hönnu. Stúdentsveislan var haldin
heima hjá tengdaforeldrum Öllu
Hönnu, sem Bára lofaði mikið fyrir
hversu yndisleg þau væru fyrir
greiðviknina.
Skyndilegt fráfall náins sam-
starfsmanns og vinar er alltaf gríða-
legt áfall, ekki síst á litlum vinnu-
stað þar sem nálægð er mikil. Við
reynum í sameiningu að vinna úr því
og hjálpa minningarnar góðu um
Báru, sem við geymum í hjörtum
okkar.
Elsku Jói, dætur og fjölskylda.
Megi minningin um góða eiginkonu
og móður vera ljós í lífi ykkar.
Fyrir hönd starfsfólks á Kirkju-
gerði,
Alda Gunnarsdóttir
leikskólastjóri.
Enn á ný berst harmafregn um
bæinn. Nú er það ung kona í blóma
lífsins hún Bára okkar sem skyndi-
lega er hrifin á brott frá eiginmanni,
dætrum og fjölskyldu. Það er stutt
stórra högga á milli í árganginum
okkar 1962. Það var gott að um-
gangast Báru, hún var hörkudugleg
og tók sér ýmislegt fyrir hendur
sem flokkaðist ekki alltaf undir
hefðbundin kvenmannsverk. Dæt-
urnar og Jói voru henni allt. Síðasta
árgangsmót var haldið árið 2001 og
áttum við þá ógleymanlega helgi
saman. Árlega hafa þær stelpur í ár-
ganginum sem búa í Eyjum hist eina
kvöldstund, nú síðast í október sl.
Þar var Bára okkar hressust og
hrókur alls fagnaðar að vanda.
Þannig munum við minnast hennar.
Báru þökkum við skemmtileg og
gefandi samskipti í gegnum tíðina.
Hennar verður sárt saknað. Hugur
okkar er hjá fjölskyldu Báru, við
biðjum góðan Guð að styrkja hana á
þessum erfiða tíma.
Ó, veit mér styrk í hvers kyns harmi’ og
þraut,
og hjálpa mér að ganga rétta braut;
ó, faðir, tak þú hlýtt í mína hönd,
er harmþrunginn ég reika’ um skuggans
lönd.
(J.J. Smári)
Hafðu þökk fyrir allt og allt, elsku
Bára.
Árgangur 1962.
Eigi stjörnum ofar
á ég þig að finna,
meðal bræðra minna
mín þú leitar, Guð.
Nær en blærinn, blómið,
barn á mínum armi,
ást í eigin barmi,
ertu hjá mér, Guð.
Hvar sem þrautir þjaka,
þig ég heyri biðja:
Viltu veikan styðja,
vera hjá mér þar?
Já, þinn vil ég vera,
vígja þér mitt hjarta,
láta ljós þitt bjarta
leiða, blessa mig.
(Þýð. Sigurbjörn Einarsson.)
Börn og starfsfólk Gulu deildar.
HINSTA KVEÐJA