Morgunblaðið - 14.02.2004, Side 44

MINNINGAR
44 LAUGARDAGUR 14. FEBRÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Þórhildur Sal-ómonsdóttir
fæddist í Steig í
Mýrdal 28. júlí 1925.
Hún lést á krabba-
meinsdeild Land-
spítala – háskóla-
sjúkrahúss við
Hringbraut laugar-
daginn 31. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Kristín
Gunnarsdóttir frá
Steig, f. 30.9. 1892,
d. 19.5. 1990, og
Salómon Sæmunds-
son frá Stóra-Dal, f. 13.8. 1890,
d. 21.1. 1977. Þórhildur var
næstelst í hópi átta systkina.
Tvö eru áður látin, Sigurlaug, f.
1.9. 1926, d. 14.1. 1967, og Jón,
f. 20.8. 1929, d. 28.11. 1946. Eft-
irlifandi eru Guðríður Unnur, f.
25.5. 1924; Sæmundur, f. 20.3.
1928; Gunnar, f. 26.8. 1931;
Svandís, f. 26.8. 1931; og Björg-
vin, f. 17.1. 1934.
Þórhildur ólst
upp í foreldrahús-
um á Ketilsstöðum í
Mýrdal. Undir tví-
tugt réðst hún í vist
að Suður-Vík í Mýr-
dal þar sem hún
var tvo vetur, en
síðan lá leiðin til
Reykjavíkur. Árið
1947 réðst hún bú-
stýra að Langholts-
búinu í Reykjavík
og vann þar til
1956 en þá var búið
lagt niður. Árið
1957 hóf hún störf í
þvottahúsi Landspítalans í
Reykjavík, síðar Þvottahúsi rík-
isspítalanna, þar sem hún vann
til 1969 en þá varð hún for-
stöðumaður Þvottahússins og
gegndi því starfi í liðlega ald-
arfjórðung, eða til ársins 1996.
Þórhildur var ógift og barnlaus.
Útför Þórhildar fer fram frá
Skeiðflatarkirkju í Mýrdal í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
Þórhildur nafna mín ólst upp hjá
foreldrum sínum á Ketilsstöðum í
stórum systkinahópi. Þau voru átta
systkinin, en tvö létust um aldur
fram. Systkinahópurinn var sam-
hentur og síðar þegar þau fóru að
tínast að heiman fylgdist nafna vel
með öllum og hélt utan um ört
stækkandi hóp afkomenda systkina
sinna.
Um tvítugt fluttist hún til
Reykjavíkur. Það var okkur á Ket-
ilsstöðum alltaf mikið tilhlökkunar-
efni þegar von var á nöfnu í heim-
sókn en hún kom á hverju sumri til
lengri eða skemmri dvalar. Mér
fannst hún aldrei gestur, heldur
ein af heimilisfólkinu. Henni féll
sjaldan verk úr hendi, hafði gaman
af útiverkum og á seinni árum ekki
síður inni og það voru ekki mörg
handtökin sem ég vann innanhúss
þegar nafna var komin. En hún
vildi ætíð sjá um sig sjálf og líka
helst annast þá sem nálægt henni
voru.
Litla íbúðin hennar á Miklu-
brautinni var oft samkomustaður
okkar skyldfólksins sem bjó í Mýr-
dalnum ef gist var í höfuðborginni.
Þó að íbúðin væri lítil var plássið
alltaf nóg.
Nafna var náttúruunnandi og
hafði gaman af útivist og ferðalög-
um. Hún var forstöðumaður
Þvottahúss ríkisspítalanna í mörg
ár. Ekki þekki ég verk hennar þar
til hlítar en það segir nokkuð að
þar eignaðist hún marga vini meðal
starfsfólks sem héldu tryggð við
hana eftir að hún lét þar af störf-
um vegna aldurs. Einn af þeim var
Inga, sem ég kynntist lítils háttar
því hún kom nokkrum sinnum
austur með nöfnu til að njóta úti-
vistar og ganga á fjöll. Mér er
minnisstætt þegar þær voru mætt-
ar austur til fjallgöngu fyrir nokkr-
um árum en þá vildi svo til að það
rigndi í Mýrdalnum. Ekki létu þær
það á sig fá; þær voru jú mættar
til að ganga á fjöll og það var að
sjálfsögðu gert.
Fyrir um tveimur árum greind-
ist nafna með krabbamein; glíman
við það var erfið en ekki var kvart-
að. Réttri viku áður en hún lést var
ég stödd hjá henni. Rétt á eftir
mér kom annar gestur og spyr eins
og svo oft er gert: Hvernig hefur
þú það? Og svarið var: Ég hef það
bara ágætt.
Það var ómetanlegt að eiga þig
að, elsku nafna og frænka. Hafðu
þökk fyrir allt og allt.
Þórhildur Jónsdóttir.
Þegar ég hugsa um Þórhildi
frænku mína koma mér fyrst í hug
okkar bernsku- og unglingsár. Við
vorum fæddar sín á hvorum bónda-
bænum austur í Mýrdal, aðeins eitt
lítið tún skildi að jarðirnar. Henn-
ar systkinahópur taldi átta en
minn fimm og var dálítið sérstakt,
að þrjú úr hvorum hópi voru jafn-
gömul. Við fylgdumst alltaf að til
og frá skóla, sem þá var í Litla-
Hvammi og vorum við þar undir
handleiðslu hins víðsýna og gáfaða
kennara, Stefáns Hannessonar.
Mér finnst þessir systkinahópar
hafa verið einstaklega samstilltir í
leik og starfi. Ég minnist sérstak-
lega fallegu haustkvöldanna, veðrið
eins og það gerist best í Mýrdaln-
um, þegar við krakkarnir fengum
frí að lokinni kartöfluupptöku, sem
unnið var að megnið af deginum,
þá mættust systkinahóparnir til
skrafs og leikja. Þetta voru
ógleymanlegar gleðistundir því all-
ir voru svo fullir af lífskrafti, sem
eðli er hraustra barna og unglinga.
Það sem mér finnst einkenna Þór-
hildi mest, var traust og hispurs-
laus framkoma og hreinskilni. Það
fór ekki á milli mála hvar maður
hafði hana. Eiginleikar sem eru
hverri manneskju mikil prýði.
Ég kveð frænku mína með sökn-
uði. Blessuð sé minning hennar.
Systkinum hennar og öðrum
vandamönnum sendi ég og fjöl-
skylda mín innilegar samúðar-
kveðjur.
Auðbjörg Þorsteinsdóttir,
Færeyjum.
Við systurnar viljum hér segja
nokkur orð til minningar um elsku-
lega frænku okkar, hana Þórhildi.
Þórhildur frænka var hún alltaf
kölluð og er okkur minnisstætt
þegar við fengum að vera í pössun
hjá henni á Miklubrautinni á með-
an foreldrar okkar útréttuðu eitt-
hvað í Reykjavík. Það brást ekki
að við fengum að hlusta á plötuna
hennar um „Dýrin í Hálsaskógi“.
Hvergi annars staðar heyrðum við
þessa ákveðnu plötu og varð hún
því í svolitlu uppáhaldi hjá okkur.
Og auðvitað voru pönnukökurnar
hennar góðu á boðstólum þá sem
endranær.
Það var alltaf jafn notalegt að
koma til hennar í ilmandi nýjar
pönnukökur sem hún alla tíð var
ólöt að baka handa okkur, þó svo
við kæmum óvænt í heimsókn. Svo
sátum við og ræddum hin ýmsu
mál á meðan börnin okkar fengu
að rannsaka óáreitt allt sem fyrir
augu bar á heimili hennar.
Við dáðumst alltaf að því hversu
sjálfstæð hún var og hvernig hún
tók á hlutunum.
Jákvæðni, góðsemi, greiðvikni og
ekki síst gjafmildi voru hennar ein-
kenni og þolinmæði hennar og um-
burðarlyndi gagnvart börnum
fannst okkur alltaf með hreinum
ólíkindum. Alltaf hafði hún skilning
á því að börnin þyrftu að skoða
heiminn og leyfði hún þeim iðulega
að skoða það sem vakti áhuga
þeirra. Áhugi hennar á börnum var
slíkur að hún kepptist við að fá að
sjá þau sem fyrst eftir að þau voru
komin í heiminn, smella eins og
einni mynd af þeim, færa þeim
gjafir og passa sig svo á að stoppa
ekki of lengi því hún vildi svo sann-
arlega ekki troða neinum um tær.
Það er mikið lán að hafa átt Þór-
hildi sem frænku og minning henn-
ar mun ávallt lifa með okkur. Með
þessum orðum kveðjum við Þór-
hildi frænku. Blessuð sé minning
hennar.
Guðríður Linda og Margrét
Ása Karlsdætur.
Á þessari árstíð þegar sólin fær-
ir okkur sífellt meiri birtu við
hverja dögun sem boðar líf á mold-
um okkar jarðar er sárt að sjá þá
sem manni þykir vænt um falla af
línu þessa lífs er við þekkjum.
Hvað við tekur er mér hulið og
engan veit ég sem kann á því skil;
samt reyni ég að trúa því að sálin
finni sér far er á megi fljúga til
æðri heima.
Af línu okkar lífs hefur nú fallið
Þórhildur Salómonsdóttir frá Ket-
ilsstöðum í Mýrdal, kona sem ég
kynntist fyrir margt löngu er ég
fór á fjörur við hennar frænku,
sem henni var og hefur ætíð verið
mjög kær.
Tók hún mér með varúð í fyrstu,
sem von var, frænka hennar ung
og ég henni óþekktur spjátrungur
nema af orðspori.
Fljótlega tók hún mér samt sem
vini og þá vináttu hefur eigi á fallið
skuggi síðan.
Í Þórhildi var margt spunnið,
leitaði ung úr sveitinni til Reykja-
víkur, sem þá var lítil og lág, lifði
síðan með henni og sá hana vaxa
og verða að því sem hún er orðin í
dag, rataði um alla hennar króka
og kima sem kom sér vel þegar
hún miðaldra kona tók próf til
aksturs bifreiða og hefur þeim síð-
an ekið án óhappa um áratugi.
Með próf frá barnaskóla í Litla-
Hvammi bauð hún sig fram til
verka er ég held að fáar lítt
menntaðar konur hafi í lagt á
þeirri tíð.
En hún var sterk til líkama og
sálar, lagði uppkomin til náms í
tungumálum og fleiru, sótti nám-
skeið til Danmerkur, fleiri en eitt,
var ráðin til forstöðu fyrir Þvotta-
húsi ríkisspítalanna, sem hún
gegndi með sóma til loka síns
starfsaldurs.
Minni smá fjölskyldu hefur Þór-
hildur verið sem móðir, þar höfum
við ætíð átt skjól og með okkur
hefur hún ferðast bæði innan lands
og utan sem slík. Til marks um
hennar hlýju vil ég geta þess að
sum mín barnabörn hafa litið hana
sem sína langömmu.
Fyrir allt sem hún hefur mér og
mínum gert og gefið er mér ljúft
og skylt að þakka.
Blessuð sé hennar minning.
Björn Hallmundur.
Sælir þeir, sem hógvært hjarta
hafa í líking frelsarans.
Þeir sem helst með hógværð skarta
hlutdeild fá í arfleifð hans.
Það er komið að kveðjustund við
heiðurskonuna Þórhildi Salómons-
dóttur, en allt hefur sinn tíma. Það
voru forréttindi að fá að kynnast
þessari yndislegu og ljúfu konu.
Fundum okkar bar fyrst saman er
undirrituð hóf störf í Þvottahúsi
ríkisspítalanna fyrir ellefu árum.
Fljótlega fann ég að þar fór sterk-
ur persónuleiki; réttlátur, hógvær
og góður stjórnandi, svo að ekki
varð um villst. Samskiptin þróuð-
ust í þá átt að með okkur mynd-
aðist mikill og einlægur vinskapur
sem aldrei bar skugga á. Eftir að
hún hætti störfum vegna aldurs,
efldust og döfnuðu okkar samveru-
stundir. Það má segja að þessi
dugnaðarkona hafi notið síðastlið-
inna ára við að ferðast eins og hún
reyndar ætíð hafði gert, innan
lands og utan. Þær eru minnis-
stæðar og líflegar ferðirnar með
Sókn og síðar Eflingu og naut ég
þess að vera hennar ferðafélagi.
Ógleymanlegar eru dvalir okkar
í sumarbústaðnum í sveitinni, sem
var henni svo afar kær, hjá hennar
elskulegu systkinum og ættingjum,
í lengri og skemmri tíma. Margar
voru gönguferðirnar og hún kunni
skil á kennileitum og örnefnum
sem fróðlegt var á að hlýða. Einnig
gengum við vítt og breitt um höf-
uðborgarsvæðið. Oft lá leiðin í
Öskjuhlíðina, þar sem margum-
ræddar kanínur fögnuðu okkur
ætíð, því oftar en ekki höfðum við
búið okkur undir fundina með
þeim, birgt okkur upp af kínakáli,
gulrótum o.fl. sem þær þola að
borða.
Oft var glatt á hjalla þegar við
hittumst, sökktum okkur niður í
heimspekilegar vangaveltur með
hressilegum hlátrasköllum inn á
milli og gæddum okkur á ljúffeng-
um pönnukökum húsmóðurinnar.
Einnig var gaman þegar við tókum
slátur saman, mikið skrafað og
hlegið eins og okkur einum var
lagið. Vinkona mín brosti í kamp-
inn þegar við sátum og nutum slát-
ursins og ég sagði við hana að hún
lagaði besta slátur í heimi. Ég á
eftir að sakna samverustundanna
með henni Þórhildi minni og ekki
má gleyma hádegisverðarboðunum,
þar sem við brögðuðum á gómsæt-
um, þjóðlegum réttum og spjöll-
uðum um lífið og tilveruna.
Ég vil þakka fyrir allt sem við
fengum að upplifa saman. Það stóð
til að gera svo ótal margt fleira, en
það verður að bíða betri tíma.
Ég ætla að enda þetta með vísu,
sem samstarfskona Þórhildar til
margra ára orti til hennar þegar
hún lét af störfum árið 1996:
Hún vann af alúð öll sín verk,
aldrei vildi nokkurn særa.
Alltaf hugljúf, hlý en sterk,
hjartans þakkir viljum færa.
(U.G.)
Innilegar samúðarkveðjur til
systkina hennar og fjölskyldna
þeirra.
Guð blessi minningu Þórhildar
Salómonsdóttur.
Inga.
ÞÓRHILDUR
SALÓMONSDÓTTIR
Ástkær eiginkona, móðir okkar, tengdamóðir
og amma,
ÓLÖF ERLA HJALTADÓTTIR,
Borgargerði 9,
Reykjavík,
andaðist á heimili sínu aðfaranótt föstudagsins
6. febrúar sl.
Útför hennar fer fram frá Bústaðakirkju mánu-
daginn 16. febrúar kl. 13.30.
Magnús Einarsson,
Svanborg A. Magnúsdóttir, Guðmundur H. Davíðsson,
Hjalti Magnússon, Susana Papazian,
Anna S. Magnúsdóttir, Atli Þór Kárason
og barnabörn.
Ástkær móðir okkar og eiginkona mín,
HRAFNHILDUR GUÐMUNDSDÓTTIR,
Akurgerði 42,
Reykjavík,
andaðist laugardaginn 7. febrúar.
Útförin fer fram frá Grensáskirkju mánudaginn
16. febrúar kl. 15.00.
Guðmundur Hrafnhildarson,
Ásta Hrafnhildardóttir,
Kemali Cingöz.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi, langafi og langalangafi,
HELGI BRYNJÓLFSSON
vélstjóri
frá Þingeyri,
Hrafnistu Reykjavík,
sem lést laugardaginn 7. febrúar, verður
jarðsunginn frá Digraneskirkju mánudaginn
16. febrúar kl. 13.30.
Huld Þorvaldsdóttir,
Elís R. Helgason, Inga G. Guðmannsdóttir,
Unnur R. Helgadóttir, Bjarni Gunnar Sveinsson,
Sigurborg Þóra Helgadóttir, Sigtryggur Ingi Jóhannsson,
Marta B. Helgadóttir,
barnabörn og langafabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi, langafi og langalangafi,
SVEINN PÉTURSSON,
Hrafnistu,
Hafnarfirði,
andaðist miðvikudaginn 11. febrúar.
Rebekka Guðmundsdóttir,
Pétur Sveinsson, Bjarney Friðriksdóttir,
Ástríður Sveinsdóttir, Hlöðver Magnússon,
Brandur Sveinsson, Khanngoen Hoisang,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.