Morgunblaðið - 14.02.2004, Síða 46

MINNINGAR
46 LAUGARDAGUR 14. FEBRÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
þó jafnframt með bros á vörum þegar
við hugsum til allra skemmtilegu
stundanna sem við áttum saman í
gegnum árin. Það voru mikil forrétt-
indi að eiga þessar stundir og fyrir
þær fáum við seint fullþakkað.
Elsku afi, þú víkur vart úr hugum
okkar þessa dagana, við getum aðeins
reynt að ímynda okkur þá miklu raun
að missa ekki aðeins lífsförunaut þinn
til meira en hálfrar aldar, heldur
einnig þinn besta vin og sálufélaga.
Þú átt samúð okkar alla og við biðjum
góðan guð um styrk þér til handa.
Elsku amma, við söknum þín sárar
en orð fá lýst. Guð geymi þig.
Þínir
Sigurgeir, Einir og Birkir.
Elsku Jagga. Hjartans þakkir fyrir
þær stundir sem við áttum saman. Þú
fórst of fljótt og skyndilega frá okkur.
Söknuðurinn er mikill fyrir okkur og
alla fjölskylduna. Þú skilur eftir stórt
skarð sem aldrei verður fyllt. Þú
varst okkur góð og greiðvikin og það
verður erfitt að geta ekki áfram feng-
ið góð ráð frá mágkonu minni.
Sárt mun ég sakna þín, elsku
Jagga mín.
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekk-
ert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum, þar sem ég má
næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
(Úr 23. Davíðssálmi.)
Elsku Sigurgeir, Sigrún Inga, Guð-
laugur, Guðrún Kristín og fjölskyld-
ur, ég votta ykkur mína dýpstu sam-
úð.
Þín mágkona,
Guðlaug Arnþrúður (Adda).
Elsku amma Jagga, við söknum
þín svo mikið og trúum því varla að
við eigum aldrei eftir að geta heim-
sótt þig í Skuldina, setið með þér að
horfa á golf í sjónvarpinu eða lagt
kapal í tölvunni þinni. Okkur þykir
svo gaman að bókinni, sem Aron fékk
í jólagjöf frá ykkur afa, um bræðurna
sem heita alveg eins og við. Við mun-
um alltaf minnast þín þegar pabbi og
mamma lesa hana fyrir okkur.
Við vonum að þér líði vel hjá Guði
og englunum og að þú sért ekki leng-
ur veik. Við elskum þig rosalega mik-
ið.
Þínir langömmustrákar,
Aron Fannar og Ísak Andri.
Elsku Jagga mín, ég gleymi því
seint, þegar ég hitti ykkur Sigurgeir
fyrst í Skuldinni. Ég kom með Birki á
þrettándann og þið tókuð á móti mér
með kossum og faðmlögum, þó ég
væri aðeins að hitta ykkur í fyrsta
skipti.
Þú varst ávallt yndisleg kona, sem
öllum þótti vænt um og er ég þar eng-
in undantekning. Þú vildir allt fyrir
alla gera og voru barnabörnin og
barnabarnabörnin þitt uppáhald. Þú
elskaðir þau af lífi og sál og þótti mér
hjartnæmt að fylgjast með, hvernig
þú nostraðir við þau. Með eindæmum
má teljast, hvað þú varst dugleg og
sterk kona, barðist líkt og sannri
hetju sæmir við þann hræðilega sjúk-
dóm, sem að lokum hafði yfirhöndina.
Samt sem áður gafst þú aldrei upp og
veit ég að allir eru mjög stoltir af þér.
Elsku Jagga mín, ég vil þakka þér
fyrir þann yndislega tíma, sem ég
þekkti þig, og far þú í friði. Ég veit að
þú vakir yfir fjölskyldu þinni og
breiðir yfir þau þinn verndarvæng.
Elsku Sigurgeir, elskulega fjöl-
skylda og aðrir ættingjar. Guð veri
með ykkur öllum.
Það voru svo sannarlega forrétt-
indi að fá að kynnast þessari frábæru
og kjarkmiklu konu.
Mína innilegustu samúð.
Tinna Huld.
Í dag kveðjum við elskulegu
frænku okkar Jöggu, sem við munum
sárt sakna. Jagga var lífsglöð og já-
kvæð manneskja. Henni fylgdi ávallt
mikill kraftur og gleði hvar sem hún
kom.
Minningarnar um Jöggu eru marg-
ar og allar eiga þær það sameiginlegt
að vekja gleði í hjarta okkar þegar
hugurinn reikar til baka. Hún reynd-
ist okkur systrunum ávallt vel og var
alltaf reiðubúin til þess að aðstoða ef
með þurfti.
Jagga var snögg í snúningum og
eigum við eftir að sakna hennar sárt,
t.d. þegar hún kom í kaffi og sígó upp
á Birkihlíð og inn í tjald á þjóðhátíð.
Við biðjum Guð að styrkja fjöl-
skyldu hennar á þessari erfiðu
stundu.
Elsku Jagga, nú ertu farin fyrir
fullt og allt. Vitum við að aðrar og
meiri dyr standa þér opnar og þar
mun verða tekið vel á móti þér. Og
með þessum fátæklegu orðum kveðj-
um við þig.
Margt er það, margt er það
sem minningarnar vekur.
Þær eru það eina
sem enginn frá mér tekur.
(Davíð Stef.)
Þínar frænkur
Þórunn, Harpa, Dröfn
og Guðlaug.
Það var sjaldan lognmolla í kring-
um Jakobínu Guðlaugsdóttur, til þess
var persónuleikinn of sterkur, viljinn
og ákveðnin of rík. Það gustaði af
henni þar sem hún fór og það var
aldrei erfitt að vita hvorum megin
borðs hún var. Það var talað hreint út
um öll mál og ekki legið á neinu. Mál-
in afgreidd á staðnum án allra orð-
lenginga og tepruskapar, hver sem í
hlut átti. Það var aldrei farið í mann-
greinarálit hvað það varðaði.
Hún gat átt það til að vera eins og
austanvindurinn á Sórhöfða þegar
hann blæs af hvað mestum krafti, ef
sá gállinn var á henni, en í einni andrá
gat hún líka orðið eins og lygn Poll-
urinn í Álsey á fallegu sumarkvöldi.
Persónuleikinn var kraftmikill en um
leið ljúfur og elskulegur og endur-
speglaði nánast allt litróf náttúrunnar
í Eyjum í sinni víðustu mynd.
Jagga hefur verið í nálægð við mig
nánast frá því ég man eftir mér. Fyrst
sem nágranni í Grænuhlíðinni og síð-
ar sem vinur gegnum samskipti og
samstarf okkar Sigurgeirs gegnum
árin.
Sigurgeir og Jagga eru ofarlega í
minningunni frá fyrstu árunum í
Grænuhlíðinni, ung og myndarleg
hjón, hann frægur í augum okkar
krakkanna sem ljósmyndari fyrir
Morgunblaðið og hún ekki síður fræg
sem landsþekktur golfari. Þó minn-
ingarnar úr Grænuhlíðinni séu þær
fyrstu þá áttu leiðirnar eftir að liggja
meira saman og segja má að ég hafi
verið í góðu og sterku sambandi við
þau hjón nær alla mína tíð.
Leiðir okkar Sigurgeirs lágu sam-
an í veiðifélagi Álseyjar þar sem ég
byrjaði sem barn og sá vinskapur sem
þar myndaðist hefur haldist æ síðan.
Við áttum síðan langt samstarf í
fréttastörfum fyrir Morgunblaðið og
hef ég verið tíður gestur á heimili
þeirra hjóna gegum árin að ógleymd-
um ófáum símtölum sem ég hef átt við
heimilið.
Jöggu þótti ég trúlega hringja full-
oft á stundum, þá sérstaklega ef eitt-
hvað gott var í sjónvarpinu, fótbolti
eða golf, sem ég truflaði hana frá með
hringingum mínum og átti hún það þá
til að svara hvasst og kjarnyrt: „Hvað
vantar þig núna, geturðu ekki hringt
seinna? Ég er að horfa á sjónvarpið,“
en örstuttu síðar breyttist tónninn:
„Bíddu aðeins, vinur, karlinn kemur
rétt alveg. „Sigurgeir, hann Grímsi er
í símanum,“ heyrði ég hana síðan
kalla um leið og hún lagði símann frá
sér. Þetta var stíll Jöggu, hann gat
kannski virkað kaldur en fyrir mér
var hann hlýr og skemmtilegur og
mér líkaði vel þessi stíll hennar. Það
hefur alltaf verið gaman að koma í
Skuld. Heimilið opið og vel tekið á
móti manni. Þar hefur sjaldan verið
lognmolla enda ekki við því að búast
þar sem Jagga réð ríkjum. Skoðana-
föst og ákveðin, eins og hún átti kyn
til, og ekkert skafið utan af hlutunum.
Spilin lögð á borðið og ekkert dregið
undan. Allt látið flakka á hreinskipt-
inn og heiðarlegan hátt.
Jagga var hörkutól og jarðýta í
hverju því sem hún tók sér fyrir
hendur. Með einbeittan vilja og
ákveðni að vopni varðaði hún sína leið
gegnum lífið. Hún var skapmikil
keppnismanneskja sem gat á stund-
um virkað hrjúf en hjartað var stórt
og gott, það leyndi sér aldrei.
Jagga var lítið gefin fyrir það að
komast ekki sína leið og viljinn bar
hana oft lengra en eðlilegt gat talist.
Þrátt fyrir að eiga erfitt með að spila
golf síðustu árin vegna meiðsla og
veikinda gaf hún það ekki eftir að
komast í golf og lét hvorki verki né
vanheilsu aftra sér í því. Hugurinn og
skapið bar hana áfram hring eftir
hring á golfvellinum þó að líkamlegt
atgervi væri vart til staðar.
Á sama hátt bar hugurinn og vilj-
inn hana áfram á lokakafla lífsins.
Hún barðist áfram ótrauð og hélt
reisn sinni til síðustu stundar með
ákveðnina og viljann að vopni í ójafnri
baráttu við hinn illvíga sjúkdóm sem
að lokum hafði betur.
Jagga hefur nú verið leyst frá þeim
þrautum sem kvöldu hana svo mjög á
síðustu dögum hennar í þessu jarðlífi
og ferðast nú frjáls um óravíddir æðri
tilverustiga þar sem hún er án efa
þegar farin að slá og para á himnesk-
um golfvöllum eilífðarinnar.
Við færum Sigurgeir vini okkar,
börnum hans og fjölskyldum þeirra
sem og ástvinum öllum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Megi góður
Guð leiða þau um dali sorgar og sakn-
aðar mót hækkandi sól með góðar
minningar um Jöggu sem það leið-
arljós sem mun lýsa þeim og ylja um
ókomna tíð.
Guð blessi minningu Jakobínu
Guðlaugsdóttur.
Grímur Gíslason og fjölskylda.
Það var ósjaldan að við hjónin fór-
um í kvöldkaffi í Skuldina hjá Sigur-
geir og Jöggu, nágrönnum okkar í
Smáragötunni. Alltaf var gengið
beint inn, boðið gott kvöld og sest við
eldhúsborðið. Ég var fljótur að
gleyma mér við útsýnið yfir Eyjarn-
ar. Ekki svo að ég hafi ekki séð þetta
áður, heldur var það að í yndisleik
Eyjanna sá maður alltaf eitthvað
nýtt. Eins var það með Jöggu, hún
kom manni sífellt skemmtilega á
óvart. Þau hjónin komu inn úr stofu,
Jagga kyssti Siggu á kinnina, leit svo
á mig þar sem ég góndi út um
gluggann og sagði: „Farðu úr sætinu
mínu.“ Hún var alltaf svo skemmti-
lega hreinskilin hún Jakobína. Okkur
sem stóðum henni næst í vinahópnum
sendi hún stundum ósvikin skilaboð
um meiningu sína, kröftug „drive“
eins og sagt er á golfmáli. Jagga var
mikill golfari um langt árabil, sigur-
sæl með afbrigðum og það fór henni
vel að fylgja stífum hefðum og ströng-
um reglum golfsins. Golf var henni
fyrst og fremst lífsstíll, ekki leikur.
Keppnisharkan og sigurviljinn var
jafn mikill þegar hún varð Vest-
mannaeyjameistari í fyrsta sinn, eins
og þegar hún landaði 21. titlinum, en
auk Íslandsmeistaratitla vann hún
hundruð annarra golfmóta. Hún
sleppti því aldrei að fara í golf væri til
þess veður. Sigurgeir heldur veður-
dagbók og þar er hægt að sjá mörg ár
aftur í tímann hvað oft var farið í golf
alla mánuði ársins. Þar var ekki
slumpað á upplýsingarnar, ná-
kvæmnin var eiginmanninum í brjóst
borin í meira lagi. Þó þau hjón væru
að mörgu leyti ólík þá var nákvæmnin
þeim í brjóst borin, þau voru vinir
sem spiluðu mikið golf saman, sáu um
dreifingu á Morgunblaðinu frá
árinu1973, hún sem umboðsmaður en
hann sem ljósmyndari í heimsklassa
síðan fyrir 1960.
Við hjónin viljum þakka Jöggu og
Sigurgeir einstaka vináttu í mörg ár,
Jagga hefur verið meiri „mamma“
hennar Siggu en vinkona allt frá því
að hún flutti til Eyja 1977. Við kveðj-
um Jöggu með sorg í hjarta, en þó
gleði yfir því að hafa átt hana að vini
svo lengi. Daginn sem Jagga var flutt
af Landspítalanum í síðasta flugið til
Eyja var hringt í okkur til að koma til
Reykjavíkur og kveðja vinkonuna
hinsta sinni. Þá var mjög af henni
dregið og Sigga átti með henni fallega
stund. Þar kom í ljós hvað Jagga bjó
yfir mikilli reisn og stolti þegar hún
huggaði vinkonu sína á kveðjustund
og lofaði henni því að þegar þær hitt-
ust næst skyldi hún kenna henni golf
á völlum paradísar.
Jagga bar alla tíð fyrir brjósti sér
mikinn metnað fyrir börn sín og
barnabörn og lagði hart að þeim að
ganga menntaveginn. Þar hafa þau
verið sameiginlegir sigurvegarar,
Jagga og börnin eins og í öðru sem
hún tók sér fyrir hendur.
Hugur okkar er með fjölskyldunni,
hjá Sigurgeir og háaldraðri móður
hans sem sjá nú á bak lífsförunaut og
góðum vini.
Ásmundur Friðriksson,
Sigríður Magnúsdóttir.
Það er vor og árið er 1971 – hópur
Íslendinga er kominn í golfferð sem
Flugfélag Íslands efndi til á Marine
Hotel í North Berwick í Skotlandi.
Við erum flest stödd á stórum bar
hótelsins og þar vekur athygli okkar
gullfalleg ung kona úr hópi Vest-
mannaeyinga. Hún gengur að barn-
um og biður barþjóninn hátt og
ákveðið um „double double“ – vildi
greinilega ekkert bölvað sull eins og
Skotar blönduðu drykkina. Í sams-
konar ferðalagi ári seinna tókust síð-
an með okkur Jöggu og Sigurgeiri
kynni, sem ekki hefur fallið skuggi á
síðan. Rúmlega hálfu ári seinna verð-
ur gosið í Vestmannaeyjum og þá
vorum við svo heppin að hafa gamla
íbúð á Skólavörðustígnum þar sem
Jöggu var holað niður með börnin sín
í nokkra mánuði meðan á gosinu stóð
og þar til þau komust afur til Eyja.
Upp frá þessum tíma tókum við fjög-
ur upp á því að ferðast saman og fór-
um aftur í golfferðir til Skotlands, og
hvert sem við svo sem fórum voru
golfsettin okkar Jöggu með í ferðinni.
Það var eiginlega ótrtúlegt hvað hún
– margfaldur Íslandsmeistari og af-
burðamanneskja í golfi – nennti að
spila við þennan byrjanda og golf-
gutlara. En þegar Jagga mín var
komin í golfskó og hafði golfvöll undir
fótunum, þá var henni eiginlega sama
hver var með henni – hún þurfti
nefnilega oftast að keppa við völlinn
en ekki aðra – hún var oftast svo
miklu betri en þeir sem spiluðu með
henni. Við fórum til Kanaríeyja, um
England, til Bandaríkjanna, Portú-
gals, Þýskalands, Sviss, og betri og
skemmtilegri ferðafélaga en þau
hjónin var ekki hægt að hugsa sér.
Við greiddum í útgjaldasjóð sem úr
var tekið fyrir mat, bensíni o.þ.h. og
aldrei var talað um að einn hefði borð-
að dýrari mat en annar, nú ef svo bar
til var því bara snúið við næsta dag,
þarnæsta dag eða bara í næstu ferð.
Aldrei var rifist um eitt eða neitt – ja
og þó. Við höfum nefnilega aldrei
fengið botn í það hvort okkar skuldar
hinu 6 pens í brúartoll yfir Firth of
Forth-brúna, og bæði sótt stíft á hitt í
áratugi að innheimta þessa skemmti-
legu skuld! Það var alltaf mikið hlegið
í þessum ferðalögum, enda voru öll á
svipuðu „húmorstigi“ og höfðu gaman
af að snúa út úr hlutunum. Börnin
okkar fengu svo sannarlega að kynn-
ast Jöggu og Sigurgeiri. Dóttur okk-
ar var útveguð vinna við fystihús í
Eyjum og bjó í góðri umsjón og
umönnun þeirra hjóna og yngsti son-
ur okkar – þá aðeins fjögurra ára –
var í pössun hjá þeim að gosi loknu
þegar við hjónin þurftum að fara til
útlanda í viðskiptaerindum – og
margoft höfum við verið gestir þeirra
á ferðum okkar til Eyja. Já, við höfum
brallað ýmislegt saman og hlegið heil
ósköp og það var ávallt bjart yfir okk-
ur.
En skyndilega dró fyrir sólu. Á
golfmóti á Hellu 1999 urðum við vör
við fyrstu merki þess að Jagga gengi
ekki heil til skógar, en þá þurfti hún
að hætta keppni á miðju golfmóti þar
sem hún var að keppa í sveitakeppni
fyrir sinn golfklúbb. Þetta var svo
ólíkt Jöggu, að mikið hlaut að vera að,
enda kom það á daginn. Mikill vinur
okkar allra, Sigurður Þ. Guðmunds-
son læknir, sem var þátttakandi í
sama móti, skipaði henni að koma í
rannsókn til sín strax eftir helgina og
meira að segja Jöggu var ekki sama
um ákveðnina í honum. Upp úr þeirri
rannsókn fylgdi síðan uppskurður
þar sem stærðarinnar æxli var fjar-
lægt. Öll bundum við vonir við að tek-
ist hefði að fjarlægja meinið og leit
svo út um stund, en þær vonir okkar
brugðust. Varð hún að ganga undir
fleiri og fleiri aðgerðir en aldrei var
kvartað. E.t.v. heyrði maður eitt og
eitt blótsyrði, sem þó fylgdi alltaf
hlátur, og þegar hún tók hressilega til
máls þá var það nú yfirleitt talið
hraustleikamerki ef það kom frá
henni. Fyrir þremur árum kom hún
samt í heimsókn til okkar þar sem við
dvöldumst í Bandaríkjunum og áttum
við þar saman góðar stundir. Greini-
lega var þó þrótturinn og krafturinn á
undanhaldi. En þegar að lokastríðinu
kom sýndi Jagga enn einu sinni
hversu sterkan karakter hún hafði.
Hún hafði ekki áhyggjur af sjálfri sér,
– áhyggjurnar voru hvernig þeir sem
lifðu hana myndu taka þessu og
hvernig færi um þá. Ég heimsótti
hana á spítalann í Reykjavík daginn
áður en hún var flutt aftur á spítalann
í Eyjum. Þar sá ég þvílíkan ofurkraft,
þvílíka ofurreisn og dugnað, að ég
vildi óska að ég fengi bara svona einn
tíunda af honum þegar að mínu loka-
stríði kemur. Þegar ég kyssti hana
kveðjukossinn fékk ég gömlu góðu
kveðjuna frá henni – kveðjuna sem
við höfum grínast svo mikið með í
gegnum áratugina – og svo hló hún
bara sínum indæla hlátri.
Elsku vinkona – þú fórst allt allt of
fljótt frá okkur öllum, en við munum
vonandi hittast aftur og þá er ég viss
um að þú verður búin að kanna allar
golflendur hinum megin og getur orð-
ið fararstjóri fyrir okkur þar. Við
Hjödda þökkum þér indælar sam-
verustundir, hláturinn og alla vinátt-
una. Við vottum Sigurgeiri, börnum,
barnabörnum, systkinum, tengda-
börnum og öðrum ættingjum okkar
innilegustu samúð – minningin um
fallega, atorkusama, skemmtilega og
indæla Jöggu mun lifa með okkur.
Kristmann Magnússon,
Hjördís Magnúsdóttir.
Keppnisskap og kristaltært hisp-
ursleysi var aðalsmerki þessarar
fluggreindu konu sem var aldrei allra
en traustur vinur vina sinna. Þegar
hún lagði orð í belg í hversdagsspjall-
inu, og það var henni tamt, þá þurfti
ekkert að endurskoða það sem sagt
var. Hún Jagga talaði tæpitungulaust
og hispurslaust þegar þannig lá á
henni, meitlað eins og tilbúinn texti í
bók. Hún hafði í rauninni ákveðinn
lúkarsstíl þar sem það hefur aldrei
verið til siðs að mylja moðið í ein-
hvern tepruskap, enda um að ræða
stíl manna sem höfðu þolað bæði sætt
og súrt, baráttu við brimskaflana og
blíðu hafsins í bland, og það tíðkaðist
ekki að nota einhverja milliliði orð-
lenginga í hversdagsspjallinu. Jakob-
ína Guðlaugsdóttir hafði stórt hjarta
og stóran stíl. Á þjóðhátíðarbrenn-
unni í Herjólfsdal er eftirminnilegast
þegar brennuliðið skvettir olíunni á
bálköstinn þannig að allt verður á
tampi á Fjósakletti. Þannig kom
Jagga svo oft inn í lífsins leik í orð-
ræðum og sérstaklega ef henni fannst
einhver væmni í gangi. Þá skvetti hún
hressilega á eins og jafnoki heils
brennuliðs.
En að hluta var þessi bratti stíll
hennar skel, skel konu sem bjó yfir
töfrum fjölbreytni og fágunar í
hjartarótum, sem hún hélt frekar fyr-
ir sig og sína en flíka á torgum. Það
orkaði þó aldrei tvímælis að hún hafði
gaman af því að hrista upp í lognmoll-
unni og var snarari að svara fyrir sig
en flestir aðrir. Það var ekki síður
hennar stíll að sækja en verjast í þeim
efnum. Það var skemmtilegt að ræða
við Jöggu og hún var höfðingi heim að
sækja og fór ekkert á milli mála að
þau Sigurgeir voru þar fullkomlega
samstiga. Jagga var mjög vel lesin og
vel að sér í mörgu umfram það sem
gengur og gerist og það leyndi sér
aldrei að hún var eldsnögg að setja
sig inn í mál og komast að kjarna
málsins, enda gat hún rætt um hvað
sem var af þekkingu og innsæi ef hún
vildi á annað borð brjóta hluti til
mergjar. Hún var ekki sú þolinmó-
ðasta í þeim efnum, enda féll það bet-
ur að hennar stíl að nota orðin eins og
golfkúlur, slá eftir aðstæðum en
markvisst.
Um langt árabil var Jagga ósigr-
JAKOBÍNA
GUÐLAUGSDÓTTIR