Pressan - 06.02.1992, Blaðsíða 41

FIMMTUDAGUR PRESSAN 6. FEBRÚAR 1992
41
£5 ilJKUi i t
44, 44
<t
u, m
„Við vitum ekki einu sinni hvað vlð heitum," segir Halldóra Halldórsdóttir.
Þær eru átta saman og í
stökustu vandræðum með
starfsheiti sitt. Þær hafa hug á
að stofna með sér félag en
hvaða nafn skal því gefið?
Art-therapistar geta verið list-
þjálfar, myndþerapistar, list-
þerapistar, listmeðferðar-
fræðingar, myndþjálfar eða
listsálfræðingar.
„Við vitum ekki einu sinni
hvað við heitum," segir Hall-
dóra Halldórsdóttir „list-
myndþjálfaþerapistmeðferð-
arfræðingur". „í kerfinu er-
um við listþjálfar en okkur
finnst það flestum vera rang-
nefni. Hér er ekki um þjálfun
að ræða sem slíka, ekki þjálf-
un í list. Þetta er leið til að
nátgast tilfinningar sínar og
erfiðleika á ýmsum sviðum
og vinna úr þeim.
Við tókum okkur saman
nokkrar um daginn og fórum
í orðabók Háskólans í þeim
tilgangi að fá aðstoð við að
velja nafn. En það er alltaf
sama sagan; málverndar-
menn koma alltaf með orðin
listþjálfi eða meðferð. Ein
okkar tók það svo upp hjá
sjálfri sér að nota orðið
myndþerapía. Ég held það sé
ákjósanlegast að nota enska
orðið „therapy" og setja þ í
stað th. Þerapía segir annað
en meðferð eða þjálfun; það
er leið til að verða heilbrigð-
ur.“
En huað felst í ordinu
„art-therapisti"?
„Starfið byggist upp á svip-
aðan hátt og starf sálfræð-
inga, nema hvað að í artther-
apista kemur saman lista-
maður og therapist. Núna er
mikil umræða í gangi innan
breska arttherapistafélagsins
um að breyta starfsheitinu í
artpshychotherapy. Það er
náttúrlega gífurlega mikil
breyting. Þá erum við komn-
ar út á hálan ís hér á íslandi.
Mér finnst það nú afar ólík-
legt að sálfræðingar hér á
landi taki okkur opnum örm-
um. Þeir eiga fjögurra ára
nám að baki á meðan artther-
apy er aðeins eitt ár sem við-
bótarnám við myndlijtar-
nám. Ég fæ ekki annað séð
en það séu ýmis ijón í vegin-
um fyrir því að við getum far-
ið að kalla okkur listsálfræð-
inga. Það er greinilega mikil
barátta framundan!"
Nú vinniö þið mest með
börnum og geðsjúkum. Hvað
um að fara inn í fangelsin og
starfa að hœtti Jimmys Bo-
yle? Það vinnur til dœmis að-
eins einn sálfrœðingur fyrir
Fangelsismálastofnun.
„Það er almennt talið mjög
erfitt að nota arttherapíu í
fangelsi. Ég las það einu sinni
að á meðan sú stefna væri í
gangi að hugsa fangelsi sem
refsistofnun væri það ekki
mjög vel séð af yfirvöldum að
vera með svona sérstaka
meðferð handa föngunum.
Þá virtist nefnilega vera tvö-
föld hugsun í gangi."
Telur þú aö arttherapistar
eigi erindi inn í fangelsin?
„Já, mér finnst arttherapy
eiga rétt á sér alls staðar þar
sem fólk á í kreppu eftir áfall.
Auðvitað er það áfail að vera
lokaður inni í fangelsi rétt
eins og barn verður fyrir
áfalli þegar það er lagt inn á
spítala og kona þegar hún er
lögð inn á geðdeild. Spurn-
ingin er að nota þessa aðferð
til að vinna úr vandamálun-
um sem koma upp hverju
sinni.
Eða eins og vinur minn og
sálfræðingur sagði eitt sinn
við mig: „Therapy er góð fyr-
ir suma, stundum“.“
'Jííjjnr
tStcnáitar
|>jóðóörjur
Laddi, Þórhallur Sigurðs-
son, er einn þekktasti og af-
kastamesti skemmtikraftur
þjóðarinnar, og hefur verið
þaö í áraraðir. Eitt sinn þeg-
ar mikið var að gera hjá
Ladda kom hann örþreyttur
heim í kvöldmat. Konan
hans var hissa á að sjá hann
heima. Hún sagðist hafa
heyrt í útvarpi að hann ætti
að skemmta á Hvolsvelli
um kvöldið. Hún hefði
heyrt auglýsingu þar um
lesna oftar en einu sinni í
útvarpi.
Þegar eiginkonan færði
auglýsinguna í tal við
Ladda mundi hann ekki eft-
ir aö hafa bókað sig í Hvoli
þetta kvöld. Það gat svo
sem hafa komið fyrir, að
hann hefði gleymt þessu,
og því var bara eitt að gera;
aka austur og mæta á stað-
inn.
Þegar Laddi kom í Hvol á
Hvolsvelli kom í Ijós hvers
kyns var. Þulurinn í útvarp-
inu átti að segja: „Hvoll,
Mánar og Labbi í kvöld."
Þess í stað hafði hann sagt:
„Hvoll, Mánar og Laddi í
kvöld." En Labbi, Ólafur
Þórarinsson, var sá með-
limur Mána sem var hvað
vinsælastur.
Eftir að að hið rétta kom
í Ijós var ekkert annað fyrir
Ladda að gera en aka heim.
(Úr mistakasögum)
R I M S $ R A M S
Pétur þríhross missir málgagn
Ég sakna Þjóðviljans. Ég
hef aldrei verið duglegur að
lesa hann, og ég veit ekki
nema hann hafi frekar haml-
að því en hitt að „eðlilegt
mótvægi gegn Morgunblað-
inu“ myndaðist — þegar frá
er talin grein og grein eftir
Árna Bergmann, málsvara
kristilegrar demókratíu, hef-
ur mér satt að segja þótt
fjarska lítið til blaðsins koma
og aldrei fundist það „Blaðið
mitt", fremur „Blaðið þeirra“,
hver sem þau nú annars eru.
Þetta hangir sjálfsagt saman
við að ég var aldrei í Alþýðu-
bandalaginu, nema sem at-
kvæði í prófkjöri, og öll átök-
in þar fóru framhjá mér á ein-
hvern sjálfsagðan og eðlileg-
an hátt: „Þau“ voru að rífast.
Mér hefur alltaf fundist
óþægilegt að vera innan um
fólk sem er að rífast. Hef allt-
af forðað mér. Og forðaði
mér.
En ég sakna Þjóðviijans og
ég veit ekkert hvers vegna.
Ég sakna ekki leiðaranna. Ég
sakna ekki poppsíðunnar. Ég
sakna ekki fréttanna. Ég
sakna ekki menningarskrif-
anna. Ég sakna kannski
Magnúsar frá Frostastöðum
en hann er löngu hættur. Ég
sakna ekki forsíðunnar og
ekki heldur baksíðunnar. Ég
sakna einskis úr Þjóðviljan-
um.
En ég sakna Þjóðviljans.
Hvers vegna? Vegna þess að
ég sakna einskis úr Þjóðvilj-
anum. Ég gat lesið hann eins
og huggulegan reyfara sem
ég kann utan að. Á morgnana
byrjaði ég alltaf á honum,
vegna þess að hann hjálpaði
mér að sofa ögn lengur. Ég
þurfti ekki að hugsa, finna,
skynja, vaka til að lesa hann.
Ég vissi hvað yrði á forsíð-
unni, í leiðaranum, á menn-
ingarsíðunni, vissi að mín
biði þetta notalega gremju-
mók sem rann á mann við
flettingarnar, hinar kunnug-
legu skoðanir og kunnuglegu
efnistök, hinn kunnuglegi
stíll; þetta kunnuglega og
kalda og íslenska og bros-
lausa andrúmsloft sem ríkti í
blaðinu; tilvalin byrjun á
degi, akkúrat blaðið til að
fletta áður en maður gekk út
í gráan daginn, út í gráa borg-
ina, út í gráa grámann.
Var þá Þjóðviljinn kannski
mitt ópíum? Deyfilyfið mitt?
Vitaskuld. Hann átti að vera
fyrir löngu farinn veg allrar
veraldar. Hann er búinn að
þvælast fyrir nýju blaði í tutt-
ugu ár, þessi draugur, þetta
safn um hugsjónir sem ýmist
er búið að hrinda í fram-
kvæmd eða reyndust lygi.
Gúttóslagnum er fyrir löngu
lokið. Báðir töpuðu, báðir
sigruðu. Baráttan stendur
núna um það hvernig á að
fara að því að bjarga velferð-
arkerfi fólksins undan öllum
þessum stórhuga mönnum
sem virkja og virkja til að
breyta íslandi í verksmiðju
sem aldrei skilar arði, hvern-
GUÐMUNDUR
„...þetta kunnuglega og kalda og
íslenska og broslausa andrúmsloft
sem ríkti í blaðinu; tilvalin byrjun á
degi, akkúrat blaðið til að fletta áður
en maðurgekk út í gráan daginn, út
í gráa borgina, út ígráa grámann. “
ig á að ná peningunum frá
þessum svokölluðu atvinnu-
vegum, sem eru einhverjir
menn með grínrekstur á
framfæri skattborgara,
heimtandi sífellt svokallaða
„fyrirgreiðslu". Þjóðviljinn
skipaði sér alls staðar og
hvergi í þeirri baráttu — í því
blaði var ævinlega talað um
gamalt fólk, öryrkja, sjúkl-
inga, námsmenn og sjávarút-
veginn í einni og sömu þul-
unni. Hann var síðustu árin
helsta málgagn Péturs þrí-
hross.
En mér er að lærast að það
er ekki hollt að byrja daginn
með Þjóðviljanum. Maður á
miklu heldur að taka lýsi.