Heimilistíminn - 30.10.1975, Síða 4

AAanneskjan að baki nafninu - 8
Florence
Nightingale
Brautryðjandi nútíma hjúkrunar
Þegar gamlar. hetjur úr Krimstrlðinu
söfnuðustsaman árið 1907 til að halda upp
á 50ára lokadag striðsins, var þeim öllum
afhentur miði, á hvern þeir boru beðnir að
skrifa nafn þeirrar manneskju, sem þeir
höfðu metið mest i striðinu. Þar var um
að ræða stjórnmálamenn, hershöfðingja,
yfirmenn i hernum eða striðsfélaga. En
þegar seölunum var safnað saman, var
sama nafnið á þeim öllum: Florence
Nightingale. Þetta var mjög óvenjulegt I
þvikarlmannasamfélagi, sem við lýði var
i Bretlandi fyrir fyrri heimsstyrjöldina.
En Florence Nightingale var lika mjög
óvenjuleg kona.
Fædd sólarmegin í lifinu
Foreldrar Florence Nightingale, Fanny
og Shore Nightingale, voru auðug og gátu
leyft sér að fara i tveggja ára brúðkaups-
ferð til Italiu árið 1818. Bæði börn þeirra
fæddust á ferðalaginu, Parthenope I
Napoli og Florence i Florens, borginni,
sem hún var skirð i höfuðið á.
Skömmu áður en faðir Florence gifti
sig, erfði hann milljóna auðævi og þegar
hann kom aftur heim, byggði hann sér
nýja höll, Lea Hurst, i grennd við Lea
Hall, ættaróðalið f Devonshire. En þar
sem loftslagið þar er æði kenjótt að
vetrarlagi, keypti hann auk þess höllina
Embley i S-Englandi, en hún var fræg
fyrir fagran garð og vafningsjurtagöng.
Eins langt og Florence mundi, bjó fjöl-
skyldan á Lea Hurst á sumrin og Embley
á veturna, auk þess að dveljast um tima i
London á hverju ári, þegar samkvæmis-
lifið stóð með mestum blóma. Þetta var
íburðarmikið lif meðal brezka aðalsins,
þegar heimsveldið var upp á sitt bezta.
Systurnar fengu óvenjulegt uppeldi og
menntun, miðað við það sem gerðist um
konur á þessum timum. Móðirin kenndi
þeim að sauma út, hekla, leika á flygil,
teikna, stjórna heimili og vera gestgjafar,
en faðirinn kenndi þeim sögu, landafræði,
tungumál og fleira. Þær höfðu áhuga á
fomieifafræði, listasögu og sigildum bók-
menntum og áttu það til að gera borð-
herra sina frá Oxford og Cambridge grá-
hærða með spurningum og samræðum,
sem þeir áttu bágt með að standa sig við.
Þær uxu upp meðal dýra, höfðu hunda,
hesta, fugla og fleira og fylgdust vandlega
með lifi skógardýra i kring. Auðvitað
kunnu þær að sitja hest með afbrigðum
vel.
Þegar þær vom litlar, Iéku þær sér
alltaf að brúðum og Florence hafði sfnar
jafnan i rúminu, þvi þær voru veikar.
Systir hennar, sem var kærulaus um leik-
föng sin, skemmdi oft sinar brúður, en
Florence hugsaði vel um þær, gerði við
þær og snerist um þær, þar til þær urðu
friskar aftur.
Hún hlúði að sjúkum fuglsungum og
fyrsti lifandi sjúklingur hennar, sem eitt-
hvað kvað að var stór fjárhundur, sem
slasast hafði á fótum. Florence lagði við
bakstra og hundurinn náði sér fyllilega.
Foreldrarnir sem stunduðu mikla
góðgerðarstarfsemi, tóku dæturnar oft
með I heimsóknir til fátækra og sjúkra i
héraðinu. Það voru einkum þeir sjúku,
sem fögnuðu Fiorence, þvi hún hafði sér-
í daunillu hermannaskýlinu lágu tvö þúsund særðir og deyjandi
hermenn og kvöldust af hungri, þorsta og ótta við dauðann.
Þar tókst hefðarkonu frá Englandi að gera kraftaverk með vilja
sínum og starfsorku. Ekki aðeins það, heldur varð starf hennar
til að gera hjúkrunarstarfið virðingarvert, en það var áður varla
talið mannsæmandi.
4