Heimilistíminn - 30.10.1975, Síða 34

gleymdi hann ekki að klappa Lottu og rétta
Lindberg höndina. Patti rétti líka Lindberg
höndina, en hann aftók að klappa Lottu.
Greinilegt var að hann andvarpaði af feginleik,
þégar hesturinn og vagninn lögðu aftur af stað.
— Ég varð nú liklega að sjá um að Jack
kæmi með okkur, sagði Magnús.
— En það vorum nú bara við tveir, sem ætl-
uðum að vera saman, sagði Patti. En bara
vegna þessa ljóta hunds er þér alveg sama
hvort ég er með þér eða ekki.
— Égmeintiþað ekki þannig, sagði Magnús.
— En mig hefur alltaf langað i hund og nú er ég
búinn að finna hann.
Patti svaraði ekki og Magnús varð dálitið
skammarlegur, því Patti hafði rétt fyrir sér.
Hann hafði verið að taia um alla heima og
geima, eins og hann var vanur, enMagnúshafði
alls ekki hlustað á hann. Al)t i einu settist Patti
niður i grasið.
— Jæja, þá förum við i þina átt, sagði
Magnús fljótmæltur. —Þá komumst við kann-
ske heim.
— Það skiptir engu máli, sagði Patti. Ekki
lengur. Nú erum við nefnilega orðnir villtir. Ég
finn það á mér. Þá er eins gott að sitja hér,
þangað til þokunni léttir.
— En henni léttir kannske ekki fyrr en á
morgun, svaraði Magnús.
— Það skiptir engu máli, hvað þú segir, þvi
fæturnir á mér eru svo þreyttir, að þeir geta
alls ekki gengið, stundi Patti.
— Við getum kallað, sagði Magnús ákafur.
— Ef við köllum, heyrir kannske einhver til
okkar og svarar og þá getum við gengið á
hljóðið.
— En ef það er nú einhver, sem við kærum
okkur ekkert um að hitta, hvað gerum við þá?
spurði Patti.
— Það skiptir ekki máli, hver það er. Aðaiat-
riðið er iiklega að við komumst heim, svaraði
Magnús. — Hvað eigum við að kalla?
— Það veit ég ekki. Mér finnst svo asnalegt,
j)egar lólk er að kalla. Geturðu ekki kallað
einn? spurði Patti. — Þú getur til dæmis kallað
svona: —Halló, halló, hér eru Patti og Magnús
og við erum villtir og rötum ekki heim og það
væri gott ef einhver vildi svara og segja okkur
livar við eigum heima.
— Maður getur ekki kallað þetta allt, svar-
aði Magnús gramur. — Það á bara að kalla eitt
orð. Hjálp eða Halló. En ef við köllum hjálp, þá
lieldur fólk kannske, að við séum að deyja. Þá
er betra að kalla halló, alveg eins og við getum.
34
— Þá svarar enginn. Þeir halda bara, að við
séum að tala i sima. Mamma kallar alltaf halló
alveg voðalega hátt, þegar hún talar I síma,
sagði Patti i þrjóskutón.
Þá heyrðu þeir að bíll var settur i gang ekki
langt frá.
— Við skulum fara þangað i stað þess að
kalla, sagði Magnús. — Þá komumst við að því
hvar við erum.
— Fæturnir á mér vilja ekki ganga, sagði
Patti fýlulega.
— Þú ert nú meiri smákrakkinn, svaraði
Magnús ergilegur.
— Onei. Patti var ekki seinn á sér að standa
upp. — Ég ætla bara að láta þig vita, að ég er
bráðum sex ára og alls ekki neinn smákrakki,
þvi ég get gengið mörg þúsund milur ef ég vil.
Magnús svaraði ekki. Hann fór á undan i þá
átt sem bilhljóðið hafði komið úr. Það heyrðist
ekki lengur, en Magnús reyndi að hugsa ekki
um Jack, heldur horfa beint fram fyrir sig.
Patti lötraði á eftir og loks kom Jack.
Þeir urðu að stökkva yfir breiðan skurð og
skriða undir girðingu, en loks komu þeir að
vegi. Þegar þeir höfðu gengið dálitið eftir hon-
um, þekkti Magnús allt umhverfið aftur. Þetta
var rétt hjá gilinu, þar sem allir skúrarnir
voru. Gilinu, sem Patti hafði hlaupið niður i og
Skipstjórinn hafði verið í, sá sem sat og flokk-
aði tómar flöskur. Þeir heyrðu nú aftur i stóru
hundunum i girðingunum. Nú kom bfllinn fram
úr þokunni. Hann stóð þarna kyrr en i gangi.
Magnús gekk nær. Hann vissi ekki alveg i
hvaða átt Sólskinsgata var, þvi hann var ekki
viss um, hvoru megin við skúrana þeir voru
staddir, svo hann yrði að spyrja til vegar.
— Eiginlega er mér mjög vel við hesta, sagði
hann, þegar Lotta var horfin. — Ég er bara
hræddur um að þeir fari að láta illa, þegar
maður kemur þjótandi og ætlar að klappa
þeim, þvi þeir geta vel haldið að maður ætli að
slá þá. Það er bara þess vegna, sem ég vil ekki
klappa hestum. En þú skalt ekki halda, að ég sé
hræddur við þá, Magnús, því það er ég alls
ekki.
Magnús svaraðiekki, þvihann var með allan
hugann við að Jack var kominn aftur. Þegar
þeir Patti gengu yfir götuna og að rauða hús-
inu, kom Jack á hæla þeim. Patti var ennþá
svolitið efins gagnvart honum og reyndi eins og
hann gat, að láta sem hundurinn væri alls ekki
þarna. í staðinn talaði hann um hesta og pabba
sinn, sem hafði einu sinni setið á hesti úti í sveit
og sitt hvað fleira.
Framhald