Heimilistíminn - 30.10.1975, Page 16

Maður í
baðherberginu
Ókunnur maður í baði! Hvað gerir maður, þegar vinnudegi er
lokið og maður kemur að manni í baðinu sínu?
Claire tók það róð að bjóða honum upp ó kaffi og með því.
DAG nokkurn, þegar Claire kom heim lir
vinnunni, var ókunnur maður i baðher-
berginu hennar. Eiginlega hefði hún átt
að verða hrædd, en hún varð bara undr-
andi, þegarhún opnaði útidyrahurðina og
heyrði, að einhver var að baða sig. Hún
gekk að baðherbergishurðinni og hlustaði.
Það var ekki um að villast, einhver var að
baða sig. Og svo heyrði hún skyndilega
djúpa karlmannsrödd syngja eins og De-
an Martin, við undirleik steypibaðsins.
Fyrst datt henni i hug að skálma beint inn
og krefjast skýringar. Henni datt ekki i
hug, að maðurinn gæti verið hættulegur
glæpamaður — og hvað er maður i baði
annars hættulegur? Enhún fór ekki inn, i
stað þess bankaði hún á hurðina.
— Hver er þar? hrópaði hún.
Það var skrúfað fyrir steypuna og siðan
kom svarið: — Ég er bara vesæll flakkari
að fá mér bað.
Indælis rödd, hugsaði hún. — Afsakið,
að ég geri yður ónæði, en gerið þér yður
grein fyrir, að þér eruð i röngu húsi? kall-
aði Claire.
Stutt þögn. — Mér þykir það leitt. Von-
andi gerir það ekkert til. Ég þurfti mjög
svo á því að halda að fara i bað, skiljið
þér. Fannst ég eins og svin — og þá verð
ég alltaf svó leiður i skapinu.
Jæja, hugsaði hún. Hann lætur sér
sannarlega ekki bregða. Hún ákvað aö
svara i sömu mynt: — Þér eigiö liklega
von á kaffi og smurðu brauði lika?
— Þaö væri ákaflega faliegt af yður.
Kærar þakkir, segi ég bara. Hún andaði
djúpt að sér. — Er ostur og sulta nægi-
legt? Það er nefnilega allt, sem ég á.
16
— Stórfint!
Hún gekk fram i eldhúsið: — Það verð
ég aö segja! Svo tók hún að skera niður
brauðið og setti ketilinn i samband.
Nokkrum minútum siðar stóö hann I
eldhúsdyrunum. — Ég er búinn aö þurrka
upp eftir mig, tilkynnti hann.
— Ég býst við, að þér hafið ekki tekið
með yður eigið handklæði?
— Nei, þvi miður. Ég notaði stóra,
græna baðhandklæðið. Hann var hávax-
inn, grannur, dökkhærður og með skegg,
en hreinn, fötin lika. Hann brosti til henn-
ar, vingjarnlega og ósköp sakleysislega.
— Eruð þér innbrotsþjófur?
— Nei. Hann brosti breitt. — Innbrots-
þjófar eru ekki vanir að fara i bað.
— Hvernig komust þér inn?
— Inn um gluggann. Það var sára ein-
falt mál.
— Ef þér eruð ekki innbrotsþjófur hvaö
eruð þér þá? Hann borðaði með góðri lyst
og hún velti fyrir sér, hvenær hann heföi
eiginlega fengið að borða seinast.
— Ég bið afsökunar, en ég mátti blátt á-
fram til að fara i bað. Vitið þér á 3
milljónir manna i okkar góða og gamla
Englandi hafa ekki bað?
—» Þér eruð greinilega einn þeirra!
— Já, sannarlega. Ég bý i eins konar
helli við Battersea Park Road. Hún brosti.
— Viltu kökusneið lika?
— Köku? Mmmmm — kærar þakkir.
Þér eruð engill.
Claire imyndaði sér, að hann væri um
það bil þrjátiu og fimm ára, en drættirnir
iandlitinu voru bæði skarpari og fleiri en
gerist um menn á þeim aldri — en margar
hrukkurnar voru broshrukkur, það sá
hún. Nú brosti hann breitt: — En hvað það
var indælt að einmitt þér skylduð eiga
hérna heima. Flestir aðrirhefðu hringt til
lögreglunnar.
— Hvers vegna völduð þér einmitt
þetta hús?
— Ja.... þetta er seinasta húsið i götunni
og glugginn á bakhliðinni var ekki al-
mennilega lokaður, svo einfalt er það, út-
skýrði hann og fékk sér stóran sopa af
kaffi og væna kökusneið til viðbótar.
Claire hafði aðeins verið i London i
rúmt ár. Hún starfaði á ritstjórn blaðs um
innréttingar og húsbúnað og kunni þvi
mjög vel. Fjölskylduvinri höfðu útvegað
henni þessa ibúð á jarðhæð. íbúðin fyrir
ofan var tóm, þar sem konan, sem átti
hana, var i hálfs árs sumarleyfi á Kanari-
eyjum. Það var indælt að búa hér ein,
henni fannst gaman að búa til mat og
hugsa um ibúðina af natni. En það kom
samt fyrir að hún var einmana. Sfminn
átti það til að steinþegja. Hún þekkti fáa
og ef það kom fyrir að hún bauð ungum
manni inn, hélt hann strax að gisting væri
innifalin i boðinu, þar að hún var einbúi.
Hún saknaði f jölskyldu sinnar æ meira og
fannst mörg kvöldin óskaplega löng og
daupurleg. En henni leið vel, svona yfir-
leitt. Alla tið hafði hún verið rórriantisk i
sér. Móðir hennar hafði sagt, að vafal.
yrði hún raunsærri eftir að hafa búið i
London um tima. Já, hún var orðin raun-
særri — en hún var samt jafn rómantisk
og áður.
— Mér finnst óskaplega gaman að baða
mig, sagöi þessi óvænti gestur hennar.