Heimilistíminn - 30.10.1975, Blaðsíða 36

Ekki var mögulegt að þvo sér, því vatns-
skammturinn, sem þær fengu í klefanum, var ekki
nema rétttil að slökkva versta þorstann. Hefði hún
verið spurð, hvers hún óskaði sér mest þessa stund-
ina, hefði hún ekki æpt „matur" eins og allar hinar.
Hún hefði beðið um heitt bað með miklu baðsalti og
sápu, volg, hrein handklæði og hrein nærföt. Fötin
hennar voru orðin óhrein og rifin, hvað sem hún
hafði farið varlega.
Ekkert salerni var í klefanum, aðeins fata með
loki í einu horninu. Þær urðu að fara eftir röð og
tæma hana í skurð í garðinum. Fyrst þegar hún fór,
varð henni óglatt og fannst hún ekki geta sokkið
dýpra. En það var ekkert undanfæri.
Síðdegis hvern dag voru þær færðar út í garðinn
og neyddar til að hreyfa sig, hvað sem þær voru
máttfarnar og illa á sig komnar eftir illa meðferð
og matarskort. Blanche hafði orðið hissa í fyrst-
unni, þegar hún sá hvað þær voru margar. Þær
fengu ekki að hvíla sig, en voru neyddar til að
ganga og ganga, hring eftir hring í óendanlegum
hring.
Blanche vissi að í öðrum hlutum f angelsisins voru
menn og konur saman i klefum og henni fannst að
hún ætti að vera þakklát fyrir að vera að minnsta
kosti látin vera með föngum af sínu eigin kyni. En
hvaða máli skipti það eiginlega? Ekkert skipti máli
lengur. Allt sem hún vildi var að fá að deyja og
sleppa burtu frá þessari óþolandi tilveru.
Hún hafði ekki séð neinar aðrar evrópskar konur
meðal fanganna en hún hafði séð Ferskjublómi
bregða fyrir og verið ánægð yfir að hún var enn á
lifi. En smátt og smátt gerði hún sér grein fyrir að
það hefði verið betra fyrir hina fögru kínversku
konu, að deyja, um leið og húsið hennar var brennt,
það hefði bjargað henni frá miklum þjáningum.
Hún leit út fyrir að vera mjög veik. Það var rétt að
hún gat dregist um í garðinum og Blanche gat séð á
andlitssvip hennar, að hún hafði ótal sinnum verið í
yf irheyrslum.
Ekki hafði verið unnt að tala við hana. Þvi
fangarnir máttu ekki tala saman og engin leið var
að komast í samband við hana öðruvísi. Blanche
reyndi að fá upplýsingar um hana hjá hinum kon-
unum í klefanum, en kínverskan hennar var ekki
nógu góð, svo hún vonaði bara að Ferskjublóm
hefði séð hana og þekkt hana aftur, þótt veslings
konan hefði virst svo máttfarin að vafasamt væri
að hún þekkti nokkurn. En þar sem Blanche var
eina evrópska konan meðal fanganna, gat verið að
þeir töluðu um hana. Hún mundi að Petrov hafði
komið til Canton til að freista þess að bjarga
Ferskjublómi. Annað hvort vonaðist hann til að fá
Mwa Chou til að láta hana lausa, eða þá að hún yrði
sýknuð fyrir þjóðarrétti. Kannske hafði hann gert
flóttaáætlun fyrir hana. En hún var viss um, að
hvað sem hann reyndi, mundi það mistakast. Og ef
Ferskjublóm hafði þekkt hana aftur, mundi hún
áreiðanlega segja Petrov, að konan, sem hann hefði
kvænst, sæti í fangelsi í Canton. Og þá...Hjarta
Blanche barðist ákaflega. Þótt svo hann elskaði
hana ekki, þó hann hataði hana ef til vill núna,
myndi hann ekki láta hana mæta örlögum sínum
36
hér. Hann hlyti að gera tilraun til að bjarga henni
líka.
Næstu tvo dagana gerði hún sitt besta til að draga
að sér athygli Ferskjublóms, þegar þær gengu um í
garðinum. Einu sinni leit kínverska konan upp og
starði á hana, en Blanche gat ekki sagt, hvort hún
þekkti hana aftur, því hún sýndi þess engin merki.
Daginn eftir var Ferskjublóm ekki meðal fang-
anna í garðinum. Hafði hún verið færð fyrir rétt?
Eða...hafði Petrov tekist að fá hana látna lausa?
Ef svo var, vissi hann kannske núna, að hún,
Blanche var hér. Hún f ylltist nýrri von og var næst-
um í góðu skapi, þegar hún sneri aftur til klefans.
En það stóð ekki lengi. Þegar sólarhringur var lið-
inn, án þess að nokkuð gerðist, dó vonin aftur. Allt
benti til þess, að Ferskjublóm væri dáin. Það hafði
farið fram fjöldaaftaka um morguninn, skotin
höfðu heyrst inn í klefann. Hún sá ekki Ferskjublóm
meira.
Blanche reyndi að slá burtu stóra, svarta flugu,
sem hringsólaði suðandi umhverfis hana. Þessar
flugur báru með sér ýmis konar sjúkdóma og það
var mikið um þá í fangelsinu. Hiti og blóðkreppu-
sótt. Sjálf hafði hún þá síðarnef ndu og það var ekki
þægilegt við þessar salernisaðstæður. En þennan
daginn fóru að heyrast raddir um annað verra —
bólusótt. Blanche hafði skilist að fangarnir sem
skotnir höfðu verið um morguninn, hefðu annað-
hvort verið með veikina, eða komist í snertingu við
einhverja, sem höfðu hana.
Fangelsisyfirvöldin vildu ekki hafa fyrir því að
hlynna að þeim sjúku eða bólusetja þá, sem um-
gengist höfðu sjúklingana. Þau losuðu sig bara við
þá á einfaldasta hátt og héldu bóluefni og lyf jum
fyrir sjálf sig.
Það væri ef til vill lausnin fyrir hana, hugsaði
Blanche. Það væri betra en að sitja hér, dag eftir
dag í eilífri hræðslu um hvað yrði um hana. Hún
velti fyrir sér hvort Ferskjublóm hefði verið ein
þeirra, sem tekið hefði sóttina. En einhverra hluta
vegna fannst henni ekki að svo myndi vera. En ef til
vill hafði hún verið ein þeirra sem skotnir voru. Ef
hún bara gæti komist að því.
Hún rétti sig upp, þegar hún heyrði fótatak í
ganginumog hringl í lykltum fyrir utan. Hún starði
á dyrnar, þegar fótatakið nam staðar við þær og
þær opnuðust. Vörðurinn, sem vanur var að koma
með matinn til þeirra, hleypi tveimur hermönnum
inn.
Klefafélagar Blanche sátu líka og störðu á dyrn-
ar og biðu þess með skelf ingu, hverja verið væri að
sækja. En hermennirnir gengu beint að Blanche,
gripu í handleggi hennar, drógu hana á fætur og
ýttu henni harkalega að dyrunum.
— Hvert á ég að fara? spurði hún.
En þeir svöruðu ekki og hún var hálfdregin og
hálfborin eftir ganginum og hún heyrði vörðinn
skella hurðinni og snúa lyklinum í lásnum.
9. kafli
— Þér eruð afar heimsk kona, sagði Mwa Chou
hershöfðingi og túlkurinn þýddi. — Ég hef verið
mjög þolinmóður gagnvart yður, en nú er þolinmóði